Op een zaterdag in maart moest ik in het centrum van Den Haag zijn om er een horloge op te halen van de reparateur. Het ding was al drie keer in een jaar kapot gegaan uit zichzelf en ik begon een beetje te wanhopen van de kosten die het met zich meebracht, want ik was maar een arme scholier en binnenkort zou ik een arme student zijn - bepaald geen verbetering dus.
Gelukkig was de reparateur zo
vriendelijk deze keer geen kosten in rekening te brengen
omdat het haperen van de wijzers ook een beetje zijn schuld
was. Tevreden stapte ik dus weer de winkel uit in de hoop
dat het horloge het nu eens wat langer zou volhouden. Buiten
scheen de zon en was het betrekkelijk windstil. Zo was het
nu al een paar dagen geweest en daarom was deze maartse dag
verbazend lekker warm. Terwijl ik op mijn fiets stapte
liepen er twee broers langs me, Italiaans zo te zien en in
ieder geval bijzonder knap. Ik liet ze rustig voorbij gaan,
maar ik voelde onderin mijn buik een lichte tinteling. 'Deze
keer doe ik het.' dacht ik en ik fietste van de broers
vandaan verder het centrum in. In de Wagenstraat, aan de
kant die uitkomt op de Groenmarkt, is een Bruna boekenwinkel
waar ik al eens eerder heen was gegaan. Het was er niet erg
ruim en aangezien het laat op de zaterdagochtend was puilde
het er uit van de mensen. Maar er was ook nog een eerste
verdieping, waarvan de trap er in vergelijking met de rest
zo ouderwets uitzag dat je niet zou denken dat boven ook
boeken verkocht werden. Maar dat werden ze wel: Op de eerste
verdieping lagen allerlei tweedehands-, beschadigde en
geramsjde boeken, tezamen met wat lage-omzetrotzooi als
kookboeken en reisgidsen. Zelfs op de drukke zaterdagmiddag,
rond een uur, was er niemand te zien. De trap begon midden
links op de begane grond en eindigde achter links op de
eerste verdieping. Vervolgens was er een breed stuk langs de
achtermuur met kookboeken en dan kwam je bij een redelijk
nauwe overloop die langs het enorme trappegat terugliep naar
de voorkant van het pand. Daar lagen de meeste boeken. Het
was niet voor niets dat hier zelden mensen kwamen, want erg
interessant was het niet wat er lag. Een stel verouderde
autobiografieen van versleten bekendheden als Gorbatsjov en
Nancy Reagan en vergelijkbare boeken. Maar er was ook een
boek, dat wist ik van de vorige en eerste keer dat ik er
geweest was, dat me meer kon interesseren. Het was een
fotoboek (in kleur) van A3-formaat, zo'n 50x30 centimeter,
en het heette Golden Boys. Veel meer hoef ik niet te zeggen.
Ik vond het boek al gauw weer terug en ging op een van de
lagere tafeltjes zitten. Als arme scholier had ik in die
tijd alleen maar broeken die ergens kapot waren; de meeste
hadden tenminste gescheurde broekzakken en de broek die ik
die dag aanhad was daar een van. Ik stond nog even op,
stroopte mijn shorts binnen mijn broek omlaag en ging er
toen eens lekker bij zitten om die foto's te bekijken. Ik
stak mijn hand in mijn broekzak en begon langzaam te wrijven
terwijl de ene na de andere Golden Boy me geil en opwindend
aankeek. Geregeld werd ik verstoord door mensen die eens
kwamen kijken wat er bovenaan die trap te zien was, maar de
meesten hadden al snel door dat het gros van de boeken je
reinste rotzooi was en liepen dan weer naar beneden. Toch
moest ik steeds mijn boek weer even wegstoppen, opstaan en
doen alsof ik me interesseerde in Het Leven van Lou de
Palingboer of De Geschiedenis Van Macramee totdat iedereen
weg was. Steeds zakte mijn lul weer slap in als de een of
andere saaie huistrut een eind verderop ging staan bladeren,
en elke keer dat ik weer alleen was kreeg ik mijn lul weer
moeilijker omhoog. Ik was ook nog eens behoorlijk
zenuwachtig, kortom, ik wilde meer privacy. Toen ik voor de
vierde keer werd onderbroken viel mijn oog plotseling op het
trappegat, of liever het trappenhuis: Van de eerste
verdieping liep een trap omhoog, recht boven de eerste trap.
Niet dat daar nog meer boeken lagen; eerst dacht ik zelfs
dat de trap gewoon tegen een muur opliep, maar dat bleek
later een gordijn te zijn. Ik was eerst van plan om gewoon
bovenaan de trap te gaan zitten, waar het niemand zou
opvallen wat voor boek ik nu aan het lezen was, maar toen ik
dat gordijn zag, werd mijn nieuwsgierigheid gewekt. Zodra ik
voor de vierde keer weer alleen was gelaten pakte ik dus de
Golden Boys, sloop de trap op (die gek genoeg nauwelijks
kraakte, in tegenstelling tot de andere) en schoot achter
het gordijn. Zo te zien was dit het magazijn voor de eerste
verdieping: Overal verfomfaaide kartonnen dozen, sommige
open en allemaal met duidelijk onverkoopbare boeken erin.
Ook deze tweede verdieping had een brede strook achter (waar
ik toen stond), een smal gangetje langs het trappengat en
daarachter een grotere ruimte. En hier was ook een stel
achterkamertjes, waar een hoop rotzooi stond in de ene kamer
en een hoop ondergestofte boeken in de andere. Maar de
inrichting interesseerde me niet bijster, zo weinig zelfs
dat ik aan de voorkant uberhaupt maar niet ben gaan kijken.
Ik was alleen maar gekomen voor wat privacy met mijn Golden
Boys, en het zag er naar uit dat ik die ook zou krijgen; het
leek me niet dat hier tijdens openingsuren iemand van de
winkel zelf langs zou komen. Ik trok mijn kleren uit, zette
de Golden Boys open op een van de stapels kartonnen dozen en
begon vredig te rukken. Maar in iedere mens schuilt de
exhibitionist en ik vond mezelf tegen die tijd al zo vreemd
bezig dat dat er misschien ook nog wel bij kon. Het gordijn
bestond uit twee lappen die in het midden makkelijk een stuk
open konden. Ik stapte er tussendoor en keek als de oermens
van de bergtop neer op de mierenhoop onder me. Recht onder
me lag de begane grond; ik kon zo op andermans achterhoofd
en in zijn boek kijken, maar niemand zag mij. Ik herinnerde
me dat ik op die plek ook niet gemerkt had dat er geen
plafond boven me zat en raakte alleen maar verder opgewonden
van dit bordeelspiegel-effect. Op de eerste verdieping was
nog steeds geen mens te bekennen, hoewel ik niet zeker wist
of er niet iemand recht onder me bij de kookboeken stond. Ik
wendde mijn blik weer naar de begane grond en plotseling
viel mijn oog op een jongen, werkelijk loodrecht onder me,
die een tijdschrift stond te lezen. Bij nadere inspectie
bleek dat het blaadje gevuld was met vlezige plaatjes en
toen ik mijn ogen echt inspande ontdekte ik dat hij een
gay-magazine te pakken had. Dat werd bevestigd door zijn
houding: Hij stond voortdurend schichtig om zich heen te
kijken, bang dat iemand hem zou herkennen, precies zoals ik
op de eerste verdieping had gezeten. Ik besloot nu eindelijk
eens een beetje contact te leggen met een andere jongen,
mijn geaardheid eens te beproeven. In mijn broekzak vond ik
een klein kiezelsteentje, dat ik recht naar beneden liet
vallen: Een hoorbare pets klonk op van het blaadje waarin
hij zat te kijken. Verbaasd keek hij om zich heen; toen
beseft hij dat het steentje zo'n deuk had gemaakt dat het
wel van boven moest zijn gekomen. Hij keek omhoog en dat
maakte me bijzonder gelukkig, want hij zag er bepaald niet
slecht uit. Demonstratief legde ik mijn half-stijve lul over
de railing, maar hij had het al begrepen: Hij stopte het
blaadje tussen de Suskes en Wiskes en klom de eerste trap
op. Toen hij onderaan de tweede stond, zei ik zachtjes, net
hard genoeg voor hem om te verstaan: 'Let op die achterkamer
op de eerste verdieping.' Het was een geluk dat ik dat had
gezegd, want vrijwel onmiddellijk hoorde ik het gepiep van
de deur onder me. De jongen hij zag er ook goed gespierd uit
had nog net de tijd om van de eerste trede af te stappen,
een handboek voor kinderfeestjes op te pakken en doodleuk te
doen alsof er voor hem niets anders op de wereld was dan
koekhappen en stoelendans. Maar aan het gekraak hoorde ik al
vrijwel meteen dat wie er ook uit de achterkamer onder me
was gekomen, hij of zij meteen naar de begane grond was
gegaan. De jongen legde het boek neer en sloop met twee
treden tegelijk de trap op. Ik kon zien dat hij bang was dat
het ding zou kraken, dus ik stelde hem meteen op
fluistertoon gerust. Het leek een eeuwigheid te duren voor
hij eindelijk achter het gordijn langsglipte. Daar stond hij
dan, mijn Bruna-Adonis. Hij zou mijn spiegelbeeld geweest
kunnen zijn als hij niet iets korter was en iets donkerder
haar had dan ik. 'Ik herkende mezelf helemaal in je zoals je
daar stond' zei ik, terwijl hij zijn jas uitdeed en hem in
een hoekje gooide. Mijn lul, die tijdens zijn trappelopen
was ingezakt, richtte zich weer op, terwijl hij op me
afkwam. 'Harald' zei hij. 'Gerben' antwoordde ik. Toen
raakten onze lippen elkaar en begonnen we te zoenen.
Eindelijk had ik een jongen in mijn armen, en ik klemde hem
dan ook innig vast. Tijdens het zoenen viel mijn oog op het
gordijn, dat nog steeds deels open stond en dat ons
zichtbaar maakte vanaf de eerste verdieping. Ik trok het met
een hand dicht terwijl ik met de andere door Haralds haar
streek en met mijn mond gewoon doorzoende. 'Zeg Gerben,' zei
Harald nadat hij zich uit mijn tong had ontworsteld, 'Trek
jij je kleren weer eens aan. We moeten wel vanaf het begin
beginnen.' Even kneep hij speels in mijn lul, toen stapte
hij opzij zodat ik mijn kleren kon pakken. Ik trok een voor
een mijn kleren weer aan terwijl Harald een speurtocht hield
in de kamertjes en op de overloop achter het gordijn. 'Hoe
kwam je op het idee om hier te gaan zitten rukken?' vroeg
hij, 'Tenminste, ik neem aan dat je dat aan het doen was.'
Ik legde hem uit hoe ik de Golden Boys had gevonden en hoe
ik boven mijn privacy was gaan zoeken. 'Leuk idee,' zei hij,
'dat ik die trap trou- wens niet eerder had gezien.' En hij
vertelde hoe ook hij wel eens in de Golden Boys had zitten
bladeren en gestoord was door andere bezoekers. Ik had
inmiddels al mijn kleren weer aan, zelfs mijn schoenen en
mijn jas. 'Zo,' merkte Harald op, 'dat heb je wel heel
enthousiast gedaan' en hij trok me mijn jas meteen weer uit.
Vervolgens was mijn blouse aan de beurt en daarna mijn
shirt. Harald begon mijn nek te kussen en mijn borst te
strelen en zakte zo langzaam af totaan mijn riem. Terwijl
hij zijn tong in mijn navel ronddraaide knoopte hij mijn
riem en de knopen van mijn spijkerbroek los. Heel langzaam
liet hij mijn broek zakken, terwijl ik mijn schoenen
uitwrong. Hij tilde mijn benen uit mijn broek, schoof die
opzij en trok toen heel voorzichtig mijn sokken uit. 'Je
bent er toch niet zoeen die aan andermans tenen gaat
sabbelen he?' vroeg ik, en Harald antwoordde 'Nee hoor, wees
niet bang. Misschien als ik het ooit heel intiem krijg met
iemand, maar voorlopig nog voor geen goud.' Toen had hij
mijn lul te pakken, die hij zorgvuldig in zijn mond stak en
begon te pijpen. De adrenaline was nog steeds bezig in mijn
bloed en daardoor voelde ik al snel de eerste tekenen dat er
een fikse lozing aan zat te komen. Zachtjes duwde ik Haralds
hoofd weg en toen hij mijn lul helemaal had losgelaten zei
ik 'Het komt er nu al aan, maar laten we daar nog even mee
wachten.'. En toen draaiden we de rollen om. Als een
Barbiepop kleedde ik Harald uit en volgde, met enige
variaties, hetzelfde ritueel. Ook Harald had blijkbaar een
beetje de zenuwen, want ik voelde al snel dat zijn ballen
zich begonnen te roeren. Gewaarchuwd hield ik op met pijpen.
'Nu zouden we eigenlijk een comfortabel plekje moeten
vinden' zei ik en daar was Harald het mee eens, want ook hij
wilde nog wel iets verder gaan dan dit. Ik keek even tussen
het gordijn door en zag dat er opeens bijna tien mensen op
de eerste verdieping stonden. Maar blijkbaar hadden ze niets
gehoord, of hadden ze onze stemmen niet letterlijk verstaan.
Ze stonden allemaal vredig te lezen en leken ook niet
gestoord toen de planken vloer waarover Harald liep
luidruichtig piepte en kraakte. 'He!' fluisterde Harald
vanaf de andere kant van het trappegat, waar ik hem niet kon
zien, 'ik geloof dat ik hier wel iets heb.' Ik veegde onze
kleren op een hoopje en volgde Haralds stem naar de voorkant
van het gebouw. Daar was het niet een open ruimte zoals op
de eerste verdieping, maar twee ongeveer vierkante kamers
naast elkaar. De ene was geheel leeg, afgezien van een
verroeste verwarming en een krakkemikkige tafel, maar de
andere bevatte allerlei spullen, waaronder een groot breed
bed. Het vervelende was dat we dit alleen door een smalle
kier konden zien, want de deur zat op slot. Maar Harald
scheen wel het een en ander van sloten te weten, want voor
ik het wist had hij met een ijzerdraadje dat hij uit zijn
broek viste een loper gebogen die in het slot paste. Het
slot gaf een klik, maar wilde niet helemaal open. Pas toen
Harald zijn vinger onder de deur stak en het ding een paar
millimeter omhoog tilde hoorden we een bevredigende klak en
draaide de deur vanzelf op een kier. De kamer bevatte
precies wat we nodig hadden: Een groot springveren bed
(zonder matras), een passend stuk vloerbedekking en een
aantal klaarblijkelijk schone dekens of lappen of wat het
ook mochten zijn. Het kon me niet zoveel schelen wat het
was, als het maar bruikbaar was, en dat kon je zeker zeggen.
In een mum van tijd hadden we onszelf een comfortabel bed
gebouwd en tot onze verbazing maakten de springveren
nauwelijks geluid toen we erop gingen liggen. 'Eerst onze
vorige bezigheid afmaken' zei Harald, en hij rolde zich om
zodat we in een 69-positie kwamen te liggen. En we maakten
inderdaad ons werk af. De zenuwen waren wat gaan liggen en
we hadden daarom langer plezier van ons wederzijdse pijpen.
Maar toch duurde het niet al te lang voor we, allebei
tegelijk, onze zaadtubes voelden worden ingeknepen en we
klaarkwamen in elkaars mond. We wisten allebei wat te doen:
Even inhouden, niet doorslikken en vervolgens voorzichtig
weer loslaten op de ander z'n lul. Het was nu al zo
heerlijk, maar er zou nog een tweede deel komen. Harald nam
het initiatief en draaide zich op zijn buik, terwijl hij een
bundeltje kleren onder zijn middel schoof. Dat liet ik me
geen twee keer aanbieden en, nadat ik zijn spleet met mijn
tong had bevochtig, legde ik mijn weer opgesteven lul
zachtjes op zijn gat. 'Toe maar,' zei Harald, 'wie geneukt
wil worden moet pijn lijden.'. Maar dat bleek mee te vallen:
Dankzij mijn eigen sperma gleed mijn lul soepeltjes naar
binnen en was de enige kreun die hij uitstootte er een van
genot. Mijn eerste lozing had me al van veel zaad ontdaan,
dus duurde het behoorlijk lang voor ik het weer omhoog
voelde sputteren onder mijn buik. Maar dat was wat mij
betreft geen probleem en voor Harald blijkbaar ook niet,
want hoe langer we neukten hoe meer we ervan genoten. Het
zal wel zoiets als een of twee minuten hebben geduurd, maar
het leek een zalige eeuwigheid voordat ik eindelijk mijn
tweede lozing bij Harald naar binnen spoot. Hij bekende dat
het precies zo voelde als die keer dat hij thuis de
waterspuit voor het tandenpoetsen in zijn reet had gedauwd
en het ding op valle kracht aan had gezet. Ik bekende dat ik
dit ook had gedaan en toen waren we allebei weer tevreden.
Harald wilde het wat anders: Toen ik me eenmaal uit hem
terug had getrokken legde hij me op mijn rug naast hem, ging
voor me zitten en schoof de bundel kleren onder mijn billen.
Ik greep hem bij zijn elegante bilpartij en trok hem op me.
Harald benatte zijn vingers, smeerde mijn bilspleet daarmee
in en rustte toen zijn apparaat erop. Het ding was best wel
groot, net als de mijne, en ik had er dus enige angst voor
dat het geen gemakkelijk ritje zou worden, maar dat viel
enorm mee. Ik tilde mijn hoofd op en hij haakte zijn armen
erachter en exact op het moment dat hij me kuste schoof hij
zijn rampaal in een rustige beweging naar binnen. Ik voelde
absoluut geen pijn, eerder extase en ik was blij dat ik deze
gebeurtenis al eerder met een aantal voorwerpen had
geoefend. Harald was iets sneller dan ik, waarschijnlijk
omdat onze vorige neukpartij hem al een stukje had
opgegeild; ik denk dat hij er maar half zo lang over deed.
Maar het was even goddelijk om te ontvangen als om te geven
en ook ik kreunde van genot toen Harald zijn balzak
leegspoot in mijn binnenste. Het lag eigenlijk nog niet eens
zo ongemakkelijk, zo, en daarom bleven we nog verscheidene
minuten in elkaars armen liggen. Maar uiteindelijk werd het
toch wat koud want het tochtte behoorlijk op die kamer - en
stonden we op. Ongegeneerd trokken we onze kleren weer aan,
ontmantelden we het bed en wandelden we samen naar de trap.
Toen zag ik de Golden Boys liggen; ik bracht het terug naar
de kamer aan de voorkant en duwde de deur nu stevig dicht.
Hij viel in het slot en was weer even onopenbaar als eerst.
Harald stond bovenaan de trap, maar nog achter het gordijn,
en maakte een gebaar dat de kust vrij was. Snel maar niet al
te gehaast daalden we de bovenste trap af, toen de onderste
en uiteindelijk stapten we samen de boekenwinkel uit.
'Zullen we nog even ergens wat gaan drinken,' opperde ik,
'of is dan het spannende ervanaf?' 'Nee joh, goed idee,' zei
Harald en hij trok me al mee naar een of ander onbeduidend
cafe in de buurt. We hebben daar nog een tijdlang gezellig
zitten kletsen, gewoon over de normaalste dingen van de
wereld. Tegen de tijd dat we allebei weg moesten vertelde
Harald dat hij nog een maand in het land zou zijn en dat hij
daarna naar Amerika zou vertrekken - voorgoed. Het schokte
me even, en het was duidelijk dat hij het niet leuk vond om
me dit te vertellen. 'Elke zaterdag dan maar?' opperde ik.
'Om een uur.' zei Harald. We knikten, rekenden af en gingen
naar buiten. De maand had nog drie zaterdagen over en daar
hebben we hartstochtelijk gebruik van gemaakt. De winkel
heeft nooit iets gemerkt, al hebben we ons wel even stil
moeten houden toen halverwege het voorspel iemand een boek
uit de achterkamer kwam halen. Harald zit nu in Los Angeles.
We schrijven elkaar regel- matig, maar dat is toch niet meer
hetzelfde. Ik mis onze heimelijke ontmoetingen enorm, het
geniepige sluipen achter de gordijnen langs en vooral de
passie van onze liefde. Eigenlijk zou ik best eens iemand
anders willen ontmoeten daar. Ben jij er soms zoeen als ik
en ben je beschikbaar, zaterdagmiddag om een uur? Boekhandel
Bruna, Wagenstraat aan de kant van de Groenmarkt, Den Haag.
Tweede verdieping. Misschien zien we elkaar er ooit wel
eens.