In een beter nest had ik niet geboren kunnen worden. Mijn vader en moeder hadden beide hun academische studie afgerond leefden jaren samen en waren om wille van mijn geboorte getrouwd. Alle zekerheden en basis had ik. Mijn vader Hans Dalman was medicus en mijn moeder Gerda was kinderarts. Vanaf mijn vroege jeugd was alles zeer gestructureerd. het gaf een gevoel van warmte en liefde. Aandacht. Vijftien was ik volgde het lyceum bevroedde niet eens dat er donkere wolken opstapelden. Toen ik thuis kwam zoals gewoonlijk even uitblies bleek mijn moeder niet thuis te zijn. Toen ik vroeg aan Jolanda waar mijn moeder was kreeg ik een ontwijkend antwoord. Ze wist het niet. Mijn seksuele leven had bestaan uit masturbatie een of tweekeer in de week. Ik had nog geen relatie wilde dat eigenlijk ook niet. Voetbal, sport tennis zwemmen omgaan met vrienden en school waren de dingen waar mijn leven uit bestonden. Mijn vader en moeder konden overal met mij over spreken. Die hadden geen geheimen voor mij en ik niet voor hun. De seksuele voorlichting was ook spelenderwijs zo normaal over zaken spreken gegaan. Dat is masturbeerde was normaal wist ik. Het was niet zo moeilijk om daarover met mijn ouders te spreken. Toen mijn vader thuis kwam zag ik veranderingen bij hem. Hij was bezorgd bedroeft aangedaan leek het. Ik had mijn huiswerk gemaakt en wilde na het eten naar voetbaltraining. Omdat ik enig kind ben bemerk je niet zo snel hoe bedrukt de stemming thuis was. Zelfstandiger viel ik mijn vader maar niet lastig. Toen hij zijn arm om mij heen sloeg begon over zijn broer die in Frankrijk woonde ik in mijn hele leven tot nu toe een keertje had gezien, begon hij daarover. Dat hij alles wel had besproken. Waar is mama vroeg ik hem aankijkend. Hij schudde van neen. Wat neen, wilde ik weten. Je moeder is vanmiddag overleden Eddy. Overleden alsof ik droomde alsof ik op een andere planeet woonde. Ik raakte niet eens in paniek. Maar toen mijn vader zijn armen om mij heen sloot wist ik dat er iets ergs was gebeurd. Het zou beter zijn dat! Zo zou het dan maar tijdelijk moeten! Het was alsof ik niks hoorde op een wolk zat. Mij totaal kon afsluiten afsloot voor alles ook de woorden van mijn vader. Ineens was ik eigenlijk wees geworden. Ik zag mijn vader niet meer. Bij de crematie van mijn moeder was ik gedrogeerd door de pillen die mijn Oom de broer van mijn vader mij had gegeven. Ik liep dagen als een zombie rond. Kon niet meer zelfstandig denken. Ineens werd mijn leven door elkaar geschud. Alle zekerheden waren in de uitverkoop gedaan. Niets was meer vanzelfsprekend.
Toen ik een beetje bij mijn positieven kwam leefde ik in een geheel andere wereld. Mystiek in een ongrijpbare wereld waar niets vanzelfsprekend of zeker was. Met verhoudingen die ik niet begreep. Misschien ook helemaal nooit zou begrijpen. Voor mijn bestwil had ik geen contact meer met mijn vader. Ik begreep het niet. Mijn moeder was vermoord. Dat was het enige wat ik meekreeg in een roes vlagen van bewustzijn die af en toe doordat de medicatie minder heftig op mijn inwerkte had meegekregen. Om vervolgens bij een volgende dosis medicatie de wereld weer aan mij voorbij zag glijden niet meer bewust aanwezig was geweest. Toen ik langzaam ontwaakte uit een witte wolk leefde ik ineens in een heel andere wereld midden Frankrijk bij mijn oom Henri. Bij mijn nicht Dorine van zevenentwintig en mijn nichtje Danielle van negenentwintig en mijn neefje Charles-Henri van zestien die Pascalle werd genoemd. In een wonderlijke wereld die eigenlijk niet bestond. Aan een meer met rondom bossen in een groot landhuis met veel aanverwante gebouwen. De verschillende moeders van mijn nichtjes en neef waren allang vertrokken. Het was een soort eiland waar iedereen totaal langs elkaar heen leefde. Mijn Oom was schrijver kunstenaar tekenaar illustrator. Blijkbaar een hele goed wand hij was blijkbaar schat hemel rijk. Er waren tal van assistenten huishoudelijk personeel maar iemand die ook maar iets vertelde. Iedereen had blijkbaar zijn taak en leefde totaal langs elkaar heen. het meer was bijzonder groot maar de bossen leken oneindig. Niemand had belangstelling voor mij. De verhoudingen waren niet alleen onduidelijk maar er bestonden volgens mij ook helemaal geen verhoudingen. Danielle was de eerste die een soort toenadering zocht. Tenminste ze sprak met mij. Het leek dat iedereen mij observeerde. Dat ze alles van mij wisten maar ik niks van hun wist. Het was net dat ze elke beweging van mij konden zien. Ik was ondergebracht in een soort vleugel van het huis. Een slaapkamer, woonkamer, bibliotheek studeerkamer. Het stond los van alles en had alleen via een kleine gang verbinding met het landhuis. Aan alle kanten zag ik bossen het meer en een grote ongeordende tuin. Eddy werd niet genoemd. Danielle kwam min of meer op bezoek. Ze sprak alleen Frans deed geen enkele moeite om in gesprek met mij te gaan. Haar vloeiende Frans kon ik totaal niet volgen. Toen ik min of meer verward begon te huilen reageerde ze daar totaal niet op. Ze keek alsof ze wilde zeggen huil maar lekker uit jochie. Ik keek naar buiten trachtte mijn gedachten te ordenen. Danielle was de oudste maar had iets van een elfje. Ze bestond maar je kon haar niet aanraken er niet mee spreken en ze danste om je heen. Sierlijk met haar lange blonde haren in een soort lang wit gewaad. het was net als ze een bruidsjurk droeg doorschijnend spierwit en door de zone stralen waren haar blonde haren goud gekleurd. Ik werd moe van het denken en huilen zoeken naar genegenheid en warmte. Zoeken naar troost. Naar een klankbord of antwoorden op al mijn vragen. Waarom was ik ineens hier. Waarom was ik van het ene op het andere moment zomaar uit zijn leven weggerukt. Leefde ik überhaupt nog wel of was dit een soort coma. Had ik ergens tegenaan gelopen. Was ik in coma geraakt. Had ik een ongeluk gehad van school op weg naar huis. Was ik nog wel op de aarde. In de mensen wereld. Waarom en waar was ik. Ik kon ruiken. Ik kon zien. Ik kon voelen. Maar nam ik wel waar.
Ik had op niemand invloed. Ze waren er wel mijn gingen uit eigen gang. Ik mocht niks weten. Ik kwam niets te weten. Vragen mocht ik stellen maar ik kreeg geen antwoorden. Dagen of zelfs weken kreeg ik mijn Oom niet te zien of te spreken. Henri had het druk of was weg al was hij er wel ergens in zijn kamers of deel van het landhuis of de bijgebouwen. Telkens lagen er op mijn bureau delen van mijn studie. Lagen er soms haast onleesbare briefjes dat ik mijn eigen studie en tempo moest inrichten.


Word vervolgd