De muis klikt onder Yvonne’s roodgelakte nagels die flonkeren in het vale beeldschermlicht. Onder de diepe V-hals van haar jurkje schemeren haar deinende borsten, en haar lange blonde haar valt weelderig glanzend over haar blote schouders. Haar lippen maken net een blinkend kusmondje naar de webcam, als opeens een gongetje afgaat en onderin beeld een schermpje verschijnt met “Zorba says: Who are you?”

Yvonne’s adem stokt: warempel, ze heeft contact! Met een Griek nog wel, dat zijn toch vaak van die standbeelden van mannen?

Ze aarzelt: wat zal ze antwoorden? De eerste indruk is essentieel. Eerst maar gewoon voorstellen, dan zien we wel. “I am Yvonne from Holland How are you, Zorba?”

De tik op de entertoets voelt brutaal, opdringerig, bijna obsceen aan. Maar de verrassing is des te groter, als een nieuwe gongslag klinkt en “Zorba says: Nou, dan kunnen we toch gewoon Nederlands praten? Hallo Yvonne, alles goed?”

Yvonne slaakt een zucht, maar weet eigenlijk niet waarom. Haar slanke handen zweven boven de toetsen, in haar hoofd strijden clichés om de voorrang… maar opeens beginnen haar vingers te dansen alsof ze autonoom zijn, zich aan haar wil onttrekken en een eigen leven leiden. Voor haar verbaasde ogen verschijnt op het scherm de tekst: “Heb je zin om met me uit te gaan?”

Blozend aarzelt ze weer, maar de entertoets lijkt wel magnetisch. Voordat ze het weet, klinkt opnieuw een gongslag: “Ik zou niets liever willen, maar dat gaat helaas niet, je bent te ver weg omdat ik in Griekenland woon. Maar misschien heb ik een ander idee. Heb je even een momentje?”

Yvonne’s aanvankelijke teleurstelling maakt weer plaats voor opwinding… en terecht, want na een nieuwe, klinkende gongslag floept opeens een ander schermpje tevoorschijn, waarop ze allervriendelijkst wordt toegelachen door een man, zo mooi, zo mysterieus duister, alsof hij wordt beschenen door kaarslicht. Boing, klinkt de gong weer, en “Zorba says: ”Zo, Yvonne, ga je mee uit?”

Yvonne smelt, haar hele lichaam tintelt, ze krijgt het warm… en voelt een onweerstaanbare drang zich te laten zien. En dan gebeurt het.

Zodra ze haar webcam aanzet, klinkt weer een gongslag, luider dan ooit… en nog een, en nog een, alsof de bruidsklokken luiden… Yvonne’s beeldscherm verandert in een draaikolk van leestekens, letters, symbolen en cijfers die haar duistere kamertje in alle kleuren van de regenboog zet. “Kom maar…” klinkt een geruststellende stem, “kom… kommm…” er ruist branding, de muren vervagen… toch niet helemaal, maar genoeg om de suggestie van open lucht te geven. Yvonne’s bureau staat op een verlaten, hagelwit strand waarover een eenzame man komt aanlopen die ze direct als Zorba herkent. Hij heeft haar blijkbaar ook gezien, want hij versnelt zijn pas en spreidt zijn armen. Yvonne staat op, wil naar hem toe lopen, maar botst dan tegen haar bed dat in de weg staat - en als ze languit is neergevallen, komt Zorba - in ieder geval zijn webcambeeld - bij haar zitten.



Hij buigt zich over haar heen, Yvonne legt een arm langs haar hoofd op het kussen… en maakt met haar andere hand het strikje los dat haar jurk bij de taille bijeenhoudt. De V-hals wordt steeds dieper, splijt open voorbij haar navel… en als ze langzaam haar benen spreidt en optrekt, komt Zorba in zijn volle lengte boven haar zweven. “Wat ben je mooi…” fluistert hij. Yvonne kan geen woord uitbrengen. Ze geeft zich volledig over aan zijn onvoelbare, maar daarom juist zo sensuele strelingen langs haar hele lichaam… ze proeft geen kus, maar haar mond is gulzig… hij ligt gewichtloos bovenop haar, en het is of ze zelf ook licht wordt, ijl en doorschijnend… haar naaktheid gaat op in de zijne, kronkelend op haar vertrouwde bed legt ze haar benen om hem heen… rolt bovenop en komt overeind.

Nu is het Zorba die voelt, maar toch ook weer niet, hoe Yvonne zich voor hem openstelt. “Oh Yvonne…” fluistert hij, zo luid dat de branding even zwijgt, “wat ben je mooi… toe maar, dans maar voor me… laat je gaan…” en Yvonne laat zich gaan, helemaal… haar vingertoppen dwalen naar haar intiemste plekjes, ze voelt zich mooi, gracieus en sensueel… haar schaamlipjes beginnen te tintelen, golvend met haar lichaam kruipt ze wijdbeens naar zijn mond…

“Oh, Yvonne…” kreunt Zorba nog, maar dan smoort zijn stem tussen haar warme dijen. “Lik me!” roept ze alsof hij het in Griekenland moet horen, “Toe, lik me! Lik me!” Heupwiegend masseert ze haar borsten, ze maakt een holle rug, terwijl de suggestie van zijn tong zo sterk wordt dat haar orgasme onhoudbaar is. Het bed veert onder haar knieën, haar gouden haar zwiept om haar heen, en haar vingers soppen in haar kruis dat onverzadigbaar Zorba’s gebeeldhouwde, virtuele gezicht masseert…

Opeens krijgt ze een lumineus idee, zomaar midden onder haar laaiend orgasme. Haar webcam straalt haar tegemoet als de opkomende zon. Strompelend van de onbeheersbare wipstoten kruipt ze op de tast naar het vaag zichtbare bureau…

Zorba’s virtuele wereld begint woest om hem heen te bewegen als een apocalyptische aardbeving. Hij moet zijn ogen beschermen, zijn hoofd vasthouden - maar dan is het of de hemelpoort zich voor hem opent als hij Yvonnes glimmende, druipende schaamlipjes levensgroot en wagenwijd voor zich ziet deinen en haar smachtende engelenstem door het uitspansel galmt: “Neuk me… neuk me…”

Hij aarzelt geen moment. Nu is het Yvonne die even in een kosmische wasmachine terecht denkt te komen… maar ze herstelt zich snel als zijn liefdeszwaard op haar afkomt, groot, nee, enorm als de kolos van Rhodos… ze spreidt haar dijen, het kleine instrumentje tussen haar vingertoppen glibbert van haar vocht… ze hoort hem kreunen, net of het onweert… hij neemt bezit van haar, vult haar, langzaam maar o zo zeker… ze legt haar hoofd achterover terwijl haar orgasme bovenaardse proporties krijgt… hij komt dieper en dieper… als ze langs haar blinkende lippen likt is het of haar tong zijn voorhuid streelt… en opeens, een klein wipje, eentje maar… en dan stroomt zijn orgasme in dikke, romige klodders langzaam langs al Yvonne’s deinende rondingen naar beneden. Haar dwalende, strelende vingertoppen zijn voor Zorba een weldadige massage, zijn schacht tintelt als ze langs de volle lengte op en neer glijden, langzaam, teder, onvoelbaar maar o zo suggestief…

Haar webcam heeft de kleine wereld van zijn eiland vergroot tot een oneindig universum, waarin de sensuele aanwezigheid van Yvonne van horizon tot horizon reikt en Zorba verzwelgt in de weldadige warmte van haar gewichtloze wellust… haar kruis sopt zachtjes als ze zichzelf met haar eigen vocht begint te balsemen alsof het badolie is, nee, liefdesolie, het is Zorba’s liefdesolie die haar huid verkwikt en tot haar intiemste plekjes doordringt, haar hele lichaam siddert, zindert, zingt van genot, zijn webcam is haar zesde zintuig waarmee ze voelt, ruikt, ziet, hoort en proeft wat geen mens ter wereld kan voelen, ruiken, zien, horen of proeven: de paradijselijke, hemelse zaligheid van een eindeloos orgasme…