Eigenlijk had ik er nooit bij nagedacht had het ook niet gezien. In dat opzicht was ik een blindpaard. Koja was een beetje verlegen stil jochie. Eigenlijk was hij mij nooit zo opgevallen op school. Hij was heel slank lang had kort zwart kroes haar. Kwam uit een Afrikaans land. Hij had wel vrienden en vriendinnen. Ik was vaak wel aanwezig ik de klas. Maakte ook niet zo'n groot geheim van mijn homoseksuele geaardheid. Al had ik gewoon een hekel opvallend te zijn. Ik was dan wel zo maar met een bord omlopen schreeuwen ik ben homo, dat was ik niet. Op de dodenherdenking liep ik mee omdat ik trots was op de huidige vrijheden homo-huwelijk. Bevochten met bloed van oudere homoseksuelen. Ik had op school in mijn opdracht geschiedenis geschreven over Pier Paolo Pasolini naar Paul de Leeuw en Jos Brink. Ik weet niet of Koja dat wel had meegekregen. Maar hij had nooit iets gevraagd of gezegd erover. Ik kreeg het cijfer negen voor dat stuk. Ze wilden het in de schoolkrant plaatsen. Maar de Rector stak daar een stokje voor. Christelijke school. Sodoma waar ik een zin dat 10 procent van alle leerlingen lesbies of homo zijn; mij van een tien afhielden. Zestien jaar toch een zwaar onderwerp bespreekbaar maken was wel dapper vond de Rector. Maar het moest niet uitmonden in bewuste propaganda. Hoe het ook kwam maar een skinhead die op school zat had rare opmerkingen gemaakt tegen Koja. Had hem min of meer bedreigd. Ik kende Pascal wel een beetje met zijn kale kop, zwarte kleren zwarte legerschoenen provocerende houding. Toen hij mij een keertje verbaal aanviel " vuile flikker riep " lachte ik erom. Jij verbergt je kleine witte lulletje achter je zwarte broekje. Hij begreep het niet dus was hij stil. Pascal was voor zijn zestiende een heel klein jochie. Klein duimpje in de dop. Spierwit kwam blijkbaar nooit in de zon zat in zijn kamertje achter de computer teksten te schrijven. Zijn kale kop, donkere kleding hoge legerschoenen moesten hem een soort status geven. De Nederlandse vlag had hij van zijn kleding moeten afhalen dat ging de Rector te ver. Ik weet niet meer precies hoe de discussie begon. Koja zwengelde het aan tijdens een les. Het ging over samenleving samen in gesprek. Marloes merkte op dat het dan goed zou zijn dat in het groepje Koja ook Pascal en ik zou zitten. Het maakte mij niet uit, maar het ging om elkaar te leren kennen, onze gedachten achtergronden geaardheid opvattingen. Je moest dan alle drie een activiteit doen. Koja had wel iets dat was eten. Pascal wilde dan dat wij meegingen naar een bijeenkomst of demonstratie. En jij Alex vroeg de onderwijzer. Een avondje naar de sauna. Wij zouden na de gesprekken dan met een gezamenlijke verklaring moeten komen. Wij moesten daar dan gezamenlijk overeenstemming over hebben bereikt. De toenadering tussen Pascal en Koja was eigenlijk min of meer de bedoeling. Bij toeval werd ik er bij betrokken omdat je dan echte tegenstellingen had in de groep. De andere groepen hadden andere onderwerpen zoals vrouwen en mannen in het bedrijfsleven. Wij zouden gespreksverslagen moeten maken, activiteiten verslagen, elkaars levensgeschiedenis beschrijven. Koja zijn etentje en kennismaking met zijn cultuur beschreef Pascal. Zijn ontmoeting met een stel skinheads behoefde niet te worden beschreven. Dat was binnen vijfminuten beslecht in vluchten voor geweld. Pascal zelf was ook behoorlijk onder de indruk. Hij werd beticht van verraad aan het blanke ras door in discussie te willen. Hij kreeg de meeste klappen, trappen van zijn kameraden. Wij waren nog maar net binnen in een soort clubhuis toen Koja werd bedreigd, uitscholden te kennen werd gegeven te vertrekken. Ik mocht blijven maar Pascal naief vertelde dat ik een flikker was, waarop ik ook maar net de deur kon bereiken om niet totaal in elkaar getrapt te worden. Verbouwereerd stonden Koja en ik buiten bij te komen of Pascal werd letterlijk naar buiten gegooid met een bebloed gezicht. Hij was was wit maar nu was hij lijkbleek. Koja was gelijk weg, liet mij achter met Pascal. Pascal kon nauwelijks nog lopen. Ze hadden hem totaal in elkaar getrapt. Ik sleepte hem eerst naar een veiliger plaats. Hij huilde had de tranen in zijn ogen. Het is wel je eigen volk Pascal. Dan ben je vaak als eerste aan de beurt. Hij begreep het niet. Ze hadden hem bewust op zijn knieschijven geslagen met een stang en met hun legerboots geschopt. Ook in zijn rug. Daar zat ik met Pascal. Koja had snel de benen genomen. De Politie bellen dat mocht niet van Pascal. Ze zouden hem anders vermoorden. Naar het ziekenhuis kon ook niet, die zouden volgens Pascal dan de Politie bellen. Hem naar huis brengen kon ook niet. Zijn ouders haatten hem. Zouden dan een bevestiging krijgen dat hij op de verkeerde weg zat. Laten liggen kon ook niet. Pascal kon geen stap meer verzetten. Ik jatte een fiets zodat Pascal achterop kon gaan zitten of meer hangen. Ik hem lopende kon vervoeren. Wij waren met de bus gekomen. Maar konden er niet mee terug. Pascal zag er niet uit. Bloedneus, blauwe ogen de chauffeur zou zeker de Politie oproepen.
Pascal was bang voor de Politie. De inlichtingendienst waren ook al een keertje bij hem thuis geweest. Mijn ouders waren gescheiden. Niet om mij hoor. Ik woonde bij mijn moeder. Die werkte op een kantoor. Ze was heel begripvol bemoeide zichzelf nooit met mijn prive leven. Het is jou leven Alex. Dat was haar standpunt. Ik had wel gezegd wat onze schoolopdracht was. Ze had mij er veel succes mee gewenst. Ik sprak met haar en ze vond het prima dat ik Pascal hielp. Met veel gesjouw en gesleep zaten wij nu op mijn slaapkamer. Mijn moeder wilde eerst de dienstdoende huisarts van die avond bellen. Maar na uitleg angst dat de Politie erbij zou worden gehaald, stukken in de krant, zou mijn moeder dan de andere dag met onze huisarts gaan praten. We moesten dan maar de nacht zien door te komen. Mijn moeder belde wel met Pascal zijn ouders dat hij bij ons bleef slapen. Zo werden die niet ongerust. Mijn moeder had best haar twijfels over Pascal. Maar ze deed het voor mij begreep ik wel. Pascal was net een gekke padvinder met zijn zwarte kleding. Ik trok zijn legerboots uit. Hij kreunde, steunde bij elke beweging. Eigenlijk hadden zijn eigen makkers ervoor gezorgd dat Pascal en ik een gedwongen toenadering maakte. Ik kon hem niet laten stikken achterlaten als een stuk vuil. Ik denk dat geen enkel weldenken mens dat zou hebben gedaan. Eigenschuld dikke bult hoorde ik nadien wel op school. Maar in deze situatie zag Pascal ook wel in waartoe dingen konden leiden. Dus zo verkeert was het ook weer niet. Als je een red, red je iedereen! Was een gezegde van Job Cohen bij een herdenkingsbijeenkomst. Misschien was dat ook wel zo. Ik zette zijn legerboots netjes op de overloop. Ik legde een luchtbed op de grond stond mijn bed aan hem af. De slaapzak haalde ik van zolder. Ik kleedde hem uit met heel veel moeite. Maar toen hij eindelijk rustig in mijn bed lag was ik blij dat hij inslaap viel.

Word vervolgd.