Schatrijk zo kon je hem wel benoemen. Maar door zijn modellen werk als jochie van vijftien, gaven ook weer dat het enorme kapitaal van zijn twee vaders hem niet zoveel deden. Marcel zou er " zo-wie-zo " wel gekomen zijn. Ik leerde Marcel in Zuid Frankrijk kennen. Dit toen ik als jonge journalist een van zijn vaders mocht interviewen. Dat kon niet zomaar. Het zou een interview worden voor een bedrijfstijdschrift van Meneer Marco du Parell. Om in de stemming te komen, moest ik dagen voordat het interview zou plaatsvinden beschikbaar zijn. Eigenlijk gewoon bij hun logeren, zodat ze mij konden leren kennen. Mijn hoofdredacteur was te verstaan gegeven dat deze moest zorgen dat er geen onooglijke onmogelijke bril zou komen. Een wijsneusje die als jonge hond het wel even zou komen maken. Achttien was ik, onnozel naïef eigenlijk. Meer geschikt als kinderboeken schrijver had mijn leermeester laten weten. Vandaar stage voor dit bedrijfsblad. Marco Parell was een miljonair die achter de schermen aan touwtjes trok. Zijn vriend was makelaar in huizen, boten, land bedrijven. Ach alles wat los en vast zat verhandelde hij. Van hem werd gezegd dat hij zaken deed met de maffia. Gezegd maar ja ze zeggen zoveel. Marco was uitgezocht niet zomaar maar heel zorgvuldig uitgezocht. Ik geloof dat Marco vijfjaar was toen beide vaders hem uit een weeshuis haalden. Argentinië ieder geval Zuid Amerikaans. Het personeel op het prachtige kassteel waren allemaal mannelijke bedienden. Knap keurig gekleed zwarte broeken en witte jasjes smetteloos wit. Allemaal behoorlijk vrouwelijk eigenlijk. De hele sfeer in het prachtig kassteel was zoet. Wat het was " mierzoet " zwoel met een geur van een zoette bloem parfum. Ik werd ondergebracht op een kamer waarin ik mij gelijk helemaal verloren voelde. Aansluitend een badkamer waarin ik bijna de weg kwijt raakte. Als jochie van achttien maakte alles zo'n geweldige indruk op mij dat ik er stil en verlegen van werd. Volgens mij stonden de bedienden achter de deur. Als ik belde sprongen ze als duiveltjes achter een deur vandaan. Meneer had gebeld. Marco wilde geen tegenspraak. Hij keek mij aan. Holland vroeg hij wetend dat ik uit Amsterdam kwam. Zijn prachtige gebruinde huid, zwarte haren donkere ogen je kon zo zien dat hij als jeugdmodel voor elke camera elk kledingmerk kon promoten. Tussen hem en mij mocht er geen contact bestaan. Toen hij achttien was en ik dus eenentwintig overliep ik hem. In Parijs had hij een tentoonstelling bezocht. Jorck zo trad hij mij tegemoet met uitgestoken hand. Marco begroette ik hem vriendschappelijk. Zijn persoonlijke bewakers namen afstand.


Word vervolgd