“Halt!” De zware bassende stem achter mij had een verlammende uitwerking op de soepele tred die ik al enige tijd moedig had weten vast te houden. Verdoofd nam ik het knappende geluid van een gebroken tak waar. Verschrikt fladderde een vogel tussen het loof van de bomen, zich zelf in veiligheid brengend, luidruchtig weg. Seconden gingen verloren in een eeuwigheid. Vóór mij een smalle vluchtroute, achter mij een paar priemende ogen. Kiezels prikten pijnlijk in mijn voetzolen. Geblokkeerd door mijn knikkende knieën transformeerde mijn uitweg zich geleidelijk in een onmogelijk te nemen struikelpad. Het zweet brak me overal tegelijk uit. Mijn brein had in enkele fracties van een seconde haarscherp de consequenties van mijn aanwezigheid hier in het bos weten scherp te stellen. Geschuifel en gekraak van toe naderende voetstappen. Stokstijf bevroren in de tijd gehoorzaamde ik.

De afgelopen ochtend was het weer eens zo ver, ons pa had me weer zuchtend op pad gestuurd. Het zou zogenaamd goed voor me zijn om eens wat meer onder de mensen te komen. Mijn “huis-mussige” gedrag moest doorbroken worden. Moeders maakte het karwij daadkrachtig af. “Eruit! Voor vijf uur vanmiddag kom je er niet meer in! Zorg dat je op tijd terug bent voor het eten!” Met andere woorden weer een zondagmiddag zonder gezelschap, zonder computer. Kon ik mezelf weer een dag in de verveling kwijt. Tja, toegegeven veel vrienden had ik niet, een beetje een einzelgänger oké, is toch niks mis mee? Mijn ouders dachten er anders over. Dus Hansje om tien uur ’s ochtends op het fietsje op pad.

De eerste minuten trapte ik woedend stevig enkele kilometertjes aan gort. Ik had niet eens geld voor een bioscoopje of iets anders om de tijd te verdrijven meegekregen. Gelukkig was het mooi weer en al snel bedacht ik me dat een wandeling in de nabij gelegen bossen in ieder geval de pijn mocht verzachten. Een stevig uurtje fietsen en ik bereikte de bosrand alwaar ik mijn fiets vergrendelde aan een geschikte boom. Verveeld slenterde ik naar de open plek waar wij als kleine kinderen vaak met pa en ma hutjes hadden gebouwd. Dat waren nog eens leuke tijden, opnieuw werd ik bevangen door een woedebui en sloeg enkele rotte takken aan duizend gruzelementen.

Doodmoe van mijn eigen frustratie en het uurtje fietsen rustte ik in het losse zand uit. Eventjes dutte ik zelfs in het lome zonnetje in. Ik kon hier de tijd misschien wel verslapen, het weer was er echter te lekker voor. Na enkele minuutjes werd ik alweer wakker. Onrustig roerde mijn lijf zich bij het ontwaken, als gezonde zestien jarige puber valt er niet aan te ontkomen. Hier was het geen probleem! Totaal verlaten glinsterde het silicium op de open plek in de felle zon. Ik vond het kriebelde gevoel wel geinig. Ik stond op en wandelde frivool met ontluikende gevoelens door het bos. Het was er vandaag wel erg stil, ik herinnerde me een drukte van jewelste uit vroegere tijden. Geen idee wat er vandaag aan de hand was, de paden waren uitgestorven.



Door de eenzaamheid in de zwoele warmte sloegen mijn gedachten op hol. Zenuwachtig trok ik mijn sandalen uit en kriebelde met mijn tenen door het rulle zand. Mijn vingers vonden het gat aan de binnenkant van mijn broekzak. Gedurende honderd meter keek ik voortdurend achterom. Geen hond te bekennen. Snel ontdeed ik me met kloppend hart van mijn shirt en propte het in de sandalen. De zon stookte mijn hormonen naar ongekende hoogten op. Zuchtend maakte ik pas op de plaats. Verdoofd doofde mijn brein alle bezwaren uit. Minutenlang was het pad voor en achter mij uitgestorven. Wat kon het me schelen? Niemand hier! Hadden mijn ouders maar iets fatsoenlijker voor me moeten verzinnen. In slow motion gespte ik mijn riem los. Ritmisch ronkte mijn hart er lustig op los, de volgende stap. Voortdurende scande ik de omgeving nauwgezet. Uiteindelijk belandde daadwerkelijk mijn onderbroek losjes op mijn enkels. Met een schriel restant verstand stapte ik uit mijn broeken, propte mijn slip bij mijn sandalen en trok mijn zomerse broek aan. Mijn hart evenaarde met gemak de grote trom van de plaatselijke harmonie. Overtuigend wees de strakke tipi in het zomerse stofje rond mijn lendenen de omgeving aan.

Tijdenlang koesterde ik mijn succes, de zon had mijn lijf volledig mogen bestralen en ik genoot van de bevrijdende gevoelens die in mij los kwamen. Nu wist ik wel wat ik met deze lange dag aan moest. Kilometers wandelde ik door het bos, kwam slechts een keer een verdwaalde wandelaar tegen. Zonder problemen had ik mijn staat van opwinding effectief weten te verdoezelen. Hele stukken gunde mijn geopende rits mijn maatje de vrijheid. Ik had immers geen keus, hoe zou ik anders later de vlekken moeten verklaren.

Mijn onderbewuste wist het eigenlijk al en gaf de volgende fase in mijn ontluikende verlangens langzaam maar zeker vorm. Het pad aan de rechterkant was dichtbegroeid en toch begaanbaar. Even verderop had een imker zijn bijenkasten geïnstalleerd. Gelukkig leidde het pad me daarvan weg en onttrokken de bomen dieper in het bos het zicht op de weg. Slepend door het hoge gras, steeds verder van de zandweg. Absoluut overtuigd dat ik hier geen verdwaalde wandelaar zou tegen komen scande ik zorgvuldig de omgeving in alle richtingen. Volledig onttrokken aan het zicht vanuit de paden stapte ik uit mijn broek, vouwde keurig netjes mijn kleding op en verborg die onder een boomstronk op het gras. Mijn bevrijdde lijf zinderde van genot. De bladeren wierpen onder de stralende zon dwarrelende schaduwpatronen op mijn naakte huid. Huppelend danste mijn maatje mee in het ritme van mijn drafje. Het afgelopen uurtje had ie al steevast zijn mannetje gestaan. Zo vrij, zo naakt, zo puur!

Genietend stond ik de ultraviolette straling toe mijn huid naadloos te bruinen. Mijn eenzaamheid was me zeer welkom, met volle teugen rukte ik de tijd weg en stond mezelf niet toe voortijdig te exploderen. Een dik welbesteed uur bracht me in opperste sferen. Hier ging het denk ik ergens fout. Zo geil als boter vergrootte ik mijn actieradius met tientallen meters. Onberoerd lagen mijn kleren nog steeds op de plek waar ik ze had achtergelaten, ver buiten bereik. Tussen de begroeiing merkte ik een belopen pad op. Ik kon toch weer snel de struiken invluchten en liep erop af. Niemand te zien! Ik wandelde heen en weer en rukte me kwijt zonder toe te geven aan het ultieme genot….



“Draai je om!” De adem van bassende spreker daalde neer in mijn nek. Met trillende handen bedekte ik mijn maatje, het mocht niet meer baten. Ik gehoorzaamde en herkende tot mijn grote schrik een zwaar behaard gezicht in het boswachters uniform. De man observeerde zwijgend de slanke lijnen van mijn naakte lijf, reikte naar zijn heupgordel en haalde een set handboeien tevoorschijn. “Handen omhoog!” Gehoorzaam stak ik mijn armen in de lucht, mijn gezwollen geslacht rekte schaamteloos mee. Metalig klikten de boeien zich vast rond mijn polsen, de zware tak tussen hoofd en boeien voldeed afdoende. “Zó, zó, een potloodventertje!” Onverschillig bestudeerde hij mijn jonge heer in vol ornaat. “Hoe oud ben je?” Ik vertelde hem mijn leeftijd. “Waar zijn je kleren?” Hakkelend en stotend legde ik het hem uit. “Oké, die haal ik eerst op, daarna de wagen, en dan een ritje bureau Halt.” Verdoofd besefte ik de consequenties van mijn aanhouding. Het duurde even voordat de boswachter terugkeerde. De hele middag geen mens in het bos en nu passeerden kort na elkaar twee mannen de plek waar ik gearresteerd was. Glimlachend bekeken ze mijn geëxposeerde toestand. Gelukkig verslapte mijn verlangen geleidelijk opdat het duidelijk was dat ik er niet voor de lol zo bij stond. Minuten later keerde de behaarde boswachter terug.

Genoeg tijd om een plan te bedenken, was er een ontkomen mogelijk? Loskomen kon ik wel vergeten. Nee, ik moest op de emotie spelen van de ambtenaar in functie. Mijn pleidooi vormde zich razendsnel in mijn gedachten. Mijn ouders mochten hier niks van weten, anders had ik dikke problemen. Huilend vroeg ik de man even naar me te luisteren. “Te laat ventje!” Met zijn grote handen duwde de boswachter me tegen mijn blote billen telkens weer voorwaarts. Toch wist ik hem op weg naar het busje dat in de verte de zonnestralen weerkaatste, te overtuigen mijn verhaal aan te horen.

In het busje had ik me moeten identificeren en onder zijn vorsende blikken uiteindelijk weer mogen aankleden. Nauwgezet had ik de gang van zaken bij mij thuis, natuurlijk flink aangedikt, uit de doeken gedaan. Ik had lopen potloodventen om mijn problemen weg te drukken. Met zijn dwingende ogen nam hij iedere vierkante centimeter van mijn naakte lijf in zich op, noteerde elk kenmerkende detail en stelde een rapport op klad op. De foto’s zouden als bewijslast gaan fungeren. Met gespreide benen voor de lens hoorde ik de digitale camera diverse malen klikken. “Normaal gesproken doen we dit op het bureau knaapje!”

Dankzij mijn wanhopige smeekbeden was me uiteindelijk toch de keus gelaten. Met het adres in mijn broekzak fietste ik opgelucht terug naar huis. Volgende week zondag om tien uur melden! Een vriend van de billijke boswachter kon mij geheel belangeloos professionele hulp bieden. Het adres kwam me onbekend voor, maar ik zou het wel weten te vinden. Door de week tijd genoeg om uit te zoeken waar het precies was. Ik knoopte me de waarschuwing maar al te goed in de oren. Niet melden zou me zonder pardon op een proces verbaal en een fikse straf komen te staan. Onzedelijk gedrag was ten slotte strafbaar. Met een korte onverwachte greep direct in mijn kruis had de boswachter tot slot zacht masserend de ernst van mijn situatie dreigend benadrukt.