Er woonde eens, in een tijd die nog niet zo lang achter ons ligt, in een stadje hier niet zo ver vandaan, een jonge schrijver.
Deze jongeman had reeds een boek uitgegeven gekregen en hij was zeker getalenteerd maar zijn uitgever begon dwars te liggen en vertelde de schrijver dat zijn volgende manuscript niet goed genoeg was om te publiceren.
( Het feit dat de knappe jongeman de liefde had bedreven met de veel jongere vrouw van de uitgever en dat de uitgever hier achter was gekomen doordat hij het stel betrapte in zijn eigen bed hielp ook al niet om de uitgever milder te stemmen betreffende het nieuwste meesterwerk van de schrijver die we vanaf nu voor het gemak Helmut zullen noemen.)
Helmut was dus niet gelukkig en of dat nu door de recente ontwikkelingen kwam of dat hij gedicteerd werd door zijn hormonenhuishouding, Helmut was het leven moe en op een avond toen hij al zijn moed bij elkaar had geraapt trok hij zijn stoute schoenen aan, haalde zijn fiets uit de berging( en borg hem weer op want hij had een lekke band, al twee weken) en ging op weg naar de spoorlijn. Ja, Helmut was van plan zich voor een aanstormende intercity te werpen en zich finaal tot moes te laten stampen door de vierkante treinwielen.
Omdat dit toch zijn laatste ritje zou worden reed hij een stuk mee in de tram zonder te betalen en toen hij gepakt werd door een vliegende surveillance-eenheid kon hij daar in zichzelf nog wel om lachen ook.
Bij de spoorlijn aangekomen liep onze Helmut gezwind naar de eerste spoorbrug die hij in de verte zag liggen en nam plaats op de reling. Daar kon hij zo vanaf springen, recht op de rails, zo redeneerde de moedeloze. Helaas, ook nu zat het de arme man nog niet mee; elke trein die onder hem door reed, deed dat met een slakkengangetje, hetzij omdat die net het station verliet en nog geen vaart had kunnen maken, of omdat hij het station als bestemming had en al snelheid had geminderd.
Helmut klom weer naar beneden en begon, nu met lood in zijn schoenen de spoorlijn te volgen in de richting die van het stadje afliep in de hoop een geschiktere plek te vinden voor zijn missie zich van het leven te beroven.
Zo liep hij en liep hij maar, uren achtereen zo scheen het hem toe, en het begon te sneeuwen, eerst zachtjes maar allengs harder en door de sneeuw veranderde de omgeving in een egale witte vlakte en zo kon Helmut zich niet meer oriënteren op een goed plekje en wat nog erger was in zijn geval; er kwamen helemaal geen treinen meer voorbij; die reden niet meer door de sneeuw op de rails en de wissels die bevroren raakten.
Na wat Helmut een eeuwigheid toescheen kon hij niet meer, zijn toch al niet in overvloed aanwezig zijnde krachten begaven het, waren op en op de plek waar hij gestaan had zakte hij nu in elkaar, midden in de sneeuw en die dekte hem toe, met tientallen,honderden, duizenden zachte witte vlokken. Helmut voelde zich langzaam wegzinken in een aangenaam niets, niets dacht hij en niets deed hij, niets hoefde hij ook, alles was goed. De sneeuwvlokken leken wel een lied te murmelen,
zachtjes bij zijn oor; liefste, liefste, hoorde hij en hij voelde zich heerlijk warm worden.
Voor de laatste keer sloeg hij zijn ogen op en daar stond het lieftalligste wezen dat hij ooit had gezien; in zijn dromen noch in het echt. Alhoewel zij hem wel iets deed denken aan de hoofdrolspeelster uit Ricco goes beserk part 14, zijn lievelingsfilm.
Het was een vrouw, gehuld in een ijsblauw nietsverhullend niemendalletje, doorzichtig zodat onze Helmut nu uitzicht had op een paar heel fraai geboetseerde borsten en en en…haar hele gestalte was zo mooi en rank en prachtig rond en gewelfd dat Helmut, die net toch geen enkele gedachte meer in zijn hoofd had er nu toch weer een kon verwelkomen en het warme gevoel zich concentreerde in zijn kruis waar nu een pracht van een erectie opbloeide.
‘Liefste liefste,’ lispelde zij en dit geluid echode in zijn oren waardoor hij naast zich keek en bemerkte dat nog twee eendere lieftallige dametjes zich ieder aan een kant van hem genesteld hadden, dicht tegen hem aan, hem warmend met hun lijfjes, slechts gehuld in hun lange haren en de dunne jurkjes.
Gedrieën kleden zij de gestrande jongeman uit en daar lag Helmut, languit in de sneeuw met een gigantische erectie en hij had het helemaal niet koud meer daar zorgden de drie sneeuwnimfen(want dat waren het) wel voor. Zij begonnen ermee om zijn stijve pik in hun warme monden te nemen, zij warmden hem op met lange geile tongzoenen en lieten hem zijn vingers warmen in hun warme spleetjes.
Tenslotte ging er een voorzichtig op Helmut zijn bijna exploderende lul zitten en begon zachtjes op en neer te rijden. Als dit nog niet genoeg was om Helmut tot een hoogtepunt te brengen dan hielp het wel dat de twee andere schepseltjes met hem begonnen te zoenen en beurtelings hun tongen bij hem en bij elkaar in hun mond staken.
De held van ons verhaal pakte het nimfje stevig bij de heupen en drukte haar hard tegen zijn kruis toen hij klaarkwam,
zijn warme, zeg maar gerust kokend hete sperma spoot hij in het kutje van het nimfje, van genot sloot hij zijn ogen maar toen hij ze weer opende was zijn neuknimfje verdwenen, opgelost door de warmte van zijn zaad in haar buik.
Gelukkig had hij er nog twee over!
Helmut had wel het gevoel dat hij een korte pauze kon gebruiken en de twee sneeuwgrietjes begonnen met elkaar te rommelen, ieder nog aan een kant van hem naast zijn buik dus hij had er een prima uitzicht op terwijl ze elkaar tongden en aan elkaars borsten voelden, naar elkaars onbehaarde kutjes grepen. Na een minuutje was Helmut weer genoeg op krachten gekomen om zich hiermee te bemoeien. Hij trok de twee naar zich toe en betongde hun stijve tepeltjes, trok er een met haar benen over zijn hoofd en likte haar natte schaamlipjes en het genotsknopje dat zich daar tussen bevond. De andere hield hij in de buurt door zijn nu warme vingers diep in haar grotje te begraven.
Het sneeuwsletje op Helmut zijn mond werd goed geil en hoe meer Helmut van haar kutvocht doorslikte hoe warmer hij werd. Toen kwam ze klaar en drukte haar schattige sneeuwklitje nog eens dichter op zijn tong, daarna was zij ook verdwenen! Nu had de eens ongelukkige schrijver nog een kleine sneeuwsloerie over waar hij verstandig gebruik van moest maken. Zijn voeten voelden nog bevroren aan dus liet hij de kleine zijn voeten masseren en likken en in haar mond nemen zoveel zij kon hebben, dit gebaar van onderdanigheid wond onze Helmut zodanig op dat hij het haar liet doen terwijl zij schrijlings over hem heen zat en hij met haar kontje kon spelen en zijn vingers daar naar binnen kon laten glijden ervoor wakend dat zij niet klaarkwam maar helaas; hij had niet door dat haar klit over zijn buik heen en weer gleed en door die wrijving kwam ze toch lekker klaar met zijn voet in haar mond. En was zij ook verdwenen
Helemaal verkwikt stond de schrijver op en trok zijn kleren weer aan.
En zie, terwijl de sneeuwstorm begon af te nemen in kracht, zag hij verderop, niet eens zo ver, bebouwing en hij liep er naar toe en het bleek een restaurant te zijn en binnen nam hij een lekkere warme chocolademelk met slagroom en hij zag het leven, in ieder geval die dag weer helemaal zitten, in feite leefde hij nog lang en gelukkig!