Het wordt een lang verhaal. Ik zal het in delen schrijven en posten. Het eerste deel dient vooral ter introductie van de hoofdpersonen. Vervolgdelen zullen opwindender zijn.
Veel leesplezier.


Marc speelde gespannen met zijn balpen. Hij rolde hem op en neer tussen zijn beide duimen en wijsvingers, alsof hij een sigaret aan het dragen was. Hij keek naar de stapel brieven die voor hem op de berkenhouten tafel lag. Hij zuchtte diep en keek naar links, naar Lydia, zijn vrouw. Ze was zesendertig jaar en zag er nog beeldschoon uit. Ze had haar lange blonde haar naar achteren gebonden in een losse paardenstaart en een strak, donkerblauw truitje. Met haar figuur kon ze dat nog goed hebben.
Hij keek in haar grote, helderblauwe ogen en zag tranen in haar ooghoeken glinsteren. Hij sloeg zijn blik neer, legde zijn hand in haar nek en drukte haar tegen zijn borst.
Hij hoorde hoe ze zachtjes zat te huilen, terwijl hij haar door haar haar streek.
“Rustig maar, schat,” fluisterde Marc. “We komen er wel uit. Geen zorgen.”
Het snikken hield werd langzaam minder.
“Kom op, we moeten dit gesprek voeren. Het is ontzettend belangrijk dat we hier goede afspraken maken. Nog even tanden op elkaar lieverd,” sprak Marc zijn vrouw moed in, terwijl hij haar gezicht tussen zijn handen pakte en haar tranen met zijn duimen uit haar gezicht wreef.
Lydia beet op haar onderlip en knikte instemmend, haar gezicht rood van het huilen.
Marc kuste haar op haar voorhoofd.

“Meneer en mevrouw…” de man in pak die de kamer binnenkwam keek even op het dossier dat hij in zijn handen had, “Van Waal. Meneer en mevrouw Van Waal, ik ben Ron Beukenkamp. Fijn dat u bent gekomen.”
De man in pak boog over de tafel heen en stak zijn hand uit.
Marc schudde deze: “zeg maar Marc, meneer Beukenkamp.”
“Zegt u dan maar gewoon Ron hoor,” zei de man vriendelijk.
Lydia stak ook haar hand uit en Ron accepteerde deze.
“Goedemiddag… ik ben Ron,” zei de man in pak.
“Lydia,” zei ze.
Ron ging aan de tafel zitten, tegenover Marc en Lydia, en schoof zijn stoel aan. Hij drukte enkele toetsen op het toetsenbord van zijn pc in en klikte enkele keren met zijn muis.
“Oookééé,” zei hij, terwijl zijn ogen gericht bleven op de flatscreen monitor. “Wilt u dat ik begin, of wilt u misschien eerst uw verhaal kwijt?”
“Begint u maar,” antwoordde Marc.
“Oké,” begon de heer Beukenkamp. “Ik zie hier dat u momenteel een schuld heeft van ruim 38.000 euro. Is dat correct, meneer en mevrouw van Waal?”
“Ja, dat klopt,” mompelde Marc instemmend.
“Okééé…” zei Ron, terwijl zijn ogen naar het beeldscherm gericht bleven. “U mag me verbeteren als ik iets verkeerd zie, maar ik zal even de situatie proberen te schetsen.”
Marc en Lydia knikten.
“U, meneer Van Waal, ben eenenveertig jaar oud, momenteel werkzoekend en getrouwd met u, mevrouw Van Waal, zesendertig jaar oud.”
“Klopt,” antwoordde Marc.
“En u, mevrouw Van Waal,” zei Ron, terwijl hij met zijn balpen in de richting van de vrouw tegenover hem wees, “hebt momenteel werk voor twaalf uur per week, via een uitzendbureau?”
“Klopt meneer,” zei Lydia.
“U bezit geen eigen huis. U huurt al acht jaar.”
“Inderdaad.”
“Mag ik u vragen hoe u aan deze schuld gekomen bent?” vroeg de heer Beukenkamp.
“Ik heb een gokverslaving gehad,” antwoordde Marc, zijn ogen naar de grond gericht. “Ik heb in ongeveer twee jaar tijd 30.000 euro vergokt.”
“Waar heeft u dat geld vandaan gehaald, meneer Van Waal?”
“Ik heb enkele rekeningen geopend… hier, bij uw bank. Ik heb in totaal vijf rekeningen. Ik heb ze geopend met verschillende identiteitsbewijzen. Twee rekeningen staat eigenlijk op naam van mijn broer, maar wel op mijn postadres. De andere drie rekeningen staan op naar van een andere broer en mijn zus.”
“Weet uw familie van deze identiteitsfraude?” vroeg de heer Beukenkamp met gefronste wenkbrauwen.
Marc schudde zijn hoofd.
“Weten ze van uw schulden?” vroeg Ron.
Marc schudde opnieuw zijn hoofd.
“Ze hebben misschien een vermoeden,” gaf hij toe. “Maar zeker weten doen ze het niet.”
Ron zuchtte.
“En dat gokken wat u deed… was dat legaal? Bij Holland Casino?”
“Meestal wel,” antwoordde Marc.
“Maar niet altijd dus?” vroeg Ron.
“Ik heb wel eens illegaal gepokerd. Maar niet vaak, een paar keer maar!”
“Waarom deed u het precies, meneer Van Waal?”
“In het begin was ik gewoon verslaafd. Ik hoopte veel geld te winnen en het was voor de lol. Op een gegeven moment ging ik echter meer en meer verliezen. Toen ik na een jaar de balans opmaakte, bleek dat ik al bijna 10.000 euro had verspeeld. Onze dochter gaat binnenkort studeren en we hadden daar echt geen geld voor. Ik ben toen een paar keer illegaal gaan pokeren, voor veel geld. Ik hoopte zo dat ik mijn geld terug zou winnen, zodat ze gewoon kon gaan studeren. We kunnen haar toch niet vertellen dat ze niet kan studeren, omdat ik zo stom ben geweest haar studiegeld te vergokken?”
Marc verschool zijn gezicht achter zijn handen.
“Ik begrijp het probleem, meneer Van Waal,” zei Ron. “Ik vraag me alleen nog af hoe u hier tegenover staan, mevrouw Van Waal.”
“Op de eerste plaats wil ik zeggen dat ik heel erg veel van mijn man hou. Ik weet dat het gokken fout was, maar tegelijkertijd weet ik dat hij het uiteindelijk met de beste bedoelingen heeft gedaan. Aanvankelijk durfde hij er niet voor uit te komen. Later speelde hij eigenlijk alleen nog maar om zijn geld terug te winnen; om zijn dochter te kunnen laten studeren. Dat kan ik hem niet kwalijk nemen en ik kan me goed voorstellen hoe hij zich voelt.”
“Dankje lieverd,” fluisterde Marc.
De man achter het bureau knikte begripvol.
“Even samenvattend: u, meneer Van Waal, heeft, door uw gokverslaving, een geldschuld opgebouwd van ruim 38.000 euro. Dit heeft u betaald door hier, bij onze bank, verschillende rekeningen te openen met identiteitsbewijzen die niet van u waren. U bezit beiden geen huis en heeft geen vaste baan. Het lijkt mij, als ik het zo op een rijtje zet, lastig om die schuld af te gaan betalen. Had u zelf iets in gedachten?” vroeg hij.
“Ik weet het niet… ik weet het echt niet meer,” stamelde Marc hoofdschuddend.
“Kijk,” zei Ron, “het probleem is dat u niet toegelaten zult worden tot de schuldsanering. Op de eerste plaats omdat u zelf uw geld heeft vergokt, maar vooral, omdat u dit alles heeft betaald met geld dat niet eens van u was. U heeft namelijk rekeningen geopend met behulp van identiteitsbewijzen van anderen.”
Marc knikte.
“Ik ben echter natuurlijk wel bankdirecteur en heb hier en daar wel wat invloed, maar ik denk dat schuldsanering er echt niet in zit.
Marc liet zijn hoofd hangen. Lydia pakte zijn hand vast.
“Ik begrijp echter ook wel de ernst van de situatie en zie ook wel in dat u geen leven meer kunt leiden als er niets zou gebeuren,” ging de heer Beukenkamp door. “Daarom heb ik een voorstel. Het is geen alledaags voorstel en als het u beiden niet bevalt, kunt u het gewoon naast u neerleggen, dan hebben we het er nooit meer over. U moet zich echter wel realiseren dat, wanneer u níét in zou gaan op mijn aanbod, u hoogstwaarschijnlijk nooit meer uit uw schulden zult komen en uw dochter nooit zal kunnen gaan studeren.”
“We snappen de ernst van de situatie meneer,” zei Lydia.
“Wat had u in gedachten?” vroeg Marc.
“Wat ik u voor wil stellen is het volgende: ik scheld uw volledige schuld kwijt. Helemaal. Tot de laatste cent. Daarnaast zal ik vier jaar lang het collegegeld voor uw dochter betalen, zodat zij een goede opleiding kan volgen. U op uw beurt, meneer Van Waal, zult moeten deelnemen aan een cursus voor gokverslaafden, om van uw verslaving af te komen, zodat u zich niet opnieuw in de schulden zult steken.”
Marc zijn pupillen verwijdden zich. Hij had het gevoel alsof hij zojuist te horen had gekregen dat hij de Lotto gewonnen had.
“Wat ik als tegenprestatie verwacht,” vervolgde de heer Beukenkamp, “is het volgende: u, mevrouw Van Waal, zult zich de komende vier jaar, geheel ter beschikking moeten stellen aan mij.”
“Wat… wat bedoelt u?” stamelde Lydia.
“U zult vier jaar lang seksueel dienstbaar aan mij zijn. Of in simpelere taal: u bent vier jaar lang mijn seksslavin. Heb ik zin, dan zult u voor mij klaar moeten staan. Dag en nacht. En ongeacht of u zelf ook zin heeft of niet.”
“Dit is toch niet serieus?” vroeg Marc
“Waarom zou ik in een kwestie als deze grappen gaan maken?” antwoordde Ron. “Het is serieus en ik denk dat het ook nog best een gul aanbod is. Maar zoals ik al zei, hoeft u het niet te accepteren. Ik stel voor dat u er een nachtje over slaapt en morgen hier terugkomt, zodat we het er nog eens over kunnen hebben.”

“Denk je echt dat hij serieus was?” fluisterde Lydia naar haar man, die naast haar in bed lag.
“Ik denk het wel. Het was de enige oplossing die hij ons bood.”
“We kunnen er toch niet op ingaan?”
“Maar wat dan?” vroeg Marc. “We hebben praktisch geen keus.”
“We moeten naar de politie…” fluisterde Lydia.
“De politie? Ben je gek geworden? Wat denk je dat er dan met mij gebeurd?” siste Marc.
“Wat denk je dat er met míj gebeurt als we op dat voorstel van jouw bankdirecteur ingaan?”
Marc zweeg.
“We moeten gewoon een andere manier zien te bedenken om van onze schuld af te komen Marc. Klaar.”
“Lydia, lieverd,” begon Marc. “Ik weet dat het een krankzinnig voorstel is en geloof me, het zal ontzettend moeilijk zijn voor mij om te accepteren dat jij… met een andere man…”
“Je meent dit toch niet serieus?” fluisterde Lydia, terwijl ze rechtop in bed ging zitten en haar handen tegen haar hoofd zette.
“Lieverd, wat kunnen we anders? We kunnen bijna geen eten en drinken meer betalen. We lopen in kleren van twee jaar oud en onze dochter gaat na de zomer studeren. We kùnnen niet anders!”
“Dus je zegt dat ik de hoer moet gaan spelen, doordat jij niet met geld om kunt gaan!”
“Schatje, ik wil helemáál niet dat je voor hoer gaat spelen. Het zal me meer pijn doen dan wat dan ook, maar het is dat, of een schuld van 38.000 euro.”
“Vergeet het maar,” fluisterde Lydia en ze draaide zich snikkend om.


“Koffie?” vroeg Beukenkamp, terwijl hij een donkerrode thermoskan omhoog hield.
“Nee dank u,” zei Marc. Zijn vrouw schudde haar hoofd.
“Oké, ik wel,” glimlachte hij. Hij schonk een kop koffie voor zichzelf in en voegde er wat koffiemelk aan toe. Al roerend richtte hij zich weer tot het stelletje tegenover hem.
“En… zijn we hier voor niets opnieuw bij elkaar gekomen, of kunnen we tot een deal komen?”
Marc zuchtte diep: “we hebben besloten dat we het niet doen. We vinden het een pervers voorstel en hopen dat u hier begrip voor heeft.”
“Op zich heb ik daar natuurlijk begrip voor, meneer en mevrouw Van Waal,” antwoordde de heer Beukenkamp. “Hoewel ik geen flauw idee heb hoe u uw schulden af gaat betalen zonder mijn hulp, bent u natuurlijk vrij om uw eigen keuzes te maken.” Hij roerde rustig in zijn koffie.
“Ik neem aan dat u ook aan uw dochter heeft gedacht bij het maken van deze keuze? Aan haar studie.”
Marc en Lydia zwegen.
“Nou oké, jullie keuze. Maar ik neem aan dat u het me dan ook niet kwalijk neem dat ik mijn burgerplicht vervul en wel even aangifte doe van uhm… wat was het ook alweer? Identiteitsfraude en illegaal gokken? Dat zal de politie leuk vinden.” Hij pakte de telefoon die naast zijn pc stond en begon een nummer te draaien.
Marc en Lydia keken elkaar aan. Beiden konden de angst in elkaars ogen zien.
“Oké! Oké!” riep Lydia. “Niet bellen!”
Ron Beukenkamp keek geheel onschuldig en verbaasd op.
“Hmm?”
“Ik zal het doen… niet bellen,” herhaalde Lydia.
“Echt waar?” vroeg Ron.
“Ja… we hebben gewoon geen keus… denk ik.”
“Het lijkt mij inderdaad verstandig, Lydia. Bovendien denk ik niet dat het een onredelijk aanbod is wat ik heb gedaan.”
Marc liet zijn hoofd hangen en verborg het in zijn handen.
“Wil je het echt, Lydia?” vroeg Ron haar zachtjes.
“Ik wìl het niet, ik heb geen keus,” antwoordde ze.
“Ik vroeg of je het wilde Lydia. Wil je voor de komende vier jaar mijn seksslavin zijn? Mijn ondergeschikte? Wil je de komende vier jaar dienen als mijn seksspeeltje, met als enig doel mij te bevredigen?”
“Ik wil nie…,” begon Lydia.
“Wil je het of wil je het niet?” vroeg Ron nu nors.
“Ja, dat wil ik…” antwoordde Lydia zachtjes.
“Ja dat wil ik…?” Ron keek haar verbaasd aan.
“Ja…” antwoordde Lydia vertwijfeld.
“Ik dacht dat je even beleefd werd en zei: ja dat wil ik menéér.”
“Ja.. dat wil ik... meneer,” stamelde Lydia.
“Laat zien dan,” reageerde Ron.
“Wat…?” stotterde Lydia.
“Laat zien dat je wilt!”
“Hoe..? Wat dan? Waar?”
“Hier!” zei Ron. “Laat het zien. Kleed je uit.”
“Wat?” zei Marc vol ongeloof. “Hier? Waar ik bij zit?”
“Je mag gerust op de gang wachten. Dan doe ik de deur wel even achter je op slot.”
Woedend schoof Marc zijn stoel naar achteren en wees met zijn wijsvinger bezwerend richting Beukenkamp.
“Ik kan nog steeds bellen, Marc. Zeg het maar. Het is helemaal aan jullie.”
Marc haalde enkele keren diep adem.
“Ga rustig zitten, meneer Van Waal. Wen even aan het idee,” zei Ron.
Marc voelde hoe hij rood aanliep van woede.
Ron stond op en liep om de tafel heen tot hij bij Marc stond. Hij haalde zijn neus op en ging op het tafelblad zitten.
“Weet je, Marc,” zei hij, terwijl hij zijn hand op de schouder van de woedende man legde.
“Het interesseert me niet,” snoof Marc en hij duwde Ron zijn hand van zich af.
“Dat is ook goed Marc. Je hoeft het niet direct te accepteren. Als je maar went aan het idee dat je vrouw vanaf nu een hoer is.
Rustig stond hij weer op en pakte Lydia bij de hand.
“Kom maar eens moppie,” zei hij, terwijl hij haar naar zijn kant van de tafel leidde.
Marc kookte van woede.
Ron ging weer op zijn zwarte bureaustoel zitten en gebaarde Lydia tussen zijn benen te gaan staan.
“Mooi lichaam heb je,” zei hij tegen aan.
Lydia reageerde niet.
Ron inspecteerde zijn kersverse slavin van top tot teen. Haar steile, blonde haar hing voor haar schouders langs en kwam tot halverwege haar borst, waar het licht krulde. Ze had grote, blauwe ogen. Ze keek hem uitdrukkelijk niet aan en staarde naar de muur achter hem. Ze had een rank figuur, maar ondanks dat flinke borsten, die verborgen gingen onder een roze truitje met een bescheiden decolleté, waarover ze een lichtgrijs vestje droeg, dat dicht was geritst tot vlak boven haar navel. Daaronder droeg ze een donkergroene rok met daaronder twee elegante laarzen.
Plotseling stond Ron op. Hij liep naar de deur van zijn kantoor en draaide de deur op slot.
“Wel zo verstandig, lijkt me,” zei hij, terwijl hij weer terugliep naar zijn stoel.
“Zou je eens met je buik op tafel willen gaan liggen?” vroeg hij.
Lydia rolde met haar ogen, maar deed wat haar gezegd werd. Ze boog voorover over de tafel heen en ging liggen. Haar benen hield ze licht gebogen.
“Oké…” zei Ron, terwijl hij zijn bureaustoel tussen Lydia haar benen reed.
“Oh alsjeblíéft zeg,” zuchtte Marc.
Ron deed alsof hij niets gehoord had en rolde langzaam de rok van Lydia omhoog. Hij ging met zijn handpalmen langs de warme, blote bovenbenen van Lydia. Ze waren heerlijk stevig. Steeds verder rolde hij haar rok omhoog.
“Wauw!” fluisterde hij. “Moet je zien, Marc,” knipoogde Ron naar de man die zich aan de andere kant van de tafel zat te verbijten.
Ron had de rok van Lydia nu helemaal omgeslagen, waardoor ze nu in haar string op tafel lag. Ze er eentje met zwart kant. Ron legde zijn handen op Lydia’s warme billen.
“Heerlijk,” fluisterde hij.
“Eventjes… kijken wat daar onder zit,” fluisterde Ron.
Tergend langzaam trok hij haar string naar zich toe. Centimeter voor centimeter verschafte hij zich het uitzicht over Lydia haar prachtige, volle billen. Hij trok haar string volledig naar zich toe en trok deze vervolgens over haar laarzen.
Marc zat woedend toe te kijken.
“Vuile smeerlap,” siste hij, terwijl zijn vroeg zonder ondergoed op de tafel lag.
“Allemaal voor jou en de studie van je dochter, meneer Van Waal. Ik probeer jullie enkel te helpen.”
Marc schudde zijn hoofd.
“Even een wat nadere inspectie,” zei Ron en hij pakte Lydia’s zachte billen weer stevig vast. Langzaam begon hij ze te masseren. Hij kneedde zachtjes en trok ze af en toe wat uit elkaar, waardoor hij haar anus kon zien.
“Heerlijk mop,” fluisterde hij tegen haar.
Lydia zelf reageerde helemaal niet.
Ron liet Lydia haar benen wat verder spreiden, waardoor hij nu ook haar vagina kon zien. Voor zo ver hij vanuit dit oogpunt kon zien, had ze zich helemaal geschoren. Precies zoals hij had gehoopt. Met zijn handen duwde hij haar billen nog wat verder uit elkaar, waardoor ook haar vagina zich enigszins opende.
“Ik denk dat je het geld wel waard bent,” zei Ron, terwijl hij opstond. “Je mag je aankleden. Dit is natuurlijk niet de plaats om seks te hebben, vind je wel?”
Lydia zei niets en rolde zo snel ze kon van de tafel af, raapte haar string van de grond en trok deze weer aan.
“Jullie mogen nu gaan hoor,” zei Ron op vriendelijke toon, terwijl hij de deur voor hen opende. “Jullie horen nog wel van me.”
Marc sloeg zijn arm om zijn vrouw heen, wierp de man achter het bureau nog een woedende blik toe en samen verlieten ze het kantoor.