Ellen had aan haar vader, vroeger, wel eens gevraagd wat Hemelvaartsdag precies inhield. Hij had toen beweerd dat het een soort zondag was die midden in de week viel. In de buurt van haar, oh zo religieuze tante, had hij ook gebruld dat het de viering was van de eerste vlucht van El-Al. Die was daar niet blij mee geweest en had enkel gezegd dat ze voor hem zou bidden.
Hoe dan ook; Ellen had, samen met een hoop andere Nederlanders, de “feestdag” hemelvaart nooit zo begrepen.
Vandaar dat toen de kerkklokken en masse begonnen te luiden Ellen eerst rechtop ging zitten en zich afvroeg wat er aan de hand was.
‘Het is geen zondag.’ Kreunde Janita die de deken over haar hoofd sloeg.
‘Dat weten zij ook wel.’ Gromde Ellen die terug plofte in haar kussen. ‘Maar het is hun geloof hé.’
‘Hm.’ Janita’s hand raakte Ellens buik aan en gleed toen voorzichtig omhoog naar Ellens borsten.
‘Wil je spelen?’ Vroeg Ellen die zich meteen een stuk wakkerder voelde.
‘Het kan toch wel even?’ Janita kwam weer boven de deken uit.
‘Even dan.’ Ellen boog zich voorover om Janita een lange kus te geven, onderwijl schoof ze met haar handen onder de band van Janita’s topje door en bevoelde de ronding van haar borsten. Een hand liet ze afdwalen naar Janita’s kruis.
‘Ja, ga door.’ Mompelde Janita. Haar eigen hand kneep onbeholpen in de borst van Ellen en haar andere hand trok Ellens slip naar beneden om zich toegang te verschaffen tot haar kutje.
‘Ik stop niet.’ Zei Ellen. Ze had met haar hand bij de borsten de sluiting gevonden van Janita’s topje en klikte dat behendig open zodat haar borsten vrij kwamen.
‘Het is lang geleden dat ik aan jouw borsten heb gezogen, zal ik...’
Janita gilde ineens en verborg zich onder de dekens. Ellen maakte haar zin niet af en keek om.
‘Goedemorgen.’ Fleur leek goedgemutst en had een dienblad bij zich.
‘Fleur, ben je al wakker?’ Ellen deed, zoals altijd, minder moeite haar borsten te verbergen, maar ze was wel verbaasd.
‘Al een tijdje.’ Zei Fleur. ‘Ik heb ontbijt.’ Ze plaatste het dienblad op de schoot van Ellen. Die hield het stabiel terwijl Fleur vanaf het voeteneinde over het bed kroop en zich tussen Ellen en Janita in propte. Janita hield haar borsten angstvallig bedekt door het dekbed vast te houden met haar handen. Ellen besefte dat zij helemaal bloot was en ze voor Janita de schijn moest ophouden dat ze het beschamend of in elk geval erg vond in de buurt van Fleur. Maar hoe ze zich ook een houding probeerde te geven, het lukte haar niet. Ze kon zich er niet voor schamen.
Fleur nam het dienblad weer over van Ellen en gaf elk van hen een bord.
‘Wat gaan we doen vandaag?’ Vroeg Fleur toen Ellen en Janita aan hun ontbijt begonnen.
‘We kunnen dadelijk misschien een wandeling gaan maken of zo.’ Zei Ellen. ‘Of naar Sneek, Zaanstroe begin ik een beetje zat te raken.’
‘Ik ben nog nooit in Sneek geweest.’ Zei Fleur opgewonden.
‘Dan gaan we naar Sneek.’ Besliste Janita. ‘Gezellig naar de bootjes kijken. Het is al een tijd geleden dat we daar zijn geweest.’
‘Een hele tijd.’ Ellen kon zich het niet herinneren.
Toen ze het ontbijt op hadden nam Fleur de afwas mee en kregen Ellen en Janita de tijd om zich aan te kleden. Janita was te bang dat Fleur weer terug zou komen en hen naakt zou zien, dus Ellen deed mee. Toen ze in de woonkamer kwamen liep Fleur hen in tegengestelde richting voorbij om zich ook aan te kleden zodat ze snel naar Sneek konden.
Terwijl Janita in het sufferdje opzocht of er speciale evenementen waren in Sneek keek Ellen snel even het nieuws. Al was dat meer om de tijd te doden.
‘Kunnen we?’ Fleur kwam blij uit het gangetje gelopen en keek Ellen en Janita verwachtingsvol aan.
‘Ja.’ Ellen stond op en haalde de autosleutels uit haar zak. Maar ze hadden nog geen twee passen in de richting van de deur naar de hal gezet toen ze de bel hoorden.
‘Jehova’s.’ Zuchtte Janita.
‘Dan vertellen we ze wel dat we op weg zijn.’ Zei Ellen die geen zin had om deze mensen meer te tergen dan nodig.
Ze deed de deur naar de hal open en zag drie mensen voor de deur staan, dit bevestigde haar vermoedens dat er inderdaad “mensen van God” voor de deur moesten staan. Ze had ze wel vaker zien reizen en preken in groepen. Ellen deed de deur open en wachtte af.
‘Hallo.’ De oudste vrouw, die alles behalve een Jehova gekleed was, nam Ellen op. ‘U bent Ellen Kooiman?’
‘Ja.’ Zei Ellen aarzelend.
‘Dat is mooi.’ Zei de vrouw. ‘Ik ben Amanda Jongstein, dit is Steven Halman en Cynthia van Helmond.’
‘Oké.’ Het was Ellen nog steeds niet duidelijk wat het groepje bij de voordeur deed, maar ze leken er zelf vrij zeker van dat ze juist waren.
‘Wij komen van bureau Jeugdzorg, de woonsituatie van het kind,’ ze spiekte op een briefje, ‘Fleur opnemen.’
‘Werken jullie op zon... ik bedoel Hemelvaartsdag?’ Vroeg Ellen.
‘Wij werken wanneer het nodig is.’ Zei de vrouw met een glimlach.
‘We stonden eigenlijk net op het punt om er even uit te gaan.’ Ellen dacht niet dat dit succes zou hebben, maar ze kon het proberen.
‘Dan spijt ons dat. Maar we moeten een controle uitvoeren.’ Zei Amanda. ‘Mogen we binnen komen?’
Ellen zuchtte, liet de deur en de hal voor het drietal en liep terug naar de kamer.
‘Jehova’s?’ Vroeg Janita.





‘Nee, het is Jeugdzorg, die komt kijken hoe Fleur het hier maakt. Drie man sterk.’
Zowel Janita als Fleur trokken een geïrriteerde blik.
‘Ik weet niet hoe lang ze blijven.’ Zei Ellen die de voordeur hoorde dichtslaan.
‘Dan regel ik wel koffie.’ Duister mompelend liep Janita naar de keuken en begon koffie te zetten terwijl Amanda, Steven en Cynthia de woonkamer in stapten.
Steven had een groot schrijfblok in zijn handen en begon spiedend rond te kijken en te schrijven.
‘Mijn vriendin is koffie zetten.’ Zei Ellen. ‘Gaat u toch zitten.’
‘Graag.’ Zei Amanda die richting de bank liep. ‘Dan zal ik u graag vertellen over...’
‘Mag ik even.’ Steven keek naar Ellen. ‘U hebt nu een kind in huis, waarom heeft u geen beveiliging over de stopcontacten geplaatst?’
‘Beveiliging?’ Vroeg Ellen.
‘Ja, dan kan het kind niet zomaar...’
‘Hoe oud denkt u dat ik ben?’ Onderbrak Fleur de man. Ze keek Steven met een blik aan die boekdelen sprak. ‘Ik ga echt niet mijn vingers in stopcontacten steken.’
Steven keek even verbijsterd naar Fleur maar maakte toen een aantekening.
‘Juist.’ Amanda had het gebeuren gadegeslagen en stond toe dat Cynthia naast haar op de bank kwam te zitten. ‘Ik had u graag willen vertellen over de reden van ons bezoek.’
Ellen ging op haar gebruikelijke plek zitten, de bank die tegen het raam aan stond, en keek Amanda afwachtend aan, Fleur ging snel naast Ellen zitten en pakte haar hand vast, alsof ze zowel zichzelf kalmte wilde toespreken als Ellen wilde sussen.
‘Nu Fleur onder uw voogdij staat moeten we uiteraard kijken hoe haar levensomstandigheden zijn, hoe ze het doet op school, thuis, of ze angsten heeft en of ze een goed nieuw thuis heeft.’
‘Dat begrijp ik.’ Zei Ellen.
‘En helaas doen we dat op een onverwacht moment zodat u niet de tijd heeft om u voor te bereiden. Ooit hebben we het wel gedaan op aankondiging. Maar het is voorgekomen dat de gebruikelijke toestand snel werd aangepast aan een acceptabel niveau, wat wij in ons vakgebied een Potemkindorp noemen. Dus het spijt ons als we u storen...’
‘We zouden naar Sneek gaan.’ Zei Fleur snel.
‘...maar het is voor het goede doel.’
‘Als het maar niet gaat over triviale zaken als beveiliging in stopcontacten.’ Zei Ellen.
‘En toch kunnen sommige dingen triviaal lijken.’ Zei Amanda ernstig.
‘Dan kunnen jullie weer gaan.’ Fleur liet Ellens hand los en sloeg een arm om haar heen. ‘Hier gaat het hartstikke goed, Ellen is een beter mama voor mij dan mijn eigen moeder... en Janita ook.’
Fleur keek agressief naar de mensen die zich nu op de bank propten. Steven was nog steeds aan het schrijven en wierp nu een blik op de televisie.
‘Heeft u de achttien plus zenders afgeschermd?’ Vroeg hij terwijl hij met zijn pen naar het toestel wees.
‘Ik ontvang zulk soort zenders niet.’ Zei Ellen.
‘En ik kijk er niet naar.’ Voegde Fleur eraan toe. Ze keek Steven woedend aan, het was duidelijk dat als het aan haar lag deze man tot “persona non grata” werd verklaard in dit huis.
‘Goed.’ Steven maakte weer een aantekening en leek niet onder de indruk. ‘En tot hoe laat kijkt ze televisie?’
‘Dat wisselt.’ Zei Ellen. ‘Meestal tot ik vind dat ze naar bed moet. Dat is rond een uur of half negen, negen uur.’
Cynthia haalde nu snel een map uit haar tas en begon te schrijven, Ellen bedacht dat dit wellicht te maken had met het feit dat ze verschillende taken had. Steven ging over het huis, Cynthia over de gewoontes.
‘Dat is eigenlijk te laat.’ Merkte Cynthia op.
De woedende blik van Fleur richtte zich als het boze oog op Cynthia.
‘Gaat ze dan nog even lezen? Of heeft ze een tablet?’
‘Ik stop haar in.’ Zei Ellen. ‘Dan praten we over de voorbije dag.’
‘U leest het kind niet voor?’
‘Daar heeft ze nog nooit om gevraagd.’
‘Dat hoeft van mij niet, ik kan zelf lezen.’
Ellen vond dat voor mensen die zich bezighielden met kinderen ze Fleur wel heel structureel negeerden.
‘En hoe gaat het op school met het kind, haalt ze goede cijfers?’
‘Ze is geen uitblinker, maar ze doet het goed. Ik maak me geen zorgen.’ Zei Ellen. Fleur keek nu gekwetst omdat Ellen haar geen uitblinker noemde.
‘Heeft u contact met haar leraar, of lerares?’ Vroeg Cynthia.
Ellen trok een wenkbrauw op, iemand had haar huiswerk niet gedaan, ze vond het een mooi moment om die iemand in de maling te nemen.
‘Redelijk goed contact ja, dat moet ook wel met wat er gebeurt is natuurlijk.’ Zei Ellen.
‘En u heeft dat dus uit eerste hand, dat haar school er niet onder lijdt?’
‘Soms.’ Zei Ellen. ‘Het meeste hoor ik natuurlijk van Fleur zelf.’
Fleur begon te giechelen en deed haar handen voor haar mond om het te verbergen.
‘Is de lerares hier al langs geweest om met u te praten?’
‘Dagelijks.’ Knikte Ellen. ‘Ze komt hier graag over de vloer.’
‘U heeft dus een goede band?’
‘Die wil ik liever niet kwijt.’ Zei Ellen.
‘Waarom niet?’ Vroeg Cynthia verbouwereerd.
‘Omdat ik haar lerares ben.’ Zei Ellen ineens hard.
‘Echt waar?’ Het gezicht van Cynthia stond verbijsterd.
‘Ja.’ Zei Ellen. ‘Dus ik weet heel goed hoe ze het doet op school, en ze doet het beter dan vóór haar verhuizing.’
Cynthia keek even besluiteloos maar begon toen een aantal dingen door te krassen.
‘Koffie, koffie.’ Janita kwam uit de keuken en bekeek de situatie. Omdat er geen plaats meer was op de banken zette ze het dienblad met koffiemokken, en limonade voor Fleur, op de koffietafel en pakte een stoel erbij.
‘U bent de vriendin van Ellen?’ Vroeg Amanda.
‘Ja, dat klopt. We zijn nu al een aantal jaren bij elkaar.’
Amanda knikte vriendelijk en stelde zichzelf, en de rest, voor.
‘Blijft u lang?’ Vroeg Ellen toen dat achter de rug was en ze hun koffie pakten.
‘Dat hangt ervan af.’ Zei Amanda. ‘We hebben een aantal vragen waarop we antwoorden willen. Zowel van u, als van het kind als van uw vriendin. En er zijn vragen die we onderweg tegenkomen, zoals Steven al heeft aangetoond.’
‘Waar bewaart u uw schoonmaakmiddelen?’ Het noemen van zijn naam leek Steven wakker te schudden.
‘In het keukenkastje en in de kelderkast.’ Zei Janita.
‘Is het keukenkastje voldoende afgesloten en heeft u veiligheidsdopjes op de...’
‘Ik ga geen chloor drinken hoor.’ Kapte Fleur af. ‘Ik ben negen, geen drie.’
Steven leek geen aandacht te schenken aan Fleur maar keek van Ellen naar Janita.
‘Ik heb daar eigenlijk... niet zo op gelet.’ Zei Janita verbijsterd.
‘Ach zo.’ Steven begon weer met het opschrijven van een aantal dingen.
‘We willen dadelijk spreken met het kind zelf, zoals u zal begrijpen, en uiteraard kijken in haar directe leefomgeving. Haar kamer bijvoorbeeld.’ Ging Amanda verder.
Ellen vond het storend, en dat moest het voor Fleur ook zijn, dat er de hele tijd werd gesproken over Fleur als “het kind” alsof ze er zelf niet bij was. Het leek haar alleen niet zo’n slim idee om deze mensen te provoceren door ze daarop te wijzen.
‘Rookt u?’ Vroeg Cynthia ineens.
‘Nee.’ Zei Ellen, bijna beledigd dat dat gevraagd werd.
‘Drinkt u?’
‘Weinig.’
‘Wat is weinig?’
Ellen keek hulpzoekend naar Janita.
‘Een paar glaasjes per jaar.’ Zei Ellen. ‘Alleen op feestdagen, kerst, oud en nieuw. Bisschopswijn met Sinterklaas en zo.’
Cynthia gaf geen enkele blijk of ze dit veel of weinig vond, ze schreef op haar blok en nam daarna een slok van haar koffie.
‘En u heeft een auto?’
‘Twee auto’s.’ Zei Janita. ‘Een van mij en een van Ellen.’
‘En u gaat met de auto naar het werk?’ Ze keek van Ellen naar Janita.
‘Ja.’ Zei Ellen. ‘Ik ben van nature lui aangelegd.’
‘En het kind? Gaat die lopend naar school?’
‘Nee die rijd met mij mee.’





‘Natuurlijk, u bent haar lerares.’ Cynthia gaf een klap tegen haar voorhoofd en schreef verder.
‘Ik zie dat het kind nogal aan de mollige kant is.’ Merkte Amanda op. ‘Lijkt het u niet beter als u haar laat lopen? Doet ze aan sporten.’
Ellen keek even naar Fleur die duidelijk tot het bot beledigd was en rood aanliep.
‘We hebben haar voedingspatroon aangepast.’ Zei Janita. ‘Ze krijgt hier sowieso meer groenten dan thuis, en ze begint iets af te vallen.’
Ellen knikte, het was haar ook opgevallen dat Fleur iets dunner was geworden sinds ze bij haar en Janita woonde. Het was niet veel, maar een gevarieerder voedingspatroon had effect.
‘Zou u het kind op een sport willen doen?’ Vroeg Cynthia.
‘Ik wil niet op een sport.’ Zei Fleur die haar armen over elkaar sloeg. Maar weer werd ze genegeerd.
‘Alleen als ze dat wil.’ Zei Ellen.
‘Heeft u erover gedacht het kind te dwingen?’
Ellen gaf hier geen antwoord op, alleen het woord dwang was al taboe in haar woordenboek. Cynthia keek Ellen afwachtend aan, tot ze doorhad dat Ellen stil bleef. Ze maakte een aantekening en dronk daarna snel haar koffie op.
Toen ze de koffie op hadden gedronken, wat bij Steven nogal tijd kostte omdat hij maar bleef schrijven, richtte Amanda zich voor het eerst tot Fleur.
‘Zou jij Cynthia zo meteen je kamer willen laten zien?’
Fleur keek duister van Amanda naar Cynthia. Maar nadat Ellen haar hand had gepakt en een kort, geruststellend kneepje, had gegeven knikte Fleur kort.
‘Dan gaat Steven een rondje doen door uw woning en blijf ik hier om met u te praten.’ Zei Amanda die Ellen en Janita omstebeurt aankeek.
Janita keek ineens zenuwachtig, maar Ellen sloeg, net als Fleur, haar armen over elkaar. Ze was klaar voor wat ze ook op haar af mochten vuren.
‘Zullen we?’ Vroeg Cynthia die een, duidelijk gemaakte, glimlach naar Fleur wierp.
Fleur stond snel op, duidelijk aangevend dat ze hier snel klaar mee wilde zijn.
‘Eerlijk antwoord geven, en niet boos worden.’ Zei Ellen terwijl ze Fleur een aai over haar hoofd gaf.
‘Ik doe mijn best.’ Zei Fleur snibbig.
‘Deze mensen zijn er om jou te helpen.’ Zei Ellen. “Dieper de put in.” Voegde een stemmetje achter in haar hoofd eraan toe. ‘We gaan zaterdag wel naar Sneek als dit te lang duurt, of anders Groningen.’
Dit leek Fleur wel aanlokkelijk en ze keek iets minder opstandig toen ze Cynthia voorging naar haar kamer. Steven stond op, rekte zich uit en begon schijnbaar doelloos door de kamer te dwalen. Hij bekeek eerst de eettafel, de lamp boven de eettafel, de boekenkast in de hoek en liep daarna door naar de keuken.
‘Goed, dan hebben wij even het rijk alleen.’ Amanda ging iets gemakkelijker zitten en haalde toen een eigen opschrijfboek tevoorschijn. ‘Even ervoor zorgen dat het correct is; U bent Ellen Kooiman?’
Ze wees met haar pen op Ellen, die knikte.
‘En u bent Janita Pelleman.’
‘Ja.’ Zei Janita zenuwachtig.
‘Dit gaat over Fleur...’ Amanda knikte terwijl ze op haar blad keek. ‘Goed, vertel mij eens over hoe het nu gaat?’
‘Uitstekend.’ Zei Ellen.
‘Oké, en wat vind jij?’ Amanda richtte haar blik op Janita.
‘Goed.’ Zei Janita.
‘Ik heb het over Fleur voor de duidelijkheid. Haar algemene situatie zou u dus beschrijven als goed en u als uitstekend.’ Amanda schreef. ‘Waar komt het verschil vandaan?’
‘Sorry?’ Vroeg Ellen.
‘Het verschil, uitstekend is de overtreffende trap van goed, uw vriendin zegt dat het goed is terwijl u zegt dat het uitstekend is. Waarom zegt u goed en u uitstekend?’
Ellen knipperde met haar ogen en keek naar Janita die met een blik vol vragen terugstaarde.
‘Begint u maar.’ Spoorde Amanda aan toen de twee na een tijdje nog niets hadden gezegd.
‘Het gaat gewoon goed met Fleur.’ Zei Janita. ‘Ze heeft het duidelijk hier naar haar zin, ze helpt op een aantal punten mee in het huishouden. U heeft al van Ellen gehoord dat ze goede cijfers op school haalt. Het gaat dus goed.’
‘Of uitstekend als je bekijkt uit welke situatie ze komt.’ Voegde Ellen eraan toe.
‘Oké.’ Amanda schreef iets op. ‘Is ze vaak in een slecht humeur?’
‘Nee, vrij weinig.’ Zei Ellen.
Amanda keek weer naar Janita die haar geheugen pijnigde.
‘Ze is vrijwel altijd in een goed humeur.’ Janita haalde haar schouders op.
‘Ze leek nu anders niet in een goed humeur.’ Merkte Amanda op.
Ellen sloeg even kort haar ogen ten hemel.
‘Ze had zich de dag anders voorgesteld.’ Janita sloeg haar armen over elkaar en keek Amanda defensief aan. ‘Ze had zich verheugd op een dagje uit.’
‘Oké, oké, begrijpelijk.’ Amanda vulde nog meer in. ‘Hoe doet ze tegen jullie? Hoe is jullie omgang?’
Janita slikte. ‘Goed, de laatste tijd.’
‘De laatste tijd... de eerste tijd niet dan?’
Ellen hoopte niet dat Janita alles eruit zou gooien wat ze had besproken met Ellen.
‘De eerste tijd... leek ze vooral met Ellen te zijn.’ Zei Janita. ‘Ellen hielp haar met alles, en ze is natuurlijk vaak samen met Ellen, dus het is niet zo gek dat ze dan vooral met en om Ellen denkt. Maar het leek er zelfs op dat ze iets had tégen mij.’
‘Tegen u?’
‘Alsof ze mij als een last beschouwde.’ Bekende Janita. ‘Maar ze is nu een stuk opener.’
‘Ik heb met haar gepraat.’ Zei Ellen. ‘Janita had het al aangegeven.’
‘Maar uw relatie met het kind is dus goed? Of zoals u het zegt; uitstekend?’ Vroeg Amanda die een pagina omsloeg en verder schreef.
‘Fleur en ik hebben al een tijd een goede band.’ Legde Ellen uit. ‘Sinds ze bij mij in de klas kwam heb ik al een zwak voor haar en heb ik ervoor gezorgd dat ze goed paste in de klas.’
‘Een zwak?’
‘Ze is vanwege haar situatie al een aantal keren van school verhuist en ze stond niet sterk in haar schoenen, vaak gepest, vaak getreiterd. Dus ik moest een oogje op haar houden.’
‘Dat zou ik niet omschrijven als een zwak.’ Amanda stopte met schrijven en leunde over haar notitieblok naar Ellen toe. Ze keek Ellen bestuderend aan.
‘Fleur riep bij mij iets op van...’ Ellen keek hulpzoekend naar Janita, maar die beet op haar nagels.
‘Van...?’
‘Weet u, ik wist dat Fleur veel problemen had. En ik kon niet toestaan dat ze veel te verduren zou krijgen in mijn klas. Ik ken mijn klas, het zijn donderstenen, en dat is licht uitgedrukt. Ik wenste Fleur niet toe dat ze na alles wat ze had meegemaakt op andere scholen ze ook nog eens in mijn klas een slechte tijd zou krijgen. Vandaar dat ik bij haar een gevoel had dat ik iets meer moest doen. Ik heb haar geholpen wegwijs te worden in de klas op een manier die ik nog nooit eerder bij een leerling heb gedaan en zo hebben we langzaam een band opgebouwd. Afgelopen november stond ze ineens hier binnen. Ze was van huis weggelopen omdat ze slaag dreigde te krijgen. Ik heb haar toen opgevangen en heb met haar moeder gepraat. Sindsdien was ze hier bijna elk weekend en praatten we na op woensdagmiddag. Zo hebben Fleur en ik elkaar gevonden, en ik denk dat we inmiddels van een haast vriendschappelijke band kunnen spreken. En in de tijd dat wij samen optrekken heb ik haar zien opbloeien van een schuchter meisje naar iemand die vriendinnetjes heeft in de klas, die weet wat ze wil en bovendien haar leven op een spoor heeft gezet. Iets wat in haar oude situatie, bij een andere leraar of lerares, bij haar eigen moeder, niet mogelijk zou zijn geweest.’
Ellen stopte en zag Amanda snel schrijven, haar gezicht stond blanco en verraadde niet wat ze van het verhaal van Ellen vond. Janita glimlachte naar Ellen.
‘U zegt vriendschappelijk.’ Amanda was gestopt met schrijven en las na wat ze net had neergezet. ‘Heeft u dan wel de wil om haar op te voeden?’
‘Ik heb niet alleen de wil om Fleur op te voeden, ik heb de plicht haar op te voeden.’ Zei Ellen die niet wist waar ze zelf precies heen wilde.
‘Kunt u haar dan wel wijzen op fouten die het kind maakt, of dingen verbieden.’
‘Natuurlijk kunnen we dat.’ Zei Janita. ‘Verbieden en uitleggen hoort er nu eenmaal bij.’
‘Even iets anders.’ Amanda zette een dikke punt op haar papier. ‘Jullie zijn een koppel?’
‘Ja, we hebben een relatie.’ Zei Janita. ‘En we zorgen samen voor Fleur.’
‘Jullie hebben dus seks samen?’
‘Soms wel.’ Ellen had een naar voorgevoel waar dit heen ging.
‘Hoe gaat dat dan?’ Amanda keek afwachtend naar de twee.
Ellen zuchtte. ‘We hebben tegenwoordig alleen maar orale seks en wederzijdse masturbatie.’
‘Tegenwoordig?’





‘We deden aan SM, maar nu Fleur hier woont hebben we daarmee moeten stoppen. Ik kan nogal lawaaiig zijn.’ Legde Janita uit, ze liep iets rood aan.
‘Maar jullie zijn dus lesbisch.’ Stelde Amanda vast. ‘En jullie hebben nu een meisje in huis, hebben jullie ooit nagedacht om het kind erbij te betrekken?’
Ellen had, vanwege haar ervaring bij het onderzoek na de zaak Amstelhout, deze vraag voelen aankomen. Ze zuchtte en keek naar het plafond. Maar het gezicht van Janita veranderde in goor donkerpaars.
‘Wát suggereert u?’ Vroeg ze.
‘Jullie vallen op vrouwen, het is niet ondenkbaar dat u het kind gaat gebruiken bij uw seksspelletjes.’
Amanda zei het alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Maar Janita leek niet te kunnen kiezen tussen het feit dat ze zich beledigd voelde of aangevallen.
‘Ik heb deze vraag al moeten beantwoorden bij de onderzoeken na de zaak Amstelhout eerder dit jaar, en ik heb toen ook al gezegd dat ik lesbisch ben, niet pedofiel.’ Loog Ellen een gedeelte.
‘Goed.’ Amanda knikte en schreef snel iets op waarna ze zich tot Janita richtte. ‘U moet begrijpen dat ik deze vragen moet stellen. Dit doe ik ook aan normale koppels; het komt helaas nog maar al te vaak voor dat een kind wat hoopt in een fijn en warm pleeggezin te belanden juist een nieuwe spiraal van misbruik en mishandeling meemaakt.’
Het was niet duidelijk of Janita het wel begrepen had, ze werd langzaam van paars naar dieprood en keek Amanda vernietigend aan.
‘Ik zal Fleur, met geen vinger aanraken!’ Ze stak een vinger op alsof ze die persoonlijk af zou willen hakken om te voorkomen dat ze dat zou doen. ‘Begrijpt u dat?’
‘Goed.’ Het was niet duidelijk of Amanda het begreep of dat ze onder de indruk was. Ellen had haar vriendin nog nooit zo gezien en vroeg zich af of ze koud water over Janita heen moest gieten om haar af te laten koelen.
‘Wie kookt er meestal?’ Amanda negeerde duidelijk de staat van Janita en had haar volgende vraag al klaar.
Ellen wees op Janita.
‘Wat kookt u meestal?’ Amanda keek naar Janita, maar die keek met een woedende blik terug.
‘Van alles.’ Sprong Ellen in de bres. ‘Groenten, aardappelen. Ze kan heel goed Thais en Indonesisch koken.’
‘Gevarieerd dus.’ Zei Amanda. ‘Ik ben blij dat te horen, en volgens jullie viel het kind inmiddels al af?’
Ellen vertelde een beknopte versie van het vorige leven van Fleur en haar eigen, nog nooit uitgesproken, hypothese dat Fleur vaak de restjes opat voor ze over de datum zouden gaan en natuurlijk ook goed voor zichzelf zorgde als hoofd huishouding en keukenprinses.
Amanda leek voor het eerst aangedaan nadat ze het verhaal had gehoord en nam een halve minuut de tijd om tot zichzelf te komen voor ze begon over de leefstijl van Ellen en Janita, en in hoeverre die daadwerkelijk veranderd was sinds de komst van Fleur. Dit waren redelijk onschuldige vragen waar ook Janita aan mee kon doen.
‘Mooi, ik denk dat ik alles wel heb.’ Zei Amanda toen ze dat onderwerp hadden gehad. Ze waren nu al ruim twee uur bezig en Ellen voelde een vreemd soort vermoeidheid bij haar slapen.
‘Eindelijk.’ Mompelde Janita. Ze hoorden de kerkklokken weer luiden in de hoop dat er weer een lading gelovigen zich zou melden op deze voor hen bijzondere dag. Maar meer dichtbij was Steven die de kamer in kwam gewandeld.
‘Ik ben klaar.’ Kondigde Amanda aan.
‘Ik heb mijn ronde gedaan.’ Antwoordde Steven die op zijn hoofd krabde en intussen naar zijn blocnote keek. ‘Haar slaapkamer ziet er goed uit, ze heeft voldoende speelgoed aangepast naar de leeftijd van het kind, ze heeft boeken, zowel van haar leeftijd als voor iets oudere kinderen. Maar dat hoeft geen belemmering te zijn. Verdere punten zullen u in het eindrapport worden aangedragen. Enkel... ik ben op uw slaapkamer geweest.’ Steven ging naast Amanda zitten en keek hen beiden ernstig aan. ‘In de lade van uw kledingkast.’
Ellen zuchtte en hoorde dat Janita hetzelfde deed.
‘Als een kind dat soort spullen vind kan dat vragen en een verward kind opleveren.’
‘Wat ligt daar dan?’ Vroeg Amanda die van Steven naar de twee vrouwen keek.
‘Onze bondage en SM spullen.’ Zei Ellen.
‘Ik dacht dat jullie dat hadden opgegeven.’ Amanda greep weer naar haar papieren en begon tussen haar schrijfsels te zoeken.
‘We hebben het opgegeven, maar daarom hoeven we toch niet alles weg te gooien.’ Snauwde Janita.
‘Maar ze kan er nog wel gemakkelijk bij.’ Weerde Steven. ‘Heel gemakkelijk zelfs.’
‘Ze komt A, nauwelijks op onze kamer. En B, ze mag daar niet komen.’ Zei Ellen die achterwege liet dat Fleur heel goed wist wat er in de lade lag. En zelfs hoe ze het moest gebruiken, en dat ze ook al een aantal...
‘Toch raadt ik u aan een andere plek op te zoeken, de lade te verzegelen of anders de spullen weg te gooien.’ Zei Steven prikkelig. ‘Zelfs ik werd een beetje onpasselijk ervan, hoe moet een kind zich dan wel niet voelen?’
‘Hoe oud ben jij?’ Vroeg Janita met een sneer die duidelijk als een belediging bedoeld was. ‘Het zijn speeltjes voor volwassenen. Zo leg je dat uit aan een kind. En dat het voor kinderen beter is als ze de rest later pas te horen krijgen.’
‘Ik verzeker u dat een kind zo niet denkt.’ Zei Steven wijsneuzerig.
‘En ik verzeker u dat dit het beste is wat u zult krijgen.’ Zei Ellen uit de hoogte terug. ‘Niet elk ouderkoppel is perfect, zoals de natuurlijke moeder van Fleur heeft aangetoond.’
‘Wij daarentegen kunnen wel een redelijke mate van perfectie eisen.’ Zei Amanda scherpzinnig. ‘Wij kunnen Fleur zo weer meenemen als het ons niet bevalt.’ Ze knipte met haar vingers en Ellen voelde een koude rilling over haar rug.
‘Dat doet u niet.’ Zei Janita geschokt.
‘Ik zou het niet uittesten.’ Waarschuwde Amanda. ‘U draagt misschien de zorg over het kind, maar wij hebben de plicht ervoor te zorgen dat dat goed gebeurt.’
Ellen zei niets en keek, net als Janita, opstandig naar Amanda die hen streng aankeek en naar Steven die knikkend naast haar zat.
‘Zijn jullie klaar?’ De gespannen sfeer werd verbroken door Cynthia die haar hoofd door een kier van de deur had gestoken en iedereen vragend aankeek.
‘Jawel.’ Amanda keek nog altijd kil maar knikte.
‘Goed, kom maar mee.’ Cynthia loodste Fleur mee naar binnen. Het was niet duidelijk wat ze van het gesprek had gevonden. Haar gezicht stond neutraal toen ze naast Ellen ging zitten, wel deed ze haar armen over elkaar.
‘Dan gaan wij weer.’ Amanda stond op. ‘U krijgt binnenkort bericht, eventueel met verbeterpunten. Als die er zijn wordt u binnen een bepaalde periode weer gecontroleerd. Zo’n controle zal in elk geval eens per jaar plaatsvinden tot het kind de leeftijd van achttien jaar heeft bereikt.’
Ellen zei niets. Amanda leek ook niet in de stemming om uitgebreid afscheid te nemen. Janita begeleidde het drietal, tegen haar zin, naar de voordeur.
‘Hoe ging het bij jou?’ Vroeg Ellen aan Fleur.
‘Ik vond haar een zeikerd.’ Zei Fleur snibbig. ‘Of jullie mij sloegen, of jullie mij aanraakten op een manier die ik niet fijn vond, wat ik wel en niet mocht. Of ik het leuk vond.’
‘Dat was bij ons ook zo hoor.’ Zei Ellen terwijl ze een arm om Fleur heen sloeg. ‘Ook allemaal zeurderige vragen. En wat we deden, en hoe.’
‘Ik vond ze niet aardig, en ineens kwam die Steven gewoon mijn kamer binnen lopen.’
‘Dat heeft hij met onze slaapkamer ook gedaan hoor.’ Stelde Ellen haar gerust. ‘Hij heeft in het laatje gekeken.’
‘Echt waar?’ Vroeg Fleur gespannen. ‘Wat zei hij?’
‘Dat jij misschien geschrokken zou zijn als je het zou zien.’
Fleur begon te lachen toen Janita weer terug kwam.
‘Wat is er zo grappig?’ Vroeg ze toen ze Fleur over de bank zag rollebollen.
‘Een aantal van die vragen van net.’ Zei Ellen die niets anders wist te verzinnen.
‘Oh, dat.’ Janita keek ineens een stuk bozer. Ze keek even naar Fleur en liep daarna naar het gangetje.
‘Blijf jij even hier?’ Vroeg Ellen. Ze herkende de pas van Janita en die was niet goed. Ze liep Janita achterna en zag dat die in de slaapkamer was.
‘Gaat alles wel goed?’ Ellen deed de deur dicht. Janita zat met een mokkend gezicht op bed.
‘Nee.’ Zei Janita.
‘Vertel.’ Ellen ging naast Janita zitten en sloeg een arm om haar heen.
Janita nam de tijd ze slikte, ze zuchtte en ze keek even in het rond voor ze antwoord gaf.
‘Gewoon, dat gesprek van net. De verandering, alles.’
‘Dat Fleur bij ons is komen wonen?’ Vroeg Ellen.
‘Nou...’ Janita leek te aarzelen. ‘Nou... nee, niet echt... ja.’
‘Vreemd om ineens een dochter te hebben?’
‘Niet alleen dat. Ik loog tijdens het gesprek. Fleur en ik, we praten, we lachen af en toe, maar we zijn niet echt... het lijkt steeds meer alsof ze mij als een last ziet.’
‘Maar, jullie lijken juist steeds...’





‘Dat lijkt, dat weet ik.’ Janita leek er zelf met haar gedachten niet bij te kunnen. ‘Maar af en toe, laat ze vanuit het niets, een opmerking vallen. Wanneer jij en ik uit elkaar gaan. Of de vraag of ik nog wel van jou hou.’
Ellen trok haar wenkbrauwen op. Dit was ongelooflijk achterbaks van Fleur, dit was deels ook geniaal te noemen omdat ze er ook in was geslaagd Ellen op het verkeerde been te zetten.
‘En nu dit.’ Mompelde Janita. ‘Vreemde mensen in huis, die mij bijna beschuldigen een pedo te zijn. Die in onze laatjes rommelen.’
‘Het zal er wel bij horen.’ Ellen kneep in Janita’s schouder.
‘Misschien, maar jij blijft kalm.’ Janita keek met iets van bewondering naar Ellen. ‘Ik tril over mijn hele lichaam.’
‘Ik ben eerder dit jaar al overhoord, weet je nog.’ Legde Ellen uit. ‘Ook toen heb ik zulk soort vragen moeten beantwoorden. Ik kende de strekking wel. En als je trilt kunnen we beter het advies opvolgen en alle vibrators uit de lade halen.’
Janita begon te lachen en legde haar hoofd tegen Ellens schouder.
‘Trek je er niets van aan.’ Zei Ellen. ‘Zo zijn ze nu eenmaal, mugziften over de kleinste dingen. Als puntje bij paaltje komt valt het allemaal mee. En Fleur heeft zelf gezegd; ze is negen, geen drie.’
‘Dat klopt.’ Mompelde Janita. Ze was even stil. ‘Wat ga je doen aan Fleur?’
‘We trappen haar eruit, ik ben haar nu wel zat.’ Antwoordde Ellen bedachtzaam.
‘Hé, dat bedoel ik niet.’ Janita gaf Ellen speels een duw. ‘Aan die opmerkingen van haar?’
‘Ik praat wel met haar.’ Ellen wist dat het geen zin had, maar ze moest iets beloven. En meer dan praten konden ze niet doen, in elk geval beloven te praten. Al zou ze ervan genieten om Fleur weer wat harder aan te pakken. Haar ogen dwaalden af naar de la van de kledingkast.
Janita zag het en zuchtte.
‘Wat doen we ermee?’
‘Niets.’ Zei Ellen. ‘Fleur weet dat ze daar niet mag komen, ze komt bijna nooit op onze kamer. Dus we kunnen het gewoon laten liggen.’
‘En als ze het bij een volgend bezoek ontdekken?’
Ellen haalde haar schouders op. ‘Dan zeggen we dat ze niet zo moeten zeuren. Het kan toch onmogelijk zijn dat ze vanwege een paar seksspeeltjes een kind weghalen uit haar vertrouwde omgeving?’
Janita leek gerustgesteld.
‘Sneek zit er niet meer in denk ik.’ Stelde Ellen vast.
‘Nee. Ik ben niet in de stemming.’ Mompelde Janita.
‘Dan gaan we zaterdag of zondag wel naar Groningen, dat heeft Fleur ook wel verdiend. En maak je geen haast, ik en Fleur halen dadelijk wel een frietje. Hoef jij niets te doen.’
‘Neem je ook voor mij mee?’ Vroeg Janita.
‘Je bent weer lekker op dreef.’ Ellen gaf haar vriendin een kus op de wang en stond op.
Fleur had de televisie aangezet en keek op toen Ellen weer binnen kwam.
‘Wat is er met Janita?’ Vroeg ze.
‘Janita heeft het even moeilijk.’ Ellen ging naast Fleur zitten. ‘Ze schrok van de vragen die ze aan ons stelden.’
Fleur keek bezorgd. ‘Moet ik hier weg?’
‘Nee, dat denk ik niet.’ Suste Ellen. ‘Anders hadden ze dat al wel gezegd dat we ons moesten voorbereiden of zo.’
‘Ik wil niet weg.’ Fleur sloeg haar armen rond Ellen. ‘Ik wil hier blijven, bij u.’
‘En Janita.’ Voegde Ellen eraan toe.
‘Ik wil Janita niet.’ Zei Fleur. ‘Ik wil u.’
‘Dat begint Janita door te krijgen.’ Vertelde Ellen. ‘Hou eens op met proberen om haar weg te krijgen. Ik dacht dat het goed ging, maar als jullie samen iets doen dan maak jij af en toe opmerkingen.’
Fleur verkleurde iets en keek zowel triomfantelijk als zenuwachtig.
‘Je accepteert maar gewoon dat Janita hier ook woont.’
‘Als uw vriendin?’
‘Janita is mijn vriendin ja.’
‘Dat vind ik niet eerlijk.’ Fleur liet Ellen los en keek opstandig. ‘U zegt dat u van mij houdt, maar u wilt Janita niet weg hebben.’
‘Janita is mijn vriendin.’ Legde Ellen uit. Ze wierp een blik op de deur en hoopte dat Janita niet mee stond te luisteren. ‘Ik kan haar niet zomaar wegjagen.’
‘Maar...’ Fleur keek ineens droevig. ‘Waarom niet?’
Ellen besefte wel waar Fleur naartoe wilde en ze kon de hypocrisie ook wel begrijpen.
‘Houdt u meer van Janita dan van mij?’ Fleur keek vragend naar Ellen.
Ellen vond dat een interessante vraag, eentje die ze zichzelf wel gesteld had maar nog nooit beantwoord. Fleur was leuker dan Janita. Ellen vond Fleur leuker om te zien, fijner om bij in de buurt te zijn maar om een keuze te maken tussen de twee... Janita was nog altijd Janita. Janita was haar vriendin en Janita was degene waar ze bij hoorde. Volgens de wet.
‘Ik hou meer van jou.’ Ellen wilde een arm rond Fleur heen slaan, maar ze dook weg.
‘Stuur Janita dan weg.’ Eiste Fleur.
‘Dat kan niet, dat weet je zelf ook.’
‘Waarom niet? Wil je het niet of kan je het niet?’ Fleur keek nu echt boos en in haar ogen welde tranen.
Voor Ellen antwoord kon geven ging de deur van de gang open en kwam Janita binnen.
‘Ik hoorde luide stemmen, is er iets?’ Vroeg ze terwijl ze naar Ellen en Fleur keek.
‘Ja!’ Fleur stond op en rende naar de deur. ‘Jij!’
Janita keek verbaasd, Fleur knalde de woonkamerdeur dicht en een halve tel later klonk de voordeur. Door het raam zagen ze Fleur over de galerij rennen.
‘Ze is een beetje van streek.’ Legde Ellen uit. ‘Ik ga haar wel achterna.’
‘Is goed.’
Ellen vond het vreemd dat zij de spil leek te zijn. Fleur was overstuur, Janita zat niet goed in haar vel en zij was eigenlijk onaangedaan over de ondervraging. Maar ze moest met Fleur praten en tot een oplossing zien te komen.
Ze had gezegd dat ze Janita niet zomaar kon dumpen. Dat was voor een deel gelogen, ze kon Janita de deur wijzen als ze dat wilde want het was haar huis en ze had ervoor gezorgd dat het haar spullen waren. Maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen om te breken met Janita. Hoewel het een aanlokkelijke gedachte was om verder te gaan met Fleur.
Maar Janita was ook cruciaal. Als ze nu zou breken met Janita zou dat bij een hoop personen grote vraagtekens zetten. Juist nu ze Fleur net in huis hadden zou het vreemd zijn als Janita weg moest, en het kon zijn dat de instanties ineens bezwaar gingen maken tegen het inwonen van Fleur. Ellen kon zich voorstellen dat het een eis was dat een kind in een twee oudergezin werd opgevoed.
Janita was voorlopig van belang. Tot de onrust van de afgelopen maanden was ingedaald, daarna kon ze nog kijken wat ze zou doen. Maar als ze voor de keus kwam te staan zou ze Fleur kiezen.
Ellen keek naar Janita en besefte dat ze niet meer zo genoot van Janita, en de seks, en alles aan Janita. Ze werkte haar niet op haar zenuwen, maar als ze samen in bed lagen, tegen elkaar aan, of kusten moest Ellen altijd denken dat het Fleur was. Anders vond ze het niet eens fijn.
‘Wat bedoelde ze met dat ik het probleem was?’ Vroeg Janita die zich duidelijk zorgen begon te maken. ‘Jullie hadden het toch over de vragen?’
‘Ja, daar hadden we het ook over.’ Ellen stond op. ‘Maar, Fleur heeft ook een hoop moeilijke vragen te verduren gekregen. Jij kwam gewoon op het verkeerde moment binnen vallen.’
Janita leek die smoes te nemen.
‘Blijf jij maar hier.’ Zei Ellen. ‘Kom tot je gemak, ik ga wel een rondje lopen met Fleur en neem uiteindelijk wel eten mee. Stuur maar een berichtje met wat je wil.’
‘Is goed.’ Janita liep op Ellen af en omhelsde haar. ‘Je bent geweldig bezig.’
‘Ja, bedankt.’ Ellen werkte zich los en liep naar de voordeur, in het voorbijgaan pakte ze haar jas en die van Fleur. Het was dan wel voorjaar maar het was alles behalve warm buiten.
Toen Ellen op de galerij stond keek ze in het rond. Fleur was allang verdwenen. Ze zette haar handen aan haar mond en begon Fleurs naam te roepen.
Geen antwoord.
Zuchtend liep Ellen de trappen van de galerij af en keek op de parkeerplaats rond, ook hier geen Fleur. Wel een aantal haastende verlate kerkgangers die haar met een afkeurende blik aankeken.
‘Fleur!’
Ellen maakte zich geen zorgen, Fleur was wel veilig en vooral in dit dorp. Maar ze moest niet al te ver afdwalen, en ook niet te lang. En het was juist geweest een jas aan te doen want het was alles behalve lekker weer. Duistere, onheilspellende donkergrijze wolken joegen door de lucht en dreigden hun waterige inhoud uit te storten.
Ellen stak de straat over, maar ook vanaf hier kon ze geen Fleur zien. Daarna liep ze terug naar de flat maar nu het stoepje om het gebouw heen. Daar zag ze Fleur. Ze zat op een bankje, met haar hoofd in haar handen, en keek uit over het park.
‘Hier ben je. Ik heb een jas meegenomen.’ Ellen ging naast de bank staan en hield de jas omhoog.
Fleur reageerde niet. Ellen zag wel dat ze haar hoofd iets draaide om naar de jas te kijken, maar ze zei niets.
‘Fleur, doe niet zo flauw.’
‘Ik ben niet flauw.’ Zei Fleur. ‘U wilt mij alleen maar in huis hebben voor seks. Zodat u aan mijn kutje kan zitten wanneer Janita er niet is.’





‘Zo is het niet.’ Ellen was geschokt door wat Fleur zei.
‘Jawel. Anders had u Janita er wel uit gegooid.’
‘Fleur, luister, en luister goed.’ Ellen liep voor Fleur langs en ging naast haar zitten. Ze sloeg de jas van Fleur over haar heen en trok het meisje tegen zich aan. ‘Ik kan Janita er niet zomaar uit zetten. Ze moet bij ons blijven wonen. Mensen moeten denken dat zij net als ik een moeder voor je ben. Anders komen die mensen van vandaag weer terug, maar dan nemen ze je mee.’
‘Waarom?’ Fleur klonk gekweld, misschien door de gedachte weg te moeten gaan.
‘Omdat ze vinden dat een kind een vader en een moeder moet hebben, of anders twee vaders en twee moeders. Niet één. Misschien over een jaar dat ik en Janita ruzie kunnen krijgen en dat zij weggaat, maar nu niet. Nu is het nog te vroeg. Snap je dat?’
Fleur was even stil maar knikte toen.
‘En ik wil je zeer zeker niet alleen voor de seks.’ Ging Ellen verder. ‘Ik hou van je, ik vind je lief, leuk en ik vind het fijn om bij je in de buurt te zijn. Maar ik wil je ook gelukkig zien, ik wil je zien opgroeien, wat dat betreft lijk ik op een echte moeder. Als jij zegt dat je geen seks meer wilt dan zal ik ook geen seks meer met je hebben. Maar ik dacht dat we het allebei wel leuk vonden.’
Fleur keek nu geschokt opzij.
‘Dus zeg jij het maar.’ Stelde Ellen. ‘Ik zal het jammer vinden als we dat niet meer samen konden doen. Maar ik begrijp het als jij het niet meer wil. En ik zal niet minder van je houden, dat beloof ik. Ik heb alleen het beste met je voor.’
‘Ik... ik wil het nog wel.’ Zei Fleur met een trillende onderlip. ‘Heus, ik meende het niet.’
‘Dat dacht ik al wel.’ Ellen trok Fleur iets dichter naar haar toe. ‘Maar begrijp je dat ik veel meer om jou geef dan alleen voor de seks? Dat ik ook van je zou houden wanneer we dat niet hebben?’
‘Ja, dat snap ik.’ Zei Fleur zwakjes.
‘En ga aardig doen tegen Janita, ik snap jou, maar geef het de tijd. We moeten wachten, er komt een moment dat het tussen mij en Janita niet meer gaat. Maar dat kost tijd.’
‘Ik begrijp het.’
‘Dus ga je aardig doen, of in elk geval normaal, tegen Janita?’
‘Goed.’
Ellen liet Fleur los en legde een hand onder haar kin zodat Fleur haar recht aankeek. ‘Ja? Beloof je dat?’
‘Dat beloof ik.’ Zei Fleur met een benepen stem.
‘Goed zo.’ Ellen sloeg weer een arm rond Fleur en keek uit over het park. Na een paar minuten zo gezeten te hebben schoof Fleur dichter tegen haar aan.
‘We gaan zeker niet meer naar Sneek?’ Vroeg Fleur.
‘Nee, we gaan naar Groningen dit weekend.’ Beloofde Ellen.
‘Heel het weekend?’
Ellen keek opzij en zag dat Fleur haar grijnzend aankeek.
‘Nee, alleen zaterdag wijsneus.’ Ellen aaide Fleur over haar haren. ‘We gaan zo even wandelen en daarna naar de friettent. Jij en Janita zijn een beetje overstuur en we gaan vanavond lekker ons gemak houden.’
Ellen keek weer naar het park.
‘Ben ik overstuur?’ Vroeg Fleur bijna beledigd.
‘Hoe wil je dat gedrag van net noemen dan? Normaal?’
‘Nee.’ Fleur schudde haar hoofd.
‘Maar het ligt niet aan jou.’ Ellen gaf Fleur een kus. ‘Die idioten van jeugdzorg hebben jou en Janita op de kast gejaagd.’
‘Ik vond het zeikerds.’ Bevestigde Fleur nogmaals. ‘En ik vond ze niet aardig, je zou denken dat als ze met kinderen werken dat ze aardig zouden zijn.’
‘Dat zou je denken ja.’ Knikte Ellen. ‘Ik vond dat ze niet echt aardig waren tegen jou.’
‘Ze keken me niet eens aan.’ Fleur keek neerslachtig naar de vijver. ‘En ze deden alsof ik dom was of zo.’
Ellen knikte.
‘Juf?’ Vroeg Fleur ineens. ‘Ben ik echt een domme leerling?’
‘Nee.’ Zei Ellen snel. ‘Gemiddeld, maar dat maakt je niet dom. Jon is dom, Jamal is ook niet slim, en jij bent veel beter dan die twee. Maar Marieke haalt betere cijfers dan jij. Dus jij bent niet goed, en je bent niet slecht. En daar is niets mis mee.’
Fleur keek niet beter.
‘Het gaat vanzelf wel beter.’ Beloofde Ellen. ‘Als je goed in je vel gaat zitten, en als je je goed inzet bij het rekenen en bij de Nederlandse taal komt het goed. Aardrijkskunde ben je al goed in dus daar hoef je niet naar te kijken.’
Ellen begon zich af te vragen hoe troosten en uitleggen was veranderd in een functioneringsgesprek voor school.
Fleur nestelde zich gemakkelijker tegen Ellen aan.
‘Zullen we niet eens gaan wandelen?’ Vroeg Ellen die vond dat Fleur het zich wel heel erg gemakkelijk maakte.
‘Nee.’
‘Kom op, jongedame. We gaan gewoon.’ Ellen gaf Fleur een duw en stond op.
‘Nee!’ Fleur ging languit op de bank liggen.
‘Mij best.’ Ellen liep weg en koos het pad dat rond de vrij forse vijver liep. Het grindpad lag een stuk hoger dan de vijver, maar liep op een gegeven moment tot vlak aan de waterkant. Net toen Ellen wilde omkijken hoorde ze snelle voetstappen. En verscheen Fleur hijgend aan haar zijde.
‘Klaar met bank zitten?’ Vroeg Ellen.
Fleur zei niets en pakte Ellens hand.
‘Kijk eens?’ Ellen wees naar het water, een grote bruine eend werd achtervolgd door vijf kleine gele eendenkuikens. Eens in de zoveel tijd keek de grote eens achterom om te kijken of ze haar nog wel volgden. Toen ze zag dat Ellen haar hand had uitgestoken begon ze al te blazen en zenuwachtig te kwaken.
‘Is ze boos?’ Vroeg Fleur.
‘Ja, een beetje.’ Bevestigde Ellen. ‘En ze vindt het niet leuk dat ik naar haar kleintjes wijs.’
Fleur liet Ellens hand los en bukte om de eendjes beter te kunnen zien.
‘Ze zijn lief.’ Zei Fleur toen een van de eendjes stopte om naar Fleur te kijken.
‘Niet zo lief als jij.’
‘Maar ik ben geen eend.’ Zei Fleur meesmuilend.
‘Jawel, je bent mijn kleine eendje.’
‘Een gemiddeld eendje.’ Zei Fleur.
Ellen klakte met haar tong. ‘Laat het je niet op je kop zitten.’
‘Dat doet het ook niet.’ Zei Fleur op een toon die duidelijk maakte dat ze niet de waarheid sprak.
‘Komt wel goed.’ Ellen trok Fleur weer naast zich. ‘Kom, we moeten deze wandeling even afmaken en daarna friet halen.’
Ze liepen weer omhoog en lieten het water en de eendenfamilie achter zich.
‘Waarom is Janita zo overstuur eigenlijk?’ Vroeg Fleur toen ze het paadje tussen een aantal begroeide bomen door volgden.
‘Ze vroegen of Janita of ik jou wel eens aan wilde raken.’
‘Of jullie seks met mij wilden?’
‘Ja.’
Fleur giechelde. ‘Wat heeft u gezegd?’
‘Ik heb gezegd dat dat niet zo is.’
‘En Janita?’
‘Die werd boos.’
‘Maar waarom vroegen ze dat?’
Ellen keek naar Fleur en bespeurde angst in haar blik.
‘Omdat Janita en ik lesbisch zijn dachten ze dat we misschien ook wel seks wilden hebben met jou.’
‘Janita niet.’ Stelde Fleur.
‘Maar Janita is lesbisch.’ Zei Ellen. ‘Ik val op jonge meisjes, dat is niet echt lesbisch, maar pedofiel.’ Ellen voelde dat het moeilijk was dat woord te gebruiken voor Fleur.
‘Wat is dan een pederfiel?’
‘Pedofiel.’ Zei Ellen. ‘Zo wordt een volwassene die van kinderen houdt genoemd.’
‘Oh. Dus u bent er eentje?’
‘Ja. Omdat ik van kleine meisjes hou, maar van jou nog het meest, ben ik een pedofiel.’
‘Mij maakt het niet uit hoe het heet, ik hou ook van u.’
‘Maar andere mensen maakt het wel uit.’ Zei Ellen. ‘Je hebt de agent toch gehoord? Volgens hem ben ik ziek.’
‘Maar dat bent u niet.’ Protesteerde Fleur.
Ellen wilde dat het uit te leggen was aan andere mensen. Maar dat was een onbegonnen werk. Toen ze uit de kast kwam met het feit dat ze lesbisch was werd ze van alle kanten toegejuicht. Zelfs op school was ze, op een klein groepje rotmeiden na, het coolste meisje van haar jaar. Als een jongen of meisje midden op een marktplein ging staan en riep dat hij homo, en zij lesbisch was, kregen ze een groot applaus. Ze had zich wel eens voorgesteld dat een pedofiel dat zou doen. Maar altijd als ze daarover fantaseerde liep het verkeerd af met de persoon in kwestie. Terwijl de homo en lesbo handen werden geschud, gratis proeverijen kregen en rigoureuze kortingen werd de uit de kast gekomen pedofiel nagezeten met rieken, bijlen en hakmessen. Het was veiliger om een christen in Mekka te zijn.
‘Als ik van u hou? Maakt mij dat dan ook ziek?’
‘Nee.’ Zei Ellen. ‘Ze zullen zeggen dat jij niet van mij houdt. Dat ik je heb gedwongen en voor de gek gehouden.’
‘Maar dat heeft u niet!’
‘Laten we hopen dat we het nooit hoeven te zeggen of te horen.’ Ellen gaf Fleur een kus.

Zaterdag parkeerden ze de auto aan de rand van de stad Groningen om daarna met een pendelbusje naar het centrum te gaan. Voor Fleur was het een hele belevenis want in het leven wat ze zich kon herinneren was ze nog nooit het dorp uit geweest. Behalve uiteraard met school. Maar haar moeder had haar nooit meegenomen naar andere plaatsen dan Zaanstroe. Pas nu ze met Ellen, en Janita, was kwam ze verder.
Den Haag en Scheveningen was al een belevenis voor haar geweest maar Groningen was van een heel andere orde.
Fleur keek vol ontzag naar de grote kerk toen ze op het plein uitstapten en naar de vele cafés van de noordelijke studentenstad.
‘Eerst even wat drinken hoor.’ Klaagde Janita. ‘Ik heb gruwelijke dorst.’
‘Dat hoop ik wel.’ Ellen had al een uithangbord gezien met de drankprijzen op de markt en het leek haar niet dat een student die zou kunnen betalen. Tenzij hij of zij van goede huize kwam uiteraard.
Ze namen plaats op een terras en bestelden wat te drinken terwijl ze naar de mensen keken en af en toe commentaar gaven.
Een groepje punkers, met recht opstaand haar in de meest foute en felle kleuren, ontlokte Fleur een lachbui waardoor een meisje van de groep, met dezelfde soort haar en wenkbrauwen vol met piercings haar kant op keek.
‘Die komen bij Chernobil vandaan denk ik.’ Mompelde Janita toen het groepje buiten gehoorsafstand was.
‘Wat is dat?’ Vroeg Fleur nieuwsgierig.






‘Dat leer je nog wel.’ Zei Ellen. ‘Volgend jaar in groep zeven.’
‘Is het vies dan?’
‘Daar wel.’ Zei Ellen.
‘Heeft het met seks te maken?’
‘Fleur!’ Janita keek Fleur bestraffend aan.
‘Nee.’ Zei Ellen een stuk rustiger. Zij had Fleur uiteraard al vaker het woord seks horen gebruiken dus het was voor haar niet zo schokkend. ‘Het heeft niets daarmee te maken.’
Het drinken werd geserveerd en Fleur werd nu afgeleid door een aantal studenten van een sociëteit die wel nette pakken aan hadden maar die slodderig droegen. Hun rode stropdassen zaten los om hun nekken. Hoewel ze eruit zagen alsof ze van een wild feest af kwamen waren ze nog vrolijk genoeg.
‘Wat zijn dat?’ Vroeg Fleur terwijl hij op de ruggen van de knullen wees.
‘Studenten.’ Zei Ellen.
‘Maar ze leken even oud als u en Janita.’
‘Studenten zijn grote mensen die naar een soort school gaan.’ Legde Ellen uit. ‘Een hele moeilijke en grote school.’
‘Een universiteit.’ Bevestigde Ellen.
‘Lopen ze er daarom zo bij?’
‘Nou, ze zijn lid van een soort club, en daarom hebben ze die kleren aan.’ Ellen wist zelf niet voldoende van het studentenleven om het echt goed uit te leggen. En het was al moeilijk genoeg om het Fleur te vertellen op een manier die ze begreep.
Gelukkig was Fleurs honger naar kennis nu gestild want ze keek nu naar een levend standbeeld die twee meisjes liet schrikken die vrolijk dachten te poseren en niet hadden verwacht dat het beeld ineens tot leven zou komen.
‘Wat is het verdere plan?’ Vroeg Ellen toen ze het drinken op hadden. Zelf had ze niets nodig, maar Janita knikte meteen.
‘Ik heb een nieuwe bh nodig, mijn werk bh is versleten, en ik wil het nieuwe boek van die Indiase schrijver halen.’
‘En ik wil even kijken in de speelgoedwinkel.’ Zei Fleur.
‘Dan moeten we maar gaan.’ Ellen stond op en vond meteen Fleur aan haar zij die haar hand vast had. ‘Waar eerst?’
‘Mijn bh dan maar?’ Janita liep voorop naar een lingeriewinkel waar verleidelijke en wulpse vrouwen op grote posters en borden in de etalage hingen. Ze betraden de winkel waar al een groot aantal vrouwen bezig waren de schappen door te kijken naar weinig verhullend ondergoed.
Een paar mannen en knullen hielden zich op bij de ingang en waren zo af en toe in gesprek met elkaar.
Janita mengde zich in het gewoel terwijl Fleur en Ellen op een afstand bleven hangen.
‘Heeft u ook zulke kleren?’ Fleur greep in een rek en haalde een zwart nachthemdje tevoorschijn die gruwelijk doorscheen.
‘Nee.’ Zei Ellen. ‘Janita en ik weten hoe we er bloot uitzien, dus ik hoef dat niet aan te hebben.’
‘Oh.’ Fleur streek met haar vingertjes over de stof. ‘Ik vind het wel leuk.’
‘Ze hebben alleen niets in jouw maat denk ik.’ Zei Ellen die het hemdje weer van Fleur pakte en terughing.
‘Echt niet?’ Vroeg Fleur beteuterd.
‘Ik weet het niet zeker.’ Gaf Ellen toe. ‘Maar ik denk dat mensen raar opkijken als ik zoiets voor jou ga kopen.’
‘Lijkt het u niet leuk dat ik dit aandoe naar bed dan?’ Fleur pakte een setje met een doorschijnend topje en een string. ‘Dit is toch leuker dan die pyjama?’
‘Dat wel.’ Gaf Ellen toe. ‘Maar als de verkoopster het al niet vreemd vind dan vindt Janita het wel raar als jij dat ‘s avonds aantrekt.’
‘Dat is waar.’ Fleur keek nog meer beteuterd en wierp nu haar blik op Janita die in het midden van de winkel een aantal bh’s voor haar boezem hield en leek te twijfelen welke ze zou nemen.
‘Over een paar jaar sta jij ook zo.’ Voorspelde Ellen. ‘Dan krijg jij ook echte borstjes.’
‘Maar dán is het niet raar als ik dit koop.’ Fleur trok aan de stof van het setje.
‘Nee, dan niet.’ Maar Ellen wist niet of ze het dan even leuk zou vinden als nu wanneer Fleur dat ging dragen.
‘Het is deze, wat vind jij?’ Janita kwam met een zwarte kanten bh naar Ellen.
‘Doen.’ Zei Ellen.
‘Wil jij er geen?’ Janita stak haar handen uit en legde die op Ellens shirt over haar borsten.
‘Nee dank je.’ Ellen veegde Janita’s handen weg, die liep met een miskend gezicht naar de kassa.
‘Heeft u geen bh?’ Vroeg Fleur.
‘Nee, ze zitten bij mij altijd in de weg.’ Ellen voelde de handen van Janita nog branden op haar borsten en veegde nogmaals om die aanraking kwijt te raken.
‘Volgens mijn moeder gaan je borsten hangen als je geen bh draagt.’ Zei Fleur belerend.
‘Hangen mijn borsten dan?’ Vroeg Ellen verbaasd.
‘Nee, nog niet.’
‘Nog niet... lekker positief ben jij zeg.’ Gromde Ellen terwijl Fleur giechelde. ‘Hoe komt jouw moeder aan die kennis, ze had zelf nauwelijks borsten.’
‘Die van mij waren groter, ja.’ Fleur legde haar eigen handen over haar shirt op haar borsten.
‘Dat is zeker.’ Ellen voelde de drang om Fleurs borstjes en tepeltjes te betasten, maar in deze winkel was het geen goed plan.
‘Kom, we kunnen.’ Janita kwam van de kassa af gelopen en hield een papieren tas van de winkel vast.
‘Gaan we dan naar de speelgoedwinkel?’ Vroeg Fleur smekend.
‘Goed dan. Maar we gaan niets kopen hoor.’ Waarschuwde Ellen.
‘Ik wil ook alleen maar kijken.’ Meesmuilde Fleur. Ze ging hen voor naar buiten en keek in het rond. Eerder dan Ellen of Janita had ze al het uithangbord van een grote speelgoedwinkelketen gespot en liep er met grote passen op af.
Binnen barstte het van de mensen met kinderen. Gelach vermengde zich met gejank van zeurende kinderen en bij de kassa waar wel vier meisjes stonden om af te rekenen en in te pakken was het een drukte van belang met grote speelgoeddozen.
Fleur likte haar lippen en keek snel in het rond tot ze de Barbiehoek had gezien en daar op af vloog. Ellen en Janita volgden op een afstandje en keken toe hoe Fleur een Barbie bewonderde die een pilotenoutfit aan had.
‘Deze is mooi.’ Zei Fleur. ‘Ze heeft van die mooie merkjes.’ Fleur wees op de gouden vogeltjes die aangaven dat ze pilote was en die strategisch over het uniform waren geplakt.
‘Je krijgt niets.’ Herinnerde Ellen haar.
‘Dat weet ik, maar ik kijk alleen maar.’ Fleur draaide de Barbie genietend om en zette de doos daarna weer terug. ‘Mag ik deze misschien voor mijn verjaardag?’
‘Dat zien we dan wel.’ Zei Ellen.
Fleur dartelde verder naar meisjeslego en liet Ellen en Janita achter bij de Barbies.
‘Wanneer is ze jarig?’ Vroeg Janita.
‘Eind Juli dacht ik?’ Ellen pakte haar telefoon waar ze alle data van haar leerlingen in bijhield. ‘Eenendertig Juli.’
‘Drie maandjes dus.’ Zei Janita.
‘Ongeveer.’ Bevestigde Ellen. ‘Het valt alleen midden in de vakantie dus ik denk dat het een mager kinderfeestje wordt.’
‘Kinderfeestje.’ Janita keek alsof er een doemdag was aangekondigd. ‘Kunnen we dat aan?’
‘Ik ben een lerares, natuurlijk kunnen we dat aan.’ Pochte Ellen.
‘Ik zal wel kijken of ik die middag vrij kan nemen.’ Janita pakte ook haar telefoon en voerde iets in in haar agenda. ‘Maar een verdere vakantie hebben we niet?’
‘Misschien kunnen we in augustus een paar dagen naar Duitsland of zo.’ Mompelde Ellen vaag. ‘Ik weet niet of we Fleur zomaar mee kunnen en mogen nemen naar het buitenland.’
‘Dat kunnen we wel weer vragen aan die idioten van jeugdzorg wanneer ze weer langskomen.’ Janita keek een stuk bozer. Ze was nog niet helemaal over de ondervraging door Amanda heen en had later op de avond, na de friet en toen Fleur al op bed lag, gezegd dat ze het heel moeilijk vond worden. Al had Ellen haar verzekerd dat ze met Fleur had gepraat en dat Fleur deze keer bij hoog en laag had beloofd normaal te doen.
‘Misschien als Fleur het leuk vind kan je het kinderfeestje vóór de vakantie houden.’ Stelde Janita ineens voor. ‘Dan kunnen wel al haar vriendinnen komen.’
Ellen dacht hierover na, het was een optie natuurlijk. Al zou er dan redelijk wat tijd zitten tussen het feestje en Fleurs verjaardag. De vakantie begon ruim twee weken voor Fleurs verjaardag en eindigde eind augustus.
‘We denken er wel even over na.’ Zei Ellen. ‘En Fleur moet het zelf ook willen natuurlijk. Voor hetzelfde geld wil ze geen feestje of iets.’
‘Welk kind wil er nou geen feestje?’ Vroeg Janita verbaasd.
‘Dat is ook weer een punt.’
‘Ik ben klaar.’ Fleur stond weer voor hen. ‘Janita moest toch nog boeken kopen?’
‘Ja, en dan gaan we wel gewoon rondkijken. En weer een terras opzoeken.’ Beloofde Ellen.