DE DADER

Ik ben Marty Dunraq uit ‘Zeleza Ruda.’ Een klein Tsjechisch stadje in het Bohemer woud. Vijf kilometer van de Duitse grens (Beieren). Sinds het opheffen van de grenscontroles, worden wij dagelijks overspoeld door Duitse en andere toeristen uit de “Arber” regio. De “Grosse Arber” is met een hoogte van 1456 meter de hoogste berg van het Beierse Woud en wordt ook wel de “König des Bayerischen Waldes” genoemd. Geografisch behoort de berg tot het Bohemer Woud. Het ligt in Beieren, Duitsland.

Tsjechië is in vele dingen goedkoper. Vooral op de Chinese markt. Die is dagelijks tot laat in de avond geopend. Waar die Chinezen ineens vandaan waren gekomen wist niemand, maar ineens waren ze daar. Een groep van ongeveer honderd Chinezen. Bestaande uit grootouders, ouders, kinderen en kleinkinderen. Ze werden ondergebracht in een voormalig militaire kazerne. Binnen de kortste keren hadden ze er een marktplaats van gemaakt. Ze verkochten kleding, schoenen, sierraden, horloges, glaswerk enz.

Op een dag was er een grote opschudding in ons stadje. Een Chinese man had op een donkere avond onzedelijke handelingen uitgevoerd bij een jongen uit ons dorp. Er werd in de plaatselijke krant grote ophef over gemaakt. Het is nooit bekendgemaakt wie die man en dat jongentje waren. Wel werd vermeld, dat het slachtoffertje lange blonde haren had en precies op een meisje leek. Had die Chinees misschien gedacht dat die jongen een meisje was? Dan moest ik zeker oppassen, want ook ik had schouderlange blonde haren en leek daardoor ook mèèr op een meisje dan op een jongen. Zeker in het donker. Ik kreeg van mijn ouders de opdracht uit de buurt van de Chinezen te blijven. Het verhaal wakkerde bij mij echter een onverklaarbare nieuwsgierigheid aan. “Wat zijn onzedelijke handelingen? Hoe gaat dat in zijn werk?” vroeg ik mij af.

Toen mijn ouders een paar dagen naar mijn getrouwde zus in Praag gingen, liep ik ‘s avonds laat over de Chinese markt. De kramen waren al gesloten. Er hing een rare, onverklaarbare atmosfeer in de lucht. Ja, het was zelfs een beetje griezelig. Opeens ging er een tentzeil open en kwam iemand tevoorschijn. Door de duisternis kon ik geen details zien, maar wel dat het een Chinese man was. Verstart bleef ik staan en had niet de kracht weg te rennen. De man kwam naar mij toe, tikte met zijn vinger op zijn horloge en vroeg in perfect Tsjechisch: “Weet jij wel hoe laat het is?” De vriendelijke toon waarop hij het vroeg kalmeerde mij enigszins en ik stotterde: “Ik heb geen horloge meneer.” Alsof hij zichzelf daarvan wilde overtuigen, greep hij mijn hand en zei: “Daar heb ik wel een oplossing voor.” Zonder mijn hand los te laten trok hij mij mee in de marktkraam. Ineens schoot mij het krantenartikel te binnen en ik riep: “Ik ben geen meisje hoor.” De Chinees liet mijn hand los en antwoordde: “Dat zie ik heus wel. Een meisje zou ik niet zo behandelen.” Verschrikt voeg ik mij af: “Wat bedoeld hij daarmee? Wat is hij van plan?” Voordat ik mij verdere vragen kon stellen, stak de man een gaslantaarn aan waardoor ik hem goed kon bekijken. Ik schatte hem op 40 jaar en voor een Chinees, hèèl knap. Hij was niet heel groot, maar wel breed en krachtig gebouwd. Het type van een Chinese worstelaar en zo voelde zijn ijzeren greep ook aan. “Zoek maar een horloge uit” zei hij met een uitnodigend gebaar naar de vitrines met horloges. “Ik heb geen geld” stamelde ik. “Wie spreekt er hier over geld” zei de Chinees lachend. “Ik schenk je een klokje. Dan weet je in het vervolg hoe laat het is en kun je op tijd naar bed.” Met trillende vingers zocht ik een horloge uit, die door de Chinees persoonlijk om mijn pols werd gedaan. “Vrely dík” (hartelijke dank) fluisterde ik en wilde mijn hand terugtrekken, maar ook nu liet hij mij niet meer los. Nee, de greep werd alleen nog maar vaster. Zonder dat ik mij kon verweren, duwde hij mijn hand tegen zijn kruis. “Hier staat iemand die je kunt bedanken” gromde hij zacht. Onwillekeurig opende ik mijn hand en voelde een dikke harde bobbel. “Dit zijn natuurlijk die oneerbare handelingen” schoot het door mij heen. Maar in plaats van in paniek te raken, voelde ik een hevige opwinding. Toch riep ik: “Het is al laat. Ik moet naar bed.” De Chinees duwde mijn hand nog steviger tegen de keiharde bobbel en gromde: “Ja, jij moet inderdaad naar bed. Naar mijn bed.” Met zijn vrije hand rukte hij een gordijn opzij en voordat ik het besefte lag ik op een matras. Meteen opende hij mijn gulp en riep: “Velkej kluk” (grote jongen) Tot mijn eigen stomme verbazing stond mijn lul stijf tussen mijn benen. Ik had al vaak een erectie gehad, maar dat mijn lul zo groot kon worden heb ik nooit geweten. Plotseling sprong de Chinees overeind en riep verontschuldigend: “Sorry jongen, maar het is beter dat je weggaat.” Geschrokken door die plotselinge scènewisseling riep ik verbaast: “Waarom? Waarom stuur je mij weg?” De Chinees probeerde mij overeind te trekken en kermde: “Als ik hiermee doorga, staat het morgen wèèr in de krant.” Op dat moment begreep ik dat hij de dader van die onzedelijke handelingen was. In plaats van angst, kreeg ik onbeschrijfelijk opgewonden gevoel. Mijn lul groeide nog een paar centimeter. Op seksgebied had ik geen enkele ervaring. Nooit had ik iets met een man of vrouw gehad, maar ik voelde instinctief dat ik hier altijd naar had verlangd. Nu het eindelijk zover was, wou ik deze kans niet zomaar voorbij laten gaan. Ik weet niet waar ik de moed vandaan haalde, maar vanaf dat moment nam ik de leiding. De hormonen in mijn lichaam werkten op volle toeren en de bijbehorende handelingen kwamen als vanzelf. Ik greep de Chinees beet en trok hem naar mij toe. Met een smak belande hij bovenop mij. Enkele seconden later gaf ik mijn eerste tongzoen. Ja, je leest het goed. “Ik gaf.” Het ging allemaal vanzelf. De Chinees hoefde geen hand uit te steken. Ik tongde. Ik kleedde hem uit. Ik pijpte. Ik likte zijn reet. Ik liet mij neuken. Toen we uren later, badend in het zweet en sperma tot rust kwamen fluisterde ik: “Als ze nog eens iets in de krant schrijven over onzedelijke handelingen, ben ik de dader.”

Marty Dunraq. Zeleza Ruda