De rest van de dag, en de opvolgende vrijdag, hield Ellen Fleur goed in de gaten. De striemen die over haar lichaam verspreid waren werden eerst wat dikker en begonnen, behalve pijn, te jeuken waardoor Fleur vaak met een grimas aan het krabben sloeg. Ellen smeerde haar in met de zalf die Janita ook gebruikte, en dat hielp een beetje. Zaterdagavond, toen Ellen Fleur instopte, waren de striemen geslonken tot nauwelijks zichtbare rode lijntjes. Fleur ging helaas niet beter om met Janita dan eerst, al ging ze wel met tegenzin met haar mee naar de supermarkt en kookten ze samen.
De maandag brak aan voor Ellen met een gevoel van verlies; de tijd van feesten en alleen zijn met Fleur was nu voorbij en het werk wachtte.
Ellen maakte Fleur vroeg wakker, die ook moeilijk wakker te krijgen was, om daarna te gaan ontbijten.
‘Wat moet ik zeggen tegen de rest?’ Vroeg Fleur terwijl ze een boterham wegkauwde.
‘Ik zeg in de klas wel wat.’ Beloofde Ellen. ‘Ik moet ze uitleggen dat jij nu bij mij woont, maar dat er verder niets veranderd is. In de klas blijf jij gewoon een leerling van mij. En hier thuis ben jij mijn kleine meisje.’
Fleur glimlachte. ‘En als we sem doen?’
‘Dan ben jij een irritante leerling van me.’ Zei Ellen. Ze stond op, zette de borden en het bestek in de vaatwasmachine en liep daarna met Fleur naar de auto om naar de school toe te rijden. Ellen zuchtte diep toen ze de auto parkeerde en samen met Fleur het nog bijna lege schoolplein over liep.
‘Ellen!’
Ze werd afgeleid door een stem die van achteren kwam, Ellen draaide zich om en zag de directeur lopen.
‘Meneer de directeur.’ Zei Ellen toen hij haar had bijgehaald.
‘Fijn je weer te zien.’ Zei de man warm. ‘Is alles opgelost van de week?’ Zijn blik dreef naar Fleur die glimlachend, maar verlegen met haar handen op haar rug, naast Ellen stond.
‘Ja, natuurlijk.’ Antwoordde Ellen. ‘Ze probeert haar draai te vinden.’
‘Dat is mooi, dat is mooi.’ Zei de directeur. ‘En vind jij het ook fijn bij Ellen?’
‘Juf Ellen.’ Verbeterde Fleur de man. ‘En ik vind het er fijn.’
De directeur moest glimlachen en gebaarde met een hoofdknik dat Ellen even mee moest lopen.
‘Fleur, jij mag binnen wachten bij de deuren. Zodra er een ander kind het schoolplein op komt moet je naar buiten, goed?’ Zei Ellen die niet wilde dat Fleur moederziel alleen achter zou blijven op het schoolplein.
‘Doe niet zo gek.’ Zei de directeur. ‘Je hebt de klas heel wat uit te leggen. Kom maar gewoon mee naar de lerarenkamer hoor. Vanaf morgen gaan we het wel aanpakken zoals “juf” Ellen wil.’
Fleur leek heel wat meer oren te hebben voor dit plan en volgde Ellen en de directeur naar binnen.
‘Ik wil je even spreken over die leerling van je.’ Zei de directeur toen ze in de, op de conciërge na, verlaten lerarenkamer kwamen en koffie pakten.
‘Jon.’ Zei Ellen.
‘Krek.’ Mompelde de directeur. ‘Zijn ouders houden hem vandaag thuis, morgen moet hij zich in Breda melden voor een onderzoek.’
‘Dat hebben Herman en Youri dan toch snel geregeld.’ Zei Ellen.
‘Ja, die hebben het onderzoek geregeld, en ik heb met de ouders gesproken. Ze gingen uit hun dak en beschuldigden jou in eerste instantie van een slecht lespakket. Maar aangezien de rest van de cijfers in jouw klas wel goed zijn kan het niet daaraan liggen. Toen ze eenmaal stoom hadden afgeblazen werden ze redelijker en gaven ze toe dat Jon niet de slimste is.’
‘Niet de slimste?’ Grinnikte Ellen.
‘Ik weet het, understatement van de eeuw.’ Zei de directeur zuchtend. ‘In elk geval zijn we erover uit dat wat er ook gebeurd dat jij Jon niet meer in je klas hebt volgend jaar.’
‘Speciale toer.’ Zei Ellen.
De directeur knikte. ‘De test geld alleen maar om te bepalen hoe speciaal. Hij kan naar Zwolle waar een hele goede school zit. Anders wordt het Utrecht waar ze iets dieper inwerken.’
Ellen pakte haar koffie en klakte met haar tong. ‘Ergens hoop ik dat hij tegen het plafond schiet van angst als hij beseft wat er boven zijn hoofd hangt.’
‘Ik heb gekkere dingen gezien.’ De directeur en Ellen gingen in een van de comfortabele stoelen rond een koffietafeltje zitten. Fleur zat al op een andere stoel en probeerde het gesprek te volgen.
‘Als hij dat doet en hij schiet ineens de rest voorbij?’ Vroeg Ellen. ‘Wat dan?’
‘Dan zal hij hetzelfde volgend jaar weer flikken.’ Zei de directeur die minzaam aan zijn koffie lurkte en een hoofdknik gaf naar Natascha die binnen kwam. ‘En het jaar daarna wordt hij het einde van Hermans laatste haren. Daar teken ik niet voor, als een onderzoek en het zwaard van Damocles hem pas in beweging zetten dan knip ik de draad door en laat dat zwaard landen.’
‘Maar je hebt gekkere dingen gezien.’ Zei Ellen. ‘Dus het hoeft volgend jaar niet zo te gaan.’
‘Hoeft niet, maar het zal zo gaan.’ Zei de directeur onheilspellend. ‘Ik heb kinderen gezien die de diagnose kregen dat ze niet goed met letters om konden gaan, sommige zijn schrijver of journalist geworden. Ik heb eens een meisje gehad die was onderzocht en te horen had gekregen dat ze niet goed was in buitenlandse talen. Ze is nu een vertaler bij de VN in maar liefst vier talen, naast het Nederlands en Engels. Een van mijn collega’s had een jongen die niet kon rekenen. Die jongen is nu hoogleraar op een universiteit, in wiskunde.’
‘Ironie treft ons allemaal.’ Zei Ellen. ‘Dus misschien schuilt er in Jon wel meer dan hij prijsgeeft?’
‘Misschien schuilt er in deze idioot inderdaad nog een... grotere idioot.’ Zei de directeur na enig denkwerk.
Ellen hoorde Fleur giechelen en keek wetend naar het meisje wat nu haar grijns achter haar handjes probeerde te verbergen.
‘Ik heb nog nooit een leerling gehad die na groep drie zijn eigen onderbroek onderplaste.’ Redeneerde de directeur. ‘Behalve dan dat dat een uniek moment vormde, was het ook een eye-opener. Hij moet hier weg.’
‘Jij bent de baas.’ Herinnerde Ellen hem eraan. ‘Jouw wil is wet.’
‘En je bent mij wel wat meer verschuldigd dan een fles drank.’ De directeur wees op Ellen. ‘En jij ook.’ Hij wees ook naar Fleur. ‘Ik eis het verse bloed van een leerling.’
‘Dan zal ik altijd Jon kiezen.’ Zei Ellen.
‘Goedemorgen, samen.’ Herman was binnen gekomen en had koffie gepakt alvorens ook hun hoekje op te zoeken. ‘Interessant gesprek?’
‘Jon.’ Zei Ellen terwijl Herman in de overgebleven stoel tussen Ellen en Fleur ging zitten.
‘Dom gesprek, maar wel interessant.’
‘Het onderwerp is dom.’ Zei Ellen.
‘Lekkere dubbele bodem.’ Gromde de directeur. ‘Ik stel voor dat we het onderwerp laten rusten, madame heeft al te veel gehoord.’ Hij knikte naar Fleur die met een gezicht van verbaasde onschuld terugstaarde.
‘Ze houdt haar mond wel.’ Ellen wierp Fleur een waarschuwende blik toe.
‘Natuurlijk.’ Zei Fleur met een dwingende stem. ‘Ik zeg niks.’
‘Houden zo.’ Zei de directeur, hij stond op en masseerde zijn mollige buik. ‘Anders ga jij met Jon mee.’
Fleur keek een beetje benauwd.
‘Heel pedagogisch baas.’ Zei Herman knikkend. ‘U wint een prijs ervoor.’
‘Reken maar, ik ga naar mijn hok.’
Herman keek de directeur hoofdschuddend na.
‘En hoe gaat het met jou?’ Vroeg Ellen.
‘Goed.’ Herman nam een slok van zijn koffie. ‘We zijn bezig met de musical, het gaat over drie meisjes die allen naar een andere middelbare school gaan, dat dus niet willen, en vanwege die wens in een magische wereld terecht komen, gegijzeld door een kwaadaardige tovenaar. Ze verslaan de tovenaar maar moeten daarna hun weg naar huis zien te vinden.’
‘Spannend.’ Zei Ellen die wist dat het eind goed al goed zou worden.
‘Het heet: het Gouden Hart.’
‘Zitten er hitjes in?’ Vroeg Ellen die wist dat wanneer Herman over zijn musicals begon het een tijdje kon duren voor hij op aarde terug kwam.
‘Ik vind persoonlijk dat er wel een aantal “catchy” nummers in zitten. Een reis door de wereld, de hand van het duister (maar de kleintjes kunnen die eng vinden) en de mars van de witte tovenaar.’
Herman begon zacht, en vals, een paar regels te zingen.
‘Ik kan niet wachten.’ Zei Ellen die geveinsd enthousiast was. De musical zelf zou zonder meer, met Herman aan het hoofd, weer een spektakel worden. Maar als hij de rol van leadzanger op zich zou nemen kon het wel eens het einde betekenen van een traditie.
Ellen zette haar lege beker neer net op het moment dat de luide toeter, de bel, klonk.
‘Duty calls.’ Herman stond op en rekte zich uit.
‘Inderdaad.’ Ellen volgde zijn voorbeeld. ‘Fleur, ga jij maar vast naar de klas terwijl ik de leerlingen naar binnen probeer te lokken.
Fleur knikte en liep in de richting van Ellens klaslokaal terwijl Ellen naar de deur toe liep waar haar klas zich al in twee rijen had opgesteld. Ze lieten eerst groep vier en vijf voor en daarna nam Ellen de leiding. De klas was opvallend rustig en er werd veel gefluisterd. Toen iedereen zijn of haar jas had opgehangen en de klas binnen liep werd het nog stiller toen ze Fleur aan haar tafeltje zagen zitten.
‘Goed, kinderen.’ Ellen liep naar de voorkant van het lokaal. ‘We hebben elkaar lang niet gezien, de laatste keer was het kamp. Heeft iedereen het daar nog naar zijn zin gehad?’
Het antwoord was een gemompel waaruit Ellen kon opmaken dat het wel gezellig geweest was, maar dat ze het er niet over wilden hebben. Ellen kon wel raden waar ze het wel over wilden hebben, maar dat wilde ze (voor zowel haarzelf als voor Fleur) zo lang mogelijk uitstellen.
‘Wie heeft er iets te vertellen?’
Ook dit moment, waar normaal gretig gebruik van gemaakt werd, was ijzig stil en rustig. Degenen die wel spraken, Marcella zou in de krant komen omdat zij en haar gymploeg de regiobeker hadden gewonnen en Marieke had een nieuwe fiets uit mogen zoeken van haar ouders, kregen boze blikken.
‘Goed.’ Zei Ellen na het ongebruikelijk korte rondje. ‘Ik heb een paar mededelingen. Zoals jullie kunnen zien is Jon vandaag niet aanwezig.’
Het viel de meeste leerlingen nu pas op, maar ze knikten gedwee.
‘Hij is vandaag en morgen in elk geval niet op school omdat hij een test moet maken.’ Ellen hield het expres zo vaag mogelijk. Maar een aantal leerlingen keken elkaar grijnzend aan en Marcella stak haar hand op.
‘Mag hij dit jaar over?’ Vroeg Marcella toen Ellen haar vragend aankeek.
‘Jon...’ Ellen dacht aan de woorden van de directeur. ‘Ik ben bang dat hij in elk geval niet op deze school blijft.’
Er werd gekreund.
‘Maar hij is ook dom.’ Zei Stefan uitdagend. Wat weer tot gelach leidde.
‘Dat zijn ze dus aan het uitzoeken.’ Zei Ellen. ‘Ik denk dat als Jon er zelf over wil vertellen dat hij dat wel zal doen. In elk geval wil ik niet dat hij wordt gepest of uitgescholden. Jon hoort in deze klas en is nog steeds dezelfde Jon als aan het begin van het schooljaar.’
‘Als we hem helpen, mag hij dan misschien blijven?’ Marieke keek geschrokken naar Ellen en het nieuws wat ze had gebracht. ‘Als we hem helpen wordt hij misschien slimmer...’
‘Ik ben bang dat het niet zal helpen.’ Zei Ellen die zich herinnerde dat Marieke een oogje had op Jon.
‘Maar als hij nu goede cijfers gaat halen dan... dan kan hij toch...?’ Bij Marieke stond het huilen nader dan het lachen en Ellen voelde zich buitengewoon slecht dat ze met haar hoofd moest schudden om het meisje teleur te stellen.
‘De directeur wil het niet, ik zou hem nog wel een kans willen geven, maar meneer de directeur is nou eenmaal de baas.’
Marieke boog haar hoofd en keek naar haar tafelblad.
‘Hoe dan ook; Jon is woensdag weer terug en ik wil geen berichten van hem dat hij wordt gepest hierom. Ben ik duidelijk?’
“Ja juf.” Was het gezamenlijke antwoord.
Ellen glimlachte en had gehoopt dat het onderwerp Jon langer te rekken was geweest. Een hoop kinderen keken nu naar Ellen en daarna naar Fleur, ze wachtten duidelijk op het verhaal.
‘Nu een verhaal over een andere leerling, en een beetje over mijzelf.’ Begon Ellen voorzichtig. ‘Ik weet niet wat jullie al weten, maar Fleur woont bij mij.’
Ellen wilde dat ze elke dag zo stil waren, je kon een speld horen vallen.
‘Waarom woont ze nu bij u, juf?’ Marcella vond de stilte te lang duren en had de vraag gesteld zonder haar hand op te steken.
‘Laat ik bij het begin beginnen.’ Ellen zuchtte en ging op een hoek van haar bureau zitten. ‘Fleur is pas dit schooljaar in de klas gekomen. Ze heeft een moeilijke tijd gehad op andere scholen en is hier goed op haar plek.’ Ellen keek naar Fleur die gespannen keek, maar glimlachte toen ze de blik van Ellen op zich wist. ‘Haar vader zit in het buitenland en haar ouders zijn dus gescheiden. Haar moeder was...’ Ellen dacht na over een goed woord wat geschikt was voor kinderen. ‘...geen fijne moeder, ik ben bij Fleur thuis geweest, en het was ook geen fijn huis. Fleur was al eens eerder het huis uit gevlucht en kwam toen bij mij terecht, en daarna kwam ze steeds vaker in het weekend langs. Haar moeder had een vriend gevonden die niet aardig was. Afgelopen kerst heeft Fleur al bij mij gelogeerd, en dat deed ze dus ook in de paasvakantie. Maar nu is haar moeder opgepakt door de politie van Venezuela. Eigenlijk had Fleur naar een weeshuis gemoeten, maar omdat ze het zo goed doet hebben ik en de directeur ervoor gezorgd dat Fleur bij mij woont.’
‘Bent u haar nieuwe moeder?’ Vroeg Mariska.
‘Daar komt het wel op neer.’ Zei Ellen. ‘Ze woont bij mij dus ik ben min of meer haar moeder nu.’
‘En uw vriend, is die dan haar vader?’ Vroeg Stefan.
‘Ik heb geen... vriend.’ Ellen zuchtte, nog nooit had ze het aan een klas verteld, maar eens moest de eerste keer zijn. ‘Ik heb een vriendin, en die is inderdaad ook een beetje de moeder van Fleur.’
Ellen zag dat de gezichten van haar leerlingen vertrokken toen ze bedachten wat dit kon inhouden, maar ze begrepen het niet helemaal.
‘Bent u verliefd op meisjes?’ Marieke stak haar hand op. Haar belezen persoonlijkheid zou misschien al eens eerder geconfronteerd zijn met dit gegeven, al was de vraag natuurlijk anders vanwege het gebeuren op het kamp.
‘Ik kan verliefd worden op vrouwen ja,’ verbeterde en loog Ellen. ‘En daarom heb ik ook een heel lieve vriendin waar ik al een paar jaar mee samen ben.’
‘Jullie leven dus samen?’ Vroeg Stefan verbouwereerd.
‘Ja.’
‘Dus u bent lesbiek?’ Vroeg Marieke die het woord verkeerd uitsprak.
‘Lesbisch.’ Verbeterde Ellen knikkend.
‘Dat is zo... cool.’ Marcella staarde naar Ellen alsof die haar nieuwe superheldin was.
‘In elk geval,’ Ellen keek streng de klas in omdat ze van het onderwerp waren afgeweken, ‘Fleur woont nu bij mij, en Ja- mijn vriendin. Thuis is ze een beetje mijn dochter, maar hier op school is ze een leerling in mijn klas. Zoals jullie allemaal. Ik beloof dus dat ik haar niet zal voortrekken, zoals ik bij geen enkele van jullie doe. Goed? Mooi, nu we dat gehad hebben gaan we over naar de les...’
‘Hoe heet uw vriendin?’ Vroeg Jamal.
‘Dat zeg ik niet.’ Ellen was opgestaan maar voelde een hoop brandende vragen bij haar leerlingen dus ging ze weer zitten. ‘Jullie hoeven het niet te weten omdat jullie haar, waarschijnlijk, nooit te zien krijgen.’
‘Maar hoe komt het dan dat u lesbiek bent?’ Vroeg Marieke.
Ellen zuchtte en bedacht dat relationele seksuele voorlichting pas in groep zeven kwam. Ergens vervloekte ze dat.
‘Dat weet ik niet, het is geen ziekte, het is niet iets waar je voor kiest.’ Legde Ellen uit. ‘Er zijn gewoon mensen die niet vallen op het andere geslacht. Er zijn mannen die van mannen houden en vrouwen die van vrouwen houden. Er zijn mensen die zeggen dat het ongezond is, of ziek. Maar dat is het niet. Het gebeurt gewoon. Op het moment dat je in de puberteit komt, wanneer je elf of twaalf bent, begin je je voorkeur, zoals het wordt genoemd, te ontwikkelen. En ik ben zo ontwikkeld dat ik op vrouwen val.’
‘Kan ik ook op vrouwen vallen?’ Vroeg Marcella.
‘Misschien.’ Zei Ellen. ‘Maar dat merk je later pas zoals ik al heb uitgelegd.’
‘Heeft u dan nooit een jongen gezoend?’ Wilde Marieke weten, ze werd een beetje rood toen ze het vroeg.
‘Nog nooit, niet dat het jullie iets aangaat.’ Zei Ellen. ‘En nu gaan we aan het werk.’
‘Maar, juf...’ Het protest was algemeen en niemand had zin in les. Maar Ellen had geen zin om haar relatie en voorkeur te bespreken en uit te diepen met een stel negen en tien jarigen. Dat was voer voor de volgende die de klas zou krijgen.
‘Nee, we gaan aan het werk.’ Zei Ellen streng. ‘Jullie weten er nu van, jullie hadden het niet hoeven weten. Fleur woont bij mij en dat is alles.’
‘Maar juf!’ Jamal stak zijn hand op. ‘Mag ik dan één vraag stellen.’
Ellen zuchtte en keek Jamal afwachtend aan; één vraag kon er wel vanaf.
‘Doen u en uw vriendin het wel eens, en hoe gaat dat dan.’
‘Nee, daar ga ik geen antwoord op...’ Ellen werd afgekapt door een deels woedende en deels walgende klas.
De meisjes gruwelden bij de gedachte wat de vraag inhield, al waren de jongens het er niet mee eens. Zij vonden weer dat er betere vragen gesteld hadden kunnen worden.
‘Zijn er ook mensen die van kinderen houden?’ Marcella schreeuwde het bijna en was opgestaan zodat ze wel de aandacht moest krijgen.
‘Ga zitten.’ Snauwde Ellen. Ze wierp een blik op Fleur die met onverholen irritatie naar Marcella keek. Marieke keek peilend en afwachtend.
‘Die vraag wil ik dan wel beantwoorden.’ Ellen zuchtte. ‘Ja, die bestaan ook. Er zijn volwassenen die van kinderen houden zoals normaal alleen volwassenen doen.’
De klas gruwelde alleen Fleur keek zorgelijk en hoopte duidelijk dat Ellen zich niet prijs zou geven.
‘Jullie hebben uiteraard allemaal thuis gehoord dat jullie geen snoepjes mogen aannemen van vreemden. Nooit bij iemand in de auto mogen stappen, niet naar vreemden luisteren...’
Er werd geknikt.
‘Dat zijn mensen die jullie willen gebruiken.’ Zei Ellen. ‘Dat zijn gevaarlijke en zieke mensen waar jullie echt bij uit de buurt moeten blijven.’





De klas gruwelde weer, alsof ze werden geconfronteerd met een of andere horrorfilm.
‘Maar dat zijn niet de mensen die van kinderen houden.’ Zei Ellen. ‘De mensen die echt van kinderen houden zijn goed voor jullie. Die zijn aardig en willen graag dat jullie gezond en blij zijn. Natuurlijk vinden ze jullie leuk, natuurlijk vinden ze het fijn om naar jullie te kijken. Maar ze zullen nooit iets doen wat jullie niet willen.’ Ellen merkte dat haar blik kroop naar Fleur. ‘Die mensen die houden van jullie zoals jullie zijn, ze willen ervoor zorgen dat kinderen die ze leuk vinden goed terecht komen. Ze kunnen verliefd op jullie worden en zelfs denken aan dingen die volwassenen niet mogen denken. Maar ze houden van je en willen dat je veilig bent.’
Ellen voelde dat ze niet meer voor de klas sprak maar voor Fleur. Die glimlachte.
‘Dat klinkt zo erg niet.’ Zei Jamal. De klas was stil na de toespraak van Ellen en hij was duidelijk verstaanbaar. ‘Willen ze dan geen seks met ons?’
‘Jawel.’ Ellen trok haar blik los van Fleur om naar de dikke jongen te kunnen kijken. ‘Maar als ze echt van je houden dan zullen ze nooit iets doen wat je niet leuk vind. En jullie zijn veel te jong voor seks. Dus daar gaan we het niet over hebben.’
‘Ik vind het maar eng.’ Marcella rilde en keek wantrouwig in het rond. ‘Wat moeten we doen als we zo iemand tegen komen?’
Ellen voelde zich een advocaat van de duivel.
‘Als het goed is herken je ze toch niet.’ Beloofde Ellen. ‘Niet iedereen die lief voor je is wil misbruik van je maken.’
Het stelde de klas niet gerust en Ellen bedacht dat ze misschien een lesprogramma hieromheen moest bouwen om het geloofwaardig te maken. De ouders zouden niet blij zijn als ze getraumatiseerde kinderen thuis zouden krijgen.
‘Na de pauze gaan we hierop door.’ Besloot Ellen, ze kon de taaloefeningen later wel inhalen, en ze moest even langs bij de directeur om uit te leggen in wat voor wespennest ze zich had geworpen. ‘Voorlopig richten we ons op rekenen.’
Toen om tien uur de pauzebel klonk ruimde Ellen de boeken op en haastte zich naar de lerarenkamer waar ze de directeur apart trok.
‘Ik heb een... professioneel foutje gemaakt.’ Zei Ellen zacht.
‘Een professioneel foutje?’ De directeur leek duidelijk niet te weten of hij moest lachen of serieus moest blijven. Hij sloeg wel zijn armen over elkaar. ‘De laatste keer dat ik die smoes hoorde was iemand die de stappen van een kookboek had omgewisseld. Sindsdien help ik mijn vrouw bij het koken.’
‘Ik heb mijn klas de situatie van Fleur en mij uitgelegd.’ Zei Ellen voorzichtig. ‘En ik heb gezegd dat ik dus een relatie heb met een vrouw.’
De directeur knikte. ‘Wat is dan het probleem?’ Vroeg hij toen Ellen duidelijk op zoek bleef naar woorden.
‘Daarna kwamen er uiteraard vragen... dat als een man en een man van elkaar houden, of een vrouw van een vrouw... zouden volwassenen dan ook op kinderen kunnen vallen?’
‘Redelijk logisch.’ Zei de directeur. ‘Maar ik voel dat jij denkt dat je hierop niet goed bent ingegaan.’
‘Ik ben bang van niet.’ Zei Ellen. ‘Het overgrote deel is nogal geschrokken en ik ben bang dat een hoop ooms, die veel om hun nichtjes en neefjes geven, dadelijk grote problemen krijgen.’
De directeur wreef over zijn hoofd. ‘Seksuele voorlichting doen we normaal pas in groep zeven.’
‘Dat weet ik.’
‘En ze krijgen voorbereidend in groep drie.’ Mompelde de directeur zonder echt op Ellen te letten.
‘Ik heb wel het gevoel dat ik dit recht moet zetten.’ Zei Ellen.
‘Dat moet je zeker.’ De directeur klakte met zijn tong. ‘Er is wel een lespakket, iets over nee zeggen of zoiets. Ik vraag wel aan de conciërge of hij het voor je wil kopiëren. Daarmee zal je wel een beetje “damage control” kunnen doen.’
‘Dat zou heel fijn zijn.’ Ellen had nog niet gehoord van dit lespakket, maar de directeur had haar vaker uit netelige situaties gehaald.
Toen de bel voor het einde van de pauze ging liep Ellen weer terug naar de klas om daar haar leerlingen met rode koontjes aan te treffen. Ze hadden zich waarschijnlijk al de hele tijd voorbereid op een les met seks.
Seks sells wordt altijd gezegd, en dat ging, volgens Ellen, nu ook weer op. Al betwijfelde ze of de eerlijke industrie zulke jonge klanten voor het oog had.
‘We gaan even een paar sommen doen.’ Ellen wist dat de conciërge nog wel tijd nodig zou hebben om de opdrachten te verzorgen.
De klas kreunde collectief.
‘Maar we zouden het over...’ Marcella werd rood en wist niet hoe ze het onder woorden moest brengen.
‘Over?’ Vroeg Ellen.
‘Mannen die op kinderen vallen.’ Zei Fabian.
‘Volwassenen die op kinderen vallen.’ Verbeterde Ellen. ‘En ik moet even wachten op de opdrachtpapiertjes van de conciërge. Dus tot die tijd vermaken we ons met rekenen.’
Het gekreun was weer algemeen, maar Ellen had hen een uitweg beloofd. Ze schreef een aantal sommen uit op het bord en de kinderen begonnen er, langzaam, aan. Ellen dacht dat ze een hele klas had met allemaal Jonnetjes. Het verschil was dat de echte Jon naar haar bureau zou zijn gekomen om om uitleg te vragen maar dat deze kinderen expres de rem erop zetten.
Dat werd bevestigd toen er een roffel op de deur klonk en de conciërge binnen kwam stappen met een stapeltje papieren.
‘Meneer de directeur had mij verteld dat u hierom had gevraagd?’ De man veegde het warrige grijze haar uit zijn ogen en keek Ellen vragend aan terwijl hij de klas door liep.
‘Dat klopt.’ Ellen nam het pakketje aan.
‘Dit is uw lesplanner. De rest zijn opdrachten voor de kinderen.’ Legde de man uit terwijl hij het bovenste stapeltje papieren optilde. ‘Veel succes ermee.’
‘Dat gaat zeker lukken.’ Ellen glimlachte en legde de papieren op haar bureau waarna ze ging zitten om de lesstof door te nemen.
‘Klaar juf.’
‘Ja, klaar.’
Ellen keek verstrooid op en zag dat de ene na de andere leerling het potlood aan de kant legde en met de armen over elkaar ging zitten. Nu kon het ineens wel snel.
‘Goed, iedereen klaar?’ Ellen keek vragend rond en liet de lesstof maar voor wat het was, ze zou het gaandeweg wel oppakken. Toen iedereen knikte liep Ellen naar het bord en kauwde de antwoorden voor. Misschien zat een van de leerlingen te liegen over het voltooide werk, maar ze wilde dit ook snel achter de rug hebben.
Nadat iedereen de antwoorden had verbeterd of overgeschreven gaf Ellen de opdracht aan de leerlingen dat ze hun schriften moesten opbergen en luisteren. Zelf maakte ze van de chaos gebruik om snel de introductie door te lezen. De directeur had gelijk gehad dat het inderdaad ging over ongewenste intimiteiten en hoe daarop te reageren. Ellen zuchtte en ging door met haar act, intussen voelde ze zich een verraadster van zichzelf.

‘Ik snap het niet.’ Fleur en Ellen zaten in de auto om thuis te lunchen. Fleur keek bedachtzaam naar buiten.
‘Wat niet?’
‘Vanochtend gaat u vertellen dat mensen die van kinderen houden gevaarlijk zijn. Maar u bent er toch ook een?’
‘Dat klopt.’ Zei Ellen. ‘Maar vind je mij gevaarlijk?’
‘Nou... nee.’ Fleur keek glimlachend naar Ellen. ‘Ik vind u lief.’
‘Daar ben ik blij om.’ Zei Ellen.
‘Maar waarom vertelt u dan iets anders?’
‘Omdat het nu eenmaal zo hoort.’ Zei Ellen. ‘Volwassenen denken dat het slecht is.’
‘Maar dat is het niet.’ Zei Fleur.
‘Hoe weet jij dat?’
‘Ik ken u toch.’ Fleur gaf plagerig een duw tegen de schouder van Ellen. ‘U Bent niet slecht of gevaarlijk.’
Ellen keek opzij en moest glimlachen toen ze Fleur zo zeker in de stoel zag zitten. Een heel leger aan psychiaters, psychologen, politieofficieren en normale burgers zouden het met haar oneens zijn.
Ze parkeerde de auto en ze liepen naar binnen waar ze weer geconfronteerd werden met het gebrek aan Janita.
Ellen had de deur nog niet dicht geslagen toen Fleur haar ineens omhelsde en haar gezicht in Ellens buik drukte.
‘Wat is er?’
‘Ik geloof u niet.’ Mompelde Fleur.
‘Wat niet?’
‘Vanochtend gaat u vertellen dat mensen die van kinderen houden slecht zijn. Maar u bent niet slecht. U liegt.’
‘Ik lieg niet.’ Zei Ellen.
‘Maar u bent lief.’
‘Dit hebben we in de auto al besproken.’ Zei Ellen.
‘Ja, maar... moet ik nu bang voor u zijn? U zegt dat ik bang moest zijn.’ Fleur haalde diep adem. ‘Ik snap u niet.’
‘Dat blijkt.’ Ellen aaide Fleur over haar hoofd en maakte voorzichtig haar handjes los van haar middel. ‘Zullen we even eten en daarna het er even over hebben?’
Fleur kantelde haar hoofd en leek het hier in eerste instantie niet mee eens te zijn. Maar na het overdacht te hebben knikte ze onwillig.
‘Goed, ga maar op de bank zitten dan smeer ik wel wat.’ Ellen aaide Fleur weer over het hoofd en ging daarna naar de keuken om brood klaar te maken voor hen beiden. Ze hoorde hoe Fleur de televisie aan zette en bedacht hoe ze het Fleur dadelijk moest vertellen. Ze had de klas dan wel behoed voor een trauma van enge volwassenen. Maar Fleur was echt van streek.
‘Eet smakelijk.’ Ellen liep terug met twee borden en vier boterhammen en bedacht dat het de komende jaren zo zou gaan. Zij en Fleur samen tijdens het middageten.
‘Dank u.’ Fleur nam het bord aan en begon het brood snel te eten, Ellen nam er de tijd voor en keek met een half oog naar het tekenfilmkanaal wat Fleur had opgezocht.
Fleur had haar brood dan ook snel op en keek ook naar de televisie. Al lette ze ook goed op Ellen. Zodra die haar laatste stukje brood op had greep Fleur naar de afstandsbediening en zette de televisie uit om daarna Ellen hooghartig aan te kijken.
‘Je bent er wel erg dwingend over.’ Ellen kon een glimlach niet onderdrukken.
‘Maar ik snap het niet.’ Zei Fleur. ‘U bent niet eng, ik vind het fijn als we seks hebben. Ik vind u aardig, en lief en leuk en...’
‘Fleur, wij hebben geluk gehad.’ Zei Ellen toen Fleur verviel in een soort gebrabbel. ‘Kijk; er zijn een hoop volwassenen die van kinderen houden. Meer dan we kunnen weten want het is gevaarlijk om het te vertellen.’
‘De politie.’ Zei Fleur begrijpend.
‘Niet echt.’ Zei Ellen. ‘De meeste andere mensen vinden het niet fijn als ze weten dat iemand op kinderen valt. Ze vinden die persoon vies, of eng, of gevaarlijk. Daarom durft bijna niemand te zeggen dat ze kinderen leuk vinden.’
Fleur knikte begrijpend.
‘Daarom zeg ik het ook niet.’ Ging Ellen verder. ‘Janita zou bij mij weggaan, ik zal mijn baan kwijtraken en ik zou jou niet meer mogen zien. Dat snap je toch?’
Fleur knikte weer.
‘Dus volwassenen die van kinderen houden doen het altijd stiekem. Ze gaan bijvoorbeeld naar een strand met blote mensen om naar de kinderen te kijken. Ze downloaden plaatjes van het internet waar blote kinderen op staan, of filmpjes en ook daarmee kunnen ze klaarkomen.’
‘Mag dat?’ Vroeg Fleur.
‘Nee, het is verboden en je kan in de gevangenis komen als ze die plaatjes op je computer vinden.’ Zei Ellen. ‘Maar er zijn dus ook volwassenen die daar niet genoeg aan hebben en die op zoek gaan naar kinderen. Kijk, bij ons is het goed gekomen. Maar deze... mannen lokken een meisje, of in elk geval, een kind mee.’
‘Om seks mee te hebben.’ Zei Fleur begrijpend.
‘Inderdaad.’ Bevestigde Ellen. ‘Maar omdat dat niet mag bedreigen ze de kinderen.’
‘Bedreigen?’
‘Ze zeggen bijvoorbeeld; “Als je iets tegen je ouders zegt vermoord ik je.” Of zoiets. En meestal wil het kind niet eens seks met deze mensen.’
Ellen had ook op haar lippen liggen dat sommige mensen zo schrokken van wat ze hadden gedaan hadden dat ze de kinderen probeerden te doden.
‘Maar u hebt mij niet bedreigd.’ Zei Fleur nadenkend. ‘En ik vond het niet erg.’
‘Wilde je seks dan?’ Vroeg Ellen.
Fleur slikte. ‘Ja.’ Zei ze na een korte bedenkpauze.
Ellen had geen zin om Fleur te corrigeren. Het was altijd zij, Ellen, geweest die Fleur had gestuurd. Nu wilde Fleur wel zelf seks, en kon ze zelf aangeven wat ze wilde, maar het was aanvankelijk vooral Ellen geweest.
‘Maar begrijp je nu het verschil tussen mij en die mensen?’ Vroeg Ellen. ‘En waarom ik de klas heb gewaarschuwd?’
‘Ik denk het.’ Mompelde Fleur.
‘Goed, mooi zo.’ Ellen stond op en ging naast Fleur zitten om een arm om haar heen te slaan.
‘Nee, ik wil dat niet juf Ellen. Ik vind dat niet fijn.’ Zei Fleur bars. Ze pakte de arm van Ellen en legde die demonstratief terug.
Ellen keek verbaasd naar Fleur, maar die kon het barse gezicht niet volhouden en kreeg een brede glimlach. Ellen dacht terug aan de lesstof en herinnerde zich de zin die in de opdrachten had gestaan. Die ging weer over een oom die graag zijn nichtje omhelsde en dat nichtje vond dat niet fijn.
‘Ga je nu dit gebruiken?’ Ellen tikte met haar wijsvinger in de zij van Fleur. Die begon te lachen door het gekietel. Fleur rolde om en Ellen ging plat over haar heen liggen. ‘Zal ik je helemaal dood kietelen dan?’ Zei ze gemeen. ‘Kom op!’
Fleur probeerde Ellen weg te duwen maar was daar niet toe in staat, tot Ellen haar tijd gaf om te ademen en bij te komen. Ellen steunde op haar handen zodat ze boven Fleur hing.
Ellen wachtte tot het meisje langzamer ademde en haar glimlachend aankeek voor ze haar hoofd naar beneden bewoog en haar lippen op die van Fleur plantte.
‘Vind je dit wel fijn dan?’ Vroeg Ellen.
‘Ja.’ Zei Fleur zacht. ‘Kunnen we nog eens?’
Ellen wachtte niet af en plantte haar lippen weer op de mond van Fleur. Ze voelde het kleine meisje trillen van verwachting toen hun lippen om elkaar heen kringelden. Fleur keek teleurgesteld toen Ellen weer ophield.
‘Kunnen we verder gaan?’ Fleur liet een hand naar beneden glijden naar haar kruis, en met haar andere greep ze naar een borst van Ellen.
‘Nee.’ Ellen schudde haar hoofd. ‘We moeten weer terug naar school over een paar minuten.’
Fleur kreunde teleurgesteld. ‘Wanneer dan weer?’
‘Woensdagmiddag.’ Beloofde Ellen. ‘Dan is Janita hier niet.’
‘Maar geen sem?’
‘Geen SM.’ Zei Ellen. ‘Je vond het niet leuk de laatste keer hé?’
Ze hadden het er niet over gehad, maar Ellen had het aangevoeld.
Fleur knikte. ‘Het deed iets te veel pijn.’
‘Ik had gehoopt dat je iets meer aan kon.’ Bekende Ellen. ‘Maar dat geeft niet, je bent en blijft dapper omdat je het geprobeerd hebt.’
‘We proberen het nog wel een keer.’ Beloofde Fleur. ‘De eerste keer vond ik wel leuk.’
‘Als jij het wilt proberen we het nog een keer.’ Beloofde Ellen. ‘Dan vinden we vanzelf uit wat je wel leuk vind.’
Fleur stak ineens haar handen uit en sloeg ze om Ellen heen. Een paar minuten lang lagen ze in omhelzing.




Jon kwam woensdag weer op school en deed opmerkelijk luchtig over de test die hij had moeten afleggen. Toen Ellen hem vroeg of de vragen moeilijk waren geweest haalde hij zijn schouders op en leek zich van geen test bewust te zijn geweest. Het zou, helaas, nog een week duren voor de antwoorden zouden worden doorgestuurd. De directeur had al wel gebeld met de instelling dat hij zo snel mogelijk resultaten wilde hebben, of een eerste indruk. Een exitpoll zoals hij het noemde. Maar de instelling zei dat ze daar niet aan mee konden werken. Vandaar dat zowel de ouders van Jon, als de direct betrokkenen op school, vol verwachtingen zaten.
Woensdag, aan het einde van de ochtend, had de klas gymles en na de zweetpartij nam Ellen, Fleur even apart.
‘We gaan iets later naar huis.’ Zei Ellen.
‘Later?’ Fleur keek teleurgesteld. ‘Gaan we geen seks hebben vanmiddag dan?’
Ellen keek geschrokken in het rond, maar alle kinderen waren al in de kleedkamers verdwenen en ze stonden alleen in de gymhal.
‘Je bent echt een seksmonster geworden hé?’ Zei Ellen die Fleur een snelle veeg over haar sportbroekje gaf. ‘Maar ik moet eerst een gesprek hebben met de ouders van Jon. Pas daarna kunnen we naar huis.’
‘Mag ik dan misschien, alvast, lopen?’ Vroeg Fleur schuchter.
Ellen overdacht dit snel. Ze gingen altijd met de auto, het was inderdaad aan te lopen maar zelf was ze ook lui aangelegd.
‘Lopen.’ Ellen greep in haar achterzak en pakte haar sleutelbos. Na even wrikken haalde ze de huissleutel los en gaf die aan Fleur. ‘Wel goed de deur achter je dicht doen, en geen vreemden binnen laten.’
‘Waarom? Als ze seks met mij willen...’ Fleur keek grijnzend naar de strenge Ellen.
‘Ik heb je verteld dat niet alle mensen zo aardig zijn voor kinderen als ik.’ Herinnerde Ellen haar eraan. ‘Oppassen dus.’
‘Is goed, juf.’
‘Mooi, ik weet niet hoe lang het gesprek gaat duren, maar ik kom er daarna meteen aan.’ Ellen omhelsde Fleur en liep daarna, samen met haar, naar de kleedkamer. De meisjes stonden al te douchen en gilden de boel bij elkaar. Fleur kleedde zich snel uit om zich bij hen te voegen.
‘Dames, hou het kort, ik moet snel afsluiten!’ Riep Ellen. Ze stak haar hoofd even om de hoek en genoot van het uitzicht van de blote lijven. Marcella gleed net uit en lag even gierend van de lach wijdbeens op de grond zodat Ellen een mooi zicht had op haar gespreide schaamlipjes. Even bleef ze nog staan om te kijken hoe Marcella opkroop en zo haar billen naar Ellen toe draaide. Ze was nog altijd niet haar type, maar ze was prachtig om te zien. Ineens kwam er weer bij haar op dat ze de jongens ook moest waarschuwen, terwijl Marcella weer onder de douche ging staan haastte Ellen zich naar de chaos in de jongenskleedkamer.
‘Heren, een beetje tempo.’ Ellen klapte in haar handen toen ze de ruimte binnen kwam. De jongens verstijfden even en probeerden hun piemeltjes te verbergen toen ze hun juf zagen.
‘Jon.’ Ellen keek in de doucheruimte en zag dat hij nog onder de douche stond, naast Jamal die door zijn omvang maar mondjesmaat nat werd gesproeid. ‘Jouw ouders zijn er zo meteen.’
‘Oh ja?’ Jon keek bedachtzaam en beet nadenkend op zijn lip.
‘Ja.’ Zei Ellen die merkte dat Jamal zich ongemakkelijk in verschillende richtingen draaide om zijn juf niet al te veel zicht te gunnen op zijn door zijn buik overkapte delen.
‘Oké.’ Zei Jon die het maar voor waar aannam.
‘Ze hebben het je toch wel gezegd?’ Vroeg Ellen die Jamal, die steeds zenuwachtiger werd, negeerde.
‘Dat weet ik niet meer.’ Bekende Jon.
‘Blijf in elk geval wachten, dan lopen we samen naar school.’ Zei Ellen die haar hoofd terugtrok en merkte dat de jongens, terwijl ze haar aandacht bij de douche had, zich in topsnelheid hadden aangekleed. Ongehinderd door de beschamende ogen van hun lerares.
Vandaar dat het vrij snel leegliep en Ellen op de gang van de gymzaal wachtte tot iedereen was vertrokken en alleen Jon naast haar stond.
‘Kom je mee?’ Ellen wierp snel nog een blik in de meisjeskleedkamer en daarna de jongenskleedkamer om er zeker van te zijn dat ze niemand achter liet voor ze het gebouw afsloot en met Jon terugliep naar de school. Ze liepen net het hek van het plein door toen er een dure auto parkeerde en de ouders van Jon uitstapten.
‘Goedemiddag, ik ben blij dat u kon komen.’ Ellen liep glimlachend op de man en de vrouw af. De vrouw had gereden en de man rondde snel een gesprek met zijn telefoon af voor hij het apparaat op stil zette en Ellen een hand gaf.
‘Hallo.’ Zei de moeder van Jon, ze bekeek Jon met samengeknepen ogen.
‘Hij was vergeten dat jullie zouden komen.’ Zei Ellen toen ze de vrouw zag kijken. ‘Dus ik heb hem net maar even gewaarschuwd.’
‘Daar was ik al bang voor.’ De vader van Jon zuchtte. ‘Zo af en toe denk ik dat hij last heeft van een breinetende bacterie.’
‘Dat is wel erg extreem meneer, wilt u mij volgen? Dan zetten we het gesprek binnen voort.’
Ellen draaide zich snel om en glimlachte besmuikt, die grap was al eens eerder gemaakt.
Ze gingen in hetzelfde hok zitten waar Ellen met de moeder van Fleur had gepraat.
‘Mag ik u allereerst feliciteren met het zelf verkrijgen van een dochter.’ Zei de moeder van Jon toen ze alle vier zaten. ‘Hoe is het met haar?’
‘Goed.’ Zei Ellen. ‘Ik waakte het hele jaar al over haar en ze had al een aantal weekenden en vakanties bij mij doorgebracht dus de overstap was niet groot.’
‘Blij dat te horen.’ Zei de vrouw. ‘Je zou wensen dat ouders af en toe meer aan hun kinderen dachten voor ze beslissingen nemen.’
‘Ik denk niet dat de moeder van Fleur echt dacht aan haar dochter.’ Zei Ellen. ‘Maar we gaan het nu hebben over uw zoon. We hebben de uitslagen nog niet binnen, maar als lerares wilde ik u wel even apart spreken.’
‘Ja, we hebben gesproken met de directeur, maar u was pas deze week beschikbaar.’ De vader van Jon keek alsof het een soort van misdaad was om niet op elk moment aanwezig te zijn.
‘Daar hebben we het net over gehad, schat.’ Zei de moeder van Jon met een sussende stem. ‘We zijn er nu, en we moeten het hebben over de dringende zaken.’
‘Juist.’ De vader van Jon knakte met zijn vingers. ‘Geef mij één goede reden waarom u niet verantwoordelijk zou zijn voor het feit dat Jon het dit jaar niet gaat redden!’
‘Omdat hij de enige is.’ Zei Ellen simpelweg. ‘De rest scoort goed tot boven verwachting. Het spijt mij dat u mij als reden aan probeert te wijzen. Er is nog nooit, in de vier jaar dat ik hier werk, een kind in mijn klas blijven zitten of gedwongen geweest van school te veranderen. Als het u troost biedt; ik ben er ook niet blij mee.’
‘Dat mag ik hopen.’ Snauwde de vader.
‘Wat er met Jon aan de hand is zou ik ook niet zonder meer kunnen zeggen.’ Ging Ellen verder. ‘Hij heeft altijd al zwakke resultaten afgeleverd, maar dit jaar lijkt het erger dan in voorgaande jaren. Vandaar dat de directeur besloten heeft hem te laten testen en in elk geval naar speciaal onderwijs te sturen. Ik snap dat dit wat offers van u vergt, en zoals gezegd ben ik er ook niet blij mee, maar het is het beste wat we momenteel kunnen beginnen.’
‘Waarom kunnen we het niet een jaartje aankijken?’ Vroeg de moeder van Jon terwijl ze een hand op de schouder van haar zoon legde. Jon zat erbij alsof hij er niet helemaal bij was en keek gebiologeerd naar de stalen kast in de hoek achter Ellen.
‘Hij boekt, zoals ik al zei, jaren niet al te beste resultaten. En volgend jaar gaat hij naar groep zeven. Als we hem aankomend jaar naar speciaal onderwijs sturen dan kan hij dat in drie jaar doorlopen, ze werken daar met negen klassen en niet acht. Als hij het volgend jaar even dramatisch doet als dit jaar, sorry dat ik het op die manier omschrijf, maar dan wordt hij wellicht een jaar teruggeplaatst waardoor het hele traject vier jaar duurt. En dan zal hij voor de rest van zijn schoolcarrière gebonden zijn aan speciaal onderwijs. Jon is veertien wanneer hij dan in de brugklas komt en weinig scholen zitten te springen om zo’n oude brugger.’
‘U gaat ervan uit dat hij het volgende jaar niet haalt.’ Zei de vader van Jon boos. ‘Maar wat als hij dat jaar glansrijk doorloopt?’
Ellen keek naar Jon die nu de plafondplaten bekeek en niet leek te beseffen dat zijn toekomst hier op het spel stond, of dat er überhaupt over hem gepraat werd.
‘U bent een zakenman?’ Vroeg Ellen.
‘Ik handel in aandelen.’ Snauwde Jon’s vader terug.
‘Wat doet u met instortende aandelen?’
‘Die verkoop ik zolang ik er nog wat aan kan verdienen.’
‘In dat geval is Jon een aandeel wat op instorten staat.’ Zei Ellen. ‘Als Jon een aandeel was geweest wat zich had bewezen in het verleden en gepresenteerd als een sterk merk dan had hij wellicht nog aangehouden kunnen worden. U weet dat sommige dalende aandelen geen reden zijn voor paniek, vooral wat grotere bedrijven betreft?’
‘Natuurlijk!’
‘Nou, het aandeel Jon is failliet maar er staat een geweldige overname op de rol. Ik beveel u aan die overname te nemen. U verdient er niet aan, maar het aandeel is gered.’
‘Vergelijkt u mijn zoon met een aandeel?’ Vroeg de vader van Jon alsof hij nu pas doorhad waar Ellen het over had. Misschien had Jon daar wel zijn traagheid vandaan...
‘Als u het dan begrijpt.’ Kaatste Ellen terug. ‘Ik heb mijn best gedaan met Jon. Maar er is gewoon iets niet goed, er zijn te veel incidenten waardoor ik ga twijfelen of hij wel normaal functioneert.’
De vader van Jon liep rood aan, maar de moeder van Jon knikte begrijpend.
‘Ik weet ook niet wat het is.’ Zei ze voor haar man tot uitbarsting kon komen. ‘Zoals mijn man al zei; het lijkt wel alsof zijn hersens kleiner worden.’
Haar man keek haar even met grote ogen aan en leek zich toen te realiseren dat hij dat inderdaad gezegd had.
‘Met alle respect, maar hij heeft het duidelijk niet van jullie.’ Zei Ellen redelijk. ‘Ik ga ervan uit dat jullie hem thuis ook voldoende steunen en pushen. Ik denk ook dat we de oorzaak, en eventuele oplossing, maar over moeten laten aan het onderzoek dat is uitgevoerd en dat wij ons alvast richten op de toekomst. Jon zal hier over een paar maanden niet meer zijn, daarover zijn we het in elk geval eens. Heeft u de scholen al nader bekekenen?’
‘Ik heb meer met de school in Zwolle.’ Bekende de moeder. ‘Maar ik heb wat rond gebeld en heb gehoord dat de school in Utrecht beter aangeschreven staat. Nu is Utrecht redelijk ver weg. De school in Zwolle heeft een eigen busdienst die hier op de hoofdstraat stopt.’
‘Volgens mij is de gemeente verplicht een taxidienst te regelen wanneer Jon naar Utrecht moet.’ Mompelde Ellen. ‘Ik heb er wel eens over gehoord, neem mijn woord alstublieft niet voor waar aan.’
‘Ik herinner mij ook zoiets.’ Het was vooral de moeder van Jon die het woord voerde en blijkbaar had geaccepteerd dat haar zoon naar speciaal onderwijs moest. Dat hij speciaal onderwijs verdiende. Zijn vader keek met een duister gezicht van Ellen, naar zijn zoon, naar zijn vrouw, naar de nieuwe plek waar Jon naar staarde en weer terug, zijn armen kwaad over elkaar geslagen.
‘U moet begrijpen,’ Ellen hoopte dat ze met deze zin de man iets vergevingsgezinder kon maken, ‘dat ik Jon niet laat vallen, allerminst. Maar mijn mogelijkheden, en de mogelijkheden van deze school, zijn op.’
‘Misschien had u iets langer moeten leren dan.’ Sneerde de vader van Jon.
‘Misschien.’ Zei Ellen zonder een spier te verrekken, ze begon deze man steeds minder te mogen. ‘Maar dan had een andere leraar of lerares Jon van deze school moeten sturen, en niet ik.’
De vrouw had een besmuikt lachje.
‘De resultaten worden volgende week verwacht.’ Zei Ellen. ‘We hebben in elk geval met elkaar gesproken, en we weten van elkaar op welke lijn we zitten. Ik stel voor dat we op vrijdag over een week, wanneer we de resultaten van het onderzoek hebben en die even hebben kunnen laten bezinken, weer rondom de tafel gaan zitten.’
‘Akkoord.’ Zei de moeder van Jon. ‘Dan zien we elkaar volgende week vrijdag weer?’
‘Na schooltijd dan.’ Knikte Ellen. ‘Kwart over drie. Ik zal Jon hier proberen te houden zodat hij weer met u mee kan rijden.’
Ze schudden de handen, de vader van Jon ietwat onwillig, en daarna maakten ze zich uit de voeten.
Ellen sloot af en liep naar haar auto. Fleur zou inmiddels wel thuis zijn. Misschien had ze zelfs al voor eten gezorgd. Ellen kon zich goed voorstellen dat Fleur haar probeerde te paaien door eten voor te zetten.
Ellen stapte bij haar flatje uit en liep naar haar appartement. Toen ze vanaf de galerij de woonkamer in wilde kijken zag ze dat de gordijnen gesloten waren. Met een sceptisch gezicht voelde ze in haar zak, maar herinnerde zich toen dat Fleur de sleutel had meegenomen.
Ellen liep naar de deur en wilde op de bel drukken toen ze zag dat de deur open was.
Niet echt open, maar wel op een klein kiertje waardoor het leek of die dicht zat. Ellen fronste haar wenkbrauwen, het was niets voor Fleur om de deur niet goed dicht te doen.
Ellen deed de deur open.
‘Fleur!’ Riep ze.
‘Hier, bent u het juf?’
‘Ja.’ Ellen hoorde Fleurs stem vanuit de woonkamer. Ze hing haar jas op. En liep naar binnen, nadat ze de deur goed dicht had gedaan.
‘Is alles goed? Ik zag dat de deur...’ Ellen verstijfde toen ze Fleur op de tafel zag liggen.
‘Ik dacht dat u wel honger zou hebben.’ Zei ze onschuldig.
Fleur had zich uitgekleed en lag nu bloot op tafel. Ze had zichzelf belegd met etenswaren. Over haar borstjes lagen plakken kaas en worst. Op haar buik had ze een paar sneetjes brood gelegd en over haar navel een klontje magarine.
Ellen deed verrast de deur dicht.
‘Dat ziet er smakelijk uit.’ Zei Ellen. ‘Het is nog nooit voorgekomen dat de tafel zo mooi gedekt was.’
Fleur glimlachte. ‘Komt u eten?’
Ellen ging aan tafel zitten en betastte Fleurs blote benen tot aan haar kutje. Ze kon het meisje in elk geval niet saai noemen of gebrek aan fantasie verwijten.
Fleur kreunde toen Ellen haar schaamlipjes aanraakte. ‘Wilt u niet eten?’
‘Ik weet niet wat ik lekkerder vind.’ Zei Ellen die het kutje van Fleur bedekte met haar hand.
‘Maar ik zit onder het eten.’ Zei Fleur. ‘U kunt toch niet met mijn plasser spelen terwijl ik nog...’
‘Je hebt gelijk.’ Zei Ellen. ‘Ik smeer eerst wel een boterham.’
Ellen pakte een boterham van Fleurs buik en keek rond naar een mes.
‘Hier.’ Fleur hield haar hand op waar ze een mes in vast had.
‘Niet bewegen, anders snij ik je.’ Waarschuwde Ellen. Ze dipte voorzichtig een beetje boter uit Fleurs navel en smeerde dat over haar brood waarna ze een plak kaas van Fleurs borstjes af haalde en belegde haar boterham ermee.
Ellen bewonderde het blote lichaam van Fleur terwijl ze haar boterham op at.
‘Vind u het leuk?’ Vroeg Fleur met een ondeugende blik.
‘Ik heb dit nog nooit gedaan.’ Bekende Ellen. ‘Het is wel spannend.’
‘Dat vond ik ook.’ Grinnikte Fleur.
‘Heb je zelf wel gegeten?’ Vroeg Ellen. Ze hoopte niet dat Fleur verwachtte dat zij zelf als een soort bloot dienblad ging functioneren.
‘Ja.’ Zei Fleur. ‘En toen kwam ik op dit idee.’
Ellen smeerde een nieuwe boterham en belegde deze extra dik zodat Fleur niet meer bedekt werd door vleeswaren en kaas.
Fleur keek toe hoe Ellen de boterham opat en speelde intussen langzaam met haar kutje.
‘Laat mij maar.’ Ellen liep, toen ze haar boterhammen op had naar het hoofd van de tafel en haalde zacht Fleurs handen weg. Ze plaatste haar hoofd tussen Fleurs benen en gaf een voorzichtig likje over de kale schaamlipjes. Fleur kreunde en kreunde harder toen Ellen haar clitje likte en daarna haar mond over Fleurs kutje plaatste om eraan te zuigen.
Ze proefde de sappen van Fleur en voelde het meisje rillen van geilheid.
‘Je bent echt geweldig.’ Mompelde Ellen toen ze Fleurs kutje even met rust liet en kusjes gaf over de binnenkant van haar dijen. Ze likte daarna weer aan Fleurs kutje. Het meisje begon harder te ademen en legde haar handjes op Ellens hoofd.
‘Niet stoppen.’ Mompelde ze.
Ellen gaf geen antwoord, ze zoog aan het clitje, liet haar tong flitsen over de grote, kale schaamlipjes, groef met het puntje van haar tong tussen de lippen naar de kleine schaamlipjes. Fleur gromde, kirde en kreunde tot ze verstijvend tot een orgasme kwam.
Ellen tilde haar hoofd op en keek naar het soezende meisje. Ze reikte haar handen onder de rug van Fleur en zette haar in een zittende stand waarna ze haar tegen zich aan drukte.
‘Ik hou zo veel van je.’ Mompelde Ellen. ‘Je bent het liefste, leukste en knapste meisje wat ik ken.’
Fleur drukte zich tegen Ellen aan. ‘Ik hou ook van u.’
Toen ze de omhelzing losser maakten en iets van elkaar af gingen zodat ze elkaar konden bekijken begon Fleur te giechelen.
‘Wat?’ Vroeg Ellen.
‘Sorry, u moet een nieuw shirt denk ik.’
Ellen keek naar beneden en zag een dot boter op haar shirt zitten.
‘Sorry, ik had er niet aan gedacht.’ Zei Fleur schuldbewust kijken naar haar met boter besmeurde navel.
‘Ik ook niet.’ Zei Ellen. Ze stak haar vinger uit en schraapte de boter van Fleurs navel. ‘Het geeft niet, maar ik denk dat je jezelf even moet opfrissen.’
‘Ja.’ Mompelde Fleur. ‘Dat ga ik zo doen.’
Maar niet voor ze haar armen weer om Ellen had geslagen en haar weer stevig had omhelst.
‘Ik hou van u.’




De week daarna kwam het, bijkans dramatische, testrapport van Jon binnen. Hij werd tot de grond toe afgebrand en Ellen moest constateren dat er apen op de wereld waren met een hoger IQ. Diezelfde avond nog hing de vader van Jon aan de telefoon om een gesprek te voeren over zijn zoon. Ellen werd daarbij ook tot de grond toe afgebrand tot de moeder van Jon de telefoon uit zijn hand werkte en uitgebreid haar excuses maakte aan Ellen.
Bij gebrek aan een kantoor, dat was nu Fleurs kamer, was Ellen gedwongen het gesprek in de woonkamer te voeren waar Fleur en Janita bij waren. Janita keek verstoord naar de telefoon waar vuige taal uit kwam en Fleur probeerde, met rode oortjes, zo veel mogelijk mee te krijgen van het gesprek.
‘Kijken of hij morgen nog op school komt.’ Zei Ellen toen ze de telefoon neerlegde.
‘Vast wel.’ Zei Fleur.
‘Waarom weet jij dat zo zeker?’ Vroeg Ellen.
‘Jon vergeet gewoon dat hij niet naar school mag.’ Was de simpele, maar hilarische, verklaring van Fleur.
De volgende dag was Jon gewoon weer op school en leek alles behalve onder de indruk toen Ellen hem in de pauze apart zijn uitslag vertelde en uitlegde wat de gevolgen zouden zijn. Ze had hem net zo goed kunnen vertellen dat er een meteoor op de aarde af kwam want hij leek het niet te snappen of anders de gevolgen ervan kunnen overzien. Hij leek nog het meest gefrustreerd dat hij zijn pauze miste.
Die vrijdagmiddag, drie dagen na het telefoongesprek en op de afgesproken tijd, had Ellen weer een gesprek met zijn ouders. Tenminste... zijn moeder had een hoop werk verzet en had een beter bereikbare school in Hoogeveen gevonden. Ellen had een goed gesprek met haar en was best bereid een aanmeldingsformulier naar die school te sturen. Jon’s vader hield zijn mond en leek zo precies op zijn zoon die ook met de afstandelijkheid van een goudvis de ruimte in staarde.
Ellen had al verwacht dat het een lang gesprek zou worden en had Fleur weer de sleutel mee gegeven zodat ze zelf het huis in kon. Het was al laat toen Ellen de school verliet en hoopte dat Fleur haar niet had liggen opwachten in een of andere vreemde pose. Janita was al lang thuis en zou Fleur dan zeker tegengekomen zijn.
Maar toen Ellen thuis kwam waren ze allebei aan het koken en hoopte ze dat ze meer tot elkaar zouden komen. Aan het geanimeerde gesprek, een klungelige klant in het tankstation van Janita, te horen was dat niet echt een punt van zorg meer.
Ellen begroette ze, dekte de tafel en wachtte af wat ze neer zouden zetten. Volgende week, woensdag, zou ze weer met Fleur samen zijn.
Helaas gooide Fleurs sociale leven roet in het eten.
‘Ga je zo mee?’ Vroeg Ellen toen de meisjes de kleedkamer uit kwamen om aan de gymles te beginnen.
‘Nee.’ Fleur kleurde rood. ‘Michelle heeft gevraagd of ik bij haar kan spelen vanmiddag.’
Ellen was verrast; ze had niet vernomen dat Fleur sociale contacten binnen de klas buiten de klas kon voortzetten, maar ze was er blij mee. Al voelde ze wel een soort verlies.
‘Dat is goed.’ Ellen aaide Fleur door haar haren. ‘Dan zie ik je voor het eten wel weer thuis.’
‘Is goed.’
De rest van de les was Ellen niet echt bij het slagbal wat de kinderen aan het spelen waren. Ze had het kunnen verwachten; toen Fleur nog bij haar moeder woonde had ze natuurlijk weinig tot geen tijd om naar vriendinnetjes te gaan. Als ze die al had. Maar nu kon ze het gewoon doen zonder zich zorgen te maken over straf thuis.
‘U vind het toch niet erg hé?’ Vroeg Fleur toen Ellen de puntpalen opruimde aan het einde van de les.
‘Nee hoor meisje.’ Zei Ellen.
‘Wilde u seks hebben vanmiddag?’ Vroeg Fleur nadat ze had gekeken of er niemand in de buurt was.
‘Dat deden we toch vorige week woensdag ook.’ Zei Ellen. ‘Maar ga jij lekker naar Michelle.’
Fleur leek nu toch te twijfelen. Misschien proefde ze de teleurstelling van Ellen.
‘Ga nou.’ Ellen boog zich naar Fleur en gaf haar een zoen. ‘Voor het eten thuis zijn, onthoud je dat?’
‘Is goed, juf.’ Fleur rende naar de meisjeskleedkamer.
Ellen had het gevoel dat ze een tombe in liep toen ze thuis kwam. Het was doodstil en er was geen Fleur te bekennen, de afgelopen weken was Fleur altijd bij haar geweest. Thuis, op school, als ze ergens naartoe gingen.
Met een verloren gevoel ging Ellen op de bank zitten. Was dit een normaal gevoel? Toen ze net iets kreeg met Janita was ze ook stapelverliefd geweest en had ze het ook een gemis gevonden wanneer die niet in de buurt was. Maar ze kon zich niet herinneren dat ze het zó erg had gevonden. Of ze was het gewoonweg vergeten door de jaren.
Ruim een half uur zat Ellen op de bank en vroeg zich af wat ze moest gaan doen. Ze moest iets ondernemen wat niet met Fleur te maken had. Vanavond zou ze er weer zijn, dat moest zich voorhouden. Vanavond was Fleur weer terug.
Ellen besloot een boek te pakken, in de hoop dat ze de essentie van het verhaal vergeten was, toen ze ineens de bel hoorde. Ellen stond op en greep al naar haar kontzak om de persoon, waarschijnlijk een collectant, een euro te geven. Maar toen ze de deur open deed sprong haar hart op.
‘Fleur, nu al terug!’ Ze had zin het meisje te zoenen en te omhelzen. Maar werd afgeleid door een gedaante met donkerbruin haar achter Fleur.
‘Hoi juf.’ Zei Fleur monter. ‘Michelle wilde zien waar ik woon.’ Fleur stapte langs Ellen.
‘Hoi juf.’ Michelle leek verlegen toen ze langs Ellen stapte, het was natuurlijk niet gebruikelijk dat een lerares en een leerlinge elkaar buiten schooltijd ook zagen.
‘Ha, Michelle. Kom je even op Fleurs slaapkamer kijken?’ Ellen besefte dat ze zich als een normale moeder moest gedragen voor Fleur.
‘Ja, en naar haar Barbies.’ Zei Michelle. ‘Papa vindt echte Barbies te deur dus hij koopt alleen maar neppers.’
Ellen herinnerde zich de ouders van Michelle als een typisch gezinnetje. Haar vader was een arbeider in de fabriek en haar moeder een freelance schoonmaakster. Met nog twee andere kinderen naast Michelle moest er inderdaad ergens op bezuinigd worden. Barbie was dus het slachtoffer.
‘Gezellig dat je langskomt.’ Zei Ellen. ‘Moet ik iets te drinken inschenken.’
‘Dat kan ik zelf ook wel.’ Fleur wierp Ellen een “bemoei je er niet mee” blik toe. De meisjes hingen hun jassen op en liepen kwebbelend naar Fleurs kamer.
Ellen voelde zich een stuk beter nu Fleur thuis was. Ze stond even te luisteren in het gangetje en hoorde de stem van Fleur, samen met Michelle, een verhaal verzinnen voor een nieuw deel in de soap van Barbie en Ken.
Ellen ging een stuk geruster op de bank zitten en zette de televisie aan. Ze zat net tien minuten in het beursnieuws van het uur toen Fleur weer de kamer in kwam gelopen en naar de keuken ging. Ellen stond op en liep haar achterna. Fleur rommelde in de koelkast en pakte twee glazen.
‘Doe je voorzichtig met je vloerbedekking.’ Waarschuwde Ellen. ‘Vlekken zijn moeilijk eruit te krijgen.’
Fleur reageerde niet en schonk de glazen vol om daarna de fles weer terug te zetten.
‘Ik ben blij dat je er weer bent.’ Zei Ellen uit de grond van haar hart.
‘Waarom?’ Fleur keek verbaasd naar Ellen en liet de glazen even voor wat het was.
‘Ik heb je gemist.’ Ellen liep op Fleur af en gaf haar een zoen.
‘Ik ben maar een half uurtje weg geweest.’ Zei Fleur verbaasd.
‘Ik hou zo veel van je dat ik jou heb gemist in dag half uur.’ Bekende Ellen.
Fleur stond even perplex en leek niets uit te kunnen brengen.
‘Je hebt mij niet gemist.’ Zei Ellen zodat Fleur niet iets hoefde te verzinnen en zou liegen.
‘Ik en Michelle hadden het wel gezellig.’ Zei Fleur schuldbewust.
‘Geeft niet.’ Zei Ellen. ‘Je bent nog jong, ga maar lekker spelen met Michelle.’
Ze gaf Fleur een kus op haar voorhoofd. Fleur pakte de twee glazen en liep in de richting van de woonkamer, maar in de deuropening draaide ze zich om.
‘Als ik het aan Michelle vraag, kunnen we dan misschien alle drie seks hebben?’
‘Dat doe je niet.’ Zei Ellen snel. ‘Waag het niet.’
‘Ik maakte maar een grapje.’ Fleurs mond veranderde in een brede grijns.
‘Dat hoop ik.’ Zei Ellen.
Fleur ging naar haar slaapkamer en Ellen ging weer tv kijken. Toen het nieuws, met de bedrukkende berichten over een nieuwe crisis in het oosten, voorbij was stond Ellen op en liep het gangetje in. Ze bleef bij haar eigen slaapkamerdeur staan en keek naar de deur van de slaapkamer van Fleur. Ze hoorde luide kinderstemmen en ving maar de helft van de woorden op. Blijkbaar had Ken verzaakt te koken terwijl Barbie naar het kantoor was geweest en vermoeid thuiskwam.
Ellen glimlachte toen ze de meisjes om het hardst tegen elkaar hoorde roepen om argumenten aan te dragen dat Ken toch zou moeten koken en waarom hij dat niet gedaan had.
Ellen luisterde met een glimlach en liep toen weer terug naar de bank, blij dat Fleur goed terecht was gekomen.

Toen Ellen en Fleur die avond weer naar Fleurs slaapkamer gingen om Fleur in te stoppen waren Ken en Barbie nog steeds, letterlijk, elkaar in de haren aan het vliegen.
‘Wie heeft er gelijk?’ Vroeg Ellen toen ze het tweetal omarmd bij het huis zag staan.
‘Ken natuurlijk.’ Zei Fleur. ‘Hij doet de hele dag al het huis opruimen, en Barbie kan lekkerder koken.’
‘Dus jij speelde Ken.’ Zei Ellen.
‘Ja.’ Fleur kroop onder de dekens.
‘Ik ben blij dat je eindelijk vriendinnetjes krijgt.’ Zei Ellen die weer plaatsnam op de gebruikelijke plek op het matras.
‘Michelle is aardig.’ Zei Fleur. ‘Maar haar moeder deed moeilijk.’
‘Hoe moeilijk?’ Wilde Ellen weten.
‘Gewoon.’ Zei Fleur. ‘Ze wilde dat Michelle eerst haar huiswerk ging maken voor we zouden spelen.’
‘Ik geef nooit huiswerk op.’ Zei Ellen verbaasd.
‘Dat hebben we ook gezegd. Maar volgens de moeder van Michelle waren de cijfers van Michelle niet hoog genoeg.’
Ellen probeerde het rapport van Michelle voor de geest te halen. Dat was ze het goed had niet slecht.
‘Haar moeder wil haar naar het Farady college sturen.’ Zei Fleur.
‘Is het niet een beetje vroeg om je daar al zorgen over te maken?’ Vroeg Ellen zich af. ‘Michelle zit net als jij in groep zes. Ze heeft nog twee jaar te gaan.’
Fleur haalde haar schouders op. ‘Daarom zijn we maar naar hier gekomen.’
‘Heeft ze het hier dan wel naar haar zin gehad?’ Vroeg Ellen.
‘Ze zegt van wel.’
‘Dus je gelooft dat niet?’
‘Jawel.’ Fleur klonk dwingend.
Ellen glimlachte en gaf Fleur een kus.
‘Heeft u mij echt gemist vanmiddag?’ Vroeg Fleur toen Ellen weer recht ging zitten.
‘Ja.’ Zei Ellen. ‘Je bent de afgelopen weken altijd hier geweest, altijd bij mij, en nu ineens was je weg.’
‘Ik zou ook bang worden als u weg zou zijn.’ Zei Fleur zacht. ‘Dan ben ik weer alleen. Maar ik mag toch wel een paar uur naar Michelle toe?’
‘Natuurlijk.’ Bij Ellen liepen de rillingen over de rug toen Fleur zei dat ze weer alleen zou zijn. ‘Het was ook mijn schuld dat ik je miste.’
‘Natuurlijk niet.’ Zei Fleur belerend. ‘U houd van mij, natuurlijk mist u mij als ik niet in de buurt ben.’
Ellen keek naar het meisje en zag een mengeling van ongelovigheid dat Ellen zichzelf iets probeerde te verwijten, en warmte.
‘Je bent echt de liefste die ik ken.’ Ellen omhelsde Fleur. ‘De allerliefste.’