Daar stond hij dan: Semior. In het midden van het plein, omringd door een haag soldaten en daarbuiten een ziedende, juichende massa. Daar stond hij dan, jong, vijftien nog maar, een knaap, slank, androgyn, een soepel lichaam, zichtbaar ondanks de purperen mantel die over zijn schouders hing en hem vrijwel helemaal bedekte. Zijn halflange haar, zwart, lag over zijn gezicht. Zijn bruine ogen onzichtbaar achter de gesloten oogleden. De priesters, even jong, bijna even slank en mooi, stonden, naakt, bruin, haarloos, rondom hem, staken langzaam de geurschalen aan. De danseressen, jong, naakt, haarloos, hun lichtbruine huid glinsterend in de zon, zetten langzaam de dans aan. De muziek zwol langzaam aan, Semior werd plots bang: was alles wel goed voorbereid? Zijn bad was goed geweest, zijn lichtbruine huid was glanzend gepoetst, de laatste haartjes waren uitgetrokken, de ketting van goud en rode briljanten was zorgvuldig om zijn nek gedrapeerd. De gordel, leer, met goud beslagen, een lendendoek die zijn lid en smalle billen verborg en daaronder het vleeskeurig koord en het kleine stukje stof dat zijn kleine lid gevangen hield, nog wel... De mantel, purper, zwaar maar elegant, dichtgeknoopt aan de bovenkant. Alles was perfect voorbereid.
De priesters bewogen zich langzaam en statig naar Semior toe, de twee hoogste, iets ouder en groter dan de rest, maar evenzeer haarloos en elegant, liepen op hem af, cimbalen sloegen, ze grepen zijn mantel beet, maakten de twee knopen los en onthulden hem. Naakt, op een ketting en de gordel met lendendoek na. De priesters trokken zich terug, de danseressen zetten hun dans aan, de muziek werd luider en sneller, een golf van opwinding ging door het publiek: het begin! Semior bewoog zich langzaam, zette aan, sprong op, reikte hoog naar de hemel en zakte ineen, boog zich naar de aarde. De danseressen begonnen een rondedans, langzaam ,opzwepend. Semior, weer opgestaan, kronkelde zich en bewoog gracieus op de maat van de muziek, steeds sneller. Sneller en sneller, hij sprong, boog, rende, kronkelde, de menigte juichte, maar niet hard genoeg om de muziek te overtreffen.
Plots stond hij stil. Op één been, omhoog reikend, de muziekinstrumenten waren stil, op de snaarinstrumenten na, die een hoge toon vasthielden. De muziek ging weer verder, Semior bleef stilstaan, maar de danseressen bewogen zich naar hem toe. Een gestileerd gevecht begon, Semiors ketting werd afgerukt, doorgegeven onder de danseressen, maar snel gepakt door de priesters die om de danseressen heen stonden. Het volk juichte, leefde mee, de danseressen, de priesters, Semior, iedereen raakte verhit, Het kleine stukje stof om zijn lid knelde, de danseressen krioelden, de priesters namen de ketting, de gordel, het kleine stukje stof af, hun leden werden niet belemmerd door stof en stonden stijf... De cimbalen klonken, de danseressen vielen achteruit, als waren ze weggegooid, vielen bovenop de priesters, de priesters bovenop elkaar. Het publiek schreeuwde, zelfs de soldaten schreeuwden en reikhalsden om een glimp op te vangen van hem, Semior, bovenop het podium, naakt, langzaam kronkelend, met stijf lid en bezwete huid. Het podium zakte in, de muziek stopte, de danseressen en priesters snelden weg door verborgen uitgangen, Semior was weg, het was afgelopen.

Onder het plein lag de uitgeputte, bezwete Semior te te hijgen op de vloer. Hij wachtte op de twee uitverkoren soldaten die hem weg zouden leiden. Voetstappen weerklonken en daar stonden ze: groot, gespierd, in wapenrok, borstharnas en scheenplaten, een zwaard aan hun zijde. Met eerbied en wellust keken ze naar Semior: naakt, bezweet, slank, mooi en nog steeds opgewonden. Wellustig keek Semior naar hen: groot en indrukwekkend. Ze gingen naast hem staan, hielpen hem op te staan, daarbij als bij toeval langs zijn billen strijkend, zijn lid zacht aanrakend. Ze voerden hem mee, door de donkere gangen, ze leidden hem, grepen wel eens mis in het donker en zorgden dat Semior opegwonden bleef en dat zij nog opgewondener werden. Ze kwamen bij het grote bassin, waar ze zouden baden en waar Semior, na de aanbidding van de massa ondergaan te zijn, zijn twee beschermers moest dienen...