Er zijn zo van die herinneringen die je het hele leven met je meedraagt. Sommigen daarvan zijn beschamend of ronduit negatief, anderen daarentegen toveren een glimlach op je lippen. En dan zijn er nog die speciale herinneringen, die je voor jezelf houd, die je angstvallig verzwijgt en die nog dikwijls in je hoofd spoken.
Ik moet toen zowat 16 geweest zijn en we waren net verhuisd. Van de stad naar het platteland en dat betekende dat we al onze vrienden hadden moeten achterlaten. Mijn oudere broer was 18, deed net zijn legerplicht, en was zelden thuis waardoor ik zat opgezadeld met mijn jongere zus die toen 14 jaar was. Wij hadden bijna geen contact met elkaar, we hadden elk onze eigen vriendenkring opgebouwd, en waren nu op elkaar aangewezen. De eerste dagen verkenden we, ieder voor zich, de nabije omgeving. We woonden in een klein doodlopend straatje en tegenover begon een groot bos. Ik leerde algauw dat bossen uiterst geschikt waren om je terug te trekken, om na te denken, en om te ontsnappen aan ma, die altijd wel een taak vond om je bezig te houden. Naar de winkel gaan bijvoorbeeld. Het buurtwinkeltje was nu niet echt in de buurt en 20 min stappen heen ging nog maar de 20 minuten terug met enkele zakken was niet gelachen.
Het was zo een zomerse dag, tamelijk zwoel, en ik zat eigenlijk alweer niets te doen. Het plagen van de hond begon me algauw te vervelen en ik was te lui om wat te gaan fietsen en dus hing ik maar wat rond het huis toe m’n moeder riep.
“Ronnyyyyyyyyyy”
“Ja ma”
“Kan jij eens naar de winkel”
Mijn gezicht moet onmiddellijk enkele centimeters langer geworden zijn want de reactie kwam vrijwel dadelijk.
“Is’t weer teveel gevraagd?”
Ma kon nogal uit haar sloefen schieten en als ze begon was’t voor de ganse dag. Dus snel een lachend gezicht opzetten, hoofdje wat schuin en recht in de ogen kijken.
“Neenee, zeg het maar”
“Er moet een beetje van alles gehaald worden, het lijstje ligt op tafel. Als het teveel is neem je Lisa maar mee, ze kan helpen dragen.”
De tweede grootste verschrikking na winkelen was zusje. Op haar passen, of ze meenemen, gelijk waar naartoe, was niet mijn favoriete bezigheid. We scheelden amper 2 jaar en waren kat en hond. Voor mij was ze nog een kind terwijl ik mezelf al zag als een half volwassene. Ik zuchtte eens, wetende dat er toch niets aan te veranderen was en sleepte mezelf naar de keuken. Lisa zat aan de tafel te lezen en probeerde me te negeren.
“Lisa”
“ja”
“Je moet mee naar de winkel.”
Ze keek op en ik knikte richting terras en ma. Ze had het direct begrepen, sloeg het boek dicht en sprong van de stoel. Ik grabbelde ondertussen nog snel het lijstje van de tafel en liet zus duidelijk verstaan door mijn houding dat het me niet echt aanstond. Ze lachte even, haalde de schouders op en zei: “We zullen ons dan maar haasten, dan ben je snel van mij af.”
“Ik ken een kortere weg, door het bos. Als we die nemen kunnen we gemakkelijk 15 minuten winnen”
“Dan zijn we rapper terug en dan ma ons nog een ander werkske geven” zei Lisa, “niet eccht slim.”
“Dan zetten we ons toch 15 à 20 minuten op ons gemak”
Zus knikte instemmend en dus sloegen we aldra van de weg het bos in en het pad op. Het was erg smalletjes en ik liet Lisa voorop gaan, haar aanwijzend waar ze moest afslaan. Het schemerde door de hoge bomen die het licht amper doorlieten en was alweer in gedachten verzonken toen Lisa zich plots omdraaide.
“Hoe ken je die weg? Kom je hier met meisjes naartoe?”
“Meisjes. Ik ken hier niemand, net zoals jij. Ik wandel hier als ik thuis even weg wil, het is hier rustig, ik heb hier nog nooit niemand gezien. Meisjes, pffff” Ik sloeg de gedacht met een armgebaar weg.
“Had toch gekund, vroeger had je altijd een meisje.”
Iets verderop lag een ontwortelde boom op zijn zij en ik wees ernaar en opperde dat we daar wel even konden zitten. Zus huppelde er direct naartoe, draaide zich gezwierd om en zat nog vooraleer ik halverwege was. Lisa was niet groot, zoals gezegd amper 14, en droeg een groen jurkje met witte bloemetjes tot net boven de knie. Haar voeten staken in witte korte sokken met open sandaaltjes en door haar geloop was er waarschijnlijk een takje vast komen zitten tussen haar voet en een van de riempjes. Ze plooide haar been en zetten haar voet vlak voor haar op de stam om het takje te kunnen verwijderen. Omdat ik op mijn gemak afkwam en dus nog niet naast haar zat kreeg ik aldus een onvoorzien kijk onder het kleedje. Ze droeg een wit katoenen slipje maar veel kon ik er niet van zien want ze had de stok er la snel uit en plaatste haar voet terug naar beneden. Mijn aandacht was getrokken. Ik had haar eigenlijk nog nooit als meisje bekeken. Ze was mijn zus, een ambetante trien en eigenlijk nog een kind, maar nu, na de verhuis en zonder liefje leek ze me plots interessant.
Ik ben de domste niet en in plaats van me naast haar te zetten zette ik me tegenover haar in het gras. Ik zat dan wel veel lager dan haar en tamelijk ongemakkelijk maar ik wou toch nog even onder dat rokje kijken. Hormonen he.
“Ah zo, je dacht dat ik hier met meisjes zou komen” begon ik weer, het thema meisjes terug oprapend.



“Ja, hier kan je doen wat je wilt zonder dat iemand je ziet.”
“En wat zou ik dan wel met meisjes doen dat iemand anders niet mag zien?”
Zus keek me even aan, sloeg de ogen neer en antwoordde: “Geen idee, je bent ouder dan ik, je zult wel meer weten wat je kan doen met meisjes dan ik. Kussen bijvoorbeeld.”
“Alsof jij nog nooit hebt gekust. Laat me niet lachten” Ik daagde haar uit. “Er zit trouwens nog wat groen tussen je sandaal”
Onmiddellijk ging de schoen weer de hoogte in. Nu duurde het even want ze vond direct niets wat daar niet hoorde. Ik keek ondertussen rustig naar haar slipje en raakte opgewonden.
“Ik zie niets”
“Wacht ik zal het even weghalen” ik kroop snel 2 meter naar voor, zette me terug op mijn poep en frunnikte wat aan haar sok. Nu veel dichter kon ik veel beter zien maar ik kon het niet blijven trekken.
“Zo dat is weg.”
Zus keek me dankbaar aan en liet haar voet opnieuw zakken. Ik bleef dichtbij zitten en hoopte stiekem dat ze af en toe haar benen wat zou bewegen zodat ik nog enkele keren een glimp van haar broekje zou kunnen zien.
“Ik zou graag eens iemand kussen, dat weet je. Ik heb het u al eens gevraagd verleden jaar maar je hebt me uitgelachen”
Ik had gehoopt dat ze erop zou terugkomen.
“Ja, verleden jaar was je nog een klein kind. Te klein om te kussen. Je had nog zelf geen borstjes.”
Die had ze nu ook nog bijna niet, enkel een paar kleinere verdikkingen, maar toch duidelijk zichtbaar in het lichte zomerjurkje.
“Nu begint het wel”, ze strekte zich een beetje om ze me duidelijk te laten zien, “zie je?”
“euheu. Nog niet duidelijk maar toch.”
“Dan ben ik ook groot genoeg voor te kussen.” Ze zei het als was dat nu een vaststaand feit en kruiste de armen.
“Misschien”
“Hoezo misschien”
“Ik weet niet of ze nu al groot genoeg zijn.”
Zus keek teleurgesteld, strekte zich nog eens, ademde toen uiten zakte terug in elkaar. Ze leek zo ontgoocheld en ikzelf sprong bijna een gat in de lucht. Ik kende haar en wist dat ze alles zou doen om te krijgen wat ze wou.
“Anders moet ge ze mij eens laten zien.”
Ze keek op, fronsend, keek eens rond en daarna terug naar mij.
“Hier is toch niemand.”
Het kwam bij haar helemaal niet op dat ik het deed om mezelf. Integendeel, ze dacht echt dat ik het harentwege deed en ze keek plots erg lief.
“Nu?”
“Tuurlijk, waarom niet”
Lisa stond op en draaide zich om. “Kan jij die knoopjes losmaken vanachter, anders duurt het zolang.”



“je moet je kleedje niet uitdoen. Hef het gewoon op tot boven je borsten. Blijf gewoon even zo staan, met je rug naar mij en draai je dan om als je er klaar voor bent.”
Ik hoorde mezelf klinken alsof ik haar wou gerust stellen maar in werkelijkheid wou ik dolgraag haar slipje lang achter zien. Haar billetjes in het witte katoenen broekje.
Zus talmde niet en hief haar kleed tot onder haar oksels, waardoor ze me een prachtig zicht gaf op haar derièrre. Ik voelde hoe mijn lul zich stilaan oprichtte in zijn donkere gevangenis. Langzaam draaide ze zich om en ik keek eerst even naar haar kleine venusheuvel alvorens haar borsten te keuren. Als ze haar kleed zou laten zakken zag ik niets meer, nadenken man, wat nu?
“Leg je even neer op het gras, de zon schijnt in mijn ogen als ik zo naar boven moet kijken en dan kan ik niets zien.” Het klonk logisch en de gedachte dat ik mij ook kon recht zetten scheen niet bij haar op te komen, dus legde ze zich naast mij. Als ze nu het kleed losliet schoof het al niet naar beneden. Ze moest het nu al zelf naar beneden doen en ik wist dat ik dat moment zou kunnen uitstellen.
“Mag ik eens voelen?”
“Er is nog niet zoveel, voel maar.” Haar ogen star op mij gericht, wachtend op mijn antwoord of ze nu al dan niet groot genoeg waren op te leren kussen, voelde ik haar op. Ze waren inderdaad nog erg klein, eigenlijk net 2 gezwollen tepels maar als ik de keuring wou laten overkomen als serieus moest ik eigenlijk iets langer tasten.
“Tja” Ik zetten een vragend gezicht.
“Niet?” Weer keek ze me ontgoocheld aan.
“Misschien, ’t scheelt niet veel.” Ik haalde mijn schouders op alsof het me niet interesseerde.
“En?” Zus wou zich oprichten maar ik gebaarde haar te blijven liggen.
“Ik weet het niet zeker, heb je daar al haar?” Ik wees richting broekje en dat gaf me de gelegeheid ernaar te kijken. Ik had nu een reden.
“Euh…. Een beetje…” ze keek twijfelend.
“Wat is een beetje, wees nu toch eens duidelijk.” Ik deed alsof ik wilde opstaan en het voor mij een gedane zaak was. “anders kan ik toch niet beslissen”
“Wel een beetje, je weet wel” haar stem klonk kleintjes.
“Ik weet niets. Als jij het me niet zegt kan ik het niet weten. Ik heb het toch niet gezien, maar jij”
“Wil jij kijken?”
Ik deed verontwaardigd. “Naar dat?” en wees weer naar haar broekje.
“Alstublieft. Ik weet dat het een rare vraag is maar ik zou zo graag leren kussen.”
Ik liet haar wachten, uiterlijk diep nadenkend, innerlijk juichend.
“Ok, maar dan direct tegoei. Niet een beetje maar zeker voldoende om te beslissen. Anders weet je nog niets en heb ik zitten kijken voor niets.”
Het leek wel een zeer zware opoffering van mijnentwege en zus keek me dankbaar aan.
“Moet ik gaan staan?”
“Nee, doe je broekje uit en doe je benen ver uit elkaar.” Het klonk ongeinteresseert, ze moest eens weten. Langzaam stroopte ze de slip naar beneden en spreidde ze haar benen nadat ze weer was gaan liggen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was een prachtig kutje, weliswaar met maar een weinig donshaartjes, maar de twee maagdelijke lipjes leken een uitnodiging op zichzelf.
“Ik zal er wel even aan moeten voelen”
“Ok” Ze sloot haar ogen en langzaam liet ik mijn vinger langs haar heuveltje naar beneden zakken. Even betaste ik de lipjes en dan spreidde ik ze om haar grotje te kunnen bewonderen. Ze rook lekker.
Ik voelde en tastte en voelde opnieuw en ze werd wat ongeduldig.
“En?”
“Ik kan het niet met zekerheid zeggen.”
Nu scheen ze echt ontgoocheld en het wenen stond haar nader dan het lachen. Grote broer kwam nu ter hulp
“Weet je wat, omdat je toch mijn zusje bent. Ik zal je kussen en leren kussen maar dan moet ik morgen nog eens goed kijken naar je. Als we wat meer tijd hebben want nu moeten we door naar de winkel en dat haasten is voor niets goed.”
“Maar eerst kussen”
“Ok, eerste les, en morgen verder dan, Ok?”
Ze knikte en langzaam bewoog ik mijn mond naar haar toe. Onze lippen raakten elkaar en stilletjes schoof ik mijn tong bij haar naar binnen. Et duurde niet lang of ze tongde heftig terug terwijl ze haar armen om me sloeg. Ondertussen maakte ik handig gebruik van de situatie en liet mijn vingers nog even over haar poesje gaan.
Die avond had ik me zwaar afgetrokken op mijn kamer met het vooruitzicht van morgen en ik kon haast niet wachten om haar mee te nemen het bos in.