Ja die Wesley uit het verhaal Ripper hieronder, die is blijkbaar nog min of meer goed terecht gekomen bij die oudere kerel, die hem aan kan. Maar toen hij in onze buurt kwam wonen, toen wij een jaar of zeventien waren, hebben we een hoop ellende met hem gehad. We hadden daar wel een goeie groep jongens, altijd lekker voetballen en gaan zwemmen, een beetje met meiden klooien enzo, niks bijzonders. Maar toen kwam ineens die halve Antilliaan erbij en toen veranderde de sfeer. Die gast was wat ouder dan wij, één meter negentig en loeisterk. Hij droeg altijd van die muscle shirtjes, dat we vooral zijn bolle schouders en dikke spierballen goed konden zien. En dan wou hij een balletje meetrappen, maar dan was de lol er gauw af, want hij werd altijd agressief, trapte iemand zijn schenen lens of nam gewoon de hele bal mee. Niemand van ons durfde wat tegen hem te doen, we konden hem gewoon niet aan. Na een paar maanden werd het nog erger, leende hij zogenaamd ons mobieltje dat we dan nooit meer terug zagen. Mijn broer zijn vriend Hans, die was ouder en zat op karate, we dachten, die kon misschien eens met hem praten. Inderdaad kwam hij een keer mee en Wesley begreep meteen hoe het zat: ‘Zo jongens, grote broer meegebracht?’ Van praten kwam niet veel, er moest meteen geknokt worden. Die Hans deelde heus wel een paar stoten en trappen uit, maar Wesley met zijn straatvechterervaring was niet onder de indruk, die speelde met hem tot hij moe werd, toen gaf hij hem een beuk in zijn maag en toen Hans even naar lucht stond te happen ramde hij hem met één enorme poeier onder zijn kin gewoon K.O.! Fluitend en uitdagend met zijn bovenlijf wiegelend liep hij weg, terwijl wij probeerden het slachtoffer weer bij te brengen. Daarna heb ik hem lang niet meer gezien, blijkbaar was hij verhuisd.

Maar verleden maand kwam ik Wesley tegen in een park in een heel andere wijk. Ik was alleen en schrok wel toen die brutale grijns op me af kwam, maar hij zei: Hé man, hoe is het met jou; relax man, kom effe mee, ik wou je wat laten zien! Hij duwde me achter een bosje en trok met een hand een lange bruine pik uit zijn broek. ‘Wel es zo’n grote slurf gezien? Als jij die nou effe opfokt met je geile bek, zal je zien hoe dik en hard ie wordt... ’ en voor ik het wist had hij me al op mijn knieën gedrukt. Met kracht duwde hij zijn natte eikel in mijn mond; ik dacht even aan bijten, maar ik durfde niet.

Gatverdamme, dit wilde ik niet, maar wat kon ik doen? Hij propte dat grote ding diep in mijn mond en ragde hem heen en weer terwijl hij mijn hoofd met zijn handen vasthield. Misschien was ik er wel in gestikt, maar hij haalde hem er ineens uit, hij trok mij overeind, smakte me met mijn gezicht tegen een boom en hield zijn arm om mijn keel. ‘Broek laten zakken, watje!’ ­ er zat niks anders op, en toen ik de wind tussen mijn blote benen voelde drukte hij mijn benen uit elkaar, spuugde op zijn paal en douwde dat dikke monster met kracht in mijn gat. Aauw!! dat deed pijn verdomme! Zoiets had ik nog nooit gevoeld. Ik moest schreeuwen van die snerpende pijn, maar achter mij hoorde ik alleen het gegrinnik van Wesley, die nu krachtig begon te stoten, terwijl hij mijn lijf op vuistslagen trakteerde. Ik wist niet waar ik blijven moest van pijn en ellende, hij ging maar door, maar weet je, het gekke was dat ik mijn eigen pik na een poosje toch hard voelde worden en de pijn veranderde in een soort genot, of in een soort gulzigheid, ik duwde nu terug met mijn kont om die enorme paal beter te voelen, ik wilde meer en nog meer... ‘ Kijk nou es, meneer de flikker vindt het geil!’ zei Wesley, en hij greep mij harde pik en begon hem hardhandig af te melken. We verstrakten allebei, schreeuwden en spoten tegelijkertijd. Hij trok hem eruit, de slierten geil er nog gaan, smeet me op de grond en zei terwijl hij zijn rits dichttrok: ‘Als ik weer es geil ben weet ik jou te vinden, teef!’

Ik denk nog vaak aan dat gevoel van zo keihard gepakt te worden, en dan krijg ik meteen weer een ongelofelijke stijve en moet ik ervan rukken. Ook kijk ik op straat tegenwoordig altijd naar sterke bruine kerels, misschien is hij het, maar nee, Wesley heb ik niet meer gezien. Sindsdien weet ik dat ik homo ben en niks anders, maar wat ik er verder mee aan moet? Zou één van die kerels me niet ...? Misschien moet ik gewoon wat brutaler naar hun kruis, hun agressieve smoel en hun gespierde poten kijken.
Reageer als je wil ralfvangalen@hotmail.com