Het voordeel van een zwemgymles was dat Ellen niet hoefde op te ruimen. Tegen de tijd dat zij met haar klas zou komen wierpen de badmeesters en badjuffen met een monsterlijk genoegen zo veel mogelijk drijvend en zinkend speelgoed in het bad en wachtten af tot de klas verdwenen was om zo de speeltjes over te laten voor de bezoekende kinderen van woensdagmiddag.
Een tweede voordeel was dat Ellen zich ook moest omkleden en dat het omkleedgebouw slechts bestond uit twee hokken. Eentje voor de jongens en de ander voor de meisjes. Op die manier kon Ellen ongegeneerd bloot zijn met de meisjes uit haar klas en intussen ook een goede blik werpen op al het moois wat er van onder de shirtjes tevoorschijn kwam.
De meisjes letten niet op Ellen die steelse blikken wierp door het koude en vochtige omkleedhok en probeerde te kijken of er stijve tepeltjes waren door de kou.
‘Let eens niet zo op anderen.’ Hoorde Ellen ineens in haar oor.
Ze keek opzij en zag hoe Fleur haar grijnzend aankeek en haar topje over haar hoofd speelde om haar borstjes te bedekken. Haar tepeltjes waren wel stijf, maar dat kon ook zijn omdat ze haar juf had zien gluren.
‘Kijken mag toch wel.’ Mompelde Ellen terwijl ze zelf haar bikinibroekje aandeed.
‘Nee.’
Het korte gesprek vond gelukkig plaats onder de dekking van kwebbelende meisjes en werd zodoende door niemand opgemerkt.
‘Je bent wel streng hoor.’ Verzuchtte Ellen. Ze deed haar borsten in haar top en wierp nog een blik in het rond.
‘Dat moet ook.’ Het was aan de klank duidelijk dat Fleur het meende.
‘Misschien wel.’ Ellen klapte in haar handen. ‘Dames, opschieten!’
Ellen liep alvast naar buiten en voerde een kort gesprek met de oude badmeester, die zo fragiel leek dat hij nog moeite zou hebben een schuursponsje te redden, over de verwachte zomer en het zwembad.
‘Ik heb voor u de helft van bad twee gereserveerd.’ Hij wees over het ondiepe eerste bad heen naar het diepere tweede bad waar een waterglijbaan in kringelde. ‘Houdt u er wel rekening mee dat er in de andere helft mensen aan het zwemmen zijn.’
‘Ik wel, maar de vraag is of zij het doen.’ Zei Ellen terwijl ze op de jongens en meisjes wees die langzaam uit de kleedkamers druppelden.
‘Het zijn uw kinderen, ik stel u verantwoordelijk.’ Zei de badmeester toonloos. Hij draaide zich om en liep op zijn badslippers naar het tweede bad. Ellen keek hem met een nijdig gezicht na. Verantwoordelijk!
Ze hield Jon en Marcella tegen, die in één ruk door wilden rennen naar het zwembad en stelde iedereen op tot Jamal met zijn hangende buik als laatste uit het kleedhokje kwam.
‘Goed, we gaan in het tweede bad.’ Wees Ellen. ‘De ene helft is voor ons, de andere is voor andere mensen. Ik wil niet dat jullie die mensen lastigvallen. Luisteren naar mij of naar de badmeester en geen geintjes, duidelijk?’
‘Ja juf.’ Zei de klas gedwee.
‘Mooi, in mars.’ Ellen ging haar klas en voelde de beginnende zomerzon branden op haar huid. Het was heerlijk even buiten te zijn met dit weer.




Het bad was in tweeën gedeeld door een lint van rood witte boeien en Ellens verwachting van de eerste instantie werd bevestigd. Op de bodem lagen gezonken pionnetjes, kettingen en ander zinkspul. Aan de andere kant van het bad zwommen een stuk of drie oudjes keuvelend met elkaar, af en toe wantrouwige blikken werpend op de kinderen die rillend van verwachting aan de kant van het bad stonden.
‘Verdeel jullie in groepen van twee.’ Ellen liet haar leerlingen een race doen waarbij ze zich in groepen moesten verdelen. De helft van de groep dook het water in en probeerde zo snel mogelijk het gezonken afval omhoog te halen. Wanneer die boven was en op de kant wisselde de taak. Dan dook de andere helft naar beneden.
Jamal was samengegaan met Fleur. Fleur kon wel goed duiken en redelijk zwemmen, maar Jamal had altijd moeite om op de kant te komen vanwege de opstaande rand.
Ze kwamen als verliezers uit de bus, niet dat Fleur of Jamal daar erg mee leek te zitten.
Daarna volgde er een zwemwedstrijd, eerst werden de teams weer samengesmolten in twee teams waarbij de ploeg, in estafette, over de lengte van het bad moest zwemmen. Daarna deed Ellen nogmaals een race, maar dan de jongens tegen de meisjes.
De jongens waren door de band genomen sportiever en sneller. Van de meisjes was alleen Marcella in staat om op snelheid te komen. Maar de jongens hadden een Achilleshiel, of beter gezegd: twee. Ellen maakte zich zorgen over Jamal die, na omgekeerd te zijn bij het einde van het bad, een beetje wit zag en een hartaanval leek te hebben, maar hij maakte wel zijn baan af. Het tweede probleem was Jon, die vergat na erin gesprongen te zijn compleet welke baan hij moest hebben en volgde eerst een tijdje Marieke in haar kielzog voor hij erachter kwam dat hij, aangemoedigd door de schreeuwen, eigenlijk in de baan naast haar moest zwemmen. Tenminste, daar ging Ellen vanuit want Jon leek het “opzij! Opzij! De andere baan!” van de aanmoedigende jongens uit te leggen als een sein om onder de drijvende boeien door te duiken en de zwemmende oudjes de stuipen op het lijf te jagen.
Marieke was al omgekeerd en had zich gewisseld met Fleur toen Jon achter zijn fout kwam en die herstelde.
De finish was dus spannend want Marcella en Ronald, beiden sportgek, doken vrijwel tegelijk het water in toen Ewout en Mariska de kant aanraakten.
Ellen deed niet mee met de aanmoedigingen maar wachtte met haar armen over elkaar af. Marcella was licht in het voordeel omdat ze wat slanker was gebouwd dan Ronald en ze lag de eerste ronde ook op kop. Maar Ronald maakte gebruik van zijn sterkere benen, bij het keerpunt zette hij zich zo krachtig af en begon zulke wilde slagen te maken dat hij Marcella inhaalde. Marcella versnelde haar bewegingen wel, maar was niet opgewassen tegen de brute kracht die Ronald eruit perste om te winnen. Met een diepe schreeuw sloeg hij met zijn vuist tegen de rand van het bad en Ellen liet haar fluitje klinken. De jongens juichten en een aantal sprongen in het water om Ronald te feliciteren terwijl Marcella met een nijdig gezicht uit het bad klauterde en werd opgevangen door de meisjes.
‘Goed, kinderen. Vrij zwemmen.’ Kondigde Ellen aan. Ze legde haar fluitje aan de kant en nam zelf voor het eerst een duik in het water. Het was koud! Wat had ze haar leerlingen aangedaan!
De kinderen hadden geen moeite met het koude water en sprongen na de aankondiging van Ellen vrolijk hun lerares achterna.
Ellen zwom een paar baantjes tussen haar kinderen door en hield hen half in de gaten. Gelukkig hadden de meesten wel de netheid om niet bij elkaar op de schouders te gaan hangen waardoor er ongelukken zouden kunnen gebeuren. Ellen bleef even watertrappelen en keek naar de gezichten die ze het afgelopen jaar zo gewend was geraakt. En die ze ook had zien veranderen. Jon was een paar centimeter gegroeid, Jamal ook maar dan in de breedte. Marcella had een langer gezicht gekregen en Michelle had wel vijf verschillende kapsels en haarstijlen uitgeprobeerd.
Door de band heen genomen was het een bijzonder jaar geweest, ze had haar eerste faalgeval, ze had een sportmeisje, en ze had een meisje waarvan ze hield. Ellen zocht naar Fleur die tussen Marieke en Marcella in zwom. Toen Ellen keek keek ze terug en gaf een knipoog.
Een bijzonder jaar.
Ze had met de lerares van groep vijf gesproken en volgens haar waren de leerlingen die ze volgend jaar zou krijgen het tegenovergestelde van deze groep. Het zou fijn zijn weer een klas te krijgen die ze gewoon achter kon laten zonder dat ze het lokaal probeerden af te breken. Fleur zou ze natuurlijk nog elke dag zien, maar de rest zou ze geleidelijk uit het oog verliezen tot de eindmusical.
Hoewel Fleur uiteraard ook vriendinnetjes en vriendjes mee naar huis zou kunnen nemen waardoor ze niet helemaal werd afgesloten van deze groep.
De badmeester had bemerkt dat Ellen het lesgeven had opgegeven en zette de waterglijbaan aan die binnen een oogwenk werd bestormd door dolenthousiaste leerlingen.
Ellen zwom onder de boeien door en ging in het rustiger gedeelte baantjes trekken terwijl ze de kinderen met een half oog in de gaten hield.
‘Uw klas?’ Een oudere man ging naast Ellen zwemmen. Hij leek een beetje op de directeur, alleen een beetje heel erg minder gezet.
‘Ja, het zijn draken.’ Erkende Ellen. ‘Als u er last van heeft mag u er een paar verdrinken.’
De man lachte luid. ‘En hun ouders?’
‘Carrièrejagers.’ Zei Ellen met een giechel. ‘Die vinden het alleen maar lekker als ze een paar uur meer hebben om te werken. U doet ze een plezier!’
‘Daar plaats ik mijn vraagtekens bij.’ Zei de man. ‘Maar het is voor jou bijna vakantie?’
‘Weekje, anderhalf.’ Zei Ellen. ‘Ik was er net nog over aan het denken.’
‘Je bent nog jong.’ Zei de man. ‘Ga je nog op vakantie?’
‘Nee.’ Zei Ellen. ‘Ik heb sinds dit voorjaar een adoptiedochter en ik en mijn vriendin moeten een beetje zuinig aan doen.’
Er ging een lichtje op bij de man, Ellen zag zijn mond open gaan en weer sluiten. Waarschijnlijk wilde hij het fijne weten van “vriendin” maar durfde die vraag niet te stellen.
‘Kijk, daar gaat ze.’ Ellen keek naar de glijbaan en zag hoe Fleur plaatsnam op het glijvlak en zich naar beneden liet glijden.
‘Een leuk meisje.’ Zei de man. ‘Over een jaar of tien zal ze de mannen van haar af moeten slaan.’
‘Of ze wordt ook lesbisch.’ Zei Ellen. ‘En ze moet een beetje afvallen.’
‘Dat raakt ze wel kwijt tijdens de puberteit.’ Zei de man. ‘Mijn vrouw was als kind ook even breed als lang. Maar op haar twintigste was ze de mooiste van de buurt.’
‘En nu?’




‘Ze is weer geen spat veranderd sinds haar kindertijd.’ De man zuchtte. ‘Weer even breed als lang.’
Ellen proestte en slikte per ongeluk een slok water in.
‘Probeer niet alles op te drinken hé.’ Zei de man lachend.
‘Ik doe mijn best.’ Ellen voelde het zoutige gloorwater naweken in haar keel.
Om twaalf uur ging Ellen uit het water en deelde de kinderen mee dat het voor de meesten tijd werd om naar huis te gaan. Een aantal had hierop ingespeeld en zelf brood meegenomen. Maar een groot deel klom uit het bad en beloofde aan de achterblijvers terug te komen wanneer ze thuis gegeten hadden.
‘En jij?’ Vroeg Ellen toen Fleur naast haar kwam staan.
‘Mag ik dadelijk terug?’ Vroeg Fleur na even aarzelen.
‘Dan ga je dus mee om te eten.’ Zei Ellen.
‘Ik moet toch eten.’ Klaagde Fleur. ‘Ik heb honger.’
‘Met jouw omvang inderdaad.’ Ellen keek even naar de man die nog altijd baantjes aan het zwemmen was. Hij zwom nu op zijn rug en pufte terwijl hij zijn armen als een soort mislukte raderbootaandrijving naast zich liet draaien.
‘Ik ben niet dik.’ Zei Fleur gekweld.
‘Het is wat minder.’ Gaf Ellen toe. ‘Kom, dan gaan we naar huis.’
Fleur en Ellen gingen naar de kleedkamer waar een aantal meisjes al bezig was met zich om te kleden.
Ellen keek nog even naar het meisjesschoon terwijl ze zich afdroogde. Maar Fleur ging op topsnelheid, misschien om Ellen dwars te zitten zodat ze niet al te veel naar andere meisjes zou kijken. Zuchtend en steunend stond ze naast Ellen met haar armen over elkaar en tikte ongeduldig met haar voeten op de vloer.
‘Ja, ja. Ben zo klaar.’ Mompelde Ellen, ze deed het iets langzamer dan Fleur gedaan had en liep daarna samen met haar door de poort van het zwembad naar school waar haar auto stond.
Fleur was opmerkelijk stil en ook toen ze in de auto stapten zei ze geen woord. Hoewel Ellen probeerde een gesprek met haar te starten.
‘Wat is het probleem?’ Vroeg Ellen toen ze de auto weg reed.
‘Niks.’ Mompelde Fleur, ze duwde haar tas met kleren tussen haar benen en keek uit het raam.
‘Sorry dat ik weer gekeken heb.’ Zei Ellen. ‘Maar ik kijk altijd, dat weet jij ook.’
‘Het is niet dat.’ Fleur legde haar hoofd tegen de zijruit.
‘Wat is het dan?’
‘Niks!’
Ellen besloot het maar voor even te laten en reed naar huis.
‘Zal ik iets voor je smeren?’ Vroeg Ellen toen ze de deur opende om haar en Fleur binnen te laten.
‘Ik weet niet zeker of ik wel brood moet.’ Zei Fleur snibbig.
‘Wat wil je dan?’
‘Niks.’ Fleur stampte langs Ellen heen, plofte op de bank en zette de televisie aan.
‘Fleur, wat is er toch?’ Ellen ging voor Fleur staan en zakte door haar knieën zodat ze op de hoogte van Fleur kwam.
Fleur zei niets, ze keek Ellen even bozig aan en probeerde daarna langs haar heen te kijken.
‘Kom op, boos blijven heeft geen zin.’
‘Ik ben niet dik!’ Zei Fleur ineens boos. ‘U noemde mij dik.’
‘Je bent ook niet de magerste.’ Zei Ellen die een beetje snapte wat Fleur dwarszat.
Fleur keek woedend naar een deken die naast haar lag.
‘Zit je dat dwars?’ Vroeg Ellen. Ze ging naast Fleur zitten en sloeg een arm om haar heen, een arm die snel weer werd afgeworpen door Fleur. ‘Dat ik je dik heb genoemd?’
‘Misschien.’
‘Fleur, je bent een beetje mollig. Maar ik heb in het zwembad met een van de oude heren gepraat die daar rondzwom, en weet je wat die zei?’
Fleur haalde onwillig haar schouders op.
‘Hij zei dat jij een leuk meisje was, en dat je over tien jaar de mannen en jongens van je af zou moeten slaan. Dat vet raak je wel kwijt als je gaat groeien.’
Fleur leek iets milder.
‘En weet je? Ik vind je juist mooi nu. Je bent tenminste lekker om aan te raken.’ Ellen stak haar hand uit en kneep in Fleurs dij. Fleur gilde en probeerde Ellens hand weg te slaan.
‘Hé, klein dikkerdje.’ Ellen begon Fleur te kietelen. ‘Maar je bent wel mijn dikkerdje.’
Fleur hijgde uit toen Ellen stopte met de marteling van kietelen.
‘Laat mij eens zien waarom ik je zo mooi vind.’ Fluisterde Ellen in Fleurs oor.
‘Dit?’ Fleur trok met een onschuldig gezicht haar shirt iets op zodat haar buik en navel zichtbaar waren.
‘Ja, een lekker buikje, een mooie navel.’ Ellen aaide over Fleurs buik. Ze pakte met haar andere hand Fleurs shirt en trok die hoger. ‘en prachtige borstjes.’
Ellen boog voorover en zoog aan een van de tepeltjes van Fleur. Ze voelde hoe Fleur haar handen op haar hoofd legde. Ellen liet het shirt los en liet haar handen over Fleurs buik naar beneden glijden om daar onder de stretchbroekband van Fleur te verdwijnen. Ze voelde de schaamlipjes van Fleur onder haar vingers en begon die langzaam en zacht te aaien.
Fleurs handjes duwden zwaarder op haar hoofd toen Ellen met het topje van haar vingers over het kleine clitje van Fleur aaide.
Ellen liet een van haar vingers verder afdalen en wreef rond de opening van Fleurs kutje.
‘Nee.’ Hoorde ze Fleur zuchten. ‘Nee.’
Ellen wisselde van tepel en strekte haar hand en vinger uit tot het uiterste. Haar duim bleef over Fleurs clitje aaien, maar (Ellen moest even slikken) haar pink liet ze tegen het kontgaatje van Fleur aan tikken.
Fleur slaakte een zucht.




‘Ja.’ Zei ze zacht.
Ellen duwde haar pink tot de eerste knokkel bij Fleur naar binnen. Ze hoorde het meisje naar adem snakken en ze gooide haar hoofd naar achteren.
Ellen had moeite het nog echt opwindend te vinden. Ze had altijd gewalgd van kontgaatjes, daar kwam poep uit! Maar de reactie van Fleur hield haar eigen kutje ook nat.
‘Dieper.’ Zei Fleur zacht.
Ellen schudde met haar hoofd terwijl ze aan de kleine tepel bleef zuigen.
‘Dieper.’
Ellen liet haar pink wel uit Fleurs kontje glijden en duwde die daarna weer naar binnen. Maar dieper wilde ze niet gaan. Wie weet hoe haar vinger er dan uit zou komen.
‘Dieper.’
Maar Fleur wist al snel niets meer uit te brengen. Ze begon haar gebruikelijke gilletjes te slaken en net op het moment dat ze met een hoge gil klaarkwam beet Ellen in het kleine tepeltje. Fleur moest nog harder gillen maar schokte heftig.
Ellen haalde voorzichtig haar pink uit Fleurs kontje en stopte met het zuigen aan de tepeltjes. Snel keek, en rook, ze aan haar pink. Er was niets te zien en het rook niet half zo slecht als verwacht. Ze pakte een tissue van de tafel en deed haar pink af. Zonder te kijken of het papiertje van kleur was veranderd legde ze die op tafel en ging rechtop zitten. Fleur lag nog altijd halfnaakt op de bank na te soezen en Ellen speelde haar eigen broek uit zodat ze zichzelf kon vingeren.
Met haar linkerhand bespeelde ze haar eigen clitje en kutje terwijl ze met haar rechter over Fleurs rondingen wreef, haar tepeltjes beroerde en zelfs af en toe haar hand in Fleurs broek liet glijden om het vochtige kutje van Fleur te voelen.
Al snel bereikte ze zelf ook een orgasme.
‘Ik vond het lekker.’ Zei Fleur toen ze Ellen tot rust zag komen.
‘Ik ook.’
‘Moet ik brood klaarmaken?’ Fleur deed haar shirt goed en trok haar broek op. ‘Blijft u maar lekker zitten.’

De laatste gymles van dit schooljaar en Ellen was zichzelf te buiten gegaan. Voor het eerst en het laatst had ze besloten om te gaan “apenkooien”. Het spel waarbij de kinderen tikkertje speelden met een hoop obstakels. Voor deze ene keer had Ellen dus letterlijk alles uit de kast gehaald. Dit was ook om Fleur een beetje te ontlasten. Ze was de hele dag al zenuwachtig want haar feestje stond natuurlijk voor vanmiddag gepland. Er had tot noch toe niemand afgezegd en dat was al een pak van haar (en Ellens) hart. Maar het feestje zelf kon natuurlijk ook nog altijd tegenvallen.
Nu had Ellen daar alle vertrouwen in, maar Fleur had het natuurlijk nooit meegemaakt en had vannacht ook nauwelijks geslapen. Ze was zo druk aan het spoken dat ze zelfs Ellen en Janita wakker had gehouden. Janita had vandaag een vrije dag genomen zodat ze alvast een aantal voorbereidingen kon treffen.
Ellen stond intussen de kinderen aan te moedigen om zo veel mogelijk wild te doen terwijl ze bijna met gevaar voor eigen leven door de hindernissen raceten zodat ze aan de tikkers konden ontkomen.
Jamal vond het wel leuk, maar hij kwam vast te zitten in een smalle poort die Ellen had gebouwd waardoor een van de tikkers, Tim, in een kwestie van seconden acht kinderen ineens kon aftikken. Hij was wel zo sadistisch om met zijn armen over elkaar te wachten op de volgende beweging van Jamal, die zich met grof geweld door de poort moest wringen waarna Tim hem alsnog uittikte.
Na een uur blies Ellen op haar fluitje en maakte een eind aan de apenkooi waarin het apenkooien veranderd was. Ze kreeg iedereen zo ver dat ze haar meehielpen met het wegzetten van het grootste gedeelte van de spullen en daarna ging ze kijken bij het douchen.
Fleur was echt zenuwachtig, ze zag wit en lachte een neplach wanneer er tegen haar gepraat werd.
Ellen checkte haar horloge, door het opruimen was de gymles al uitgelopen, maar ze hadden vast nog genoeg tijd. Ze keek even naar de meisjes en Fleur. Het viel haar op dat Fleur zich niet echt waste. Ze wreef over haar hele lichaam, maar een hand bleef gedachteloos bij haar kutje hangen en masseerde haar lipjes.
‘Dames, voortmaken!’ Zei Ellen, ze hoopte niet dat iemand naar Fleur zou kijken en het zou opmerken. Gelukkig schrok Fleur “wakker” door de oproep van Ellen en begon zich snel af te spoelen.
Ellen besloot de meisjes even alleen te laten en de jongens op te jagen. Zoals ze al te verwachten was had het apenkooien de jongens een extra dosis energie gegeven en gingen ze druk door bij het douchen. Of in elk geval in de kleedkamer. De jongens hadden zich wel uitgekleed, of gedeeltelijk, maar in plaats van onder de douche te gaan waren ze een gevecht gestart waarbij ze de handdoeken gebruikten als een soort zwepen of touwknotsen.
Het gevecht was zo druk dat Ellen eerst niet eens werd opgemerkt en ze had een redelijk misselijkmakend beeld voor zich van Jon en Jamal die beiden poedelnaakt op een van de banken stonden en elkaar om de oren sloegen met hun handdoeken.
‘Maak het nou!’ Brulde Ellen luid toen ze de piemeltjes van Jamal (besneden) en Jon (onbesneden) zag opwippen.
De jongens keken geschrokken op.
‘Douchen nu!’ Ellen wees naar de deur van de douche en de jongens renden gillend (om aan de blikken van hun lerares te ontkomen) naar de doucheruimte.
Ellen wachtte tot de eerste jongen, zijn piemeltje goed verbergend achter zijn handdoek, naar buiten kwam zetten en liep toen terug naar de meisjeskleedkamer.
Er waren nog geen meisjes weg, maar wie zich niet aan het aankleden was deed haar haren goed of was haar schoenen aan het strikken.




‘Ook voortmaken dames.’ Zei Ellen.
Fleur trok met trillende handen haar broek aan.
‘Tot straks, Fleur.’ Marcella liep langs Fleur en legde even een hand op de schouder van Fleur en liep daarna door, bij de deur bleef ze even naast Ellen staan. ‘Bent u er ook?’
‘Fleur woont bij mij hé.’ Zei Ellen met een vermakelijk gevoel. Het was niet te peilen of Marcella haar weg wilde hebben of juist erbij.
‘Is dat een ja?’
‘Misschien.’ Zei Ellen plagerig.
‘U bent er gewoon hé.’ Michelle was naast Marcella komen te staan.
‘Misschien.’ Herhaalde Ellen.
‘Oké, dan.’ Zei Marcella onzeker. ‘Dag, juf.’
‘Tot zo, juf.’ Zei Michelle die wel doorhad dat Ellen er zou zijn.
‘Tot zo dames.’Ellen keek hoe de twee meisjes de deur door liepen.
‘Thuis is ze niet zo streng.’ Hoorde ze Michelle bemoedigend tegen Marcella zeggen vlak voor de deur dicht viel.
Ellen moest toegeven dat dat wellicht niet zo was. Maar Michelle kon het weten natuurlijk.
‘Tot zo. Ik heb er zin in.’ Zei Marieke bemoedigend tegen Fleur.
Fleur glimlachte een zenuwachtige glimlach terug.
‘Tot zo, juf.’
‘Tot zo, Marieke.’
Ellen liet nog een paar meisjes passeren en ging toen weer poolshoogte nemen in de jongenskleedkamer. De jongens, bang voor een nieuwe inspectie van hun juf, hadden de turbo erop gezet en waren nu bijna allemaal aangekleed. In dotjes verlieten ze de kleedkamer. Ellen wachtte tot de laatste weg was en deed het licht uit. In het gangetje naar de uitgang kwam ze Fleur tegen.
‘Is iedereen weg uit de kleedkamer?’ Vroeg Ellen.
‘Ja.’ Zei Fleur. Ze keek in de richting van de kleedkamer alsof ze er het liefst weer naar terug zou gaan.
‘Kom maar, dan gaan wij naar huis en daarna feesten.’ Zei Ellen. Ze sloeg een arm om Fleur en loodste haar mee.
‘Ik weet niet of ik nog zin heb.’ Zei Fleur zacht.
‘Het valt wel mee, het wordt echt gezellig.’ Ellen hield Fleur dicht tegen zich aan. ‘Je voelt gewoon zenuwen. Die verdwijnen straks als sneeuw voor de zon.’
Ze stapten de zonnige straat op en liepen naar de school en auto van Ellen. Ellen bleef Fleur bemoedigend toespreken, maar Fleur reageerde er niet op en bleef stil.
Ook tijdens de autorit.
‘Leuk geworden hé!’ Janita had de deur open gemaakt nog vóór ze het einde van de galerij hadden bereikt. Ze wees enthousiast op de deur waar een gigantische rozet met het cijfer “10” op was geplakt.
‘Als dat alleen al de voordeur is...’ Ellen rilde bij de gedachte wat er geworden moest zijn van de normaal ordelijke woonkamer.
Fleur keek achterdochtig naar de rozet.
‘Je ziet witjes.’ Zei Janita in de hoop een reactie met geluid van Fleur te kunnen horen.
‘Ze is zenuwachtig.’ Zei Ellen.
‘Niet, ik vind het wel mooi.’ Zei Fleur. Ze stak haar hand uit en bevoelde de zachte crêpepapier die om de cijfer tien was gestikt.
Ellen keek met een bezorgd gezicht de hal in maar zag dat die ongemoeid was gelaten. Háár schok kwam pas in de woonkamer. Janita had zich geweldig uitgeleefd en slingers in alle kleuren van de regenboog hingen kriskras over het plafond. Over de eettafel was een feestlaken gelegd en de cola, bakken chips en andere hapjes en frisdranken stonden klaar om bestormd te worden.
‘Wauw.’ Fleur keek in het rond en Ellen zag voor het eerst die dag een oprechte glimlach. ‘Het is prachtig, ik ben jarig!’
‘Het is jouw verjaardag, vandaag, en over een paar weken.’ Zei Janita. ‘Ga je maar even omkleden in iets anders.’
Fleur stormde naar haar kamer.
‘Was het veel werk?’ Vroeg Ellen die probeerde te kijken of ze het plafond ergens nog kon ontdekken.
‘Ja.’ Zei Janita uitdagend. ‘Ik ben nog even naar de huishoudwinkel geweest om meer slingers te halen.’
‘En de rozet.’ Vulde Ellen aan. ‘En wat meer hapjes.’
‘Ik ben ook langs de bakker geweest voor de taart.’ Zei Janita. ‘Die staat in het keukenkastje.’
‘Is de koelkast vol dan?’
‘Volgens de bakker mag deze taart niet in de koelkast, en blijft die ook vers in de keukenkastjes, of een kelderkast.’
‘Die hebben we niet.’ Concludeerde Ellen die niet graag zag dat een verrukkelijke taart in het berghok bij de fietsen en wasmachine terecht kwam. ‘En de bouwpakketjes.’
‘Allemaal geregeld, en ik heb op het werk de papiertjes met opdrachten voor de speurtocht gekopieerd.’
‘Dan zijn we klaar, mits iedereen komt opdagen natuurlijk.’
‘Maak jij je daar zorgen over?’ Vroeg Janita.
‘Ik niet, zij wel.’ Ellen knikte in de richting van Fleurs slaapkamer. ‘Ze is ze hele dag al op en top zenuwachtig. Ik heb expres apenkooien gedaan bij de gym om haar gedachten af te leiden.’
‘Hoe zie ik eruit?’ Fleur kwam door de deur en draaide in het rond. Ze had een jurkje tot haar knieën die feestelijk meedraaide en opwipte door de draaiende beweging.
‘Fantastisch.’ Zei Ellen vanuit de grond van haar hart; ze zou zweren dat ze een stukje onderbroek had kunnen zien.
‘We eten even een beetje brood.’ Kondigde Janita aan. ‘De hele middag rondkomen op snoep en fris is ongezond.’
Fleur keek zenuwachtig, maar nu blij, in het rond naar de versieringen terwijl Janita snel een paar boterhammen dubbelvouwde.
Ze aten het op, zetten een muziekje aan en begonnen te wachten.
Fleurs humeur daalde een beetje, er was nog altijd een kans dat iedereen het verstek zou laten gaan.
Ellen en Janita grijnsden elkaar eens in de zoveel tijd toe terwijl Fleur een rondje liep door de kamer en zenuwachtig weer naast Ellen op de bank plofte.
Ineens hoorden ze gerinkel.
‘De bel.’ Fleur sprong op en rende naar de voordeur waar ze een driftig, kakelend gesprek voerde met zo te horen meerdere meisjes.
Marcella, Michelle en Marieke kwamen binnen gelopen en keken met grote ogen naar de overdadige versiering.
‘Welkom, dames.’ Ellen hees zichzelf van de bank. ‘Pak maar vast wat te drinken, we wachten even tot iedereen er is.’
Janita stond ook op en stelde zich voor terwijl Ellen bij de voordeur ging kijken waar Fleur bleef.
‘Is er iets?’ Vroeg Ellen toen ze het meisje trillend bij de dichte deur zag staan.
‘Ze zijn gekomen.’ Fluisterde ze alleen maar.
‘Zie je wel.’ Ellen drukte Fleur tegen zich aan. ‘We gaan een gezellige middag hebben.’
De bel klonk weer en door het matglas Herkende Ellen al de slanke gestalte van Ronald met daarnaast de uitgedijde vormen van Jamal.
‘Laat ze maar binnen.’




Ellen liep terug naar de woonkamer waar Marcella aan een handje chips zat en met grote ogen naar Janita keek.
‘Dus u bent echt de vriendin van de juf?’ Vroeg Marieke schuchter maar gedurfd.
‘Ja.’ Zei Janita die niet wist wat daar zo interessant aan was.
‘Dat is zó cool!’ Mompelde Marcella. ‘Zo vet cool.’
Ellen vond dat het nu toch niets meer uitmaakte, de klas wist al dat ze lesbisch was en dat ze in de laatste paar dagen voor de vakantie Janita leerden kennen was geen probleem, vond ze.
Jamal en Ronald kwamen binnen en werden begroet door de meisjes, al merkte Ellen dat Jamal Janita nauwelijks aan durfde te kijken. Wie weet was het zijn geloof, al dacht ze eerder dat hij zich dingen voor probeerde te stellen die twee vrouwen samen zouden doen.
Fleur kwam ook de woonkamer binnen en wilde net een gesprek aanknopen met Marieke, misschien aanbieden haar kamer te laten zien, toen de bel weer klonk en ze terug moest naar de voordeur.
Ellen dacht dat Fleur het wel alleen af kon maar werd even later geroepen.
‘Juf Ellen! Wilt u even komen?’
Ellen liep naar de voordeur en zag daar de moeder van Jon staan, met Jon vlak voor haar.
‘U komt hem brengen.’ Concludeerde Ellen.
‘Hij was de weg kwijtgeraakt.’ Zei de moeder van Jon. ‘Daarom wil ik ook weten hoe laat het klaar is want dan kan ik hem weer komen halen.’
‘Zodat hij op de terugweg ook niet de weg kwijtraakt.’ Knikte Ellen. ‘Ik denk dat we om half zeven wel klaar zijn, ze blijven hier eten.’
‘Goed, dan ben ik hier om die tijd.’ De moeder van Jon zakte door haar knieën en draaide Jon om zodat ze hem recht kon aankijken.
‘Gedraag je, niet zomaar weggaan en gebruik je hersens.’
‘Is goed ma.’ Het was duidelijk dat Jon zich schaamde voor de behandeling van zijn moeder. Al vond Ellen geen van de waarschuwingen en de manier waarop die gebracht werden, onnodig. Toch zouden ze, Jon kennende, aan dovemansoren gericht zijn.
De moeder van Jon gaf haar zoon een kusje en liet hem daarna achter.
‘Kom maar binnen, er zijn er al een hoop.’ Zei Fleur opgewonden. Ze trok Jon mee naar binnen en deed de deur dicht.
Ellen volgde Jon en Fleur. Janita had de meisjes van zich af weten te schudden en hield zich nu bezig met het leegruimen van de koffietafel die vol had gelegen met folders en tijdschriften. Een schoonheidsfoutje.
Jon keek minzaam naar Janita en hield zichzelf aan wat cola, en sinas en 7up... in één glas.
‘Is dat lekker?’ Vroeg Marcella toen ze zag dat Jon de drie dranken bij elkaar schonk.
‘Ik wil ze gewoon tegelijk.’ Verklaarde Jon. Hij nam een slok en liet een flinke boer. ‘Waar is de vriend van juf?’
‘Ze heeft een vriendin, sukkel.’ Zei Michelle.
‘Maar juf is toch een meisje,’ zei Jon verbaasd, ‘vrouw...’
‘Ook meisjes kunnen verliefd op elkaar worden.’ Marcella sloeg haar ogen ten hemel en glimlachte naar Ellen toen ze doorhad dat die mee stond te luisteren. ‘Janita, die vrouw, is de vriendin van juf.’
Janita hoorde haar naam en keek even op om te glimlachen.
‘Oké.’ Jon snapte er niets van. Nu was hij ook niet bij de les geweest die Ellen eraan had besteed, maar zelfs als hij daar was geweest betwijfelde Ellen of hij dit had weten te onthouden.
De bel ging weer en het leek Fleur een beetje tegen te staan.
Gelukkig arriveerden de laatste bijna allemaal tegelijk en begon de woonkamer een beetje afgeladen te raken met kinderen. Ellen en Janita lieten ze even acclimatiseren en kennis maken tot Janita naar de keuken sloop. Ellen stond vlak buiten de keukendeur en hoorde een keukenkastje slaan. Daarna het zachte geklik en gesis van vuur.
‘Goed, kinderen! Even de aandacht!’ De kinderen vielen stil en Fleur keek vertwijfeld. ‘Fleur even hier.’
Fleur kwam naar Ellen en Ellen draaide haar om zodat ze naar de kinderen moest kijken.
‘Het is een beetje vroeg, maar...’ Ellen tilde een hand op om de maat aan te geven en de kinderen snapten wel wat eraan kwam. ‘Er is er een jarig, hoera, hoera...’
De kinderen zongen gedwee terwijl Janita de kamer in kwam met een grote slagroomtaart waar tien kaarsjes op brandden.
Fleurs gezicht glom toen ze de taart zag en hoe die op tafel werd gezet.
Na het verplicht drie keer roepen “Hieperdepiep... hoera!” duwde Ellen Fleur naar voren.
‘Uitblazen, in één adem. En een wens doen, maar niet zeggen.’
‘Net als vallende sterren.’ Knikte Marcella.
Fleur zoog haar adem in en blies hard richting de kaarsjes die rokend uit gingen. De kinderen begonnen te klappen en juichen en Marijn en Ronald zetten in met “Zij leve hoog!”
Janita haalde een taartmes en sneed de taart in stukken terwijl de kinderen op de eetkamerstoelen en noodstoelen gingen zitten zodat ze Fleur cadeautjes konden geven.
Met zichtbaar plezier maakte Fleur de pakjes open. Marcella, Michelle en Marieke hadden geld samen gelegd om een accessoirepakket voor de Barbie aan Fleur te kunnen geven.
Jon had een doos meisjeslego waar Fleur ook erg verrukt over was, Rianne gaf Fleur nieuwe bandjes en kralen voor haar vriendschapsbandjes-set en Mariska gaf make-up.
Ronald had een shampooset voor meisjes, Marijn had een mok met uitleg van de naam Fleur die was gevuld met snoep en Jamal had een aantal boekjes. Al met al werd Fleur goed verwend en de taart vond gretig aftrek voor ze begonnen aan de activiteiten.
Ze hadden kleine bouwpakketjes gekocht, zoals Fleur al had voorgesteld, en zetten die met de tong tussen de tanden in elkaar. Het waren bekende gebouwen die bestonden uit simpele stukken zodat het niet te lang en te gek zou worden. Het duurde ook niet lang voor er kleine replica’s van standbeelden en wolkenkrabbers op tafel stonden en iedereen blij was met hun werk.
‘Ik ga even checken.’ Janita stond ineens achter Ellen en ritselde met een blaadje voor de speurtocht.
‘Goed.’ Knikte Ellen. Janita had die ochtend aanwijzingen in het park aangebracht, maar er bestond natuurlijk altijd een kans dat zogenaamde grappenmakers een aantal dingen hadden weggehaald of omgedraaid.
Ellen lette op de kinderen, en hoe ze Jon hielpen met zijn Lincoln Monument waarvan hij de fundering nauwelijks had opgezet. Daarna werden de bouwpakketjes op een veilige plek neergezet en konden de kinderen nog wat drinken.
‘Waar is Janita?’ Vroeg Fleur zacht aan Ellen toen ze haar afwezigheid bemerkte.
‘Even de speurtocht afspeuren.’ Zei Ellen. ‘Wat vind je er tot nu toe van.’
Fleur glimlachte breed en keek naar de kinderen die her en der stonden te drinken en te praten. Daarna keek ze weer op naar Ellen. Ellen zag dat Fleurs ogen nat waren, maar ze kon niets uitbrengen. Haar mond opende en sloot zich weer.
‘Ik begrijp het.’ Zei Ellen. Ze klopte Fleur op de rug. Kussen durfde ze niet waar haar leerlingen bij waren.
Janita kwam twintig minuten later weer binnen en knikte Ellen toe.
‘Kinderen... we gaan een speurtocht houden!’ Ellen klapte in haar handen en legde uit hoe het werkte. De kinderen vertrokken onafhankelijk van elkaar, behalve Jon die werd vergezeld door Ronald zodat hij niet zoek zou raken.
Terwijl de kinderen in het park waren ruimden Ellen en Janita de kamer wat op en zetten ze de frituurpan aan.
‘Zij de aanwijzingen moeilijk?’ Vroeg Ellen toen ze de friet uit de vriezer had gehaald en bij Janita ging kijken.
‘Nou, niet echt.’ Zei Janita bedenkelijk. ‘Het zijn natuurlijk gewoon taal, reken en kijkopdrachten. Ik heb bijvoorbeeld neergezet dat ze van de vier bijbelteksten die boven de deur van de kerk hangen de nummers moesten opschrijven en bij elkaar optellen. Of het aantal pijlen die onderweg de route aangeven moeten tellen.’
‘Spannend.’ Zei Ellen droog.
‘Voor een kind wel.’
‘Ondoenlijk voor Jon.’ Zei Ellen verder.
‘Hij lijkt mij niet al te snugger, nee.’ Erkende Janita.
‘Dat is een understatement.’
Ellen ging op de bank zitten om haar benen wat rust te gunnen en af te wachten. Janita ging naast haar zitten en keek op de klok hoe de minuten verstreken.