Met gemengde gevoelens betrad ik de grote hal van het vliegveld van Santiago. Ik was blij dat ik weer naar huis kon, maar ik had ook een prachtige vakantie gehad in Chili. Drie weken waren eigenlijk veel te kort maar ik had veel van het land kunnen zien. Alfonso, een leuke jongen die ik had ontmoet, had me rondgeleid door de mooie streken rond Santiago. Hij woonde in een dorpje net buiten de hoofdstad en had me naar de bus gebracht die me naar het vliegveld had gebracht. Hij had geen tijd gehad om me naar het vliegveld te brengen. Bij de balie liet ik mijn ticket en paspoort zien en kon door naar het vliegtuig. Althans dat dacht ik. Ik moest door een lange gang en het was er vrij rustig. De hakken van mijn pumps klikten op de harde vloer. Op het eind van de gang stonden twee soldaten die mij staande hielden. Eén van de beide vroeg of ik zo vriendelijk wou zijn om even mee te komen. Ik keek hen verbaast aan en zei dat ik mijn vliegtuig naar Nederland moest halen, Hij vertelde dat het niet lang zou duren en men mijn iets wilde vragen. Niet wetend wat men wou liep ik met hen mee naar een vertrek waar een officier achter een buro zat. Ik moest voor het buro gaan staan en zag dat de man mij aandachtig bekeek. Ik had een strak truitje aan waar mijn borsten leuk in uit kwamen en een rokje tot net boven mijn knie. Ik had blote benen en die kwamen door mijn hoge hakken mooi uit. “Mevrouw Wibier, ik ben kapitein Cortez en ik ben werkzaam bij de militaire inlichtingendienst. Mijn excuses voor het oponthoud, maar ik heb een paar kleine vraagjes voor u. Als u ze naar tevredenheid beantwoord kunt u binnen een paar minuten uw reis naar Holland voortzetten.” Ik had geen idee wat de man wou. Dit werd echter al snel duidelijk. Het bleek dat Alfonso bij een verzetsgroep zat en men achter het geheime kantoor van deze groep wilde komen. Ik wist helemaal niets. We hadden wel een paar dagen gezamenlijk opgetrokken maar ik had er geen weet van dat hij in een verzetsgroep zat. Cortez bleef echter doorvragen en ik kreeg het spaans benauwd. Ik werd bang dat ik mijn vliegtuig niet zou halen en vroeg om een einde te maken aan deze vragen. Cortez dacht er echter niet over en gaf de soldaten bevel om mijn koffer te doorzoeken. Alles werd uit mijn koffer gehaald en grondig werd de inhoud onderzocht. De soldaten bekeken met een grijns mijn lingerie en ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen. Nadat mijn spullen waren onderzocht richtte Cortez zich weer tot mij. “Mevrouw Wibier, het spijt me ten zeerste maar ik zal mijn mannen opdracht moeten geven u te gaan fouilleren. Ik moet me er van overtuigen dat u niets mee smokkelt wat zou kunnen wijzen op de schuilplaats van die misdadigers. Normaal gesproken doen vrouwelijke beambten dat, maar die zijn helaas niet aanwezig. Ik zal er persoonlijk op toe zien dat ze u op normale wijze fouilleren.” Ik werd bang dat de mannen zouden aanranden en weigerde toen Cortez mij opdracht gaf om bij de muur te gaan staan met mijn gezicht naar de muur, de handpalmen plat tegen de muur en mijn benen gespreid. “Sorry mevrouw, doe nu alstublieft wat ik vraag. Ik wil u geen pijn gaan doen.” Ik schreeuwde tegen hem dat ik niets wist en naar het vliegtuig wilde maar plotseling gaf hij mij een harde stomp in mijn maag en sloeg ik dubbel van pijn tegen de grond. Hijgend lag ik naar adem te happen op de grond tot één van de soldaten me aan mijn haren omhoog trok en tegen de muur zette. Huilend stond ik in de gewenste houding en voelde ik handen langs mijn armen glijden. Eén van de soldaten ging langs mijn armen alsof ik iets onder mijn vel had kunnen verbergen want mijn truitje met korte mouwen lieten gewoon toen om mijn armen te bekijken. Nu gleden de handen door mijn oksels waar zich transpiratieplekken in mijn truitje begonnen af te tekenen van de spanning. Plotseling pakte hij met volle handen mijn borsten beet en kneep hier zachtjes in. Uitgebreid werden mijn borsten betast en mijn lichaam begon te beven van schaamte en spanning. Vervolgens gingen de handen onder mijn truitje en voelde ik ze over mijn blote buik glijden. Cortez spoorde de jongen, de soldaat die me betaste was hooguit 19 jaar, tot spoed en nu begon hij mijn benen te betasten. Hoger en hoger gingen de handen en ik voelde hoe hij gretig tegen mijn kruis drukte. Eindelijk was de vernedering voorbij en begon Cortez weer met zijn vragen waar ik uiteraard geen antwoord op wist. “Er blijft mij niets anders over dan u mee te nemen naar de kazerne waar we u verder zul ondervragen.” Ik kon smeken wat ik wou maar ik moest mee. Plotseling kreeg ik van achter een zak over mijn hoofd getrokken en was alles donker. Mijn armen werden op mijn rug geboeid en ik werd door de twee soldaten meegevoerd. Struikelend hing ik tussen de twee soldaten en ik voelde hoe ze me telkens op de meest intieme plaatsen beetpakten totdat ik in een auto werd geduwd. Na een lange rit werd ik de auto uitgetrokken en werd de zak van mijn hoofd gehaald. Het zonlicht deed pijn aan mijn ogen maar toen mijn ogen zich aan het licht hadden aangepast zag ik dat ik op een binnenplaats stond. Grauw grijze muren omzoomden het pleintje. Ik werd meegenomen een door een grote houten deur het complex binnengebracht. Alles in de lange gang klonk hol.