Stuur ons je verhaal op, klik hier !!!!!!


Klik hier voor meer webcams !!

Geheimen 3a - 8531 keer gelezen
Ellen had de hele dag niets gedaan. Ze zat op de bank en beet haar nagels, die toch al extreem kort waren de laatste tijd, en keek zenuwachtig naar de klok. De directeur had gezegd dat de vergadering om half zeven in de avond zou beginnen. Ze had er wel bij willen zijn, misschien had ze een zegje kunnen doen, maar de directeur leek dat geen goed plan. De leiding was een redelijk gesloten instituut en het zou al moeilijk genoeg zijn om ze te overtuigen.
Het was nu half acht. Zouden ze alleen haar behandelen? Zo ja; hoe veel tijd zou dat dan kosten? Waren ze in een uur klaar? In twee uur? Drie uur?
‘Au.’ Ellen had een stukje huid afgebeten terwijl ze aan haar nagel aan het knauwen was geweest. Ze bekeek de vinger en zag een beetje bloed wellen.
Bloed voor een goede afloop hopelijk.
Ze greep naar haar broekzak en pakte haar telefoon, weer. Misschien had de directeur wel gebeld en had zij niets gehoord, of hij had een berichtje gestuurd. Maar haar telefoon was stil en verstoken van welke berichtgeving dan ook.
Ze ging weer rustig zitten en keek naar de klok. Ze wist zeker dat hij kapot was.
Acht uur, Ellen begon zich nu serieus zorgen te maken. Het kon natuurlijk ook zijn dat de directeur een ongeluk had gehad onderweg. Dat hij onder een auto was gekomen of iets dergelijks. Dat zou je net zien dat zoiets haar moest overkomen. Dan kreeg ze het slechte of het goede nieuws pas te horen door middel van een officiële brief, over een paar weken pas.
Tien over acht.
Kwart over acht.
Half negen.
Ellen was begonnen aan haar pinknagel, de enige die nog een beetje uitstak en ze trok er voorzichtig aan met haar hoektanden.
‘Au!’ De bel klonk luid en Ellen scheurde meer van de nagel af dan haar lief was. Maar nu keek ze niet. Langzaam, met een kloppend hart, stond ze op en liep naar de voordeur. Ze herkende de directeur en met trillende handen maakte ze de deur open.
‘Ellen.’ De directeur klonk niet opgetogen en de schrik sloeg Ellen om het hart. ‘Ga even naar binnen.’
De directeur liep achter Ellen aan die weer terugging naar de bank en vol angst afwachtte. De man ging zitten op de andere bank.
‘We hebben lang vergaderd.’ Begon hij. ‘En ik ben bang dat het voor jou geen fijn nieuws is.’
Ellens keel werd droog en ze begon te knipperen met haar ogen.
‘Ook voor mij gaat het moeilijk worden.’ Verklaarde de directeur die recht ging zitten en iets uit zijn broekzak haalde. ‘Alsjeblieft.’
Ellen had zich iets anders voorgesteld bij een ontslagbrief. Ze nam het opgevouwen papier aan en begon die uit te vouwen. Ze keek even verbaasd naar wat er opgeschreven stond.
‘Rodestraat achttien, Zwolle? Dom Nouvignon 2019?’ Vroeg Ellen verbaasd.
‘Dit is een heel speciale champagne, en ik denk dat ik die verdiend heb.’
Ellen keek verbaasd.
‘Morgen gaan we naar de Meijer.’ Legde de directeur uit. ‘Ik heb die vrouw al gebeld. Jij krijgt Fleur even te zien terwijl wij de zaken doorspreken met elkaar. Jana zorgt ervoor dat ze contact heeft met een rechter die onderhands een uitspraak plaatst. Als alles goed verloopt dan nemen we Fleur morgenmiddag al mee naar huis.’
‘En mijn werk?’ Ellen snapte er nog niet veel van.
‘Dat begint over twee weken, geen smoesjes.’
‘Is het dan gelukt?’
‘Ja, natuurlijk. De schoolleiding was redelijk eenduidig. Er is maar één manier waarop dat kan veranderen en dat is als er meer dan vijf ouderparen hun kinderen terugtrekken uit groep vijf, zes of zeven en aangeven dat dat komt door jou. Dan volgt er een spoedvergadering. Maar zoals het er nu naar uit ziet komt dat gewoon goed. En ik heb echt mijn nek moeten uitsteken en heb ook mijn baan op het spel gezet. Dus ik wil dat jij van je volgende salaris deze champagne koopt.’
‘Maar u zei dat het voor ons beiden moeilijk ging worden?’ Ellen besefte het nog niet helemaal.
‘Klopt, die wijn is duur dus dat wordt sappelen voor jou, en voor mij is het moeilijk omdat ik mijzelf moet tegenhouden alles ineens op te drinken.’
‘Dus...’ Ellen slikte een paar keer. ‘Dus morgen gaan we Fleur halen?’
‘Als alles goed gaat, en daar heb ik geen twijfel over.’
‘En ik heb mijn werk nog.’
‘Ja.’
Ellen keek naar het briefje en slikte nog een keer. Morgenavond... dan zou alles anders zijn.
Ze voelde een warm gevoel in haar binnenste. Ineens stond ze op en wierp zich op de directeur om hem een zoen te geven.
‘Ho, ho!’ Zei hij komisch in paniek. ‘Je kilt me, ik ben ongelukkig getrouwd!’
‘Dank u.’ Zei Ellen. ‘En ik weet zeker dat Fleur hetzelfde zal zeggen.’

Ellen werd de volgende dag wakker met een gevoel wat ze sinds haar twaalfde niet meer had gekend; ze voelde zich als een kind op zijn verjaardag. De spanning wat ze zou krijgen en wie er zou komen.
Nu viel het bij haar samen; ze hoopte Fleur terug te krijgen en dat die vanavond weer bij haar zou zijn. De hele ochtend liep ze zenuwachtig door het huis en ging zelfs naar de winkel om een taart te halen voor Fleur. Al zou Fleur die zelf wel hebben willen bakken bij thuiskomst.




Om klokslag twaalf uur stond de directeur voor de deur.
‘Nog even en ik kom hier inwonen.’ Mopperde de directeur toen Ellen de deur voor hem opende. ‘Dat is geen uitspraak van mij maar van mijn wederhelft.’
‘Na vandaag mag jouw wederhelft je weer terughebben.’
‘Als alles goed gaat.’ Zei de directeur.
Ellens gezicht betrok.
‘Maar daar heb ik geen twijfel over, en Jana ook niet.’ Zei de directeur snel. ‘En als het goed gaat dan wil mijn vrouw jullie zaterdagavond uitnodigen voor een dinertje.’
‘Dat lijkt mij leuk.’ Zei Ellen, maar ze had het gevoel dat ze al te ver vooruit aan het kijken waren. Fleur was nog niet terug, ze zat nog daar. Voor Ellen was “de Meijer” bijna een synoniem geworden voor Westerbork of de koepel. Een helse plek waar je levende mensen niet wilde achterlaten en waar ze Fleur ook niet langer achter wilde laten.
‘Kom.’ De directeur maakte duidelijk dat ook hij geen zin had om langer te wachten en door wilde.
Ellen stapte weer in de Volvo en liet zich door de man meerijden naar Zwolle. Het weer was anders dan de vorige keer toen ze naar de Meijer gingen. Toen was het zonnig warm en blauw geweest. Nu waren er grote donkere wolken voor de zon en was het broeierig warm, klam en benauwd. Ellen dacht zelfs dat het koud was, maar dat konden natuurlijk ook gewoon haar angsten zijn.
De Meijer leek door het weer nog meer op een gevangenis dan eerst. De directeur kwam zonder problemen binnen en toen ze uitstapten kwam mevrouw Van Den Berge al op hen toegelopen.
‘Een goedemiddag.’ Zei ze terwijl ze de directeur een hand gaf en daarna Ellen. ‘Als jullie alles geregeld hebben dan kan het in een paar uur beklonken zijn.’
‘Ik denk het wel.’ Zei de directeur. Hij greep naar zijn zak en haalde zijn mobieltje tevoorschijn waarna hij begon te bellen.
‘Hoe is het met Fleur?’ Vroeg Ellen.
‘Ze weet hier niets van.’ Zei mevrouw Van Den Berge behoedzaam. ‘Het zal heus wel goed lopen, maar we willen haar geen valse hoop geven voor wanneer het niet lukt.’
Die boodschap deed bij Ellen ook de moed weer in haar schoenen zakken.
‘En haar gedrag?’
‘Een stuk beter.’ Zei de vrouw monter. ‘Al heeft ze af en toe nog aan de stok met Jason. Ze sloopt geen dingen meer en lijkt de hele dag bezig te zijn met lijstjes. Wij weten ook niet wat ze ermee wil maar ze heeft al twee schriften volgeschreven en wil ze aan niemand laten zien.’
Ellen voelde dat ze moest glimlachen.
‘Jana is in Zoetermeer.’ De directeur hing op. ‘En JP is bij haar. De zaak wordt over tien minuten behandeld.’
‘Dan gaan we maar naar mijn kantoortje.’ Zei mevrouw Van Den Berge. ‘Volgen jullie? Koffie? Thee?’
Ellen gaf thee op en in het voorbijgaan liepen ze langs een kleine kantine voor het kantoorpersoneel om de dranken te halen waarna ze in het kantoortje van Van Den Berge gingen zitten.
‘Hoe lang kan de uitslag duren?’ Vroeg de vrouw aan de directeur toen ze zaten.
‘Dat hangt ervan af.’ Zei de directeur eerlijk. ‘Als de rechter meegaand is kan het in een half uur gepiept zijn. Jana heeft mij verzekerd dat deze al eerder in jeugdzaken heeft gedaan en hopelijk het juiste zal doen. JP zal een verklaring geven van het bureau dat er wat hen betreft niets in de weg staat voor het terugwijzen van Fleur. Maar dan hebben we het beruchte middenkader weer.’
‘Ik heb gisteravond nog een mail gestuurd naar de rechtbank waarin ik mijn vertrouwen uitspreek aan mevrouw Kooiman.’ Zei Van Den Berge. ‘Dan wordt het dus drie tegen één.’
‘Je ziet wel eens dat de underdog wint.’ Zei de directeur zwartgallig. ‘Vooral in films.’
‘Dit is het echte leven, meneer de Leeuw, geen film. Maar ik geef toe dat het wel eens gebeurd.’
‘En als wij niet winnen?’ Vroeg Ellen.
‘Dan komt Fleur hier niet weg. Dan moeten wij, of beter gezegd: jullie. In hoger beroep gaan. Afhankelijk van wat de rechter besluit.’
Ellen voelde een rilling en hoopte dat de rechter anders zou besluiten. Het was vreemd om hier in dit kamertje te zitten; compleet afgesloten van de buitenwereld.
‘Als de rechter ermee instemt dan zullen ze meteen een mail sturen met het nieuwe voogdijcontract of welke voorwaarden hij ook toe besloten heeft. Die printen we uit, krabbeltje, mailtje terug en daarna de bevestiging van jeugdzorg, ons en de rechter.’ Somde Van Den Berge op. ‘Dan gaan we Fleur halen.’
‘Heeft ze echt niets door?’ Vroeg de directeur. ‘Hebben jullie geen hint laten vallen?’
‘Nee.’ Zei Van Den Berge stellig. ‘U weet ook dat er een kans is dat het mislukt, en ik ben bang dat Fleur dan helemaal door het lint gaat. Ze houdt onze kantoren en medewerkers nu nog met rust, maar is vrees voor de plekken waar ze na zo’n teleurstelling nog moet komen. Vooral omdat we dan weer worden teruggezet naar vak één.’
‘Vak één?’ Vroeg Ellen.
‘Dat wist ze nog niet.’ Zei de directeur terwijl hij verbeten naar Van Den Berge keek.
‘Wat wist ik nog niet? Wat betekent vak één!’ Ellen voelde paniek opborrelen.
‘Het betekent niks.’ Zei Van Den Berge snel. Maar Ellen wist wel beter, ze had het niet genoemd als het geen consequenties kon of zou hebben.
‘Dit had ik niet willen zeggen.’ De directeur keek heel ongelukkig. ‘Maar als deze stunt niet lukt dan krijgt het middenkader de zeggenschap over Fleur. JP, JS en PJ hebben hun best gedaan om de zeggenschap in hun divisie te krijgen. En dat is ze voor tachtig procent gelukt. Maar dat heeft kwaad bloed gezet bij de mensen die haar onderzocht hebben. Die zullen meteen zodra wij deze zaak verliezen Fleur terugeisen.’
‘Als we deze zaak verliezen.’ Zei Van Den Berge. ‘Maar dat is niet zo.’
‘Niet?’ Ellen geloofde daar niets van. Het ging té goed. Fleur was bijna in haar handen, ze was bijna weer terug. Natuurlijk zouden er valkuilen zijn, en dit was er ééntje. En het lot had haar al te veel meegegeven, ze moest en zou uiteraard in dit gat vallen. Er moest iets gegeven worden.
‘Kalm maar.’ Zei de directeur beheerst. Hij schoof zijn stoel een paar centimeter op zodat hij een arm rond Ellen kon slaan. ‘Het gaat gewoon lukken.’




Ellen deed geen moeite om hem op andere gedachten te brengen; het zal toch niet zo zijn.
‘Ik was in elk geval blij met uw bericht van gisteravond.’ Van Den Berge en de directeur besloten Ellen verder te negeren, waarschijnlijk om haar te ontlasten. ‘Was het moeilijk?’
‘Dat viel eigenlijk mee.’ Erkende de directeur. ‘Ellen had zelf al een hoop dingen gedaan, zoals de bijeenkomst voor de ouders. Er zijn nog geen afzeggingen gekomen voor het aankomende jaar. Het bestuur zag daarom geen reden om het vertrouwen niet uit te spreken. Ik heb mijn dreigement dat ik mijn baan op het spel zette dan ook niet hoeven uiten.’
‘Moeilijk hoor.’ Zei Van Den Berge bewonderend.
‘Ik heb ook een hoop steun gehad aan Herman. Dat is onze leraar groep acht. Ik ken hem al tien jaar en hij is een goede gast om mee te werken. Hij was er eergisteren ook om de ouders te vertellen over groep zes en Ellen.’
‘En uw vrouw? Ik ga er tenminste vanuit dat u getrouwd bent.’
‘Ze zegt van wel.’ Zei de directeur gemaakt meewarig. ‘Tenminste, de vrouw waar ik elke ochtend naast wakker word beweert dat wij ooit getrouwd zijn.’
Van Den Berge moest lachen.
‘En u?’ Vroeg de directeur. ‘Is er een meneer Van Den Berge?’
‘Oh God, nee.’ Ze moest nog harder lachen. ‘Nee, die is er niet geweest ook. Ik heb af en toe wel een relatie, maar als kind van mijn tijd duren die bij voorbaat al niet lang.’
Nu moest de directeur lachen. ‘Kan ik u dan bellen als ik mijn bed verwarmd wil hebben?’
‘En uw vrouw dan?’ Vroeg Van Den Berge met twinkelende pretoogjes.
‘Zegt u het maar en ze ligt vanavond nog op de bodem van het IJsselmeer.’ Bood de directeur aan.
‘Weet ze wel dat u dat allemaal verteld?’
De directeur keek zenuwachtig over zijn schouder.
‘Nee, en dat had ik graag zo gehouden. Maar nu we het toch over mijn vrouw hebben.’ De directeur ging iets voorover zitten zonder zijn arm van Ellen weg te halen. ‘Als u zaterdagavond tijd heeft geeft mijn vrouw een etentje voor het KFV. Als u ook zou willen komen?’
Van Den Berge dacht even na. ‘Lijkt mij gezellig.’ Besliste ze uiteindelijk.
‘Mooi, weet u zeker dat u komt?’ Vroeg de directeur met iets van dwang in zijn stem. ‘Dat is nodig in verband met de bestellingen.’
‘Voor het eten?’
‘Nee, de maagtabletten en ambulancepersoneel. Mijn vrouw kan voor geen meter koken en ik wil wel dat de overlevingskans aanwezig is.’
Van Den Berge moest nog harder lachen.
Ellen wist dat de directeur het serieus grappig bedoelde, maar ze kreeg een steeds strakkere knoop rond haar maag. Het leek wel alsof het gemaakt was, alsof er een gruwelijke waarheid onderdrukt moest worden. Was de zaak inmiddels al geweest en bleven ze hier gewoon zitten om de schijn op te houden? Ze moest terugdenken aan de dromen die ze had gehad in de cel en wat voor wanhoop het bij haar had gebracht.
‘Ik kan ook niet koken, ik ben dan ook meestal hier om tijdens het eten op de kinderen te letten. En om een graantje mee te pikken.’ Knipoogde Van Den Berge.
‘Ik kan wel koken, dus ik help mijn vrouw altijd.’ Zei de directeur. ‘Ik hoop dat je doorhad dat die praat over maagpillen maar een grapje was?’
‘Nee, echt?’
‘We wisselen zo wel het adres uit.’ Zei de directeur. ‘Dan kunt u Fleur ook eens in haar natuurlijke omgeving zien. Nou ja, in elk geval samen met Ellen. Gaat het nog wel?’ De directeur keek om naar Ellen.
Die gaf geen antwoord. Ze was op van de zenuwen.
‘Je geeft echt om haar hé.’ Zei de directeur zacht.
‘Ja.’ Zei Ellen. ‘Ik wil niet dat ze... een speelbal wordt.’
‘Hier niet, en bij jou ook niet.’ Zei Van Den Berge beslissend.
‘Maar wat als we haar nu kwijtraken?’ Vroeg Ellen.
‘Dat doen we niet.’ Zei de directeur.
Ellen durfde niets meer te zeggen. De tijd verstreek langzaam. Ze had hier geen klok dus ze wist niet hoe langzaam, en haar telefoon tevoorschijn halen vond ze te zenuwachtig. Ze moest zitten en wachten. Wachten en wachten.
‘...dus hij doet zijn broek naar beneden, waar Ellen en Fleur bij staan, en begint zonder omhaal te zeiken. Recht in zijn broek.’ De directeur en Van Den Berge haalden intussen herinneringen op aan kinderen die ze gekend hadden. Van Den Berge schaterde het uit. ‘Nee, dan twee dagen later. Was dat zo? Ja; twee dagen later zijn we aan het opruimen. Het is vrijdag. Hebben we net met vereende krachten de wc schoon staan te schrobben. Jon komt erin, de dag ervoor gebarbecued, dus hij schijt alles onder. Ik bedoel echt tot over de muur. We geven hem dus een emmer en een poetsdoek. Jon begint te schrobben... je had hem moeten zien, een Thalys zo snel. Nadeel: hij wilde het stopcontact schoonmaken met een kleddernatte doek. Dus voor hij tweetwintig op zijn reet kreeg hebben we er maar toezicht bij gezet.’
‘Hij was dus niet de slimste?’




‘Understatement.’ Bevestigde de directeur.
‘Ik heb er hier ook eentje meegemaakt.’ Bevestigde Van Den Berge. ‘Knul van een jaar of zeven. Verwaarloosd thuis, dus na ingrijpen bij ons geplaatst. De regel hier is: eten wat de pot schaft. Dus we dienen die avond, ik dacht, kipfilet met aardappelen en spruitjes op. Nou... de spruitjes vlogen tegen het plafond! Hij was woest en moest geen spruitjes. Nu hebben we wel vaker kinderen die dingen niet lekker vinden maar hij moest ze echt niet. Een paar dagen later komt een tante poolshoogte nemen. Ze wilde hem niet in huis, maar kwam wel kijken. Dus ik vertel over het spruitjesincident. Ze geeft aan dat hij gewoon spruitjes hoort te lusten want die kreeg hij bij haar soms ook.’
‘En toen?’
‘We moesten het geen spruitjes noemen maar... kaboutertjeskool.’
De mondhoeken van de directeur krulden omhoog en hij begon binnensmonds te lachen zodat zijn forse lichaam schudde van plezier.
‘Dus we knopen dat in onze oren. Een paar dagen later zijn er weer spruitjes. We vullen zijn bord apart en presenteren het aan hem onder de naam kaboutertjeskool. Geen problemen. Hij heeft volgens mij ook niet doorgehad dat hij dezelfde dingen zat te eten als alle andere kinderen. Maar hij was in de wolken met zijn kaboutertjeskool.’
‘Kinderen, het blijven toch geweldige wezens.’ Mijmerde de directeur met een glimlach. ‘Laat ik je ook eens een leuke anekdote vertellen over Herman. Toen hij op school kwam werken kwam hij half september naar mij toe en vroeg of we iets deden met kerst. We zijn een seculiere school in een christelijke gemeenschap dus in eerste instantie zei ik nee. Want mensen brengen hun kinderen met een reden naar ons toe. Maar toen vroeg ik waarom en hij kwam aan met het idee voor een kerstmusical, hij was helemaal in de gloria erover en het belangrijkste was...’
De directeur werd stil. Een zenuwachtige ringtone joeg door de ruimte.
‘De uitslag.’ De directeur klonk luchtig. Maar ook Ellen wist dat het schijn was. Hij liet Ellen los en greep naar zijn zak hij nam zijn telefoon eruit. Hij knipoogde nog even naar Ellen en bracht de telefoon naar zijn oor. ‘Jana, ben je een engel of een bengel?’
Ellen hoorde de andere kant van de lijn niet maar ze zag het gezicht van de directeur betrekken.
‘Ja, nou ja, ja? Jammer, aha.’ De directeur zuchtte en wreef in zijn ogen. ‘Nee, dat gaan we nu doen dan. Natuurlijk. Ja. Houdoe.’
‘Jammer?’ Vroeg Ellen die alleen dat woord opgevangen had.
‘Ja. Jammer.’ Zei de directeur. ‘Heel jammer.’
‘Wat is er jammer?’ Ellen wist zeker dat het geen goed nieuws was geweest. ‘Wat is er jammer? Vertel het!’
‘De rechter heeft beslist dat jeugdzorg te voortvarend is geweest met het meenemen van Fleur. Ze hadden beter eerst een open onderzoek kunnen gelasten en de politie tot kalmte moeten manen, ook hadden ze niet zomaar met onderzoeken aan Fleur moeten beginnen. Het middenkader is dus flink op de vingers getikt, spreekwoordelijk. En er was al een mail onderweg met de benodigde papieren.’
Ellen kon haar geluk niet geloven. Van Den Berge haalde een laptop uit haar tas en zette die op het bureau.
‘Ja, hier is het. Ik zal de bijlagen uitprinten dan kunnen we beginnen met tekenen.’
‘Is het nu echt klaar?’ Vroeg Ellen voor de zekerheid.
‘Nee, ik wil mijn champagne nog, en we hebben zaterdag eten.’ Zei de directeur beslissend. ‘Voor de rest wordt Fleur dadelijk aan jou overgedragen op dezelfde gronden als eerder afgesproken. In feite heeft de rechter ze een witte vlag aangereikt. Ze willen ook niet in hoger beroep en hebben er vrede mee dat het zo gegaan is.’
‘Maar ik ben alleen.’ Zei Ellen die wist dat er daar vóór de zomer nog gewag van werd gemaakt.
‘Dat geeft niet, niet na deze uitspraak. Ze zijn verplicht Fleur bij je te laten. Tenzij je er echt een potje van maakt.’
Ellen wist niet wat ze moest doen. De band rond haar maag was verdwenen en ze had het gevoel dat ze zou zweven. Vanavond was Fleur weer bij haar! Ze had het gevoel dat ze de Eiffeltoren dertig keer kon beklimmen en dan nog niet moe zou zijn. En ze zou het overleven als ze eraf zou duiken!
Er werd op de deur geklopt en het meisje wat normaal achter de balie zat kwam binnen met een stapel papieren.
‘Hartstikke mooi.’ Zei Van Den Berge. Ze nam de papieren aan en begon ze op categorie te leggen en door te lezen. ‘Goed, als je deze tekent dan geef je aan dat je het oordeel van de rechter accepteert. Dit is een bekrachtiging van de eerste voorwaarden gemaakt en ondertekend april jongstleden te Den Haag. Deze is van mij, of beter gezegd van ons, je neemt Fleur weer mee etcetera, en deze laatste is een bevestiging van wat we het middenkader zijn gaan noemen dat je niet meer in hoger beroep gaat om hen tegen te werken.’
‘Moet ik die laatste tekenen?’ Vroeg Ellen.
‘Nou, nee, maar het is wel een soort van hernieuwde vertrouwensband tussen u en het middenkader.’
Ellen nam de pen aan die Van Den Berge haar aanreikte en zette snel haar handtekeningen. Hoe eerder ze klaar waren hoe eerder ze Fleur weer kon zien.
‘Mooi.’ Van Den Berge pakte de getekende stukken weer en piepte de assistente weer op. ‘Als deze zijn ingescand en doorgestuurd en we weer een reactie terughebben gaan we Fleur halen.’
Ellen voelde zich in de wolken en ze kon niet wachten tot ze het bericht terug zouden krijgen.
Van Den Berge handelde een paar zaken af, nu ze toch de laptop voor zich had, en de directeur neuriede blijmoedig een oude hit.
‘Ja.’ Zei Van Den Berge ineens. Ze stond op. ‘Bevestiging is binnen.’
‘Echt waar?’ Ellen stond sneller op dan haar spieren toestonden en ze onderdrukte de kramppijn in haar kuiten.
‘Natuurlijk.’ Zei Van Den Berge.




‘Ik blijf wel wachten.’ Zei de directeur.
Van Den Berge opende de deur en Ellen volgde haar de gang op. Op de gang pakte de vrouw haar mobieltje.
‘Anja?’ Vroeg ze nadat ze een nummer had gedraaid. ‘Weet jij waar Fleur ergens is? Tuin, mooi, we hebben een verrassing voor haar.’ Ze hing weer op. ‘Die kant uit.’ De vrouw wees op het einde van de gang waar een grote branddeur de weg versperde. Die ging verrassend gemakkelijk open waarna ze op een soort galerij kwamen die langs de achterkant van het gebouw liep.
Ellen had nu uitzicht op een tuin die midden hield tussen een rusttuin en een speeltuin. Ze zag veldjes en bloemenperken, maar ook klimtoestellen en in een hoek waren verschillende sportvelden met een tennisbaan, een basketbalpleintje en een hindernisbaan. Op de achtergrond zag ze grote rivierschepen over de IJssel varen, maar tussen het water en de tuin stond een groot hek om te voorkomen dat de kinderen ervandoor gingen of dat ongewenste bezoekers het terrein op zouden komen. Ze stapten naar buiten door een glazen deur en Ellen voelde de warmte van buiten. Het leek alsof het weer zich had aangepast aan het blijde nieuws dat ze Fleur weer naar huis mocht nemen. De zon scheen helder en de wind was zwoel de donkere wolken waren nog zichtbaar in de verte, maar afgedreven.
Her en der liepen kinderen, of in groepjes of alleen. Spelend, pratend en soms zelfs lezend. Ellen zag een meisje tegen een boom aanzitten verdiept in een boek. Het had iets ongelooflijk romantisch.
‘Alexandra!’ Een jonge blonde vrouw kwam door de tuin aangelopen. ‘Je zocht Fleur?’
‘Ja.’ Van Den Berge knikte tegen de vrouw. ‘We hebben een verrassing voor haar.’
‘Ze loopt achterin, bij de vijver.’ De vrouw wuifde over haar schouder en keek nieuwsgierig naar Ellen.
‘Mag ik je voorstellen aan Ellen.’ Zei Van Den Berge die de hint begreep. ‘Ze neemt Fleur dadelijk mee.’
‘Ellen.’ Zei de vrouw behoedzaam. ‘De beruchte juf Ellen? Al heb ik die naam al een paar dagen niet meer gehoord.’
‘Dezelfde.’ Zei Ellen die haar hand uitstak.
‘Aangenaam kennis te maken dan. Het schijnt bij u thuis de hemel op aarde te zijn. Als we Fleur tenminste moeten geloven.’ De vrouw schudde de hand van Ellen.
‘Laten we haar dan terugsturen naar die hemel.’ Van Den Berge en Ellen liepen in de aangewezen richting en Ellen herkende al snel het blonde hoofd van Fleur bij een lange spiegelvijver.
‘Fleur!’ Ze zwaaide uitbundig.
Het meisje reageerde niet meteen, ze had in het water staan staren en keek langzaam om, toen ze Ellen zag ging ze los.
‘Juf!’ Met snelle en grote passen rende ze weg van de vijver en vloog bij Ellen rond de middel. ‘U bent er weer.’
‘Ja, ik ben er weer.’ Zei Ellen die Fleur ook tegen zich aandrukte. ‘Maar niet lang.’
‘Moet u dan weer weg?’ Vroeg Fleur teleurgesteld.
‘Ja.’ Zei Ellen. ‘Maar dat geeft niet.’
‘We gaan je spulletjes uit je kamer halen, en daarna mag je met juf Ellen mee.’ Zei Van Den Berge.
‘Echt waar?’ Fleur keek ongelovig naar de potige dame.
‘Ja.’ Ellen knikte ook. ‘Vanavond slaap je weer in je eigen bed.’
‘Yes!’ Fleur stompte in de lucht. ‘Kom op, dan gaan we.’ Ze hield de hand van Ellen vast terwijl ze met grote stappen in de richting van het gebouw liep. Ellen liet zich half meesleuren terwijl Van Den Berge de deur snel openmaakte en hen voorging een serie trappen op.
Ellen vond nog altijd dat het veel weg had van een ziekenhuis, de oranje linoleum vloeren bezorgden haar haast koppijn. Fleurs kamer bevond zich in een lange gang met nog veel meer kamers. Ze had een eigen hoekje, wat veel leek op een bureau-unit op een kantoor, met bed, klein bureautje en een kastje.
Van Den Berge ging snel weg en kwam terug met een tas waar Fleur alles ceremonieloos in dumpte.
‘Gaan we meteen?’ Vroeg Fleur toen ze de tas had volgegooid.
‘We halen even meneer de directeur op.’ Zei Ellen. ‘Hij brengt ons thuis.’
‘Bent u niet met uw eigen auto?’
‘Nee, de directeur wilde helpen en heeft mij gebracht.’
Fleur keek vertwijfeld.
‘We zijn zo thuis hoor.’ Zei Ellen. ‘Eerlijk waar.’ Ze trok Fleur aan haar zij. ‘Maak je maar geen zorgen.’
‘Volg mij maar.’ Van Den Berge ging hen voor door de gangen terwijl Ellen en Fleur, zij aan zij, volgden. Het was heerlijk het lichaam van Fleur weer te voelen. De warmte en de zachtheid.
‘Daar is de jongedame.’ De directeur stond enthousiast op toen Fleur en Ellen het kantoortje binnen kwamen. ‘Had gewoon gezegd dat je met vakantie wilde dan hadden we wel wat kunnen regelen.’
Fleur giechelde toen de directeur haar een aai over de bol gaf.
‘Ik ga ervan uit dat jullie meteen weg willen?’ Vroeg Van Den Berge met een glimlach.
‘Dat is wel de gedachte.’ Zei Ellen die Fleur tegen haar zij voelde schuiven.
‘In dat geval wens ik jullie nog veel geluk en tot zaterdag.’
‘Maagtabletten.’ Mompelde de directeur terwijl hij haar de hand schudde.
Ellen nam haar hand ook aan.
‘Ik denk niet dat jij het hier zal missen.’ Zei Van Den Berge tegen Fleur.
‘Nee.’ Zei die standvastig.




‘Zorgen jullie maar goed voor elkaar.’ Gaf ze als laatste tip.
‘Ik zorg altijd goed voor juf Ellen.’ Zei Fleur.
‘En ik zal goed voor Fleur zorgen.’ Ellen kneep Fleur zachtjes in de schouder. ‘Tot zaterdag.’
Ze liepen achter de directeur aan die zijn auto al had ontgrendeld.
‘Komt u bij mij zitten?’ Vroeg Fleur toen duidelijk werd dat ze op de achterbank moest plaatsnemen.
‘Nee.’ Zei Ellen. Ze wilde wel maar wist niet wat er zou gebeuren wanneer ze naast elkaar zaten. Zij kon zichzelf misschien niet onder controle houden. ‘Maak je maar geen zorgen, we zijn zo thuis.’
Fleur kroop op de achterbank en kreeg van de directeur te horen dat ze haar gordels vast moest doen en Ellen nam op de passagiersstoel plaats.
‘Waarom zei ze tot zaterdag?’ Vroeg Fleur toen de directeur de auto startte en wegdraaide.
‘We gaan zaterdag eten.’ Zei Ellen. ‘Bij de directeur.’
‘Ja, mijn vrouw denkt dat ze kan koken, dus ze wil het op jullie uitproberen.’ Zei de directeur.
‘Wie komen er dan allemaal?’ Vroeg Fleur.
‘Jij, ik, mevrouw Van Den Berge, de directeur en zijn vrouw en mijn advocate Jana.’ Somde Ellen op.
‘En Herman en zijn vriendin.’ Voegde de directeur toe.
‘Volle bak dus.’
‘Herman?’ Vroeg Fleur.
‘Meneer van Deutekom.’ Legde Ellen uit.
‘Gezellig.’ Zei Fleur, ze herinnerde de man waarschijnlijk van de musicals en het kamp. ‘Werkt u dan nog op school?’
‘Ja.’ Zei Ellen, ze zat half achterstevoren. ‘Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik gewoon nog juf ben.’
De auto bereikte de poort die openschoof. Fleur beet op haar onderlip en draaide zich moeizaam om in haar gordels zodat ze door de achterruit naar het gebouw van de Meijer kon kijken.
‘Ga je het missen?’ Ellen stak een hand uit en legde die op de rug van Fleur.
‘Nee.’ Zei Fleur. ‘Het was er helemaal niet fijn.’
Ellen liet haar hand langzaam over de rug van Fleur glijden en wist haar hand net op tijd terug te trekken voor ze de billen van het meisje zou aanraken.
‘Jason was weer vervelend.’ Zei Fleur zacht in de achterruit. ‘Hij probeerde vanochtend de deur van de douche open te maken.’
Ellen wierp een blik op de directeur die boos in de achteruitkijkspiegel keek. Dat was uiteraard bedoeld voor de Meijer, niet voor Fleur.
‘Je bent nu van Jason af.’ Zei Ellen. ‘Je bent nu weer bij mij.’
‘U gelooft mij toch wel?’ Vroeg Fleur. De auto trok op en ze draaiden de weg op zodat Fleur weer recht op de bank ging zitten.
‘Natuurlijk, wat moet ik geloven?’
‘Dat Jason achter mij aan zat? En aan me wilde zitten?’
‘Ik ken die hele Jason niet, maar als jij het zegt dan geloof ik je.’
‘Daar geloofden ze er helemaal niets van.’ Fleur keek opzij, een laatste blik op de Meijer. ‘Ik heb gehoord dat hij meer meisjes heeft aangeraakt.’
‘Misschien toch maar Van Den Berge bellen.’ Zei de directeur zacht.
‘Maar hij heeft jou toch niet aangeraakt?’ Vroeg Ellen voor de zekerheid.
‘Nee.’ Fleur schudde haar hoofd. ‘Maar hij wilde het wel, waarom denkt u dat hij bij mij onder de douche wilde?’
‘Om je shampoo te lenen?’ Stelde de directeur om af te wijken van het duistere onderwerp.
‘Haha, echt niet.’ Zei Fleur met een vreemd soort gebrek aan respect voor de directeur. ‘Sanneke had het er ook al over dat hij ineens bij haar onder de douche stond.’
‘En toen?’ De directeur vroeg het duidelijk tegen zijn zin, maar Ellen bedacht dat hij wilde dat Fleur het uit haar systeem zou krijgen.
‘Liet hij zijn broek zakken en zei hij dat ze hem moest... rioleren?’
Ellen kon een glimlach niet onderdrukken. Ook de directeur trok onwillekeurig zijn wenkbrauwen op.
‘Weet je zeker dat ze dat zei?’ Vroeg Ellen.
‘Nee.’ Fleur kleurde. ‘Ze zei iets anders?’
‘Pijpen.’ Stelde de directeur voor. Als Fleur iets onbespreekbaars besprak moest ze in elk geval de term goed kennen.
‘Ja, dat was het.’ Zei Fleur. ‘Ik wist dat het met rioleren te maken had.’
‘Heeft ze dat toen gedaan?’ Vroeg Ellen.
‘Nee, ze begon te gillen en heeft hem een klap recht op zijn piemel gegeven. Hij was al weg toen er iemand kwam kijken. Maar hij heeft het bij haar nooit meer geprobeerd.’
De directeur had zijn gezicht vertrokken bij het beeld dat er iemand recht op zijn scrotum geslagen werd, terecht of niet, maar hij knikte bij het nieuws dat in elk geval iemand erin geslaagd was Jasons lust tot stoppen te manen.
‘Nou, bij mij is geen Jason, en er zal niemand proberen bij je onder de douche te komen.’ Zei Ellen. Ze keek om en knipoogde kort naar Fleur. Ze douchten vaak samen.
Met de snelweg lieten ze Zwolle snel achter zich en kwamen ze aan in het dorpje.





Copyright © www.oops.nl
----oops.nl----
Home
Sexverhalen
Hetero
Eerste keer
Homo
Lesbisch
Plassex
Tieners
SM
Groepsex
Overspel
Familie
Bisex
Overige
Partners