Ik onttrok mij al vrij vroeg aan het ouderlijk gezag. Het spreken met tweewoorden fatsoen burgerlijke moraal normen en waarden kende ze maar wilde daar niet echt naar leven. Uren kon ik alleen rondzwerven langs de Waddenzee. De geur van het zilte water, klei rust en ruimte maar vooral alleen met de vogels die net zo vrij als ik wilde zijn alle grenzen overvlogen. Usquert Uithuizen maar mij geliefde plek Zoutkamp en de stad Groningen voor de afwisseling van de rust ruimte het vlakke land. Vijftien was ik toen ik eens werd betrapt door een oplettende politieman die met zijn verrekijker mij blijkbaar in de gaten had gehouden. Het was geen weer om te zonnen maar in een van mijn lange zwerftochten had ik mijn kleren verstopt en liep naakt langs het water. Ik voelde mij niet bespied maar wilde de wind op mijn huid voelen. Vrij zijn niet bang om smerig te worden, zo het water in te kunnen als ik dat wilde. De prachtige wisselende luchten soms zon tussen wolken soms een regenbui niets kon mij deren omdat ik vrij was. Zo Alex de politieman kende mij wist dat ik uren in het gebied kon rondzwerven. Is dat niet de koud was zijn vraag. Nee zo voel ik mij helemaal vrij. Ik heb naar je gekeken je bespied eigenlijk ben jij Adam die in het paradijs wandelt tenminste dat kwam bij mij op. Met een soort van bewondering bekeek de agent mij. Hij zuchtte je bent een knappe jongen. Net zo als hij was gekomen uit het niets verdween hij weer. Ik zwom vaak in het Reitdiep Groningen is nog in veel dingen authentiek eeuwenoude molens, hoeves, middeleeuwse kerken. Dagen las ik de namen op grafstenen bij de kleine begraafplaatsen. De sfeer proeven geuren kleuren zien van de gewassen in verschillende jaargetijden. Zwerven door een uitgestrekt landschap waar ik dagen geen mens tegen kwam. Mijn ouders waren er allang aan gewend geraakt. Zagen mij boeken lezen op mijn kleine slaapkamer uren rustig voor het raam lezen en kijken. Niet dat iets mij ontging wat er gaande was in de hedendaagse wereld. In een lange brief die ik achter liet toen ik na mijn schoolperiode afgerond met een examen achterliet schreef ik dat ik elke week een kaartje zou sturen zodat ze niet ongerust zouden hoeven zijn. Ik wilde de horizon verkennen mij daarin te beletten zou mijn vrijheid en verdere ontwikkeling belemmeren. Zeventien is wel de leeftijd om verder te kijken te onderzoeken door eigen ondervinding wijzer te worden. Minimale bagage geen waardevolle spullen. De man die mij geld verschafte kende mijn verlangen om te gaan zwerven niet. Diens vingers streelden over mijn naakte lichaam een verwondering in zijn ogen. Zo was ik financieel onafhankelijk. Ik was gelukkig met mijn vrijheid wist precies hoe ik ook financieel onafhankelijk kon zijn met mijn blonde lange haren hel blauwe ogen, slanke jongensachtige uitstraling kende ik de begeerte. Het overlopen op mijn vijftiende van de politieman in het veld, zijn weinige woorden van bewondering voor mijn naakte lichaam, hadden geleid in te spelen op die begeerte in ruil voor financiele onafhankelijkheid. Overal waar ik kwam sprak wel iemand mij aan. Ik hoefde geen moeite te doen. In kleine dorpen plaatsen of steden. Vaak omzwierf ik de plaatsen bleef verborgen voor mensen genoot van het landschap bossen. Alleen voor het noodzakelijkste volgde een aanschaf van minimaal voedsel. Ik wist eveneens te leven van bessen, kruiden, grassen en alles wat de natuur gaf. In mijn hele kleine simpele boekje die ik bijna uit mijn hoofd kende, wist ik wat eetbaar was. Ik wist welke vogel een ei kon missen. Welke planten, paddestoelen, kruiden eetbaar waren. Met een simpele lijn en haak vis kon vangen. Ik zag het in hun ogen de begeerte aantrekkingskracht voor menselijke schoonheid hun hebzucht overgave aan hun seksuele verlangens. Ik streelde die behoeftes zonder woorden. Misschien was ik voor hen wel de perfecte minnaar die geen enkele weerstand kende hun verwondering zonder enige moeite streelde en bevredigde. Elke leeftijd zo boeiend, schoon vond. Keek naar een oude wijze gerimpelde huid waar de kracht langzaam uit het lijf vloeide, maar de verwondering, begeerte voor jeugdige schoonheid bleef. Ik vond hun begeerte wonderlijk boeiend maar even zozeer aangenaam. Ik nam de tijd omdat de tijd niet meespeelde in mijn zwerftocht die ik zolang mogelijk wilde volhouden. Van het Noorden naar het Zuiden mee liftte op jaargetijden. Elke week stuurde ik een bemoedigende kaart aan mijn ouders. Uren kon ik kijken naar vossen herten naar de stroom van een beek, rivier of rust van een plas of meertje waaraan dieren dronken. Ik voelde de wind op mijn naakte lichaam wist precies waar ik dan een rustige plaats kon vinden de dieren ongestoord te kunnen bekijken. Nee dat hoeft niet, wij hebben dit bedrag vooraf afgesproken ik hoef niets extra's te hebben. De man zuchtte het was zo fijn met jou. Ik glimlachte en vertrok. Ik was verwonder over het Limburgse landschap. Zwierf ongezien rond. Steeds kwam ik terug op de Vaalse hoek zodat ik steeds een andere keuze kon maken Duitsland Belgie. We gaan sluiten hoor Alex in het Engels sprak de man mij aan op de ere begraafplaats Margraten. Ik had alles gelezen kaarten bestudeerd hoe de soldaten hun weg kozen voor onze vrijheid. Jij bent net een engel jongen een hoge Amerikaanse officier ging naast mij zitten toen ik bij een graf van een soldaat in gedachte verzonken stil bleef zitten kijken. Zoek je misschien iemand. Alles keurig in lijnen prachtig verzorgd als eerbetoon aan diegene die hadden gevochten voor vrijheid en democratie. Nee ik bekijk alleen graven. Zou hun gedachte nu willen weten. Uit het niets zonder woorden lag ik die avond naast hem in zijn bed. Zijn zwarte huid streelde ik met mijn vingers, verzonken in gedachte. Ik heb van jou genoten Alex. Hoe lief en teder mij mijn lichaam beroerde. Hoe heftig hij zichzelf had verloren toen ik hem beroerde zijn fallus met mijn lippen beroerde.

Hij gaf mij een manuscript wat nooit zou worden uitgebracht van een soldaat die het had geschreven. Diens liefde voor jongens. Lees het Alex, geeft het mij daarna terug, zodat ik jou nog een keertje kan ontmoeten. In het manuscript had hij een enveloppe gestopt. Maak het open als jij het nodig denkt te hebben. Ik stopte het weg onder mijn trui. Keek achterom, beloofde het manuscript aan hem terug te brengen.

Maikel Wedwood woonde in Texas, Texas na Alaska de tweede grootste staat van de Verenigde Staten van Amerika. De tweede staat na Californie wat aantal bevolking betreft. Zeventien was Maikel toen hij zijn militaire opleiding begon. Overtuigd op die manier de wereld te kunnen overgaan. Maikel hield niet van geweld maar om zijn idealen te kunnen verwezenlijken liftte hij mee met het militaire apparaat. Als luitenant kreeg Maikel een functie binnen het Amerikaanse leger officieren te dienen. Hij verzorgde de hoge officieren van het wakker worden totdat ze inslaap vielen. Dat was zijn taak maar ook mogelijkheden op plaatsen te komen culturele plekken te ontdekken die hij anders niet zou hebben kunnen bewonderen. Door de regels las ik dat Maikel in eenzame uren sliep met mannen die hij verzorgde in zijn functie. Hij wist het goed geschieden te houden het leverde hem niks op. Geen Privileges maar wel de rust tijd om musea, monumenten landsstreken te kunnen bekijken. Negentien was Maikel toen hij naar Europa was mei 1944. Maikel was nooit in de voorste linies te vinden diende nu een hoge militair die hij steeds aanduid met David. David kende zijn dossier en verdiensten wist van onderlinge gesprekken dat de sterke knappe Maikel bijzondere wensen vervulde. In de zon met zicht op Margraten leunend tegen een boom, ontrafelde ik de eerste handgeschreven pagina van het honderdtachtig tellende, manuscript waarna het als vanzelf ging in een werd met de stijl, de letters alsof hij naast mij zat en voorlas. Ik deelde mijn liefde steeds met echtgenotes, zonen en dochters die veilig thuis in angst wachten. Ik was er alleen op het moment dus hield gepaste afstand omdat ik nooit deel zou uitmaken of wilde uitmaken van zijn persoonlijk leven. De jongens in de voorste linie die sneuvelden werden naar de achterste linie gebracht. Relatief veilig maar nooit helemaal veilig. David liet mij zien hoe ze de laatste momenten van pijn, wanhoop, verdriet angst hadden doorgemaakt. Bij het openmaken van de eerste lijkenzak lag en jongen van mijn leeftijd met open gesperde ogen. Dit is schoonheid Maikel die je nooit zal zien. Ik begreep David niet maar nadat ik een nacht had nagedacht begreep ik hem. Je kon het niet weten hoe wat diegene gedacht heeft aan wie waaraan wat in een flits op dat moment door hem heen was gegaan. Je kon het niet weten niet navragen. Maar David bedoelde meer. De schoonheid, kracht, van het uiterlijk. Ik was eerst ontdaan toen hij mij een dode had laten zien. Maar waar ik interesse inhad waren in dode schrijvers, dichters, schilders, beeldhouwers, architecten waar met verwondering naar werd gekeken. Naar de schoonheid, moed het huis van de soldaat durfde ik eerst niet te kijken. Toen ik de andere dag terugkwam bij David, keek hij mij aan. Ik had het begrepen om te kunnen kijken. Te bekijken naar de schaarse bezittingen die voor hun waarde hadden gehad. David trok het naamplaatje weg maakte de rits open van de lijkenzak. Hij maakte een hoofdgebaar. Als eerste maakte ik de veters van zijn schoenen los. David liet mij alleen toen ik heel zorgvuldig bij de jongen bleef staan nadat ik hem had gewassen. Hem had omgedraaid zijn benen billen en rug waste. Ik was vaak de laatste die hem zo zag helemaal ontdaan van alle status. Hij behoorde dan tot de mensen die niet meer onder ons waren, maar sprak van een wonderlijke schoonheid. Ik hoorde niets meer om mij heen als ik alleen met diegene was die ik nooit eerder kende. Nooit zou leren kennen dat misschien ook helemaal niet wilde.

Hij had geen rang ten hij mijn lichaam beroerde. Zijn eenzaamheid verdreef hunkering naar warmte, genegenheid zoete honing die vloeide door zijn aderen. Mijn lippen omvatte zijn fallus in zijn ogen een fonkeling opvoeren van zijn begeerte hunkering. Zoet voelde ik hoe hij wellicht anders iemand anders zou hebben gemind die in mijn plaats het bed met hem zou hebben mogen delen. Mijn zachte jongensbillen die hij streelde. Zijn penetratie die ik zoet ervoer waar zijn levenssappen nadat hij het hoogste menselijke genot ervoer achter liet. Ik was dan zo lief zo te beminnen. Op het moment ja, waar de registratie van dat moment nimmer uitwisbaar was. Dat liet ik keer op keer achter. Ik was mij daarvan bewust. Sprak er niet over al wisten de mannen waarmee ik sliep dat dit zo was. Hij vroeg het niet, keek mij aan achttien, ik negentien. Ze waren sneller opgerukt dan werd verwacht. De tegenstand van de vijand was heftig geweest maar minder geworden en opgegeven. Ik had geleerd om te doden. Help me, help me, waarop hij als eerst zijn koppel afdeed met daaraan zijn bajonet. Daarna zijn helm. Achttien lid van de " Hiltler jeugd" achtergebleven in een onbekend bos. Net als mijn kameraden die naar de achterste linie werden gebracht, gewassen werden. Ik pakte al zijn schamele bezittingen aan die hem lief waren. In een bed van bladeren was het niet ik die ontving. Mijn handen gleden over zijn wonderschone naakte jongenslichaam. Hij keek mij niet meer angstig aan. Ik verstond hem niet omdat zijn Romeinse taal niet de mijne was. Ik streelde zijn zachte huid omvatte zijn fallus net als ik zo vaak had gedaan omsloten mijn lippen die. Nu proefde ik zijn levenssappen. Hij ontspande zweeg maar keek op de een of andere manier zo liefdevol naar mij. Ik bespeurde geen haat. Hij begreep het toen hij zichzelf op het bed van bladeren zo zacht als het mos omdraaide. Hij zweeg toen ik hem penetreerde. De eerste keer dat ik een maagdelijke schoonheid die nog niemand had beroerd doorbrak. Zacht kreunde hij onderging het in het lawaai van kanonnen voor hem vijandelijk vuur flitsen van explosieven. Ik maar ook hij was niet bang. Toen ik in hem ejaculeerde voelde ik een gloed in mij. Een vuur die mij zon genot verschafte. Stil bleef ik op hem liggen. Ik hoorde hem iets mompelen van dank. Ik bracht hem naar de achterste linie waar hij in veiligheid was. Zijn ogen keken mij aan wij zwegen waar ik in mijn bloed iets van hem hij iets van mij meedroeg wat onuitwisbaar bleek. In dit korte samenzijn bestond er geen haat.

Ik sloeg de bladzijde dicht borg het manuscript onder mijn t-shirt op gedrukt tegen mijn hart naakte lijf. Ik zou het verder lezen. Stond op en besloot de weg terug te gaan naar de kust" La Normandie, Picardie en Bretagne Noordwest Frankrijk waar Maikel de plaats had beschreven waar hij de Duitse soldaat trof minde en in veiligheid bracht. Ik was tot bladzijde dertig gekomen wilde zijn verhalen verder bevelen wilde de streek zien geuren ruiken. Dan pas zou ik terugkomen naar deze plaats.


Word vervolgd