Op het moment dat hij gaat zitten, kan ik de citroengeur van zijn kleding al vangen. De man met de hoed kiest voor de stoel recht voor me en gaat zo naast een vrouw zitten. Het is eigenlijk nog geen vrouw, maar een jongedame die ik op een jaar of negentien schat. Ze kijkt de man met de hoed aan en haar mondhoeken krullen weinig, maar wel merkbaar, op. De man lijkt me ongeveer twintig jaar ouder dan de vrouw.
Ze ruikt naar een combinatie van limoen en mango en is in blauw gekleed: blauwe schoenen met middelhoge hakken, een korte jurk van glimmend fluweel, lijkt het wel. Ook draagt ze een bijpassende panty, waar ze gedurende de reis veel aan zit. Op een of andere manier lijkt het keer op keer mijn aandacht te trekken. Ze heeft halflang blond haar, waarvan het onderste voor mij niet zichtbaar is door de stoel waar ze tegenaan leunt.
Van man lijkt de aandacht ook veelal naar haar gefriemel aan haar panty te gaan. Het kwijl loopt hem nog net niet uit de mond, als zij hem naar haar ziet kijken en hij zijn hoofd verschrikt wegdraait. Op dat moment komt er een duidelijk zichtbare glimlach op het gezicht van de vrouw tevoorschijn, omlijnd door… niets. Ze draagt geen make-up, wat bij zo een prachtige jongedame ook niet nodig is.
Als de vrouw weer van de man wegkijkt, kan ik de aarzeling in zijn ogen lezen: kijken, met het risico dat ze me weer betrapt, of niet? Snel daarna bleek dat zijn verstand zijn verlangen niet kon onderdrukken. Hij kijkt wederom hoe de vrouw haar kleding zit te verschuiven en eraan zit te trekken. Wederom kijkt hij, bijna kwijlend, totdat, wederom, de vrouw hem ziet staren en hij wegkijkt. De jongedame lijkt van de aandacht te kunnen genieten en gaat nu nog enthousiaster aan haar kleding, in het specifiek aan haar panty, zitten, waardoor de man met de hoed al helemaal niet meer in bedwang te houden lijkt te zijn.
Op dat moment realiseer ik me pas dat ook ik constant naar de vrouw in blauw heb zitten kijken. En terwijl ik angstig word van de mogelijkheid dat zij me zo betrapt, heeft ze dat al gedaan en lacht naar me. Vervolgens zegt ze tegen me, wat ik niet kon geloven:
‘Wanneer ga je eruit?’ Ik merkte dat ik rood aanliep door de vraag die ze gesteld had, maar merkte al snel dat het aan mij lag, toen ze me bedenkelijk aankeek.
‘Over twee haltes, bij de Middenweg’, wist ik nog uit te brengen.
‘Wat een toeval, ik moet ook naar de Middenweg… althans, dat vertelde mijn telefoon me. Weet jij waar de Asschatterweg is?’



‘Ja, daar woon ik aan, maar welk nummer moet je hebben? Huisnummer, bedoel ik.’ Ze lacht opnieuw en ik begin te gloeien.
‘207.’
‘Dat weet ik zeker wel te vinden… zelf woon ik op 213, maar het is nog wel een behoorlijk stukje lopen vanaf de bushalte.’
‘Geen probleem, dat is toch gezellig? Als je er geen probleem mee hebt als ik met je meeloop tenminste?’ Ik kan opnieuw mijn oren niet geloven.
‘Natuurlijk niet! Ik vind het juist gezellig om nog even wat te lopen.’ De man, die ons hele gesprek aanhoorde, kijkt nu verslagen naar zijn handen, die hij ineengevouwen op zijn schoot heeft gelegd.
Terwijl via de speakers de Middenweg als volgende halte wordt aangegeven, pakken ik en de jongedame beiden onze spullen op en lopen we door het gangpad naar de achterste deuren van de bus. En zodra de bus tot stilstand is gekomen, stappen we beiden uit, terwijl we het gepiep van de OV-chipkaarten achter ons laten. De frisse, koude lucht stroomt door mijn neus door mijn luchtpijp mijn longen in. Weer kijk ik naar haar.
Nadat ik de fiets van mijn slot heb gehaald, loop ik, deze in mijn hand houdend, naar de jongedame in het blauw toe en bedenk me dat ik me nog niet heb voorgesteld:
‘Ik ben Krista, trouwens.’
‘Eva,’ zegt ze, ‘stom dat ik daar niet aan gedacht heb.’
‘Geen probleem. Zelf was ik het ook vergeten, dus mij zal je niet horen.’ Ze lacht en we lopen verder.
‘Wil je anders voorop mijn fiets? Dan zijn we er misschien wat sneller.’
‘Oh, ik heb geen haast hoor. Ze verwachten me sowieso niet. Jij wel?’ zegt ze lachend.
‘Ehm,’ twijfel ik, ‘nee, ik niet.’ Terwijl we tussen de weilanden door lopen, kijken we naar de rode wolken boven ons. Plotseling komt ze naar me toe en leunt tegen me aan, terwijl we verder lopen. Ik voel een hoop blije emoties opkomen en kijk nu constant naar haar. Dan kijkt ze me aan en kan ik mijn ogen eigenlijk niet afwenden.
Nog altijd zwijgen we, als we aankomen bij nummer 207, met haar hoofd rustend op mijn linkerschouder. Dan kijkt ze me weer aan en herhaal wat al eerder tegen me had gezegd:
‘Ze verwachten me in principe niet.’
‘Ik ben in principe alleen.’ Dan lacht ze weer naar me en kust me. Ik raak een soort euforie, die onbedwingbaar blijkt. Ze lijkt dat gelijk door te hebben en kust me nog een keer, nu langer. Ik heb me volgens mij nog nooit zo gelukkig gevoeld. Dan lopen we verder, uit het licht dat de lampen van nummer 207 over de straat werpen.
Ik draai de sleutel in het slot en open de deur. Ik laat haar binnen en loop daarna achter haar aan. Ik maak mijn schoenen los en doe mijn jas uit, net zoals zij dat al gedaan heeft. Ze staat me al op te wachten en loopt langzaam voor me de trap op, bijna heupwiegend. Ze houdt haar blauwe jurkje zelfs al omhoog, op zo’n manier dat ik er nét niet onderdoor kan kijken.
Als ze bovenaan de trap staat, sta ik haar nog steeds aan te staren:
‘Kom je nog?’ vraagt ze.
Ik druk haar op het bed neer en val vlak naast haar neer. Ze rolt zich bovenop me en komt overeind, met haar benen mij inklemmend. Ze trekt langzaam haar jurkje uit en kijkt me aan. Al snel blijkt dat ze geen bh en geen slipje draagt of heeft gedragen. Alleen haar diepblauwe panty heeft ze nu nog aan. Dan gaat ze verder naar achteren zitten en buigt zich over me heen. Ze maakt de knoop van mijn broek los en trekt de rits naar beneden en lacht dan naar me. Ik lach ondeugend terug.