Toen ik op de vlucht Klagenfürt-Amsterdam in het boardmagazine van Austrian Airlines zat te bladeren, vond ik daarin een puzzel. Voordat het vliegtuig was geland, had ik de puzzel al opgelost en deed hem op de post. De hoofdprijs was een skivakantie van 2 weken all inn in Oostenrijk, maar daar rekende ik niet op. Ik won nooit iets. De advertenties in zo’n vliegtuigtijdschrift zijn enkel voor rijke mensen. Met dure horloges, auto’s en merkkleding. Dus niet voor een eenvoudige Sergeant uit het leger. Ik had juist een sportieve vakantie van veertien dagen in Karintië (Oostenrijk) beëindigd. Heerlijke wandelingen rond de Wörthersee en de Ossiachersee gemaakt. En door de Villacher alpen gedwaald.
Ik ben Dries Willems. 26 jaar. Gay en al 7 jaar beroepsmilitair. Mijn laatste vriend was Wim, maar die is twee jaar geleden naar Australië verhuist. Ik zou graag met hem mee zijn gegaan, maar het leger liet mij niet gaan. Dus woon ik nu alleen. Een maand na mijn vakantie, lag er een brief van “Der Österreichisch Reisebüro” op de mat. Ik dacht dat het reclame was en scheurde de enveloppe zonder enthousiasme open, maar las tot mijn verbazing: “Lieber Herr Willems. Het doet ons genoegen U mede te delen, dat U de hoofdprijs in onze puzzelaktie hebt gewonnen. Te weten; een skivakantie van twee weken, inclusief vliegreis en/of treinreis, hotel met volpension en een skicursus. Alles eerste klasse. Nadere gegevens volgen. Mit freundlichen grüssen.”
Ik had de hoofdprijs gewonnen in de puzzel die ik in het vliegtuig had opgelost. Ik stelde mij er niet zoveel van voor. Weer een maand later ontving ik de nadere gegevens en die vielen erg mee. Ik kon veertien dagen naar Lech in Oostenrijk. Alles inbegrepen. Ik moest alleen mijn eigen dagelijkse drankjes betalen. De tweede helft van januari vloog ik met Austrian Airlines naar Innbrück en vervolgens met de trein naar Sankt Anton. Am Arlberg. Alles 1é klasse. Daar werd ik opgehaald met een glanzende Mercedes van Hotel Post. We reden langs wanden van 2 meter hoge sneeuw. Hotel Post was een 5 sterren hotel en ik werd persoonlijk begroet door de Directrice met een glas champagne. “U bent onze eregast” verklaarde zij. In de receptie hingen foto’s van gasten die in het hotel hadden gelogeerd. Ik zag de Sjah van Perzië met Soraja. Prins Reniër en Prinses Gracia van Monaco. Koningin Juliana en Prins Bernhard met hun kinderen. Frank Sinatra. Lisa Minelli, enz.enz. In dit hotel moest ik dus wonen? Dat was niets voor mij en ik voelde mij meteen onbehagelijk. Mijn suite was zo groot als thuis mijn hele appartement in Almelo. Nee, ik voelde mij daar echt niet happy. Tijdens het diner kreeg ik een tafeltje apart. Er speelde een pianist. Plotseling klonk er een stem door de microfoon en werd ik voorgesteld als de grote winnaar en ze vertelden er gelijk maar bij dat ik een “gewone Sergeant” was. Dit laatste hadden ze beter niet gedaan. Vanaf dat ogenblik werd ik door de andere gasten met de nek aangekeken. Ik, als een gewone soldaat tussen al die miljonairs. Ze lieten mij allemaal links liggen.
De volgende morgen stond ik op de piste voor mijn eerste skiles. Daar stond ik dan met mijn gehuurde skipak, skischoenen en ski’s tussen al die rijke mensen in de duurste merkkleding. Er was echter één lichtpuntje. De skileraar gaf mij een compliment, dat ik het skiën zo snel leerde. Na het diner, ben ik vroeg naar mijn suite gegaan. Ik was aardig kapot en trouwens, er was toch geen mens die met me sprak. Ik had onder de gasten een paar Duitse homo’s ontdekt, maar die deden alsof zij koninginnen van Sheba waren. Verwijft en trutterig keken ze op mij neer.
Ik was op vrijdag aangekomen en op zondagavond was er een Tiroleravond in de “Alte Wassermühle” Het was een grote zaal in een gerestaureerde boerderij uit 1604. Alles was in die oude stijl ingericht. Ik kreeg als eregast een gereserveerde plaats direct aan de dansvloer en vlakbij het podium. Het was er overvol met dames in avondkleding en heren in Armanipakken. Aan mijn vierpersoonstafeltje schoof een ouder echtpaar aan met een overjarige dochter. De lucht vulde zich met Chanel 5. Ze begroetten mij met een hooghartig knikje. Het waren kennelijk geen gasten van hotel Post. Ik ontdekte nog meer homo’s. Ze zaten bijeen aan één lange tafel en lieten luidruchtig merken dat ze er waren. De meeste waren gekleed in afschuwelijke imitatie Tirolerkleding. Op het podium speelde een Tirolerorkest. Wèèr werd ik op het podium geroepen en wèèr werd er verteld dat ik de hoofdprijs had gewonnen en wèèr werd verteld dat ik maar een gewone Sergeant was. Toen de presentator vroeg om een “denderend applaus” voor mij, klonk er een klein beleefd applausje en de groep homo’s lachten hooghartig. Toen ik weer bij mijn tafeltje kwam, was het echtpaar met hun dochter ook verdwenen. Ik ben heel de verdere avond alleen gebleven, of niet?
Ik bestelde een karafje rode wijn en schrok mij dood toen ik de prijzen zag. Karaf rode wijn 19 €. Koffie 7.50 €. Water 4 €. ½ Liter bier 18 €. Fles wijn van 80 tot 300 €. Fles champagne 230 €. Kortom, het was voor mij niet te betalen. Toch stonden overal flessen wijn en champagne op de tafels. De Tirolershow begon. Er waren dansers, danseressen, koebellenspelers, zangers, zangeressen. De presentator, kondigde een mannenkoor van skileraars aan. 14 jonge mannen betraden het toneel. Ze waren allen hetzelfde gekleed. Een wit Tiroler fantasiehemd. Kniekousen met kwastjes en een korte Tiroler lederhose met Edelweiss bretels. De korte sexy leren broekjes zaten zèèr strak om hun atletische lichamen en lieten duidelijk zien dat het mannen waren. Mijn skileraar was er ook bij en hij was zeker niet de mooiste. Ze zongen 4 liederen en werden toen één voor één voorgesteld met hun naam en voor welk hotel ze werkten. De laatste die werd voorgesteld was op slag mijn favoriet. Het was een beeldschone jongeman. Stefan Moser. (24) Skileraar van hotel Egger, 205 cm lang. In de zomer, basketbalspeler en in de winter, skileraar. Een prachtige jongen. Ik was niet de enige die weg van hem was. De homo’s aan de lange tafel werden wild en begonnen te joelen en riepen Stefan, Stefan, Stefan. De brutaalste van hen greep bloemen uit een vaas op de tafel en bracht ze naar Stefan. Hij probeerde Stefan ook nog een kus te geven, maar dat lukte niet. Stefan wist zich met zijn houding geen raad en was blij toen hij met het zangkoor achter het toneel kon verdwijnen. De homo’s bleven echter nog een hele poos zijn naam roepen en dat was zo pijnlijk dat ik mij in hun plaats schaamde. Toen de show was afgelopen, begon het orkest dansmuziek te spelen en kwamen de gasten op de dansvloer. Ik kreeg sterk de indruk, dat de meeste gingen dansen om zich te laten bewonderen. Echt goed dansen konden ze niet. Ook de homo’s dansten met elkaar en werden steeds zatter en zotter. Ik zat eenzaam aan mijn tafeltje met nog een restje van mijn peperdure wijn. Plotseling werd ik op mijn schouder getikt en een vriendelijke mannenstem vroeg: “Dieser Platz ist noch frei?” Toen ik mij omdraaide, keek ik in het knappe gezicht van Stefan Moser. De basketballer en skileraar. Stefan nam plaats tegenover mij en zette een fles champagne op tafel. Een fles van 230 €? Hij opende de fles en schonk twee glazen in. “Zum wohl” zei hij met zijn mooiste glimlach. Stomverbaasd dacht ik: “Is dit echt voor mij, of houdt hij mij voor iemand anders?” “Zum wohl” zei Stefan weer en stootte met mij aan. Stefan begon een gesprek. “Lieber Herr Willems” (Hij wist dus mijn naam) “Ik weet dat U onze eregast bent. Toen ik U zag, vond ik U direct sympathiek en ik wilde graag kennis met U maken” Verwonderd luisterde ik naar zijn verhaal. Het ergerde mij, dat hij voortdurend “U” bleef zeggen. We hebben maar ineens “brüderschaft” gedronken. Op dat moment dansten twee Duitse homo’s voorbij waarvan één riep: “Stefan, kom je de champagne aan onze tafel drinken?” waarop Stefan koeltjes antwoordde: “ Nein, ich bleibe hier.” De fles champagne door was die homo’s aangeboden, maar Stefan wou niets van hen weten en gaf de voorkeur met mij te drinken. Jaloerse blikken uit de homohoek waren het gevolg. Ik bekeek Stefan eens beter. Hij was 1½ kop groter dan ik. Had een door de winterzon gebruinde huid en was prachtig atletisch gebouwd. Hij had een knap gezicht met heldere blauwe ogen. Een sterke brede mond met ivoorwitte tanden. Hij droeg kortgeknipt donkerblond haar. Zijn lederhose was nog kleiner en strakker dan die van de anderen. Vol bewondering keek ik naar de enorme bobbel in zijn broekje. Stefan zag waar ik naar keek en zei zonder schroom “Dass ist heute nacht für dich.” Ik wist niet wat mij overkwam en stamelde: “Ja bitte:” We vertelden over elkanders leven en hij vond het interessant, dat ik maar een “gewone” sergeant was en geen miljonair. Stefan woonde samen met zijn ouders in het Lechdal op een kaasboerderij. Zomers graasden de koeien op de Alpenweide die in de winter als skipiste werd gebruikt. Op deze Alpenweide stond een kleine berghut (chalet) waar Stefan de hele winter verbleef. Toen de champagne was gedronken ging Stefan zich omkleden en verscheen even later in een “trachtenkostuum” wat hem nog groter en breder maakte. Nagestaard door de teleurgestelde Duitse “zwoelen”, gingen wij naar buiten. Het sneeuwde zacht. (O wat romantisch) Op de sneeuwscooter van Stefan, reden naar zijn chalet. In de chalet was het warm en gezellig. Alles was van hout en ademde de sfeer van de bergen. Nauwelijks binnen, pakte Stefan mijn hand en leidde mij naar een sofa. Hij drukte mij in de kussens en kwam bovenop mij zitten. Onze lippen vonden elkaar in een lange innige kus. Stefan opende een fles wijn. Toen hij had ingeschonken, keek hij diep in mijn ogen en fluisterde: “Willkommen in Östenreich” und “Willkommen in meinem leben.” Ik dacht dat ik droomde, maar dat was niet zo. Ik kon deze mooie jongen vasthouden en dat deed ik ook. Stefan vertelde dat hij altijd heel veel succes had bij de rijke homo’s, maar dat hij eigenlijk van hen walgde en blij was dat hij nu een (normaal) persoon had leren kennen. Voor hem was het de liefde op het eerste gezicht geweest en voor mij niets minder. Snel lagen wij in zijn XL Tirolerbed. Geil riep hij: “Het is oorlog lieve sergeant en we schieten met scherp.” Het grote lichaam en het “gereedschap” van deze basketbalspeler, was de droom van iedere gay. Tjonge, wat had die jongen wat te verbergen gehad in dat kleine Tirolerbroekje. Dat was hem dan ook niet gelukt. Van zijn zalige lippen gleed ik naar zijn heerlijke behaarde borstkas en zoog aan zijn tepels, tot ze groot en dik waren. Mijn tong belande bij zijn penis. Die reikte tot aan zijn navel en rook heerlijk naar “man.” Dat was wat anders dan Chanel 5. Ik maakte kennis met zijn heerlijke “Tiroler knödels.” Stefan lag kreunend van genot alles te verwerken. Later vertelde hij, dat dit de eerste keer was dat hij echt van seks had genoten. Hij had al wel een paar avontuurtjes gehad, maar meer dan wat gezamenlijk trekken, was dat niet geweest. Ook ik ontdekte de ware harttocht die liefde wordt genoemd. Ik kwam er spoedig achter wat hij met “scherp schieten” bedoelde. Zijn kanon stond recht vooruit en was op de “vijand” gericht. Het “slagveld” was mijn achterkant. Stefan likte, spuugde, beet, kuste en boorde zijn grote tong diep in mijn opengesperde reet. “Dit zijn de kwartiermakers” hijgde hij. “Nu rukt het leger op” en daarmee had hij niet teveel gezegd. Het “Leger des geils.” Zijn ongelofelijke lul zocht en vond de ingang en de “stoottroepen” veroverden het front. Hij neukte mij en ik neukte hem, alsof het de laatste keer zou zijn. Dit was het gelukkig niet.
Jullie zullen het ook wel weten, jalousie is een gevaarlijke zaak en dat hebben wij ondervonden. Op de vijfde dag van mijn vakantie werd Stefan vroeg in de morgen bij de directeur van hotel Egger geroepen. Stefan vertrok onmiddellijk en ik bleef nog wat slapen. Mijn vriend was nog geen vijf minuten vertrokken of er stormde vijf mannen naar binnen. (In Oostenrijk zijn de deuren nooit op slot) De vijf mannen waren gekleed in skipakken en hadden een bivakmuts over hun hoofden getrokken, zodat ik alleen hun ogen en mond kon zien. “Stay dear” riepen ze in het Engels, maar ik wist meteen dat het Duitsers waren. (Een Duitser kan namelijk geen Engels spreken zonder een zwaar accent) De vijf mannen stortten zich tegelijk op mij en voor ik ook maar iets kon doen, lag ik aan handen en voeten vastgebonden. “Jij denkt zeker dat je ongestraft onze mooiste jongen kunt versieren he? Jij, als een armentierig soldaatje. Wij zullen je leren dat dat niet kan” riepen ze in slecht Engels. Door deze opmerking wist ik meteen dat ik het met jaloerse Duitse nichten te maken had. De mannen rolden mij op mijn buik en hoe ik ook tegenspartelde, de overmacht was te groot. Binnen een minuut voelde ik de eerste penis in mij schuiven. Ondanks de benarde situatie dacht ik vol leedvermaak: “O, wat een zielig klein lulletje” maar dat werd wel anders. De vier overgebleven mannen gooiden hun skipakken op de grond en kwamen rond het bed staan. Ik hoopte dat er iemand zijn lul in mijn mond zou steken maar dat gebeurde helaas niet. “Helaas?” Ja, want dan had ik die lul er afgebeten. “Fuck him” riepen ze tegen elkaar alsof ze in een slechte pornofilm speelden. “Now I will fuck the poor soldier” riep één van de mannen en stootte zijn lul diep in mijn reet. Dat was om de drommel geen kleintje en een flinke pijnscheut deed mij gillen als een speenvarken, maar dat was gauw gedaan. Mijn mond werd dichtgeplakt met tape. Ik werd beestachtig door alle vijf mannen verkracht. Eindelijk kleedden ze zich weer aan en onder bedreiging van de gemeenste dingen, verlieten ze de chalet. Ze riepen dat ik “hun” jongens met rust moest laten en dat ik mij nooit meer in Lech mocht vertonen. Vastgebonden en gekneveld lieten ze mij achter. Zo vond Stefan mij. Geschrokken maakte hij mij los en ik vertelde hem wat er was gebeurd. Stefan overwoog welke stappen hij zou ondernemen, maar kwam er al snel achter dat het geen zin had. Die rijken zouden elkaar beschermen en de politie keek de andere kant op. Nog dezelfde dag vertrokken Stefan en ik naar de kaasboerderij van zijn ouders. Daar werd ik vriendelijk ontvangen. Stefan vond dat ik nog een beetje wintersportplezier in mijn vakantie moest hebben en de volgende dag zijn we naar een hotel in het “Zillertal” gereden. Daar heb ik mijn privé-skilessen van Stefan gekregen. ‘s Nachts maakten wij plannen voor de toekomst en die toekomst lag niet in Lech. Ik heb genoten van mijn: “Hoofdprijs in lederhose.”