
De zon zakte al in zee, toen de kluwen van hun lichamen zich langzaam ontwarde. Ademloos lagen ze naast elkaar tussen de struiken, vol vegen en bedekt met bladeren. Cindy stond het eerst op. Haar lichaam stak scherp af tegen de invallende schemering. Dirk bleef nog even liggen om haar intiemste details te bewonderen, en zag hoe ze zachtjes begon te deinen en heupwiegend door haar knieën zakte in een verleidelijke liefdesspagaat. Hij kwam overeind maar kreeg geen kans om op te staan: voordat hij het wist ving ze zijn hoofd tussen haar dijen. Hij viel om en liet zijn gezicht masseren door haar soppende kruis. Ze was nog net zo wild als vanmiddag, net zo nat, net zo geil… haar kreten galmden door het stille bos toen Dirks handen langs haar figuur omhoog gleden, ze hief haar armen en liet hem haar dansende borsten masseren, hij voelde hoe haar tepels sidderden en zag ze schitteren tussen de eerste sterren, haar mond blonk in het licht van de opkomende maan toen haar tong langs haar lippen gleed, ze keek met halfgesloten ogen op hem neer onder haar fonkelende wimpers… “Ga door!” gilde ze, “oh, ga door, ga door!!” hij kon niet anders, wilde niet anders… het ritme van zijn tong golfde van onder tot boven door haar heupen, haar buik, haar borsten… ze bewoog steeds heftiger, steeds sneller, hij voelde hoe haar dijen begonnen te trillen, vlakbij zijn mond graaiden haar vingers in haar schaamhaar, hij hoorde hoe ze sopte, sopte, sopte… Opeens sprong ze schreeuwend op, draaide zich om en dook bovenop hem zodat haar kruis opnieuw in zijn gezicht terechtkwam. Ze omhelsde hem met haar dijen, sloeg haar armen om zijn heupen, streelde zijn ballen… en hapte toe. Terwijl ze met hun gezichten aan elkaars kruis vastkleefden, ontstond een nieuwe worsteling zonder weerstand. Rollend verdwaalden ze tussen elkaars rondingen, ze wisten niet meer wat boven of onder was… in hun beider kruis laaide de gloed van hun orgasme zo hevig op dat ze kronkelend steeds sneller begonnen te rollen, waardoor hun wellust weer hoger steeg; in een eindeloze spiraal tolde hun hartstocht door de vallende avond… tot ze in een ondiep vennetje plonsden. Het water was koel maar hun plezier was er niet minder om. Hijgend en proestend raakten ze verwikkeld in een spetterend moddergevecht. Strompelend zaten ze elkaar achterna, vallend, kruipend, op- en onderduikend… en uiteindelijk vielen ze aan de oever weer in elkaars armen. Hun lichamen glansden nat in het maanlicht, en toen hun kruis opnieuw soppend één werd in volmaakt evenwicht met hun tongzoen, gaf hun gezamenlijk orgasme allebei een heerlijk gevoel van rust. Ze hadden nog steeds bijna niets tegen elkaar gezegd, maar dat hoefde ook niet. Hun samenzijn was genoeg, woorden schoten tekort. Ze voelden zich volkomen thuis bij elkaar. Dat ze verdwaald waren kon hen niet schelen, evenmin als het gemis van hun kleren of hun fiets, of het nooit bereikte doel waarvoor ze hun tocht ooit begonnen waren.
Ze besloten nooit meer naar de bewoonde wereld terug te keren. Hun fietsen roestten langzaam weg tussen de struiken, en hun gescheurde kleren waren perfect nestmateriaal voor vogels, konijnen, vossen…
Sindsdien zegt men dat het in de duinen spookt…