| Brieven - 10538 keer gelezen |
|
Lieve Ed,
Dinsdagavond kwam mijn Vlaamse vriendje Luc. Hij logeerde drie nachten bij me. Tijdens zijn verblijf kopieerde hij uren video en audio. Vooral cabaret en satire, daar hebben ze in België een tekort aan. De eerste avond keken we onder meer naar een compilatie van Paul Haenen. Dominee Gremdaat praatte met een oudere man. "Dat is H. Met hem heb ik ooit een relatie gehad" zei ik. De stem, het beeld van een vroegere geliefde, zijn bewegingen op het scherm. Op (mijn vrije) woensdag liet ik Luc stukjes Scheveningen, Den Haag en Delft zien. De andere dagen ging hij alleen op pad.
Op donderdagochtend las ik twee rouwadvertenties in de Volkskrant: H. was dood. "Geboren te Vaassen, zoon van Arentje van W. en Hendrik van D. Gestorven op 11 augustus 1996. De crematie heeft inmiddels plaatsgevonden." Onder de andere advertentie stond een reeks namen, waarvan ik vele kende. Ik heb je vaak over H. geschreven: over zijn betekenis in mijn leven. Hij zei me eens dat na zijn dood zijn dagboeken gepubliceerd mochten worden. Een verslag van zo'n 40 jaar homo-leven. Best eng. Zeven jaar deelde ik met hem. Het is al lang geleden. We gingen uit elkaar, maar hij bleef in mijn gedachten.
Tweemaal noemde ik hem in verhalen, je hebt ze gelezen: de nacht met de witte poedel & de jurk. Dat eerste verhaal eindigde oorspronkelijk na een bizar avontuur met deze scène: "Bij het station belde ik een vriend in Amsterdam en vroeg of ik welkom was. (...) Ik dronk teveel wijn en braakte alles uit. Goed zo, zei hij en duwde weer zijn vinger in mijn keel. Alles komt goed, dacht ik, eens komt alles goed."
Er golfde verdriet door mijn lijf, toen ik die advertenties las en herlas. Een korte huilbui. Ik maakte het ontbijt klaar, wekte Luc en vertelde wat er aan de hand was. Ik moest naar mijn werk, me vermannen, beheersen, de trein halen. Ik gaf Luc de sleutel, wat aanwijzingen en wenste hem een mooie dag. Hij ging naar de Monet en Matisse-tentoonstelling en op zoek naar boeken en cd's. Op kantoor ging de eerste uren van alles mis: rare fouten, de apparatuur wilde niet werken. Ik knoeide en prutste, toen was de controle weer volledig. Gelukkig was Luc vroeg thuis en kwam ik emotioneel redelijk in balans.
Nu is het zaterdag, het huis is stil en leeg. Luc is weg. Ik denk aan H. Mijn ogen prikken. Afscheid nemen doet pijn.
je Olaf
Het vervolg, bijna twee maanden na de dood van H.
Delft, 5 oktober 1996
Lieve Ed,
In een COC-tijdschrift stond een 'in memoriam' voor H. Ik werd emotioneel, voelde me triest en alleen. De liefde was over - lang geleden al. Rationeel begreep ik dat, maar het bleef een schrijnende wond. Op maandag 30 september vouwde ik bij de DWH het Andersblad, waarin ik over hem schreef. Het vouwen ging rommelig, maar was best gezellig. De gesprekken kregen diepgang en ik vertelde over mijn verleden en vrienden, persoonlijker dan men van mij gewend was.
Ik was om elf uur thuis, keek nog even naar berichten op Internet, douchte en ging naar bed. Er kwam geen rust in mijn hoofd, na een half uur stond ik op en nam een slaappil. Door de opwinding was ik in een hypomane stemming gekomen. In zo'n bui ben ik actiever dan gewoonlijk, word ik lichamelijk behoorlijk moe, maar gaat mijn geest spoken. Ik at en dronk wat (brood, melk, geen alcohol) en zocht ontspanning op de tv. Geen zorgen, morgen toch een vrije dag zonder verplichtingen. Michael Jackson zong 'You're not alone' op MTV en ontroerde me. Ik probeerde opnieuw te slapen, maar het lukte niet. Dan maar de nacht vullen met lezen, muziek, Internetten en dergelijke.
'Het is een rustige nacht' schreef ik in een nieuwsgroep en postte er om 4:28 een versje uit mijn HBS-tijd: 'Ik leg mijn hand / op je warme voorhoofd / doe je ogen dicht' Een gedichtje over liefde, dat - zag ik met enige schrik - ook over sterven kon gaan. Voor de derde keer ging ik op bed liggen. Opeens vreselijke krampen, alsof mijn maag als een natte dweil werd uitgewrongen. Een paar seconden rust, dan weer knijpen, wringen. De pijn was vrijwel ondraaglijk, ik dacht dat ik dood ging, toen voelde ik iets omhoog schieten naar mijn keel. Valse lucht, mijn ziel of een steen die op mijn maag had gelegen? Ik dreigde te stikken, weer dacht ik te sterven. Ik slikte en duwde om de prop weg te werken. Ik vocht om te leven. Met moeite kreeg ik adem, mijn keel was leeg.
Het proces duurde vijf minuten, die pijn en angst. Ik bleef analyseren, denken. 'Wat gebeurt er, hoort dit, moet dit, klopt dit. Is dit dood gaan?' Mijn lichaam won. Het verdriet golfde naar buiten. De tranen stroomden tot in mijn nek. Ik zag grijze flitsen door mijn oogleden. Donder, bliksem, onweer, een noodweer barstte los. 'Dat is een teken,' dacht ik, 'nu is alles goed, zijn ziel is bevrijd.' Eindelijk kon ik huilen, snikken, wenen. Daarna opluchting, ik werd rustig. Den Haag Holland Spoor had blank gestaan, hoorde ik later.
Begrijpen doe ik die gevoelens en gedachten, een paar dagen later, nog steeds niet. Moet ik dit psychologisch verklaren of biologisch? Was dit gewoon het einde van een rouwproces? De pijn was echt, de gedachte 'dood te gaan' ook. Nergens vind ik een dergelijke ervaring beschreven.
je Olaf
|
|
|
|
|
|
|
|
|