Stuur ons je verhaal op, klik hier !!!!!!


Klik hier voor meer webcams !!

Vuur en Vlam 17 - 8294 keer gelezen
Het was benauwd binnen, maar niet zo benauwd als buiten. Ellen was blij dat ze ooit een klein bataljon aan ventilatoren had gekocht zodat er nu in elke kamer eentje stond te horren. In de woonkamer stonden er twee in de hoogste stand, in de keuken stond er een, net als in de slaapkamers van haar, Janita en die van Fleur.
Binnen was het dan benauwd, buiten was het heet, wie zich buiten waagde zonder zich ingesmeerd te hebben of zich bedekt te hebben verbrandde levend.
Puffend zaten Ellen, Janita en Fleur (liggend tegen Ellen aan) voor de televisie die het late nieuws bracht met overstromingen in zuid Frankrijk.
‘Daar ging de directeur toch naartoe?’ Vroeg Fleur met een grijns.
‘Nee, die ging naar een ander deel van zuid Frankrijk.’ Zei Ellen. ‘Dit is het Frankrijk bij de golf van Biskaje.
‘Oh.’ Fleur ging dichter tegen Ellen aan liggen.
‘Het wordt een beetje laat voor je, jongedame.’ Ellen klopte Fleur op haar hoofd. ‘Wordt het niet tijd dat je naar bed gaat?’
‘Moet dat?’
‘Dat moet.’ Zei Ellen beslist.
Fleur zuchtte en kroop langzaam van de bank.
‘Als je je om gaat kleden kom ik je zo instoppen.’ Beloofde Ellen.
Fleur liep langzaam in de richting van de deur, alsof ze hoopte dat Ellen of Janita haar terug zou roepen.
‘Wel goed uitrusten.’ Zei Ellen. ‘Ik denk dat we morgen naar de bouwmarkt gaan, ik wil de woonkamer een nieuw kleurtje geven.’
Fleur draaide zich om.



‘Maar... ik ben morgen jarig!’
‘Ah, verdorie.’ Mopperde Ellen. ‘Vergeten, volgend jaar ben je ook wel jarig.’
Fleur keek ongelovig naar Ellen en daarna naar Janita.
‘Morgen alweer?’ Zei Janita. ‘Wat hebben we een paar weken geleden dan gevierd?’
‘Dat was mijn kinderfeestje.’ Zei Fleur. ‘Morgen ben ik echt jarig.’
‘Wat zijn we toch slordig.’ Mopperde Janita terwijl ze naar Ellen keek. ‘Had je het niet kunnen vertellen?’
‘Ik was het ook vergeten!’ Ellen stak haar handen hulpeloos in de lucht.
‘Niks aan te doen, ik moet morgen gewoon werken.’ Mompelde Janita. ‘Het is nu te laat om nog iets te veranderen.’
‘Jullie zijn gemeen!’ Brulde Fleur. Haar ogen stonden vol met tranen. ‘Jullie wisten dat ik morgen jarig was.’
‘We kunnen het verplaatsen naar het weekend.’ Zei Ellen. ‘Dan hebben we wel tijd.’
‘Nee, laat maar!’ Fleur rende snikkend de kamer uit.
De deur van de kamer donderde met een klap dicht, en de tweede klap van de slaapkamerdeur volgde snel.
‘En jij zei nog wel dat ze ons niet zou geloven.’ Mompelde Ellen.
‘Nee, maar ze pakt het wel zwaarder op dan verwacht.’ Janita keek weifelend naar de deur die net met geweldige kracht dicht was geslagen.
‘Ik ga zo extra zout in de wonde strooien.’ Zei Ellen. ‘Dan gaan we daarna de slingers ophangen.’
‘Ja, ik heb morgen overdag vrij.’
‘Overdag?’ Ellen keek verbaasd naar Janita.
‘Mijn baas wil dat ik morgen wel gewoon kom werken, ik heb de shift kunnen wisselen met Johanna.’
‘Geef die baas toch eens een trap onder zijn uitgezakte testikels.’ Gromde Ellen. ‘Mijn directeur geeft mij vrij zelfs wanneer hij zelf bijna in de problemen komt en jij moet bijna op je kop gaan staan.’
‘Misschien helpt het als ik hem eens een pijpbeurt geef.’ Suggereerde Janita.
‘Dan komt jouw mond voorlopig niet meer in de buurt van mijn kut.’ Waarschuwde Ellen.
Het reclameblok na het nieuws was voorbij en er kwam een avondtalkshow met “bekende Nederlanders” waarin Ellen alles behalve geïnteresseerd was. Dus ze stond op, rekte zich uit en liep naar de kamer van Fleur.
‘Fleur?’ Ze deed de slaapkamerdeur open en hoorde een snik.
Fleur had zich niet omgekleed en lag met haar kleren nog aan boven de dekens in haar kussen te huilen.
‘Sorry dat we het vergeten zijn.’ Ellen stapte naar binnen en deed de deur dicht. ‘Voor Janita en mij is het ook nieuw.’
‘Maar u wist het. We hadden het er een week geleden nog over.’ Zei Fleur met haar stem gesmoord in haar kussen.
‘Sorry, als dat tijdens de seks was ben ik het gewoon vergeten. Ik dacht dat het eenendertig september was.’
‘Dan heeft u het dus mis!’ Snauwde Fleur toen ze even haar hoofd optilde van haar kussen.
‘Ik heb al gezegd dat we het het weekend kunnen houden. Zondag even want zaterdag zijn we bezig met de woonkamer.’
‘Die woonkamer is belangrijker dan ik?’
‘Nu wel.’ Zei Ellen. Ze wilde naast Fleur gaan zitten. Misschien zelfs de waarheid vertellen want ze was duidelijk van streek en overstuur. Ellen dacht dat ze het spel misschien iets te ver hadden doorgespeeld. Maar Fleur wist natuurlijk niet dat het een spel was, anders had ze vast en zeker allang “rijst” gebruld.
Maar Fleur maakte zich extra breed zodat Ellen geen plek had om te zitten.
‘Sorry dan.’ Zei Ellen. ‘Probeer in elk geval te slapen, morgen moeten we een hoop verf verplaatsen.’
Fleur zei niets, ze gromde even.
‘Een kus?’
‘Nee!’
‘Dan niet.’ Ellen legde even haar hand op Fleurs rug en liep toen de kamer uit.
‘Ze is kwaad.’ Deelde ze mee aan Janita toen ze de woonkamer in kwam gelopen.
‘Dat was mij al opgevallen.’ Zei Janita. ‘Gaat ze wel slapen?’
‘Ik denk het wel.’ Ellen liep naar de meterkast en haalde de tas met slingers en bevestigde in het voorbijgaan de rozet weer op de voordeur.
Janita liep naar de fietsenkelder om daar de stapel cadeautjes te halen die ze samen hadden geregeld. Ellen dacht aan haar eigen cadeau, maar dat zou ze morgenavond wel aan Fleur geven, wanneer Janita er niet was. Ze pakte een stoel en zorgde ervoor dat een half uur later het hele plafond weer was veranderd in een zee van gekleurd papier.
‘Ik ben kapot.’ Bekende Janita die had meegedaan. ‘En we moeten er op tijd uit morgen, anders is Fleur ons voor.’
‘Ja.’ Bekende Ellen. ‘We gaan maar naar bed, vergeet niet je wekker alsnog te zetten.’



Ellen werd de volgende ochtend wakker gemept door Janita. Het uitzicht vroeg wakker te moeten worden op een vrije dag was een rampzalig iets en ze wankelden samen naar de keuken om een ontbijtje te maken voor Fleur. Als dank dat zij vaker ontbijt op bed had geregeld voor hen, en natuurlijk in de hoop haar milder te stemmen voor de misleiding die Ellen en Janita de avond ervoor hadden gedaan.
Ze hadden nog geen taart gehaald dus zetten ze bovenop de boterham met chocopasta een taartkaarsje. Janita droeg het dienblad en Ellen ging haar voor om de deuren open te maken.
Fleurs slaapkamer was anders dan normaal een zootje. Fleur was blijkbaar gisteravond nog even boos geweest en had haar bureau overhoop gehaald en haar kleren op de grond gegooid.
Fleur zelf lag nog te slapen, maar toen Ellen haar aan haar schouder schudde werd ze wakker en draaide zich slaperig om.
‘Wat?’ Vroeg ze met nog half gesloten ogen.
Ellen en Janita keken elkaar aan.
‘Drie, twee, één!’ Telde Ellen.
“Er is er een jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is zij...”
Fleur begon te glimlachen en ging rechter overeind zitten, toen het lied over was klapte ze enthousiast in haar handen.
‘Jullie waren het niet vergeten!’ Zei ze beschuldigend.
‘Nee, natuurlijk niet.’ Zei Ellen. ‘We hielden je alleen maar voor de gek. En we hebben een ontbijtje gemaakt.’
Janita zette het dienblad op Fleurs schoot.
‘We hadden taart willen hebben, maar de bakker is zo vroeg nog niet open.’ Zei Janita verontschuldigend. ‘En als we taart hadden gehad dan had onze grap van gisteravond niet zo goed gewerkt.’
‘Dit is geweldig!’ Zei Fleur. Ze blies het kaarsje uit en reikte met haar hals.
Ellen boog voorover zodat Fleur haar een kus kon geven, daarna deed Janita hetzelfde, al was die kus wat korter.
‘Eet maar rustig op.’ Zei Ellen. ‘Kleed je daarna aan, in de woonkamer liggen cadeautjes.’
‘Cadeautjes?’ Zei Fleur verrast.
‘Een heleboel, en mijn ouders komen vandaag en die van Janita en meneer van Zanten, de invalmeester, komt ook. Namens de directeur en meneer van Deutekom.’
‘Een invaller die invalt.’ Grapte Janita. ‘Leuk.’
‘Beter dan bij dat rot-tankstation van jou.’ Zei Ellen.
‘Touche.’
‘Eet rustig, die cadeautjes gaan nergens heen.’ Zei Ellen tegen Fleur.
Ze lieten Fleur alleen en gingen naar de woonkamer. Ze waren allebei nog slaperig en hoopten, tegen beter weten in, dat Fleur de tijd zou nemen voor haar ontbijtje.
Maar een klein kwartier later kwam Fleur de kamer al binnen gestormd en keek, met het dienblad in haar handen, verwachtingsvol in het rond.
‘Je hebt het toch niet in je mond gepropt?’ Vroeg Janita terwijl ze het dienblad aannam.
‘Nee.’ Zei Fleur niet overtuigend.
‘Geeft niets, het is jouw dag vandaag.’ Zei Janita. Ze liep naar de keuken.
Fleur bleef dralen; Ellen en Janita hadden de cadeautjes verstopt in de loze hoek tussen de twee banken.
‘Waar ben je naar op zoek?’ Vroeg Ellen toen Janita terug kwam uit de keuken en Fleur al om de tafel heen was gelopen en nu met een onderzoekende blik naar de kast keek.
‘Nou...’ Fleur vond het blijkbaar niet netjes om direct te vragen naar de cadeautjes, dus Ellen besloot haar te helpen.
‘Deze?’ Ze greep met haar handen naar een pakje achter haar rug en hield het omhoog.
‘Ja!’ Fleur sprintte op Ellen af en nam het ingepakte kleinood over.
‘Netjes en rustig zitten, dan kan je ze allemaal uitpakken.’ Zei Janita.
Fleur maakte met een verwachtingsvol gezicht cadeau na cadeau open. Ze kreeg van Janita en Ellen een kaart met vijftig euro erin, zodat ze zelf ook wat leuks kon kopen. Maar verder waren er ook boeken, een leuke bureaulamp en uiteraard een Barbie in pilotenkleding zodat deze een carrièreswitch kon maken.
Ellen en Fleur gingen daarna naar de bakker om haar verjaardagstaart op te halen, geheel in stijl met Barbie als thema en daarna was het wachten op de gasten. De ouders van Ellen en Janita kwamen langs en gaven Fleur elk vijfentwintig euro zodat ze nu over een klein fortuin beschikte. Ook Youri kwam langs en bracht een M&M speeltje mee, met M&M’s uiteraard. De postbode bracht verjaardagskaarten waaronder een aantal van klasgenoten, en de directeur en Herman van Deutekom. Het was duidelijk dat dit de leukste verjaardag ooit voor Fleur was en toen ze die avond afsloten met friet trok Janita haar kleren aan voor het werk.
‘Hoe laat denk je terug te zijn?’ Vroeg Ellen.
‘Een uur of één.’ Zei Janita.



‘En je moet morgen gewoon werken?’ Informeerde Fleur verbaasd.
‘Ja.’
‘Misschien moet je die pijpbeurt toch eens overwegen.’ Zei Ellen.
Fleur keek verbaasd hoe Janita grinnikte en een handkusje gaf aan Ellen.
‘Ik zie je vannacht. En jou morgen weer.’ Zei Janita tegen Ellen en daarna tegen Fleur.
‘Ik wacht op je.’ Beloofde Ellen.
Janita zwaaide en liep naar de voordeur.
‘Ruim jij even op?’ Ellen stond op en keek door het raam hoe Janita naar haar auto toe liep.
‘Ik ben jarig.’ Zei Fleur beledigd.
‘Ik kom je zo helpen.’ Beloofde Ellen met een knipoog.
Fleur begon met het opstapelen van de borden. Er zou niet veel te doen zijn omdat het toch allemaal in de vaatwasser kon en er dankzij de friet geen pannen waren om af te wassen.
Ellen zag de auto van Janita vertrekken, pakte haar sleutels en liep naar buiten naar haar auto. Ze speelde het handschoenenkastje open en pakte het cadeautje.
‘Waar was u?’ Fleur had Ellen niet zien vertrekken en stond ongerust in de deuropening.
‘Even iets pakken.’ Zei Ellen die het tasje van het speciale cadeautje uit het zicht probeerde te houden.
‘Wat dan?’
‘Kom maar naar binnen, dan laat ik het zien.’ Ellen duwde Fleur zachtjes naar binnen en deed de deur dicht.
Fleur liep verbaasd naar de woonkamer en ging op een bank zitten. Ellen ging ook zitten.
‘Ik heb hier een cadeautje voor je, maar je moet beloven...’
Fleur werd ineens rood en glimlachte breed terwijl ze een kreetje van plezier slaakte.
‘...beloven dat je het aan niemand laat zien en niemand vertelt. Dat je er voorzichtig mee doet en geen gevaarlijke dingen. Goed?’
‘Ja.’ Zei Fleur. ‘Ja, ja!’
‘Alsjeblieft.’ Ellen haalde het pakje eruit en gaf het aan Fleur.
Die maakte het pakketje open en keek verwachtingsvol naar de inhoud.
‘De batterijen moet je erin stoppen.’ Zei Ellen. ‘En die tube heeft glijmiddel.’
Fleur vroeg niet waar het allemaal precies voor was, ze maakte het doosje met de vibrator open en haalde die er trillend van verwachting uit.
‘Denk je dat hij past?’ Vroeg Ellen toen Fleur de staaf uit de verpakking haalde.
‘Ik denk het wel.’ Zei Fleur terwijl ze de vorm opmat met haar vingers. ‘Dank u!’
Ze vloog op Ellen af en omhelsde haar.
‘Als jij er maar gelukkig mee bent.’ Zei Ellen.
‘Hoe werkt het?’ Vroeg Fleur toen ze weer zat, ze pakte het instructieboekje uit de doos maar keek verbaasd naar de rommelige lijntekeningen en tekst. ‘Het staat hier alleen maar in het Engelands.’
‘Kom maar.’ Ellen stak haar hand uit. ‘Maak de batterijen maar open. Kijk, deze dop schroef je eraf en dan gaan deze erin.’
Fleur keek verlangend toe hoe Ellen de onderkant weer op de vibrator draaide en een knopje omzette. Het genotsapparaat trilde ineens in haar handen.
‘Wauw.’ Fleur nam het over en hield het tegen haar wang. ‘Gek gevoel.’
‘En probeer het andere knopje eens.’ Zei Ellen aansporend.
Fleur keek op de onderkant en zette een minuscuul tweede knopje om. De vibrator begon licht uit te stralen en Fleur schaterlachte.
‘Grappig hé.’ Zei Ellen.
‘Wat is deze dop?’ Vroeg Fleur terwijl ze de knop voor het licht weer omzette en de trilling liet stoppen.
‘Als je het niet fijn vind om hem koud te gebruiken kan je daar warm water in doen zodat het fijner voelt.’ Zei Ellen.
Fleur richtte nu haar aandacht op de glijmiddel, maar hier vroeg ze niet naar. Ze leek de betekenis en werking daarvan wel te begrijpen.
‘Ben je er blij mee?’ Vroeg Ellen.
‘Ik vind het geweldig.’ Zei Fleur. Ze stond op, liep naar Ellen, met de vibrator nog altijd in haar hand, en plaatste haar lippen op die van Ellen.



Hun tongen raakten elkaar even voor Fleur weer recht ging staan.
‘Zullen we ‘m uitproberen?’ Vroeg ze.
‘Natuurlijk, in je kontje?’
‘Nee, ik ben nu tien, ik wil het in mijn kutje.’ Zei Fleur zacht.
‘Kom maar.’ Ellen kuste Fleur en ze liepen naar de slaapkamer van Janita. Fleur kleedde zich langzaam uit en ging languit op bed liggen.
‘We gebruiken wel glijmiddel.’ Zei Ellen. Ze nam de vibrator over van Fleur en pakte de tube. Ze deed een klein tipje op de vibrator en begon het uit te smeren over de schacht. Daarna kleedde ze zichzelf uit en ging naast Fleur liggen.
Terwijl hun monden in een kus verstrengeld waren zette Ellen de trilfunctie van de vibrator aan en legde de staaf in de nek van Fleur om langzaam naar beneden te laten glijden.
Ze liet het puntje trillen op Fleurs borstjes waardoor die moest zuchten daarna in haar navel en toen naar Fleurs clitje.
Fleur kreunde.
‘WAT!’
Ellen beet bijna haar tong, en die van Fleur, eraf van schrik. Ze draaide zich om en zag Janita in de deuropening staan. Janita was lijkbleek en keek met grote ogen naar Ellen die zich maar vaag bewust was van het feit dat ze de vibrator nog altijd trillend in haar hand had. Dat ze bloot was en dat Fleur bloot naast haar lag.
Ze was zich er wel van bewust dat ze niet droomde, en als ze dat deed dat ze heel snel wakker moest worden; dit was echt... dit was het einde van haar leven.
Janita draaide zich langzaam om en Ellen hoorde de deur van de woonkamer open en dicht gaan.
‘Kut.’ Zei Fleur zacht.
Ellen keek om en zag dat Fleur net zo wit was als Janita was geweest. Haar ogen stonden paniekerig en Ellen wist dat haar blik en uiterlijk niet veel anders moest zijn.
‘Kleed je aan.’ Zei Ellen snel. Ze moest zo snel mogelijk met iets komen; de meest onlogische verklaringen waren nu een optie geworden.
Ellen kleedde zich op topsnelheid aan en hoopte half dat ze ongelijk had, dat Janita niet thuis was. Maar de deur van de slaapkamer stond open, en die had Janita welzeker open gemaakt.
Ellen ging recht staan en voelde haar hart bonzen. Dit konden haar laatste vrije uren zijn.
Ze slikte een aantal keren en voelde de misselijkheid opborrelen. Ze wilde het liefst blijven liggen, of dat ze nooit wat was begonnen met Fleur. Al was dat laatste wel extreem en een beetje laat. Bovendien had ze de afgelopen maanden voor geen goud willen missen. Maar wat was goud in vergelijking met een gevangenis.
Zo koel mogelijk, met een hart die een stormmars deed, een maag die koppeltjes dook en een hoofd dat pijn deed, liep Ellen naar de deur van de woonkamer.
Ze deed de deur open en zag Janita op de bank zitten.
Dat was in elk geval wel waar.
Janita zat voorover gebogen, met haar handen gevouwen tussen haar benen en ze staarde naar de tafel, waar nog altijd het pakpapier, het instructieboekje en het doosje van de vibrator van Fleur lagen.
‘Nu al terug?’ Ellen besloot de vermoorde onschuld te spelen.
Janita keek op, nog altijd wit. Ellen had van haar leven nog nooit zo’n levensloze blik gezien.
‘Ik dacht dat je tot...’
‘Johanna nam haar eigen dienst... ik kreeg mijn dienst van haar cadeau zodat ik thuis kon zijn.’ Zei Janita met een gebroken stem.
‘Dat... is aardig van haar.’ Zei Ellen.
‘Ellen, alsjeblieft. Wat ik net gezien heb...’ Janita kon haar zin niet afmaken en keek Ellen enkel hoofdschuddend aan.
‘Wat?’ Vroeg Ellen.
‘Wat ik net gezien heb... is toch niet...’ Janita slikte, haar handen, nog altijd gevouwen plaatsten zich rond haar neus en mond. Ze blies erin wierp haar blik even in de verte en zei het toen recht voor haar raap; ‘Jij en Fleur, hadden jullie seks?’
Ellen was even stil. Het klonk te simpel. Ze kon het ontkennen? Kijken wat er dan zou gebeuren, misschien nam Janita het voor lief. Maar ze kon ook...
‘Ja.’ Zei Ellen, niet in staat om te liegen.
‘Goed.’ Zei Janita die al knikkend haar hoofd liet hangen om naar haar hangende gevouwen handen te kunnen staren. ‘Was dit de eerste keer?’
Ze keek peilend naar Ellen.
‘Nee.’
Janita slikte en klakte met haar tong.
‘Nu wordt mij zo veel duidelijk. De pogingen van Fleur om mij weg te krijgen, waarom jij en Fleur zo close zijn. Waarom ze het niets vond toen ik haar in bed wilde stoppen.’
Ellen vroeg zich af of ze in de verdediging moest springen. Bij het naar bed brengen van Fleur was er op een enkele keer na niets gebeurd.
Janita plaatste haar handen voor haar mond alsof ze zichzelf ervan wilde weerhouden meer te zeggen.
‘Is Fleur de enige?’ Vroeg ze na een paar minuten van dodelijke, ijzige, stilte.
‘Ja.’
‘Je bent lerares, zijn er echt niet...’
‘Nee.’ Bezwoer Ellen.




‘Val je dan niet vaker op... op kinderen?’
‘Ik ben een pedofiel.’ Zei Ellen. Ze vond het moeilijk dit woord uit te spreken, vooral tegenover Janita die haar bestuderend aankeek. ‘Ik val per definitie op kinderen; jonge meisjes.’
‘Oh God.’ Mompelde Janita. Ze keek weer voor zich.
‘Janita, ik snap dat dit een schok voor je is...’
‘Ik bel de politie.’ Janita stond ineens op. ‘Vallen op kinderen is niet erg, maar jij bent een grens overschreden; je mag nooit misbruik maken van een kind.’
‘Maar, Janita.’ Ellen wist dat ze snel moest handelen, als dat al zou lukken. ‘Denk aan Fleur, wat gebeurt er met haar wanneer ik...’
‘Dan groeit ze op op een plek waar er voor haar wordt gezorgd.’ Zei Janita woedend. Ze stond op. ‘En niet waar iedereen zomaar aan haar... haar.... waar iemand misbruik van haar wil maken.’
‘Ik...’ Ellen wist niet wat ze wilde zeggen; dat ze geen misbruik had gemaakt van Fleur?
‘Nee!’ Ellen werd opzij geduwd en ze zag de schim van Fleur op Janita af rennen. ‘Niet de politie, alsjeblieft, niet de politie.’
Janita keek overdonderd naar Fleur die haar bij haar werkuniform vast had en smekend omhoog keek.
‘Maar wat Ellen heeft gedaan is fout.’ Zei Janita stotterend.
‘Niet, ik vond het goed.’ Zei Fleur. ‘Bel niet de politie, alsjeblieft.’
‘Fleur, jij bent nog te jong om zelf...’
‘Ik ben niet te jong, ik ben tien.’ Fleur liet Janita los en ging opstandig overeind staan. ‘Ik hou van juf Ellen, en juf Ellen houdt van mij.’
‘Juf Ellen is gevaarlijk.’ Zei Janita. ‘Je mag niet aan meisjes zitten die zo oud zijn als jij.’
‘Daarom moet je de politie ook niet bellen, alsjeblieft bel niet de politie.’
Ellen keek met haar tong tussen haar tanden naar Fleur en Janita. Fleur pleitte op haar hardst en Janita was op haar onverzettelijkst.
‘Fleur, wat heeft Ellen bij jou allemaal gedaan dan?’
‘Een hoop leuke dingen.’ Zei Fleur. ‘En sommige dingen die ik niet leuk vond.’
‘Ja, en daarom...’
‘Maar dat was omdat ik het zelf wilde.’ Ging Fleur snel verder. ‘Maar ik hou van juf Ellen.’
Ellen zag hoe Fleur roder werd en begon te snikken.
‘Alsjeblieft, laat juf Ellen met rust. Ik doe alles maar bel niet de politie.’
Ellen las de twijfel in de ogen van Janita. Het juiste doen zou, voor haar, de politie bellen zijn. Om Ellen aan te geven. Maar Fleur lag nu huilend op haar knieën voor haar en bracht af en toe alleen nog maar een zacht “alsjeblieft” uit.
Janita ging weer zitten en keek vertwijfeld van Fleur naar Ellen.
‘Ik ga weg.’ Zei Janita na een paar minuten waarin Fleur iets tot rust gekomen was. ‘Als jij van een ander houdt, dan ben ik overbodig.’
Ellen kon dit begrijpen, het zou een zee van problemen oproepen maar het was begrijpelijk.
‘Morgen in de middag kom ik om mijn spullen op te halen. Ik hoef jullie niet te zien.’
‘Dat snap ik.’ Ellens mond voelde droog aan.
‘Goed, dan ben ik weg.’ Janita stond op en liep naar de deur.
Ellen wist dat Janita voor de gemakkelijke uitweg had gekozen. Weggaan en de problemen achterlaten. Misschien kon ze het niet over haar hart verkrijgen om haar aan te geven, misschien voelde ze nog liefde. Maar het kon ook zijn dat ze door Fleur en haar tranen was omgetornd.
‘Janita.’ Ellen liep Janita achterna die nu in de hal stond en de voordeur open maakte.
‘Zeg niets meer.’ Janita keek Ellen aan, met de deurknop in haar hand. In haar ogen blonken tranen die ze snel wegveegde met haar vrije arm. ‘Alsjeblieft, ik wil je niet meer horen.’
‘Janita, ik heb dit ook nooit gewild.’ Zei Ellen stom.
‘Wie wel.’ Janita slikte. ‘Ik zal de politie niet bellen, voor jou en Fleur. Maar alsjeblieft zoek hulp.’
‘Janita... blijf?’ Vroeg Ellen zwakjes.
Maar Janita negeerde haar, ze trok de deur open en deed die met een knal weer dicht.
Ellen stond verslagen en radeloos naar die dichte deur te staren. Ze wist niet wat er nu nog kon zijn, het was over en uit met Janita, misschien met haar leven wanneer Janita zich zou bedenken.
‘Juf.’ Ellen voelde een arm die bij haar buik rond haar heen werd geslagen. ‘Is ze weg?’
‘Ja.’ Zei Ellen moeilijk. Ze voelde nu ook de tranen komen. Ze zakte door haar knieën en omhelsde Fleur. Ze voelde ook Fleur schokken. Het was allemaal zo vreemd, zo onwerkelijk.
Dit kleine meisje was nu haar grootste probleem, en ook haar grootste zegen. De stralende ster in haar leven, de liefde van haar leven.



Het enige wat Ellen had gehoord was het tikken van de klok en de rustige ademhaling van Fleur. Ze waren niet terug naar bed gegaan maar op de bank gaan liggen. Ze hadden niets gezegd en elkaar alleen maar vast gehouden tot Fleurs ogen van de slaap waren dichtgevallen.
Ellen kon niet slapen, haar hoofd bevatte een orkaan aan gedachten en problemen die haar te wachten stonden. De slingers en versiersels aan het plafond vormden een vreemd contrast met de hel waarin haar leven zich momenteel bevond.
De zon scheen door de doorzichtige gordijnen en lieten het zwart van de nacht kennismaken met licht. Ellen vroeg zich af waar Janita nu was. Waarschijnlijk bij haar ouders, maar wat zou ze daar zeggen? Het was voor hen natuurlijk ook vreemd om een paar uur voor de komst van hun dochter nog een verjaardag gevierd te hebben waarbij alles koek en ei leek.
Van buiten klonken de geluiden van fluitende vogels. Ellen wist dat de wereld niet veranderd was, maar zij wel. In één nacht tijd waren een hoop zekerheden als glas in elkaar gestort.
Fleur kreunde zacht en draaide iets bij voor ze verder sliep.
Ellen keek glimlachend naar het gezicht van het meisje, wat was ze toch lief en mooi. Alleen als ze Fleur aankeek kon ze beseffen dat er enige zegen rustte op wat er was gebeurd. Dat er iets goeds uit was voortgekomen, of dat het door iets goeds was veroorzaakt. Maar wanneer ze haar blik afwendde en keek naar de tafel, de slingers, de televisie of wat dan ook dan voelde ze een bittere smaak in haar mond. De smaak van fouten en rampen, de smaak van verlies en problemen.
De klok tikte, de zon gleed hoger en Ellen hoorde auto’s starten van mensen die geen vakantie hadden. Daarna weer stilte op de ademhaling van Fleur na. Fleur.
Ellen hoorde en gaap en Fleurs spieren spanden zich. Ze keek naar het prachtige gezicht van het kleine meisje dat haar ogen opendeed en knipperde tegen het licht. Ze glimlachte breed toen ze Ellen zag.
‘Hoe laat is het?’ Vroeg ze.
‘Ik weet het niet.’ Bekende Ellen.
‘Hebt u wel geslapen?’
‘Nee.’
Fleur stak haar armen omhoog om zich uit te rekken en daarna rond de nek van Ellen te slaan. Ze gaf Ellen een zoen.
‘Maakt u zich maar geen zorgen, ik zal net zo goed voor u zorgen als Janita deed.’
‘Ik kan goed voor mijzelf zorgen, maar ik moet ook voor jou zorgen.’ Zei Ellen. ‘Jij bent een kind.’
‘Een kind waarvan u houd toch?’ Vroeg Fleur.
‘Met heel mijn hart.’ Bekende Ellen.
‘En ik ook van u.’ Fleur drukte zich dichter tegen Ellen aan.
Ellen gaf het hoofd van Fleur een kus. ‘Kom, we gaan wat eten en daarna... ergens naartoe.’
‘Ergens?’ Vroeg Fleur. ‘Waar?’
‘Jij mag het zeggen.’ Beloofde Ellen. ‘Het einde van de wereld.’
‘Dat is ver weg.’ Fleur stond op. ‘Hé, dat kan niet, de wereld is rond.’
‘In elk geval moeten we weg zijn als Janita komt.’ Verduidelijkte Ellen. ‘Dus we maken er maar een... gezellig dagje van.’ Ellen hield zich tegenover Fleur groter dan ze zich voelde. Het liefst was ze gebleven om met Janita te kunnen praten. Maar ze wist dat het haar niet zou helpen, Janita zou alleen maar boos worden of alsnog terugkomen op haar voornemen om de politie niet in te seinen.
En ze wilde niet dat Fleur al te veel zou merken van haar wanhoop, Fleur kon er ook niets aan doen. Die was erin gerold dankzij Ellen en Ellen moest nu ook haar last dragen.
‘Ik maak wel wat eten.’ Fleur beende naar de keuken terwijl Ellen bleef zitten. Ze rook even later de geur van eieren en toast. Fleur vond een stevig ontbijt schijnbaar een goede afleiding van een verschrikkelijke nacht en ze dekte de tafel met melk en versgeperste sinaasappelsap. Toen de eieren dampend werden binnengebracht riep ze Ellen.
‘Kijk, ik heb een gezichtje erin gemaakt.’ Zei ze trots toen Ellen op haar stoel ging zitten en ze het bord met ei en toast voor Ellen neerzette.
Ze had inderdaad met spek en ham een lachend gezichtje gemaakt waardoor Ellen moest grinniken.
‘Knap gedaan.’ Prees ze Fleur.
Fleur ging zelf aan de andere kant van de tafel zitten. Ook haar ei had een gezichtje, maar dat was blijkbaar een testmodel geweest omdat het nogal vreemd en scheef leek.
Fleur keek er even naar en daarna naar Ellen.
‘Is het mijn schuld dat Janita weg is?’
‘Nee.’ Zei Ellen snel. ‘Natuurlijk niet, maak dat jezelf ook niet wijs.’
‘Maar als ze ons niet had gezien gisteravond was ze er nog geweest.’
‘Dan was ze er wel op een andere manier en een andere keer achter gekomen.’ Zei Ellen schouderophalend. ‘Geloof mij, het ligt niet aan jou. Sommige dingen gebeuren gewoon, zoals dit.’
Fleur at een haar ei op, Ellen ook maar dan met tegenzin. Het was lekker en Fleur had er zeker haar best op gedaan, maar ze had gewoon geen honger. Haar maag protesteerde tegen elke hap die ze nam. Maar ze wilde Fleur niet beledigen of teleurstellen.
‘Weet je al waar we naartoe gaan?’ Vroeg Ellen toen Fleur begon met afruimen. Ellen keek naar de klok en zag dat het negen uur was geweest. Ze moesten weg zijn voor Janita kwam.
‘Ik ben nog nooit in de Efteling geweest.’ Zei Fleur.



‘Dan gaan we naar de Efteling.’ Zei Ellen beslist, het zou voor haar ook helpen om haar gedachten te kunnen verzetten in het sprookjesbos. ‘Maar dan moeten we wel snel weg, anders heeft het geen zin meer.’
‘Gaan we echt?’ Vroeg Fleur.
‘Wacht eens even.’ Ellen herinnerde zich ineens iets. ‘Jij kent de Efteling.’
‘Ik ben er nooit geweest.’ Zei Fleur nogmaals, al leek ze gekwetst door de twijfel van Ellen.
‘Maar je zei tegen mij dat je Jon daar achter had willen laten.’ Ellen probeerde zich iets te herinneren van het gesprek. Het was in een bos geweest of zo. ‘En je kende het sprookje van de koning met het lege hoofd.’
‘Ik ben er echt nog nooit geweest.’ Zei Fleur. Ze zette de vuile borden neer en rende door het halletje naar haar kamer. Ellen dacht even dat ze Fleur aan het huilen had gemaakt, maar die kwam terug met een aantal versleten boekjes in haar handen. ‘Hier.’
Het waren Efteling thema boekjes voor jonge kinderen. Blijkbaar had Fleur die ooit gekregen of weten te bemachtigen. Er stonden sprookjes of korte verhaaltjes in. Een boekje ging over het land van Laaf met foto’s van het Laafdorp, de ander bevatte drie sprookjes, ook met foto’s.
Ellen vroeg zich af wat ze moest zeggen, Fleur keek afwachtend en zenuwachtig.
‘Als deze boekjes je enige kennismaking zijn met de Efteling dan wordt het echt tijd dat je daar naartoe gaat.’ Zei Ellen. ‘Zet die zooi in de vaatwasser en dan gaan we.’
‘Jippie.’ Fleur pakte de borden, rende de keuken in en kwam na een hoop gerinkel weer naar buiten gerend.
Ellen keek nog eenmaal in het rond, ze vroeg zich af wat Janita allemaal zou meenemen. Het kon nooit echt veel zijn maar er zouden wellicht dierbare herinneringen verdwijnen.
‘Komt u?’ Fleur stond stuiterend van de zenuwen en rende voor Ellen uit naar de auto.
Het was nog een hele rit naar het park in Kaatsheuvel en het werd duidelijk drukker toen ze het park naderden. Ellen reed het enorme parkeerterrein op en Fleur slaakte kreetjes van plezier toen ze de lange weg naar het vreemd gevormde gebouw zag waar de kassa’s waren geplaatst af liepen en werden overspoeld met vrolijke muziek en fantasierijke beelden.
Ook Ellen vergat de breuk met Janita, niet in de laatste plaats vanwege de prijs van de kaartjes maar dat vergat ze al snel toen ze op de promenade liepen.
‘Waar wil je het eerst naartoe?’ Ellen besloot dat het de dag van Fleur mocht zijn. Fleur ging met een opgewonden gezicht voor een kaart staan.
‘Het sprookjesbos.’ Zei ze nadat ze elke centimeter van de kaart had bekeken.
‘Dan hieraf.’ Ellen had de bordjes bestudeerd en gezamenlijk liepen ze naar het gebied waar de bomen hen beschermden tegen de hete zon, paddenstoelen deuntjes pingelden en om elke hoek een nieuw sprookje wachtte.
Fleur genoot van de bewegende sprookjes, met haar hoofd in haar nek keek ze hoe de Lange Jan zijn hoofd de lucht in liet gaan. Ze staarde met een bevreemd gezicht naar de Trollenkoning en concludeerde dat de setting met Doornroosje erg griezelig was. Ellen was dat met haar eens, vooral omdat Doornroosje enorm veel weg had van Janita.
Maar Ellen genoot vooral van Fleur die duidelijk de tijd van haar leven had maar na de middag toch tabak had van de stroom van sprookjes en iets anders wilde bezoeken. Ze gingen naar het Spookhuis omdat dat Ellens favoriete attractie was en Fleur verbaasde zich over de zwevende viool en keek met grote ogen naar de dansende zerken en doden die uit kisten omhoog kwamen.
‘Wat vind je ervan?’ Ze namen even pauze op een terras en Ellen keek op haar horloge, Janita zou nu allang bij haar zijn.
‘Duur.’ Fleur keek naar de menukaart van het restaurant.
‘Tja, het eten moet ook betalen om binnen te komen.’ Zei Ellen. ‘Maar dat is geen antwoord.’
‘Ik vind het hier fijn.’ Zei Fleur toen ze de menukaart weer neerlegde. ‘Het sprookjesbos is zo groot. Heeft u ook de dansende muiltjes gezien?’
‘Ik was erbij.’ Zei Ellen. Ze tikte tegen de wang van Fleur. ‘Maar ik vind het leuker om naar jou te kijken.’
Fleur grijnsde.
‘Vond u Roodkapje niet leuk dan?’
‘Als ze echt zou zijn? Misschien.’ Ellen dacht aan de blond harige pop van het jonge meisje wat met haar mandje bij de deur van haar grootmoeders huisje stond. ‘Maar het is een pop.’
‘Ze lijkt wel veel op Marcella.’
Ellen kneep Fleur in haar neus waardoor die moest giechelen.
‘Marcella is een leuk meisje, maar jij bent veel leuker. Dat heb ik al vaker gezegd.’
Toen ze hadden gedronken liepen ze naar de Fata Morgana. Een lange rij stond al klaar om naar binnen te gaan en Ellen sloot gedwee aan. Ze stonden achter een vader die met twee opgewonden zoontjes waarvan de een niet veel ouder en de ander niet veel jonger dan Fleur was.
‘Is dat uw dochter?’ Vroeg hij terwijl ze schuifelend naar voren liepen.
‘Vandaag wel.’ Zei Ellen.
De man knipoogde naar Fleur.
‘Gescheiden?’
‘Nee.’ Zei Ellen. Ze had het vage idee dat de man behalve op zoek naar een praatje vooral wilde flirten.
‘Ik wel.’
‘Oh.’ Ellen wist niet wat ze moest zeggen, in haar ervaring waren mannen meestal redelijk rechtlijnig in hun uitspraken en gesprekken. Het was alleen meestal maar de vraag waar deze lijn naartoe liep.
‘Mijn jongens wilden dolgraag de Fata Morgana zien.’ De man knikte naar de wachtrij. ‘Ik heb al uitgelegd dat je ook een bootje in een sloot in Amsterdam zuidoost kan flikkeren. Dan zie je ook zat Marokkanen.’
‘Het is wel fijn een keertje een aantal van onze medelanders te zien die niet stelen en een baan hebben. Ook al doen ze elke paar seconden dezelfde beweging.’
De man lachte luid.
‘Juf?’ Fleur trok aan Ellens shirt en ze boog voorover om te luisteren wat Fleur te zeggen had. ‘Volgens mij vind deze man u leuk.’ Fluisterde Fleur.
‘Volgens mij ook.’ Zei Ellen zacht.



‘Als we gaan zoenen, wat gaat hij dan doen?’
Ellen keek even op naar de man die een van zijn zoontjes vast hield om te voorkomen dat hij ervandoor ging.
‘Ik denk niet dat hij de politie gaat bellen, maar hij zal het wel vreemd vinden.’
Fleur drukte haar mond ineens tegen Ellens lippen, ze kusten een paar tellen en toen ging Ellen weer recht staan.
‘Jullie hebben een goede relatie.’ Merkte de man op. Het was niet duidelijk of hij geschokt was door wat hij had gezien. Nu was het ook geen heftige zoen of een tongzoen geweest.
‘Een hele goede.’ Fleur vond duidelijk dat de reactie van de man te wensen over liet en daarbij zou nog wel komen dat hij probeerde Ellen te versieren.
‘Ze is mijn adoptiedochter.’ Zei Ellen. ‘Ze was oorspronkelijk een van mijn leerlingen.’
‘U bent lerares?’ Vroeg de man verrast, en misschien ook verlekkerd.
‘Jawel, in groep zes van de basisschool.’
‘Daar gaat deze volgend jaar naartoe.’ De man tikte op het hoofd van zijn jongste zoon. ‘Maar hoe komt ze dan bij u terecht?’
‘Problemen thuis.’ Zei Ellen. ‘En haar moeder is...’
‘Mijn moeder zit in de gevangenis en nu woon ik bij juf Ellen.’ Zei Fleur snel.
De man keek even schaapachtig en Fleur had zelfs de aandacht getrokken van de oudste met deze woorden.
‘Dat is heftig.’ Zei de man niet onvriendelijk. ‘Dan snap ik dat je een dagje Efteling wilt om te ontspannen.’
‘Nou, dat niet alleen.’ Ellen had het gevoel dat ze deze man wel kon vertrouwen, en ze kon meteen een deur voor hem sluiten. ‘Het is gisteren uitgegaan met mijn vriendin, dus ik wil mijn gedachten ook verzetten.’
‘Vriendin? In de vorm van.’ De man maakte een soort beweging met zijn handen waar Ellen niets uit op kon maken, maar ze kon wel raden wat hij bedoelde.
‘Ja, in die vorm ja.’
‘Het spijt mij dat te horen.’ Zei de man. Misschien was deze uitspraak dubbel uitlegbaar.
‘Juf Ellen heeft mij nog.’ Zei Fleur alsof ze niet alleen de man daarop wilde wijzen maar ook Ellen eraan herinneren.
‘Dat klopt.’ Ellen omhelsde Fleur even.
Ze kwamen eindelijk bij het ronde platform en stapten in een bootje terwijl ze van de steward te horen kregen dat ze hun handen binnenboord moesten houden. Hij zei het streng, maar zijn Efteling-shirt deed het effect redelijk teniet al vond de jongste zoon van de man het een beangstigende waarschuwing want hij zat strak op zijn bankje met zijn armen langs zijn lichaam alsof ze daar waren vastgelijmd.
Fleur wees vrolijk op de poppen, ze kende het verhaal al uit de boekjes, en keek met open mond naar de vele poppen die levensecht dansten, vochten, onderhandelden of hun waren aanprezen. Ze kwamen langs een paar gevangenen die smeekten om genade en hun vrijheid.
‘Zit mijn moeder nu ook zo?’ Vroeg Fleur terwijl ze wees op de poppen die hen meelijwekkend aanstaarden.
‘Dat betwijfel ik.’ Zei Ellen eerlijk. Ze hoopte dat Janita haar mond hield anders zou zij binnenkort wel zo zitten.
De wachtlijn had uiteindelijk meer tijd in beslag genomen dan de attractie deed en ze stonden sneller dan Fleur fijn vond weer op uit het bootje om op de draaiende schijf te stappen en naar de trap met de uitgang te lopen.
‘Dat was cool.’ Was Fleurs mening toen ze weer in de buitenlucht stonden.
‘Waar wil je nu naartoe?’ Vroeg Ellen die blij was wat frisse lucht te krijgen; de atmosfeer in de attractie was ongemerkt bedompt geweest.
Voor Fleur een suggestie kon doen stond de man uit de wachtrij voor Ellen.
‘Hebben jullie misschien zin in wat drinken? Ik trakteer.’
Ellen keek zijdelings naar Fleur maar die haalde haar schouders op. Wellicht vond ze het best dat de man hen wilde trakteren op veel te duur drinken.
‘Lekker.’ Zei Ellen. ‘Dank u wel.’
‘Dan moet ik mij voorstellen; ik heet Paul.’ De man stak zijn hand uit.
‘Ellen. En deze jongedame heet Fleur.’
‘Een mooie naam.’ Zei de man, al was het niet duidelijk of hij het had over Fleur of Ellen. ‘Deze dondersteen heet Alfred en de jongste Leroy. Ik weet een terrasje in de buurt, vlak bij de bob.’
Ze liepen met de man mee waarbij Fleur strak aan Ellens zijde bleef en de jongens op elke afvalbak af renden omdat die een soort magische aantrekkingskracht op hen schenen te hebben.
‘Je was gescheiden zei je?’ Vroeg Ellen aan de man.
‘Ja, drie jaar bijna.’
‘Was zij het of jij?’
‘Een beetje van allebei.’ Zei de man na even nadenken. ‘Toen we net wat kregen is zij vreemdgegaan met een ex-vriendje van haar en toen ik daarachter kwam heb ik mijzelf voorgenomen hetzelfde te doen zodra ik de kans kreeg. Dus een paar jaar geleden diende die kans zich aan en heb ik een leuke collega...’ Hij keek peilend naar Fleur, wetende dat hij zijn zin verkeerd begonnen was.
‘Genomen.’ Maakte Ellen gedecideerd zijn zin af.
‘Nou ja, daar kwam mijn ex achter, zoals de bedoeling ooit was geweest, en daarna konden we elkaar niet meer vertrouwen. Plus die collega die steeds maar meer wilde. Het hield gewoon geen stand en we zijn gescheiden voor we te veel ruzie zouden maken en onze zoontjes er last van zouden krijgen. Ik heb in mijn jeugd een vechtscheiding meegemaakt en dat tekent je voor je leven.’
‘En relaties?’ Viste Ellen.
‘Die collega is uiteindelijk ontslagen, misschien hadden we nog wel wat kunnen hebben als ik haar de laan niet had uitgestuurd, en sindsdien ben ik een vrije vogel.’
‘En je ex-vrouw?’
‘Die zit, ironisch genoeg, samen met die ex-vriend van haar in noord Italië op het moment. Dus heb ik de kids drie weken.’
‘Even over die vrije vogel... ik hoop niet dat die vogel van plan is bij mij te landen.’
‘De vrije vogel heeft alleen maar zin in takjes die hem laten landen.’ Zei de man met een schalkse grijns.
‘Nou, deze net gekooide en verse vrije vogel heeft het helaas niet zo op takjes.’ Zei Ellen even cryptisch. Ze wierp een blik op Fleur die het gesprek volgde en met opgetrokken wenkbrauwen luisterde.
‘Ergens wel jammer, deze vogel houdt namelijk wel van een paradijsvogeltje.’
‘Hoe ernstig ik het ook waardeer om een paradijsvogel genoemd te worden, ik val gewoon niet op jou en jouw type. Al hoop ik dat het drinken wel blijft staan.’



De man lachte luid. Hij wees op een skihutachtig huisje van zware bruine balken en een terrasje waar ze gingen zitten. De kinderen namen plaats aan een tafel waar een soort spelletje was geïnstalleerd met ringen en touwtjes al keek Fleur wel af en toe verlangend naar Ellen, en andersom. De man haalde intussen cola en plofte na de kinderen bediend te hebben naast Ellen.
‘Wat bevalt je dan niet aan mij?’
‘Je clitje zal wel te groot zijn.’ Merkte Ellen op.
De man moest weer hard lachen, Ellen keek even naar Fleur. Die had de opmerking ook gehoord omdat ze half mee aan het luisteren was en had een brede glimlach.
‘Waarom is je vriendin dan eigenlijk bij jou weggegaan?’
‘Och, we waren al een aantal jaren bij elkaar en toen namen we Fleur in huis.’ Ellen nam een slok van haar cola. ‘En drie meiden bleek er gewoon één te veel.’
‘Dus ze is niet verliefd op een ander?’
‘Niet dat ik weet.’ Zei Ellen schouderophalend. ‘Al is ze niet altijd lesbisch geweest. Ze heeft een aantal jongens gehad tijdens haar tienerjaren.’
‘En jij hebt het nog nooit geprobeerd met een man? Hoe oud ben je eigenlijk?’
‘Midden twintig.’ Zei Ellen die dat niet wilde vertellen, lesbisch of niet ze bleef net als alle vrouwen vaag over haar leeftijd. ‘En ik moet er niet eens aan denken met een vent iets te doen.’
‘Het is anders hartstikke lekker.’ Zei de man ondubbelzinnig.
‘Ik vind een worst alleen lekker als ze in de pan liggen te sissen.’
‘Auw.’ De man trok een pijnlijk gezicht. ‘Dan ben je gevaarlijk.’
‘Het ligt eraan wat jij van plan bent met je worst.’
‘Geloof mij, alle plannen die ik had zijn nu gewijzigd.’
‘Dat hoopte ik. Hoe oud ben jij eigenlijk?’
‘Eind dertig.’ Zei de man even vaag en met een glimlach.
‘Als ik al zin heb in worst hoeft het niet zo’n oud bierbommetje te zijn.’
De man lachte weer om het daarna over een andere boeg te gooien.
‘Je was lerares?’
‘Ja, ben ik nog steeds hoor. Ik geef les aan groep zes.’
‘Waarom heb je daarvoor gekozen?’
‘Ik wil kinderen gewoon dingen leren.’ Loog Ellen. ‘Al schijn ik wel heel erg streng te zijn, nu hebben de kinderen van tegenwoordig dat wel nodig.’
‘Nou…’ de man wierp even een blik op zijn zoontjes.
‘Jij bent toch niet iemand van het slag dat altijd verkondigd dat zijn kinderen engeltjes zijn?’ Vroeg Ellen. ‘Het dat doet mijn kind niet syndroom?’
‘Nou...’ De man durfde hier blijkbaar geen antwoord op te geven.
‘Dan ben je niet de enige.’ Zei Ellen. ‘Ik had afgelopen jaar ook een jongen in mijn klas, die was nog te dom om voor de duivel te dansen. Als hij hier uit de pagode zou springen zou hij nog niet slim genoeg zijn om de grond te raken. Zijn moeder wist wel wat voor vlees ze in de kuip had en was het met mij eens toen ik voorstelde hem speciaal onderwijs te geven. Zijn vader... dat was een ander slag.’
‘Hij vond dat zijn zoon niets fout deed?’
‘Hij vond dat ik geen les kon geven.’
‘Autsch, dat komt hard aan.’
‘Valt wel mee, en er is niets op gebaseerd. Ik geef al vier jaar les en dit is de eerste keer dat er een kind zou blijven zitten of naar speciaal onderwijs moest. Dus er bestaat geen twijfel dat hij ongelijk had.’ Ellen dronk weer van haar cola.
‘Ik moet even mijn president een handje geven.’ De man stond op.
‘President bierbom?’ Informeerde Ellen.
‘Haha, ben je een feminist of zo?’
‘Nee, alleen lesbisch. Maar het is leuk te zien dat jij er zo onzeker van wordt.’
De man werd roder en liep naar een apart gebouwtje waar de wc’s waren.
Ellen draaide zich half om zodat ze naar de kinderen kon kijken.
De oudste jongen deed schijnbaar iets wat de jongste niet kon waarderen.
‘Lul!’ Riep het jochie uit.
‘Je weet niet eens wat je ermee kunt.’ Zei de oude wijsneuzerig.
‘Plassen.’ Zei de jongste.
‘En seks hebben.’ Zei de oudste snoeverig. ‘Maar jij weet niet wat dat is.’
‘Welles!’
‘Weet jij wat seks is?’ De oudste keek naar Fleur.
Die keek hem duister aan, duidelijk dat het onderwerp haar niet aanstond. ‘Ja.’
‘Seks is wanneer je kinderen maakt.’ Knikte de jongste blij met zo veel kennis.
‘Niet alleen wanneer je kinderen maakt, kabouter, ook wanneer je gewoon zin hebt in seks.’ De oudste keek zijn jongere broertje hooghartig aan.



‘Heb jij er dan wel eens zin in?’ Vroeg de jongere nieuwsgierig aan zijn broer.
‘Natuurlijk.’ Pochte die, Ellen nam dit met een grote korrel zout. Maar waar ze bang voor was gebeurde al. De jongen draaide zich naar Fleur. ‘Heb jij ook zin in seks?’
‘Nu?’ Vroeg Fleur met een opgetrokken neus.
‘Heb je nu zin in seks?’ Vroeg de jongste verbaasd.
‘Nee.’ Zei Fleur.
‘Natuurlijk niet, dat is alleen voor ouderen.’ Zei de oude jongen alsof hij al tot die groep behoorde en hij klopte zich op zijn borst. ‘Zij is nog te jong.’
‘Helemaal niet.’ Snauwde Fleur.
Het gezicht van de jongen veranderde van snoeverig naar geïnteresseerde verbazing.
‘Heb jij het dan al eens gedaan?’
Fleur schudde even verdwaasd met haar hoofd en keek de twee verloren aan.
‘Het?’ De jongste wist duidelijk niet echt wat er achter het woord school. Maar hij vond het blijkbaar heel belangrijk.
‘Zeg ik niet.’ Besloot Fleur om de waarheid heen te draaien.
‘Ja dus, echt wel.’ De glimlach van de elfjarige jongen werd breed. ‘Je hebt het al eens gedaan!’
Ellen prees zich gelukkig dat het erg lawaaiig was in het park en het terras niet echt vol zat want de jongen praatte heel luid.
‘Hou erover op.’ Fleur keek hulpzoekend naar Ellen en toen ze zag dat die keek stond ze op en liep op Ellen af.
‘Maken ze het je moeilijk?’ Vroeg Ellen toen Fleur vlak naast haar stond.
‘Ik vind ze niet leuk.’ Zei Fleur. Ze leunde tegen Ellen aan.
‘Ik heb het gehoord.’
‘Heb ik u verraden?’ Vroeg Fleur zacht.
‘Nee hoor. Die knullen bedenken ook maar wat.’ Ellen aaide Fleur over haar blonde haren. ‘Maak je niet dik.’
Fleur grinnikte en keek daarna serieuzer.
‘Zou Janita al weg zijn?’ Vroeg ze.
Voor Ellen was het of Fleur een trap gaf tegen een van haar tentharingen waardoor het doek verstikkend op haar neerkwam.
Ellen wierp even een blik op de jongens die weer met het spel waren begonnen.
‘Een klein kusje, ik heb het even nodig.’ Zei Ellen. Ze plaatste haar lippen op de mond van Fleur en hun tongen raakten elkaar even.
‘Ze zoenen!’ Ellen liet Fleur snel los. Ze wist dat ze fout had gezeten. De oude jongen was opgestaan uit zijn stoel en wees naar Ellen en Fleur. ‘Zag je dat? Ze waren aan het tongen!’
Ellen voelde haar bloed uit haar gezicht wegtrekken, maar Fleur koos de aanval.
‘Helemaal niet, blinde aap!’ Brulde ze in de richting van de jongen.
‘Jawel, ik zag het. Ik zag het!’
‘Problemen?’ Paul was teruggekeerd en checkte of zijn rits dicht zat.
‘Ze waren aan het zoenen, papa!’ De jongen verliet snel de tafel.
‘Wat is daar vreemd aan?’ Vroeg Paul die een laatste slok van zijn cola nam.
‘Nee, niet zomaar. Echt aan het zoenen. Bekken... tongen!’
De man trok zijn wenkbrauwen op en keek grinnikend naar Ellen.
Ellen besloot het koel te spelen. Ze moest in elk geval wegwezen.
‘Ik denk dat ik moet gaan, als je adoptiedochter een kusje geven al als seksueel wordt gezien.’
‘Dat snap ik.’ Zei Paul. ‘Mag ik in elk geval als laatste groet zeggen dat je een geweldig knappe vrouw bent, dat ik het jammer vindt dat je niet op mannen valt en bovendien dat je ex vriendin niet zo slim is om zoiets moois te laten lopen.’
‘Mag ik dan als afscheid zeggen dat ik het jammer vind dat jij geen vrouw bent.’ Ellen stond op en gaf Paul een hand. De jongen dribbelde van verontwaardiging rond zijn vader heen omdat hij niet aan het woord werd gelaten en niet geloofd werd. Fleur keek broeierig naar de jongen.
‘Ik ben er redelijk tevreden mee.’
‘Bedankt voor de cola.’
‘Nog een fijne dag.’
Met nog een zwaai liepen Fleur en Ellen weg. Toen ze het terras verlieten hoorden ze de jongen weer.
‘Maar pap, ze waren echt aan het tongzoenen, ik zag het!’
‘Je beeld je dingen in, Alfred. Het is gevaarlijk zoiets te roepen.’
‘Maar ik zag het echt!’
‘Alfred!’




Toen ze om de hoek waren voelde Ellen zich beter, ze bevonden zich nu op een pleintje met verschillende kleine souvenirwinkels. Ze begon zelfs te lachen.
‘Krijgen we problemen?’ Fleur keek peilend om.
‘Nee hoor.’ Zei Ellen zelfverzekerd. ‘Paul, de vader van die jongens, geloofde hem niet.’
‘Ik was wel bang.’ Bekende Fleur. ‘Als die vader hem wel had geloofd was ik u kwijt geweest.’
‘En ik jou ook.’ Ellen drukte Fleur even tegen zich aan. ‘Waar zullen we in gaan?’
‘De wildwaterbaan?’ Vroeg Fleur wijzend op de ingang van de Piraña.
Het park sloot om acht uur in de avond, Ellen en Fleur plaatsten zich uitgeteld in de auto en sloten aan bij de enorme stroom auto’s die de parkeerplaats verlieten.
‘Lukt het wel?’ Fleur had al gezien dat Ellen extra moe was.
‘Natuurlijk.’ Zei Ellen met een glimlach. Al was ze er zelf ook niet echt zeker van, ze was nog nooit in slaap gevallen tijdens het autorijden, maar het kon natuurlijk vanavond de eerste keer zijn. Ze was al twee dagen achter elkaar wakker en maakte zich zorgen dat Janita iets had uitgevoerd thuis. Of meer dan Janita mocht.
Ze draaiden bij Den Bosch de A2 op en reden naar het noorden terwijl de zon langzaam wegzakte. Fleur was ook stil, ze voelde waarschijnlijk de spanning van Ellen en was ook moe van de dag. Het was al donker toen Ellen de auto parkeerde en met trillende benen van de zenuwen en vermoeidheid naar de voordeur toe liep.
Binnen was er weinig veranderd. Er waren een paar details verdwenen. Boeken die van Janita waren, foto’s van haar ouders, haar broer en neefje. Haar kleren waren uit de kledingkast gehaald en een paar seksspeeltjes waren meegenomen. Op de tafel lagen de sleutels van Janita en twee enveloppen. Eentje was voor Fleur en de andere voor Ellen.
‘Mag ik hem lezen?’ Fleur pakte de brief en leek bang te zijn voor de inhoud.
‘Hij is voor jou.’ Ellen pakte haar eigen enveloppe en twijfelde. Ze was te moe om te kunnen lezen dacht ze, ze wilde naar bed en nagenieten en dromen van de afgelopen dag.
Fleur maakte haar enveloppe open en haalde er een brief uit die ze begon te lezen.
Ellen wachtte af en zag de ogen van Fleur langs de regels schieten, haar gezichtsuitdrukking veranderde van Blij naar boos, kwaad naar neutraal.
‘Wat staat erin?’
‘Dat mag ik niet zeggen staat erin.’ Zei Fleur. ‘Maar Janita heeft geschreven dat wat u doet niet normaal is en gevaarlijk. Dat ik tegen u moet zeggen dat u hulp moet zoeken en niet meer aan mij mag zitten. Als ik wil praten kan ik dat met haar doen, of met een dokter of met de directeur van de school.’
Fleur keek even naar de brief.
‘Gaat u hulp zoeken?’
‘Dat weet ik nog niet.’ Zei Ellen.
‘Maar als u hulp gaat zoeken dan mogen wij geen seks meer hebben?’ Vroeg Fleur.
‘Dat zal wel niet, en misschien moet jij wel weg omdat ik gevaarlijk voor je ben.’
‘Maar ik wil niet weg, en u bent niet gevaarlijk!’ Zei Fleur geschrokken. ‘U mag nog gewoon... ik wil nog gewoon seks met u hebben hoor.’
Ellen glimlachte voor zover haar vermoeide lijf en leden dat toestonden.
‘Wat staat er in uw brief?’
Ellen maakte de enveloppe open.

“Lieve Ellen

Ik schrijf zo ook een brief voor Fleur, maar eerst voor jou. Ik kan toch niet slapen.
Ik ben niet boos meer, maar vind het wel walgelijk wat ik heb gezien, ik zal niet snappen en wil ook niet snappen wat jij ziet in kinderen en begin mijzelf nu een hoop dingen af te vragen. Dingen waarvan ik niet zeker weet of ik er wel een antwoord op wil hebben.

Ellen, zoek hulp! Er is zo veel beschikbaar, ga naar de dokter. Ik snap dat je niet naar de politie kan of gaat maar ik wil wel dat je ergens naartoe gaat. Dit is niet gezond, je bent ziek in je hoofd. Eraan denken is al verkeerd laat staan dat je het nog gaat doen ook. Denk aan Fleur! Ik weet niet hoe vaak jullie al hebben gedaan wat ik heb gezien, maar ook zij zal er problemen mee krijgen. Ik kan best wel geloven dat ze het nu leuk vind, maar over vijf of tien jaar krijgt zij er ook problemen mee.

Alsjeblieft, doe het. Ik hou nog steeds van je, ondanks wat ik heb gezien en nu ik weet wat je bent. Denk aan je baan, denk aan wat wij ooit eens hadden. ZOEK HULP!

Ik stop nu met schrijven, ik ben al aan het huilen. Tot ziens, mijn liefste.”

Ellen had bij het laatste stuk willen huilen. Maar het eerste gedeelte stak haar te hard. Ziek? Ze voelde zich niet ziek. Misschien had Janita wel een beetje gelijk over de problemen die het kon veroorzaken bij Fleur, maar Ellen zou Fleur daarin bijstaan. Het was echt niet dat ze Fleur zag als een onenightstand. Fleur woonde hier, en over vijf of tien jaar hopelijk nog steeds. Ellen zou voor haar zorgen!
‘Bent u boos?’ Vroeg Fleur die Ellens vertrokken gezicht zag.
‘Ja.’ Zei Ellen. ‘Maar niet op jou hoor.’
‘Dat snap ik wel.’ Zei Fleur.
‘Ik wil naar bed.’ Ellen legde de brief op tafel. ‘Moet ik jou instoppen?’
‘Doe niet gek, ik slaap bij u.’ Fleur legde haar brief naast die van Ellen.
‘Ik ben helaas te moe voor seks.’
‘We hoeven toch niet elke dag seks te hebben.’ Fleur omhelsde Ellen. ‘Ik vind het gewoon fijn om bij u te zijn. Laat Janita maar lekker schrijven.’
‘Blij dat jij ook zo denkt.’ Ellen gaf Fleur een kus en had toen het gevoel dat de vloer onder haar op instorten stond. ‘Kom, naar bed.’





Copyright © www.oops.nl
----oops.nl----
Home
Sexverhalen
Hetero
Eerste keer
Homo
Lesbisch
Plassex
Tieners
SM
Groepsex
Overspel
Familie
Bisex
Overige
Partners