Ik ben Alain. 24 jaar. 1.65 groot (of klein) Tenger gebouwd en zwart, pikzwart. (een neger dus) 6 jaar geleden ben ik uit Ghana naar Frankrijk gevlucht en via allerlei omzwervingen in Parijs terechtgekomen. Ik heb een kleine kamer gevonden in "Quartier d'Arteuil", in het 16é Arrondissement, met uitzicht op het Bois de Boulonges. Mijn hospita is Madam Prodeyr. Zij is weduwe van een Nigeriaanse man en verhuurt daarom haar kamers alléén aan zwartjes. Via allerlei baantjes heb ik kunnen overleven en werk nu sinds 2 jaar bij een particuliere firma als "straatveger". In een gifgroene overall met een dito handkar en veger, veeg ik dagelijks de straten en trottoirs van Parijs schoon. De mensen noemen ons "Grenouilles vertes" (groene kikkers) Eerst veegde ik op de Champ-Elysées, waar ik af en toe bij de reclame van het beroemde Lido ging kijken. O wat zou ik daar graag eens naar binnengaan, maar voor een arme straatveger zal dat wel altijd een droom blijven. Alleen de foto's bezorgden mij al een grote opwinding. Niet de danseressen in hun prachtige kostuums, (zover je van "kostuums" kunt spreken) maar wèl die knappe dansers in hun kleine broekjes. Na de Champs-Elysées, veegde ik een tijdje de Place-Picalle schoon. Daar keek ik mijn ogen uit naar de reclames van de diverse sekscabarets. Prachtige foto's in diverse "standjes". (Waarom zijn die mannelijke geslachtsdelen altijd afgeplakt?) Nu ben ik, sinds vorige week vrijdag, werkzaam op de hoogste berg van Parijs "Montmartre" en veeg ik rond de "Sacré-Coeur" en op de "Place-du-Tertre." Op dat beroemde plein is het altijd druk. Alle toeristen komen wel een keer hierheen om naar de schilderijen te kijken, of een portret van zichzelf te laten tekenen of schilderen. Dat is beslist niet gloedkoop, maar wél een mooi souvenir. Met alle troep die de toeristen maken, heb ik vèèl werk op het plein van de schilders. En omdat het herfst is, ook met de vallende bladeren van de platanen rond het plein. Tijdens het vegen heb ik mooi de gelegenheid om het werk van de schilders te bewonderen, waarbij ik vooral gefascineerd raakte door het talent van de portretschilders. Het is geweldig hoe sommigen in een mum van tijd een zéér goedgelijkend portret kunnen maken. Eén schilder is mijn favoriet. Hij maakt in een half uurtje een prachtig portret in olieverf. Op de tweede dag ( zaterdag) van mijn werkzaamheden op de Place-du-Tertre stond ik wéér ademloos naar het werk van die bewuste schilder te kijken. Hij was bijna gereed met een olieverfschilderij van een klein meisje. De beide ouders stonden trots toe te kijken en "trots" konden zij zeker zijn. Het portret was haast levensecht. Terwijl ik geïnteresseerd stond te kijken, keek de schilder plotseling in mijn richting. Hij liet het penseel uit zijn hand vallen en riep: " Monsieur. U, wil ik schilderen." Ik keek om mij heen, want ik wist niet wie hij bedoelde. De schilder kwam echter naar mij toe, pakte mij bij mijn schouders en riep wéér: "U, wil ik schilderen. U bent een puur model. U bent zèèr fotogeniek." Het is dat een neger niet kan blozen, anders was ik een tomaat geweest. "Ik heb geen geld" probeerde ik mij te redden, maar de schilder riep:"Wie spreekt er over geld? Ik wil jou schilderen en niet voor geld, maar voor de kunst." Verbaasd zei ik:"Maar ik ben zwart" waarop de schilder vol enthousiasme riep: "Juist daarom, dan kan ik laten zien wat ik kan" en hij ging verder:"Als het af is zal ik het schilderij hier ophangen als bewijs dat ik alle soorten types kan schilderen." Hij dacht niet meer aan het kleine meisje dat hij aan het schilderen was, maar hield mij vast alsof hij bang was dat ik weg zou lopen. "Ik moet werken" zei ik, maar dat maakte ook geen indruk. "Hoe laat ben je vrij?" vroeg hij. "Om vier uur word ik afgelost" verklaarde ik. "Dan kom je hier om vier uur" riep de kunstenaar. "Dan moet ik eerst naar huis en mij wassen en omkleden en dan is het té laat" was mijn laatste uitvlucht. "Niks wassen en niks omkleden" riep de schilder, "Kom zoals je bent, in je groene overall. Het wordt dé sensatie van Parijs", schreeuwde hij enthousiast, terwijl de omstanders applaudisseerden. Na enig aandringen beloofde ik dat ik om vier uur zou komen en ging verder met vegen. Om vier uur leverde ik mijn karretje in en ging naar de Place-du-Tertre, waar de schilder al ongeduldig wachtte. De schildersezel met het witte doek stond al gereed. Blij gaf de schilder mij een hand en stelde zich voor als "Patric". "Alain" zei ik. Ik nam plaats op een krukje en Patric begon. Hij concentreerde zich geheel op zijn werk. Af en toe keek hij vanachter de ezel even naar mij en iedere keer zag ik iets anders aan hem. "Hij is best knap." En: "Hij is donkerblond." En: "Hij heeft mooie groene ogen." En: " Hij heeft slanke, blanke handen." En: "Hij heeft lange benen." Of ik stelde mij vragen zoals: "Hoe oud zal hij zijn? 30-35?" Of: "Is hij 2 meter lang?" Of: "Zou hij getrouwd zijn?" Of: " Waar zou hij wonen?" Terwijl ik zat te poseren, kwamen er steeds meer mensen om ons heen staan. Sommigen staken hun duim op om te tonen dat het een goed schilderij werd. Dat alles ging echter totaal aan mij voorbij omdat ik met open ogen zat te dromen. (Ik liep met Patric in het Bois de Boulonges. Hij pakte mijn hand en trok mij achter een dikke kastanjeboom. Hij nam mijn zwarte gezicht in zijn blanke handen en gaf een zoen op m’n lippen. Oei!) Met een schok kwam ik weer tot de realiteit doordat Patric riep: "Voila. Elle est prête". De omstanders applaudisseerden luid. Dit was al de tweede keer vandaag dat ik een applaus kreeg. Nieuwsgierig ging ik kijken. Het was voortreffelijk. Ik weet wel dat ik een vrij knappe neger ben, maar dat ik zo mooi was? De omstanders riepen: "Het is goed gelukt. T’is net of het schilderij leeft." Ik keek naar mijn zwarte gezicht op het witte doek en zag daarop een uitdrukking van verlangen. Dat was precies het gevoel wat ik op dat moment had. Verlangen. Een verlangen naar Patric. Mijn ogen op het schilderij straalden liefde uit. Het leek allemaal zo echt. De (nep) gouden ketting om mijn nek kon je, bij wijze van spreken, zo vastpakken. Patric had mij tot aan mijn borstkas geschilderd en daardoor was er nog een stukje van mijn overall te zien. De felgroene kleur stak uitbundig af tegen mijn zwarte huid. "Magnifiek" riep ik. Patric lachte gelukkig. "Mon petitte Grenouille verte" fluisterde hij in mijn oor, waardoor ik helemaal warm werd. "Morgen is het schilderij droog en dan ga ik hem aan het publiek tonen" beloofde Patric, waarna hij zijn spullen pakte en verdween. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan. Mijn gedachten waren bij Patric.
Zondag, maandag, dinsdag en woensdag, ging ik elke dag tijdens het vegen een praatje met hem maken. Dank zij mijn portret, kreeg hij meer klanten. "Een portret zoals die neger" zeiden de klanten dan. Ik was trots op "mijn" schilderij en genoot van het idee dat ik door iedereen werd bewonderde. Donderdag had ik dienst van 16.00 tot 22.00 uur. Toen ik om vier uur bij Patric kwam, was mijn portret verdwenen. "Waar ben ik?" vroeg ik aan Patric. "Verkocht" was het antwoord. "Wie koopt er nu een schilderij van een onbekende neger" vroeg ik ongelovig. Patric lachte en antwoordde: "Vanmorgen was hier een man en die heeft het gekocht. Ik wilde het niet verkopen maar de man bood 300 franc en dat kon ik niet weigeren." Ik was een beetje teleurgesteld, maar ook erg trots. Patric greep in zijn zak en overhandigde mij 150 franc. "De helft is voor jou". Zoveel geld had ik nog nooit in de hand gehad. "Kom morgen maar weer poseren, dan maak ik een nieuw" stelde Patric voor. "Oké" zei ik en voegde er aan toe: "Misschien is er wel weer zo'n idioot die het koopt."
Die nacht begon het te stormen en te regenen. Toen ik die vrijdag op de Place-du-Tertre kwam, was het plein leeg. Met dit hondenweer waren geen toeristen en ook geen schilders. De hele dag hoopte ik dat Patric nog zou komen, maar dat gebeurde niet. Ook op zaterdag was het nog hetzelfde rotweer. Ik had een vrij weekend, maar wist niet wat ik daarmee moest aanvangen. Mijn gedachten waren steeds bij Patric. Op zaterdagmiddag nam ik de metro naar Montmartre. Het bleef maar stormen en regenen. Op de Place-du-Tertre was geen mens te zien. De meeste cafés waren gesloten. Wat moest ik doen? Ik had 150 franc in mijn zak en besloot ergens iets te gaan drinken. Ik liep een klein zijstraatje in en zag een lichtreclame met "Café les Artistes" Binnen klonk luid de muziek van Edith Piaf. Ik ging het café binnen. Het was er overvol, rokerig en donker. "Alain!" riep een stem van achter uit het café, maar ik reageerde niet. Ten eerste heet half Parijs Alain en ten tweede kende mij hier niemand. "Alain!" klonk het nogmaals. Nu was de stem dichterbij. Plotseling stond ik oog in oog met Patric. Mijn Patric. De schilder kuste mij op beide wangen en troonde mij mee naar een tafeltje achter in het café. Daar zaten drie mannen. Patric stelde ze voor: "Mes Amis, Jordan, Piër en Robin" "Dit is Alain" stelde hij mij voor en meteen verdween hij in de menigte om aan de toog een fles wijn te halen. "Jij bent dus Alain?" vroeg Jordan. "Patric praat de hele dag over jou. Je schijnt nogal een diepe indruk op hem te hebben gemaakt" schreeuwde Piër boven "Milord" uit. Patric kwam met de wijn. Goedkope zure wijn. Brrrr. Toen de fles leeg was sloeg hij zijn arm om mij heen en zei: "Nu gaan we naar mijn atelier, waar ik jou opnieuw ga schilderen." Het was inmiddels donker. Vier smalle krakende trappen moesten wij beklimmen. Het atelier was tevens zijn woonplaats. "Hier heeft Vincent van Gogh nog gewoond" zei hij trots. Patric zette een nieuw doek op de ezel. "Kleed je uit" gelastte hij. "Complètement nu " Verschrikt riep ik "helemaal naakt?" "Oui, oui" fluisterde Patric en meteen begon hij mij uit te kleden. Ik liet hem begaan, maar toen hij mijn onderbroekje wilde uitdoen stribbelde ik tegen. "Wat is er?" riep hij opgewonden "heb je niets in je broek?" In één ruk scheurde hij mijn slipje in twee stukken. "Mon Dieu" riep hij verbaast. "Tu semblent un éléphant. " Ja, ik moet eerlijk toegeven, ik heb een reuze grote lul. Mijn penis past helemaal niet bij mijn tenger lichaam. Ik ben meestal ook verlegen om hem bv. in een urinoir tevoorschijn te halen. "Jij hebt bij het uitdelen zeker vooraan gestaan" grapte Patric. "Daar heb ik een hele tube zwarte verf voor nodig" riep hij opgewonden. Ik moest op het bed gaan liggen en Patric begon te schilderen. Bij het kijken naar de knappe schilder, had ik de grootste moeite geen erectie te krijgen. Na een uur was het schilderij klaar en mocht ik gaan kijken. Het was wèèr een kunstwerk. Mijn naakte zwarte lichaam leek zo van het doek te kunnen afstappen. Mijn penis lag vredig tegen mijn buik. Nu zag ik zwart op wit, dat het inderdaad een kapitale worst was. "Nu ga ik jou schilderen" riep Patric. "Dat heb je toch net gedaan?" riep ik, maar Patric bedoelde letterlijk: "Mij (be) schilderen:" Met een palet vol waterverf kwam hij op mij af. Hij drukte mij weer op het bed en begon witte en rose bloemen (waterlelies) op mijn huid te schilderen. Mijn lul schilderde hij groen "Dat is een bloemenstengel" legde hij uit. Door het zachte strelen van het penseel, begon mijn penis spontaan te groeien. "Een bloemenvaas, ja ik moet een vaas hebben" riep Patric en meteen sloot hij zijn lippen om mijn gezwollen lul. "De vaas is te klein" deed ik een duit in het zakje. Patric propte de "stengel" dieper in zijn warme mond. Het was een heerlijk gevoel. Patric ging staan en bekeek zijn "kunstwerk. "Nu ben je een echt schilderij van "Monet" fluisterde hij. "Een kikker tussen de waterlelies." Patric kwam op mij liggen en begon mij te kussen. Eerst op mijn mond en daarna mijn hele lichaam. Nu leek ik niet meer op een "Monet", maar op een schoonmaakdoek voor penselen. We hebben de hele nacht van elkaar genoten en de volgende morgen véél moeite gehad om de verf en sperma van onze lichamen te wassen. Het stormde en regende het nog steeds. Ik had nog een vrije dag en Patric kon met dit weer ook niet naar het plein. Dat was maar goed ook, want hij kon voorlopig niet meer staan of zitten. Mijn XXL lul was door de gladde verf meerdere keren in zijn maagdelijk holletje naar binnen geschoten. De "grenouille verte" had zijn vijver gevonden. De vijver van de liefde. Begrijpt U wat ik bedoel, of moet Patric er een tekeningetje bij maken?

PS. We hebben onze "verloving" in het Lido gevierd.