Het huis naast mij stond te koop. De lieve oude dame die daar had gewoond was rustig in haar slaap overleden. We hadden een goed contact, ik kluste wat voor haar, reed haar naar her en der en dat alles met vol genoegen. Maar helaas, aan alles komt een einde en dus zetten de erfgenamen het huis terecht te koop.

Ik overwoog nog om het te kopen, er zat meer grond bij dan bij mijn eigen huis, maar voordat ik een bod kon doen, stond er al een bordje: “Verkocht”, met daaronder natuurlijk de naam van de makelaar. Aangezien dit een “voorlopig koopcontract” moest zijn, zo vers was het nog, belde ik de makelaar en vertelde hem dat ik ook interesse had. Mocht(en) de potentiële koper(s) afhaken, dan was ik helemaal in.

Het bordje bleef maar staan en er gebeurde niets. De makelaar maar weer gebeld, aasgieren zijn het, en voordat hij kon gaan zeuren over “dit en dat”, gaf ik hem een laatste kans. Ik verlaagde mijn bod met 20.000 Euro, vertelde hem dat ik geen courtage zou betalen en warempel, hij stemde in. Met mijn laatste voorwaarde had hij nogal moeite en ik proefde onraad. Deze was nl. dat ik het huis en de grond eerst zorgvuldig wou laten onderzoeken.
En jawel, er moest zeker voor 50.000 Euro aan opgeknapt worden. Nieuwe dakpannen, badkamer renoveren, een tuinman (meer een tuinwieder) inhuren en de zaak opnieuw laten aanleggen, verven, stukadoor inhuren en ga zo maar door.
Ik stond in dubio. Toch plaatste ik ook een bordje “te koop” in mijn tuin. Mijn prijs had ik naar boven bijgesteld omdat ik vond dat mijn huis en tuin perfect waren onderhouden. Geen makelaar, dat zou de koper(s) ook goed geld schelen.

Ik verlaagde mijn bod op het andere huis wederom en kreeg weer nul op rekest. Niet getreurd, want ik had zelf ook nog geen potentiële kopers. Ik wachtte dus maar af. En niet voor niets. Na vier weken werd ik door de makelaar gebeld met de mededeling dat de prijs verlaagd kon worden en wel met 5000 Euro. Ik lachte hem in zijn telefoonhoorn uit en gaf hem mijn definitieve bod door. Ik gaf hem nog aan, en dat deed ik ook nog schriftelijk, dat er per dag 1000 Euro af zou gaan.

Hij reageerde eerst niet, maar na drie dagen en dus drie duizend Euro lager, verklaarde hij dat er kans was op overeenstemming. Mijn antwoord was simpel. De prijs moest veel verder naar beneden want ik betaal niet voor iets dat met veel kosten (75.000 Euro), zei ik hem, want ik kan evengoed toneelspelen als een makelaar, moet worden opgeknapt.

Dit spelletje ging een tijdje door en tot mijn geluk kwamen er kopers voor mijn huis kijken. Het waren twee vrouwen van plm. 35-38. Ik stelde me voor (Dirk) en zij waren Gerdi en Veronique. Ik nodige ze uit binnen te komen en vroeg ze of ze wat wouden drinken. Met het warme weer, waarop ze ook duidelijk gekleed waren, was bier (Gewoon, Kriek of Triple). Het werd Kriek; dames naar mijn hart. Na het drankje wouden het huis wel eens zien. “Wat willen jullie”: vroeg ik, “mij de rondleiding laten geven of zelf maar alles bekijken en later eventuele vragen laten beantwoorden”. Zij kozen voor het laatste en met een gerust hart liet ik ze hun gang gaan. Ze wisten wel van wanten, want na drie kwartier inspectietocht (alle kasten waren volgens mij open gedaan) kwamen ze weer de woonkamer in. Ze keken, zoals dat bij potentiële kopers hoort, wat sip. Net doende alsof ik niets doorhad, opende ik de tuindeuren zodat ze de achtertuin (350 vierkante meter) ook nog konden bekijken. Dit keer konden ze hun enthousiasme niet goed onderdrukken, want steeds hoorde ik kreetjes van verbazing. Het was ook de mooiste tijd van het jaar. Het gazon lag er prachtig strak bij en links en rechts geurden vele bloeiende planten. Toen ze terug waren gekomen, begon het spel opnieuw.

Ze vonden dat er veel moest worden opgeknapt, ze hielden niet zo erg van gras en ga zo maar door. Ik werd het zat en deelde ze mede dat ze drie dagen bedenktijd kregen en daarna ging de prijs met 1250 Euro per dag omhoog. Ze protesteerden tot ze een ons wogen, maar ik bleef onverbiddelijk. Zogenaamd gechoqueerd namen ze afscheid.

Ik gokte erop dat ze pas de derde dag zouden bellen, want je moet een verkoper niet de illusie geven dat hij beet heeft. Natuurlijk kwam dat uit en in de namiddag werd ik door ze gebeld. Ze wouden het desnoods wel kopen, maar de prijs moest zeker 15.000 Euro naar beneden. Het antwoord bestond uit een eenvoudig “nee” en ik herinnerde ze aan het feit dat vanaf morgen de prijs per dag omhoog ging.

Ze kozen eieren voor hun geld en zeiden dat ze een voorlopig koopcontract wilden ondertekenen. De volgende dag zou Veronique langs komen om het te regelen. Ik gaf aan dat het wel ’s middags moest zijn, want dan was ik pas weer thuis.

De volgende middag ging om een uur of drie de bel en daar was Veronique. Ze had een zeer verleidelijke outfit aan. Korte rok, die haar mooie benen prima deed uitkomen, een V-hals voor en achter en een duidelijk push-up BH. Aangenaam verrast liet ik haar binnen en bood haar een stoel aan bij de achtertafel, waar alle papieren gereed lagen. Na een controle (je weet maar nooit) van haar identiteitspapieren en de bankgarantie, kon er getekend worden.
Dat was achter de rug en haar volgende vraag kon ik vrijwel zeker voorspellen. “Wanneer kunnen we er in”: zei ze; goed geraden dus. Dat duurt nog zeker een maand of vier””: antwoordde ik, want eerst moet mijn nieuwe huis op orde worden gebracht en dat kost nogal veel tijd (en geld: maar dat voegde ik er maar niet aan toe).

Verslagen keek ze me aan. “We hadden op een veel kortere termijn gehoopt, ons huidige huurcontract hebben per begin volgende maand opgezegd”. “Zeker jullie eerste huis”: vroeg ik, mijn lach onderdrukkend. Het antwoord was bevestigend. “Vraag maar of jullie het contract kunnen verlengen”: antwoordde ik, maar dat was niet mogelijk. De nieuwe huurders stonden klaar en daar was geen ontkomen aan. Na wat intern beraad, besloot ik het gekste te doen dat ik in mijn leven had ondernomen. “Oké, jullie kunnen de lege slaapkamers hier betrekken, de spullen die jullie niet nodig hebben, kunnen in de garage en de huur is: jullie koken”.

Ze keek me verbijsterd aan. “Meen je dacht echt”. “Nee, natuurlijk niet, want anders zou ik het niet gezegd hebben”. Man, ik kan je wel zoenen”, sprak ze met overtuiging en kwam direct op me af. Twee kussen op beide wangen waren mijn deel. Jomig, wat een moordwijf.

Ze trokken bij mij in en na wat dagen, waarin verlegenheid en elkaar aftasten de hoofdrol speelde, kwamen we tot een normale situatie. We hadden afspraken gemaakt over het opstaan, douchen of in bad gaan (in dat laatste heb ik persoonlijk een gruwelijke hekel).

Op een avond, ik hoorde ze praten en giechelen, kwamen ze beiden naar beneden in niets anders gekleed dan een dun, doorzichtig hemdje. “Zo”: zeiden ze, je hebt ons zo verwend, nu zullen we jou eens verwennen, maar eerst de show”. Ze begonnen elkaar uit te kleden met een hevige tongzoen als er weer iets was uitgetrokken. Hun handen gingen naar beneden en beroerden de al nat geworden kutjes van elkaar. Al vingerend en tongstrelend kwamen ze beiden bijna op hetzelfde moment klaar. Ik had dit allemaal maar moeten aanzien met inmiddels een tot keiharde hoogte gegroeide pik. Klaar kwam ik bijna bij dit geile schouwspel.

Ze moesten even bijkomen, maar na een minuutje of zeven waren ze weer op stoom. Ze trokken bijna met één ruk de broek van mijn kont, stroopte de onderbroek eraf, kleedde me verder uit en met een hete, groot geheven paal stond ik daar naakt te hopen. Mijn ballen waren vol en wouden hun lading kwijt, maar ze deden even niets, behalve elkaar nog wat te betasten. Een rustpauze dus, terwijl ik op springen stond.

Ze begonnen mij te bewerken. Waar mijn pik ook heen werd gevoerd; het was altijd een hete mond. Het leek wel of tien tongen mijn stijve orgaan aan het bewerken waren. Ik werd heter en heter en ik voelde mijn ballen samentrekken. Ook zij waren nu zo geil dat hun kutjes op springen stonden. Toen Gerdi mijn opgezwollen ballen in haar mond nam en Veronique haar kontje begon te likken, hield ik het niet meer en na snel mijn fiere paal uit haar mondje te hebben gehaald, spoot ik met een soort dreun alles eruit.

Nu had ik even pauze nodig. Het werd geen lange pauze, want ze begonnen zowel elkaar als mij weer op te geilen. Hete tongen in mijn mond, langs mijn nek, over mijn rug, in mijn anus en over mijn pik. Botergeil werd ik ervan en niet boterzacht. Zodra ik weer op sterkte was, boog Gerdi zich voorover. Veronique gaf haar een flinke klappen op haar billen, die Gerdi met hoorbaar gekreun gretig ontving. Veronique deed een stap opzij, liep op me af en pakte me bij mijn pik. Ze leidde mij naar Gerdi en stopte hem er bijna in. Terwijl ik Gerdi neukte, had Veronique blijkbaar de koelkast opgezocht. Opeens voelde ik een vreselijk koud ijsklontje in mijn reet geduwd. Dit was zo onverwacht en zo lekker, dat ik mijn salvo moest afvuren. Gelukkig spoot ik zo hard dat Gerdi spontaan tot een orgasme kwam. Mijn pik bleef stijf en Veronique was er klaar voor. “Neuk me in mijn kontje”: zei ze stamelend en ging zo staan dat het geen enkel probleem zou vormen. Ik wreef eerst wat van haar druipende sappen over en in haar kontje. Op het moment dat alles goed vochtig was, stootte ik hem er voorzichtig in. Al gauw zat ik met volle lengte in haar reetje. Beiden kreunden we het uit van genoegen. Het was ook een heerlijk strak kontje, waarin je toch geweldig tekeer kon gaan. Gerdi liet zich niet onbetuigd en streelde ons beiden, zowel met haar handen als haar borsten.

Spuitend ging ik ten onder. Ik was leeg en op. De dames ook, dus het werd rust, rust en nog eens rust.

Ze hebben mijn oude huis betrokken, terwijl ik eindelijk het andere huis voor een schappelijke prijs kon kopen. Na het opknappen ervan trok ik er in, niet nadat ik de slaapkamer had laten verbouwen. Hier genieten we nog steeds van elkaar.

Wienie