De kamer was groot en ouderwets ingericht, alles leek zwaar, de eikenhouten lambrizeringen, de met dik leer beklede oorkleppenfauteuils en het enorme bureau, overdekt met papieren. In de open haard brandde een vuurtje van beukenblokken. Lord Cheltenham zat aan het bureau met een somber gezicht wat in de papieren te bladeren, hij was al dik in de vijftig maar nog niet helemaal grijs. Zijn volle typisch engelse snor gaf hem een streng aanzien. Hij keek op van zijn paperassen en legde ze toen met een ontevreden grom neer. Hij stond op en schelde met het belkoord. Vrijwel onmiddellijk betrad de butler het vertrek.



"U heeft gebeld, meneer?" vroeg hij op afgemeten toon. "Stuur miss Preston hierheen," zei zijn meester zonder van zijn papieren op te kijken. "Tot uw dienst, meneer" zei de butler en verwijderde zich. Een minuut later kwam miss Preston binnen nadat ze had aangeklopt.
"U wilde me spreken, meneer?" vroeg ze. Miss Preston was voor in de dertig en al meer dan vijf jaar de gouvernante van zijn kinderen. Ze had lang donker haar dat was opgestoken en droeg een oudroze mantelpakje met een hooggesloten kraagje. Kaarsrecht stond ze voor het bureau.
"Ja, miss Preston," zei hij, "ik wilde u spreken, er is mij ter ore gekomen dat u mijn oudste dochter heeft betrapt op het plegen van ontuchtige handelingen met een lid van het lager personeel." "Ja, meneer," zei ze bedremmeld. "Mag ik dan van u de reden vernemen waarom u heeft verzuimd dit rechtstreeks aan mij te melden?" Zijn stem kreeg een lage dreigende klank. "Ja meneer," zei ze "ik achtte het incident van onvoldoende belang om u er mee lastig te vallen meneer." "Bent u niet met mij eens dat ik hier de enige ben die kan en mag oordelen over wat wel en niet van voldoende belang is in dit huishouden, miss Preston?" Ze sloeg haar ogen neer. "Weet u dat ik u hiervoor kan ontslaan, miss Preston? Ik kan u zo met een slecht getuigschrift de laan uitsturen." "Alstublieft meneer." Stamelde ze. "Ontslaat u mij niet, het spijt me, ik zal in het vervolg alles aan u melden meneer."
"Het spijt u, miss Preston?" Hij stond langzaam op. "Wanneer ik u niet ontsla zal ik toch genoodzaakt zijn andere maatregelen te nemen." "Ja meneer." Zei ze, "Doet u met me wat u wilt maar ontsla me alstublieft niet, meneer."



"Trek dan uw jasje uit miss Preston," beval hij. Ze trok haar jasje uit en legede het over een stoel. "Trek uw rok uit, miss Preston." Ze deed het, ze maakte de lange rok los en liet deze op de grond glijden waarna ze eruit stapte. Nu stond ze in haar hooggesloten bloes en zwarte kousen met jarretels op haar hooggehakte pumps. "Draait u om miss Preston." Er kwam een zeer dwingende klank in zijn stem. Ze draaide zich om, om haar mollige witte billen zat een klein broekje met twee strikken op de heupen vastgemaakt. "Uw broekje uit, miss Preston" zei hij langzaam. Ze maakte de strikjes los en liet het broekje op de grond vallen. Haar vlezige kont was nu geheel ontbloot.
"U weet wat u te wachten staat, miss Preston, ga op uw knieën in die stoel." Ze trippelde naar de fauteuil en knielde gehoorzaam, met haar handen pakte ze de rugleuning. Hij nam het rietje uit een la van zijn bureau. Angstig keek ze om. "Kunt u tellen miss Preston?" vroeg hij grommend. "Ja meneer." Zei ze, haar adem klonk gejaagd, ze sidderde, ze kende het rietje.
"U krijgt er tien, Miss Preston, en bij elke tik zult u zeggen: "dank u meneer", nietwaar." "Ja meneer,"kreunde ze Onmiddellijk zwiepte het rietje hard over haar billen. "Au!" gilde ze, "dank u meneer. Hij telde de slagen, het rietje zwiepte en petste op haar billen, vuurrode striemen achterlatend, ze gilde en jammerde: "dank u meneer, dank u meneer." Zijn ademhaling ging ook steeds sneller en bij de tiende slag brak het zweet hem uit. Met zijn vlakke hand streelde hij de gestriemde kont van de vrouw. Haar ogen stonden vol tranen. "Sta op miss Preston." Ze stond op, met één hand over haar getekende achterwerk wrijvend. "Op uw knieën, hier voor me." Ze knielde gedwee voor hem, ze voelde haar achterste gloeien. Ze zag nu dat hij duidelijk een erectie had. "Bied uw excuses aan miss Preston" zei hij.



"Ik bied u mijn nederige excuses aan meneer," zei ze zacht, ik heb mij onbehoorlijkgedragen en dank u voor de straf meneer." "Wilt u nog meer straf, miss Preston?" Zijn gezwollen lid klopte nu werkelijk als een oordeel in zijn broek. "Alstublieft meneer, ik heb het verdiend," zei ze bedeesd en toch begerig. "Bukt u over het bureau miss Preston," zei hij hees, "u krijgt er nog tien en elke keer dat u vergeet dank u te zeggen komen er twee bij." "Jawel meneer, Alstublieft meneer." Murmelde ze, ze liet haar bovenlichaam op het bureau rusten, haar roodgeslagen kont omhoog, opnieuw werd ze geranseld. Ze jammerde en huilde van de pijn. "Dank u meneer, dank u meneer," hijgde ze. Na de tiende slag kon hij zich niet meer inhouden, zijn handen gleden gretig over haar gemartelde achterwerk, haar bijna hysterisch snikken had hem tot het uiterste opgewonden. Nu bevrijdde hij zijn kloppende orgaan en richtte hem op haar lekkende spleet. Zonder moeite gleed hij naar binnen. Haar snikken ging over in hijgen. Al na een paar stoten, kreunde ze dat ze kwam. Hij pompte hem er tot z'n ballen in en ging af als een brandslang, spoot haar samentrekkende schede vol, het droop langs zijn stam naar beneden. Hij trok zich uit haar terug en veegde zijn nog harde lid af aan een schone zakdoek, reguleerde zijn ademhaling. "Dat is dan geregeld, miss Preston, u kunt aanblijven, maar pas op uw tellen. U kunt gaan" Ze kleedde zich aan, lord Cheltenham veegde met een schone zakdoek zijn voorhoofd af.