De volgende ochtend was voor Ellen geschrapt. Ze werd pas tegen het middaguur wakker en keek slaperig in het rond. Janita was het bed al uit maar Fleur had zich tegen haar aangenesteld en lag nog rustig te slapen.
‘Goedemorgen.’ Zei Ellen zacht in Fleurs oor.
Die kreunde en keek op, ze moest glimlachen toen ze het gezicht van Ellen zag.
‘Lekker geslapen?’ Vroeg Ellen.
‘Ja.’ Fleur rekte zich uit. ‘Hoe laat is het?’
‘Bijna middag.’ Zei Ellen. ‘Hoe laat ben je hier gekomen?’
‘Vanochtend vroeg.’ Zei Fleur slaperig. ‘Janita lag hier toen ook nog. Hebben jullie seks gehad gisteravond?’
‘Ja, hoezo?’
‘Omdat jullie bloot waren.’ Zei Fleur fijntjes. ‘Al denk ik dat Janita zich heeft aangekleed.’
‘Ze ligt hier niet meer, dus dat zal wel.’ Zei Ellen. Ze gaf Fleur een kus.
Ellen voelde hoe Fleur haar hand achter haar rug deed en op de tast op zoek ging. Haar handje raakte Ellens borsten en zakten af naar haar navel en uiteindelijk haar kutje.
‘Heeft u haar pijn gedaan?’ Vroeg Fleur. ‘Met de zweepjes?’
‘Nee.’ Zei Ellen. ‘Janita gaat dan gillen en ze is bang dat jij dan wakker wordt.’
‘Waarom gaat ze gillen als ze het lekker vind?’ Vroeg Fleur met een verbaasde blik.
‘Ze vind het wel fijn, maar ze moet wel gillen.’ Zei Ellen. ‘Net als in een achtbaan, je vind het eng en je moet gillen. Maar daarna wil je nog een keer.’
‘Maar is het ook wel eens dat u haar te veel pijn doet?’
‘Soms.’ Zei Ellen. ‘Kijk; we spelen een spelletje. We verzinnen iets wat Janita fout heeft gedaan en daarom heeft ze straf verdient. Ik geef haar straf en intussen speelt zij toneel. Ze vraagt of ik wil stoppen en smeekt of ik op wil houden.’
‘En dat vind u leuk?’
‘Ik vind dat leuk ja.’ Zei Ellen. ‘Maar als het te veel pijn gaat doen dan gebruikt ze een woord. Als ze dat zegt dan moet ik stoppen.’
‘Welk woord is dat dan?’ Vroeg Fleur.
Ellen keek naar het meisje dat tegen haar aan lag en haar nu over de onderbuik probeerde te aaien.
‘Dat zeg ik niet.’
‘Waarom niet?’
Ellen kende Fleur goed genoeg om te weten dat ze het woord de komende weken te pas en te onpas zou gebruiken. Dat zou vreemde blikken opleveren van Janita en wellicht vragen.
‘Ik denk dat je dat zelf ook wel weet.’ Zei Ellen.
‘Maar ik wil het weten.’ Fleur trok een pruillip.
‘En ik wil dat jij het niet weet.’ Ellen gaf Fleur een kus op haar voorhoofd. ‘Schik eens even op, dan kan ik eruit en mij aankleden. Ik denk dat Janita een beetje heel erg van slag is als ze ziet dat jij aan mijn kutje probeert te komen.’
Ellen stapte uit bed en kleedde zich snel aan voor ze naar de woonkamer ging, Fleur liep in haar lange nachtshirt mee.
‘Daar zijn jullie eindelijk.’ Janita sprong op van de bank en zette snel de tv uit. ‘Ga maar lekker zitten, dan maak ik een brunchje klaar.’ Ze rende haast naar de keuken en liet Ellen en Fleur aan de tafel zitten.
‘Kunnen we maandag pas weer seks hebben?’ Vroeg Fleur toen Janita in de keuken was.
‘Ja, ze is het hele weekend gewoon hier.’ Zei Ellen.
Fleur zuchtte en plaatste mokkend haar hand onder haar hoofd.
‘Niet alles draait om seks, Fleur.’ Zei Ellen. ‘We hebben het toch ook gewoon gezellig? En we knuffelen af en toe. Ik heb toch ook niet altijd seks met Janita?’
‘Nee, dat is waar.’ Zei Fleur. ‘Maar als zij weg ik wordt ik uw vriendin.’
Ellen glimlachte, dat was een mooie gedachte, maar het zou wellicht niet zo kunnen lopen. En Janita zou niet zomaar weggaan. Ellen had ook geen behoefde om Janita weg te jagen.
‘Broodjes.’ Janita kwam uit de keuken gerend met warme broodjes. ‘En beleg!’ Ze rende weer terug en kwam terug met vleeswaren, suiker en hagelslag.
‘Wat worden we verwend.’ Zei Ellen.
‘Ik ben gewoon blij dat je weer terug bent.’ Zei Janita glunderend.

De rest van het weekend verliep in rust. Ellen en Fleur waren nog altijd katterig van hun verkeerde slaappatroon van de afgelopen week. Ze gingen wel met elkaar naar de winkel, en daarna wat drinken, maar grotere uitstapjes zaten er niet in. Maandag moest Janita weer werken, vorig jaar had ze vrij genomen zodat ze samen weg konden, maar nu Fleur er ook was konden ze niet weer op vakantie. Ellen werd even wakker toen Janita uit bed ging, haar een kus gaf en mopperde dat ambtenaren het heerlijke leven hadden. Ellen besloot verder te slapen; Fleur zou vanzelf wel komen en dan konden ze alsnog beslissen wat ze zouden gaan doen.
Ellen werd wakker toen ze iets over haar rug voelde glijden, even dacht ze aan een vlieg, tot ze een scherpe pijn voelde.
‘Godver! Wat is dat!’ Ze draaide zich woedend om en zag dat Fleur op het bed zat terwijl ze een zweepje in haar handen hield.
‘Pijn is toch lekker?’ Vroeg ze onschuldig.
‘Kreng.’ Ellen stak snel haar hand uit en trok het zweepje uit Fleurs handen. ‘Je slaat niemand zonder dat je hebt afgesproken wat je gaat doen.’
‘Als u het eerst tegen Janita zegt is de lol er toch af?’ Vroeg Fleur.
‘Janita weet wanneer het een spel is.’ Ellen probeerde haar woede onder controle te houden. ‘En ik weet wanneer ik haar mag slaan, en dat is niet als ze aan het slapen is.’
Ellen voelde de striem op haar schouder branden en probeerde te kijken of de schade zichtbaar was, misschien was het meer de schrik geweest dan de klap.
‘En daarbij; ik vind pijn niet fijn.’
Fleur had nog altijd een grijns op haar gezicht, ze vond het blijkbaar heel wat dat ze haar juf had geslagen met een zweepje.
‘Kom hier!’ Ellen pakte Fleur bij de schouder en trok haar, vrij hard, het bed over. Ze legde haar plat neer en trok haar nachtshirt omhoog.
Fleur begon tegen te stribbelen toen ze doorhad wat Ellen van plan was. Ellen gebruikte al haar kracht om Fleur plat te houden en met haar andere hand haar onderbroekje naar beneden te kunnen trekken. Fleur zwaaide driftig met haar benen en klauwde met haar handen wild in het rond.
‘Nee!’ Gilde ze. ‘Juf Ellen, nee!’



Ellen had even een helder moment; misschien moest ze stoppen. Ze had het niet zo ver moeten laten komen met Fleur. Maar toen ze naar de wild wiebelende billen van Fleur keek schoof ze die gedachten opzij.
Ze aaide eerst de billen van Fleur die daardoor iets rustiger werd.
‘Je weet dat ik dit doe omdat je mij geslagen hebt, hé?’ Vroeg Ellen.
Fleur kreunde en knikte.
‘Het duurt niet lang.’ Verzekerde Ellen. Ze voelde haar kutje natter worden. Dit was een ongelooflijk geile ervaring.
Ellen pakte het zweepje vast en tilde het hoog op, Fleur begon weer te wiebelen.
‘Rustig.’ Zei Ellen.
‘Maar ik wil niet.’ Piepte Fleur.
‘Het duurt niet lang.’ Herhaalde Ellen. Ze telde af, ze voelde haar macht en de groeiende angst van Fleur.
“Pets!” Met een klap landde het zweepje op Fleurs billen. Die stiette een hoge jammerkreet uit en begon toen over haar hele lichaam te rillen.
‘Rustig maar.’ Ellen legde het zweepje opzij. ‘Jij mij één klap, ik jou één klap.’
Ze keek naar de billen van Fleur, een rode lijn liep dwars over de twee rondingen; het was mooier dan Ellen zich had voorgesteld.
‘Stil maar.’ Ellen deed Fleurs onderbroek weer goed en trok haar shirt naar beneden om aan te geven dat het nu echt voorbij was. Fleur slaakte een snik en Ellen trok haar snel weer rechtop.
Ze was niet echt aan het huilen, hoewel haar ogen waren gevuld met tranen.
‘Sorry juf.’ Zei Fleur zacht. ‘Ik had u niet moeten slaan.’
‘Dat is duidelijk.’ Ellen drukte Fleur tegen zich aan. ‘Ik had het moeten zien aankomen toen je er zaterdag over begon.’
‘Mijn billen doen pijn.’ Zei Fleur zacht.
‘En mijn rug.’ Al moest Ellen constateren dat ze haar rug niet meer voelde.
Het duurde even voor Fleur weer wat beter bij de les was en ze niet bang meer leek.
‘Gaat het met Janita ook altijd zo?’ Vroeg Fleur.
‘Nee, met Janita is het een echt spel.’ Zei Ellen. ‘En die krijgt niet één klap, maar twintig, of dertig. Op haar billen, haar borsten en af en toe haar plasser.’
Fleur rilde weer.
‘En zoals ik al heb gezegd heb ik met Janita goede afspraken. Ze zegt het wanneer het te erg wordt en we beginnen samen aan het avontuur.’
‘Huilt Janita wel eens?’ Vroeg Fleur die wilde weten of ze op dat vlak er in elk geval niet voor onderdeed.
‘Soms.’ Zei Ellen. ‘Alleen als ik haar echt heel veel pijn doe.’
‘Dus niet na zo’n klap als net?’
‘Nee, maar jij bent nog jong. En het was je eerste klap.’ Zei Ellen. ‘Misschien ga je het leuk en lekker vinden en dan zullen er nog meer klappen volgen. En dan weet jij op een gegeven moment ook hoe ver je kan en wil gaan.’
‘Het doet nog steeds pijn.’ Zei Fleur. ‘Ik weet niet of ik het lekker ga vinden.’
‘Je hoeft het ook niet lekker te vinden.’ Zei Ellen. ‘Als je het niet wil dan doen we het niet.’
‘Ik wil het wel.’ Zei Fleur. ‘Maar het doet pijn.’
‘Zal ik je dan even plezier geven?’ Ellen liet haar hand afzakken tot in het onderbroekje van Fleur en vond daar het kleine kutje. Fleur had nog een beetje vocht over en Ellen beroerde haar clitje en de nog maagdelijke opening. Fleur klaagde al snel niet meer over de pijn maar bewoog ritmisch mee op de aanrakingen van Ellen. Ellen gaf haar een lange zoen en voelde dat Fleur bijna ging komen. Ze ging weer gilletjes slaken tot het stopte in een diepe zucht en ze slap tegen Ellen aan viel.
‘En daarom vind Janita het leuk.’ Zei Ellen. ‘Eerst de heerlijke pijn, en daarna het klaarkomen.’
Ze bleven nog even een half uur zitten en Ellen inspecteerde nog eenmaal de billen van Fleur. De striem was nog roder geworden, maar volgens Fleur deed het al minder pijn. Ellen graaide naar het nachtkastje van Janita waar ze de zalf vond die Janita altijd gebruikte om haar wonden iets toe te dekken.
‘Het zal vanavond bijna weg zijn.’ Beloofde Ellen toen ze de billen van Fleur had ingesmeerd. ‘En niet meer met zweepjes spelen, je ziet wat ervan komt.’
Ze kleedden zich aan en brachten de rest van de ochtend gezapig door. Tot Ellen het plan lanceerde om naar Zaanstroe te gaan. Terwijl ze in de auto zaten schoof Fleur heen en weer; ze kon zich geen houding geven omdat de striem haar belette lekker te zitten.
‘Hoe doet Janita dat?’ Vroeg ze toen ze naar haar billen greep toen Ellen een hobbel moest nemen en ze op en neer werd geworpen.
‘Janita heeft meestal billen die helemaal bont en blauw zijn.’ Zei Ellen. ‘En dat doen we ’s avonds dus dan kan ze er een nachtje over slapen en is het al een stuk minder.’
Ellen bedacht dat Janita dan ook een staand beroep had en niet veel hoefde te zitten waardoor haar billen ook niet onder druk kwamen te staan.
‘Het is wel wat minder.’ Zei Fleur. ‘Maar kunt u iets zachter over de hobbels?’
Ellen voldeed aan dat bezoek, maar toen ze een parkeerplek gingen zoeken in Zaanstroe greep Fleur weer met een grimas naar haar billen; de straten rond de parkeerplaatsen waren betegeld met kinderkopjes en de auto werd ruw alle kanten op geslingerd.
‘We zijn er hoor.’ Ellen zette de auto neer en keek berekenend naar Fleur. ‘Je moet wel oppassen dat je niet al te veel aan je billen zit hier in de stad.’
‘Ik zal eraan denken.’ Beloofde Fleur.
Ze stapten uit en liepen eerst naar de haven om te kijken hoe kleine jachtjes binnen kwamen door de historische sluis en zich aan de kades vastmaakten. De terrasjes rond de binnenhaven waren afgeladen met dagjesmensen en vrijetijdse zeelui.
Ze vonden een leeg plekje en gingen daar zitten, vanwege de drukte duurde het een tijdje voor er een kelner kwam om hun bestelling op te nemen. Ellen koos voor een ijsthee en Fleur volgde daarin. Ellen voelde zich een beetje trots toen de ober terug kwam en het drinken voorzette. ‘Voor u, en voor uw dochter.’
Fleur en Ellen verbeterden de jongen niet en keken elkaar glimlachend aan. Het was een mooie titel, dat wel.
Af en toe legde Fleur vertrouwelijk haar hand op de knie van Ellen, die spiekte wel rond of er niemand keek maar sloeg de hand niet weg. Ja, ze leken precies op een moeder die iets ging drinken met haar dochter.
Op de weg terug naar huis klaagde Fleur al niet meer over haar striem, en Janita had niets door. Het werden twee geweldige weken.

Ellens angst, of vooruitzicht, dat ze elke dag twee keer seks zou hebben kwam niet van de grond. Janita was niet elke avond in het juiste humeur, en zelfs samen met Fleur werd het niet altijd wat. Ze douchten wel elke ochtend samen en gingen daarna de rest van de dag leuke dingen doen. Naar een park, naar het water, nog een keer naar Zaanstroe... Fleurs billen waren de dag na het incident alweer geheeld en zo af en toe vroeg ze nog wel, nieuwsgierig, of ze het nog een keer konden doen met de zweepjes. Al leek ze dat tegen haar wil te doen want toen ze echt doorhad waar ze het over had week ze weer van het onderwerp af.
Toen de paasdagen waren gepasseerd en de tweede week van de vakantie snel vorderde hoopte Ellen dat de moeder van Fleur ook met de zomervakantie naar een ver oord zou gaan. Zes weken met Fleur zou het einde zijn.
Ze hadden nog wel seks op vrijdag, het was de laatste dag waarop het kon zonder dat Janita er was en ze dus niet ontdekt konden worden. Ellen zorgde ervoor dat ze extra veel genoot van Fleurs aanrakingen, Fleur durfde het zelfs aan om twee vingers bij Ellen naar binnen te duwen. Ze gruwde ervan maar had ook een extatische grijns op haar gezicht gehad toen ze haar kleine vingertjes langzaam naar binnen en buiten schoof terwijl Ellen verwoed met haar borsten en clitje speelde.
Zaterdag, de laatste zaterdag, gingen ze gedrieën naar Zaanstroe om te shoppen. Ellen dacht niet dat Fleurs moeder nieuwe kleren zou willen kopen voor haar dochter en zij en Janita kregen een modeshow voorgeschoteld waarin Fleur nieuwe outfits paste en het beide bedankte toen ze met volle tassen de winkel verlieten. In plaats van een nachtshirt had Fleur nu een pyjama, wat Ellen toch wel een teleurstelling vond; het was het idee geweest van Janita, uiteraard. Ellen kon nu niet meer kijken naar Fleurs blote benen en af en toe een glimp van haar onderbroekje opvangen.
’S Avonds keken ze televisie, een jeugdfilm die ze alle drie wel leuk vonden. Na afloop ging Fleur naar bed en liep Ellen, traditiegetrouw, weer mee.
‘Bedankt voor de kleren.’ Zei Fleur toen ze onder de dekens lag en een blik wierp op de volle tassen die in haar kamer verspreid stonden.
‘Het is al goed.’ Zei Ellen. ‘Overmorgen ben je weer thuis en kan je ze daar in je klerenkast leggen. Heb je wat leuks om te dragen naar school.’
Fleur knikte.
‘Ik vind het wel jammer dat je nu geen shirt meer hebt.’ Zei Ellen. ‘Nu kan ik niet meer naar je onderbroekje kijken als we op de bank zitten.’
‘Naar dit?’ Fleur schoof de deken naar beneden en nam meteen haar pyjamabroek mee zodat haar onderbroekje zichtbaar werd, ook een nieuwe aanwinst. ‘Of naar dit?’ Ze trok ook haar onderbroekje uit zodat haar kale kutje zichtbaar werd.
‘Dit is ook goed.’ Ellen boog zich voorover en gaf Fleur een kus op haar kale venusheuvel. ‘Of wil je dat ik je andere lippen ook zoen?’
‘Die ook.’ Zei Fleur zacht.
Ellen gaf het kutje nog een kusje en daarna Fleur nog een lange tongzoen. ‘Ga maar slapen, dondersteentje.’ Zei ze warm.
Fleur trok haar pyjama weer recht en rolde zich onder de dekens.
‘Ze slaapt weer.’ Zei Ellen die terug kwam in de woonkamer. ‘Heb je vanavond nog zin?’
‘Natuurlijk.’ Zei Janita. ‘Ik zeg het niet graag: maar ik ben blij als Fleur weg is. Dan kunnen we weer onze spelletjes doen, dit wordt zo saai.’
Ellen was het hiermee eens. Ze pakte de afstandsbediening om de televisie uit te zetten en verstijfde.
‘Wat is er?’ Vroeg Janita.
‘Dat is de moeder van Fleur!’ Zei Ellen.
‘Wat is?’ Janita keek naar het scherm waar inmiddels weer de nieuwslezer te zien was.
‘Waar is er nog meer nieuws?” Ellen zapte langs de kanalen tot ze een nieuwe nieuwsbulletin zag. Eerst hadden ze het over de iets afgenomen spanningen in het oosten van europa, daarna een verhandeling over een verwachte goede fruit en groenteoogst. En daarna...
“Twee Nederlanders zijn opgepakt in Venezuela toen ze een vlucht naar Amsterdam probeerden te nemen terwijl ze dertig kilo cocaïne smokkelden. De drugs werd ontdekt in een dubbel compartiment in de koffers en heeft een geschatte straatwaarde van driehonderdduizend euro.”
De drugs was op een tafel uitgestald en een politieofficier deed een verhaal voor de camera. Daarna werden de verdachten voorgeleid voor de pers. De gezichten waren onherkenbaar gemaakt, maar Ellen herkende de ongelijke bouw van het kleine monstertje.
‘Weet je dat zeker?’ Vroeg Janita.
‘Honderd procent.’ Zei Ellen.
“De man en vrouw, afkomstig uit de omgeving van Zaanstroe, Overijssel, zijn in bewaring gesteld. Buitenlandse Zaken heeft aangegeven al het mogelijke in het werk te zetten de mensen bij te staan.”
‘Wat moeten we doen?’ Vroeg Janita die na de zin over de woonplaats van het tweetal om was en Ellen geloofde. ‘Moeten we het Fleur vertellen?’
‘Nog niet.’ Ellen beet op haar onderlip. Er was maar één iemand die haar misschien kon helpen, of één iemand die ze hiermee op wilde zadelen.
‘Ga je mijn broer bellen?’ Vroeg Janita toen Ellen naar de telefoon liep en een nummer opzocht.
‘Nee.’ Zei Ellen, ze kwam het nummer snel tegen en drukte die in.
Het was al redelijk laat, maar nog niet zo laat dat hij al op bed lag.
“Jasmine Korevaar?” Klonk het vragend aan de andere kant.
‘Hallo, u spreekt met Ellen Kooiman, ik had graag uw man even willen spreken.’
“Momentje...” Ellen hoorde hoe de telefoon werd meegenomen en daarna een kort, afgeschermd gesprek.
“Ellen, wat een onverwachte verrassing.” Zei de directeur joviaal toen hij de telefoon kreeg.
‘Ik heb uw hulp nodig.’ Zei Ellen snel.
“Salarisverhoging is geen optie.” Zei de directeur, grappig als altijd.
‘Heeft u het nieuws gezien?’ Vroeg Ellen die er niet op in ging.
“Die nieuwe aanval van Israël?”
‘Nee, die Nederlanders die zijn opgepakt in Venezuela.’ De directeur was geïntrigeerd stil. ‘Dat is de moeder van Fleur.’



Janita en Ellen drukten op de voordeurbel van het rustieke vrijstaande huis. De directeur had goed geboerd tijdens zijn leven en had alles gegeven aan zijn woning die in boerderijsteil gebouwd was en midden in het dorp stond. Ondanks de locatie was er een strook land omheen met groene gazons, een klaterend vijvertje waar grote karpers in zwommen en geurende bloembedden en struiken. In de hoek van de tuin stond een treurwilg die zijn lange slierten, droevig, in het water van de vijver liet hangen.
‘Hopelijk slaapt ze door.’ Zei Janita.
‘Vast wel.’ Zei Ellen. ‘En anders hebben we toch een briefje achtergelaten.’
De zon was nog niet helemaal onder, maar het was desondanks al donker in de tuin en het werd redelijk fris in de schaduw van het huis.
De deur werd geopend door een wat oudere vrouw.
‘Kom binnen, kon binnen!’ Zei ze vrolijk. ‘Let niet op de rommel, Frans zit in de woonkamer.’
‘Dank u.’ Ellen stapte naar binnen en veegde haar voeten, de hal was ouwelijk ingericht, maar het paste precies bij een schooldirecteur. Een grote, antieke, staande klok in de hoek tikte luid en zou iedere ochtend een soort aanspoorder zijn om het huis te verlaten.
De vrouw ging hen voor naar de woonkamer waar de directeur in een gemakkelijke stoel zat, omringd door mappen en papieren.
‘Heb ik eindelijk vakantie, dan kan ik midden in de nacht op komen draven.’ Zei hij steunend. Maar met een glimlach. Hij stond op om Ellen een hand te geven en stelde zich met ouderwetse hoffelijkheid voor aan Janita.
‘Nou, ik heb je over de telefoon wel gesproken, maar ik had iets meer willen weten omdat ik de helft maar begreep.’ De directeur pakte een blocnote en Ellen moest terugdenken aan het gesprek met de onderzoeker.
‘We denken.’ Zei Janita snel. ‘We denken dat de moeder van Fleur is gearresteerd in Venezuela.’
‘Dat weten we zeker.’ Zei Ellen geprikkeld. ‘Ik ken dat wijf en ik zag haar op de tv.’
‘En Fleur zelf?’
‘Die slaapt bij ons.’
De directeur keek verstoord. ‘Nog eens?’
Ellen vertelde het verhaal dat Fleur op een zondag was komen aanwaaien, de directeur wist zich dat nog te herinneren. Daarna vertelde ze dat Fleur vrijwel elk weekend langs kwam en ook in de kerstvakantie was geweest toen haar moeder en vriend ook al op vakantie gingen. Al betwijfelde Ellen of dat wel een vakantie was geweest.
De directeur keek erg ontstemd toen Ellen was uitgepraat.
‘Waarom heb je mij niet ingelicht?’ Vroeg hij terwijl zijn pen krassen maakte op het papier. ‘Of jeugdzorg.’
‘U had jeugdzorg in geschakeld.’ Zei Ellen.
‘Dat had ik om de dooie donder zeker gedaan!’ Vloekte de directeur.
‘Dat is niet eerlijk.’ Zei Janita ineens. ‘Die moeder had gedreigd haar kind iets aan te doen wanneer jeugdzorg iets zou doen.’
‘Blaffende honden bijten niet.’ Zei de directeur nijdig.
‘Maar als ze bijten is het te laat.’ Ellen voelde zich in een hoek gedreven.
De directeur was stil, hij scheurde het papier van zijn blocnote en keek bedenkelijk naar het raam waar de straatlantaarns van buiten zichtbaar waren.
‘Herman van Deutekom was het met mij eens.’ Zei Ellen. ‘Ik heb het hem verteld toen we op kamp waren.’
‘Ik geef toe dat jeugdzorg een rotte appel is.’ Zei de directeur. ‘Maar soms moet je op de autoriteiten vertrouwen.’
‘Laten we het er in elk geval over eens zijn dat ze nu bij ons is. En ze is veilig. Waar was ze anders geweest?’ Vroeg Ellen.
‘Dat is voor discussie vatbaar.’ Zei de directeur. ‘Heb je het haar al vertelt?’
‘Nee, ze slaapt. En ik zou ook niet weten hoe het te vertellen.’ Mompelde Ellen.
‘Dan laten we dat voorlopig even zo.’ De directeur ging iets rechter zitten. ‘Neem mij mijn felheid niet kwalijk. Ik snap door de schandalen dat mensen een beetje heel erg afwijzend zijn wat bureau jeugdzorg betreft. Maar ik heb er een aantal kennissen zitten en die hebben mij altijd goed weten te helpen in een crisissituatie. En je moet niet vergeten dat juist de grote en foute zaken in het nieuws komen terwijl honderden of duizenden kinderen wel baat hebben bij ingrijpen.’
Ellen voelde zich redelijk op haar nummer gezet, maar ze bleef bij haar standpunt dat ze goed had gehandeld. De directeur leek dat aan te voelen maar er niet op te reageren.
‘In elk geval moeten we een oplossing vinden voor de korte én de lange termijn. Fleur is bij jullie en we moeten Buitenlandse Zaken zo snel mogelijk laten weten dat de opgepakte vrouw een dochter heeft en dat ze veilig en wel hier zit.’
De directeur maakte een aantekening.
‘En dan?’ Vroeg Janita.
‘Dat hangt van jullie af.’ De directeur keek zakelijk. ‘Het is natuurlijk zo dat jeugdzorg meteen zou willen ingrijpen. Maar zoals ik al zei: ik heb goede contacten bij jeugdzorg. De vraag is of jullie bereid zijn om Fleur iets langer op te vangen?’
Ellen voelde haar hart kloppen in haar keel. Wat stelde de man nu voor?
‘Iets langer?’ Vroeg Janita.
‘Fleur lijkt zich goed geaard te hebben in de klas, en hopelijk ook bij jullie.’
‘Natuurlijk.’ Zei Ellen die de vraag begreep. ‘Natuurlijk kunnen we Fleur opvangen, zelfs adopteren als dat nodig mocht zijn.’
‘Laten we niet al te hard van stapel lopen.’ Waarschuwde de directeur. ‘Ik neem morgen contact op met jeugdzorg en daarna met BuZa. Ik ga daar een afspraak proberen te regelen. Als ik jeugdzorg een beetje ken zullen ze Fleur testen en als ze bekwaam is wordt haar zelf gevraagd waar ze wil wonen. Tenzij ze nog naaste familie heeft waar ze terecht kan. Dit zal allemaal worden uitgezocht. Maar in elk geval; jij bent maandag niet op school.’ Verordonneerde de directeur wijzend op Ellen.

Ze probeerden zondag zo normaal mogelijk te doen tegen Fleur terwijl de directeur hen op de hoogte hield. Hij had rond het middaguur al contact gehad met bureau jeugdzorg en geregeld dat Fleur de komende week bij Ellen en Janita kon blijven. Na het middaguur kreeg hij een lijntje met BuZa waar hij voor de maandag een afspraak wist te regelen.
Ellen verkeerde in de wolken. Fleur had altijd al gezegd dat ze hier wilde wonen, misschien werd dat werkelijkheid. Zij en Janita hadden haar nog niet verteld wat er met haar moeder was gebeurd, maar de directeur wist te bevestigen dat het de moeder van Fleur was die was aangehouden in zuid Amerika.
Ze keken expres geen nieuws en ook Janita nam vrij om de volgende dag mee te kunnen.
‘We gaan morgen niet naar school.’ Zei Ellen alleen tijdens het avondeten.
Fleur keek verbaasd op van haar bord. ‘Waarom niet?’
‘We gaan naar Den Haag.’
‘Wat moeten we in Den Haag?’ Fleur keek nu nieuwsgierig. ‘Gaan we en dagje uit?’
‘Zoiets.’ Zei Ellen ontwijkend. ‘Janita gaat ook mee.’
Ellen zou zweren dat ze een korte glimp van teleurstelling en ergernis over het gezicht van het meisje zag flitsen.
‘Gezellig.’ Zei Fleur. ‘Maar de klas dan?’
‘Ik heb Jon gebeld, die neemt het van mij over.’
Het vooruitzicht dat Jon de klas zou leiden bezorgde Fleur een lachstuip en ze at snel door. Alsof ze anders niet naar Den Haag zouden gaan.
Die maandag vertrokken ze rond half tien, vlak na de spits, naar de hofstad terwijl Fleur probeerde te vissen wat ze nu zouden gaan doen.
‘Winkelen?’ Vroeg ze. ‘Eten? Gaan we naar de koning?’
‘Ik denk niet dat we bij Willem naar binnen mogen.’ Zei Ellen.
‘Maar wat gaan we dan doehoen?’ Fleur werd katterig van het constante gesleep met de motieven.
Ellen wist niet hoe Fleur zou reageren als ze hoorde van haar moeder, maar ze hadden liever dat een professional erbij was.
Ze parkeerden de auto en liepen verder tussen de gebouwen door tot ze bij een groot, vrij nieuw flatgebouw kwamen waar glazen ramen de skyline van Den Haag weerspiegelden en ambtenaren naar binnen en naar buiten liepen. Vaak voorzien van een aktetas en een mobieltje aan het oor.
‘Moeten we hier zijn?’ Vroeg Fleur.
‘Ja.’ Zei Ellen. Ze stapte door de roldeur en kwamen in de grote voorhal waar een paar grote palmen stonden en vitrinekasten die objecten bevatten die de Nederlandse band met het buitenland door de eeuwen heen lieten zien. Midden in de hal was een receptie waar Ellen op toe liep. Janita bleef even wachten met Fleur en liet Ellen het woord doen.
‘Ik kom voor de heer Bol?’ Vroeg Ellen aan de balie. ‘Het gaat over de twee opgepakte Nederlanders in Venezuela.’
‘Zaaknummer negen, acht, vijf, zeven, negen, drie, acht, die, vijf, dash a, c, d.’ Zei het meisje achter de balie.
‘Het zal wel.’ Mompelde Ellen.
‘Dan moet u hier de roltrappen op naar de vierde verdieping, gang F en daarvan kamer zestien.’ Zei het meisje die met handgebaren aangaf waar het was. ‘Er is daar een wachtruimte en de heer Bol zal zich vanzelf bij u vervoegen.’
‘Dank u wel.’ Ellen prentte zich de aanwijzingen in en liep weer terug naar Fleur en Janita.
‘Ministerie van Buitenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties.’ Spelde Fleur die naar een hangend bord keek. ‘Wat doen we hier?’
‘Zaken.’ Hield Ellen alsnog de boot af. ‘Mij volgen, ik denk dat ik de weg wel weet.’
Ze sloten aan bij een ploeg medewerkers die de roltrap namen, dat werden er gelukkig steeds minder naarmate ze hoger kwamen, en toen ze bij de vierde verdieping kwamen waren er nog maar drie over die druk in hun telefoons praatten. Ze hadden vanaf hier een geweldig uitzicht op de grote ontvangsthal waar de mensen beneden maar klein leken. Fleur keek vol ontzag naar de grootte van alles maar werd snel meegetrokken door Janita zodat ze Ellen niet kwijt zouden raken.
Ellen liep een saaie, vrij duistere gang in waar moderne kunst aan de muren hing en de lampen reageerden op hun nabijheid door feller op te gloeien. Op de deuren waren nummers bevestigd. F5, F6... bij F16 was een kleine inham waar een bankje en een koffieautomaat stonden, samen met een laag tafeltje waar tijdschriften op lagen. Toen Ellen zei dat ze hier moesten zitten pakte Fleur de Donald Duck en begon die met een grijns te lezen terwijl Ellen en Janita koffie en thee pakten.
‘Moeten we lang wachten?’ Vroeg Janita zacht toen ze bezig waren de instructies van het apparaat uit te zoeken.
‘Ik weet het niet.’ Zei Ellen. ‘Ik hoop het niet, die Donald Duck is niet zo heel erg dik.’
Ellen pakte ook een tijdschrift toen ze ging zitten en keek af en toe op haar klok. Ze zou zweren dat ze in een andere tijdzone zat want de tijd ging véél te langzaam.
‘Mevrouw Kooiman?’
Ellen keek op en zag een niet onaantrekkelijke vrouw voor haar staan.
‘Hallo?’ Ellen stond op en gaf de vrouw een hand. ‘Ik dacht dat ik een afspraak had met meneer Bol?’
‘Ik ben Lydia Weveren, ik kom van Bureau Jeugdzorg.’
Ellen kreeg een hol gevoel in haar maag.
‘Er was een regeling getroffen met Jeugdzorg.’ Zei Ellen die spiedde of Fleur meeluisterde.
‘Die is er ook, maakt u zich maar geen zorgen.’ Zei Lydia met een glimlach. ‘Maar de heer Bol had mij gevraagd bij het gesprek te zijn. Er is een dispuut op een middelniveau over bij wie de taak ligt om voor de dochter van mevrouw Scherven bij te staan. Mijn afdeling en het ministerie werken met elkaar samen om dit te bewerkstelligen. Dat heeft nogal voeten in aarde zoals u wellicht begrijpt.’
‘Ik begrijp er niets van.’ Zei Ellen waarheidsgetrouw.
Lydia glimlachte en stelde zich ook aan Janita voor. Daarna kwam ze bij Fleur.
‘En jij moet Fleur zijn?’ Vroeg ze.
‘Ja, dat ben ik.’ Fleur keek nieuwsgierig over de pagina’s van het vrolijkste weekblad naar de vrouw.
‘Aangenaam kennis te maken, ik ben Lydia.’ Lydia stak haar hand uit, en met tegenzin liet Fleur het tijdschrift met één hand los om haar een hand te geven.
‘Fleur.’ Zei ze kort.
‘Woon je bij deze twee vrouwen?’ Vroeg Lydia die naast Fleur ging zitten.
Janita en Ellen keken elkaar even duister aan en daarna naar de meid. “Twee vrouwen?”
‘Ja.’ Zei Fleur uitdagend. Het was niet duidelijk of ze geïrriteerd was omdat ze werd afgeleid, of omdat ze dacht dat iemand aanstoot hieraan zou nemen. ‘Nee.’ Verbeterde ze snel. ‘Ik logeer bij hun.’
‘Hoe noem je ze?’ Vroeg Lydia. ‘Ik heb me net voorgesteld, maar als ik je zou vragen mij voor te stellen?’
Fleur zuchtte en besefte dat de donzige eend geen aandacht meer zou kunnen krijgen, ze legde het blad weg.
‘Juf Ellen en Janita.’
‘Ellen is dus je juf?’
‘Ja, en ze is de liefste vrouw ter wereld.’ Zei Fleur trots.
‘En Janita niet dan?’
Ellen gaf Janita een stomp omdat die met een beledigd gezicht mee zat te knikken bij deze vraag.
‘Janita is de één na liefste.’ Zei Fleur die berekenend naar Ellen en Janita keek. ‘Nee, ze zijn allebei even lief. Nee, juf Ellen iets meer.’
‘Waarom juf Ellen iets meer?’
‘Omdat ze lief is.’ Zei Fleur die naar Ellen keek. ‘En ze troost me als ik verdrietig ben, en ze stopt me elke avond in als ik bij hun slaap.’
‘En dat vind je fijn?’
Fleur zei niets, ze vond dat Lydia iets te veel naar de bekende weg vroeg.
‘En je moeder?’ Begon Lydia. ‘Is die niet lief?’
‘Nee.’




‘Waarom dan niet?’
‘Ze slaat me, ze zegt dat ze mijn moeder niet is, ze kwam niet eens naar de ouderavond van juf Ellen, ze heeft Gerrit,’ somde Fleur op, ‘en ze troost mij niet, en ze stopt mij niet in.’
Zo die zat! Ellen zag dat Lydia moeite had Fleur serieus te nemen, maar ze leek geschokt dat het kind het scheen te menen.
‘En je vader?’
‘Die is er niet.’ Zei Fleur. ‘Ik ken hem niet.’
‘Wil je hem leren kennen?’
‘Nee.’ Zei Fleur ijskoud.
‘En Gerrit, is die wel aardig.’
‘Nee.’
‘En waarom niet?’
‘Gerrit drinkt de hele dag.’ Zei Fleur. ‘En als zijn bier op is moet ik nieuwe gaan halen, zelfs op zondag, dan moet ik ver fietsen. En als hij er is moet ik in het weekend vaak naar buiten toe.’
‘Waarom moet je naar buiten toe?’
‘Weet ik niet.’ Zei Fleur. ‘Maar ze doen de gordijnen dicht en de deuren op slot, ik mag pas weer terugkomen als de gordijnen open zijn.’
‘Heb je je moeder wel eens gevraagd waarom?’
‘Ja, maar toen sloeg ze mij.’
‘En waar ga je naartoe als je het huis uit moet?’
‘Naar juf Ellen.’ Fleur greep de Donald Duck weer om aan te geven dat het gesprek voorbij was, en de cirkel rond.
Lydia snapte de hint en keek peilend naar Ellen en Janita. Janita haalde haar schouders op en glimlachte toegeeflijk, maar Ellen kon dat niet opbrengen. Ze had Fleur voor hun neus zitten uithoren, en daar was ze (op zijn zachtst gezegd) niet blij mee.
Lydia hielp haarzelf ook aan een bekertje thee en daarna duurde het wachten voort. Fleur verbrak de sleur op een gegeven moment door moppen voor te lezen uit de middenpagina. Ze richtte zich hierbij duidelijk op Ellen en Janita hoewel Lydia zichzelf er ook erbij probeerde te betrekken. Na elke mop had Fleur een aanstekelijke schaterbui waardoor Ellen ook moest lachen.
Toen Ellen, een tijdje na de moppen, weer op haar horloge keek werd ze afgeleid door luide stemmen.
Ze keken op en zagen hoe F16 werd opengeworpen door een negroïde man die in slecht verstaanbaar Nederlands tierde.
‘Jij kan mij niet zeggen wat ik moet doen. Jij maar ambtenaartje zijn, jij moet doen wat ik zeg!’
Hij werd gevolgd door een even zwarte, maar kleinere, vrouw die was gehuld in kleurige sluiers en die in haar eigen taal tegen de zwarte man praatte en ook af en toe iets boos over haar schouder riep.
‘Jij hebt mij beledigt! Jij behandelt mij zo om mijn huidskleur. Jij racist!’ Brulde de man.
‘Ik heb u de omstandigheden duidelijk uitgelegd. U wordt in uw thuisland gezocht voor ernstige misdaden, hoewel we geen uitleveringsverdrag hebben met dat land kan u geen asiel krijgen en moet u zich melden bij de Immigratiedienst voor reportatie.’ Een mollige blanke man kwam in beeld.
‘Jij racist!’ Beet de zwarte man hem toe.
‘Als u dat wilt.’ Zei de blanke met een lichte buiging. ‘Maar u dient zich voor het einde van de week te melden bij de Immigratiedienst, anders bent u illegaal in dit land en kunt u worden opgepakt!’
‘Racist!’
De vrouw ging zich ermee bemoeien. Ze ging breed voor de blanke staan en schold hem uit in een taal die niemand in de gang begreep. Behalve haar man want die knikte heftig.
‘Precies.’ Zei de blanke toen de vrouw haar mond hield. ‘En een fijne dag nog, ik zou maar gaan voor ik de beveiliging bel.’
‘Racist!’ De twee mensen beenden weg, druk pratend in hun eigen taal en de blanke man slaakte een zucht toen ze verder weg waren. Daarna keek hij naar de bankjes.
‘Mevrouw Kooiman?’
‘Dezelfde.’ Ellen stond op en liep op de man af. Ellen kon de gedachte niet verdringen dat de man blij was om met een paar Nederlanders te maken te hebben. ‘Ellen Kooiman.’
‘Aangenaam, Gerard Bol.’
Gerard begroette de anderen ook en had een kort fluistergesprek met Lydia voor hij de deur dichtdeed en hen op een aantal stoelen wees. Het was een vrij ruim kantoor met een dominerend bureau voor een glazen wand die uitzicht gaf op een binnentuin en zo zonlicht binnen liet.
‘Ik heb sinds zaterdagavond al contact met de Venezuelaanse autoriteiten, maar die geven niet bepaald mee. Zoals u weet is er geen uitleveringsverdrag. Er was een kort verdrag in de jaren tien van deze eeuw, maar dat is opgeschort toen de toenmalige president dreigende taal uitte in de richting van onze Caribische gebiedsdelen.’
‘Even kort; weet Fleur het al?’ Lydia keek vragend naar Ellen.
‘Nee.’ Zei Ellen. ‘Ik wilde wachten tot... ehm... nu?’
Fleur keek vragend van Gerard naar Ellen naar Lydia.
‘Ik vertel het wel.’ Zei Lydia gewichtig. ‘Fleur.’
Ze stond op en ging op haar knieën voor Fleurs stoel zitten.
‘Het gaat over je moeder.’
Toen Fleur niet reageerde zuchtte ze diep en ging verder.
‘Ze was in Venezuela en heeft daar iets proberen mee te nemen. Nu is de politie van Venezuela erg boos en die heeft haar gearresteerd.’
‘Zit mama in de gevangenis?’
Ellen had het al wel verwacht, maar Lydia keek vreemd op van de hoopvolle blik die Fleur opzette.
‘Ja.’ Zei Gerard. ‘En daar zit ze nog wel een tijdje ben ik bang. De baas van Venezuela is heel erg boos.’
‘Ja!’ Fleur klapte blij in haar handen. Ellen had moeite niet te grinniken toen Lydia opstond, duidelijk niet bekend met deze vorm van verwerking van ouderverlies. ‘Maar dan kan ik niet naar huis?’ Nu keek Fleur wel een beetje bezorgd, maar daarna weer blij naar Ellen.
‘Dat is inderdaad niet mogelijk.’ Zei Lydia een beetje van streek.
‘Laten we even zaak voor zaak afhandelen.’ Zei Gerard. ‘Ik heb vanochtend voor het laatst een schrijven gehad van de ambassadeur in Caracas. Hij heeft ze zaak aangekaart bij een van mijn collega’s in Venezuela. Die heeft hem erop gewezen dat gezien de aankomende presidentsverkiezingen harde stappen worden ondernomen tegen in hun ogen criminele buitenlanders. Het is ook een vrij ernstig vergrijp, gezien de hoeveelheid cocaïne die meneer en mevrouw mee wilden nemen. Hierdoor denken de lokale autoriteiten dat ze wellicht contact hebben met een misdaadsyndicaat. Het onderzoek zal meerdere maanden in beslag nemen, en aangezien er geen uitleveringsverdrag is zullen beiden het resultaat in bewaring af moeten wachten. Ik heb gisteren contact, via via, gehad met de officier van justitie en het lokale openbaar ministerie over de kwestie dat mevrouw een dochtertje heeft. In de hoop dat de autoriteiten milder zouden zijn ten aanzien van de vrouw.’
‘En?’ Vroeg Ellen die zich afvroeg wat de uitkomst was.
‘Mevrouw is verhoord en ze claimde geen dochter te hebben. Wel een kind van haar ex-man maar dat is in haar ogen geen dochter.’
Lydia keek zo mogelijk nog geschokter, maar Ellen was onder de indruk dat deze vrouw het spel zelfs aan gene zijde van de oceaan, met een dreigende gevangenisstraf, nog zo wilde spelen.
‘Ik ben dus bang dat er weinig gedaan kan worden. Op het vlak van justitie dan.’ Gerard zweeg en keek de vier vrouwen omstebeurt aan.
‘Dan zitten we met de kwestie van de verzorging van Fleur.’ Zei Lydia. ‘Jeugdzorg heeft informatie opgevraagd over haar familie. Ze heeft geen levende grootouders, geen tantes of ooms. Een verre oudoom in de Verenigde Staten uitgezonderd. Ze heeft wel een vader, en daarvoor kwam ik weer bij u terecht.’ Ze knikte naar Gerard.
Ellen keek naar Fleur die zat nog altijd met een gelukszalige glimlach in haar stoel en leek nog niet eens half te beseffen dat hier over haar hoofd over haar beslist werd.
‘Ja, ik heb in de historie van haar vader gekeken. De heer Niels van Dalem. Zijn verblijfplaats is momenteel Moldavië.’
Lydia zoog haar adem in.
‘Precies.’ Zei Gerard. ‘Niet de plek waar je wilt zijn. Zoals bekend kan daar wel eens de eerste veldslag van de derde wereldoorlog worden uitgevochten. En dat wordt een harde slag. Verder heb ik contact gehad met het ministerie van veiligheid en justitie en de heer van Dalem wordt internationaal gezocht. Interpol en Europol hebben hem op zijn lijstje staan want hij heeft een kleine zeven jaar geleden een bankoverval gepleegd in Brussel. Die gelukt is overigens, maar waardoor hij wel moest vluchten. Zijn drie handlangers zijn opgepakt, maar hij weet buiten schot te blijven. De consul in Roemenië heeft hem geprobeerd te bereiken over onze, deze, kwestie. Maar hij geeft niet thuis.’
‘In elk geval betekent dat dat Fleur zonder een geschikte ouder of verzorger is. Een ouder of verzorger met een bloedband en een wettelijke aanspraak.’ Zei Lydia. ‘Uiteraard kan de heer van Dalem een zaak aanspannen om zijn dochter naar Moldavië te krijgen, maar aangezien hij daarbij niet zelf aanwezig kan zijn en hij bovendien, gezien zijn verleden, rechtsonbekwaam is zal de rechter hem hierop geen gelijk geven. Nu hebben we het erover gehad om Fleur tijdelijk in een opvang te plaatsen en daarna een opvangadres voor haar te zoeken.’
Ellen keek de vrouw met opgetrokken wenkbrauwen aan en daarna keek ze naar Fleur die ineens wel leek te begrijpen waar het over ging en paniekerig naar Lydia en naar Ellen keek.
‘De procureur generaal van mijn departement was het hiermee eens.’ Zei Lydia op een besluitende toon.
‘Nee.’ Fleur stond op en rende naar Ellen om haar armen om haar heen te slaan. ‘Ik wil niet weg, ik wil bij u blijven. Ik wil bij u blijven!’
Ellen keek boos naar Lydia, als het bureau dit inderdaad had besloten kon ze er niets tegenin brengen, maar ze zou wel al haar macht (voor zover ze die had) aanwenden om dat maffe en belachelijke systeem op haar knieën te krijgen.
‘Gelukkig heeft de directeur van uw school goede vrienden.’ Zei Lydia op een toon alsof ze het daar niet mee eens was en er allerminst gelukkig van werd. ‘En die hebben direct contact gehad met de commissaris op het ministerie van VSO. Die heeft op zijn beurt de procureur generaal weer tot de orde geroepen en is zijn uitspraak herzien.’
Fleur keek nog altijd angstig, maar Ellen begreep dat er een nieuwe ronde was ingegaan. Ergens besefte ze dat ze de directeur heel veel verschuldigd was.
‘Ik had graag even de rest willen bespreken zonder Fleur.’ Zei Lydia.
Fleur liet Ellen los en keek verwilderd naar Lydia.
‘Ga maar even naar de gang.’ Zei Ellen die Fleur een aai over haar hoofd gaf.
‘Mag ik weer bij u komen?’ Vroeg Fleur onzeker. ‘Ik hoef nergens anders naartoe? Belooft u dat?’
‘Ik doe mijn best.’ Ellen gaf Fleur een korte kus. ‘Ga nu maar.’
Fleur liep langzaam naar de deur en keek af en toe achterdochtig achterom. Toen de deur dicht zat stond Lydia weer op.
‘Er ligt een plan om Fleur bij jullie te laten wonen.’ Zei ze.
‘Echt waar?’ Vroeg Janita blij.
‘Er is een probleem.’ Lydia zuchtte. ‘We kunnen een versnelde procedure doen waarbij Fleur bij jullie blijft wonen en binnen een paar maanden de voogdij geregeld is. Het probleem is echter dat jullie niet getrouwd zijn of een samenlevingscontract hebben met een clausule voor kinderen.’
‘Dat kunnen we regelen, toch?’ Vroeg Ellen snel.
‘Dat kost tijd.’ Zei Lydia. ‘Als we nu niet tot een vergelijk kunnen komen ben ik gedwongen om Fleur mee te nemen.’
‘Probeer het eens.’ Snauwde Ellen.
‘Ik denk inderdaad dat Fleur het er nog wel het minst mee eens zou zijn van iedereen.’ Zei Lydia die aan haar kin krabde en naar de deur keek. ‘Daarom moeten we hier en nu iets regelen.’
‘Wat stelt u voor?’ Vroeg Ellen die wist dat het zinloos was om opstandig te blijven.
‘Het is simpel; één van jullie twee neemt de voogdij van Fleur op zich.’
Het was stil, Ellen en Janita keken elkaar aan.
‘Mijn voorkeur gaat uit naar u, mevrouw Kooiman.’ Zei Lydia kijkend naar Ellen. ‘U heeft ervaring in het onderwijs, en dus met kinderen, bovendien lijkt Fleur bijzonder op u gesteld te zijn.’
‘Ik doe het.’ Zei Ellen zonder nadenken.
‘Uitstekend, ik heb hier het begin van de papieren. Uiteraard zullen mensen bij u thuis komen kijken of het geschikt is voor een kind om te wonen. Maar vanaf het moment dat u tekent bent u verantwoordelijk voor het welzijn van Fleur.
Ellen kreeg een papier in handen waarop een simpele tekst stond met een hoop verwijzingen naar wetboeken. Onder aan het papier moest ze haar naam en handtekening zetten.
‘U kunt mijn pen wel gebruiken.’ Zei Gerard Bol terwijl hij haar zijn pen toe stak.
Ellen voelde een vreemde trilling, het was pervers, het was fout. Maar het voelde zo goed aan; Fleur had al lang gezegd dat ze bij haar wilde wonen en nu was het moment daar.
Ellen nam de pen aan en zette haar naam en handtekening.
‘Dan roepen we Fleur maar even binnen om het haar zelf te vertellen.’ Lydia nam het papier weer in beslag. Gerard liep naar de deur en keek de gang in.
‘Fleur, wil je weer komen?’
Fleur kwam binnen en ze zag groen van de spanning. ‘Wat is er gebeurd?’ Vroeg ze. ‘Mag ik weer met u mee, juf Ellen?’
‘Ga maar weer zitten, dan leggen we het uit.’ Zei Lydia.
Lydia wees op de lege stoel, maar Fleur had al het vertrouwen in Lydia verloren. Ze dartelde snel naar Ellen en ging bij haar op schoot zitten. Ze sloeg een arm om Ellen heen zodat Lydia haar niet zomaar weg kon plukken.
‘Je gaat bij juf Ellen en Janita wonen.’ Zei Lydia als hoogste woord.
‘Echt waar?’ Fleur keek ongelovig naar Ellen. Maar die knikte. ‘Ja!’ Ze sloeg haar andere arm ook om Ellen en gilde van plezier.
‘En als tweede.’ Lydia ging tegenover Ellen staan zodat ze Fleur kon aankijken. ‘Heeft juf Ellen de voogdij over jou. Weet je wat dat is?’
‘Fleur schudde haar hoofd.’
‘ Juf Ellen is nu jouw moeder.’
Fleur keek wezenloos naar Ellen. Ellen kon niet anders doen dan knikken.
Fleurs reactie bleef niet uit, ze mompelde iets wat dank u kon zijn, maar begon daarna te snikken.
Ellen legde sussend een hand op de rug van Fleur. ‘Je woont nu bij ons.’ Zei ze fluisterend.
‘Dat wilde ik.’ Zei Fleur.
Ook Lydia had moeite om koel te blijven en gaf Fleur een schouderklopje.
‘En wat als mijn moeder toch terug komt?’ Vroeg Fleur toen ze weer was bijgekomen.
‘Dan blijf je alsnog bij Ellen wonen.’ Zei Lydia.
Fleur glimlachte.
‘En haar spullen?’ Vroeg Ellen. ‘Ze heeft thuis nog speelgoed en spullen staan, kunnen we die ophalen?’
‘Ik kan een berichtje sturen naar de wijkagent dat hij de deur voor u opent.’ Zei Lydia nadenkend.
‘En zo komt alles goed.’ Ellen gaf Fleur een kus op haar wang, haar mond zou later wel komen wanneer er geen pottenkijkers bij waren.

Ellen en Janita hadden Fleur nog nooit in zo’n goed humeur gezien. Ze begon te zingen toen ze buiten kwamen en danste zelfs een paar pasjes.
‘Gaan we meteen naar huis?’ Vroeg Janita.
‘Natuurlijk niet.’ Ellen keek de straat door en zag een tramhalte. ‘We gaan eerst even wat drinken en daarna de stad in. Fleur is nu onze dochter dus we moeten goed voor haar zorgen. Laten we eerlijk wezen dat we voor de rest niets voor haar hebben.’
‘Wat wilde je kopen dan?’ Vroeg Janita.
‘Kinderboeken.’ Zei Ellen. ‘Nieuwe kleren hebben we vorige week al voor haar gekocht, maar nu moeten we natuurlijk gaan denken aan de lange termijn. En we beginnen aan het verbouwen van de logeerkamer naar een kinderkamer.’
‘Lekker, hebben we voldoende te doen.’ Constateerde Janita.
Ze liepen naar de tramhalte en kwamen net op tijd om een tram naar de Scheveningse boulevard te kunnen pakken.
Fleur keek haar ogen uit toen ze voor het casino uitstapten en uitzicht hadden op het Kurhaus.
‘Gaan we daar wat drinken?’ Vroeg Fleur terwijl ze op het gebouw wees.
‘Nee.’ Ellen voelde haar portemonnee branden. ‘Weet je hoe duur dat is?’
‘Nee.’ Zei Fleur monter.
‘Heel duur.’ Verklaarde Janita. ‘We kijken wel even aan de boulevard.’
Zelfs op een maandag was het er druk met dagjesmensen en toeristen die kwamen uitwaaien en de terrasjes uitprobeerden.
Fleur keek naar de zee en de surfers die stoer over en door de golven ploegden.
‘Mag ik dat ook gaan doen?’
‘Ben je gezond?’ Ellen stapte een verwarmd terras op. ‘Daar moet je maanden, jaren voor oefenen.’
Ze gingen zitten en bestelden wat te drinken.
‘Op onze dochter.’ Zei Ellen toen het drinken er was. Ze hief haar glas en nam een slok.
‘Op mijn moeder.’ Fleur keek glimlachend naar Ellen en deed hetzelfde.
Janita zei niets, misschien voelde ze dat Ellen “mijn” dochter had willen zeggen en dat Fleur haar niet leek te accepteren.
‘Wat gaan we zo doen?’ Vroeg ze daarom zakelijk toen ze een slok had genomen.
‘Zoals ik al zei; de stad in. Boeken kopen voor Fleur.’ Zei Ellen. ‘En even naar een drankwinkel.’
‘Wil je weer toosten?’
‘Nee.’ Zei Ellen. ‘Ik denk dat we de directeur wel wat verschuldigd zijn.’
‘Hij lijkt mij inderdaad een man die van een borrel houdt.’ Zei Janita die met de ijsklontjes in haar colaglas speelde. ‘Ik ben niet van het geloof af dat jeugdzorg een slechte organisatie is.’
‘Ik ook niet.’ Zei Ellen. ‘Dit heeft duidelijk gemaakt dat je echt de goede contacten moet hebben voor je die club ergens toe kan bewegen.’
‘Mee eens, het leek er niet op dat ze echt keuzes maakten in het belang van het kind.’
Een klein stemmetje in Ellens hoofd vertelde haar dat het bureau dat misschien, in combinatie met haar, wel had gedaan.



Het was vroeg in de avond toen ze thuis kwamen. De achterklep van de auto lag vol met dingen die ze gekocht hadden voor Fleur. Tassen vol boeken en potten verf werden uitgeladen en naar binnen gebracht. Ze hadden onderweg wat gegeten en ze waren alle drie uitgeblust van de dag en de belevenissen.
‘Fleur, jij gaat douchen en naar bed.’ Zei Ellen zodra ze de voordeur dicht had geslagen.
‘Waarom?’ Vroeg ze.
‘Omdat ik het zeg, ik ben je moeder nu.’ Ellen grijnsde pesterig.
Fleur leek hierover in discussie te willen gaan, maar had ook door dat ze in slaap zou vallen als ze niet naar bed zou gaan. Ze liep naar het gangetje maar stopte halverwege.
‘Komt u mij nog wel zo instoppen?’
‘Natuurlijk.’ Zei Ellen die dat ritueel niet wilde verzaken.
Janita zette thee voor hen beiden terwijl het geluid van de douche vaag doorklonk.
Ellen zakte moe neer op de bank maar werd overeind geworpen door de deurbel.
‘Wie kan dat nou zijn?’ Mopperend liep ze naar de voordeur, toen ze die opende keek ze in het gezicht van de directeur.
‘Goedenavond, ik dacht dat ik even kon komen kijken.’
‘Altijd.’ Zei Ellen. ‘We zijn net thuis.’ Ze deed een stap opzij zodat de man binnen kon komen. Hij veegde zijn voeten en hing zijn jas aan de kapstok.
‘Mooi huis.’ Zei hij toen hij de woonkamer in liep. ‘Ik ben niet zo van de appartementen, ik hou van een tuin, maar dit ziet er netjes uit.’
‘Dank u wel.’ Zei Fleur. ‘Wilt u iets drinken?’
‘Koffie, als het niet te veel moeite is.’ De directeur ging op een bank zitten en keek in het rond. Ellen gaf de bestelling van het onverwachte bezoek door aan Janita en ging op de andere bank zitten.
‘Hoe is het gegaan?’ Vroeg de directeur.
‘Geweldig.’ Zei Ellen. ‘Ik, en ik weet zeker Fleur, zijn u erg dankbaar. Zonder u had Fleur nu in een tehuis gezeten.’
‘Zoiets hoorde ik al.’ Zei de directeur. ‘Maar wat is er nu?’
‘Ik ben tijdelijk voogd van Fleur, en sta op de nominatie om dat permanent te worden.’ Zei Ellen.
‘Kijk, zo komt alles toch op zijn pootjes terecht.’ De directeur grijnsde tevreden. ‘Je moet precies weten waar je die mensen van het bureau moet raken. Toen ik er de eerste paar keer mee in aanraking kwam gingen ze ook links terwijl ik vond dat ze rechts moesten. Maar uiteindelijk heb ik een paar mensen gesproken waardoor het ineens een stuk soepeler liep.’
‘Die vrouw die met ons kwam praten was het er niet mee eens.’ Zei Ellen. ‘En haar procureur-generaal, wie dat ook wezen mag, ook niet.’
‘Uiteraard niet.’ Zei de directeur. ‘Het gros van de mensen die daar werken zijn carrièrejagers. Ze willen een paar jaar beunen, flink wat zaken zo snel mogelijk oplossen en daarna door naar een betere en beter betaalde job op een ander ministerie. Slechts een paar geven om de kinderen, en ik ken er een paar.’
‘We hadden nog iets voor u.’ Ellen stond op en liep naar de hal om terug te komen met een dure drankfles in een houten kist. ‘Namens mij, Fleur, en Janita.’
‘Dat is aardig.’ De directeur glom. ‘Het was niet nodig geweest, maar als ik de komende weken dronken op het werk verschijn is het jouw schuld.’
‘Misschien verzet je dan eens wat werk.’ Zei Ellen.
‘Happen naar de baas?’
De discussie werd onderbroken door Janita die binnen kwam met koekjes en drinken. De directeur nam een slok van zijn koffie.
‘Hoeveel dagen vrij had je nog gewild?’
‘Een dag of twee.’ Zei Ellen. ‘Ik wil de logeerkamer ombouwen tot een kinderkamer, of in elk geval een kamer geschikt voor en van Fleur.’
‘Ik heb die invaller; van Zanten, gebeld. Hij heeft je klas momenteel onder zijn hoede en heeft ze ongeveer uitgelegd wat gaande is.’
‘Mooi zo.’ Ellen kende van Zanten als een man van haar leeftijd die over de hele regio inviel in het basisonderwijs. Hij was gelukkig ervaren genoeg anders had haar klas hem omvergeblazen.
‘Ik geef je de rest van de week.’ Zei de directeur na kort nadenken. ‘Dan heeft Fleur ook de tijd om te settelen. Ze heeft hier dan al wel gelogeerd, maar dat wil niet zeggen dat sommige dingen niet veranderen in het licht van dit.’
De deur van het gangetje werd geopend en Fleur stak haar hoofd naar buiten. ‘Juf Ellen, ik ben klaar.’
‘En sommige dingen veranderen nooit.’ Ellen stond op. ‘Ik kom eraan.’
‘Ga je haar instoppen?’ Vroeg de directeur.
‘Traditie.’ Zei Ellen. ‘Ik ben zo terug. Een kwartiertje denk ik.’
‘Natuurlijk, dan ga ik proberen je vriendin te versieren.’
Ellen lachte en liep het gangetje in naar wat nu de kamer van Fleur was. Die lag al onder de dekens.
‘Was dat de directeur van de school?’ Vroeg ze.
‘Ja, hij kwam vragen hoe het was gegaan. Hij heeft een hoop geregeld dus we hebben veel om dankbaar voor te zijn.’ Ellen ging op het bed zitten en aaide de nog natte haren uit Fleurs gezicht.
Fleur pakte ineens haar hand.
‘U bent nu toch mijn moeder?’
‘Zo ongeveer.’ Zei Ellen die zich afvroeg wat Fleur wilde.
‘Kunnen we het dan nog wel doen?’
Ellen had ook al de hele dag met die vraag gelopen. Zij had haar antwoord klaar, maar ze wist niet of die van Fleur hetzelfde was.
‘Wat wil jij?’ Vroeg Ellen.
Fleur zei niets, ze schoof haar deken omlaag en trok Ellens hand mee naar haar borstjes die Ellen kon voelen door de stof van de pyjama.
‘Er verandert toch niets?’ Vroeg Fleur onschuldig. ‘Ik hou nog van u. U toch ook nog van mij?’
‘Natuurlijk.’ Zei Ellen die Fleur een kus gaf terwijl ze de onderontwikkelde tietjes masseerde. ‘Maar er zullen wel dingen veranderen.’
‘Waarom?’ Fleur keek geschrokken.
‘Nu woon je hier.’ Zei Ellen. ‘Dus er zullen een paar dingen moeten gebeuren. Je zal mee moeten helpen in het huishouden.’
‘Dat vind ik niet erg.’ Zei Fleur zelfverzekerd. ‘Thuis moest ik dat ook altijd.’
‘Dat weet ik, maar je hoeft hier niet álles te doen.’ Zei Ellen. ‘En er zullen gewoon andere regels komen, maar die zul je vanzelf wel leren. En die bedenken we terwijl we bezig zijn.’
‘Als ik maar van u mag houden.’ Fluisterde Fleur. ‘En u mag van mij houden.’
‘Dat gaan we dan doen.’ Ellen kroop met haar armen onder de rug van Fleur en drukte haar stevig tegen zich aan. Dit ging verder dan seks, ze voelde voor Fleur wat ze zelfs nog nooit voor Janita had gevoeld.
‘Ik hou van je.’ Zei Ellen zacht. ‘En ik laat je nooit meer gaan. Morgen gaan we beginnen aan je kamer. Maar nu moet je gaan slapen.’
‘Ik hou ook van u.’ Fleurs lippen zochten die van Ellen en ze kusten voor Ellen haar weer terug legde in het bed.
‘Slaap lekker.’
‘U ook.’
‘Het is in deze tijd uniek dat een kind wordt ingestopt.’ Zei de directeur toen Ellen weer binnen kwam lopen. ‘Tegenwoordig laten de mensen het over aan Ipads en tablets om een verhaaltje voor te lezen.’
‘Ik lees haar niet voor.’ Zei Ellen. ‘We praten gewoon, over de dag.’
Janita legde met een nijdig gezicht haar telefoon neer. ‘Ik ben er morgen niet.’
‘Niet?’ Vroeg Ellen. ‘We gaan morgen de logeerkamer verbouwen.’
‘Ik moet gewoon werken.’ Zei Janita chagrijnig. ‘Kan ik niet op school komen werken?’ Ze keek de directeur vragend aan.
‘Ik ben bang dat we geen tankstations hebben.’ Zei de directeur.
‘Ik en Fleur klaren het wel.’ Zei Ellen. ‘Hoe moeilijk is het nou? Ik kom morgenochtend bij jou langs voor oude kranten, we halen de kamer leeg en beginnen met verven. Dat is het enige. En we richten het uiteraard weer in.’
‘Goed bezig.’ Concludeerde de directeur. ‘Laten we het erop houden dat jeugdzorg vandaag wel iets goeds gepresteerd heeft.’
‘Zonde dat ze een aansporing nodig hebben.’ Mompelde Janita.
‘Dat is bureaucratie.’ De directeur stond op. ‘Het enige wat ons redt van bureaucratie is de inefficiëntie ervan. In elk geval, veel succes morgen, ik wilde weten hoe het was gegaan. En het is precies gegaan zoals we wilden, toch?’
Hij greep zijn fles alcohol, nam afscheid en ging weg.