Ellen schrok wakker en moest even bedenken waar ze was. Niet meer in haar cel maar in haar bed.
Daarna bedacht ze dat Fleur misschien naar de wc was gegaan en dat ze daarvan wakker was geworden. Maar dat kon niet omdat Fleur niet hier was.
Ellen wierp een blik op haar wekkerradio en zag dat het nog niet eens na twaalven was. Ze was dan ook vroeg naar bed gegaan. Alle belevenissen van de afgelopen week, vandaag en de ban op televisieprogramma’s hadden haar uitgemolken. Ze had geprobeerd om geen nieuws te kijken, maar ook praatprogramma’s schenen het te hebben over “de vrijgelaten lerares uit Overijssel” vandaar dat toen Ellen Humberto Tan deze aankondiging zag doen ze de tv had uitgeschakeld en naar bed was gegaan.
Dat verklaarde echter niet waarom ze wakker was geworden.
Ze spitste haar oren toen ze een geluid hoorde. Het was ratelend en zoemend... de voordeurbel.
Ellen sprong uit bed, kleedde zich snel aan en liep naar de woonkamer maar bedacht toen de waarschuwing van Jana. Misschien was het wel een of andere agressieve gast die haar in elkaar wilde slaan.
Ellen hoorde de bel weer. Ze was wel nieuwsgierig. Ze pakte haar telefoon en voerde alvast het noodnummer in voor het geval dat ze hulp nodig had en liep naar de hal.
Net toen ze de tussendeur van de woonkamer en de hal open deed rinkelde de bel weer dwingend. Ellen deed het licht aan en zag voor de deur wel de laatste persoon die ze had verwacht en ze twijfelde of ze open moest doen.
Janita stond voor de deur en keek smekend door de ruit naar Ellen.
Ellen wist niet wat ze moest doen. Ze wilde Janita niet spreken, ze wist al van alles af en ze naar alle waarschijnlijkheid had ze haar ook aangegeven bij de politie. Een gesprek zou alleen maar tot meer problemen kunnen leiden met een uitkomst dat ze Janita tot moes zou slaan.
Ellen schudde met haar hoofd en wilde het licht weer uitdoen.
‘Niet doen, ik wil praten!’ Riep Janita tegen de voordeur.
Het klonk gedempt.
‘Waarover?’ Vroeg Ellen op normale toon. ‘We hebben niets te bespreken.’
Janita kon haar niet verstaan, maar de strekking was duidelijk.
‘Ellen, kom op. Ik heb dit niet gewild!’ Riep Janita tegen het glas. ‘Alsjeblieft.’
Ellen zuchtte, ze drukte haar telefoon die ze nog in haar hand had uit en liep naar de voordeur om die op een kier te doen. Zo konden ze in elk geval praten zonder dat de buren mee konden genieten.
‘Wat wil je?’ Vroeg Ellen toen ze de deur op een paar centimeter had geopend.
‘Praten.’




‘Dat heb je al met de politie gedaan.’
‘Dat was ik niet.’ Zei Janita. ‘Ik schrok me wezenloos toen ik het hoorde. Ik had jou en Fleur beloofd de politie niet te bellen en daar hou ik me aan.’
‘Dan hebben we nog niets te bespreken.’ Zei Ellen kort.
‘Laat me binnen, ik hou nog van je.’ Janita klonk alsof ze in tranen kon uitbarsten. ‘Ik wilde je zien.’
Ellen deed de deur iets verder open zodat Janita haar kon bekijken. ‘Gezien? Dan doe ik de deur dicht.’
‘Ellen, kom op. Laten we binnen praten.’
Ellen had het gevoel dat ze zich beter zou voelen wanneer ze de deur dicht zou gooien. Een visioen met het hoofd van Janita tussen de deur was nog veel mooier.
‘Ik wil helpen.’
‘Ik heb al hulp.’
‘Ik wil jou en Fleur helpen.’
Ellen zuchtte.
‘Ik heb al hulp.’
‘Ik wil met je praten.’
‘Dat doe je al.’
‘Over ons en Fleur en... wat er gebeurd is.’
Ellens gedachten schoten terug naar de avond van Fleurs verjaardag. Fleur had een vibrator willen hebben voor haar verjaardag en Ellen had die voor haar gekocht. Ze wilden die uittesten toen ineens Janita in de deuropening had gestaan. Die had toen al gedreigd met politie, maar juist Fleur had gesmeekt om de politie niet te bellen. Janita was toen vertrokken en de volgende dag teruggekomen om haar spulletjes op te halen. Fleur en Ellen waren toen weggeweest. Het enige wat Janita had achtergelaten was de huissleutel geweest en twee brieven. Eentje voor Ellen en eentje voor Fleur.
‘Mag ik binnen?’
Met een gevoel dat er duizenden betere dingen waren om te doen deed Ellen de deur verder open en liet Janita binnen.
‘Bedankt.’ Janita stapte naar binnen en wilde Ellen omhelzen maar die deed een stap achteruit en weerde Janita af.
‘Raak me niet aan.’ Zei Ellen waarschuwend.
‘Sorry.’ Janita keek gekwetst en liep door naar de woonkamer. Ellen deed de deur dicht en volgde op ruime afstand.
Janita plaatste zich op haar eigen bank en het leek alsof er niets veranderd was. Al hing er nu een onzichtbare muur tussen hen in.
Ellen ging op haar plek zitten en keek Janita onverzettelijk aan met haar armen over elkaar geslagen.
‘Hoe is het?’ Vroeg Janita na een stilte die Ellen niet van plan was om als eerste te verbreken.
‘Geweldig, een weekje vakantie doet een mens wonderen.’ Zei Ellen kwaad. Hoe dacht ze dat ze zich voelde?
‘Ik was het niet.’
‘Och, dan hebben we nog maar negentien miljoen Nederlanders om te verdenken.’ Zei Ellen.
‘Het...’ Janita slikte. ‘Het was mijn vader.’
‘Sorry?’ Ellen voelde haar oren tintelen bij het noemen van iemand voor haar executielijst.
‘Ik en mijn moeder hadden het over waarom ik hier ben weggegaan. Ze had beloofd niets te vertellen. En een half uur later staat mijn vader ineens in de woonkamer en zegt dat hij “het geregeld” heeft. Toen ik vroeg wat hij dan geregeld zou hebben heeft hij gezegd dat hij het gesprek tussen mij en ma had gehoord en dat hij de politie had getipt.’
Ellen voelde haar vuisten automatisch ballen en haar gezicht vertrekken van woede.
‘Ik wilde je waarschuwen, maar je was niet thuis, en de politie kwam even later hier.’
‘Ik en Fleur waren uit eten. Het viel ons vrij rauw op het dak.’ Zei Ellen die niet wist of een waarschuwing geholpen zou hebben.
‘Sorry.’ Zei Janita. ‘Maar mijn moeder houdt haar mond wel, en mijn vader nu ook. Ik hoorde dat je vrij was en ik wilde je zo graag zien.’
Ellen zei niets, ze voelde ook het verlangen iemand te zien. Maar dat was niet Janita.
‘Hoe is, was, het tussen jou en Fleur?’ Vroeg Janita ineens.
‘Wat bedoel je?’
‘Nou...’ Janita zuchtte diep alsof ze iets wilde vragen wat ze wel wilde weten maar waarvan ze het antwoord niet echt wilde horen. ‘...ben je verliefd op Fleur? Hoe werkt het tussen jullie?’
‘Ik ben verliefd op Fleur ja.’ Ellen voelde een vreemde rilling toen ze dat zei. ‘En het werkte wel. Ze nam jouw taken veelal over. Ze kookt graag.’
‘Dus jullie zijn een stelletje? Zou je het zo willen noemen?’
Ellen vond dit een interessante vraag. Ergens leken Fleur en zij wel een stel; maar voor de buitenwereld zouden een zesentwintig jarige en een tienjarige altijd vreemd lijken.
‘Zo zou je het kunnen noemen.’
‘Zoals wij?’




Ellen wist dat Janita het niet had over het huishouden.
‘Zoals wij dat waren ja.’
‘Maar wat doe je dan allemaal? Het is een kind? Ze is tien. Wat is er leuk aan?’
‘Alles.’ Zei Ellen geprikkeld. Zij Janita hadden lief leed, bed en lichaam gedeeld. Maar dat was nu voorbij en ze had geen zin om haar seksuele relatie met Fleur te bespreken met Janita.
‘Ik... ik had gezien dat je een vibrator voor haar had gekocht.’
‘Een verjaardagscadeau, ze vroeg er zelf om. Eentje die klein genoeg was voor haar.’
‘Die heb je ook gebruikt?’
‘Ja, maar ze doet... deed het zelf de laatste tijd.’
‘En... SM?’
Janita en Ellen hadden, voordat Fleur bij hen kwam wonen, een SM fetisj gedeeld. Ellen vond deze vraag dus niet zo heel erg vreemd.
‘Dat doen we wel eens, maar ze vind het niet leuk. Ze wil het alleen maar doen om mij een plezier te doen. Toen jij weg was gegaan en ik in de put zat stond ze erop dat we SM zouden doen omdat het mij beter zou voelen.’
Janita had even een blik van walging getrokken maar dat stond al snel weer neutraal.
‘En nu ga je vast zeggen dat ik hulp nodig heb?’ Zei Ellen met een opgetrokken neus.
‘Nee, dat heb ik al gezegd.’ Zei Janita. ‘Maar ik blijf er wel achter staan.’
Ellen kon hier vreemd genoeg wel respect voor opbrengen. Ze was het er niet mee eens en wilde het ook niet, maar ze kon ergens snappen wat Janita bedoelde. Al zag ze zichzelf alles behalve als een gevaar voor Fleur of voor welk ander meisje dan ook.
‘Waar is Fleur nu?’
‘In het internaat aan de IJssel, de Meijer. De directeur en mijn advocate zijn ermee bezig haar hier weer terug te krijgen.’
‘Zij verdenken je niet?’
Ellen schudde haar hoofd.
‘Hoe is het met jou?’ Ellen besloot dat ze voldoende was uitgehoord.
‘Kut, waarom denk je dat ik hier ben? Mijn vader ging door het lint toen op de radio te horen was dat jij werd vrijgelaten. Hij brandde je tot de grond toe af en dat kon ik niet hebben.’
‘Je woont dus weer bij je ouders?’
‘Ja, waar moest ik anders naartoe? Ik was in paniek, alleen...’
‘Waren ze... hoe reageerden ze?’
‘Verbaasd. Ze waren die middag natuurlijk gewoon op het feestje van Fleur geweest. In eerste instantie heb ik gezegd dat het niet boterde tussen ons. Maar mijn moeder geloofde dat niet, dus iets meer dan een week geleden begon ze te graven net zo lang tot ik de waarheid vertelde.’ Janita zuchtte. ‘Hoe was Fleur eronder?’
‘Ze was blij.’ Zei Ellen. ‘Maar dat had je al wel kunnen raden. Ze was al sinds ze hier woonde bezig jou weg te krijgen. De manier waarop vond ze niet leuk. We hebben hier op de bank geslapen toen jij weg was gegaan en de volgende dag zijn we naar de Efteling geweest om onze gedachten te verzetten. Zij was ook bang.’
Ze waren weer stil. Het geheim van Ellen was nu bekend bij Janita, haar vader, haar moeder... het leek wel een waterstroom die uit haar controle was geraakt. Tegen wie zouden de ouders van Janita nog meer praten?
Ellen keek naar Janita die was verzonken in haar gedachten. Of misschien durfde ze niet uit te spreken wat ze dacht.
‘Waar denk je aan?’ Probeerde Ellen in de hoop dat ze erachter kon komen.
‘Ik probeer af te wegen of het goed is dat Fleur hier terugkomt. En hoe het nu verder kan tussen ons.’
‘Denk je dat Fleur beter af zou zijn bij een pleeggezin?’ Vroeg Ellen.
‘Dat is juist het punt, dat weet ik niet. Ik weet dat zij van jou houdt en dat jij van haar houdt en dat jullie misschien anders tegen dat begrip aankijken. Maar dat is het leeftijdsverschil tussen jou en haar, daar moeten jullie samen uitkomen. Ik weet dus niet of het goed is of ze terugkomt naar een plek waar een volwassene, die haar moet opvoeden, haar ziet als een volwaardige partner met seks en... aan de andere kant is ze nu in de handen van een instantie die... ons en haar heeft geholpen maar ook heeft tegengewerkt.’ Janita zuchtte diep en klakte met haar tong. ‘Ik denk dat ik onder aan de streep liever heb dat ze hier is. Dat is niet de ideale situatie voor haar en de manier waarop jullie met elkaar om zullen gaan. Maar dat is allicht beter dan een speelbal van de kinderbescherming. Jij geeft tenminste onvoorwaardelijk om haar en zij ook om jou. En liefde is wat ze nodig heeft, en ik weet zeker dat naast seks jij haar ook liefde geeft.’
‘Ik ben blij dat je er zo eerlijk over bent.’ Zei Ellen.
‘Mag ik jou dan vragen ook eerlijk te zijn?’ Vroeg Janita.
Ellen keek Janita afwachtend aan.
‘Tussen ons de afgelopen jaren... was dat een leugen? Hield je wel van mij.’
‘Natuurlijk hield ik van jou.’ Ellen wilde hier niet over liegen. ‘Ik was echt verliefd op je, en je bent een geweldig leuke meid om te zien en om mee te praten.’
‘Waarom ging het dan mis? Was ik niet voldoende?’
‘Jawel. Maar bij Fleur voel ik iets wat ik bij jou niet voelde, ik kan het niet omschrijven. Ik hou zielsveel van je en ik geef om je, maar ik geef iets meer om Fleur en ik hou ook iets meer van haar.’
Janita stond op en ging naast Ellen zitten.
‘Wil je dan misschien dat we...’
‘Nee.’ Ellen schoof op. ‘Ik heb Fleur nu, en daar hoef ik tegen jou niet over te liegen. Anderen noemen wat Fleur en ik hebben misschien onnatuurlijk. Maar we hebben wel een relatie. Ik zal niet aan anderen zitten. Ze vond het al niks toen jij nog hier woonde.’
Janita keek teleurgesteld.
‘Kop op.’ Zei Ellen. ‘Ik heb toch gezegd dat een kind je seksleven verneukt?’
‘Ja, dat had je gezegd.’ Janita grinnikte. ‘Toen wilde ik juist geen seks.’
Het was even stil en toen klopte Janita op haar knieën. ‘Ik ga weer.’
‘Oké, tot ziens?’
‘Ik mag toch wel eens langskomen?’ Janita stond op en keek Ellen vragend aan.
‘Ja, natuurlijk. Gewoon als vrienden.’
‘Als vrienden.’ Bevestigde Janita. ‘Ik kom wel hier, mijn vader zal je proberen iets aan te doen denk ik.’
‘Dat risico loop ik liever niet.’
‘Beloof wel dat je kijkt of je iets van therapie kan doen.’ Zei Janita toen ook Ellen opstond om haar naar buiten te laten.
‘Misschien.’ Zei Ellen vaag.
‘Denk erover na.’
‘Misschien.’ Ellen loodste Janita naar de voordeur waar ze elkaar even omhelsden. Toen was Ellen weer alleen.




Ellens huis was de volgende dag gebombardeerd tot het commandocentrum van het “Krijg Fleur Vrij” comité.
De directeur en Jana hielden hun kantoor op de bank terwijl Ellen voor koffie en thee zorgde. Rond het middaguur ging de directeur met haar mee naar de winkel. Mensen keken wel of stootten elkaar aan wanneer ze Ellen zagen. Maar wanneer de directeur hen aankeek bemoeiden ze zich weer met hun eigen zaken.
Thuis aangekomen belde Ellen haar ouders op. Die waren doodongerust geweest dat ze nog niets van zich had laten horen en meldden zich ook bij het hoofdkwartier nadat Ellen ze had gesproken.
Haar vader probeerde ook te helpen door op zijn telefoon wetten en feitjes op te zoeken terwijl de moeder van Ellen haar kalm probeerde te praten.
Aan het einde van de middag kreeg de directeur het telefoontje waar Ellen de hele dag al op hoopte.
‘PJ heeft voor morgen twee uur een bezoek geregeld in de Meijer.’
‘Echt waar?’ Ellen sprong op en voelde zich een stuk beter.
‘Eén ding; ik moet wel mee omdat het bezoek op mijn naam plaatsvindt.
Ellen vond dit maar een detail: ze zou Fleur weer zien en daar ging het om!
De volgende dag reed de directeur dan ook zijn Volvo voor en nam Ellen mee naar Zwolle.
‘Wanneer kan ze terug?’ Ellen had die vraag de dag ervoor niet durven stellen, en vandaag stond het werk van het KFV, zoals de directeur het had gedoopt, eigenlijk stil.
‘Met meer geluk dan wijsheid vóór het einde van de zomervakantie.’ Zei de directeur terwijl zijn auto de snelweg koos. ‘Als ik volgende week de vergadering heb gehad met de schoolleiding en ik jou erdoorheen weet te loodsen kunnen we dat in elk geval als positief punt aanvoeren.’
‘En als dat niet lukt?’ Vroeg Ellen.
‘Dan veranderd er niets, maar dan zitten we allebei zonder werk.’ Zei de directeur.
‘Hoe bedoelt u?’
‘Nou, jij kan als je geen fiat krijgt geen les meer geven aan de school dus krijgt ontslag. En ik heb al aangegeven dat ik mijn volle vertrouwen in jou heb dus ik zal dan aanvoeren dat ik niet aan een school wil werken waar ik geen eigen beleid mag voeren en de raad adviseren mij te ontslaan.’
‘Zullen ze dat doen?’ Vroeg Ellen.
‘Nou, ik denk het niet. Maar ik krijg een zak geld mee als ik ontslag krijg en het niet neem. Maar ik ben bang dat ik het zelf zal moeten nemen.’
Ellen keek bezorgd naar de man die redelijk ontspannen achter het stuur zat en de Volvo ronkend op liet trekken om een vrachtwagen in te halen.
‘Maak je maar geen zorgen.’ Zei de directeur toen hij merkte dat Ellen keek. ‘Ik blijf je in elk geval helpen, en mocht ik ontslag moeten nemen dan heb ik voldoende geld om het een lange tijd uit te zingen; tot aan mijn pensioen als het nodig mocht zijn.’
Ellen wilde dat ze kon zeggen hoe dankbaar ze de man was, maar ze kon het niet over haar lippen krijgen.
‘Onze grootste zorg is Fleur, wat er ook gebeurt.’ Zei de directeur. ‘Arme Fleur zit nu in een soort vagevuur. Ze zit tussen de wereld van ons en die van pleeg en gastgezinnen. Als we haar hier weten te houden dan kunnen we haar nog redelijk gemakkelijk terughalen. Als ze doorstroomt dan wordt het al moeilijker. In Den Haag zijn mijn vrienden druk bezig haar hier te houden. Maar als het te lang duurt dan wordt ze daar ook niet gelukkiger van. Ben je ooit wel eens in een internaat geweest?’
‘Mijn moeder dreigde er wel eens mee wanneer ik ongedurig was.’ Zei Ellen met een rilling.
‘Niet geheel onterecht, het zijn halve strafhuizen, soms. Elk internaat heeft eigen regels afhankelijk van de organisatie erachter. De Meijer is redelijk vrij, maar er zijn ook streng christelijke organisaties met hun eigen interpretatie van opvoeden. Ik heb wel eens gehoord van een kind wat daar een half jaar had gezeten en compleet gehersenspoeld en traumatisch terugkwam. Dat kind zat er ook vanwege problemen thuis, uithuisplaatsing en dergelijke maakte dat het daar terecht kwam. Wat sommige gekken die tere zielen aandoen... dan heb ik toch liever dat ze worden misbruikt... het verschil is niet zo groot te noemen.’
Ellen keek de directeur nu niet aan. Ze zag een aantal scènes van de musical Annie voor zich en stelde zich voor dat het Fleur was die onder een strak en kindonterend regime moest leven.
Ze volgden de snelweg door Zwolle en daarna een kort stukje provinciale weg tot ze in een woonwijk kwamen waar de Meijer stond.
Het was een vrij nieuw gebouw met een afgeschermde parkeerplaats.
Voor Ellen had het veel weg van een gevangenis. Het had vijf verdiepingen met op de bovenste twee tralies voor de ramen. Waarschijnlijk om te voorkomen dat daar mensen uit zouden springen, maar het maakte niet dat Ellen het beter ging waarderen.
De directeur liet zijn raam zakken en moest heel ver naar buiten leunen om de knop van de intercom aan te raken. Het duurde even voor er antwoord kwam.
“Goedenmiddag wat kan ik voor u doen?”
‘Frans? Ik heb gesproken met Pieter-Jan van Jeugdzorg. Ik sta in het gastenboek.’
“Frans de Leeuw? Ja ik heb u hier in het boek staan, u kunt doorrijden en zich melden bij de receptie.”
‘Dank u.’ De directeur ging recht zitten, deed zijn raam weer dicht en wachtte tot de poort automatisch geopend was voor hij doorreed de middelgrote parkeerplaats op.
‘Weten ze dat ik er ben?’ Vroeg Ellen toen ze haar gordel losmaakte en aanstalten maakte uit te stappen nadat de directeur had geparkeerd.
‘Als het goed is wel, maar ik ben de hoofdcontactpersoon. Zodat we geen problemen krijgen.’ Zei de directeur geruststellend. ‘Hou je gewoon rustig, we zijn iets te vroeg dus we zullen wel moeten wachten.’
Het deed Ellen denken aan een bezoek aan een ziekenhuis. Er waren meerdere deuren voor verschillende delen van het complex die waarschijnlijk werden gebruikt door kinderen. Maar ééntje had een bordje met receptie ernaast. Daarachter was een kleine wachthal en een balie waarachter een jonge vrouw zat.
‘Goedenmiddag.’ Zei de vrouw zonnig. ‘U kunt even plaatsnemen, mevrouw Van Den Berge komt u zo halen voor een kort gesprek.’
‘Ik was onder de indruk dat we alleen een afspraak hadden met het kind in kwestie.’ Zei de directeur die blijkbaar niet zat te wachten op een gesprek.




‘Mevrouw Van Den Berge wil u toch graag spreken. Ze is de beheerder van het gebouw en de kinderen.’
‘Kunt u in elk geval garanderen dat we het kind, Fleur, te zien krijgen?’
De vrouw haalde haar schouders op.
‘Nou, bedankt.’ De directeur ging met een nukkig gezicht op een van de banken zitten en Ellen ging naast hem zitten. Ze voelde haar hart weer overuren draaien. Nu was ze zó dicht bij Fleur en ze zou haar misschien nog niet te spreken of te zien krijgen.
Na een paar ijzige minuten ging de deur aan het einde van de gang open en kwam er een nogal brede vrouw naar voren gebeend.
Ellen was redelijk onder de indruk van de air die de vrouw uitstraalde; het had veel weg van een strenge scoutingleidster die haar groep regeerde als een legerdivisie. Dan bracht haar meteen weer van haar stuk: had die kenau Fleur onder haar hoede?
‘Meneer de Leeuw naar ik aanneem?’ Ze hield stram halt voor de directeur die opstond.
‘En u moet mevrouw Van Den Berge zijn.’ Ze schudden elkaar de hand. ‘Mag ik u voorstellen aan de pleegouder van het kind in kwestie: mevrouw Kooiman?’
‘De inmiddels befaamde “juf Ellen” denk ik eerder.’ Zei de vrouw.
Ellen dacht even dat ze een twinkeling van pret in de ogen van de vrouw zag, ze wist alleen niet of ze dit positief of negatief op moest vatten.
‘U bent inmiddels wijd en zijd bekend bij het toezichthoudend personeel hier. Mag ik u trouwens feliciteren met uw vrijlating.’
‘Dank u.’
‘Wilt u mij volgen naar mijn kantoor? Dan kunnen we daar verder praten.’
Ze volgden de vrouw door de gang naar een modern ingericht kantoor met een glazen bureau.
‘Wilt u misschien wat drinken?’
Ellen twijfelde, maar de directeur vroeg om koffie dus zij deed dat ook maar.
De vrouw beende weer weg.
‘Proberen ze ons tegen te houden?’ Vroeg Ellen aan de directeur.
‘Nee, ik denk dat ze gewoon een gesprek wil. Het feit dat ze jou voornaam noemde in combinatie met juf denk ik dat Fleur ook hier wel wat op haar kerfstok heeft.’
‘Het lijkt me zo’n strenge tante.’ Zei Ellen half klagend.
‘Dat lijkt mij ook.’ Gromde de directeur met een grinnik. ‘Ik kan mij voorstellen dat een type als dat honderdvijftig jaar geleden met een zweep rondliep om kinderen af te ranselen.’
‘Dat zal ze nu toch niet doen?’ Vroeg Ellen paniekerig.
‘Nee, natuurlijk niet.’
‘Twee koffie.’ De vrouw was weer terug en zette de schoteltjes en kopjes op haar bureau waarna ze erachter ging zitten. ‘U bent hier dus voor Fleur?’
‘Ja.’ Zei de directeur. ‘We hadden een bezoek weten te regelen.’
‘Dat is mooi, ik hoop dat Fleur dan ook een stuk kalmer wordt.’
‘Is ze dat dan niet?’ Vroeg de directeur met een zweem van leedvermaak in zijn stem.
‘Het is niet aan ons dat ze hier nog is. Ze zat eerst in het kantoor aan de Wagenstraat. Daar kunnen ze wel kinderen opvangen maar het is voor het grootste gedeelte een kantoor. De eerste nacht heeft ze zich daar wel rustig gehouden. Maar de volgende dag sloopte ze een kantoor toen ze haar daar alleen hadden gelaten en eiste ze dat ze terug zou worden gebracht naar juf Ellen.’
Ze keek met een glimlach naar Ellen die zelf ergens wel trots was op Fleur.
‘Wanneer ze sprak met een onderzoekspsycholoog was ze wel rustig maar tussendoor sloopte ze, of dreigde ze, dingen te slopen. Dus hebben ze haar toen ze aan het medisch onderzoek moest beginnen hiernaartoe gedirigeerd.’
‘En ook hier is ze niet te houden?’ Vroeg de directeur.
‘Oh jawel, maar eens in de zoveel tijd gaat ze door het lint en wanneer een van de begeleiders daar iets van zegt dan eist ze dat ze terug wil... naar juf Ellen. Het is haar manier om druk op de ketel te houden. Ze houdt zich verder afzijdig van de groep kinderen die we hier hebben en ik heb het idee dat ze gepest wordt maar er niets tegen doet of niets van durft te zeggen.’
Dat deed Ellens alarmbellen afgaan. Fleur was in haar leven al vaker gepest maar zij had dat weten te voorkomen.
‘En daar doet u niets tegen?’ Vroeg de directeur kwaad.
‘Ik kan er niets tegen doen als ze het niet aangeeft of als we het niet eens zeker weten.’ Zei de vrouw dwingend.
‘Goed dan, en de onderzoeken?’ Vroeg de directeur. ‘Mag u daar openheid over geven?’
‘Ik mag vertellen wat ik weet en wat u wilt weten.’
‘Hoe was Fleur daaronder?’ Wilde Ellen weten.
‘Ze werkte goed mee, zelfs aan de lichamelijke onderzoeken. Normaal vinden kinderen die eng maar ze leek het zelf alleen maar interessant te vinden.’
Ellen had meer willen weten over deze “lichamelijke” onderzoeken. Aangezien zij was verdacht van misbruik van Fleur zou het waarschijnlijk wel aan haar kutje zijn geweest.
‘De uitslag is in elk geval dat Fleur oftewel misbruikt is.’ De vrouw keek Ellen onderzoekend aan.
‘Oftewel...’ Vroeg de directeur.
‘Ofwel ze is zelf seksueel actief, geweest.’
De directeur keek ongemakkelijk naar Ellen.
‘Ik zou daar niets van weten.’ Loog Ellen. ‘Al had ik wel een serie speeltjes thuis. Die kan ze gepakt hebben.’
‘Zoiets zei ze al.’ Merkte de vrouw op. ‘We houden haar strak in de gaten op dat gebied want het zou niet de eerste keer zijn dat een kind zelf andere kinderen gaat misbruiken. Daar lijkt ze echter geen last van te hebben. Het enige wat ze wil is terug naar u.’
‘Hoe verloopt dat?’ De directeur leek blij te zijn dat ze het moeilijke en beschamende onderwerp van de seksualiteit waren gepasseerd.
‘Als het aan mij lag dan mocht u haar nu al meenemen.’ Zei de vrouw. ‘Ze wil hier dolgraag weg, u bent vrij en ik denk dat dat het beste zal zijn voor het kind. Maar het middenkader werkt tegen, gruwelijk tegen.’
‘Daar hebben wij ook last van.’ Zei de directeur.
‘Aangezien mevrouw nu op haarzelf woont heeft het bureau liever dat ze wordt herplaatst. Ik ben alleen bang dat ze dan helemaal door het lint gaat. En dan zitten we nog met het vermeende misbruik waardoor artsen het tegen willen houden.’
De directeur rolde met zijn ogen. ‘Het is dus het bovenste kader en het onderste kader wat mee wil werken, maar het midden niet.’
‘Correct.’ Zei de vrouw.
‘Dan denk ik dat het KFV dus uiteindelijk aan het langste eind zal trekken.’ Zei de directeur tegen Ellen. ‘Het midden is wel dwingend, maar het kan niet op tegen de top.’
‘En tegen de bodem.’ Zei de vrouw. ‘Wat is het KFV?’
Ellen was nog steeds niet overtuigd, ze pakte haar koffie en dronk het in een korte slok leeg zodat ze haar twijfel niet uit hoefde te spreken terwijl de directeur de letters uit de doeken deed voor de vrouw die het vrij hilarisch scheen te vinden. Ze bleek uiteindelijk wel mee te vallen.




‘Goed.’ De vrouw stond nog nagrinnikend op. ‘Zal ik u dan even naar Fleur toe leiden?’
‘Graag!’ Ellen stond zo snel op dat ze tegen het bureau aan knalde.
‘Dan laat ik jou en Fleur zo wel alleen. We hebben een speciale gastenkamer voor deze ontmoetingen. Dan kan ik in tussentijd overleggen met de voorzitter van het KFV.’
‘Mede-voorzitter.’ Verbeterde de directeur. ‘Ik denk niet dat de andere delen van het comité het leuk vinden als ik alle eer ga opstrijken.’
De vrouw lachte luid en ging Ellen voor de gang weer op en daarna door een andere deur een ander deel van het gebouw in.
‘Wilt u één ding voor mij doen?’
‘En dat is?’ Voor Ellen voelde het onwerkelijk dat ze zo Fleur weer zou zien; het leek jaren geleden dat ze het meisje had horen spreken, aangeraakt, had geroken. Ze had het gevoel dat ze achter de akela aanzweefde en ze haar slechts van ver weg hoorde.
‘Wilt u haar vragen of ze rustig wil zijn, geen medewerkers of andere kinderen meer aan wil vallen en geen spullen meer kapot wil maken?’
‘Ja, natuurlijk.’ Ellen parkeerde de memo ergens in een ver hoekje van haar brein. Ze was nu helemaal geconcentreerd op Fleur.
Ze liepen een trap op waarvan Ellen vaag doorhad dat er kindertekeningen ingelijst aan de muur hingen. Daarna een kamer in die fel was gekleurd met een paar gemakkelijke en felle stoelen. Speelgoed in dozen langs de muren. Tafels met duplo en lego steentjes.
‘Dit is onze gastenkamer, gaat u maar zitten dan ga ik Fleur halen.’
De vrouw keek hoe Ellen in een stoel ging zitten en verdween weer.
Ellen werd langzaam wakker en keek rond. Ze vroeg zich af hoe Fleur haar zo meteen zou begroeten. Zou ze uitbundig zijn? Vast!
Een flikkerend rood lampje trok haar aandacht. Langzaam draaide Ellen haar hoofd naar het plafond en ze zag een camera. Haar hart stond even stil. Maar het was waarschijnlijk een veiligheidsmaatregel. Daarna besefte ze dat ze Fleur wellicht een beetje tegen moest houden; ze deden aan tongzoenen en dat kon de persoon achter de camera (of die er nou wel of niet zat) niet waarderen.
‘Ik heb geen zin, ik wil weg.’
‘Kom nou maar mee, het is een verrassing.’
Ellen stond op toen ze de eerste stem herkende. Die van Fleur! Ze voelde haar hart bonken.
‘Toen Jason een verrassing had sloot hij me op in de wc.’
‘Dan moet je naar een van de begeleiders gaan.’
‘Die doen er toch niets aan. Ik wil weg hier.’
De stem van Fleur nam in heftigheid toe.
‘Kom maar, we zijn er zo.’
De vrouw kwam in de deuropening, wierp Ellen een vluchtige blik toe en daarna de gang in, in de tegengestelde richting waar Ellen en zij net vandaan gekomen waren.
‘Kom maar.’ Zei de vrouw.
Ellen hoorde een ongelovige snuif en zag een meisje in beeld komen.
Ze was iets afgevallen, ze zag er iets vermoeider uit. Maar dat zou de stress wel zijn. Verder was ze nog dezelfde Fleur, in haar shirtje waarin haar vetborstjes net goed uitkwamen.
‘Daar.’ De vrouw klonk alsof ze tegen een hond praatte die weigerde de weggegooide stok te halen.
Fleur draaide haar hoofd en verstijfde.
‘Hoi Fleur.’ Ellen had moeite haar tranen in bedwang te houden.
Fleur stond nog een seconde stil, haalde diep adem en rende toen gillend op Ellen af.
‘Juf Ellen!’ Ellen werd teruggeworpen in de stoel toen het meisje haar besprong. ‘U bent hier, u bent hier!’
‘Ja ik ben hier.’ Ellen voelde hoe het meisje haar handjes over haar gezicht liet glijden en daarna een kus op haar mond gaf.
‘Komt u mij halen? Gaan we hier weg?’
‘Even rustig, ik stik!’
Fleur ging met een schuldbewust gezicht iets verzitten zodat Ellens borstkas minder belast werd.
‘Ik laat jullie alleen.’ De vrouw sloot de deur zodat Fleur en Ellen nu alleen waren.
‘Wat doet u hier?’ Fleur leek nog niet helemaal te beseffen dat Ellen er echt was.
‘Jou bezoeken natuurlijk.’ Zei Ellen die iets rechter ging zitten en Fleur nam plaats op haar schoot. ‘Wat dacht je dan?’
‘Bent u dan niet in de gevangenis?’
‘Nee, ik ben vrijgelaten.’ Ellen aaide Fleur over haar haren. ‘En nu gaan we proberen jou vrij te krijgen.’
‘Kan ik niet gewoon mee?’ Bedelde Fleur. ‘Ik vind het hier niet leuk. Ze zijn allemaal gemeen tegen mij!’
‘Nee, sorry meisje. We doen ons best maar nu kan het even niet.’
Fleur liet verdrietig haar hoofd hangen.
‘Heb je het moeilijk gehad?’ Vroeg Ellen.
Fleur schokschouderde en Ellen wachtte af tot ze zou gaan praten.
‘U eerst. Wat is er in de gevangenis gebeurt?’ Vroeg Fleur.
‘Niets bijzonders.’ Zei Ellen bijna waarheidsgetrouw. ‘Ze zeiden dat ik aan jou had gezeten maar dat kunnen ze niet bewijzen.’
‘Bewijzen?’
‘Ze kunnen niet laten zien of het echt wel zo is.’ Verduidelijkte Ellen. ‘En de ouders van Jon hebben ook gezegd dat ik aan hem heb gezeten. Maar dat is helemaal niet zo. Dus ze moesten mij laten gaan. Ik ben twee dagen geleden vrijgelaten.’
Fleur keek spiedend in het rond en boog zich naar Ellen toe.
‘Ik heb ze niets verteld.’ Zei ze zacht.
‘Dat weet ik, anders was ik niet vrij gekomen.’ Zei Ellen die Fleur over haar rug aaide.
‘Ze namen me mee naar een gebouw en daar vroegen ze of u mij pijn had gedaan en mij had aangeraakt. Ik heb nee gezegd en gezegd dat ik weer terug wilde naar u.’
‘En ik heb gehoord dat je daar een kantoor met de grond gelijk hebt gemaakt.’ Merkte Ellen trots op.
Fleur begon te glimlachen. ‘Die waren echt boos.’ Zei ze met een grijns. ‘Twee nachten later hebben ze me hier naartoe gebracht en een dag in het ziekenhuis.’
Fleur keek nogal ongelukkig bij die laatste mededeling.
‘Wat hebben ze daar gedaan?’ Vroeg Ellen.
‘Ik moest me uitkleden en in een vreemde stoel gaan liggen.’ Zei Fleur. ‘En hij keek naar mijn kutje.’
‘Vond je dat niet fijn?’
‘Nee!’ Fleur schudde met haar hoofd. ‘Hij was ook niet aardig en mompelde maar wat, daarna raakte hij mij aan en zei dat mijn vlies was verbroken.’
‘Dat heb je zelf gedaan.’ Herinnerde Ellen haar eraan.
‘Ja, dat zei ik ook. Maar hij luisterde niet.’ Fleur leek nog steeds gefrustreerd dat de man haar geen serieuze aandacht had geschonken. ‘Hij heeft nog wat meer gevoeld, daarna moest ik me weer aankleden en vroegen ze of ik ooit wel eens iets in mijn kutje had gestopt.’
‘En wat heb je gezegd?’
‘Ja!’ Zei Fleur glashard. ‘En daarna vroegen ze of u wel eens iets erin had gestopt. Toen zei ik nee. Ze zeiden dat ze mij niet geloofden.’
‘En toen?’





‘Heb ik mijn broek uit gedaan en heb ik een vinger naar binnen geduwd.’
Ellen keek het meisje met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ze bewonderde de durf die ze had gehad.
‘Ze werden toen wel boos.’ Zei Fleur met een glimlach.
‘Waren het mannen of vrouwen die die vragen stelden?’
‘Een man en een vrouw. Ze probeerden aardig te doen maar ik zag dat ze dat niet meenden. Ze lieten mij een paar minuten alleen en toen heb ik hun papieren door elkaar gegooid. Toen ze terug kwamen waren ze weer boos. De vrouw heeft mij meegenomen naar een andere kamer en daar heeft ze gezegd dat er meer in mijn kutje, ze noemde het plasser, was gestoken dan een vinger. Dus ik heb verteld dat ik stiekem aan uw speeltjes kwam. Die viber dingen.’
‘En toen geloofden ze het wel?’
‘Nee, maar ze vroegen er niet meer naar. Daarna begonnen ze over u te vragen. Ik heb gezegd dat ik terug wilde en dat u lief was.’
Ellen gloeide een beetje op.
‘Het komt wel goed.’ Zei Ellen terwijl Fleur tegen haar bovenlijf aan ging liggen. ‘De directeur helpt mee, mijn vader probeert mee te helpen en mijn advocaat helpt mee.’
‘Een van de jongens hier heeft op het internet gekeken en gezien dat u naar de gevangenis bent gestuurd door een tip.’
‘Ja, een anonieme tip.’ Zei Ellen. ‘Dat wil zeggen dat ze niet weten wie die tip heeft gegeven.’
‘Ik durf te wedden dat het Janita was.’ Zei Fleur met iets van wraaklust in haar stem. Ze hief haar hoofd op om Ellen aan te kijken. ‘Wat denkt u?’
‘Ik weet het niet.’ Loog Ellen. ‘En ik denk niet dat Janita het gedaan heeft. We moeten ons nu maar concentreren om jou hier weg te krijgen.’
‘Ik wil hier weg.’ Benadrukte Fleur nogmaals, ze ging weer recht zitten. ‘Ik wil weer naar u. Dan kunnen we weer dingen samen doen.’
Ellen voelde een wrange glimlach opkomen. Het feit dat ze hier waren kwam al doordat ze samen dingen hadden gedaan. En ze wist dat Fleur het niet had over een boswandeling of een restaurantbezoek.
‘Dat moet nog wachten.’ Zei Ellen. ‘We doen ons best, echt waar. Ik mis jou ook.’
Fleur boog zich ineens voorover en kuste Ellen. Ze openden tegelijk hun mond, maar Ellen zag vanuit haar ooghoeken het rode lampje en klapte snel haar mond weer dicht.
‘Wat is er?’ Vroeg Fleur die verbaasd haar hoofd terugtrok.
‘Daar hangt een camera.’ Zei Ellen zachtjes. ‘Ze houden ons in de gaten.’
Fleur wilde snel haar hoofd draaien om te kijken maar Ellen hield haar hoofd tegen.
‘Niet kijken.’ Waarschuwde ze. ‘Dan weten ze dat we iets van plan waren.’
‘Oké.’ Fleur klonk angstig.
‘Hoe is het verder hier?’ Vroeg Ellen. ‘Vind je het niet een beetje leuk?’
‘Nee.’ Zei Fleur neerslachtig. ‘De oudere jongens doen mij allemaal pesten. Ze zeggen dat u mij hebt misbruikt en Jason heeft al gezegd dat hij hetzelfde bij mij wil doen.’
Ellen herinnerde zich dat Fleur die naam al op de gang had gebruikt. ‘Jason is niet zo aardig?’
‘Het is een klootzak.’ Zei Fleur sissend. ‘Hij loopt mij altijd achterna om mij te pesten. Gisteren heeft hij mij opgesloten in een wc.’ Fleur begon met haar ogen te knipperen en Ellen zag tranen glinsteren.
‘Als hij zo erg is vertel je dat toch aan iemand?’
‘Ja, maar dan zegt Jason dat ik begon. En de andere kinderen zeggen hetzelfde. Als ze dat niet doen slaat Jason hun in elkaar.’
‘Dan sla jij Jason toch?’ Stelde Ellen voor.
‘Maar hij is groter en sterker dan ik ben.’ Zei Fleur klagelijk. ‘En hij slaat terug.’
‘In elk geval moet je voor jezelf opkomen.’ Zei Ellen. ‘En Jason echt niet laten doen wat ik bij jou heb gedaan.’
‘Hij zei dat hij zijn piemel in mijn mond wilde stoppen.’ Fleur trok een vies gezicht.
‘Dan bijt je die af.’ Suggereerde Ellen.
Fleur giechelde. ‘Dat gaat hij niet leuk vinden.’
‘Dan moet hij dat ook niet doen.’ Ellen aaide Fleur weer. Ze vond het jammer dat ze niet meer kon doen. Fleur ging weer tegen Ellen aan liggen.
‘Juf?’ Vroeg Fleur ineens.
‘Wat?’
‘Wilt u zeggen wat we gaan doen als ik weer bij u ben?’
‘We gaan dansen.’ Beloofde Ellen. ‘We gaan naar een discotheek en dan gaan we samen dansen.’
‘Klinkt leuk.’ Zei Fleur. ‘Dan ga ik voor u koken, net als in de Chinees. Ook zoiets wat sist als je er saus bij doet.’
‘En dan gaan we ook nog...’ Ellen dacht na, ze wilde het niet over seks hebben, ze wist ook dat Fleur daar niet naar had gevraagd. ‘...naar een pretpark.’
‘De Efteling?’ Vroeg Fleur.
‘Als jij dat wilt.’ Zei Ellen. ‘Of naar een ander.’
‘Nee, de Efteling is leuk. Ik vond het fijn daar, maar dan wil ik wel langer om meer dingen te kunnen zien.’ Fleur was even stil. ‘Dan ga ik u voorlezen.’
‘Ik ben de lerares, ik moet voorlezen.’ Zei Ellen.
‘Nee, dat ga ik dan doen. Speciaal voor u.’
Ellen moest glimlachen wanneer ze bedacht dat ze een hele avond lang weer naar Fleurs stem kon luisteren. Zelfs al was het voorlezen.
‘Goed, dan ga ik met jou, een computer kopen.’
‘Een computer?’ Fleur tilde haar hoofd op.
‘Die hebben we wel nodig, jij gaat een klas omhoog en daar moet je werkstukken maken, en ik moet rekeningen betalen. We kunnen het niet meer aan Janita vragen om het op haar werk te regelen.’
‘Dat is niet zo leuk.’ Zei Fleur waarschijnlijk denkend aan de werkstukken. ‘Heeft u niet iets leukers?’
‘Goed, iets leukers. Als jij thuis bent dan gaan we lekker de hele dag in bed blijven. Niets doen, de hele dag.’
‘Gewoon samen met u?’ Vroeg Fleur.
‘Gewoon samen.’ Bevestigde Ellen.
‘Dat klinkt wel leuk.’ Zei Fleur blij. ‘Dan ga ik met u... naar het strand.’
‘Hoe wil jij daar komen? Wil je mijn auto nemen?’
‘We zijn nooit naar het strand geweest.’ Zei Fleur. ‘Weet u wat, dan gaan we naar een blootstrand. Dan mag u ook naar andere meisjes kijken.’
Ellen moest lachen. ‘Goed, dan ga ik met jou naar een sauna, een echte.’
‘Een echte sauna?’ Vroeg Fleur nieuwsgierig.
‘Daar moet je ook bloot naartoe.’ Legde Ellen uit.
‘Leuk.’ Zei Fleur. ‘Dan ga ik met u naar het bos. Wandelen.’
‘Weet je wat.’ Ellen draaide Fleurs hoofd zodat ze elkaar aan konden kijken. ‘Als jij nou eens al die dingen opschrijft, wat je wil gaan doen. Je denkt er de hele dag aan, dan is het wachten niet zo moeilijk tot je hier weg bent. En je gaat Jason gewoon lekker uit de weg. En als hij je gaat pesten vraag je gewoon of hij iets leuks weet om te doen met mij.’
‘En als hij dan seks zegt?’ Wilde Fleur weten.
‘Dan zeg je gewoon dat je iets anders wil horen.’ Zei Ellen. ‘En bij het minste of geringste ga je naar iemand toe, hoor je!’
‘Ja juf.’





‘Wat doe je normaal de hele dag?’
‘Spelen.’ Zei Fleur monotoon. ‘Tekenen, af en toe hebben we een soort van les. Maar ik vind er niks aan.’
‘Maak dat lijstje dan maar.’ Zei Ellen. ‘Daar heb je veel meer aan.’
Ze schrokken toen de deur ineens weer open ging.
‘Het bezoek is voorbij ben ik bang.’ De bazige vrouw stond in de deuropening en glimlachte toen ze Ellen en Fleur zag zitten.
‘Mag ik echt niet mee?’ Fleur keek met iets van paniek van de vrouw naar de deur.
‘Nee.’ Zei de vrouw.
‘Nee.’ Zei Ellen. ‘Maar doe wat ik gezegd heb, maak een lijstje met dingen die we samen kunnen doen wanneer je weer bij mij bent. En gedraag je hier. Er zijn mensen met man en macht bezig jou hier weg te krijgen. Goed?’
‘Ja, juf.’ Fleur sloeg haar armen rond Ellens nek. ‘Ik hou van u.’ Fluisterde ze heel zacht.
‘Ik ook van jou.’ Zei Ellen die ook haar armen rond Fleur sloeg en haar stevig tegen zich aan drukte. Ze kreeg het bijna te kwaad dat ze haar weer moest laten gaan. Maar de vrouw stond toe te kijken en Ellen voelde haar ogen op hen gericht. ‘Ga nu maar, als het kan kom ik weer langs.’
Ze lieten elkaar los en Fleur schoof onwillig van Ellen af.
‘Hup, jongedame.’ Zei de vrouw. ‘Ik wil nog even met Ellen praten.’
Fleur liep in de richting van de deur maar bleef vlak voor de vrouw staan. ‘Juf Ellen!’ Verbeterde ze.
‘Met juf Ellen dan.’ Zei de vrouw.
Fleur keek om naar Ellen. Ellen gaf een knipoog waardoor de droeve blik van het meisje iets vrolijker werd. Daarna liep Fleur met stramme passen, alsof ze anders zou stoppen, de kamer uit.
De vrouw keek Fleur even na vanuit de deuropening tot ze een stap naar binnen zette en de deur sloot.
‘Hoe was ze?’
‘Emotioneel.’ Zei Ellen. ‘Ze heeft het steeds over ene Jason die zelfs gedreigd heeft haar te misbruiken.’
‘Jason is een lastpak.’ Erkende de vrouw. ‘We willen hem wel in een pleeggezin krijgen, maar hij heeft er bij meerdere de boel op stelten gezet. Dus krijgen wij hem retour. Hoe was Fleur verder?’
‘Je hebt haar gehoord, ze wil mee.’
‘Daarvan zijn meerdere medewerkers op de hoogte.’
‘Ik heb gezegd dat we ons best doen.’
De vrouw zuchtte en ging op een tweede gemakkelijke stoel zitten. ‘Ik heb met uw directeur gesproken en ga u deze deal aanbieden omdat het meisje erg gelukkig leek u weer te zien geloof ik geen snars van dat misbruikverhaal. De buitenwacht; het middenkader, heeft zijn bedenkingen.’
‘Daar hebben we het al over gehad.’ Zei Ellen.
‘Klopt. Dus deze deal: uw directeur heeft volgende week een vergadering met de schoolleiding. Als u die overleeft en dus een baan heeft hebben wij een stabiele basis om de verdenking haast nietig te verklaren. Als u op school aan mag blijven dan kunnen we ervan uit gaan dat er geen verdenking tegen u heerst. Dus als u volgende week nog een baan heeft dan ga ik mijn best doen Fleur zo snel mogelijk naar u terug te krijgen.’
‘Deal.’ Zei Ellen zonder nadenken. ‘Ik zou alles voor haar doen.’
De vrouw knikte. ‘Deal.’
Ellen had een hol gevoel in haar maag toen de Volvo het parkeerterrein afdraaide.
‘Heeft die akela het met je over een deal gehad?’ Vroeg de directeur toen ze de poort uit reden.
‘Ja.’ Ellen keek verbaasd opzij.
‘Die heb ik haar aangepraat.’ Zei de directeur fijntjes. ‘Ik hoop dat je eropin bent gegaan.’
‘Natuurlijk.’ Zei Ellen. ‘Ik vind het alleen verschrikkelijk om haar hier achter te laten.’ Ze keek om naar het gebouw wat leek te bakken in de namiddagzon. ‘En dat ik alleen u heb om te vertrouwen.’
‘Vertrouw je mij niet?’ De directeur leek oprecht beledigd.
‘Zo bedoel ik het niet.’ Ellen zuchtte. ‘U bent de enige die tussen Fleur en mij staat. Als het niet lukt bij de vergadering volgende week...’
‘Ik snap wat je bedoelt.’ Zei de directeur. ‘Maar ik moet ze overtuigen als je volgend jaar les moet geven aan de kinderen.’
Ellen hield haar hand bij het luchtrooster om wat koele lucht van de airco over haar vingers te laten waaien. De directeur had gelijk, maar er was weinig wat zij kon doen...
‘Ik heb een idee.’ Zei Ellen.
‘Stel je voor zeg, een idee, gooi het op tafel!’
‘Als we nu eens een bijeenkomst organiseren voor de ouders van mijn vorige klas en mijn aankomende klas.’
De directeur keek opzij.
‘Als ik heb kan overtuigen dat ik geen kwaad in de zin heb, en als de vorige ouders zeggen dat ik niets heb gedaan, dan is alles goed. Toch? Ik moet hun kinderen les geven, niet de schoolraad.’
‘Ik ga ervan uit dat we de ouders van die Jon niet uitnodigen?’ Vroeg de directeur fijntjes.
‘Natuurlijk, maar de rest wel. En als ze een brief willen ondertekenen dat ze mij accepteren als lerares voor hun kroost dan kunnen we die doorspelen.’ In Elles fantasie kwamen tientallen visioenen tegelijk op.
‘Dat gaat een beetje ver. Maar ik vind het eerste een puik idee.’ Zei de directeur. ‘Ik zal als ik in mijn kantoor ben meteen werk ervan maken.’
‘Kut!’ Ellen sloeg met haar vuist tegen het luchtrooster waardoor haar knokkels pijn deden.
‘Wat?’ Vroeg de directeur paniekerig.
‘Ik ben vergeten tegen Fleur te zeggen dat ze geen kantoren of andere dingen meer mocht slopen!’