Op afstand keek ik naar het groepje jongens jaren zestig. Als straathoekwerker had ik soms contacten met ze. De groep was gesloten. Keek naar de kern van hun geheime missie. De politieorganisatie vermoedde meer dan ze konden bewijzen. De technische recherche wees wel op een zelfde methodiek in criminele gedragingen, zoals diefstallen, inbraken overvallen, maar konden geen dader aanwijzen. De jongens tussen de achttien, vijfentwintig waren de nieuwe generatie criminelen. Wat hun binding was. Dure levensstijl! Kleding, eten, drank auto's maar vooral vrije seks. De jongens een groep van zo tussen de tien en vijftien met drie of vier duidelijke leiders. De meiden die niets wisten, maar zo bindende factor waren in de zoette wereld van deze keiharde groep jongeren. Onderling lagen ze in groepsverband te genieten van het zoette leven. Mik was een jonge gozer die als rechercheur begon aan de Warmoesstraat. Een soort missie om binnen bepaalde groepen te komen. Maar de jochies die ooit als kind samen voetbalden op de pleintjes in de toen nieuwe wijken, hadden zo'n hechte band met elkaar, kenden elkaar zo goed, dat daar geen speld tussen te krijgen was. Ze hadden samen doktertje gespeeld. Hun eerste schreden gezet kleine diefstallen uit winkels. Maar hun verbondenheid een soort duistere vriendschap van zoette liefde, genegenheid voor elkaar. Het eeuwige verbond. Dat kon je niet slechten. Maar de overheid, politie deden hun best. Mik heb ik nooit weer gezien. Die raakte verslaafd. Maar kon de zoette zachte kant helemaal niet aan. Mik zag het als een vernedering. Omdat hij nooit tot de kern van het weten doordrong. Hun manier van leven. Jong, sterk, modieus, uitdagend. Waar de trilogie " the Godfather " grijs gedraaid werd. De organisatie structuur hechter werd in vele jaren vriendschap. Hun verbondenheid, broers, halfbroers. De vendetta zelfs een geplande moord op een in het hart gesloten liefdes zou voortkomen. In het geheel paste uiteraard verbondenheid met gelieerde motorclubs. Die een zelfde gesloten gemeenschap, maffia structuren kende. Niemand kwam in dat verbond. Hechte onderlinge verbanden. Hallo vrienden jullie zijn er voor mij mijn hele leven. Jullie zullen er altijd blijven. Zo niet, dan is de dood het eindpunt.


Hun verbondenheid kon mij niet raken. Twaalfjaar denk ik, toen een van de jongens leider van de jeugdbende vroeg; - "als er rommel uit zijn piemel kwam hij dan geslachtsziekte had ". Ik keek de kleine gozer aan. Nou ja; " nee denk ik. Hoe bedoel je, vroeg hij mij aankijkend. Zo van; snel antwoorden anders ben jij het haasje. Hij was nerveus, gespannen, kende angst in zijn ogen. Ja moet jij, je huisarts maar vragen. Nu dat was geen antwoord geen optie. Echt niet was zijn antwoord! Ik vraag het jou! Dit op een heel dreigende toon. Ja dat kan ik zo ook niet zeggen. Moet jij hem zeker zien! Ja dat weet ik niet hoor. Jij zegt altijd dat straathoekwerkers er voor ons zijn! a dat is ook zo. Je kan toch wel even kijken. Ja dat zou kunnen. Maar iedereen zijn eigen taak. Jou huisarts is er voor medische zaken. Niks mee te maken. Ik keek hem aan. Jochie ik ben toch geen dokter. Ja er komt troep uit, het jeukt als de ballen man. Jij weet meer dan ik weet. Weer die flitsende oogjes. Verwarring bij hem! Het was natuurlijk voor hem al heel moedig om naar mij toe te komen. Dat was weloverwogen gebeurd. Vertrouwen in mij dus. Hij is verrot man. Wijzend met een vingertje naar zijn kruis. Begrijp jij dat dan niet, snauwde hij mij kwaad toe! Ik knikte overdenkend. Het flitste door mijn kop maak gebruik van de positieve mogelijkheden. Bekijk niet het negatieve. Ga je eigen weg. Laat maar zien dan. Snel werd de bovenste knoop van zijn goedkope namaak spijkerbroekje losgemaakt. De rits naar beneden getrokken. Waar zijn grauwe eens witte onderbroekje, zichtbaar werd. kijkend naar mij, zijn onderbroekje naar beneden werd gehaald. Kijk dan man zo rood. Zijn kleine slappe piemeltje liet hij zorgvuldig aan mij zien. Ik schudde mijn hoofd. Wat voor spul komt eruit dan. Slijm, heel plakkerig slijm.

Als men het terug zou kunnen zien, dan zou heel Nederland in een schaterlach schieten. Het zou zo in de film " Ciske de rat " hebben gekund. Ciske in de bajes, waar hij zichzelf dapper uitkleedde. Het jongenslid niet verhuld. Ja vervolgde het jochie "de anderen hebben het ook! Ja, dat begrijp ik. Nou kom woensdagmiddag maar met iedereen. Hij zuchtte zwaar. Ik had op die maandagmiddag na schooltijd net zijn doodvonnis aangekondigd. Zo leek het. De roverhoofdman al zijn zoette dromen ontnomen. Ze waren zo flink, maar ook zo onzeker. Onwetend. Ik hoefde mij niet in te leven in hun wereldje van doktertje spelen. Ik stond wel zo dicht bij hun, dat ik het wist. Hun belevingswereld kende ik wel. Stoer bij elkaar staan of zitten in hun zelfgebouwde schuilplaatsen. Elkaars piemeltje zien. Wie heeft de grootste piemel". Opgejuid " bargoens voor - elkaar opstoken. De groep straatschoffies uit de buurt bijeen. Mijn verhaal daartegenover " seksuele voorlichting ". Trouwens mijn eerste voorlichting. Niks aan de hand jongens het is jullie eerste gezamenlijke zaadlozing. Tevreden keek de roverhoofdman mij aan. Een vette knipoog. Jij verteld de anderen nooit van maandagmiddag.

Veertien vijftien waren ze. Toen ik platjes bij hun bestreed. Schaamluis.... acuminata, een onschuldige hinderlijke luis. Die ze hadden opgelopen. De lotion die ik kocht bij de apotheker, daarvoor mij zelf verontschuldigde omdat het besteld moest worden. Zoveel had de apotheek niet in voorraad. Ik ben straathoekwerker hoor. Met andere woorden dat het niet voor mijzelf was. Roverhoofdman was de eerste die dapper kwam. Stoer brutale houding van zoiets van tja dat krijg je van neuken hee. Nou trek je broek maar uit. hij ging liggen, met een gezicht van ga je gang maar. Ik kende het effect niet goed van het spul alleen in de beschrijving stonden wat aanwijzingen die ik doorgaf. Het spul kan wel branden hoor. Het stinkt ook een beetje. Hij hoorde het wel, maar het kon hem geen moer schelen. Zijn broek op zijn enkels, zittende op mijn bureau of meer achteroverliggende leunende, waar ik netjes met een "dot watten" doordrenkt met de lotion keurig zijn schaamhaar, lul, ballen buik behandelde. Vloekend " God verdoemde " wat die daar nu aan kon doen weet ik niet, schreeuwende " wat stinkt dat spul' het brand als de " klere " man "; in verwijtende zin aan mijn adres. Ja, ik had het niet opgelopen, de lotion daartegen ook niet gemaakt. Twaalf jongens kwamen langs voor de behandeling. Daarmee de hele groep dus. De vuile hoeren! Wij hebben hiervoor ook nog betaald, scholden ze. Twee meisjes die op hun feest bereidwillig tegen betaling hun benen hadden gespreid. Waar de groep onder het genot van drank en drugs hun seksuele lusten gezamenlijk hadden botgevierd. Nu genoten ze na bij de straathoekwerker die met lotion de sporen uitwiste. Die week droegen de " Godfather " en zijn maatjes, witte onderbroeken om het effect van de behandeling beter in de gaten te kunnen houden. Dode luizen, die hun klauwtjes loslieten. Hun piemels die verkrampten onder mijn meedogenloze behandeling. Soms hardhandig als een gastje te wild reageerde. Liggen blijven verdomme, was dan mijn hardste aanpak. Je pikte ze er zo uit die genoten van de pijn. De tweede behandeling was al routine voor de boys. Individueel kwamen ze naderhand voor een behandeling. De centrale ziekenfondskas van de boys betaalden gepast met een gestolen video de kosten terug. Hij staat hoogstwaarschijnlijk nog op het politiebureau waar ik hem naderhand afgaf. Zestien zeventien een explosie van " scabius " schurft velen straathoekwerkers en hulpverleners ook jeugdgevangenissen zullen dat nog kunnen herinneren. Ik had er tenminste mijn handen aan vol. De boys werden van kop tot teen in de zalf gezet. Moesten vooraf nadien douchen. Al hun kleren moesten worden verschoond dagelijks gewassen worden. Ook hun beddengoed. Hele families gingen er onder gebukt. Alleen de schaamte al. Schurft kwam niet meer voor. Ja in de oorlog. Nu stak het ineens de kop weer op. Kraakpanden, alternatieve, loon van vrije seks. Brachten het over op. Hel gezinnen werden behandeld waar ik zeer discreet was uiteraard. Als ik bij me zelf maar een vlekje ontdekte bestudeerde ik dat. De jochies had ik zien opgroeien. Kende hun levensstijl. Zo op het oog niets aan de hand. Maar mystiek, duister was hun wereld. Waar geen enkele pottenkijker de kans kreeg in-te-kijken. Elke fluistering naar de vijand, werd resoluut gesmoord.
Frank zeventien was het jongste lid van de groep. Had zijn mond voorbij gepraat, huilend strompelde hij bij me binnen. Zijn hand bebloed op zijn bovenbeen houdend. Hij drukte de wond die zichtbaar was door zijn Jeans stevig tegen elkaar aangedrukt. Als waarschuwing hadden ze hem ter vergadering een mes in zijn bovenbeen gestoken. Er langzaam weer uitgetrokken. Beter had het mes in zijn bovenbeen kunnen blijven zitten, maar nu had die een snijwond gemaakt van grote omvang. Snel legde ik een drukverband aan. Zonder iets te zeggen, duwde ik hem naast mij in de auto en reed als een gek door de stad naar het ziekenhuis. Jij moet het doen. Nee dat kan ik niet Frank. Maar ik kan het niet verantwoorden. Dat hoeft ook niet. Doordat de arts hem veel te bedreigend vond, wilde die pas helpen nadat ik die had ingefluisterd; " de jongen heeft medische hulp nodig, als u die niet geeft dan vraag ik nu bij de Officier van Justitie een last aan". Zodat ik uw dwing hem te behandelen. Bluf, maar het werkte. Echter onder een voorwaarde; ik moest zelf bij die behandeling het hechten van de wond blijven. Steriel met mondkapje handschoenen kleding betrad ik zelf de operatiekamer. Frank lag keurig en rustig op de operatietafel. Interessant vond de arts om nu een straathoekwerker de medische beginselen van het been bij te brengen. Kijk het mes had zo zijn werk gedaan begon de man. Bij het insteken snijd die. Bij het uittrekken wederom maar dan door. Je moet dan lagen hechten. Met een klem werden de lagen blootgelegd. Interessant waar de man mij wees op de kloppende spieren en bloedvaten. Verder kan ik het u niet beschrijven, ik kwam op de gang van het ziekenhuis bij liggende op een brancard. Frank stond dapper naast mij. Ik had mijn monddoekje op mijn hals hangen. Het steriele mutsje op mijn hoofd. De handschoenen nog aan. evenals de steriele kleding. De arts vertelde u viel zomaar flauw. Rustig aandoen meneer. Nee, nee niet lopen. Er werd een rolstoel gehaald. De broek van Frank was vakkundig open geknipt. Om de wond van Franks been zat een verband. Hij drukte mij door de gangen van het ziekenhuis naar mijn auto. Meer steunend op de rolstoel, hinkend op een been. Iedereen keek naar dit gekke tafereel. Frank durfde niet meer de straat op, kon dat ook zo niet. Het douchen van Frank was een circus apart. Heel zorgvuldig had ik over het verband netjes een plastic tasje geplakt. Frank steunde met zijn hand als zwaar gewonde op mijn schouder met zijn hand. Morrend dat hij gedoucht moest worden. Omdat het bloed overal op zijn onderlichaam zat. Frank waarschuwde, ik krijg onder het douchen altijd een stijve hoor. Ik ruk mij altijd af onder het douchen dat is hij zo gewend. Wijzend op zijn grote lul. Ik dacht dat het wel zou meevallen. Hem alleen laten was geen mogelijkheid op een been. Hoe vaak hadden de jongens bij de behandeling van " schaamluis " " schurft " voor mijn ogen hun wonder vertoond. Of als ze uit nood uit huis getrapt naast mij in bed een erectie toonde in hun onderbroeken of aan mij toonden. Mij clienten waren geen heiligen. Geen koorknapen, toonden gewoon al hun menselijke gevoelens. Schaamteloos gebeurde wat Frank al had voorspeld. Met zijn vrije hand, andere leunend op mijn schouder, bevredigde hij zichzelf. Toen het wegspoelde door het putje, zuchtte Frank; " lekker dat ben ik kwijt ". Ik wende mijn hoofd af, maar er kon mij niets ontgaan. Als een echte kwajongen ziek liggende op mijn bed, druiven, appelsap, been netjes iets omhoog, tijdschriften, boeken, fruit lag Frank als God in Frankrijk zijn genezing uit. Elke avond moest ik in een smoezelig warm bed naast hem pitten. Het schept een band zo hecht met je werk. Dag en nacht vierentwintig uur zevendagen, tweeenvijftigweken per jaar. Hechter kon een straathoekwerker niet staan bij zijn klanten. Soms lagen ze overal te slapen. In mijn kamer, keuken, gang waar maar plaats was. Razzia als de politie weer een grootscheeps onderzoek afronden. Vele arrestaties verrichte. Waar mijn klanten de dans konden ontspringen, onderdoken. Het dilemma van de arts, advocaat, journalist, geheimhouding de straathoekwerker ook kent. Invriezen kon je ze niet. Dus op termijn zou de sterke arm ze alsnog wel vatten. Leermomenten, dagen hun verhalen belevenissen beluisteren. Inkijk in hun leven. Maar onderschat de waarde er niet van. Vele rapportages, rapporten, waarop de politiek besluiten tot aanpak op kunnen nemen. Niet individueel, neen algemeen geschreven hoe ontwikkeling gaan. De straathoekwerker. Een spin in een fijnmazig web. De spil. De burg naar oplossingen. Net als journalisten onafhankelijk hun stukken schrijven. Waaruit je als samenleving lering kunt trekken. Weten, feitelijkheden, ontwikkelingen die gelden alleen. De leuke of minder leuke anekdotes is om een verhaal niet te saai zakelijk te maken. Ik werd waker, Frank lag aan mijn lul te kloven. Waar ben je mee bezig Frank. De sportschool breed gespierde blonde Frank, ach je had een stijve. Jou gun ik ook wel een pleziertje. Ik moet pissen man. Terug in bed bekeek Frank mij. Wat maakt dat nou uit ouwe. Wat vroeg ik. Hij ergerde mij. Nu kwamen zijn zogenaamde goede bedoelingen naar boven. Ik kon niet slapen, zag je zo liggen, dacht ach even pielen. Ja met met dat pielen heb jij zelf wel een stijve lul gekregen. Hij keek naar zijn onderbroek. Nou en! Je geilde op me man. Dat kon best eens zo zijn ja. Ken jij alweer een geheimpje van mij. Zijn hand schoof brutaal in mijn onderbroek met de woorden " moet mijn werk uit dankbaarheid voor jou nog even afmaken ". Lief wezenloos, verveeld, heel verleidelijk kijkend, legde Frank zijn hoofd op mijn schouder. Als een lieve grote jongen. Die niemand zomaar kon minnen. Het niet zouden wagen hem te versieren. Zijn ogen gesloten zijn tong leidend spelend in mijn mond, ervoer ik zijn liefde. Zijn hand gleed over mijn lichaam. Zuchten ervoer ik zijn onmacht. Ik ben niet zo als jij dat mocht denken. Ach de woorden die als excuus dienden voor zijn innerlijke gevoelens van het moment. Ik stelde hem niet die vraag. Ik confronteerde hem niet. Het was wonderlijk zijn prachtige jeugdige onschuld te ervaren. Het leken uren dat hij vrijde, streelde alle seksuele handeling uitvoerde om elkaar te minnen. Seksueel genot te verschaffen. Heftig ejaculeerde Frank na een lang spel van elkaar minnen. Waarna zijn stemming gelijk omsloeg in het ontkennen. Momenten te voelen, beleven van andere aard. Die waren boeiend te ervaren. Soms onredelijk. Sluw om zijn zin door te drijven. Ondeugend of stout als een kwajongen. Lief of verleidelijk zijn jeugdige schoonheid gebruikend om zijn zin te krijgen. Momenten te beleven van " No Return " waar Frank zelf helemaal geen controle meer over had. Zoals net voordat Frank ejaculeerde. Diepste wat verborg lag prijsgaf. Boeiend om het te ervaren. Frank zo te leren kennen. Innige liefde brengt nooit wraak. Maar altijd smart. Bij het loslaten van elkaar. Voer voor psychologen. Haat bestaat dan niet meer. De band die je op dat moment smeet is onuitwisbaar. De tweede keer dat ik op die manier het bed deelde met Frank was toen hij vierentwintig was. Tienjaar ouder als Frank, kroop Frank huilend tegen mij aan. Deze nacht was van ons beide. Het litteken op zijn bovenbeen zichtbaar. Het herinnerde mij aan onze eerste ontmoeting. Zesjaar eerder. Na een periode dat Frank in de bajes doorbracht nu op vrije voeten even zijn heil bij mij zocht. Ik hou van je! Zoals Frank dat uitsprak. Geen jochie meer. Geen puber, maar een man. Die zo intens van mij hield. Ik was leidend. Keek hem in zijn ogen, toen ik zijn benen rustend op mijn schouders voelde. Penetreerde. Verzuchtend liet Frank dat toe. Keek me aan toen ik hem vroeg ontmaagd ik je nu. Nee schudde Frank. Twaalf was ik, toen mijn vriendje een keertje kontje mocht neuken. Dit doet wel pijn. Maar ook weer niet lachte Frank. Zijn getrainde lijf was wonderlijk. Versuft lag ik op zijn lijf uit te rusten. Frank ejaculeerde terwijl ik hem neukte. Heftig reageerde hij " no return " zijn hele lijf sidderde, schokte, waaraan mijn hand een einde maakte. Ik wilde Frank maar zo in gedachte houden zoals ik hem kende. De witte kist de publiciteit rond hem, raakte mij niet meer. Het waarom was nu niet meer terzake doende. Een einde kwam altijd soms onverwachts. Soms voorspelbaar. Ik was nooit bewust aanwezig, maar was er altijd geweest. Groepen liepen door elkaar heen. Van jochie tot man. Het was mijn leven. Mee willen kijken over diverse schouders. Opkomende culturen, verandering? Anders maar eigenlijk herhalingen van zetten. Het was nooit anders geweest eigenlijk. Het waren alleen anderen veranderende pionnen. Fanatiek wild keek hij kwaad in mijn ogen. Als ik niet wist hoe gevaarlijk ze waren. Kwajongens die experimenteerden met wraak, door verderf.

Word vervolgd.