Annemiek was nog jong toen ze trouwde met Henk. Zij was twintig geweest, hij dertig. Zij was eigenlijk nog een kind geweest, naïef door een te beschermende opvoeding. Niet moedersmooiste maar vol van aanbidding voor haar man. Henk was daarentegen een man van de wereld. Krachtig gebouwd, mannelijke kaaklijn en succesvol op het werk. Op hun bruiloft hadden de mensen gefluisterd: “Dit is het koppel van het jaar. Wat boft Annemiek dat ze hem aan de haak heeft kunnen slaan. Ze zal vast erg gelukkig worden”.Dat was dertig jaar geleden. Sindsdien was er veel gebeurd. Er waren geen kinderen gekomen, ondanks Annemiek haar sterke wens. Henk zijn carrière had de eerste tien jaar van hun huwelijk een vlucht genomen. Van chef was hij opgeklommen tot directeur van de vestiging. Met zijn succes kwamen de slippertjes. Secretaresses, stagiaires: het succes van haar man had hem onweerstaanbaar gemaakt voor deze vrouwen. En het erge was, Henk had nooit gelogen over zijn buitenechtelijke avonturen. Maar ook dat ging voorbij. De vestiging waar Henk directeur van was ging failliet. Toen hij vijfenveertig was werd hij samen met zijn personeel op straat gezet. Het was hem niet gelukt daarna nog een andere baan te vinden. In plaats van de man van de wereld trok hij zich terug van die wereld. Zijn middel dijde uit; zijn haar werd grijs en viel uit. Zijn zakenvrienden verruilde hij voor vissersvrienden. Oude mannen, zoals hij ook een oude man werd. Nu ging hij elke ochtend vroeg weg om te vissen en kwam pas ’s avonds laat weer terug. Wanneer het weer te slecht was zat hij met dezelfde vrienden in het buurtcafé. De brandende liefde die Annemiek ooit voor haar man had gekend was uitgedoofd. Niet in één keer, maar langzaam, door de jaren heen. Ze was meegegaan met zijn succes. Ze had eerst liefdevol, daarna onverschillig de slippertjes van haar man vergeven. En waar haar man begon te vervallen, begon Annemiek op te leven. Toen ze gingen trouwen had Annemiek nog nooit gewerkt. Henk had ook niet gewild dat ze ging werken. “Een man moet zijn vrouw kunnen onderhouden”, had hij vaak verklaard. Dus, zelf toen er geen kinderen kwamen, bleef Annemiek thuis. Een doelloos leven, dat haar steeds meer tegen ging staan. Maar toen Henk thuis kwam, ging zij het huis uit. Ze was vijfendertig toen Henk ontslagen werd. Ze was dik geworden, had nog nooit een betaalde baan gehad en had vrijwel geen eigen vrienden of vriendinnen. De dag dat Henk thuiskwam nam ze zichzelf het volgende voor: nu ga ik leven! Ze dacht al niet meer in termen als wij of ons, dat was voorbij, nu zou ze voor zichzelf opkomen. Ze ging naar fitness. Vetrollen verdwenen en een mooie vrouw, nog jong in jaren, kwam er onder te voorschijn. Ze ging naar een nieuwe kapper en nam een nieuw, spannend kapsel. Ze ging weer studeren en kon een administratief baantje bij een makelaar krijgen. Geen spannende dingen, maar voor Annemiek waren het grote overwinningen. Henk had in het begin nog tegengesputterd, maar halfkrachtig, onverschillig. Hij ging vissen, zij ging eindelijk leven. Zo waren de laatste vijftien jaar verlopen. Henk werd langzamerhand een schim van zichzelf; Annemiek kwam tot leven. Verbazingwekkend genoeg bleven ze toch samen. Hoewel Annemiek een aantrekkelijke vrouw werd en – in beperkte mate – financieel onafhankelijk ging ze niet van Henk scheiden. Ze dacht er zelf niet aan. Ze kende geen ander leven dan met Henk. Er was niet liefde, zelf geen genegenheid meer. Het was een gewoonte geworden. Met haar vijftig jaar was Annemiek nu een nog steeds aantrekkelijke, rijpe vrouw. Henk was gewoon oud. Ze hadden al heel lang geen seks meer gehad. Zelf de verplichte tekenen van genegenheid: hand in hand lopen en de afscheidszoen werden niet meer vertoond. Ze woonden nu als broer en zus samen.Ze woonden in een groot, oud herenhuis. Ze waren er in getrokken toen Henk nog op het toppunt van zijn carrière was. Nu Henk een uitkering kreeg en Annemiek een klein inkomen, werd het steeds moeilijker om rond te komen. Niet dat ze een uitbundig leven leidden: Henk had alleen het vissen en sinds hij een beroerte had gehad reed hij in een invalidenwagentje. Op vakantie gingen ze niet en ook de andere vruchten van het leven, zoals het theater of uit eten gaan, werden door hun niet geplukt. Toch dreigden ze nu het huis te moeten verkopen. Dat wilde Annemiek absoluut niet. Hoewel ze er geen gelukkige jaren had doorgebracht was te toch van het huis gaan houden. De klassiek ingerichte kamers, de grote tuin waar ze graag in werkte. Dus op een avond dat Henk relatief vroeg terug was bracht ze het volgende naar voren.‘Henk, ik heb het volgende bedacht.’Zonder zijn blik van de televisie te halen antwoordde hij: ‘Wat heb je bedacht, Ann?’‘Je weet dat we het huis niet kunnen houden, niet met wat we nu verdienen. We moeten extra inkomen krijgen.’Een gebrom uit de stoel was het enige antwoord.‘Henk! Je luistert niet. Jouw uitkering en mijn inkomen zijn niet voldoende om hier te blijven leven. Ons spaarpotje is nu leeg. Ik weet niet meer hoe ik de verschillende rekeningen kan blijven betalen!’Onwillig draaide Henk zich om. ‘Dan verkopen we het huis toch. Kunnen we mooi in een flatje bij de vaart gaan wonen.’‘Nee!’, zei Annemiek boos, ‘Dat wil ik niet. Ik wil hier blijven wonen.’‘Waarom? We zijn toch maar met ons beiden. Het huis is veel te groot voor ons. Bovendien is een flatje veel gemakkelijker schoon te houden. Scheelt jou ook weer.’‘Het schoonmaken is het probleem niet. Ik wil niet in zo’n flatje bij de vaart gaan wonen. Ik ben nog niet bejaard! Bovendien is dit een mooi huis. Ik hou van de tuin. Ik wil hier blijven wonen.’‘Dan moet je maar wat bedenken. Kun je niet meer gaan werken?’Annemiek schudde met haar hoofd. ‘Ik kan niet meer uren bij de makelaar werken. Bovendien wil ik dat niet.’‘Dan houdt het toch op?’, antwoordde Henk, ‘Dan moeten we het huis verkopen.’‘Ik dacht er aan om kamers te gaan verhuren. Aan studenten. We hebben toch ruimte zat. Een of twee kamers, dan hebben we voldoende om in dit huis te blijven wonen.’‘Nee! Ik wil het niet hebben. Al dat gespuis hier in mijn huis. Veel te onrustig. Ik wil het niet hebben.’ Henk had zich nu helemaal omgedraaid en keek Annemiek boos aan.‘Onzin, Henk. Het huis is groot genoeg.’‘En dan zo’n studentje die in mijn stoel, naar mijn televisie gaat zitten te kijken. Ik wil het niet hebben.’‘Ja maar, dat hoeft ook helemaal niet. We verhuren gewoon één of twee kamers. De rest van het huis is dan van ons. Er is boven een badkamer en we kunnen er ook wel een kleine keuken laten maken. Dat hoeft helemaal niet veel te kosten.’‘Ik wil het niet hebben. Waarom nemen we niet lekker een flatje aan de vaart?’, Henk klonk nu smekend, ‘Jan zegt dat het hem en zijn vrouw goed bevalt.’Annemiek keek spottend. ‘Jan en zijn vrouw zijn al in de zeventig. Natuurlijk vinden die het leuk. Bovendien, wij zijn hun niet. Ik wil hier blijven wonen.’‘Nou, ik wil het niet hebben’, bromde Henk, maar hij klonk al niet meer zo krachtig als zo-even.‘Doen we het volgende. Verhuren we eerst een kamer, gewoon om te zien of het ons bevalt. Kunnen we later, eventueel, nog meer kamers gaan verhuren. Oké?’Henk zat alweer verdiept in het programma op de televisie. Hij antwoordde niet, maar bromde even. Voor Annemiek was dat voldoende. Morgen zou ze een advertentie in de lokale krant plaatsen. Een week na de advertentie kwam er een reactie. Een jonge student, genaamd Tom, belde op. Ze maakten een afspraak en een dag later zou Tom de kamer komen bekijken en zouden ze nader kennismaken. Om stipt negen uur ging de deurbel. Annemiek was verbaasd dat ze haar hart wat sneller voelde kloppen. Niettemin deed ze rustig de deur open. Daar stond een jongeman te wachten. Hij was ongeveer 1.85 meter lang, had halflang bruin haar en keek haar met een halve glimlach aan. Aan zijn kleding te zien was hij een student aan een van de meer alternatieve studies: biologie of aardkunde of zo. ‘Goedemorgen mevrouw, ik ben Tom.’ Hij leek een klein beetje zenuwachtig te zijn.‘Hallo Tom, ik ben Annemiek. Kom binnen, kun je de kamer bezichtigen.’ Ze deed de deur verder open en liet hem binnen. Ze gaf Tom een korte rondleiding door het huis, liet hem de kamer zien en vertelde wat de regels zouden zijn. Tom was erg enthousiast over de kamer, begreep de regels en ze werden het eens over de vergoeding. Een week later zou Tom zijn spullen over laten brengen. Bij het afscheid gaf ze Tom een stevige hand en zei: ‘Welkom Tom, dit wordt vast gezellig.’Tom beaamde dit en verliet met een korte groet het huis. Terwijl Annemiek de deur sloot voelde ze dat haar hart een slag oversloeg. Of het nou kwam dat ze in het huis zouden kunnen blijven wonen, of omdat er weer nieuw leven in dit huis kwam wist ze niet. ’s Avonds vertelde ze Henk over de nieuwe bewoner, Tom. Haar man kon het niet echt waarderen en mompelde het ene na het andere bezwaar. ‘Het is vast een drugsgebruiker.’ ‘Hij neemt zijn vriendinnetjes mee om een seksorgie te houden’. ‘Herrie tot diep in de nacht’. Annemiek haalde alleen haar schouders op en zei dat ze het contract al getekend had en al voor twee maanden vooruit had betaald.Waar eerder dagen, weken en jaren monotoon en snel voorbij waren gegleden, leek de week totdat Tom in zou trekken eindeloos te duren. Meerdere keren had ze zijn kamer al schoongemaakt en overdag zat ze te fantaseren hoe het zou zijn om iemand anders in huis te hebben. En toen, eindelijk, was de week voorbij en trok Tom met al zijn schamele bezittingen bij hun in. Tom en Henk leken een natuurlijke aversie tegenover elkaar te hebben, maar waar Henk zich mompelend en monkelend terugtrok bleef de student altijd beleef, zij het wat onverschillig.Het leven in het huis kreeg door de nieuwe bewoner een heel ander ritme. Henk trok zich zo weinig mogelijk aan van de jonge student; hij ging nog vroeger weg om te vissen en kwam nog later thuis. Annemiek daarentegen kreeg nooit eerder ervaren gevoelens te verwerken: moederlijke bezorgdheid en verwennerij. Hoewel het niet hoefde maakte ze elke week de kamer van Tom schoon. Ze kookte, wanneer hij er was, altijd extra lekker voor hem. Zo kwam het dat na verloop van tijd Tom steeds vaker ’s avonds naar beneden ging om met Annemiek een kopje koffie te drinken, of even televisie te kijken. Wanneer hij echter het wagentje van Henk hoorde aankomen vertrok hij schielijk terug naar zijn kamer, ondanks tegenwerpingen van Annemiek. ‘Je hoeft niet weg voor Henk, Tom. Hij gaat meestal toch direct naar bed.’‘Dat weet ik Annemiek. Maar ik moet morgen vroeg op, tentamen en zo. Je weet wel’, was dan Tom zijn gebruikelijke smoesje.Het was wel duidelijk dat Henk zich stoorde aan de aanwezigheid van de student, zelf hij bijna al zijn wakende uren vissend of ouwehoerend doorbracht. Uiteindelijk won zijn ergernis het van zijn fatsoen. Op een avond toen hij een keer vroeger thuis kwam maakte hij allerlei bezwaren.‘Het is veel te druk met die jongen in huis. Hij moet eruit. Laten we naar de vaart verhuizen.’Annemiek lachte om zijn bezwaren en wuifde ze met een handgebaar weg. Ze maakte duidelijk dat Tom zich keurig aan de regels hield, dat zij geen zin had om te verhuizen en dat ze daarom domweg het geld dat Tom inbracht nodig hadden. Hierop werd Henk boos en hij riep uit: ‘Je wilt hem niet kwijt omdat je op hem geilt! Dat is het, nietwaar? Ik kan het aan je ogen zien. En de manier waarop je hem verwent. En dat hij in mijn stoel zit. Jullie hebben zeker een geheime liefdesrelatie? Ja! Ik kan het zien aan je ogen.’ De laatste woorden kwamen er sissend uit. Zijn gezicht was rood en rond zijn mondhoeken verschenen plukjes schuim.Door stomheid geslagen kon Annemiek geen woord uitbrengen. Ze kon domweg niet geloven wat haar man net tegen haar had gezegd. Ja, ze gaf om Tom. Maar als een moeder, misschien als een vriendin, maar zeker niet als minnaar. Dat was nooit in haar opgekomen. Henk vatte haar stilzwijgen als een stille bekentenis op. ‘Dus je geeft het toe. Vuile slet! Hoer!’Eindelijk wist Annemiek wat uit te brengen. Woedend zei ze: ‘Hou je mond, oude, seniele man. Je bent gek! Gek, hoor je me! Tom en ik hebben niets. Ik kan me niet voorstellen hoe je er bij komt. Je moet je vuile mond houden.’Woedend keken ze elkaar aan. Annemiek haalde snel adem, haar vuisten hield ze gebald naast haar lichaam. Even leek het of Henk haar wilde slaan. Toen verliet de woede hem, nam de onverschilligheid het weer over. Hij draaide zich om en liep weg, naar zijn slaapkamer. Annemiek kon hem alleen maar achterna kijken. Terwijl ze hoorde hoe hij de trap opliep verliet de woede haar lichaam en nam verdriet het over. De eerste tranen verschenen en al snel biggelden ze over haar wangen. Ze huilde stil en hield haar hoofd in haar handen. Daardoor zag ze niet dat Tom even de kamer in keek. Even leek het of hij wat wilde zeggen, een troostend woord wellicht. Maar hij zei niets en ging stil naar zijn kamer. De volgende ochtend was Henk nog vroeger weg dan normaal. In de lege keuken maakte Annemiek haar eigen ontbijt klaar. Ze had gisteravond nog lang zitten huilen. Nu voelde ze zich opgelucht. Niet alleen vanwege de tranen, maar vooral vanwege het gevoel. Ze was blij dat ze weer kon voelen. Dat er in dit huis weer echte emoties waren, in plaats van het namaakleven dat er zolang was geweest. Ze had nauwelijks nagedacht over de woorden van Henk. Ze vond ze belachelijk. Terwijl ze het ontbijt voor Tom klaarmaakte moest ze er toch nog kort over nadenken. Ze glimlachte bij zichzelf. Het idee was te bizar. Met het ontbijt liep ze naar Tom zijn kamer. Ze hield ervan hem te verwennen, bijvoorbeeld door af en toe hem een ontbijtje op bed te brengen. Ze klopte zachtjes op zijn deur. ‘Tom, ben je wakker? Ik heb een ontbijtje voor je gemaakt.’Slaperig gemompel uit de kamer was haar antwoord. Ze wist dat ze dan wel binnen kon komen. Ze opende de deur en ging zijn kamer binnen. Ze rook de geur van de jongeman en genoot en onbewust van. Heel anders dan de geur van haar man die duf, vervallen en ook al een beetje naar de dood rook. Ze keek de kamer rond. Zijn bureau met zijn boeken en andere studiespullen. De kledingstukken die her en der over de kamer verspreid waren. Tom lag in zijn bed, het dekbed lag half over hem heen en zijn haar was in de war. Hij keek haar slaperig aan. Ze zette het blad met het ontbijt op zijn bureau en ging, ondanks haar zelf, op de rand van zijn bed zitten. Ze keek hem glimlachend aan.‘Ik hoop dat je niet te veel last hebt gehad van de ruzie van mij en Henk.’Tom wreef in zijn ogen en zei langzaam: ‘Jullie hadden een aardig meningsverschil. Ik hoop dat het niet over mij ging.’‘Nou, eerlijk gezegd, het ging wel over jou. Maar het is niet belangrijk. Henk is wat ouder; hij heeft moeite zich aan te passen aan nieuwe dingen.’De jongen keek haar nu aan. ‘Als ik een probleem ben moet je het zeggen, Annemiek. Anders ga ik wel weg. Niet dat ik dat wil, maar ik wil ook geen ruzie tussen jullie veroorzaken.’‘Nee!’, zei Annemiek harder dan ze wilde. ‘Ik bedoel nee, Tom’, vervolgde ze zachter, ‘Jij hoeft niet weg te gaan. Het was niks. Jij moet blijven.’Hij lachte kort. ‘Goed dan. Als ik moet blijven, dan moet het maar.’Annemiek moest de neiging om hem door het haar te aaien met kracht onderdrukken. Ze had zin om hem te knuffelen, maar ze hield zich in. In plaats daarvan stond ze op, streek haar rok glad en zei: ‘Je blijft, dat is dan afgesproken. En nu je ontbijt, voordat het koud wordt.’‘Prima.’ Tom sloeg het dekbed van hem af en stond op. Hij was slank gebouwd, maar niet mager te noemen. Hij had alleen een boxershort aan. De woorden van Henk spookten plotseling door het hoofd van Annemiek. Ze zei niets, maar draaide zich snel om en liep de kamer uit. De dagen erop hing er in het huis een vreemde spanning. Henk liet zich zo weinig mogelijk zin. Wanneer hij thuis was keek hij Annemiek op een vreemde manier aan, maar hij herhaalde zijn eerdere beschuldiging niet meer. Annemiek begon er ook niet meer over. Wat gezegd was, was gezegd. In haar hoofd kwamen nu steeds vaker de woorden van Henk terug. Ze verzette zich er tegen, wierp zich met meer energie op haar werk en het huishouden, maar de woorden bleven terugkomen. Ze merkte dat ze er ’s avonds, wanneer ze in haar eigen kamer lag, steeds over moest nadenken. Ze begon zelf een beetje te fantaseren, hoewel ze dat niet wilde. Tom deed nog het meest normaal van hun drieën. Hoewel hij per ongeluk de hele ruzie van Henk en Annemiek had gehoord, liet hij dit niet merken. Af en toe wierp hij wel een waarderend oog op het figuur van Annemiek, maar telkens wanneer ze het niet merkte. Een week later kondigde Henk aan dat hij een weekje weg zou zijn. “Er even tussenuit”, zo verklaarde hij. Hij zou met wat vissersvrienden van hem een weekje gaan zeevissen. Een van de mannen had zijn eigen boot waarmee ze op de Waddenzee en de Noordzee zouden gaan varen. Zonder verdere plichtplegingen pakte hij zijn eigen spullen en hij vertrok vroeg in de ochtend, zonder een woord verder te wisselen met Annemiek. De fantasieën in het hoofd van Annemiek begonnen steeds meer een eigen leven te leiden. Hoewel ze in haar leven nog nooit eerder zichzelf bevredigd had – en Henk trouwens ook niet – gleden haar handen nu ’s avonds onbewust onhandig over haar onbekende lichaam. Wanneer ze het merkte stopte ze ermee. Ze was bang en verward over deze nieuwe gevoelens. Ze hield zich voor dat ze deze niet mocht hebben. Dat ze alleen hieraan dacht door de woorden van Henk. Ze wist wel dat dit niet waar was, maar hiermee kon ze haar schuldgevoelens verminderen. Op de ochtend dat Henk vertrok naar met vissermaten maakte ze weer een ontbijt voor Tom klaar. Ze wist dat hij pas later in de ochtend naar de universiteit hoefde, maar hij had haar verteld dat hij ’s ochtends nog wilde gaan studeren. Toen ze boven kwam hoorde ze dat hij in de douche was. Stilletjes liep ze naar zijn kamer en zette het ontbijt op zijn bureau neer. Verbaasd merkte ze dat ze enigszins teleurgesteld was dat hij niet op zijn kamer was. Ze schudde het vreemde gevoel van haar af en wilde de kamer uitlopen toen Tom binnenkwam. Ze gaf een klein gilletje: Tom was poedelnaakt. ‘Sorry, Annemiek. Ik wist niet dat je hier was.’ Verontschuldigend trok hij zijn schouders op, maar liep verder de kamer in, naar zijn kleren toe. ‘Nou ja. Ik. Je wist natuurlijk niet dat ik je ontbijt zou brengen’, wist Annemiek uit te brengen. Ze draaide zich beschaamd om. Het beeld van de naakte Tom bleef in haar ogen branden. ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor’, hoorde ze Tom achter haar zeggen. ‘Het is niemand zijn schuld.’Plotseling voelde ze zijn hand op haar schouder. Ze gaf een gilletje van schrik. De hand verstrakte, maar bleef op haar schouder liggen. ‘Kijk me eens aan, Annemiek.’ Tom zijn stem klonk zacht, onzeker. Onwillig draaide ze zich om. Tom legde ook haar andere hand op haar schouder. Annemiek keek echter niet. Met haar ogen dicht had ze haar hoofd neergeslagen. Zachtjes legde Tom zijn handen op haar gezicht. Haar adem stokte. Hij tilde haar gezicht omhoog en herhaalde: ‘Kijk me eens aan, Annemiek.’ Ze sloeg haar ogen open en keek in zijn blauwe ogen. Hij keek haar onzeker aan, maar zijn stem klonk vaster toen hij zei: ‘Het is niemand zijn schuld. Niet die van jou, niet die van mij. Gaat het wel goed met je? Je bent de laatste tijd niet helemaal jezelf.’Onwillekeurig gleden haar ogen over zijn lichaam. Ze zag dat hij een handdoek om zijn middel had geslagen. Ze voelde hoe een rode blos haar wangen kleurde. Enigszins stamelend zei ze: ‘Ik ben niet helemaal mezelf geweest. Ik weet niet wat het is. Ik hoop dat je er geen last van hebt gehad.’ Haar woorden kwamen zacht en ze moest de neiging onderdrukken om haar ogen weer dicht te doen. Toen ze Tom hoorde lachen keek ze hem aan. ‘Je bedoelt wat Henk tegen je zei?’‘Je hebt het gehoord. Heb je gehoord wat hij zei?’Schuldig knikte hij zijn hoofd. Nu was het zijn beurt om een blos te krijgen. ‘Het was niet mijn bedoeling jullie af te luisteren. Het gebeurde gewoon. Ik liep er langs. Ik kon het niet helpen.’‘Heb je ook gehoord waar Henk me van beschuldigde? Ons van beschuldigde.’‘Ja, dat heb ik ook gehoord.’‘Belachelijk toch?’ Ze wilde krachtig klinken, maar het kwam er uit als een vraag.Zachtjes gleden zijn vingers over haar gezicht. ‘Hoezo belachelijk? Je bent een knappe vrouw, Annemiek. Het zou niet de eerste keer zijn dat zoiets gebeurde.’Ze kon het niet geloven wat ze hoorde. Ze wist niet wat ze moest antwoorden. Het leek dat Tom haar gevoelens kon aanvoelen. Hij hield op met haar gezicht te strelen en wees op het bed. ‘Kom even zitten, Annemiek. Alsjeblieft.’ Hij trok haar naar het bed toe. Zonder het bewust te zijn ging ze naast hem op het bed zitten. Ze voelde zijn been tegen haar dijen. Het gevoel trok zo haar aandacht dat zijn eerste woorden haar ontgingen.‘…is niet erg.’‘Hé? Sorry, ik luisterde niet goed.’Tom herhaalde zijn woorden niet, maar keek haar in plaats daarvan indringend aan. Annemiek voelde zich opgeslokt worden door die blauwe ogen, die haar zou intensief aankeken. Terwijl ze hem aankeek voelde ze hoe zijn hand haar hand raakte. Ze schrok, maar zei niets. Langzaam gleed zijn hand over haar arm naar haar schouder. Hij raakte haar gezicht, begon weer te strelen. Ook met zijn andere hand pakte hij haar bij het gezicht. Hij trok haar naar zich toe. In Annemiek begonnen nu verschillende gevoelens rond te stormen. Het leek alsof ze op afstand dit meemaakte, als geestelijk passagier in iemand anders haar lichaam. Hun gezichten kwamen dichterbij. Ze sloot haar ogen toen ze voelde hoe zijn lippen de hare beroerden. Onwillekeurig gleden haar armen en handen om hem heen. Grepen hem vast om zijn rug en trokken hem dichter naar haar toe. Het zoenen werd wilder, ze voelde hoe zijn tong haar mond binnendrong. Haar adem ging sneller, ze voelde hoe haar hart tekeer ging. Ze wilde dit niet! Maar ze wilde ook niet dat dit stopte. Plotseling stopte Tom met zoenen en trok zijn gezicht terug. Hij keek haar weer aan. Ze kon zijn blik niet lezen en werd plotseling bang. Misschien vond hij het wel een vergissing! Of misschien merkte hij dat ze een oude vrouw was. Of was ze vies? Paniek maakte zich van haar meester en ze begon al op te staan. Tom greep echter haar hand beet en trok haar terug op bed.‘Blijf. Alsjeblieft? ‘Ik weet niet wat ik moet voelen. Dit kan…dit mag toch niet?’Een lieve glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘Dit mag en dit kan.., als wij dat willen, Annemiek. Wil je het ook?’‘Ik weet het niet. Ik weet niet wat ik voel, wat ik moet denken.’‘Als je niet weet wat je moet denken, laat je gevoel het dan overnemen.’ Hij begon haar weer te zoenen. Ze merkte dat ze meedeed. Haar lichaam werd warm, vooral in haar kruis. Dit had ze nog nooit eerder ervaren, niet op deze manier. Tom zoende haar hartstochtelijk. Toen hij haar langzaam op bed duwde stribbelde ze niet tegen. Ze gingen naast elkaar liggen. Afwisselend streelde Tom haar haren en zoende haar. ‘Ik weet niet wat ik moet doen’, bracht ze beschaamd naar voren.‘Geeft niet. Geeft helemaal niks.’Ze zag dat de handdoek van zijn middel was gegleden. Zijn penis was stijf geworden. Ze keek er verbaad naar. Henk en zij hadden alleen maar in het donker gevreeën. Hoewel je het niet vrijen kon noemen. Henk ging even heen en weer in haar, kwam klaar en vertrok weer naar zijn eigen kamer. Dat was jaren geleden. Ze wist van niets en ze voelde zich weer het onzekere meisje dat ze ooit geweest was. Tom keek haar aan. Zijn handen gleden naar haar blouse. Voorzichtig maakte hij de knoopjes los. Ze zeiden niets, hun beider ademhaling was snel, oppervlakkig. Hij trok haar blouse uit en liet zijn handen over haar buik glijden. Schokkend haalde ze adem. Dit had ze nog nooit eerder ervaren. Tom keek haar aan en glimlachte. Hij legde zijn vinger op haar lippen en zei: ‘Volgens mij heb je heel wat te goed. Zeg maar niets. Voel alleen maar.’Zijn handen pakten voorzichtig haar borsten vast. Begonnen langzaam te kneden. Hij tilde haar op en maakte op een onhandige manier haar BH los. Hij gooide de BH weg en zoende haar op haar mond, terwijl zijn hand een borst streelde. Toen begon hij haar nek te zoenen, naar beneden naar haar borsten toe. Toen zijn mond een tepel zoende, er aan likte, begon Annemiek zachtjes te kreunen. “Wat is dit lekker”, dacht ze bij haar zelf. Toen Tom er mee ophield en haar buik likte wilde ze roepen: “Ga terug. Lik mijn borsten”. Maar ze zei niets. Tom kwam bij de rand van haar rok. Hij zei niets, maar ze begreep zijn bedoeling. Ze draaide zich om, zodat hij bij de rits kon. Ze hoorde de rits en toen gleed de rok van haar heupen. Plotseling schaamde ze zich, wilde ze weggaan. Ze had dikke billen! Hij zou vast van haar walgen.Tom voelde haar verstijven, begreep plotseling haar angst. Hij trok resoluut haar slip uit. Hij zag haar stevige kont. De jaren hadden hier nog geen grip op gehad en het fitnessen had zijn werk goed gedaan. Zachts streelde hij haar billen. ‘Jezus, Annemiek. Wat heb jij een lekkere kont.’ Plagend gaf hij een tik op elke bil. Annemiek draaide zich om. Ze durfde hem niet aan te kijken. ‘Je vindt ze dus niet dik? Of lelijk?’‘Ben je gek. Je ziet er helemaal goed uit. Lekker’, en hij gromde even. Zonder haar antwoord af te wachten begonnen zijn handen over haar buik naar haar vagina te glijden. Daar aangekomen stopte hij even en keek Annemiek aan. Die had haar ogen gesloten; ze wachtte gespannen op wat komen zou.Voorzichtig begonnen Tom zijn handen haar kruis te verkennen. Wanneer hij een gevoelig punt raakte kwam er een klein kreetje of kreuntje uit Annemiek. Met meer zelfvertrouwen gleden zijn handen nu over haar benen, gingen terug naar haar vagina of grepen kort haar borsten. De ademhaling van Annemiek werd sneller. Zijn handen gingen terug naar haar vagina. Begonnen met meer kracht haar schaamlippen, haar venusheuvel en haar klitje te strelen. Ze voelde hoe ze vochtig begon te worden. Het werd steeds warmer bij haar kruis. Ze voelde hoe spieren, waarvan ze het bestaan niet had geweten, zich ritmisch begonnen samen te trekken. Plotseling had ze het gevoel dat ze moest plassen. Ze greep Tom zijn hand vast. ‘Tom, stop. Ik moet plassen. Stop nou.’ Ze klonk en voelde zich beschaamd.‘Nee hoor’, en hij duwde haar hand weg, ‘Je bent aan het klaar komen. Geloof me, je zult niet plassen. Vertrouw met maar.’Ze geloofde hem niet, maar hij hield haar hand vast, terwijl zijn andere hand verder ging met strelen. Het gevoel dat ze moest plassen werd sterker.‘Tom, alsjeblieft. Ik moet plassen.’‘Geloof me nou maar.’Hoewel ze bang was dat ze elk moment moest plassen, bleef ze toch liggen. Ze voelde dat het gevoel sterker werd. Toen schoot er een siddering door haar heen. Al haar spieren spanden, ze kreunde luid. Tom bleef genadeloos doorgaan met strelen, terwijl de ene na de andere golf door haar lichaam trok. Ze kon niet ophouden met kreunen. Langzamerhand werd het gevoel minder en hield Tom op met strelen. Hij pakte haar gezicht weer beet en zoende haar, nu voorzichtig. Annemiek sloeg haar ogen open. ‘Dat was heerlijk. Wat was dat?’‘Je bent net klaargekomen.’‘Oh’, maar het kon haar eigenlijk niets schelen. Ze genoot nog na van het gevoel, van de herinnering. Langzaam begon ze nu zijn lichaam te strelen. Haar handen verkenden zijn borst, gleden af naar zijn penis. Onhandig pakte ze zijn penis beet.‘Ik weet niet hoe het moet’, verklaarde ze beschaamd.‘Ik vind pijpen wel lekker’, zei Tom, ‘Trekken vind ik minder lekker.’‘Pijpen, wat is dat?’Tom keek haar aan. ‘Euhm..dan lik en zuig je op een penis. Dat is pijpen.’Annemiek keek hem even streng aan. Ze keek of hij haar voor de gek hield. ‘Echt waar. Dat is pijpen. Heb je daar nog nooit van gehoord?’Ze schudde haar hoofd. Ze wist niet of ze hem moest geloven. Omdat hij haar net een ongekend gevoel had gegeven, besloot ze hem zijn zin maar te geven. Onwennig en voorzichtig begon ze zijn penis te likken. Tom begon zachtjes te kreunen. Aangemoedigd begon Annemiek harder te likken, gleed ook een keer over zijn ballen. Overmoedig geworden nam ze ten slotte zijn penis in haar mond. De diepe kreun van Tom vertelde dat ze het goed deed. Langzaam aan nam ze zijn penis steeds dieper in haar mond. Ging op en neer en speelde met haar tong rond zijn pisgat. Zijn onderlichaam begon nu te schokken. Plotseling schoot het sperma in haar mond. Ze wist hoestend te voorkomen dat ze stikte. ‘Sorry, sorry Annemiek’, verontschuldigde Tom zich. ‘Het kwam sneller dan ik gedacht had. Is alles goed met je?’Annemiek keek op en glimlachte. ‘Alles is goed met me. Ik wist het alleen niet.’ Toen ze zag dat er een druppel sperma nog aan zijn penis ging likte ze het op, als teken dat alles prima was. Ze gingen naast elkaar liggen. Tom nam haar in zijn armen en streelde zachtjes over haar hoofd. Met een gelukkig gevoel lag Annemiek tegen zijn borst. Ze streelde zijn kleine tepels en speelde met het beetje borsthaar.‘Dat was heerlijk, Tom. Bedankt.’‘Je hoeft mij niet te bedanken hoor. Ik moet jou bedanken.’Ze antwoordde niet, maar kroop nog dichter tegen hem aan. Ze streelde langzaam zijn buik. Ze zag dat zijn penis al weer hard aan het worden was. Hij had schijnbaar alweer zin. Een gewaagde gedachte kwam in haar op. Zou je Tom in haar laten? Zou ze dat durven? Voordat ze eruit was ging Tom boven op haar liggen. Hij keek haar aan, zocht bevestiging. Ze zei niets, knikte alleen maar. Hierop boog Tom voorover en zoende haar weer zachtjes op haar mond. Terwijl ze zoenden voelde ze zijn eikel tegen haar vagina drukken. Waar Henk altijd ruw binnendrong, terwijl ze nog droog was, was Tom juist heel voorzichtig, galant. Ze voelde dat haar vagina weer vochtig werd en ze begon Tom hartstochtelijker te zoenen. Toen glipte zijn penis haar vagina binnen. Heel langzaam, heel voorzichtig ging Tom dieper. Bijna alsof hij met een maagd te maken had. “Nou ja”, bedacht Annemiek en moest in zichzelf lachen, “in een bepaalde manier ben ik dat ook”.Toen zijn penis tot aan de wortel in haar vagina zat begon hij in een rustig tempo te stoten. Haar ademhaling en die van hem werden sneller, gingen in een zelfde tempo. Ze kon zijn penis duidelijk voelen, ze voelde hoe het eerdere gevoel weer terug kwam. Nee, niet hetzelfde gevoel, anders, maar even intensief. Haar vaginaspieren begonnen samen te trekken. Ze hoorde hoe de ademhaling van Tom onregelmatig werd. Haar eigen adem ook, ze begon te kreunen. Bij elke stoot van Tom bewoog ze in tegengestelde richting. Toen, bijna tegelijkertijd, kreunde hij het uit en ze voelde hoe het sperma in haar vagina gespoten werd. Haar spieren verkrampten, ze greep zijn rug en billen beet. Ze trok hem tegen haar aan. Toen was het voorbij.Ze hadden meer dan een uur daarna bij elkaar gelegen. Meestal stil, soms onwennig lieve woordjes uitwisselend. Toen Annemiek uiteindelijk opstond wankelde ze. Tom schoot omhoog, greep haar vast. ‘Gaat het, Annemiek?’, vroeg hij enigszins paniekerig. Ze draaide zich om, aaide zijn lieve gezicht. ‘Het gaat prima, lieve Tom. Het gevoel om te voelen overviel me even. Ik was vergeten hoe het was om me een vrouw te voelen. Om me een heel mens te voelen.’ Tom begreep het niet, dat zag ze in zijn ogen. Ze had geen zin om het uit te leggen. In ieder geval nu nog niet. Ze greep zijn hoofd, trok hem naar haar toe. Ze zoende zijn lippen. ‘Ik leg het later wel uit.’Dit antwoord was voor hem voldoende. Hij sloeg zijn armen om haar heen, trok haar mee naar zijn bed. Gewillig, bijna gretig liet ze zich meevoeren.