Er zijn van die beroepen die je gewoon doet, waarvoor er eigenlijk
geen opleiding bestaat. Maar uit een soort roeping dat werk gewoon
doet. Ik leerde het van patholoog Hooimeijer. Een bijzondere man dat
wel. Executive coach iemand die omgeven was met mystiek zo noemde
Hooimeijer al omschrijvend een dergelijke functie. Bij heel zware
ongevallen delen van mensen bijeen brengen het executive en de
mystiek mensen er weer zo te laten uitzien dat familie vrienden
afscheid konden nemen. Ik was begonnen met het scheren van patiënten
voor een behandeling of operatie of andere medische ingrepen. Toen
Hooimeijer iemand nodig was op zijn afdeling, het was in het weekend
vroeg hij mij hem te willen assisteren. Zo kwam ik eigenlijk binnen
een vakgebied dat ik niet kende waarvoor ik ook geen opleiding had
genoten. Hooimeijer wilde gewoon mij hebben een jonge enthousiaste
medewerker en zorgde dat ik binnen het ziekenhuis hoog werd
ingeschaald. Jij bent er geschikt voor Robbert. Op zijn snijtafel lag
een neergestoken jongeman van mijn leeftijd waar Hooimeijer in zijn
onderzoek de doodsoorzaak moest vaststellen. De jongeman zat helemaal
onder het bloed en had zeker een doodsstrijd gehad. Ontkleed hem maar
Robbert maar dan wel zo dat er geen sporen verloren gaan, dus
Hooimeijer gaf mij precies aanwijzingen. Elk onderdeel werd met
zoveel zorg en zoveel interesse gedaan. Hoeveel leeftijds genoten had
ik geholpen bij de voorbereiding van een behandeling of operatie of
als ik dienst had in het team waartoe ik behoorde geschoren, of
ontsmet met alle zorg en aandacht. Wonderlijke dingen maakte ik mee.
Jongens en mannen die spontaan een stijve kregen was eigenlijk het
minste. Vooral als ze snel een medische ingreep moesten
cathetrisatie. Ik lachte erom het deed me niks. Of beeldschone
meisjes of vrouwen wonderschoon ook daar werd ik niet warm of koud
van. Rare dingen zoals de keer dat wij patiënten binnen kregen van
een house party die naast XTC ook blijkbaar allemaal viagra hadden
geslikt allemaal met een erectie binnenkwamen en in de boeken stijve
lullen nacht werd genoemd. De eerste jongen die met soortement
verlammingsverschijnselen binnen werd gebracht van die house party
had meer last van zijn stijve piemel een klein jochie van misschien
amper zestien geheel gedrogeerd. Of de jongen die op een
parkeerplaats zijn stijve piemel uitliet dus moest plassen,
gedrogeerd onwel werd, door zijn vrienden op de parkeerplaats achter
werd gelaten in paniek ze dachten dat hij dood was, op een bank
neergelegd werd, daar door kerels een aantal keren werd gepijpt en
uiteindelijk in het ziekenhuis belande met een vuurrode piemel rauw
en bebloed. Scheren of klaarmaken voor medische ingrepen zonder
eigenlijk gevoelens te tonen daar bleek ik wel goed in. Het maakte
mij helemaal niets uit. Nu was ik gedeeltelijk werkzaam om mensen
voor te bereiden op behandelingen, maar het kwam ook voor dat ik ze
daarna terugkreeg als lijk ze moest ontdoen van allerlei medische
apparatuur, naalden, slangen ze toonbaar moest maken voor verder
transport. Hooimeijer voegde daaraan toe het in elkaar knutselen van
lijken nadat ze dood niet meer toonbaar waren. Ook assisteerde ik hem
bij werkelijk gruwelijke gevallen. Het maakte mij eigenlijk weinig
uit al had ik ook mijn interesse om iemand met respect te behandelen.
Eigenlijk waren twee messteken de jongen van mijn leeftijd
tweeëntwintig jaar fataal geworden. Hooimeijer stelde het alleen
vast. Geheel ontkleed bekeek hij het lichaam, bekeek de messteken. Ik
stelde me voor hoe de jongen voordat hij uit was gegaan zijn nette
kleren had aangetrokken, zijn haren in orde had gemaakt netjes had
gedouchte en rook zijn aftershave. Nadat ik haast alles keurig in
plastieken zakken had moeten doen, zonder met een schaar
kledingstukken weg te knippen, ontdeed ik de jongen van zijn
onderbroek. Doodsangst terwijl de behoefte van de jongen in zijn
onderbroekje onderzocht werd door Hooimeijer. Ik knikte. Ik zat nu te
wachten op de volgende instructies van Hooimeijer. Zou hij ooit de
liefde hebben bedreven Robbert ooit geproefd hebben aan de geneugten
van het leven. Hooimeijer bekeek de penis van de jongen. Als die niet
versleten is Hooimeijer dan zal dat wel niet zo zijn geweest.
Onderzoek zijn bloed misschien had hij wel een SOA. Nou daar is hij
dan niet aan gestorven Robbert. Nee Napoleon is het fataal geworden
mompelde ik. Ja interessant geval Robbert, had ik wel op mijn tafel
willen hebben. Nou ik ben er wel klaar mee concludeerde Hooimeijer.
Als jij hem nu even netjes opknapt kun je hem ik koeling negentien
schuiven. In mijn hoofd bleef even de vraag zitten van Hooimeijer
wat dit slachtoffer met zijn geslachtsdeel zou hebben gedaan. Raar
maar je vraagt het je af. Ik was de jongen bekeek hem legde hem
keurig neer met gevouwen handen. Daarna knikte ik respectvol en
schoof hem in de koeling. Oma's, Opa's, moeders, vaders die als
levensaders van hun families zorg hadden gedragen voor nakomelingen.
Ik verwijderde bij sommige patiënten de slangen infusen. Midden in de
nacht werd een jongen binnen gebracht die was meegereden met vrienden
waarvan die auto tegen een boom was gekomen. Hooimeijer behoefte niet
in actie te komen maar de dienstdoende arts vroeg of ik de jongen
wilde wassen en naar in de koeling wilde leggen. Ze hadden niets meer
voor het jochie kunnen doen. Ik legde een laken klaar pakte van een
stapel plastieken zakken een paar om zijn persoonlijke bezittingen in
te kunnen doen. Pakte een bak om alvorens ik alles had genoteerd
keurig in de zakken zou hebben opgeborgen die allemaal genummerd
zouden worden alles zou hebben bekeken. De jongen was een jaartje of
zeventien. Zijn hoofd lag schuin op de brancard. De artsen hadden
zijn dood geconstateerd vastgesteld en verder niks meer gedaan. Zijn
ene oog was open zijn andere gesloten. Alleen en in stilte bekeek ik
hem zoals hij daar lag. Ik trok zijn sportschoenen uit NIKE nieuwe
schoenen omdat de zolen nauwelijks waren afgesleten. Zijn sportsokken
trok ik uit. Ik bekeek zijn keurig verzorgde voeten. Alle nagels van
zijn tenen waren keurig verzorgd en geknipt. Ik rook aan zijn voeten
de heerlijk fris roken. De jongen had geen zweetvoeten gehad. Ik zou
met een schaar zijn spijkerbroek hebben kunnen kapot knippen niets
bijzonders omdat we dat veelal wel deden. Maar ik deed zijn broek
riem netjes af rolde die op. Ik legde alles keurig in de grote bak.
Ik haalde zijn zakken leeg legde al zijn spullen keurig in de bak.
Toen schoof ik zijn spijkerbroek naar beneden trok aan de pijpen
zodat zijn broek over zijn slanke verzorgde benen gleed. Daarna trok
ik zijn sportjack uit en deed hem zijn shirt uit. Ik legde hem rustig
recht neer en zijn petje viel op de koude grond. Ik raapte die op en
legde die netjes in de bak. Ik bekeek zijn kort geknipte haren
streelde even zijn gezicht sloot zijn ogen. Voordat de
lichaamsstijfheid was ingetreden voelde ik met een vinger in zijn
mond sloot zijn mond. Heel voorzichtig trok ik zijn schonen keurige
onderbroekje uit. Daarna waste ik hem zorgvuldig. Daarna liet ik hem
zo liggen en begon met de bal leeg te maken en alles te noteren.
Schoenen sokken broek onderbroek shirt trainingsjack met alle maten
en merken erbij wat ik anders nooit deed. Rustig keek ik telkens naar
hem. Toen ik aan zijn persoonlijke spulletjes was gekomen bekeek ik
die. Zijn portemonnee met daarin geld en foto's en papiertjes. Een
foto van een meisje. Nu kreeg hij een naam. Bartje Knol zeventien
jaar las ik op zijn legitimatie kaart. Ik keek naar de klok keek op
de kaart verdomme vandaag is hij jarig. Het was over twaalfuur. In
zijn portemonnee zat een briefje. Een briefje van een meisje Carla
die hem had geschreven de maandag voor zijn noodlottig ongeval. Lieve
Bart ik kan er niet over praten maar maak onze verkering uit en kom
ook niet op je verjaardag. haar foto met mijn lieve Carla legde ik
bij het briefje. Een foto van zijn vermoedelijk vader en moeder legde
ik aan de andere kant. Zo maakte ik mij een beeld van de jongen. Toen
ik alles had geadministreerd bekeek ik hem. Geen verwondingen althans
uiterlijk niet. Handen gevouwen ogen gesloten zijn mond zweeg. Ik
schoof hem in de koeling. Liep naar boven en bezocht zijn vrienden
die allemaal voor hun eigen leven vochten. De chauffeur een jongen
van net in de twintig. Een BOB zo bleek in zijn bloedwaardes. Een
passagier die naast de chauffeur had gezeten tweeëntwintig met weinig
alcohol op. Een een meisje van negentien die naast Bartje had
gezeten. Ze hadden het ongeval overleefd. Toen ik bij het meisje
stond deed ze haar ogen open en vroeg Bartje hoe is het met hem. Ik
zweeg keek haar aan ik heb hem goed verzorgd hoor. Ze knikte hij
hield zo van James Blunt " back to bedlam". Ik knikte zet je dat voor
hem op vroeg ze me. Ik liep zwijgend weg. Momenten die me bijbleven
waar ik uit mijn auto een CD speler ophaalde. Overal navroeg of
wellicht iemand juist die CD had. De portier had hem. Ik leende die
en liep terug naar mijn werkruimte. Speelde de CD af waarbij ik hem
midden in de ruimte had staan zodat hij het kon horen. Hij luisterde
waarbij ik naar hem keek. Ik heb hem goed verzorgd hoor. Die nacht
was het niet druk. Steeds bleef ik aan hem denken. Bleef die nacht
hij hem. Bekeek hem streelde hem. Vroeg in de ochtend werd hij
opgehaald. Ik gaf zijn persoonlijke zaken mee. Toen ze hem meenamen
groette ik hem dag Bartje. Kende je hem vroeg de begrafenisondernemer
neen ik heb hem vannacht leren kennen. Die begreep het niet maar vond
het prima zo.