Het was lekker voorjaarsweer en John had voor het eerst zijn ouwe Adidas shortje weer aan bij het joggen, in plaats van de trainingsbroek die hij in de lange winter had gedragen. Hij genoot van de wind over zijn behaarde benen, hij genoot ook van zijn gespierde benen zelf en eigenlijk van zijn hele lijf. Sterk voelde hij zich, en als hij zo liep lag de geilheid altijd op de loer. Twee keer per week liep hij tien kilometer had, als aanvulling op zijn kickbokstraining waar hij een jaar geleden mee begonnen was.

Voor die tien kilometer had hij een vast traject, dat hem langs akkers en door een stil stuk bos voerde. De bospaden waren het lekkerste, de grond veerde mooi mee onder zijn loopschoenen. Hij liep als een geoliede machine en verbeterde nog altijd zijn tijd, al ging hij niet meer zo snel vooruit als in het begin.

Hé wat was dat: in de verte stond een boswachter, midden op het pad. Hij stond breed en dreigend, met iets in zijn hand. Deed hij soms iets verkeerd? Het was toch niet verboden om hier te lopen? Hij hield zijn tempo eerst niet in. Toen hij dichterbij bij de man kwam zag hij dat het geen boswachter was, maar een soort soldaat. Of nee, dat ook niet. Qua outfit leek hij nog het meest op een padvinder, maar dan wel van de grimmige soort, en skinhead was hij ook nog. De man zag er niet naar uit dat hij opzij zou gaan. Zo te zien was hij was langer en sterker dan hij, en verdomme, wat hij in zijn hand had was een soort korte zweep! Nee, die kerel had geen goeds in de zin, dat kon je zo zien. John was graag een zijpad ingeslagen, maar er was er geen. Zou hij rechtsomkeert maken? Fuck, dat was ook laf, hij was toch niet voor niks op kickboksen gegaan? Lang kon hij niet nadenken, want hij stond al voor hem. De vent bewoog zich niet.

"Mag ik er even langs?" vroeg hij met een stemmetje dat beveriger klonk dan normaal. Op hetzelfde ogenblik begreep hij dat die vraag alleen maar belachelijk was. "Kom op man, laat me er effe door," zei hij wat stoerder. De skin keek hem vuil grijnzend aan en hief het zweepje omhoog. Okay dan, als het dan knokken werd kon hij het beste meteen zelf aanvallen, dan had hij nog een kans. Met gebalde vuisten vloog hij op de kerel af, maar stompen deed hij juist niet; nee, bij wijze van verrassing gaf hij hem een trap tegen zijn in leer verpakte scheenbeen. Maar die leek niet veel indruk te maken, want op hetzelfde moment kwam er een hele serie stoten en trappen op hem neer; hij kon er met moeite ook een paar plaatsen, maar het was wel duidelijk: zijn tegenstander was niet alleen sterker maar ook veel ervarener dan hij. Hij kreeg een ongenadig pak op zijn mieter en na een trap in zijn kloten ging hij kreunend tegen de vlakte. Hij raakte haast van de wereld van de pijn en merkte maar half wat er verder gebeurde. De kerel raapte zijn zweep weer op, klemde hem onder zijn arm en liet op zijn gemak de klep van zijn leren broek zakken. Daar zat namelijk geen gulp in, maar als een soort luik werd er een stuk leer naar beneden gelaten waardoor zijn pik vrijkwam. Op zijn gemak ging hij staan pissen, recht in het gezicht en op het lijf van John. "

Zo gozer, een beetje afgekoeld al?" zei hij grijnzend. "Sta jij maar eens op dan!" De man sprak met een Duits accent.



Zonder zijn broek weer dicht te doen trok hij John aan een arm half omhoog, schopte hem overeind en smakte hem pijnlijk met zijn gezicht tegen een boom aan. Meteen bond hij zijn polsen om de boom, boven zijn hoofd. Er klikte iets als een zakmes, in één beweging werd het Adidas broekje van zijn reet gescheurd en daar stond hij in zijn blote kont en met zere kloten in de voorjaarswind.

Over dat rare zweepje had hij nog niet nagedacht maar al spoedig bleek waar dat voor diende: een harde striem trok ineens over zijn billen Een kreet van pijn ontsnapte hem, en nog een en nog een, het hield niet op. De man ranselde hem met volle kracht. Hij zakte door zijn voeten, kwam even aan zijn polsen te hangen maar dat was zo pijnlijk dat hij met zijn laatste krachten toch maar weer op zijn voeten ging staan en zijn billen aanspande. Dat verloste hem echter niet van de slagen; die hielden pas op toen een tevreden gesnuif en gegrom achter hem opklonk. Het ranselen hield op; wel kreeg hij nog een stel stompen op zijn lijf, en tenslotte voelde hij hoe er een arm om zijn keel werd geslingerd, en een hand die aan zijn schrijnende kont zat. Een koud nat gevoel was het, er werd iets in zijn gleuf gewreven; meteen daarop was er die harde pik die ertegen aan drukte en zich een weg baande tussen zijn billen.

"Open die reet, gozer, of ik ram hem open!"

Hij deed zijn best om zich te ontspannen, het lukte niet helemaal maar die monsterpik perste zich hoe dan ook een weg naar binnen. Snerpende pijn ging door hem heen, de ene stoot volgde op de andere, het ging maar door, met woeste stoten en wild gesnuif. Erg lang duurde het gelukkig niet. Zijn verkrachter had haast, of was gewoon zo geil dat hij zijn zaad snel kwijt wilde. Na een paar machtige laatste stoten, die hem haast van zijn stokje lieten gaan van ellende, spoot de kerel zich leeg in zijn gehavende reet. Even bleef die lul er nog in, daarna werd hij eruit getrokken. Hij hoorde wat gehijg en geschuifel en daarna … het ruisen van de wind.

Ineens stond hij daar alleen, vastgebonden aan een boom, in zijn blote kont, terwijl het zaad van die bruut tussen zijn benen droop. De pijn was nog steeds heftig, maar erger was nu de angst: hoe lang zou hij hier moeten staan, hoe lang kón hij staan, moest hij ook de nacht hier blijven? wie zou hem vinden, wat zouden de mensen denken …? zou die klootzak nog terugkomen?

Nu merkte hij pas hoe keihard zijn eigen pik geworden was. Hij kon er niet bij omdat zijn handen waren gebonden, maar hij wreef hem tegen de boom met een woede waarmee hij graag graag zijn belager had mishandeld. Hij reed zich af tegen de ruwe boomschors en spoot een lading zoals hij nog nooit had gedaan.