Soms klaagden de oudere mensen weleens over de dansschool op de begane grond onder hun woningen. Nu klaagde al die oude mensen van de Dekker passage overal al over. Als iemand een wind liet dan kwamen er al klachten. Dat ze zo zeurden, zoveel tijd in beslag namen voor allerlei onzin om naar te luisteren daar hadden ze geen boodschap aan. Ton was er weleens moe van. Ik zette mijn auto maar uit, wachtte in stilte op mijn vriendin die met Ton samen danste. Ton was tweejaar ouder dan mijn vriendin. Ze vormden een leuk danspaar. Nu waren ze toe aan wedstrijden. Ik kwam net van mijn werk af, had me niet meer kunnen omkleden dus zat in mijn smerige kloffie te wachten. Toen een politieauto heel rustig kwam aanrijden vermoedde ik het onheil nog niet. Ineens nadere vier agenten van verschillende kanten. Ik werd uit de auto getrokken moest mee naar het politiebureau net nieuw gebouwd. Mensen hadden gebeld dat ik aan het inbreken was. Ton had het gezien dat ik werd meegenomen door de Politie, had Marleen naar huis gebracht. Onderweg had hij al zoiets gezegd van zie je wel ik heb je voor Arnout gewaarschuwd. Na een halfuurtje werd ik weer op straat geschopt ik kon gaan. Lopende naar de Dekkerpassage. Een zekere Mervouw Hagen had gebeld naar de politie. Ik keek naar de bellen zag haar naam staan. Arm oud zeur wijf dacht ik. Ik stond gewoon te wachten op Marleen. Werkte keihard, verdiende met smerig werk een armzalige boterham. Ton had blijkbaar succes gehad. Toen ik thuis kwam lag er een briefje op tafel dat Marleen met Ton was meegegaan naar zijn huis. Hij woonde in de Tandarts Schipperstraat in een duplex. Ik ging kijken waar hij woonde. Vond zijn duplex dacht arm jochie. Die maandag toen ik thuis kwam was het hele huis zo'n beetje leeggehaald. Alleen een tafel stoel en een oud eenpersoonsbed stond er nog, was erin gezet. In een brief stond dat dit achter moest blijven en dat Marleen als een soort schadevergoeding verder alles mocht meenemen. Mocht u nog vragen hebben, dan kunt u zich tot mijn wenden Ton Hagen. Ik dacht dat ik gek werd. De mens heette Hagen die mij had zwart gemaakt bij de politie had laten aanhouden en diegene die mijn meisje afpikte heette ook Hagen. De vader en moeder van Marleen kwamen huilend bij me. Ze wilden mij geld geven voor andere meubels. Ik weigerde dat. Elke morgen moest ik om vijfuur op om naar het werk te gaan. Vaak nog wat overuren en was dan tegen zevenuur thuis. Ik moest elke dag vijftigkilometer naar mijn werk rijden. Kreeg geen onkosten vergoeding. Ik verdiende net iets meer dan het minimum loon. Dinsdagmorgen stond ik raar te kijken dat al mijn autobanden waren lek gestoken. Onder de ruitenwisser een briefje eigen schuld dat je zo'n prinses hebt verwaarloost. Ik belde de ANWB. Die hielpen wel maar het duurde nogal lang. Mijn baas was toch aan het reorganiseren toen ik hem het uitlegde kon ik gelijk gaan. Ik kreeg ontslag. Driejaar gewerkt nooit een minuut te laat geweest. Altijd overgewerkt of op zaterdag gewerkt. Toen ik thuis kwam lag de hele gang onder stront. Het stonk verschrikkelijk varkensmest. En dag later een briefje zo ruik jij nu. Toen de politie uit zichzelf kwam het verhaal van mijn vader had gehoord die ook wethouder is in de gemeente, vroegen ze of ik aangifte wilde doen. Neen ik wil geen kwaad met kwaad vergelden. In de jaren dat ik werkte van mijn achttiende nu tot mijn vijfentwintigste had ik al mijn geld in de woning gestopt. Marleen zat nog op school. Ik had haar altijd netjes onderhouden dat jaar. Ze was met ruzie uit huis gegaan. Niet om mij, maar om Oma die bij haar ouders is was komen wonen. Mijn broer was zo lief de gang op te knappen. Ik had nu tijd zat. Kreeg hulp met meubelen van buurthuis de Baander van Jaap. Hij had het gehoord kwam met spulletjes aan. Ik had niet zoveel kunnen sparen. Ik verkocht mijn auto omdat ik even een uitkering kreeg. Maar een maand toen had ik weer werk op een fabriek. Gelukkig kon ik het op de fiets doen. Uit het niets nadat ik had overgewerkt, sloeg iemand mij op het fietspad met een knuppel of paal. Ik kreeg deze precies voor mijn hoofd. Ik reed pardoes met de fiets in de bossages en viel in de bosjes. Ik was duizelig toen een gozer mij hardhandig verder de bosjes introk. Mijn tanden waren stuk, neus gebroken oogkas beschadigd schouder zwaar gekneusd. De man of jongen drukte mij tegen de grond. Ik had ook geen moed meer iets te doen. Toen mijn riem werd losgemaakt liet ik het maar begaan. Mijn zakken werden leeggehaald, horloge afgepakt en ook mijn mobiel werd gestolen. Nee toch dacht ik toen de gozer mijn broek losmaakte. het zal toch niet dat hij die ook nog wil stelen. Zo'n oude broek. Hij stroopte mijn broek naar beneden ik keek naar mijn belager. Ton stamelde ik. Hij had mijn riem dubbel en sloeg op mijn billen. Ik schreeuwde van de pijn, maar niemand kon mij horen. Mijn trui en t-shirt werden omhoog getrokken en ik kreeg ook klappen op mijn rug. Ik schreeuwde maar niet meer legde mijn hoofd in het zand. Zijn hand gleed over mijn rug. Hij trok mijn broek en onderbroek verder naar beneden. Duwde mijn benen uit elkaar. Toen hij bovenop mij kwam liggen voelde ik zijn lul tussen mijn billen. Nee, Ton alsjeblieft doe dat niet. Hij snoof hijgde opgewonden. Ik neuk je net als dat rotwijf van je. Wat bracht ik uit toen zijn penis in mijn kont stootte. Het werd zwart voor mijn ogen. het deed geen pijn meer. Toen hij hijgend en snuivend in mijn klaarkwam draaide hij mij grof om. Mijn hoofd sloeg tegen de stam van een boom. Ik keek hem aan. Hij zat half ontkleed bovenop me. Heb je hier dat wijf steeds mee verwend. Die is verslingerd op jou neuk kunsten. Alles deed pijn. Het bloed liep uit mijn neus. Nu had ik niks gedaan tegen een gozertje van achttien die mij zoveel had aangedaan. Hij bekeek mijn geslachtsdeel. Streelde die bekeek die. Ik deed mijn ogen dicht. Nu boog Ton. Duwde mijn voorhuid naar beneden. Nam mijn penis in zijn mond. Hij begon mij oraal te bevredigen. Mijn penis werd niet stijf maar een beetje. Zoveel pijn zoveel negatieve gevoelens, woedde. Hij had een honkbalknuppel dreigde trek je zelf af. Ik deed het niet kreeg een klap tegen mijn elleboog. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan haalde. Mijn vuist raakte zijn kin. Ton keek met grote ogen mij aan en lazerde achterover. Bleef liggen was nok oud.

Ik pakte mij mobiel belde 112. Binnen een kwartier lag ik in de ziekenauto. Met gips om mijn neus recht te houden die hadden ze recht gezet, arm in verband. Tom had niks toegegeven maar gezegd dat ik hem wilde aanraden, wraak wilde nemen. Ik vertelde mijn verhaal. De arts bevestigde dat ik verkracht was. Toen Marleen bij mij in het ziekenhuis kwam, huilde dat ze mij dit allemaal had aangedaan, keek ik haar aan. Ik drukte op de bel. Een zuster kwam binnen. Zuster zou u deze Mevrouw willen weghalen, ik ken haar helemaal niet. De zuster verzocht Marleen om weg te gaan. Toen ik hoorde dat Ton negenmaanden gevangenisstraf had gekregen, in elkaar was geslagen was verkracht in de gevangenis, deed het mij niets. Toen Marleen al mijn spullen terug wilde geven weigerde ik dat. Mijn baas was tof. Ik kon naar Drachten verhuizen waar ze ook een bedrijf hadden. Ik kon een nieuw leven beginnen. Dat is gelukt.