Beste lezer:
“Geheimen” is de opvolger van mijn eerder verschenen “Vuur en Vlam” serie. Ik raadt je aan die eerst te lezen voor je aan dit verhaal begint. Er zal soms worden teruggerefereerd aan de gebeurtenissen daar.

Wie nu doorgaat met lezen: veel plezier met “Geheimen” een verhaal met Ellen en Fleur. De opbouw is helaas langzaam voor het verhaal.


Geheimen


De cel was koud, donker, leeg en stil. Ellen wist zich niets te herinneren van de rit. Het enige wat ze hoorde was het gegil van Fleur.
“Juf Ellen!” ze hoorde het de hele tijd. Zelfs wanneer ze op het simpele bed ging zitten en haar oren bedekte met haar handen. “Juf Ellen!”
Ellen wist nu hoe Fleur zich had moeten voelen toen ze haar alleen liet op het bed. Nu was Ellen niet geboeid of echt gemarteld. Alleen haar wangen waren beurs van de klap tegen de auto. Ze had een bekertje water gekregen toen ze klaagde dat ze dorst had. Maar verder was er niets gezegd. Ze was in een cel gestopt en een agent had gezegd dat er een advocaat onderweg was.
Sinds die tijd, het konden uren of minuten zijn, zat Ellen vast met zichzelf. Waar was ze fout gegaan? Nee, wat was er fout gegaan. Ze zat zelf fout? Was de rest fout?
“Juf Ellen!”
‘Ja, Fleur, ik kom.’ Zei Ellen tegen de muur voor haar. Maar ze kon niet komen. Ze wilde wel, maar ze kon niet weg uit deze cel, uit dit bureau.
Ze hoorde het slot knarsen en de deur ging open.
‘Kooiman?’ Klonk een barse stem.
‘Ja?’ Ellen wist niet wat ze anders moest doen.
‘Uw raadsvrouw is gearriveerd.’
‘Raadsvrouw?’ Ellen stapte naar voren, het licht van de gang in, en liet zich door de oudere man meenemen, hij hield haar vast bij haar arm, naar een kamer met een ronkende computer, waar een uitgebluste vrouw zat. Ze was dubbel zo oud als Ellen, was niet aantrekkelijk, maar ze leek strijdvaardig, zelfs op dit late uur.
‘E. Kooiman.’ Zei de agent die Ellen mee had genomen bars. ‘Gaat u zitten, ik laat jullie alleen.’
‘Dank u.’ Zei de vrouw. Ze stond op terwijl de deur van de verhoorkamer dichtviel. ‘Goedenacht, mag ik je Ellen noemen?’
Ze gaven elkaar een hand.
‘Doe maar.’ Zei Ellen moeizaam.
‘Ik ben Jana Hollander. Ga toch zitten. Wat een toestand allemaal.’
Ellen ging zitten en keek afwachtend naar Jana.
‘Ik ben je advocaat, voorlopig pro deo. Tot we uiteraard hebben uitgezocht wat je inkomsten zijn.’
‘Ik kan je betalen.’ Zei Ellen die wist dat haar spaarboekje dat toestond.
‘Goed, ter zake dan. Niet over geldzaken.’ Jana giechelde om haar eigen grapje. ‘Ik heb nog geen informatie ontvangen behalve dat u wordt verdacht van kindermisbruik. Het eerste wat ik ga zeggen is dat ik bij het verhoor aanwezig ben en dat u niet verplicht bent iets te zeggen als de politie dat ook niet is. Ze moeten duidelijkheid geven waarom u bent opgepakt en waarom ze daartoe zijn gekomen. Uiteraard hoeven ze niet in detail te treden als het van belang is bepaalde zaken achter te houden tot een eventuele strafzaak. Begrijpt u dat?’
‘Ja.’



‘Ten tweede gebeurt een verhoor niet onder ede, daarom kunt u later een valse verklaring alsnog intrekken. U bent niet verplicht iets te zeggen, en bovendien moet u zich geen woorden in de mond laten leggen. Als u het ergens niet mee eens bent wat de agenten zeggen of ze doen een valse aanname dan ontkent u gewoon.’
‘Duidelijk.’ Mompelde Ellen.
‘En als laatste, dit kan ik nooit voldoende benadrukken, ik ben uw onafhankelijke raadsvrouwe. Ik oordeel niet over wat u gedaan hebt of waar u van verdacht wordt. Ik heb de taak u te verdedigen tegenover het recht en de wet en ervoor te zorgen dat een eventuele veroordeling zo goed mogelijk verloopt.’
Ellen knikte.
‘Goed, zo meteen komen de rechercheurs belast met het onderzoek binnen, ik ga even naast je zitten, niets om bang voor te zijn.’
Jana ging op de stoel naast Ellen zitten en pakte een schrijfblok. Het duurde niet lang voor Ellen gemorrel bij de deur hoorde en er twee mannen binnen kwamen.
‘Goedenacht, dames.’ Zei de oudste van de twee. Hij ging zitten schudde handen met Jana en knikte naar Ellen. ‘Rechercheur Albert Fredriksen, mijn collega...’ hij wees op de iets jongere man die was blijven staan.
‘Jozef Hengelaar.’ Stelde die zichzelf voor. ‘Wilt u misschien wat drinken voor we beginnen?’
‘Koffie.’ Zei Jana.
‘Water.’ Mompelde Ellen. Ze voelde zich doodongelukkig toen de deur van de verhoorkamer weer sloot. In elk geval was Fleur gestopt met gillen. Al hoorde ze wel de hele tijd het geluid van de het slot van de arrestantencel die werd omgedraaid.
Het was stil terwijl de rechercheur een mapje met papieren doorbladerde en Jana doelloze cirkeltjes tekende op haar kladblok. Tot Jozef terugkwam met koffie, water en thee.
‘Goed, dan gaan we beginnen. Het verhoor wordt opgenomen.’ Albert tikte een knopje in op een instrument wat Ellen al op de tafel had zien staan en hoorde een pieptoon. ‘Vijftien augustus nul uur vijftig. Aanwezig zijn Rechercheur Fredriksen, rechercheur Hengelaar, raadsvrouwe Hollander en verdachte Kooiman.’
Albert keek afwachtend naar zijn jongere collega, die nam een slok van zijn thee.
‘U bent aangehouden na een anonieme tip dat u het kind wat door jeugdzorg aan u is toevertrouwd seksueel zou misbruiken. Deze tip werd dermate ernstig en serieus genomen dat er meteen werd ingegrepen. Omstreeks negentien uur vijftien gingen acht agenten naar de woning van mevrouw Kooiman aan de Wegenerstraat, waar niemand aanwezig was. Rechercheur Fredriksen leidde het forensisch onderzoek terwijl ik, rechercheur Hengelaar, de aankomst van de verdachte en het slachtoffer afwachtten. Bureau jeugdzorg was op de hoogte gesteld en een spoedteam stond klaar om het slachtoffer in veiligheid te brengen zodra deze met verdachte zouden arriveren. Dat was omstreeks eenentwintig uur tien waarna een aanhouding en in verzekeringstelling begonnen.’ Jozef schraapte met zijn keel, maar Ellen had een prangende vraag die net in haar op kwam.
‘Waar is Fleur?’
Albert en Jozef keken elkaar even aan.
‘U bedoelt het slachtoffer.’ Stelde Jozef vast.
‘Fleur.’ Zei Ellen die het woord slachtoffer niet kon verdragen.
‘Op een veilige plek.’ Albert nam een slok van zijn thee.
‘Van wie was die tip?’ Vroeg Ellen door.
‘Het leuke aan anonieme tips is dat ze anoniem zijn.’ Zei Albert. ‘Als we dat al wisten heeft u sowieso geen recht op die informatie.’
‘Die zal wel van mijn ex zijn.’ Ellen voelde een plotselinge moed in haar borst zwellen. Een tip, een anonieme tip. Het was niks. ‘Ik heb Fleur nooit misbruikt.’
Het viel als een baksteen op de tafel.
‘Heeft u... behalve die tip... enig bewijs?’ Vroeg Jana.
Jozef en Albert keken elkaar weer aan.
‘Er is bij mevrouw een exceptionele hoeveelheid seksspeeltjes gevonden.’ Zei Albert.
Ellen kon er niet overheen dat hij onbeholpen klonk.
‘Dat vormt helaas onvoldoende bewijs om mijn cliënt misbruik aan te rekenen.’
‘Als het inderdaad van mijn ex komt dan liegt ze dat ze barst.’ Zei Ellen die wist dat het eigenlijk andersom was op het moment. ‘Ze is jaloers dat ze mij moest delen met een kind. Een kind wat ik alleen maar wilde verzorgen en een goede toekomst geven. Janita, zo heet mijn ex, en ik hadden voor de komst van Fleur een levendig seksueel patroon wat we moesten onderbreken door de komst van een pleegdochter. Ze is niet minder dan jaloers en deze streek is wel het toppunt. Ik ben een lerares!’
‘Denkt u inderdaad eens in wat dit kan doen met de reputatie van uw verdachte!’ Schaarde Jana zich met Ellen. ‘Als dit het gevolg is van smaad en laster dan kan het u heel veel problemen opleveren.’
Jozef keek nogal zorgelijk.
‘Het is één uur vijf, het verhoord wordt stopgezet.’ Zei Albert haastig. Hij tikte weer op het apparaat wat weer een piep slaakte. Hij richtte zich daarna tot Ellen en Jana. ‘We hervatten de verhoren na het verhoor van het slachtoffer.’
‘Vermeend slachtoffer.’ Zei Jana snerend.
‘Vermeend slachtoffer.’ Herhaalde Albert. ‘Wij kunnen u een week vasthouden. Daarna moet de politierechter of de officier van justitie daarover beslissen.’
‘Ik eis een in vrijheidstelling van mijn cliënt, en wel onmiddellijk.’ Zei Jana.
‘We hebben het recht haar zeven dagen vast te houden.’ Zei Albert.
‘Wat u wilt.’ Zei Jana koud.
‘Dit verhoor gaat later verder.’ Jozef en Albert stonden op en maakten zich uit de voeten. De deur ging open en de agent die Ellen had opgehaald uit haar cel kwam weer binnen.
‘Geeft u mij en mijn cliënt tien minuten.’ Zei Jana.
‘Natuurlijk.’ Zei de man met zijn grafstem. Hij sloot de deur weer en Jana ging op de plek zitten die Jozef net verlaten had. Ze keek Ellen doordringend aan.
‘Ik heb al gezegd dat ik niet ga over de waarheid of een oordeel geef.’ Zei ze. ‘Maar het is duidelijk dat de politie, nog, geen sluitend bewijs in deze zaak heeft.’
‘Dat blijkt.’ Mompelde Ellen. Haar strijdbaar en euforisch gevoel was verdwenen.
‘Ik hoef niet over de waarheid te gaan, nogmaals, maar als ze niet meer krijgen dan dit dan bestaat de kans dat je na die verplichte week...’ Jana zuchtte geërgerd op die laatste woorden, ‘...gewoon weer op straat komt te staan.’
‘En Fleur?’ Vroeg Ellen. ‘Weet u waar Fleur is?’
‘Helaas niet.’ Zei Jana op een verontschuldigende toon.
‘Kunt u daarachter komen?’
‘Ik kan kijken.’ Zei Jana na even bedenktijd. ‘Intussen ga jij terug naar je cel, hou je kalm en laat je niet verhoren zonder dat ik erbij ben. Je hoeft niets van ze te nemen net zoals zij jou niets hoeven te geven. Doe niets zonder mij in de buurt. Een beschuldiging, zelfs anoniem, is tegenwoordig al een ernstige zaak en we willen niet dat je in de cel beland voor iets wat je niet hebt gedaan.’
‘Nee, dat zeer zeker niet.’ Zei Ellen met een vage glimlach, er was nog hoop.
‘Goed zo, ik kom morgen in de loop van de middag. Eerst wil ik even slapen en daarna zal ik de gegevens zo goed mogelijk verzamelen.’
‘Dank u wel.’ Ellen schudde Jana de hand. Die liep naar de deur en klopte er op. ‘Ik ga en de verdachte kan weer op cel.’



Ellen sliep slecht die nacht, nauwelijks eigenlijk. Ze had wel een hooggeplaatst klein raampje waardoor ze de nachtlucht kon zien, maar niet de sterren omdat het omgevingslicht te sterk was. De momenten dat ze op het karige en harde bed lag en indommelde had ze slechte dromen. Een keer droomde ze dat ze aan het lopen was samen met Fleur door het park. Fleur wees op een bloemenstruik die prachtig in bloei stond. Maar het volgende moment was ze verdwenen en voelde Ellen een pijn in haar rug. Toen ze zich omdraaide zag ze Janita staan met een bebloed mes. En een duivelse grijns, klaar om weer uit te halen met het mes.
Ellen schrok dan wakker, liep een rondje door haar cel en nam een slokje water uit het onsloopbare roestvrijstalen fonteintje voor ze weer ging liggen, naar de nachtlucht keek en probeerde te slapen.
De slaap kwam vanzelf, en daarbij een nieuwe droom.
Ellen lag op de bank met Fleur bovenop haar. Fleur lachte luid terwijl Ellen met haar vingers en handen in haar zij probeerde te kietelen. Er verscheen een duistere schaduw achter Fleur. Het was rechercheur Albert die Fleur oppakte. Ellen wilde opstaan om de rechercheur te beletten verder iets te doen. Maar met een hoge gil gooide hij Fleur door de lucht naar rechercheur Jozef.
‘Anoniem is moeilijk te achterhalen.’ Fluisterde Albert terwijl hij Ellen plat op de bank duwde met brede armen. ‘Anoniem!’
Jozef gooide Fleur naar de open deur van de keuken waarna een ijselijke gil volgde. Ellen hoorde iets dicht klappen en daarna kwam Janita naar buiten terwijl ze haar handen afklopte aan een kookschort. ‘Over een paar minuten is ze gaar. Ellen eet jij ook mee?’
Ellen worstelde zich los van Albert die luid begon te lachen en ze rende naar de keuken. Ze werd bij de deur tegengehouden door een verzengende hitte en toen ze door haar betraande ogen opkeek zag ze dat de oven aan stond. Met duidelijk het naakte lichaam van Fleur verlicht door de gloeiende verwarmingselementen.
Ellen schrok weer wakker en liep weer een rondje door haar cel. Ze voelde zich moe en uitgeteld maar ze wilde niet meer slapen. Ze waste haar gezicht, dronk weer wat en ging daarna op haar bed zitten, armen over elkaar.
Het gras was groen, overal groeiden bloemetjes. Hoogzomer.
Ellen giechelde terwijl ze op haar knieën ging zitten om een paar bloeiende viooltjes te plukken. Ze zag paarse, gele, oranje.
Ellen was zich vaag bewust dat ze erg klein was, of de viooltjes erg groot. Ze stond op en bekeek zichzelf.
Nee, ze was niet Ellen, ze was Fleur!
Net toen Ellen zich wilde afvragen waarom ze in Fleur was veranderd werd het donker om haar heen. Een schaduw was over haar gevallen van een man met een beulskap.
‘Wat wilt u?’ Vroeg Ellen met de stem van Fleur.
Zonder iets te zeggen pakte de beul haar op en nam haar onder de arm mee.
‘Waar neemt u mij mee naartoe? Wat wilt u? Laat me met rust!’ Ellen schopte met de benen van Fleur en probeerde te bijten in de ontblote armen van de man, maar het leek of ze op beton probeerde te kauwen. Eindelijk zette de man haar neer voor drie mensen en hield haar op haar plek door zijn handen op haar schoudertjes te leggen.
De drie mensen hadden ook beulskappen, maar trokken die langzaam af. Albert, Janita en... Jana?
‘Zij is het.’ Zei Janita. ‘Zij heeft seks gehad met Ellen. Ze is een vies meisje!’
Albert knikte, haalde een perkament tevoorschijn en schraapte zijn keel.
‘Omdat juf Ellen zo veel van je hield moet ook jij de straf dragen die zij ondergaan heeft.’ Hij wees opzij en omhoog. Daar was een galg en Ellen herkende zichzelf die aan een van de twee stroppen heen en weer zwaaide op de wind. Haar hoofd zag paars en haar mond stond nog iets open in een doodskreet.
‘Nee!’ Gilde de stem van Fleur. ‘Nee, alstublieft niet!’
‘Ik oordeel niet, ik ben er alleen maar om te controleren of het goed gebeurd.’ Zei Jana die haar beulskap weer op deed. Ellen voelde hoe de beul die haar handen op haar schouders had haar een zetje gaf in de richting van de galg.
‘Ontbijt!’
Ellen schrok wakker en keek naar de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Ze zag dat een luikje van haar deur was geopend en er een bord was geplaatst met een dubbele boterham.
Ze stond op en liep er waggelend op af toen er een gezicht voor de opening verscheen.
‘Goedemorgen.’ Klonk het niet onvriendelijk maar wel dwingend. ‘Wilt u thee of koffie?’
‘Koffie, alstublieft.’ Mompelde Ellen. Ze hoorde iets stromen en een hand, een mannenhand, zette een plastic bekertje met dampende koffie naast haar bord met brood.
‘U heeft een uur om te eten, daarna kunt u douchen en wordt u weer een uur op cel gezet om na een tijdje weer te douchen.’ Zei de stem. ‘Wilt u alstublieft uw bord hier terugzetten wanneer u uitgegeten bent?’
‘Ja hoor.’ Mompelde Ellen.
Ze pakte de gloeiend hete beker en het bord en liep in de richting van haar bed.
Afschuwelijke dromen. Maar dat viel te verwachten.
Na een slok koffie en een paar happen van haar brood kon ze al een stuk helderder denken. De kans was groot dat ze hier over een week weer uit was, zoals Jana had gezegd. Als ze inderdaad alleen maar een anonieme aangifte hadden...
Uiteraard zouden ze Fleur ondervragen. Ellen probeerde zich voor de geest te halen hoe dat zou gaan, Fleur zou minstens zo opstandig zijn als zij en alles ontkennen, de boel bij elkaar schreeuwen en de agenten en welzijnswerkers die haar ondervroegen de huid vol schelden.
Een lichamelijk onderzoek? Ellen had wel eens een film gezien dat een kind dat kreeg en dat de ouder werd beschuldigd van misbruik op basis van een aantal dingen die ze hadden gevonden. Uiteindelijk werd de ouder vrijgesproken, maar...
Bij Fleur zouden ze een hoop vinden, nu was het bijna twee weken geleden dat ze de laatste SM sessie hadden gedaan, en er zou weinig zichtbaar zijn, misschien een enkele striem. En natuurlijk Fleurs gebroken maagdenvlies, en de vaginale opening die duidelijk een paar dagen geleden nog was gepenetreerd.
Nu kon Fleur natuurlijk...
Ellen wist niet in wat voor bochten Fleur zich zou wringen om Ellen te beschermen, maar ze kende het meisje en ze was gewiekst genoeg om alles te verdraaien en te ontkennen.
Ellen zette het lege bord weer op het uitgeklapte klepje van de deur en keek naar de blauwe buitenlucht, zichtbaar in het hoge raam.
Ze was alle verloop van tijd kwijt en was blij toen de deur werd geopend en een agente aankondigde dat ze kon gaan douchen. De douche was een andere kale, met tegeltjes bemetselde, cel. Ellen voelde zich steeds beter. Een weekje er tussenuit, met een beetje fantasie was het een vakantie. Met roomservice en entertainment in de vorm van twee weifelende rechercheurs. Of een soort nonnenklooster.
Ellen kreeg gevangenisgoed aan, een simpel shirt, een broek en een iets te grote onderbroek, toen ze klaar was met douchen. En na weer een tijdje in haar cel, waarin ze fantaseerde over wat ze met Fleur zou gaan doen wanneer ze vrij kwam, werd ze weer opgehaald.
De binnenplaats waar ze gelucht werd had frisse lucht, en meer niet. Er was een stalen net over gespannen zodat er niets naar boven kon, of naar beneden. En ze mocht alleen een paar rondjes lopen terwijl twee medegedetineerden een paar meter voor haar en achter haar liepen. Eentje zat duidelijk vast voor drugs omdat hij er erg slecht uit zag, de andere wellicht voor rijden onder invloed. Of iets met alcohol omdat hij veel zuchtte en steunde, hij niet helder leek en veel aan zijn slapen zat om die te masseren met zijn vingertoppen.
Na blijkbaar een uur ging Ellen weer de cel in en werd even later haar lunch opgediend. Ze grijnsde, het was net een hotel.



‘Kooiman, meekomen.’
‘Waarvoor?’ Vroeg Ellen aan de agent die in haar deuropening stond.
‘Uw raadsvrouw is net gearriveerd.’ Zei de man koud.
Ellen stond op, ze hoopte dat Jana had achterhaald waar Fleur was. Ellen volgde de agent naar dezelfde gang waar ook de verhoorkamer zat, maar ze gingen in een andere kamer waarin alleen een bureau stond met twee stoelen.
Jana zag er gestrest uit en wist net een glimlach te toveren toen Ellen ging zitten.
‘Is er iets?’ Ellen voelde dat de optimistische sfeer waarin ze gisteren afscheid hadden genomen er niet meer was.
‘Je stond in de krant.’ Zei Jana kort.
‘Wat?’
‘Vanochtend verscheen er in een aantal dagbladen een kattebelletje dat een vrouw van zesentwintig was aangehouden op verdenking van kindermisbruik.’ Zei Jana. ‘Maar een grote landelijke krant deed wat in zijn naam staat en begon te graven.’
‘De Telegraaf?’
‘Ik zeg niks.’ Zei Jana. ‘Maar ze vonden uiteindelijk uit dat jij een lerares bent en hebben vlak voor ik hier kwam zelfs een ouderkoppel van een van jouw leerlingen bereid gevonden een interview te geven waarin ze stellen dat jij hun zoon misbruikt hebt. Verder staat er hier vlak voor het gebouw een klein legertje aan reporters en cameraploegen. Je bent landelijk nieuws.’
Ellen was in alles niet zo geïnteresseerd als in het interview waar Jana het over had.
‘Mag ik het lezen?’ Vroeg Ellen.
‘Nee, eigenlijk moet je, hangende het onderzoek, verstoken blijven van nieuws.’ Zei Jana. ‘Ze hadden de namen gefingeerd maar ze kwamen hier morgen naartoe om formeel een aanklacht te doen.’
‘Maar ik heb nog nooit een jongen aangeraakt.’ Zei Ellen. ‘Echt niet, ik ben lesbisch, waarom zou ik dan een jongen misbruiken?’
‘Dat is niet aan mij.’ Zei Jana. ‘Maar ze claimen dat deze jongen als gevolg van het misbruik naar een speciale school moest.’
‘Jon!’ Ellen sprak het uit als een vloek. Het zou toch niet zo zijn dat die nitwit haar de cel in wist te krijgen?
‘In het interview heette die Levi.’ Zei Jana. ‘Maar maak je geen zorgen, een psycholoog en een rechercheur zullen bij het verhoor aanwezig zijn en zullen zo doorhebben wanneer die knul een kulverhaal ophangt.’
Ellen voelde zich koken van woede. Als ze al over een week vrij was dan was haar naam te schande gemaakt! Kon ze haar baan nog wel houden nu iedereen wist, of dacht te weten, wat er was gebeurd? Wanneer er een stroom van aanklachten kon volgen?
‘Terug naar de zaken, vergeet die dingen het volgende probleem is jou eruit te krijgen.’ Zei Jana die haar tas pakte. ‘Jouw inkomsten staan inderdaad niet toe dat ik pro deo werk, dus ik heb hier een contractje met mijn voorwaarden, jouw voorwaarden, en dergelijke.’
Ze legde de papieren voor Ellen neer.
‘Zoals het ernaar uit ziet ben ik mijn baan kwijt, hoe kan ik ooit jou dan...’
‘Dat is van later zorg.’ Zei Jana. ‘Nummer één is jouw hier weg krijgen, nummer twee is je weer herenigen met Fleur, en nummer drie is daarna het aanpakken van laster en smaad.’
Ellen pakte de pen die Jana naast de papieren had gelegd, want ze was weer wakker geworden door één naam.
‘Weet je waar Fleur is?’ Vroeg Ellen terwijl ze haar handtekeningen zette.
‘Ja, hier in Zwolle bij het kinderopvang van jeugdzorg.’ Zei Jana. ‘Ik heb een aantal bevriende kanalen aangesproken. Ze maakt het goed en wordt vandaag verhoord en onderzocht. Morgen ook waarschijnlijk als ze vandaag emotioneel wordt of onmogelijk nog gehoord kan worden.’
‘Verder niets?’
‘Nee.’ Zei Jana.
‘Weet je ook niet hoe ze geslapen heeft vannacht? Of ze...’
‘Nee.’ Zei Jana hoofdschuddend. ‘Mijn bronnen baseren zich enkel op rapporten die worden afgegeven door de daar werkende ambtenaren.’
Ellen beet op haar lip terwijl Jana de papieren weer opruimde.
‘Maak je geen zorgen, over een week zie je haar weer.’ Zei Jana. ‘Ik kom langs als de situatie veranderd, en intussen blijf je niets zeggen en niets doen waar ik niet bij ben.’



De week verliep langzaam. Ellens fantasie van een vakantie verdween, net als die van een klooster. Ze had het gevoel dat haar hersenen aan het afsterven waren terwijl ze meedreef op de sleur van het bureau. Ze was ook blij toen ze na zeven dagen weer werd geroepen en naar de verhoorkamer werd gebracht.
‘Ben ik vanmiddag vrij?’ Vroeg Ellen toen ze Jana zag zitten.
‘Ik denk het wel, dat krijgen we zo te horen.’ Zei Jana met een glimlach.
‘Nog iets gehoord van Fleur?’
‘Ik, en mijn kanalen, mogen er niet meer bij.’ Zei Jana met een spijtig gezicht. ‘Dat komt omdat de verhoren zijn geweest, maar als ze beschuldigend waren geweest had ik het wel gehoord. En jij zeer zeker.’
Ellen ging zitten en wachtte blijmoedig af. Vanmiddag thuis en dan over een paar dagen Fleur weer terug. Desnoods zou de directeur wel helpen, hij had al zo veel voor elkaar gebokst. En wanneer zij en Fleur weer samen waren zou ze wel zien wat ze kon doen aan haar baan.
‘De politierechter zal al wel uitspraak hebben gedaan.’ Zei Jana. ‘Maar onder deze omstandigheden kunnen ze niets anders doen dan jou laten gaan. Ik help je dan wel je pleegdochter terug te krijgen.’
‘Ik heb ook mijn eigen kanaaltjes.’ Zei Ellen.
De deur ging open en Jozef en Albert kwamen binnen.
Albert ging weer zitten en drukte het opnameapparaat weer aan.
‘Eenentwintig augustus, tien uur elf. Verhoor van Kooiman. Aanwezig zijn de verdachte, haar raadsvrouwe, ik, rechercheur Fredriksen en rechercheur Hengelaar.’
Ellen wierp een blik op Jana en zag dat haar ogen zich vernauwd hadden.
‘Ik geef het woord aan Hengelaar.’ Zei Albert.
Jozef schraapte zijn keel.
‘Mevrouw Kooiman, heeft u iets te zeggen?’
‘Nee.’ Zei Ellen voor Jana dat kon doen.
‘Helemaal niet?’ Vroeg Jozef. Ellen hoorde duidelijk een wanhopige klank in zijn stem.
‘Heren, gaan we deze klucht volhouden?’ Vroeg Jana.
Albert liet zijn hand vlak op de tafel komen.
‘Nee.’ Was zijn verweer. ‘De politierechter ziet geen reden om mevrouw Kooiman langer vast te houden. Er zijn aangiftes gedaan maar die zijn na toetsing valselijk gebleken.’
‘Begrijp ik hieruit dat u de reputatie van mijn cliënt op het spel hebt gezet, en mogelijk zelfs hebt vernietigd, op zoek naar bewijs?’
‘Er is een anonieme tip ingediend...’
‘En een hoop laster uitgestort.’ Jana was des duivels. ‘Ik ben al betrokken geweest bij meerdere zaken; maar de dwaling in deze zaak is buitenproportioneel.’
Alberts gezicht was vertrokken en hij beet op zijn lip.
‘Ik adviseer mijn cliënt om stappen te ondernemen tegen u en justitie. Ze is een lerares! Het moge duidelijk zijn dat haar reputatie onherstelbaar beschadigd is!’
‘Ik...’ Jozef keek moeilijk. ‘Ik kan mijn excuses maken, dat is het enige wat ik kan doen.’
Jana’s blik verschoof naar Albert die als oudere ook een duit in het zakje moest doen.
‘Ik neem contact op met de chef.’ Zei Albert toen hij zich in een hoekje gedreven wist. ‘En ik zal aan hem vragen een officiële verklaring eruit te doen waarin de onschuld van mevrouw Kooiman word gewaarborgd.’
‘Dan zullen ik en mevrouw Kooiman proberen de puinhoop die jullie hebben veroorzaakt op te ruimen.’ Zei Jana. ‘We kunnen deze zaak dus als afgedaan beschouwen? Mevrouw Kooiman is vrij te gaan?’
‘Dat is ze.’ Met een spijtig gezicht zette Albert het opnameapparaat uit.
‘Mooi.’ Jana stond op. Ellen keek even verbaasd maar liet toen ook haar stoel voor wat het was. Het was vreemd dat ze net nog in de zenuwen zat en dat ze nu mocht gaan.
‘Eén ding.’ Zei Albert net toen Ellen van plan was zich om te draaien. Hij keek Ellen recht aan. ‘We houden u strak in de gaten.’ Hij had zijn hand op de tafel liggen en gebald, maar zijn wijsvinger wees naar Ellen.
Ellen probeerde haar gezicht niet te laten vertrekken; het was duidelijk dat Albert en Joost en hun teams niets hadden kunnen vinden. Maar dat Albert ervan overtuigd was dat er iets aan de hand moest zijn.
‘Doet u dat. Zolang u uw baan nog heeft.’ Zei Jana uit de hoogte. ‘Ellen, volg mij maar, ik zet je thuis af.’
De deur van de verhoorkamer werd na een klop van Jana geopend en Ellen had het wonderlijke gevoel dat ze door het middelpunt van de aarde was gereisd en veilig terug was gekomen.
‘Uw spullen staan klaar bij de balie.’ Zei de man die de deur had geopend tegen Ellen en Jana. ‘U moet echter wel rekening houden met de pers. Die staat buiten.’



‘Natuurlijk.’ Jana klonk als een grommende dinosaurus. Ze draaide zich om naar Ellen.
‘Wil je een verklaring afgeven tegen de pers of in stilte naar huis?’
Ellen twijfelde. Het liefste wilde ze naar huis om zich te concentreren op de terugkeer van Fleur. Maar aan de andere kant had ze ook het gevoel dat ze haar gezicht moest laten zien.
‘Wie voert het woord?’ Vroeg Ellen.
‘Ik zal het wel doen, ik ben toch op stoom.’ Zei Jana.
‘Dat merk ik.’
Ze liepen naar het publieke gedeelte met een wachtruimte en een balie.
‘Uw spullen.’ Een jonge agente achter de balie schoof Ellen een plastic tas toe. ‘En een fijne dag nog.’
‘Dank u.’ Zei Ellen tegen haar zin. Daarna liep ze achter Jana aan naar de schuifdeuren die waren afgeplakt en geblindeerd met een mat politielogo. Dat was maar goed ook want toen Jana en Ellen erdoor liepen zag ze pas wat voor een chaos het buiten was. Ellen zag wel acht cameraploegen, het dubbele aantal journalisten en vijftien fotografen.
Ellen hoorde niet wat ze zeiden want ze spraken allemaal door elkaar en riepen haar dingen toe.
‘Mag ik even uw aandacht!’ Jana kreeg het bijna onmiddellijk toen ze erom vroeg.
‘Mijn cliënt is vrijgesproken van alle aantijgingen tegen haar. Justitie heeft wederom gefaald in het oppakken van de juiste personen en een onschuldig persoon achter de tralies geprobeerd te krijgen. Mijncliënt heeft een meisje opgevangen uit de goedheid van haar hart en justitie en politie zijn afgegaan op een anonieme en valse tip. Om haar in diskrediet te brengen en te beschadigen. Ik zal mijn cliënt bijstaan in de tijd die gaat volgen.’
‘Is uw cliënt bereid wat vragen te beantwoorden?’ Een van de radioverslaggevers deed gretig een stap naar voren.
Jana keek naar Ellen die haar schouders ophaalde.
‘Een paar vragen.’ Zei Jana.
De bende journalisten ging uit hun dak. Ellen had wel eens een verklaring van de Amerikaanse president gezien waar het ook altijd zo aan toe ging. Ze wees naar de radioverslaggever en de reporters werden eerbiedig stil.
‘U bent daadwerkelijk vrij van alle klachten?’
‘Ja.’ Zei Ellen die dat niet zeker wist. Maar Jana knikte.
Weer brak er tumult los, tot Ellen weer iemand aanwees.
‘Gaat u uw vak als lerares voortzetten?’
‘Het onderwijs is de afgelopen jaren mijn leven geweest. Als het vertrouwen van de school voldoende is en ik terug mag komen dan hoop ik in september gewoon weer voor de klas te staan.’
‘Laatste vraag.’ Kondigde Jana aan terwijl Ellen dacht dat er een oproer zou uitbreken onder de journalisten. Weer wees ze er eentje aan, een vrouw dit keer.
‘Er zijn geruchten dat de tip wellicht afkomstig was van uw ex-vriendin waarmee u pasgeleden de relatie hebt verbroken...’
‘Daar ga ik geen antwoord op geven.’ Ellen had wel het vermoeden dat Janita iets gezegd moest hebben, maar ze wilde niet de schuld in haar schoenen schuiven.
‘Kom, we gaan.’ Jana pakte Ellen bij de arm en ze liepen tussen de verslaggevers door. Die maakten wel iets ruimte, maar net niet genoeg terwijl ze Ellen en Jana met vragen bleven bestoken.
Jana had een mooie ruime Mercedes en liet Ellen in de passagiersstoel plaatsnemen. Daarna ging ze zelf achter het stuur zitten en reed de auto in de richting van de snelweg. Een aantal gewaagde reporters versperden haar de weg, maar door te toeteren en extra gas te geven sprongen die snel opzij.
Op de snelweg aangekomen zette Jana de radio aan. Ellen had al een week geen muziek gehoord en vond het heerlijk eindelijk weer wat te horen van de buitenwereld. Ze kon de zon zien schijnen, de akkers zien en het dorp waar ze woont naderen.
Het dorp zonder Fleur.
Ellen voelde zich meteen weer droevig.
De muziek ging over in reclame en daarna op het nieuws.
‘Wil je het horen? Ik denk dat jij erop voor komt.’ Vroeg Jana.
Ellen haalde haar schouders op en Jana zette de radio iets harder.
“...de van misbruik beschuldigde lerares is zojuist vrijgelaten uit de politiecel te Zwolle. De politie heeft aangegeven dat ze naast een anonieme tip en een valse aangifte niets hebben kunnen vinden en heeft de zaak laten vallen. Tegen de journalisten hebben de lerares en de advocaat van de lerares gezegd dat ze de politie verantwoordelijk houden voor deze blunder en de lerares heeft aangegeven te hopen na de zomer weer aan het werk te kunnen op haar school...”
‘Ik hoop dat dat gaat lukken.’ Jana zette de radio weer zachter.
‘Ik hoop dat ik Fleur weer terug kan krijgen.’ Mompelde Ellen.
‘Daar gaan we aan werken, geloof me maar.’ Zei Jana.
Ze reden de snelweg af en draaiden over de rotonde het dorp in. Een hoop huizen waren stil omdat het zomervakantie was en de bewoners naar Zuid-Frankrijk of een andere bestemming. Het duurde niet lang voor Jana wegdraaide van de hoofdweg en een aantal binnenweggetjes doorging en stopte voor de appartementenflat van twee verdiepingen waar Ellen in woonde.
‘We zijn er.’ Kondigde Jana aan. Ze stapten uit en Ellen keek rond. Haar auto stond nog op dezelfde plek als waar ze die had achtergelaten; tenminste... toen ze was gearresteerd.
Ze liepen de trap op naar de galerij zodat ze naar het appartement van Ellen konden, de laatste van de galerij. Maar voor ze daar konden komen werd de deur naast die van Ellen geopend en kwam de bewoner, van middelbare leeftijd, naar buiten.
‘Ah, buuv!’ Zei hij blij.
Ze hadden nooit een woord gewisseld, op een enkele keer na, dus Ellen was verbaasd en een beetje op haar hoede. Ze had dan wel haar pijlen gericht op Janita, maar de buurman kon natuurlijk ook iets gehoord hebben. Fleur kreunde en gilde nogal eens tijdens de seks.
‘Buurman.’ Zei Ellen daarom kortaf met een knik.
‘Ik hoorde op de radio al dat u vrij was gekomen. Stelletje rukkers op dat bureau.’ De man klonk oprecht kwaad. ‘Als ze nu eens achter echte pedo’s en criminelen aan gingen zitten. In plaats daarvan pakken ze alleen maar mensen op die kinderen adopteren en hardrijders. Triest.’
‘Is er nog iets gebeurd hier?’ Vroeg Jana. ‘Hoe is het met haar huis.’
‘Och...’ De man ging gemakkelijk tegen zijn deurpost staan. ‘De politie kwam vorige week; ik zei nog tegen Fien dat het ineens er druk was buiten, en ze hebben het slot van de buuv na een aantal keren bellen en bonken op de ramen opengemaakt met een loper. Daarna zijn ze een tijd binnen geweest en hebben ze op de parkeerplaats verdekt gestaan om buuv op te wachten. Ehm... de dag erna zijn er wel wat nieuwsgierige snuiters geweest om te kijken en is er weer politie langs geweest en hebben dozen meegenomen. Toen er op het nieuws was dat ze een lerares was hebben we wat minder plezante bezoekjes gehad.’
‘Minder plezant?’ Ellen keek verschrikt naar haar voordeur, maar zowel de ruit van haar woonkamer als de voordeur leken onaangetast.
‘Ja, Hendriksen op vijftien A ging zijn hond uitlaten en zag dat er op de parkeerplaats een aantal van die opgeschoten knullen stonden. Blijkbaar hadden ze eieren bij zich. Dus Hendriksen heeft bij mij, en bij Poppel en Stuifsen aangebeld en we hebben die raddraaiers weggejaagd. De volgende dag zijn er ook nog een paar protestmakers geweest die spandoeken bij zich hadden. Toen Stuifsen ze vroeg wat ze bezielde zijn ze weer weggegaan. Er was geen reden hier te protesteren want de buuv was immers niet thuis.’
‘Geen vernielingen?’ Viste Jana verder.
‘Nee, dat met die eieren, maar die hebben ze niet hier gebruikt.’
‘Goed, bedankt voor de info.’ Zei Jana.



‘Geen probleem, fijn dat u weer terugbent buuv.’
De buurman keek hen na tot Ellen de sleutels uit haar zak haalde en haar voordeur opende.
In de hal was niet te zien dat er politie was geweest, net als in de woonkamer en de keuken. Ellen liep door naar het gangetje en haar slaapkamer. De dekens waren recht getrokken maar duidelijk doorzocht geweest, de kledingkast stond wijd open. Er had een doos in moeten staan met seksspeeltjes die ze nog had van haar tijd met Janita, maar die was weg. Dat kwam niet onverwacht.
Ellen liep door naar de tweede slaapkamer, die van Fleur.
De gordijnen zaten nog dicht omdat het een warme dag was geweest de laatste dag dat ze hier was. Ellen keek naar het opgemaakte bed, de eenzame barbies. Het boek waarin Fleur bezig was geweest en wat nu met de kaft omhoog op haar nachtkastje lag.
Zou ze Fleur ooit weer zien?
Ellen slikte en probeerde de tranen tegen te houden, juist dat zorgde ervoor dat ze haar neus moest snuiten en dat de tranen kwamen.
‘Rustig maar.’ Jana stond bijna onmiddellijk achter Ellen en trok haar tegen zich aan. ‘Laat het er maar uit, je hebt een afschuwelijke tijd achter de rug.’
Ellen legde haar hoofd tegen de schouder van de vrouw. Het was niet de tijd die geweest was; maar de tijd die nog ging komen. Fleur was ze kwijt. Het voelde alsof ze haar levenspartner was verloren.
‘Is dit de kamer van je pleegdochter?’
‘Van Fleur ja.’ Zei Ellen benepen.
‘Kom maar, dan gaan we naar de woonkamer. Ik pak wel wat te drinken voor je. Kalmeer maar.’
Ellen was blij dat Jana het niet had over plannen om terug te slaan tegen de politie of iets anders. Ze wilde even zwelgen in verdriet voor ze iets kon of wilde ondernemen.
Ze werd door Jana op de bank gezet en met een aankondiging dat ze thee ging maken liep die naar de keuken.
Ellen hield haar handen voor haar ogen. Ze wilde niet meer kijken, overal zag ze nu Fleur. Ze was nu vrij, maar wat had ze daaraan zonder Fleur?
Jana wist blijkbaar haar weg in de keuken en kwam snel weer terug met twee dampende bakken thee. Maar veel tijd om te genieten had ze hier niet van.
De deurbel ging en toen Ellen een beweging maakte om op te staan duwde ze haar weer terug op de bank.
‘Blijf maar zitten, ik kijk wel wie het is.’
Ellen wist niet wie het kon zijn en of ze die persoon dan wel wilde zien. Het konden journalisten zijn, het konden kwajongens zijn. Ze hoorde een kort gesprek bij de voordeur die werd dichtgedaan.
‘Ellen.’
Ellen keek op en zag een dikkige oude man in haar woonkamer staan. Hij zag er, zoals vaker in zijn vrije tijd, potsierlijk uit in een ruitjesblouse en een soort kniebroek. Haar collega Herman had eens gezegd dat hij kon lijken op een jager die zijn geweer kwijt was, maar nu leek hij op een houthakker die het bos was kwijtgeraakt.
‘Ik heb mijn vakantie afgebroken toen ik het hoorde.’ Zei hij bijna schuldbewust.
‘Meneer de directeur.’ Ellen stond op en probeerde te glimlachen. Maar ze werd overvallen door een slapmakend gevoel van verdriet toen de man op haar afstapte en haar omhelsde.
‘Noem me gewoon Frans, dat doet mijn vrouw ook.’
‘Hij zei dat hij de directeur was van de school?’ Jana stond achter de directeur en keek wantrouwig naar de rug van de man.
‘Dat is zo.’ Zei Ellen met een trilling in haar stem.
‘Ik hoorde dat je vrij was en ben meteen gekomen.’ De directeur liet Ellen los en plaatste zich op de bank. ‘Ten eerste moet ik je zeggen dat ik volgende week een afspraak heb met de ouderraad en de schoolraad. Ik zal hemel en aarde bewegen dat jij je baan mag houden. Een foute beschuldiging als dit mag er niet voor zorgen dat jij je leven en baan kwijtraakt.’
Ellen slikte een paar tranen weg. Niet alleen omdat ze het geweldig vond dat deze man zo veel vertrouwen in haar had, maar ook omdat dat vertrouwen misplaatst was.
‘Dat is geweldig om te horen.’ Zei Jana omdat Ellen niet in staat leek iets uit te brengen. ‘Denkt u dat u een veilige werkomgeving kunt creëren?’
‘Mevrouw, u onderschat mijn kunnen.’ Zei de directeur met een flair van zijn gebruikelijke ego en ouderwetse charme. ‘Ik ben de directeur, als ik zeg dat het gebeurt dan gebeurt het!’
Ellen kon het niet laten een lachje te slaken.
‘Kijk, ik wilde dat Ellen zou lachen en Ellen lacht.’ Gaf de directeur alsof hij zojuist een wonder had verricht.
‘Ik waardeer uw zelfvertrouwen, en dat zeg ik niet vaak.’ Ook Jana kon een glimlach niet onderdrukken.
‘Ellen blijft bij mij op school. Ze is een goede lerares, ze weet hoe alles werkt. In drie jaar tijd is er maar één leerling geweest die heeft gefaald. En geloof mij; dat ligt echt aan die leerling in kwestie.’
‘Jon.’ Zei Ellen zacht. ‘Die heeft ook aangifte gedaan.’
‘Ja. Ik ben geen pedo of homo maar ik heb je klassenfoto van vorig jaar bekeken en er zaten knappere jongetjes tussen om te misbruiken.’ Zei de directeur.
De bewonderende blik van Jana vervaagde met de snelheid van het licht.
‘Ik heb mij ook geprobeerd om me voor te stellen hoe dat verhoor gegaan moet zijn; “Weet ik niet.” “Weet ik niet.” “Kan ik me niet meer herinneren.”’ De directeur zette een licht zeurderig stemmetje op van een minder capabel persoon wat echt veel weg had van Jon en Ellen moest nu hardop lachen.



‘U heeft verder geen weet van aangiftes?’ Vroeg Jana.
‘Ik weet wel dat alle ouders van haar vorige klas bijeen zijn gekomen, alle ouders die niet op vakantie zijn in elk geval, hebben gepraat en mij een brief hebben gestuurd waarin ze stellen dat ze overtuigd zijn van de onschuld van Ellen.’
Ellen voelde zich een stuk beter; misschien werd er niet zo zwaar aan getild als aanvankelijk werd gevreesd.
‘De media heeft haar misschien zwart lopen schilderen en mensen van Amsterdam tot Maastricht mogen dan denken dat ze schuldig is. Maar wij kennen haar, en ze heeft niets fout gedaan.’ Zei de directeur met dwang. ‘En dat zal ik ook tegen de pers zeggen als ze ernaar vragen.’
‘Bedankt, dire... Frans.’ Zei Ellen.
‘Waar is Janita trouwens?’ Vroeg de directeur terwijl hij meewarig rondkeek. ‘Je vriendin? Of is dit je nieuwe?’
‘Zij? Jana?’ Vroeg Ellen die eerst wilde reageren op het staartje van de zin. ‘Nee, ze is mijn advocate.’
‘Dat zei ze al, ik had gehoopt dat het een leugen was.’ Gromde de directeur.
‘Het is uit tussen Janita en mij.’ Ellen zei het snel in de hoop dat het niet helemaal aankwam bij de directeur, maar die was oplettend als altijd en het kwam zeker aan.
‘Echt waar?’ Vroeg hij ontsteld.
‘Fleur kwam tussenbeide.’ Ellen sprak niet uit dat Janita haar en Fleur bezig had gezien in de slaapkamer. ‘En dat werd Janita te veel.’
‘Verdomme.’ Vloekte de directeur zacht. En daarna lichtten zijn ogen op. ‘Je denkt toch niet dat zij die “tip” gegeven heeft?’
‘Ik weet het niet.’ Zei Ellen die het niet durfde te denken.
‘Dat zal ik wel heel laag vinden van haar.’ Merkte de directeur op. ‘Heel, heel, heel laag. Ze heeft dan niet alleen jouw leven op het spel gezet, maar ook het geluk van Fleur.’
‘Over het geluk van Fleur gesproken...’ Jana rechtte haar rug. ‘Ik ga kijken wat ik daaraan kan doen.’
‘Volgens mij is er een bepaalde regel dat alleen een twee oudergezin een kind mag adopteren.’ Zei de directeur. ‘Maar ik kan navragen bij jeugdzorg.’
De ogen van Jana vernauwden zich even. ‘Ellen had het er al over dat ze iemand had met contacten.’
‘Dat zal ik dan wel wezen.’ Zei de directeur. ‘Ik heb een aantal goede contacten op jeugdzorg. Ik heb Ellen eerder dit jaar ook aan Fleur geholpen.’
‘Als we dan samen eens actief samenwerken om Fleur terug te krijgen.’ Jana boog zich voorover naar de directeur. ‘Ik de wettelijke kant, jij de contacten. Als die contacten veel geven om Fleur kunnen ze vitale info geven over het wel en wee van jeugdzorg en de manier waarop zij denken Fleur te willen houden.’
‘Deal.’ Zei de directeur zonder nadenken. ‘Ik wil geen leerling van mij inleveren. Ik weet dat ik mijn docent kan redden, nu haar pleegdochter nog.’
‘Mooi, dan ga ik een aantal collega’s bellen. Ik ben zelf meer thuis in strafzaken maar ik ken een mannetje met enige ervaring in adoptie. Hij is afgestudeerd op het onderwerp meen ik. Misschien kunt u uitzoeken waar Fleur zit? Dan kunnen we wellicht de procedure versnellen.’
‘Dat gaat moeilijk.’ De directeur ging achterover zitten en sloeg zijn armen over elkaar.
‘Uw contacten zitten niet hoog genoeg?’ Vroeg Jana terwijl haar gezicht vertrok.
‘Mijn contacten zitten zo hoog dat ze blind worden van de vuurtoren.’ Zei de directeur strak. ‘Maar ik persoonlijk doe niets zonder drinken. Jullie hebben thee, en ik heb recht op iets gelijkaardigs. Maar dan met meer cafeïne.’
Jana’s gezicht verslapte zich tot een blik die zich hield tussen nors en verveeld. Het was duidelijk dat ze nog moest om leren gaan met de humoristische wijze waarop de directeur tegen dingen aankeek.
‘Ik zet wel koffie.’ Ellen wilde niet horen wat ze van plan waren en op welke manier het fout zou kunnen lopen. Ze zou toch alleen maar in de weg lopen.
‘Mooi, ik ben net een stoomtrein; zonder drank; geen stoom; zonder stoom; geen voortgang.’
‘Zal ik je dan even op weg duwen.’ Zei Jana met verhulde irritatie. ‘We moeten nu snel handelen. Fleur zit waarschijnlijk in een opvang van jeugdzorg. Als we te lang wachten gaat ze naar een pleeggezin en wordt het moeilijker haar weg te krijgen.’
‘Ze zit in internaat de Meijer aan de IJsseloever.’ Zei de directeur.
Ellen was halverwege de bank en de keuken geweest maar draaide zich nu wezenloos om. Was Fleur daar?
‘Koffie!’ Zei de directeur toen hij merkte dat Ellen stil was gevallen.
Ellen draaide zich met bonzend hart weer naar de keukendeur en liep met moeite verder.
‘Dat u dat al weet.’ Zei Jana onder de indruk.
‘Ik ben de directeur, ik hoor dat soort dingen te weten.’
‘Ik heb voor het laatst wat gehoord toen zat ze aan de Wagenstraat.’
‘Daar konden ze haar niet handelen.’ Zei de directeur met een giechel. ‘En de Meijer ligt dichter bij het ziekenhuis waar ze haar hebben onderzocht en ondervraagd.’




‘Handelen?’ Informeerde Jana.
‘Ze zette de boel te veel op stelten...’
De keukendeur viel dicht en Ellen zette blind voor de wereld het koffiezetapparaat aan. Toen de koffie pruttelde hield ze zichzelf overeind aan het aanrechtblad. Ze moest de aandrang bevechten om naar de auto te rennen en naar het internaat te rijden. Fleur was daar!
Met trillende handen pakte ze een beker, wachtte tot de koffie klaar was en schonk de beker vol. Intussen was ze bij Fleur. Ze wilde haar terug, zou het lukken?
Ellen liep terug naar de woonkamer waar het nu stil was. De directeur had zijn mobieltje aan zijn oor en luisterde knikkend. Jana zat nu aan de woonkamer en deed hetzelfde terwijl ze aantekeningen maakte op haar schrijfblok.
‘En kernbinding dan?’ Zei de directeur ineens. Hij was even stil. ‘Ja, ik weet dat het een begrip is wat de woningbouw gebruikt. Maar kunnen we het niet in ons voordeel gebruiken?’
Ellen zette de koffie neer en keek van Jana naar de directeur.
‘We hebben al een aantal regels opgerekt om haar bij Kooiman te krijgen. Kunnen we niet verder?’
‘Amsterdam?’ Jana was in een heel ander gesprek. ‘Heb je nog contact gehad dan met den Haar? Hij heeft een hoop van dit soort zaken gedaan... gepensioneerden hebben nog altijd wat in de melk te brokkelen. Kan hij niet vriendelijk gaan doen tegen iemand in Groningen? Of anders contact opnemen met OM Groningen?’
Ellen ging op haar bank zitten, de bank waar Fleur ook altijd graag tegen haar aan lag, en liet de twee gesprekken over zich heen komen.
‘Schakel dan een psycholoog in.’ Zei de directeur alsof hij iets suggereerde. ‘En verbind me door met PJ. We moeten voorkomen dat ze nog verder wordt verplaatst... ja het is druk hier... een advocate.’ Hij lachte luid. ‘Ja een dreamteam, schrijf er maar een boek over wanneer je met pensioen gaat... nog dertig jaar zeg je? Nou, jongen wat heb jij het zwaar; geef me nu PJ maar.’
De directeur nam een slok van zijn koffie keek even naar Ellen en knipoogde geruststellend, hij ging gemakkelijk zitten, rolde een paar keer met zijn ogen voor hij weer recht ging zitten.
‘PJ! Pieter-Jan is de man die alles maken kan!’ Rijmde hij zo luid dat zelfs Jana bozig opkeek. ‘Hoe is het gozer! Een nieuwe collega? Is het een carrièremaker? Oh het is een zij! Nou als die Lydia je dwars zit begin je er gewoon een relatie mee, heb ik ook gedaan met mijn vrouw. Ik zal niet zeggen dat het beter is maar ze werkt in elk geval in mijn voordeel. Waarover ik bel; de zaak Kooiman... je hebt het nieuws gehoord ze is vrij en ze wil haar dochter terug. Ik weet dat je veel last hebt gehad door haar arrestatie, maar ze is vrij en heeft niets gedaan. Dus dat is komen te vervallen, de Telegraaf heeft te vroeg gekraaid. Zoek dus eens op wat we kunnen doen en kan je en passant tegenhouden dat de arme meid wordt verplaatst naar een ander adres?’
De directeur viel stil en gromde af en toe nog maar wat, waardoor Jana beter verstaanbaar werd. Al was die nu zo vervallen in een juridisch gebrabbel met af en toe Latijnse termen dat ook Ellen dat niet kon volgen.
Zo ging het ruim een uur door. Jana legde als eerste haar telefoon neer en liep daarna naar de banken.
Ze had de hele tijd rustig en ingetogen gesproken. In tegenstelling tot de directeur die luid met zijn toehoorders sprak alsof ze oude vrienden in een kroeg waren.




Toen hij zag dat Jana was gaan zitten trok hij een gezicht en probeerde duidelijk een einde te maken aan het gesprek.
‘Morgen spreken we elkaar nog wel Henk-Pieter, geef door aan PJ en PS dat ik ze morgen ook bel. Is goed, doe de groeten aan je vriendin. Kusjes, ook goed, kusjes aan je vriendin.’
Hij hing op en zuchtte.
‘Klaar?’ Vroeg Jana die met haar pen aan het spelen was.
‘Ja, jij eerst.’
‘Ik heb contact gehad met het OM, die wil helpen met een zaak tegen jeugdzorg, maar enkel wanneer we eventuele zaken tegen justitie, vanwege de onrechtmatige opsluiting, laten varen. Verder heb ik contact gehad met een collega die me weer heeft geholpen aan een jeugdrechter die op korte termijn uitspraak kan doen. Hij vraagt enkel voldoende steun van meerdere partijen binnen jeugdzorg.’
‘Dan heeft PS, ik bedoel, Pieter Sander in elk geval Den Haag al zo ver gekregen dat ze ons steunen.’ Zei de directeur. ‘Nu Ellen vrij is hebben ze hun afdelingshoofd omgepraat.’
‘Geweldig.’ Zei Jana. ‘Als zij en nog een paar dat tegen de rechter vertellen dan komt dat terecht. Verder heb ik ook contact gehad met een jurist die wil adviseren over de positie van Ellen omdat ze vals is beschuldigd en vastgezet, maar wanneer het OM achter ons staat is dat niet meer nodig en zullen we dat ook niet doen. En wat heb jij meer?’
‘Ehm...’ De directeur veegde over zijn voorhoofd.
‘Je moet ook aantekeningen maken.’ Jana hield pesterig haar schrijfblok omhoog.
‘Ik weet het allemaal nog wel.’ De directeur sloeg op zijn knie. ‘Fleur wordt voorlopig niet verplaatst, er was een pleeggezin gevraagd, maar dat wordt nu stopgezet. Achter de schermen zijn ze ernstig in verlegenheid gebracht door de arrestatie van Ellen, als justitie nog even een memo kan sturen dat het valselijk was dan zijn ze wellicht wat meer te porren. Waar we in elk geval op aan sturen is dat Fleur zelf de keuze moet maken wat ze wil. Dit is tegen elke afspraak in omdat ze nog maar tien is, maar we moeten iets. Als die jeugdrechter achter ons staat dan kunnen we daar bewust op aansturen. En ik heb een cadeau voor Ellen.’ Hij keek Ellen aan. ‘Ik krijg morgen bericht van PJ, maar hij gaat kijken of je Fleur mag bezoeken.’
‘Echt waar?’ Ellen ging recht zitten.
‘Ja, maar kalm blijven. PJ gaat het bekijken en als het kan meteen regelen. Niet vergeten dat Den Haag een moordkuil is en er tussen Den Haag en Zwolle doolhoven liggen waar een ambtenaar eng van wordt.’
‘Zullen we even telefoonnummers uitwisselen? Dan kunnen we contact opnemen wanneer we meer weten.’ Stelde Jana voor.
‘Is goed.’ De directeur noemde zijn nummer en ze namen het van elkaar over. Ellen zorgde intussen voor nieuwe thee en koffie.
De directeur en Jana bespraken nog even hun belevenissen met justitie waarbij de directeur vooral zijn belevenissen met de afloop van de zaak Amstelhout van het voorjaar gaf.
‘Dan gaan we maar eens.’ De koffie was op en de directeur ging weer staan. ‘Vakantie, waar blijft het. Ik ben het einde van de paasvakantie al bezig geweest met jou Kooiman, en nu mijn zomervakantie ook nog eens.’
‘Sorry.’ Zei Ellen schuldbewust.
‘Jij kan er ook niets aan doen.’ De directeur boog zich voorover en gaf Ellen een kus op haar voorhoofd. Het was een vreemde sensatie om door deze aimabele maar afstotelijke man gekust te worden. ‘Hou je maar kalm, ik en Jasmine komen morgen wel even kijken hoe het is. Anders kom je van de week eens een keer eten.’ Stelde hij voor.
‘Dank u wel.’ Zei Ellen die het weer te kwaad dreigde te krijgen.
‘Niets te danken, daar zijn we voor.’
‘Precies, we gaan het allemaal oplossen.’ Jana klonk weer strijdvaardig. ‘En hou je gewoon kalm en rustig. Laat niemand zomaar binnen en probeer het te verwerken. Kijk geen nieuws maar hou het licht, goed?’