Daar ik niet al te ver woonde, duurde het niet lang of ik stond weer in de tuin te wachten op mijn drie meesters. Om zo weinig mogelijk op te vallen had ik niet beter gevonden dan de weg al lopend af te leggen. Het was gewoon een manier om mijn stijve knuppel in mijn sportbroekje wat te verbergen. Bij mij thuis had ik het geel zwembroekje en een handdoek had zorgvuldig in een tasje gestopt. Samen vertrokken we naar het zwembad. Onderweg hadden ze weinig interesse voor me, ze lieten me met rust. Dat kwam vooral omdat ze het vrij druk hadden met telefoneren. “Zo slaafje. Wij kleden ons om in een aparte cabine. Jij maakt gebruik van de gezamenlijke omkleedruimte. Je kent de regels nog? Eerst helemaal uitkleden, daarna doe je je zwemslipje aan.” Bij aankomst in de gezamenlijke omkleedruimte viel een stuk angst van me af, want ondanks dat er hier en daar kleren lagen was ik er heel alleen. Snel kleedde ik me uit. Eerst men schoenen, daarna het truitje en tenslotte mijn broekje. Mijn stijve floepte naar voren wanneer ik hem bevrijde uit het veel te nauw sportbroekje. Ik vroeg me trouwens af hoelang de werking van de viagra nog zou kunnen duren. De gele zwemslip pakte ik uit de tas en ik probeer mijn stijve hierin te verbergen. Naar links, naar rechts of naar boven. Alle standjes had ik geprobeerd, maar niets hielp. Steeds was het meer dan duidelijk dat ik een stijve had. Blijkbaar aarzelde ik te lang met omkleden, want de 3 meesters kwamen de omkleedruimte binnen. Alle 3 hadden ze van die lange zwemshorten aan. Met het kleine zwemslipje liep ik hierdoor nog meer in de kijker. “Wel, dat duurt zo lang?” “Tja, ziet u, ik kan zo toch niet…” “Wat kan of niet bepalen wij wel. Vooruit eerst onder de sproeiers en daarna het zwembad in.” Ruw duwde ze me de kleedruimte uit. Wanneer we onder de sproeiers doorliepen zag ik dat de vernedering steeds erger werd. Niet alleen stond ik hier met een stijve in een te klein zwembroekje, maar werd het voorfrontje van het broekje transparant. Ze konden me evengoed naakt laten rondlopen, veel verschil had dat niet uitgemaakt. Ik besloot dat maar om zo snel mogelijk het zwembad in te springen. De drie hadden snel in de gaten dat ik op deze manier aan de vernedering wou ontkomen. Maar, hoe kon het ook anders, zij hadden een andere manier gevonden om me alsnog te kunnen vernederen voor alle andere zwemmers. “Kom slaafje, zwem even mee naar de andere kant van het bad.” Nietsvermoedend zwom ik samen met mijn drie meesters tot aan het verst afgelegen punt van het zwembad. “Moet je nou wat weten slaafje”, ik keek ze onwetend aan,”ik heb mijn zwembrilletje vergeten. Hier mijn sleuteltje. Kruip er hier maar uit en haal het even uit mijn cabine.” Dit kon niet waar zijn. Heel de afstand te kijk lopen voor iedereen in een transparant slipje met daarin een stijve. Met het sleuteltje kroop ik uit het zwembad en liep met het schaamrood op de wangen naar de omkleedruimte. Onderweg werd ik bekeken door haast iedereen die in het zwembad aanwezig was. Hier en daar hoorde ik zelfs wat roepen. “mooi slipje”, “hé lul”, “flikker”, “lekker stuk”, enz… In de cabine pakte ik het zwembrilletje en liep terug, met de nodige commentaar en vernedering, naar mijn drie meester. Toen ik het brilletje en de sleutel overhandigde was de vernedering blijkbaar nog niet groot genoeg geweest. “Ben je opnieuw onder de sproeiers geweest?” Natuurlijk niet, dat hadden ze toch kunnen zien. Trouwens daardoor was mijn broekje al wat minder transparant geworden. “Heu, nee...” “Hoe nee, vooruit loop maar naar de sproeiers en dan pas mag je het zwembad weer in.” De anderen lagen te lachen en maakte de vernedering alleen nog erger. Met een rode kop van schaamte en een tentje in mijn zwembroek moest ik opnieuw al de verwijten aanhoren. Snel liep ik dan ook onder de sproeiers door en sprong opnieuw in het zwembad waar mijn drie meesters op me zaten te wachten. “Wie heeft er zin om in de glijbaan te gaan” vroeg David plots. Ikzelf zweeg wijselijk, maar de andere 2 waren heel enthousiast. “Komaan iedereen naar de glijbaan.” Iedereen, daar bedoelde hij vooral mij mee. We zwommen tot aan de glijbaan en kropen langs het trapje naar boven. Eigenlijk was het meer een glijbuis dan een baan. Eén voor één gleden we door de buis naar beneden. De pret kon niet op en daarna kropen we voor de tweede keer naar boven. Toen we weer bovenaan stonden trok David mijn zwembroek over mijn billen heen. “Vooruit, glij jij maar op je blote kont.” Gelukkig bedekte het weinige stof mijn stijve piemel. De andere twee keken verbaasd op toen ik beneden gegleden kwam en mijn zwembroekje weer omhoog trok. Voor de derde glijpartij stond ik alleen met David bovenaan. “Doe je broekje maar uit” commandeerde hij. “Maar ik kan…” Met een ruk trok hij aan mijn broekje. “Uit zeg ik je.” Enige seconden later stond ik naakt, met een stijve lul, bovenaan de glijbaan in het zwembad en gaf het zwemslipje aan David. De gooide het broekje in de buis naar beneden. “Vooruit pak je broekje maar.” Ik had geen keuze. Als een bezetene dook ik de buis in. Halfweg de buis kon ik nog net mijn zwembroekje meepakken. Naakt, de piemel strak vooruit en met mijn zwemboekje in de hand, viel ik in het water. De andere lagen in het water me uit te lachen. En ik, ik trok zo goed als het kon, onderwater mijn zwembroekje weer aan. David die achter me de glijbaan afgegleden was, was in de ogen van de andere 2 de grote overwinnaar. Hij had mijn broekje uitgedaan, hij had me vernederd door me in mijn nakie, met stijve piemel, de glijbaan af te laten glijden. Een ik, ik schaamde me dood, vond het helemaal niet meer leuk en werd daarbij ook nog eens door andere zwemmers uitgelachen. “Tijd om weer naar huis te gaan,” fluisterde David. “Denk er deze keer aan. Uitkleden, naar de douche gaan, wassen en daarna terug naar de kleedkamer. Daar kan je je dan afdrogen en aankleden. Laat je handdoek maar in de kleedkamer, je hebt die toch niet nodig.” Met een groot schaamtegevoel liep ik achter de andere aan naar de kleedkamer. Mijn drie meester naar hun privé-cabines en ik naar de gezamenlijke omkleedruimte. Toen ik daar binnen liep was het alsof alle ogen op me gericht waren. Ik liep naar men plekje en trok mijn zwemslipje uit. Mijn, nog steeds, stijve piemel stond kaarsrecht omhoog. Om zeker geen straf op te lopen liep ik naakt, zonder enige bescherming, naar de douche. Daar stonden ze alle 3 hun af te spoelen. Natuurlijk hadden zij, zoals de meeste mensen wel doen, hun zwemshorten nog aan. Het was dan ook niet moeilijk om dadelijk in het middelpunt van de belangstelling te staan. Zeker toen ze er een schepje bovenop deden en me daardoor extra vernederde. “hé sletje, sta je nog steeds stijf”, “wat kom jij hier zoeken tussen al de mannen”, “flikker eens op flikker”, “zou hij iets willen van ons”, “zou er wel een mannenlul in dat kontje passen” en “vuile vieze flikker” waren één van de verwijten die ik te horen kreeg. Natuurlijk wreven ze daarbij af en toe over mijn billetjes of wanneer niemand het zag pakte ze me even bij men lul of ballen vast. Ik probeerde ondertussen mij te wassen en stapte daarna in mijn nakie naar de kleedkamer. Daar kreeg ik van een aantal jongens te horen dat ik een viezerik was en wat aan die stijve knuppel moest doen. Spijtig genoeg kon dat niet, want wat zou ik weer meemaken moesten ze het te weten komen dat ik me gerukt had. Rukken was nog altijd verboden. Na het afdrogen deed ik het sportbroekje en truitje weer aan en liep naar de uitgang waar mijn drie meester me al zaten op te wachten.