Eindelijk. Marijn is er niet. Niets is meer hoe het was. Alles achtergelaten.

Nieuw land, nieuwe school, nieuw begin. En maar hopen dat het niet zo’n hel wordt als in Nederland. Ik baalde er van. Ik had het zo leuk daar, mijn vrienden, mijn huis, mijn stad en mijn herinneringen.

Nee, daar moest ik nu niet aan denken. Ik moest zelfverzekerd overkomen.

De eerste keer op mijn nieuwe school. Veel mensen keken naar mij. Blijkbaar hadden ze al gehoord dat er een nieuwe kwam. Ik ging maar zitten op een bankje. Ik had het in de eerste instantie niet door, maar iemand ging naast mij zitten.

‘Ik heet Luuk. Hoe heet jij?’

Ik was wel een beetje verbaasd. Iemand die Nederlands sprak op een school in Polen. Ik was wel blij van binnen.



‘Mijn naam is Bas.’

‘Leuke naam’ zei hij. Ik glimlachte.

‘Ik wist niet dat hier iemand rondloopt die Nederlands kan praten?’

Hij grijnsde. ‘Ik ben hiernaartoe verhuisd toen ik 7 was.’

‘Dus jij bent gewoon een Nederlander?’. ‘Ja’, antwoordde hij. Leuk, had ik iemand die me altijd herinnerde aan Nederland.

‘Ik ben naar Nederland verhuisd toen ik 5 was. Nou ja, ik moest. Maar het was ‘t wel waard. Ik vind Nederland echt een leuk land.’

‘Waarom ben je verhuisd naar Polen? Als je het zo leuk had daar, waarom ben je er niet gewoon gebleven?’

Ik voelde tranen opkomen. Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Al mijn slechte herinneringen, alles wat voor de vakantie gebeurde. Ik kon er echt nog steeds niet tegen. Er ging een traan over mijn wang. Onverwachts knuffelde hij me. Dat vond ik wel oké, ook wel rustgevend.

De bel ging. Ik en Luuk kwamen het lokaal binnen. Ik kende niemand, behalve Luuk nu. Hem vertrouwde ik wel, ook al was vertrouwen het laatste wat ik deed.

‘Ga maar zitten. Ik ben mevrouw Kowalska. Dat wisten jullie wel nog van vorig jaar, maar één iemand niet.’ Ze wees toen naar mij.

‘Hoi, mijn naam is Bas’ zei ik terug de klas in. Beter niks zeggen over waar ik vroeger woonde en waarom ik terug kwam, want daar had ik dus écht geen zin in, maar waarschijnlijk hebben ze dat al voor de vakantie gezegd, dat ik uit Nederland verhuisde. Ik keek even verdrietig. Alweer raasden al die nare momenten door mijn hoofd. Luuk kneep eventjes in mijn schouder. Dat was wel een teken dat mevrouw Kowalska er niet verder op in moest gaan.

Het rare was dat een paar mensen knipoogden naar Luuk toen hij mij probeerde te troosten. Zou hij homo zijn? Nee, dat kon haast niet in dit land. Hier waren ze nog niet zo open voor dat soort dingen. Ik was dus ook blij dat ik gewoon hetero was. Verder niet echt een relatie gehad of zo. Gewoon ‘n beetje vrijheid.

Er gingen een paar uurtjes voorbij en de pauze begon. Ik volgde Luuk. Hij ging zitten naast de mensen die in de klas naar hem knipoogden. Dat was wel duidelijk, het waren z’n vrienden. Aardige mensen, Leuk. De sfeer was geweldig, veel lachen en niemand die iets vroeg over mijn verleden. Gelukkig, daar was ik dus blij om. De volgende uurtjes kropen voorbij en de bel ging. Eerste dag op school en nu al een hoop huiswerk. Ik fietste weg, maar voordat ik nog één voet op mijn pedaal deed riep Luuk mij.

‘Misschien beetje gamen bij mij thuis?’



‘Geweldig idee’, zei ik met een rare stem. We lachten. Van binnen was ik bang, maar dat bleek achteraf gezien niet nodig te zijn.

Hij heeft een mooi huis. We gingen naar binnen.

‘Wil je wat te drinken?’

‘Doe maar water.’

Snel gingen we naar z’n kamer. De tijd vloog voorbij. Luuk was nu al een toffe gast, ik wist dat hij toen al een goede vriend van mij was. Ik voel me altijd zo rustig en onbezorgd bij zijn aanwezigheid. Dat was zo en dat is nu nog steeds.

‘Ik moet gaan. Mijn moeder weet niet dat ik hier ben.’

‘Dom kind. Moest je maar bellen of haar appen.’ Ik lachte om zijn opmerking. Hijzelf ook.

Ik deed de deur open en wilde weg gaan. Ik weet nog steeds niet hoe het gebeurde, maar hij stond voor me en kuste me eerst op mijn wang en daarna op m’n lippen. Ik stond stokstijf voor hem staan. Ik staarde naar z’n ogen. Ik heb ook geen idee waarom, maar ik barste in tranen uit. Ik voelde dat dit het moment was, dat ik moest vertellen waarom en waardoor ik verhuisd ben.

‘Kom maar zitten’, zei hij en gaf een glas water aan me.

‘Vertel, wat is er.’

‘Oké.’ Ik wist niet waar ik moest beginnen, zoveel is er toen gebeurd.

‘Nou. In de derde klas begon het. Op het begin was het echt een leuke klas. Veel vrienden, ik heb daar nog steeds contact mee. Maar er was één iemand die het voor mij moest verpesten. Marijn heette hij. Hij begon mij te pesten, ‘kut pool’, ‘ga terug naar je eigen land’ of zulke dingen als ‘vieze homo niet naar me kijken’, terwijl ik helemaal geen homo ben.’

Ik zag aan z’n gezicht dat hij teleurgesteld was en verbaasd keek, nu wist ik het wel, hij is hartstikke gay, echter vond en vind ik dat helemaal niet erg. Ik begon weer aan m’n verhaal:

‘Niemand deed er iets mee. Hij was té sterk. Iemand van mijn vriendengroepje wilde mij verdedigen, maar voordat hij nog iets zei sloeg Martijn hem in z’n buik. Daar kreeg hij natuurlijk geen enkele problemen mee met de schoolleiding, omdat niemand het aan hun vertelde. We waren gewoon veel te bang. Die Martijn begon steeds erger tegen mij te doen. Hij wachtte me altijd op na school, sloeg me, trapte en stal altijd dingen van mij. Ik werd steeds onzekerder en zei nog maar weinig op school. Het was inmiddels kerst toen ik te horen kreeg dat mijn vader overleden is. Overdosis. Drugs. Daar wisten we ook echt niets van’.

Ik was echt over stuur en huilde nog lang, mijn hoofd op z’n schouder. Z’n T-shirt was helemaal nat door mijn tranen.

‘Ik weet niet hoe, maar Martijn wist dat op een of andere manier. Daar pestte hij me pas mee, niet normaal. Ik zag het echt niet meer zitten. Ik hield me steeds meer bezig met criminele dingen en kreeg daardoor een goede vriend, Rick, hij had een slechte invloed op me, maar dat ontkende ik altijd. En die Martijn, daar moest ik iets aan doen. Dat werd dus een pak slaag. Hij kwam in ’t ziekenhuis terecht. Daar was ik wel blij om, hopelijk leerde hij er iets van. Het tegenovergestelde van wat school en Halt dacht. Ik werd geschorst en daarna verwijderd van school.’

Ik stopte even en dronk wat water.

‘En dan had je nog die ene Rick met z’n criminele dingen. Hij had mij nodig voor dat, dus achtervolgde hij mij altijd. Toen werd ik het zat en vertelde dat aan mijn moeder, die besloot om naar hier te verhuizen.’

‘Zo, dat was het wel’, zei ik, terwijl mijn laatste traan over m’n wang gleed.

‘Heftig en schokkend. Ik weet eigenlijk niet echt wat ik moet zeggen.’ Hij meende het en trok een raar gezicht, niet blij, niet verdrietig.

‘Ik moet nu echt gaan’. Ik moest iets doen waardoor hij en ik weer een beetje lachten. Dat was wel duidelijk wat. Ik kuste hem in zijn nek, op zijn wangen en op z’n lippen. Woow. Dat had ik niet verwacht van mezelf. Ik voelde iets wat ik nog nooit voelde. Iets wat onbekend was.