Het was donderdagochtend en ik werd wakker, badend in het zweet, een knal van een koppijn en een lijf dat zich geradbraakt voelde. Aangezien huisartsen alleen nog maar komen als je ongeveer op sterven ligt en dan nog is het advies eerst even een aspirientje te nemen en blijven de klachten voortduren dan zijn ze met grote moeite bereid een keer langs te komen, maakte ik maar de gang naar de huisarts. Eerst nog even de zaak gebeld dat ik goed ziek was en niet kon komen. Mijn baas, Johan, reageerde uiterst onvriendelijk; het was druk en ze hadden me nodig. Ik werd behoorlijk pissig en vertelde hem in niet mis te verstane woorden dat dit de eerste keer in acht jaar was dat ik wegens ziekte moest verzuimen en dat hij daar een puntje aan kon zuigen. Elke twee maanden was hij wel een dag of twee uit de running. Hij toomde wat in maar meldde wel dat er die dag nog één van de bedrijfsartsen zou langskomen; standaard-pollicie: zei hij met zijn steenkolen Engels. Ik vond het geen probleem en legde de telefoon neer, mijzelf afvragend waarom ik daar in vredesnaam nog werkte. Als ik beter was, ging ik solliciteren, besloot ik. Diep tevreden over dit besluit sukkelde ik weer in slaap en zweette de lakens verder door. Ik was gelukkig half wakker toen de bel ging. Strompelend daalde ik de trap af en deed open. “Hallo”, zei een magnifieke vrouw: “Ik ben Sandra en ben de bedrijfsarts, kan ik binnen komen?” Ik liet haar binnen, bood haar koffie of thee aan, maar ze zei dat het niet nodig was. “Gaat u maar rustig naar bed, ik kom zo, even nog mijn spullen pakken.” Hangend en wurgend belandde ik in mijn bed, liet de deur open zodat ze kon zien waar ze moest zijn en wat later kwam ze de kamer binnen. Wat een figuur, als ik al geen koorts had, dan zou ik het er prompt van krijgen. Ze onderzocht me zorgvuldig en meldde mij dat ik een behoorlijk zware dubbele longontsteking had. “Wel regelmatig je lakens verschonen”: zei ze en bedacht zicht meteen, want, gezien mijn conditie was dat niet van de eenvoudige voor mij. Ze aarzelde even, vroeg of er iemand voor mij kon zorgen en toen ik ontkennend antwoordde, ik was onlangs gescheiden en was hier net komen wonen, streek ze de hand over haar hart en na mij op een stoel te hebben geholpen, deed zij het. Ik keek mijn ogen uit, dit had ik nog nooit meegemaakt. Dankbaar kroop ik tussen de verfriste lakens en mompelde dat ze een schat was. “Ik ga nu gezinszorg bellen, bent u overigens lid, om de noodzakelijke voorzieningen te laten treffen en penicilline te laten halen. Heeft u een sleutel voor mij, want u zal even niet mogen opstaan, behalve natuurlijk om de natuur haar gang te laten gaan.” Ik gaf aan dat ik lid was, dus dat kon worden geregeld. “Overmorgen kom ik weer langs, behalve als u voelt dat het erger wordt.” Ik pakte mijn broek die naast mij op de grond lag, viste er mijn sleutelbos uit en vertelde haar dat het de sleutel met het blauwe randje was. Ze haalde die van de bos af en zei: “tot overmorgen.” Even later ging de deur open en dicht en ik dommelde weer weg. Een uurtje later ging de voordeur open, werd zachtjes dichtgedaan en iemand kwam de trap op. De deur werd gevuld door een behoorlijk forse vrouw die mij direct verteld dat zij van de gezinszorg was en alleen de haar door dit bureau opgedragen taken zou uitvoeren. Dat waren: eten klaarmaken, mij wassen en het bed verschonen. Stofzuigen, afwassen e.d. deed ze niet. Als je iemand goed ziek wilt hebben, moet je zo’n dragonder op je af laten sturen. Toch vertelde ik haar dat ze om de dooie dood moest afwassen (zet het maar in de machine en is die bijna vol, dan draaien maar) en dat stofzuigen en licht poetswerk tot haar taken behoorde. Pontificaal draaide ze zich om en verliet met een dichtgeramde deur mijn huis. Ik belde naar de arts en vertelde haar het verhaal. “Oh, dat is Gisca, die komt zo terug, maakt haar excuses en dan heb je er een prima hulp aan. Waarom ze dit altijd doet, is mij een raadsel, maar zo zit ze in elkaar.” Inderdaad, na een half uurtje ging de deur weer open en een bedeesde Gisca kwam naar boven. Ze bood haar excuses aan, die ik direct aanvaardde en ging aan de slag. Niet veel later kreeg ik een heerlijke, door haar zelf thuis gemaakte, bouillon, wat prima geroosterde toast en opgewekt fluitend, daalde ze de trap af om daarna met de stofzuiger aan de slag te gaan. Wat later kwam ze weer boven, haalde mijn bordje en kom weg en zette het, zo te horen na wat omspoelen in de afwasmachine. Ze rommelde nog war, riep naar boven dat ze klaar was en er morgen tegen 8.30 uur zou zijn. Lichten werden uitgedaan en de deur viel dicht. Ik viel weer heerlijk in slaap en werd behoorlijk beter de volgende morgen wakker door het opengaan van de deur en het gerommel en gestommel beneden. Niet veel later kwam Gisca naar de slaapkamer met weer van alles en nog war. Fruit, bouillon, toast en als surprise bijna: een, zoals ze zelf verklaarde, een stuk eigen gebakken appeltaart. Aangezien ik een matig ontbijter ben, was het me veel te veel, maar dat kon ik haar niet aandoen, dus, terwijl ik mijzelf naar de WC hielp, verdween er veel. De bel ging en Gisca deed open. Ik hoorde war gepraat, maar kon er niets van verstaan. Wat later kwam iemand de trap op lopen en verbaasd keek ik Sandra aan. “Kwam even controleren of alles goed geregeld was/is en ik denk dat het zo is.” “”Ik dacht dat je pas morgen zou komen”: zei ik: “is er iets speciaals waarom je nu hier bent?” “Nee, angsthaas”, zei ze met een brede glimlach: “ik was vlak in de buurt en had wat tijd over, dus maar even bij je langs.” Ik vertelde haar dat ik mij een stuk beter voelde. Op haar vraag of Gisca beviel, kon ik volmondig bevestigend antwoorden. Jet enige is, vertelde ik haar, is dat ze een ontbijt voor een weeshuis klaarmaakt, dus heb ik stiekem dik de helft maar door de WC gespoeld. Ze lachte voluit, controleerde me nog even en met de mededeling dat dit nog een dag of drie zou duren, vertrok ze. Ik hoopte op een snel nieuw bezoek van haar. Gisca kwam nog even langs, vroeg of ik nog wat nodig had en na mij een groot glas water te hebben gegeven, vertrok ze. Ik nam mij pillen en verdween in dromenland. De volgende ochtend werd ik wakker door het gekletter van pannen. “Jemig”, dacht ik: “Gisca is weer bezig en hoe krijg ik het nu weer weg.” En inderdaad, daar kwam weer een ontbijt naar boven waarbij ze mijn hele koelkast moest hebben leeggehaald. Aangezien ze bleef zitten, at ik met man en macht tweederde op en kon daarna nog uitbrengen dat ik volledig vol zat. Ze keek me misprijzend aan, doch accepteerde het. Volgens mij hoorde ik, voordat de kraan draaide, nog een lepel over het bord schrapen, maar ik kan me vergist hebben. Ik voelde me een behoorlijk stuk beter en wat wankelend liep ik naar de badkamer. Ik riep naar beneden wat ik ging doen en vroeg meteen of ze de lakens wou verschonen. Bits hoorde k het antwoord dat ze die al in haar handen had en alleen maar afwachtte tot ik mezelf is ging verfrissen. Ik geloof dat ik wel een kwartier onder de douche heb gestaan, het doorgezwete lijf schoonspoelend. Keurig met een handdoek om mijn middel betrad ik mijn slaapkamer. Gisca was bijna klaar. Ik had weer een heerlijk schoon bed. “Dame”, zei ik: “u bent uniek. Nooit ben ik zo geweldig verzorgd geweest. Dank u oprecht voor alles wat u hier doet..” Je zou het niet geloven bij deze vrouw, maar ze bloosde en om haar verlegenheid te verbergen, ging ze, Joost mag weten waar, dubbel aan de slag. Mijn huis zag er fonkelend uit. De volgende ochtend was het van hetzelfde laken en pak, maar dit keer was ik opgestaan en zat, zij het wat armetierig, in mijn stoel. Na een half uur vroeg ik haar of ze iets wou drinken: koffie, thee of iets fris. Thee wou ze graag. Ik zette de ketel op en schonk een theeglas vol met heet water, opende de doos met verschillende theezakjes en na haar keuze te hebben gemaakt, dronken we een soort afscheidsthee. Ik bedankte haar nogmaals voor de goede zorgen, gaf haar een kus op de wang en stopte stiekem een enveloppe met een 50 Euro (voorzien van mijn naam natuurlijk) in haar jaszak. Ze was koud weg of de bel ging. Daar stond Sandra. “Laatste controle, hier aan huis, maar je moet nog wel regelmatig gecheckt worden.” Het merkwaardige was dat ze iets meer checkte dan normaal. Ik bood haar ook wat te drinken aan en zette koffie; “espresso of gewoon”: riep ik vanuit de keuken. Ze wou espresso. Tijdens het opwarmen, pakte ik twee kopjes en liep naar de woonkamer om te controleren of er suiker, melktinnetjes en zoetjes waren. Hoe weet ik ook niet, maar ik stootte mijn scheenbeen behoorlijk aan de lage salontafel. Ik uitte een ferme vloek en voelde bloed stromen. Ik probeerde mijn pijp op te rollen, maar die was te strak. “Uittrekken”: zei Sandra die meteen in haar koffertje naar pleisters of iets dergelijks zocht. Na mijn schoenen en sokken te hebben uitgetrokken, kon mijn broek eindelijk uit. Zij liep naar de keuken, pakte war keukenpapier, maakte het nat en, terug gekomen, verwijderde zij het bloed, plakte een ferme pleister op de wond en “klaar was Kees”. Niets was minder waar. Iets mompelend begon ze ook mijn dijbenen te poetsen, alsof mijn bloed naar boven stroomde. Ik werd hier behoorlijk opgewonden van, wat merkbaar was in mijn slip. Daar groeide iets tot grote proporties en een eikel stak ondeugend zijn kopje boven de rand van mijn slip uit. “Zo”, zei ze: “windt dat je op?” Ik knikte maar van “Ja”, want ontkennen had geen zin. Ze ging rustig verder en kwam met haar “Poetsen” steeds dichter bij mijn slip. Met de woorden dat ze mij thuis een laatste behandeling zou geven, trok ze mijn slip uit en met verrukte kreetjes over mijn in volle lengte gegroeide pik, begon ze hem met handen en mondje te bewerken. Ik trok haar rokje omhoog en verder voorover gebogen, kon ik in haar slipje. Ze was volledig nat en mijn vingers begonnen haar te bewerken. “Kleed je uit”, vroeg ik wat schor, “want anders ruk ik de kleren van je lijf.” Ze bleef echter zuigen en strelen. Met één ruk stond ik op en herhaalde mijn dreigement. Het enige dat ze deed was mijn geile staaf weer beetpakken. Ik kwam tot actie en rukte haar blouse los, stroopte har rokje van haar lijf af en scheurde haar slipje in tweeën. Een BH had ze niet aan, de gezwollen tepels priemden naar voren. Ze was door deze acties zo geil geworden dat ze spontaan klaarkwam. Nahijgend was ze op de grond gaan liggen, kutje zeiknat. Ik kleedde mezelf ook helemaal uit en met een stootje of twee kon ik diep in haar komen. Het werden verrukkelijke minuten, zij werd natter en natter en ik groeide en groeide. Maar aan alles komt een eind, wel een verrukkelijk eind, want haar handen pakten nog even mijn ballen en met een paar laatste ferme stoten spoot ik tot haar baarmoeder. Dit was ook voor haar ook het einde en met een gekromde rug kreeg ze, vooralsnog, haar laatste orgasme. Na bijgekomen te zijn, vertelde ik haar dat ik morgen dringend een nieuwe controle nodig had. “Niet nodig”, zei ze: “Ik blijf jou van minuut tot minuut controleren.” Mijn adem stokte en dacht: “Waar heb ik dit aan te danken.” Zou het echt zo zijn? Jawel, dat heeft ze gestand gedaan en in ons nieuwe huis, ruim voorzien van kamers, zijn we afwachted van de tweede.