‘Dit briefje geef je aan je vader of moeder, of verzorger en zeg dat ik ze absoluut wil spreken.’
Ellen hield het briefje van de ouderavond omhoog. ‘Als je het kunt onthouden dan zeg je maar dat ik een goede band met de ouders van mijn leerlingen belangrijk vind.’
Ellen gaf de briefjes aan de leerlingen die het weer door de klas verspreidden.
‘Goed, dat doorgesproken hebbende heb ik nóg een boodschap voor jullie ouders; over een maand gaan we naar het Naturalis in Leiden.’
Er ontstond rumoer in de klas tot Jon zijn vinger opstak en de eerste slimme vraag van zijn leven stelde; ‘Wat is dat juf.’
‘Dat is een museum.’
Het eerst vragende rumoer sloeg om in een soort gekreun.
‘In groep vijf gingen we nog naar de Efteling.’ Klonk het zeurend van Marcella.
‘Ja, en dit jaar gaan jullie op kamp.’
Dat nieuws kwam wel goed aan.
‘Wanneer is dat?’ Vroeg Marcella zonder haar vinger op te steken.
‘Het voorjaar pas.’ Zei Ellen. ‘De precieze datum wordt nog voor de kerstvakantie aan jullie, en jullie ouders verteld. In elk geval ik wil dat jullie tien november weten dat jullie geen normale les hebben en om half negen hier moeten zijn, anders vertrekt de bus naar Leiden zonder jullie.’
Ellen liet het nieuws nog even doorwerken voor ze de klas aan het werk zette.
De klas was rustig bezig aan hun aardrijkskundeopdrachten en Ellen keek rond en daarna naar Fleur.
Die was aan het werk, maar die keek niet blij. Ze had een betraand gezichtje wat Ellen bij binnenkomst niet was opgevallen.
Ellen stond op en liep naar het bankje van Fleur waar ze op haar hurken ging zitten.
‘Is er iets?’ Vroeg Ellen zo zacht, maar verstaanbaar, mogelijk.
Fleur haalde haar neus op en keek Ellen aan. Ze schudde haar hoofd.
‘Je liegt.’ Zei Ellen zacht. ‘Kom mee.’
Ze voerde Fleur mee uit de klas en sloot de deur achter zich.
‘Wat is er aan de hand?’
De tranen van Fleur begonnen weer te stromen.
‘Je kan het mij gerust vertellen.’ Zei Ellen. Ze had willen toevoegen dat ze met elkaar hadden gedoucht, maar ze wilde Fleur hier niet extra aan herinneren. Misschien dacht Fleur hier ook aan want ze zuchtte een aantal keren diep en hervond zichzelf toen.
‘Mijn moeder zal niet komen.’
‘Waar naartoe?’
‘Naar de ouderavond.’
‘Waarom weet je dat zo zeker?’ Vroeg Ellen.
Fleur zuchtte. ‘Ze vindt mij niet belangrijk.’
Dit antwoord schokte Ellen. Als ze een sm sessie deed met Janita had ze dit ook wel eens gezegd, maar ze wisten beiden dat dit in het echte leven niet waar was.
‘Hoe bedoel je, leg uit.’
‘Sinds papa weg is zegt ze dat ze niet voor mij wil zorgen.’
‘Zegt ze dat?’
‘Ja.’
Ellen nam dit verhaal met een korrel zout, ze had tijdens een conventie wel eens gehoord hoe een leerling had beweerd dat het thuis werd mishandeld en dat na nader onderzoek en wroeten door instanties hier niets van waar bleek te zijn.
‘Laat je moeder toch maar het briefje zien.’ Zei Ellen vertrouwelijk. ‘Kom, je moet weer aan het werk.’



Fleur bleek gelijk te hebben, de week daarop was elke ouder aanwezig, zelfs die van Jon die (verrassend genoeg) succesvolle ondernemers waren en veel slimmer dan hun zoon. Zijn vader stelde op gegeven moment zulke rake vragen dat Ellen half hoopte dat hij zijn mond zou houden.
Maar van de moeder, of vader, van Fleur was geen spoor.
Daarom vroeg Ellen de volgende dag of Fleur haar moeder een briefje wilde laten schrijven waarom ze niet wilde komen. Ze wachtte twee dagen op antwoord en ondervroeg Fleur weer. Die zweerde bij hoog en bij laag dat ze de boodschap had doorgegeven maar dat haar moeder gewoon niet reageerde.
Ellen wilde nu het echte verhaal wel eens weten en besloot woensdagmiddag een verrassingsbezoek te brengen aan het huis van Fleur. Vandaar dat ze zich een paar uur na de gymles terugvond in een straat waar ze liever niet had willen zijn.
Ze had vroeger vaak gelachen om de scénes in “keeping up appereances” waarbij de nette Hyacint bij haar zus en man, Onslow, langsging en in de bouwvallige straat als een vis op het droge leek, maar Ellen wist nu hoe zij zich moest voelen.
Het was een straat met alleen rijtjeshuizen die blijkbaar ooit net geweest waren. Maar dat was nu niet meer het geval. Alle voortuinen waren overwoekerd met onkruid en in de parkeervakken stonden afgeleefde auto’s. Ellen had het adres van Fleur op een briefje geschreven en volgde de stoep tot ze bij het juiste nummer zou aankomen.
De tuin van het huis waar Fleur woonde zou alleen maar interessant kunnen zijn voor een bioloog. Grote varens overwoekerden het pad en het binnenvak wat waarschijnlijk ooit een grindveld was geweest. Nu was er weinig meer van over dan een groene massa.
De deur was al net zo armzalig, de verf bladderde in grote strepen ervan af en het ruitje was gerepareerd met hardboard en tape.
Ellen drukte op de bel en hoorde de simpele zoem die ze al verwacht had bij dit soort huizen. Na enige tijd werd er open gedaan door het meest afzichtelijke monster dat ze ooit had gezien.
De moeder van Fleur had niets van het uiterlijk van haar dochter; ze was schriel, klein, afgeleefder dan de auto’s buiten en had kort grijzend haar. Het werd Ellen ook duidelijk waarom Fleur nooit borsten had gezien; haar moeder leek ze niet te hebben.
‘Wat mot je?’ Vroeg de vrouw, en een rottend gebit en zurende lucht kwamen Ellen tegemoet.
‘Ik ben de lerares van Fleur.’ Zei Ellen zakelijk. En na een korte stilte waarin de vrouw niet leek te reageren: ‘uw dochter?’
‘Oh, dat.’ Zei ze plotseling begrijpend. ‘Je komt voor haar?’
‘Nee, ik kom voor u. Ik wil een goede band met de ouders van mijn pupillen.’
De vrouw haalde luid haar neus op. ‘Ik weet niet of ik zit te wachten op een goede band met de lerares van dat secreet.’
‘We hebben het wel over uw dochter.’ Zei Ellen met haar ogen knipperend.
‘Het is niet mijn dochter, het is een dochter van haar vader.’
‘Die zal ook wel geholpen hebben ja.’ Zei Ellen redelijk. ‘Kunnen we misschien naar binnen gaan?’
De vrouw leek te aarzelen maar zwichtte uiteindelijk en deed een stap opzij zodat Ellen naar binnen kon.
Haar mond bleek niet het enige te zijn dat stonk; ook binnen hing een gierachtige lucht. Vanuit de woonkamer klonk lawaai van een tv en Ellen werd door de vrouw in de richting van het lawaai geloodst.
De woonkamer was een samenraapsel van kringloopmeubels en de gordijnen waren mottig. Het lawaai bleek inderdaad afkomstig van een oude beeldbuistelevisie waar DR. Phil een enthousiast verhaal hield.
‘Nou, ga zitten.’ De vrouw plofte op de bank en staarde onmiddellijk weer naar de tv.
Ellen ging voorzichtig zitten zodat ze zo min mogelijk van de vuile bank zou aanraken en keek in het rond.
‘Het is een zooitje, ik weet het.’ Zei de vrouw monter. ‘Fleur gaat zo opruimen.’
Ellen knipperde weer met haar ogen maar zei hier niets op. In plaats daarvan had ze een andere vraag.
‘Waar is haar vader?’
‘Praat me niet van die lul.’ Redeneerde de vrouw ineens kwaad. ‘Hij duikelt een neukertje op in een of ander apenland en verdwijnt daar naartoe. Ik heb al drie jaar niets van die eikel gehoord.’
‘Welk apenland?’
‘Pfft, weet ik veel; Moldavië dacht ik. Hij maakt wel elke maand wat geld over zodat ik eten kan kopen voor zijn dochter. Dat is maar goed ook anders zou ik haar laten verhongeren. Fleur!’
De vrouw begon ineens te roepen, en ze had al heel wat kracht nodig om boven het publiek van Phil uit te komen. ‘Fleur! Je lerares is hier, ze wil koffie!’



‘Laat dat maar zitten.’ Zei Ellen snel. Maar er klonken al roffelende voeten op de trap en Fleur kwam de kamer binnen gestormd. Ze leek te schrikken toen ze Ellen zag zitten.
‘Wat is er?’ Vroeg ze, buiten adem door de snelheid.
‘Ik wil een pils en je juf wil…’ De vrouw keek Ellen aan.
‘Ik hoef niets.’ Zei Ellen snel. Ze had geen zin een voedselvergiftiging op te lopen omdat ze hier had gedronken of gegeten van een vuil glas of bord.
‘Je hoort het.’ Snauwde de vrouw. ‘Mij een pils, en daarna ga je opruimen. Je lerares denkt nog dat we op een vuilnisbelt wonen.’
Ellen dacht niet dat opruimen haar van die mening af zou kunnen brengen; maar ze keek vol medelijden hoe Fleur naar de keuken toe snelde om een flesje bier te pakken en daarna aan de slag ging met het schoonmaken.
‘Ik hoop dat Fleur op school het beter doet dan thuis?’ Informeerde de vrouw, haar stem vol met afstandelijkheid. ‘Hier bakt ze er niets van zoals je ziet.’
‘U zou ook mee kunnen helpen.’ Zei Ellen voorzichtig.
‘Ha, ik heb daar haar toch voor! Mijn moeder zei altijd dat kinderen er voor de ouders waren.’
‘Daar doet u zeker aan gestand.’ Fleur zeulde met een stapel borden.
‘Reken daar maar op, en vooral bij dat kreng.’ Ze wierp een boze blik op Fleur die de uitroepen van haar moeder negeerde. ‘Ze lijkt te veel op haar vader, en ik haat haar vader.’

Ellen kon de komende weken niets anders opbrengen dan medelijden met Fleur. Op school was er niets te merken van haar situatie, maar ze wist wat er thuis op haar wachtte.
Ellen twijfelde of ze de kinderbescherming moest inschakelen. Het kwam vaak voor dat juist die instantie (die de kinderen moest beschermen) het erger maakte.
Ten langen leste brak de tiende november aan en stond Ellen met de hele klas voor de school te wachten tot de bus zou arriveren. Jon was het compleet vergeten en kwam met zijn normale schoolspullen in plaats van lunch, maar een snel belletje aan zijn moeder zorgde ervoor dat de klas een mooie voorstelling kreeg hoe hij werd uitgefoeterd door mama, en een lunchpakketje kreeg.
De dikke Jamal kwam als laatste, maar aangezien de bus vaststond in de spits was hij nog op tijd.
Ellen wist wat voor levendige handel in snoepgoed kon ontstaan tijdens en voor de reis en ze deed ook geen poging het te verbieden. De meeste leraren waarschuwden de leerlingen dat de chauffeur zelf voor zijn bus moest zorgen en dat ze het schoon moesten houden. Maar Ellen kende haar klas een beetje en zo’n waarschuwing zou de bus transformeren in een rijdende vuilnisbelt. Of het huis van Fleur; dacht ze wrang.
Er klonk een luid gejuich toen de bus van de plaatselijke touroperator de bocht rondde en vlak voor de stoep halt hield.
‘Naturalis!’ Riep de chauffeur Ellen toe toen de deur open ging.
‘Goed, kinderen naar binnen.’ Ellen telde de leerlingen die langs haar heen naar binnen drongen en vochten voor de leukste en beste plaatsen. Toen iedereen binnen was volgde Ellen en overzag de chaos.
‘Moet u hier niet iets aan doen?’ Vroeg de wat oudere buschauffeur bezorgd.
‘Ze slaan elkaar de hersens in, de overlevenden nemen we mee.’ Zei Ellen die wist dat het onbegonnen werk was. Het lawaai luwde al snel en Ellen gaf het sein dat de bus kon vertrekken.
De radio ging aan en de levendige handel in snoep nam weer zijn aanvang terwijl Ellen een geanimeerd gesprek met de chauffeur gaande hield.
De bus was recht in de spits terecht gekomen en de Randstad was moeilijk bereikbaar zodat de bus nauwelijks opschoot en zich tussen de auto’s door moest laveren.
Ellen probeerde een gesprek op gang te houden met de chauffeur maar die had het vaak te druk met opletten in de file zodat het niet echt van de grond kwam.
Ellen was ook blij toen de buitenwijken van Leiden in zicht kwamen en ze even later over de uitgestrekte faciliteiten van de universiteit reden.
De bus reed onder de kenmerkende loopbrug van het museum door en parkeerde op de bushalte.
‘Ik mag hier gewoon staan.’ Zei de chauffeur. ‘Hoe laat denkt u terug te zijn?’
‘Ik hoop toch om twee uur klaar te zijn.’ Zei Ellen, daarna pakte ze de microfoon en. ‘Kinderen, jullie hebben een vragenbriefje, ik wil het ingevuld terughebben aan het einde van de dag. Om twaalf uur verzamelen we ons in de lobby zodat we wat kunnen eten en drinken en dan wil ik jullie om twee uur uiterlijk weer zien in de lobby. Wie er dan niet is blijft hier want de bus vertrekt zonder jullie.’
Ellen telde de leerlingen nogmaals toen ze de bus verlieten en toen ze hun jas hadden opgehangen en door de receptie liepen de trap op de loopbrug in.
Die was gevuld met een thema van het Wereld Natuur Fonds en een aantal kinderen bleven, met tranen in de ogen, kijken hoe een zeehondje werd neergeknuppeld door een goed ingepakte Canadees.
‘Niet kijken kinderen, dat is niets voor jullie.’ Zei Ellen terwijl ze de kinderen probeerde te bewegen verder te lopen.
Na de loopbrug kwamen ze uit in een tentoonstellingsruimte voor kleinere dieren. Ellen deed haar eigen rondje en betrapte een aantal meisjes wat griezelend aan het kijken was naar de geprepareerde en opgezette vogelspinnen, veel jongens hadden zich naar een balkon gehaast om een tyrannosauruspoot te kunnen bekijken en nog meer waren naar de benedenverdieping gegaan om te kijken naar de skeletten van uitgestorven elanden en de camarasaurus met zijn lange nek, zijn kop had Ellen al grijnzend aangekeken op de tweede verdieping.
Toen ze had besloten dat de kinderen het best zonder haar konden redden trok Ellen zich terug in het restaurant en laafde zich aan de koffie en een gebakje die rond deze tijd van de ochtend nog vers waren. Om kwart voor twaalf kwamen de eerste leerlingen zich al melden voor het middageten, friet met een kroket of frikandel. Jamal was de laatste die haar gezelschap hield omdat hij de restjes van iedereen wegwerkte, maar ook hij stormde weg om de dinosaurussen weer gezelschap te kunnen houden.
Om twee uur was iedereen verzameld en liepen ze in mars naar de bus, de buschauffeur was de stad in geweest en zei dat hij het naar zijn zin had gehad terwijl Ellen de kinderen naar binnen liet en een telling uitvoerde.
‘Is er iets?’ Vroeg de chauffeur toen Ellens gezicht betrok nadat Jon als laatste naar binnen was gestapt.
‘Ik mis er een.’ Zei Ellen die een paniek voelde opborrelen en snel de bus instapte om nogmaals te kijken.
De kinderen waren een beetje uitgeput van de hele dag op sjouw, en dat was maar goed ook want zo kon Ellen ze goed tellen. Ze miste er inderdaad één. Snel keek ze rond en begon met het vergelijken van gezichten.
‘Ik mis Fleur. Laat geen enkele naar buiten.’ Ellen rende terug naar het historische voorgebouw terwijl de chauffeur de deuren sissend liet sluiten.
Ellen keek rond in de hal en vroeg daarna aan de receptioniste of ze Fleur had gezien. Maar die zei dat ze geen enkel kind had zien rondscharrelen sinds Ellen haar klas naar buiten had geleid. Ellen werd nerveus en vroeg of de vrouw de naam van Fleur wilde omroepen.
Die merkte de spanning bij Ellen en gaf hieraan toe, maar na tien minuten was er nog geen Fleur verschenen dus ging Ellen zelf op pad.
Ze doorzocht het hoofdgebouw systematisch, van beneden naar boven. Ze wierp snel een blik in een lege zaal waar een grote zon een gedimd licht liet schijnen in de zwarte ruimte en wilde weer weggaan toen ze puberaal gelach hoorde.
Ellen draaide zich wantrouwig om en bekeek de ruimte beter.
Rondom de zon draaiden een aantal planeten, maar in de hoeken van de ruimte waren informatiepanelen neergezet met daarachter weer andere ruimtes.
Met kordate stappen liep Ellen in de richting waarvan ze het gelach had gehoord en hoorde steeds meer boven het geknetter van de zon uit.
‘…ze gaat het nog doen ook als je zo doorgaat!’
‘…ja, moet je kijken…’
Ellen rondde de bocht en zag dat vijf pubers zich rond de uiterste hoek hadden geschaard en naar iets keken.
‘Wat is er aan de hand?’ Vroeg Ellen die niet dacht dat jongens van deze leeftijd IETS in het museum interessant konden vinden.
Verschrikt keken de jongens om en met veel gegil en het gebruik van het woord “shit” maakten ze dat ze wegkwamen.
Toen pas kon Ellen zien waar ze naar hadden gekeken en haar vrees werd bewaarheid.
Snikkend op haar hurken zat Fleur in de hoek.
‘Fleur.’ Ellen rende eropaf en ging op haar knieën voor het hulpeloze meisje zitten die met betraande ogen opkeek.
‘Wat is er toch.’
Fleur zei niets, ze sloeg haar armen om Ellen heen en begon hartverscheurend te huilen. Niet in staat iets uit te brengen.
Fleur klopte het meisje onbeholpen op de rug en liet haar uithuilen tot ze weer begon te snikken.
‘Ik was je kwijt, ik maakte me zo’n zorgen.’ Zei Ellen toen ze het meisje weer neer kon zetten zodat ze Fleur kon controleren op eventuele zichtbare schade.
‘Ze achtervolgden me al de hele tijd.’ Zei Fleur met een beklemde stem. ‘De hele tijd!’
‘Rustig maar.’ Zei Ellen toen ze zag dat Fleur weer wilde gaan huilen. ‘Ik ben nu bij je.’
Ellen keek naar het betraande gezicht, hoe de lippen trilden en kon zich niet houden. Ze voelde een genegenheid die ze niet had gevoeld, bij geen enkele leerling. Ellen kantelde haar hoofd en plantte haar lippen op die van Fleur.
Die leek eerst iets geschokt maar drukte toen haar gezicht terug.
‘Voel je je wat beter?’ Vroeg Ellen toen ze de zoen verbrak en Fleur weer aankeek.
Die knikte en een glimlach begon zich al een beetje te vertonen, als een zon die tussen de regenwolken doorschijnt.
‘Kom maar mee dan, de klas wacht.’
Het was maar goed dat Ellen terugkwam. De chauffeur werd door de kinderen als een persoon zonder gezag beschouwd en ondanks zijn woedende uitvallen hadden ze de bus in een pretpark veranderd. Maar toen Ellen binnenkwam haastten ze zich snel terug naar hun plaatsen.
‘Kom maar bij mij zitten.’ Zei Ellen.
Toen de bus weer op de snelweg reed was Fleur tot rust gekomen en lag ze loom tegen Ellen aan. Die had haar arm om haar heen geslagen en speelde terloops met haar trui, haar haar, alles wat haar hand kon bereiken en wat Fleur kalm kon houden. Ellen dacht terug aan de kus die ze Fleur had gegeven en de consequenties. Nu vond ze dat ze al wel een aantal grenzen was overgegaan met Fleur, maar kussen had niet tussen haar fantasieën gezeten.
Maar het meeste herinnerde ze zich het gevoel in haar onderbuik, het gevoel waar schrijvers van liefdesverhalen dol op zijn. Het gevoel wat meisjes en vrouwen voelen wanneer ze de ware hebben gevonden.



‘Zit je ergens mee?’
‘Huh?’ Ellen keek op naar Janita die weer op haar neerkeek.
‘Je zit al de hele tijd op de bank zonder iets te zeggen, en dat doe je wel vaker de laatste tijd, dus ik vraag of er iets is.’ Legde Janita uit terwijl ze naast Ellen ging zitten.
‘Er is niets.’ Zei Ellen.
‘Goed, wat is er dan? Mensen die zeggen dat er niets is hebben meestal wat op hun lever.’ Janita klonk ongewoon streng en Ellen voelde een spiertje van haar mondhoeken onwillekeurig trekken bij de strekking van die woorden.
Ze zou gewoon kunnen vertellen over Fleur. Uiteraard zou ze een aantal details kunnen laten ontbreken, maar dan zou ze nog maar de halve waarheid vertellen.
Aan de ene kant voelde ze een hevige verliefdheid voor Fleur die ze zelfs nog nooit bij Janita had gevoeld. Ze had Janita altijd gezien als een partner, een maatje. Ellen had altijd een speciaal gevoel bij en met haar vriendin gehad, en de seks was geweldig, maar het was niets vergeleken bij wat ze voor Fleur voelde.
En de andere kant van haar zorgen was Fleur zelf. En ook dat splitste haar weer op; aan de ene kant was ze bang dat Fleur er iets uit zou flappen en zo Ellen aan de schandpaal zou nagelen. Aan de andere kant was ze gewoon in zorgen voor Fleur zelf. Zou ze thuis verteld hebben dat ze werd gepest in het museum? Zou haar moeder überhaupt luisteren?
Ellen had bij Fleur hetzelfde gevoel als dat ze soms had bij Janita; ze wilde haar beschermen, koesteren en om ervoor te zorgen dat ze onderdanig bleef af en toe misbruiken.
Ellen fantaseerde nog wel over de billen van Fleur die helemaal bont en blauw geslagen zouden zijn door haar hand, en hoe Fleur zou smeken om genade wanneer Ellen een steeds dikkere anusplug in haar achterste zou laten glijden. Maar ze kon het niet los zien van de pijn en vernedering die Fleur al mee had moeten maken.
Misschien was die kus in het museum wel de enige vorm van affectie geweest die een volwassene in lange tijd aan haar getoond had. Haar moeder was duidelijk niet in staat daartoe; ze was een dochter van haar vader. Ellen voelde zich een beetje inkrimpen wanneer ze terugdacht aan dat gesprek. De woede en de schaamte die ze had gevoeld terwijl ze niets kon doen voor Fleur, niet op dat moment dan.
‘Hallo, ik praat tegen je.’ Janita liet zich duidelijk niet afleiden en zwaaide nu met haar hand voor de ogen van Ellen. ‘Ik begin me echt zorgen te maken om je, je zit ergens mee.’
Ellen bepaalde haar positie en besloot een halve waarheid te vertellen, dat was nog altijd beter dan een hele leugen.
‘Nou, ik maak mij zorgen over een van mijn leerlingen…’ Ellen keek Janita aan om haar reactie te kunnen peilen.
‘Normaal neem je je werk nooit mee naar huis.’ Zei Janita verwonderd.
‘Dat weet ik, maar dit meisje is weggepest op haar vorige school, en ik ben bij haar thuis op bezoek geweest omdat haar moeder niet naar de ouderavond wilde komen.’
‘En?’
Ellen zuchtte. ‘Ik wens wat ik daar gezien heb dat kind niet toe.’
‘Misbruikt de moeder haar of zo? Zo ben je normaal niet.’
‘Nee, niet zoals je zou denken, maar ze accepteert haar dochter niet als dochter. Letterlijk zei ze dat haar dochter een kind van de vader was.’
‘Dat is hard.’ Ellen klonk ineens net zo meelevend als Ellen zich voelde.
‘Ik betwijfel of ik de kinderbescherming moet waarschuwen.’ Maakte Ellen haar verhaal af.
‘Nee.’ Janita schudde wild met haar hoofd. ‘Heb je al die schandalen niet gehoord de laatste tijd? Misschien houd die moeder nog wel van haar dochter en zal ze haar vermoorden of zo zodra jeugdzorg dat meisje uit huis wil plaatsen.’
Ellen kon een glimlach moeilijk onderdrukken; Janita dacht er net zo over als zij dat deed, dus.
‘Maar ik weet verder niet wat ik aan moet met het probleem. En het is zo’n lief kind.’
Janita sloeg haar armen om Ellen heen en kreunde meelevend.
‘Wil je misschien even…’ Janita pakte een van de handen van Ellen en bracht die naar haar kruis. ‘Je mag alles met me doen.’
Ellen vond het een zeer verleidelijk aanbod, maar terwijl ze naar Janita keek dacht ze even, een fractie van een seconde, dat het Fleur was die daar zat en met haar kleine handje Ellens veel grotere hand vasthield op de plek tussen haar benen.
‘Nee, ik ben niet in de stemming.’

De volgende dag kon Ellen haar gedachten niet bij het werk houden. Ze legde snel een paar sommen uit en ging toen aan haar bureau zitten om met nietsziende ogen de klas door te kijken.
Ze wist dat het fout was wat ze deed, verkeerd en dat ze al gruwelijk over de schreef was gegaan. Maar tot nu toe had Fleur niet geprotesteerd.
Misschien moest ze hulp zoeken?
Ellen schudde even met haar hoofd, met haar baan zou het onmogelijk zijn. Dat zou ze vast op moeten geven, en ze had een gevoel dat het niet slecht was wat ze deed. Ze hield van kleine meisjes, maar kon ze “houden van” marginaliseren tot een slecht gevoel? Wilde ze dat wel?
Kon ze het verborgen houden voor Janita? Kon ze nog wel van Janita houden. Deed ze dat al wel?
Toen Ellen dreigde te verdwalen in het doolhof van haar gedachten ging de deur van de klas open.
Iedereen keek verstrooid om hoe Fleur binnen kwam geschuifeld.
‘Fleur? Waar kom jij vandaan?’ De ogen van Ellen flitsten even naar de plek waar ze normaal zat, maar die was inderdaad leeg. Ze had niet eens gemerkt dat ze niet was komen opdagen.
‘Sorry.’ Zei Fleur zacht.
Ellen voelde instinctief aan dat er iets mis was, ze stond op en liep snel naar de deur om Fleur weer naar buiten te voeren. ‘Jullie werken door.’ Deelde ze mee aan de klas vlak voor ze de deur dicht deed.
Fleur stond een beetje bedremmeld en even was Ellen bang dat ze weer zou voorstellen om samen te douchen (hoewel haar vagina meedeelde dat zij die angst niet deelde) want toen had ze ook zo gekeken.
‘Sorry dat ik te laat ben.’ Zei Fleur nogmaals.
‘Waarom ben je te laat? Je bent nooit te laat.’ Zei Ellen die de verontschuldiging negeerde.
Fleur zag er moe en afgetobt uit en wreef haar ogen uit voor ze antwoord gaf.
‘Mijn moeder heeft een nieuwe vriend.’ Zei ze wrokkig als kleine meisjes kunnen doen.
Ellen had medelijden met de man die zich aangetrokken voelde tot de moeder van Fleur, maar ze hoopte dat het tot enige stabiliteit (en acceptatie) bij Fleur thuis zou leiden.
‘Mooi, ik hoop dat jullie met elkaar op kunnen schieten.’ Zei Ellen redelijk.
Fleur wierp haar een blik toe die duidelijk zei “doe niet zo gek mens!”
‘Vind je hem niet aardig.’
‘Nee, hij is een engerd. Ik moet de hele tijd het huis uit, gisteravond ook. Daardoor kwam ik te laat in bed en daarom heb ik mezelf vergeslapen.’
‘Verslapen.’ Verbeterde Ellen die maar een fractie van haar verbeelding nodig had voor de reden van Fleurs verbanning. Ze keurde het af dat Fleur zonder meer op straat geschopt werd maar was blij dat haar moeder niet openlijk de liefde bedreef voor de neus van haar dochter. Hoewel ze dat laatste ontkende.
Het fenomeen was Ellen zelf niet onbekend, het was gebruikelijk in de buurt waar ze was opgegroeid dat de kinderen zondagochtend na de kerk de opdracht kregen maar “even naar de speelplaats te gaan” het was daar altijd druk geweest maar op een wat oudere leeftijd had Ellen zich wel afgevraagd waarom ze altijd naar de speeltuin moesten.
‘Die moeten neuken!’ Had een van haar nog oudere buurjongens geroepen toen ze het hardop had geopperd.
Ellen had het woord al eens eerder gehoord maar kende de techniek toen nog niet, wel ontlokte dit “vieze” woord altijd een storm aan giechels van de kinderen.
‘Misschien moet je aan je moeder vragen of je de volgende keer gewoon naar je kamer mag.’ Stelde Ellen voor.
‘Dat mag niet.’ Zei Fleur die weer in mineur klonk. ‘Ik had het ook al gevraagd. Ik heb zelfs in de bosjes moeten plassen omdat ik het niet meer op kon houden.’
Ellen vond het jammer dat ze er niet bij was geweest om dit te kunnen aanschouwen.
‘We werken wel aan een oplossing.’ Zei Ellen die Fleur bij de schouder pakte. ‘Kom, je hebt al een hoop gemist.’
Ellen loodste Fleur weer naar binnen en legde haar apart uit hoe het zat met de rekensommen waarna ze weer ging zitten en nadenken.
Na de ochtendpauze werd er op de deur geklopt en kwam een van de kleuterleidsters binnen.
‘Ellen, de directeur wil je even spreken.’
Even liepen bij Ellen de rillingen over de rug, maar toen herinnerde ze het zich weer; ze was over een week jarig en dat moest uiteraard ook in de klas gevierd worden. Natascha, de kleuterleidster, zorgde er altijd voor dat de klas wist wat er ging gebeuren en stelde een programma klaar. Maar om het “geheim” te houden was het wel de bedoeling dat de leraar of lerares in kwestie de klas verliet.
‘Zei hij ook waarover het ging?’ Vroeg Ellen die serieus mee speelde.
‘Hij durfde dat niet te zeggen.’
‘Dan ga ik maar.’ Ellen stond op en nam in het voorbijgaan het lichaam van Natascha op. Ze was geknipt om kleuterleidster te zijn, ze was enthousiast, midden twintig en was mooi dik. Ellen kon haar blik niet afhouden van de welgevormde grote borsten van Natascha en wenste dat ze een kleuter was. Dan zou ze elke dag een huilbui produceren om uit te huilen in die heerlijke F cup.
Ellen nam haar tijd; ze ging eerst koffie halen in de lerarenkamer, daarna liep ze nog even een rondje over het lege plein voor ze zich ging melden bij de directeur.
De beste man was al een eind in de vijftig en keek verbaasd op toen Ellen binnen kwam.
‘U had me laten komen?’ Vroeg Ellen onschuldig.
‘Ik?’ Vroeg de man verbaasd krabbend over zijn met wijnvlekjes bedekte kalende hoofd.
‘Ja, Natascha…’
‘Natuurlijk.’ Zei de directeur. ‘Volgende week krijg je er weer een jaar bij.’
‘Ja.’ Ellen was er lang niet zo enthousiast over als ieder ander. Ze had een hekel aan haar verjaardag omdat ze dan weer een jaar verder van haar jeugd was verwijderd en ze zichzelf kon verwijten dat ze als kind niet gedaan had wat ze als volwassene niet meer kon. Dingen met Fleur bijvoorbeeld.
Ellen ging zitten op de stoel voor het bureau en begon haar koffie op te drinken.
‘Hoe is het met je vriendin?’ Vroeg de directeur nadat hij een aantal dingen had ingetikt op de computer.
‘Goed, ze werkt bij een tankstation dus ze draait niet echt lange dagen.’ Zei Ellen.
‘Ik heb als jonge knul een tijdje bij een tankstation gewerkt.’ Zei de directeur. ‘Ik was een jaar of vijftien en na school meldde ik mij daar. Ik liet de tank vollopen en poetste snel even de voorruit van de klant. Dat was service.’
‘Zo’n oud Amerikaans tankstation.’ Zei Ellen.
‘Gewoon een paar dorpen verderop hoor.’ Lachte de directeur. ‘Maar inderdaad zie je zoiets tegenwoordig alleen maar in films over de vijftiger en zestiger jaren. Tegenwoordig mag je al blij zijn als de verkoper of verkoopster achter de kassa goedenmorgen zegt.’ De directeur leek te schrikken. ‘Sorry als ik je vriendin beledigd hebt.’
‘Ik zal tegen haar zeggen dat ze de chagrijnige sok die elke woensdagmiddag zijn auto komt tanken maar gewoon moet negeren.’ Zei Ellen glimlachend.
De directeur moest ook grinniken. ‘Wacht maar tot jij de zestig nadert, dan verlang je ook terug naar vroeger.’
Ellen zei niets, ze wilde niet toegeven dat ze dat nu al deed, maar dan om heel andere reden dan haar voorruit gewassen te zien.
Ellen bleef even zitten en bestudeerde hoe de directeur verder begon te typen. Zijn vingers zweefden boven het toetsenbord en knalden naar beneden zodra ze de juiste toets hadden gevonden. Ellen vroeg zich af hoe de directeur hele brieven wist te dicteren op deze manier. Het deed haar denken aan een havik die steeds een prooi zag en daarna weer opsteeg.
Na een lengende stilte werd er zacht op de deur geklopt.
‘Binnen!’ Riep de directeur die opkeek van zijn werkzaamheden.
‘Meneer de directeur?’ Fleur deed de deur open en keek naar binnen. ‘Ik moest van juf Natascha vragen of we juf Ellen weer terug mogen?’
De directeur knikte en keek daarna Ellen quasi streng aan. ‘Nou, je weet het, ik verwacht meer inzet en hogere cijfers het volgende semester anders lig je op straat.’
‘Ik zal eraan proberen te denken.’ Zei Ellen die haar hand uitstak om die van de directeur te schudden.’
‘Heeft u problemen?’ Vroeg Fleur toen Ellen de deur van het kantoor achter zich sloot en samen met Fleur naar het klaslokaal terug liep.
Ellen keek opzij en zag een iets wat angst en bezorgdheid was in het gezicht van Fleur.
‘Misschien.’ Zei Ellen in de hoop het meisje extra te plagen. ‘De cijfers moeten omhoog, dat heb je al gehoord. Ik zal jullie dus extra hard aan het werk moeten zetten.’
De angstogen van het meisje werden nog groter.
‘En meneer de directeur zal het goed in de gaten houden dat het ook gebeurt.’ Vervolgde Ellen streng.
Ze keek weer opzij maar er liep niemand naast haar.
‘Fleur?’ Ellen keek om en zag dat Fleur een paar meter geleden was blijven staan. Ze stapte op het meisje af en zakte door haar knieën. ‘Is er iets?’
‘Ik heb hem niets verteld.’ Zei Fleur zacht.
‘Wat heb je hem niet verteld?’ Vroeg Ellen.
‘Over… over ons. Het is ons geheim.’
Ellen keek in de blauwe ogen van Fleur die recht terugkeken maar ook zenuwachtig in het rond tolden. Dit gaf in elk geval aan dat Fleur wist dat wat ze hadden gedaan niet kon, of onfatsoenlijk was. Maar Ellen was gerustgesteld dat Fleur zelf zei dat ze het een geheim wilde houden.
‘Het is ons geheim.’ Zei Ellen zacht. ‘En als je erover wil praten kan je altijd bij mij terecht.’
Fleur glimlachte flauwtjes. ‘Maar blijft u dan wel op deze school?’
‘Ik ga nergens heen.’ Beloofde Ellen. ‘Ik blijf op deze school.’
Zwijgend liepen ze naar het lokaal waar de rest van de leerlingen met vreemde geheimgrijnzen en rode koontjes Ellen begroette.



Ellen knipperde met haar ogen en wierp een blik op haar wekkerradio. Kwart over negen, zondagochtend. Het was niet moeilijk te raden waar ze wakker van was geworden. De drie dorpskerken lieten hun klokken om het hardst luiden om zo veel mogelijk zieltjes te trekken. Ellen snapten niet dat christenen het voor elkaar kregen om wakker te zijn voor het kakofonie van de klokken begon. Als kind was ze met haar ouders meegegaan naar de kerk. Maar toen ze op haar vijftiende erachter was gekomen dat ze lesbisch was had ze de vriendelijke man aan het kruis van een andere kant leren kennen. Tijdens het kerstdiner, waar de hele familie bij aanwezig was, had ze het oeverloze geblaat van de ooms en tantes aangehoord. Mathilde, een aangetrouwde zus van haar vader, had het hoogste woord gevoerd en was op een gegeven moment begonnen over het gevaar wat homoseksuelen uitoefenden op de samenleving. “Ze moeten allemaal worden uitgeroeid.” Had ze gezegd.
De vader van Ellen had zich duidelijk aan Mathilde geërgerd en had op een gegeven moment gevraagd waarom ze dat zo ineens dacht.
“Er is een professor langs geweest in de gemeente. Die heeft alle aspecten van de ziekte uitgelegd.” Had Mathilde gesnoefd.
‘Het is geen ziekte.’ Had Ellen gezegd. ‘Ik val ook op meisjes.’
Het was een beladen stilte geweest die over het gezelschap was gevallen. Tot Ellens verbazing leken juist haar ouders er het minst mee te zitten. Haar moeder had een hand op haar schouder gezegd er zachtjes in geknepen terwijl ze bemoedigend glimlachte. En haar vader had tante Mathilde hooghartig aangekeken alsof hij haar uitdaagde nog eens iets te zeggen.
Toen iedereen over de eerste schrik heen was was het feestje wel een beetje goed gekomen. De laatste domper was voor Ellen geweest. Ze had naar de wc gemoeten en terwijl ze aan het plassen was hoorde ze hoe tante Mathilde en oom Frank hun jassen kwamen halen in de hal en zacht mompelend met elkaar spraken. Maar een zin sprong eruit; “ze was altijd zo’n lief meisje.”
Bij thuiskomst hadden de ouders van Ellen het er kort over gehad, ze steunden Ellen onvoorwaardelijk en vonden het alles behalve vreemd. Ze gingen ook niet anders tegen haar doen dan anders en daar was Ellen ze nog wel het meest dankbaar voor.
Wie wel anders was gaan doen was Mathilde; ze belde ineens om de paar dagen naar Ellens ouders. Ellen vroeg wel eens waar haar tante het over had maar ze kreeg nooit een eenduidig antwoord. Tot in de paasvakantie Ellen allen thuis was en haar tante voor de deur stond.
“Zijn je ouders thuis?”
‘Nee.’ Had Ellen geantwoord. Ze wist nog hoe Mathilde aan haar afschuwelijke vest had staan plukken en zich voorover had gebogen. Ellen was op haar vijftiende nog maar een paar centimeter kleiner geweest dan Mathilde, maar toch leek die het nodig te vinden haar kinderlijk te behandelen.
“Kom anders met mij mee, als je alleen thuis bent. Dan pakken we een terrasje, het is zulk lekker weer.”
Bij Ellen hadden toen alle alarmbellen af moeten gaan; haar tante had een hekel aan terrasjes, cafés en horecazaken in het algemeen. Maar het was een warme dag geweest en Ellen had ermee ingestemd. Ze was bij Mathilde in de auto gestapt, na een paar minuten had die zich verontschuldigd omdat ze haar portemonnee thuis had gelaten en die nu op wilde halen. Ellen had het niet erg gevonden en er zeer zeker geen kwaad in gezien. Ze was met haar tante mee naar binnen gelopen en daar was het fout gegaan.
Er waren vijf andere, voor Ellen onbekende, mannen in het huis geweest die haar hadden vastgegrepen en aan een stoel gebonden. Ze was zwaar in paniek geweest en ze wist niet wat haar was overkomen. Een van de mannen was voor haar komen staan en had luid gepreekt terwijl de anderen om haar heen hadden gelopen. Ellen wist niet wat er verder gebeurt was, ze had de herinnering verdrongen, maar wist wel dat het haar oom was geweest die uiteindelijk haar redding had betekend. Van haar moeder had ze later gehoord dat tante Mathilde ervan overtuigd was dat ze was bezeten door een duivel en die uit hadden willen drijven. Vanaf dat moment had Ellen besloten dat ze niets met het geloof te maken wilde hebben.
De kerkklokken waren gestopt en Ellen draaide zich weer om. Gelukkig waren niet alle christenen zo. En wat stelde God nu eenmaal voor? Hij had tante Mathilde niet geholpen toen ze werd overreden door een trein.

Ellen werd later weer wakker van een jeukend gevoel. Even dacht ze dat ze naar de wc moest, maar toen ze het dekbed opzij sloeg zag ze dat Janita haar hoofd tussen haar benen had gestopt en haar kutje aan het likken was.
‘Wat denk je?’ Vroeg Ellen. ‘Laat ik haar op een speciale manier wakker maken?’
‘Alles voor het verjaardagsmeisje.’ Zei Janita die even stopte met likken. ‘Fijne verjaardag.’
‘Het is nog fijner als je doorgaat.’ Ellen pakte het hoofd van Janita en geleidde die zachtjes naar haar spleetje, Janita likte gewillig verder en zoog een aantal keren verleidelijk op haar clitje.
Ellen kende zeer zeker slechtere manieren om wakker te worden en kwam al snel klaar. Dat was maar goed ook want een aantal familieleden en vrienden zouden langskomen en ze moesten het appartement nog aan kant krijgen. Het was over het algemeen een gezellige middag; de kamer deelde zich op in meerdere kampen. Een van de nichtjes van Ellen was zwanger en had vooral bewonderende blikken van de vrouwen terwijl de mannen de huidige regering tot op de grond toe afbraken, en de hernieuwde agressie in het Midden-Oosten bespraken.
Ellen pendelde heen en weer en zorgde ervoor dat er voldoende wijn, bier en snacks waren. Met een zucht van verlichting deed ze de deur achter haar ouders dicht toen die als laatste vertrokken.
‘Het was gezellig, toch?’ Vroeg Janita die in de woonkamer de lege glazen, schalen en bakjes aan het verzamelen was.
‘Maar ik ben wel blij dat ze weer weg zijn.’ Zei Ellen die Janita volgde naar de keuken en daar haar vriendin bij de heupen greep. ‘Zullen we misschien…’
Janita wachtte niet op antwoord, ze draaide zich om en plantte haar lippen op die van Ellen. Hun tongen verstrengelden zich en begonnen het spel van voelen en tikken.
‘De bel.’ Janita weekte zich los en hield haar hoofd schuin.
‘Wat?’ Ellen had het niet gehoord en luisterde ook. De stilte duurde voort tot het onmiskenbare gegil van de voordeurbel klonk.
‘Ik ga wel kijken.’ Ellen liet haar vriendin los en stapte naar de voordeur. Ze had geen gasten meer verwacht, of waren Jehova’s Getuigen nog op stap aan het begin van de avond.
Ellen opende de deur naar de galerij en had haar woordje klaar voor degene die haar vrijpartij ruw verstoord had. Maar het waren geen Jehova’s of verjaardagsgasten.
‘Fleur?’ Ellen keek verbijsterd naar het jonge meisje voor haar voordeur. ‘Wat kom jij hier doen?’
‘Ik kan het huis niet in.’ Zei Fleur met een trillende, bedremmelde stem.
‘Kom binnen.’ Ellen loodste Fleur de hal in en daarna door naar de woonkamer.
‘Heb je een escort gebeld?’ Vroeg Janita toen ze Ellen binnen zag komen met Fleur.
‘Janita, dit is een van mijn leerlingen. Fleur.’ Zei Ellen die het beter leek hier niet op in te gaan. ‘Fleur, dit is Janita, mijn vriendin.’
‘Hallo.’ Zei Fleur die verlegen haar hand uitstak om die van Janita te schudden.
‘Hallo Fleur, kom je even langs op de verjaardag van je juf?’ Informeerde Janita.
‘Ben je jarig?’ Vroeg Fleur verbaasd.
‘Ja, vandaag wel ja.’ Zei Ellen. ‘Ga maar zitten, wil je wat drinken?’
‘Doe maar limonade.’ Zei Fleur.
Ellen ging naar de keuken en Janita volgde met nog meer vaat.
‘Wat doet ze hier?’ Vroeg Janita.
‘Ik heb geen idee.’ Zei Ellen. ‘Maar ik denk niet dat het iets te maken heeft met mijn verjaardag. Ik hoor haar zo wel uit.’
Ellen schonk een Caravan Cevitam in voor Fleur en ging daarna terug naar de woonkamer waar Fleur op de bank zat te wachten.
‘Zo. Hier heb je drinken.’ Ellen zette het glas op de koffietafel neer en ging op de tweede bank zitten.
‘Dank u.’ Zei Fleur die het glas nam en een paar kleine slokjes naar binnen werkte.
‘Je bent toch niet echt voor mijn verjaardag hé.’ Vroeg Ellen.
‘Nee, ik moest het huis uit van mijn moeder.’
‘Het huis uit?’ Het lag op het puntje van Ellens tong te vragen of ze weer aan het neuken waren, maar ze hield het net binnen.
‘Ja, we hadden ruzie.’
‘Waarover?’
‘Over Gerrit.’ Zei Fleur zacht.
‘Gerrit?’ Vroeg Ellen die deze persoon nog niet kende, het kon natuurlijk ook de kat zijn.
‘Haar vriend.’ Zei Fleur met iets van dwang. ‘Hij wilde dat ik voor hem naar de winkel ging om bier te halen, maar ik had geen zin en heb hem gezegd dat…’
‘Dat?’ Viste Ellen. Het was een hele stap voor Fleur om tegen haar moeder in te gaan, laat staan de vriend van haar moeder. Al accepteerde ze die niet echt.
‘Dat hij mijn vader niet is.’
Au, Ellen kon zich voorstellen dat zo’n uitspraak tot vuurwerk zou leiden.
‘Heeft ze je geslagen?’ Vroeg Ellen die wilde weten of Fleur fysiek niets was aangedaan.
‘Nee?’ Zei Fleur met glinsterende pretoogjes. ‘Ik kon net op tijd wegkomen. Ze hebben me wel drie straten achtervolgd.’
Ellen was onder de indruk; zowel van Fleur die het had volgehouden drie straten haar moeder en Gerrit voor te blijven als dat de moeder haar niet bij had kunnen halen. Fleurs lichaam was, in tegenstelling tot het meer gestroomlijnde lichaam van haar moeder, niet gemaakt om te rennen. Al gaf angst voor een afranseling waarschijnlijk vleugels.
‘Weet je moeder dat je hier bent?’ Meteen besefte Ellen dat dit een domme vraag was.
‘Nee, ik heb een uur rondgelopen tot ik weer wist waar u woonde.’
‘Nou, ik ben bij dat je niet ben blijven zwerven. Maar ik vind dat we je moeder moeten waarschuwen.’ Ellen wist dat dit niet zonder gevaar was, ze had weinig zin om op de moordlijst van de vrouw te komen, maar als die de politie had gebeld zou het problemen kunnen geven.
‘Moet dat echt?’ Vroeg Fleur verongelijkt. ‘Hoe lang kan ik hier blijven?’
‘Ik bel met je moeder en dan kijken we hoe lang het nodig is.’ Zei Ellen geruststellend. Ze stond op terwijl Janita binnen kwam met een dienblad waar taart op stond liep Ellen naar de tweede slaapkamer die ze hadden ingericht als een kantoor en logeerkamer.
Ellen pakte de map met de adresgegevens van haar leerlingen en zocht het nummer van Fleur op en pakte haar mobiel om het nummer te draaien.
Ellen vroeg zich intussen af wat ze moest zeggen. Zoals gezegd: ze wilde niet de moeder van Fleur tegen zich in het harnas jagen.
“Ja!” klonk het eerder, en onvriendelijker, dan Ellen verwacht had.
‘Hallo, u spreekt met Ellen, de lerares van Fleur.’ Zei Ellen die op de achtergrond een talkshowhost de longen uit zijn lijf hoorde brullen.
“Oh ja, dat kreng.”
‘Sorry?’
“Die meid, jij niet.” Klonk het op een geruststellende toon. “Waarvoor bel je?”
‘Fleur is hier bij mij.’
“WAT!” Ellen hoorde een druk gesprek aan de andere kant van de lijn. Een mannenstem klonk geïrriteerd door alles heen. Het duurde een tijdje voor Ellen weer een rustige stem aan de andere kant van de lijn hoorde. Tenminste rustig genoeg om verstaanbaar te zijn.
“Stuur haar onmiddellijk terug.”
‘Mijn voorstel was dat u tot rust zou komen en dat Fleur hier slaapt vannacht.’
“Dat sta ik niet toe.”
‘Ik denk niet dat het veilig is als Fleur nu naar huis toe komt.’ Probeerde Ellen weer. ‘Als ze hier blijft dan kan u haar morgen van school komen halen en praten we…’
“Praten? Denkt u dat we kunnen praten?”
‘Er moet hier een oplossing voor komen, mevrouw. U en uw dochter wonen…’
“ZE IS MIJN DOCHTER NIET!”
Ellen wachtte af, maar het feit dat de vrouw de telefoon nog niet had opgehangen gaf haar hoop.
‘Komt u morgen?’ Vroeg Ellen.
“Misschien.” En toen ging de hoorn wel op de haak.
Ellen deed haar mobiel veel rustiger terug in haar broekzak en besloot van haar aanwezigheid gebruik te maken om het logeerbed, dat vol lag met papieren en mappen, leeg te ruimen en even uit te kloppen voor ze terug ging naar de woonkamer.
Fleur en Janita zaten op de bank en hadden een vrolijk gesprek, dat meteen stopte toen Ellen binnen kwam lopen.
‘Fleur slaapt vannacht hier.’ Zei ze meer tegen Fleur dan Janita. ‘Ik heb met je moeder gesproken.’
‘Was ze boos?’ Vroeg Fleur die een zorgelijke blik in haar ogen keek.
‘Een beetje.’ Zwakte Ellen de reactie van de moeder af. Ze ging op de vrije bank zitten en bestudeerde Fleur die kleiner leek dan normaal.
‘Het komt wel goed.’ Janita sloeg een arm om Fleur heen; dat was een slechte zet want de tranen stonden Fleur in de ogen en even later begon ze te snikken.
‘Ach gut.’ Janita keek geschrokken naar wat ze had veroorzaakt maar trok Fleur naar zich toe om haar te troosten.
Ellen besloot niet in te grijpen; ze wilde dat wel doen maar ze was bang dat ze te handtastelijk zou worden waar Janita bij was, en bovendien was ze de lerares van Fleur.
Janita bewoog met haar armen om het bovenlijf van Fleur wiegend heen en weer terwijl ze sussende woordjes fluisterde. Ten langen leste haalde Fleur een aantal keren diep adem en haalde ze haar neus op.
‘Gaat het weer?’ Vroeg Ellen die naar de rode ogen van het meisje keek.
‘Ja.’ Zei ze zwakjes.
‘Goed zo. Sterke meid.’ Zei Janita prijzend. ‘Ik ga eten maken.’
‘Lekker, ik heb honger.’ Zei Fleur enthousiast, maar krakerig.
‘Blijf maar zitten.’ Zei Janita.
‘Moet ik niet helpen? Thuis moet ik altijd koken.’ Fleur keek met grote ogen hoe een volwassene opstond om haar gebruikelijke taak uit handen te nemen.
Janita keek geschokt bij dit nieuws en wierp een blik op Ellen alsof die dat moest bevestigen.
Ellen knikte onmerkbaar en Janita zette een glimlach op. ‘Laat je dan vanavond maar verwennen.’
Janita vervolgde haar weg naar de keuken en Fleur keek haar na met een verbijsterde en ongelovige blik.
‘Janita kookt altijd.’ Zei Ellen. ‘En ze kookt goed en graag, echt niet dat ze die taak afgeeft.’
Fleur stond op van haar bank en keek nog even vertwijfeld naar de keukendeur waar nu het gerommel van pannen klonk voor ze naar de bank van Ellen toe liep en naast haar ging zitten.
‘Waar moet ik zo meteen eten?’ Vroeg Fleur zacht terwijl Janita, zo te horen, groente aan het snijden was en zachtjes neuriede.
‘Hoezo?’
‘Volgens mama moeten kinderen altijd eten in de keuken.’
Ellen keek naar Fleur en besefte dat ze nog niet half wist wat voor ellende ze thuis moest meemaken.
‘Hier eet je gewoon aan tafel.’ Zei Ellen op een bemoedigende manier.
‘Echt waar?’ Er welden weer tranen. ‘Jullie zijn zo aardig.’
‘Stil maar.’ Ellen keek even hopeloos naar de deur van de keuken en besefte dat ze deze keer geen uitweg had. ‘Zoals Janita zei: alles komt goed.’
Ellen sloeg een arm om Fleur heen en trok haar tegen zich aan.
‘We gaan je helpen, dat beloof ik.’ Zei Ellen. Ze wist niet zeker of Fleur haar hoorde of luisterde; ze snikte luid en klauwde zich vast aan Ellen. Ellen aaide Fleur over haar hoofd en die keek op terwijl ze haar neus weer ophaalde.
Ellen keek terug en liet haar gezicht instinctief dichter in de buurt van dat van Fleur komen.
Die leek te begrijpen wat Ellen wilde en ging iets rechter zitten zodat Ellen niet zo ver hoefde te bukken om hun lippen elkaar te laten raken.
Ellen proefde de zoute tranen en zoete speeksel van het jonge meisje terwijl ze de kus verbrak en een tweede plantte, en een derde.
Fleur leek nu weer helemaal rustig, ze keek Ellen met een waterige glimlach aan. Die concentreerde zich weer op de deur van de keuken. De afzuigkap stond aan maar kon de geur van bradend vlees niet maskeren.
‘Ben je weer gekalmeerd?’ Vroeg Ellen na even ingespannen naar de deur gestaard te hebben.
‘Ja.’ Zei Fleur. ‘Nogmaals bedankt.’
Ellen was een beetje overdonderd toen Fleur opstond.
‘Waar ga je heen?’




‘Naar de wc.’ Zei Fleur snel. ‘Is die in de hal?’
Fleur loog, een beetje. Nadat ze naar de wc was geweest, en duidelijk haar gezicht had gewassen, liep ze naar de keuken en bedelde net zo lang tot ze een taak kreeg. Ellen volgde haar op een afstandje en hield zich afzijdig; ze kende de vastberadenheid van Janita om alles wat eten betrof zelf in handen te hebben, de keuken inruimen mocht Ellen dan nog wel doen, maar koken was buiten haar machtsgebied.
Toch kreeg Fleur het voor elkaar dat ze de tafel mocht dekken. Ze legde de borden van Ellen en Janita neer alsof het relieken waren, het bestek deed ze zo recht mogelijk ernaast.
Ellen hield haar in de gaten toen ze Fleur met het derde, haar eigen, bord zag spelen. Met een gezicht alsof ze een verzetsdaad beging legde Fleur die uiteindelijk ook op het tafelblad en keek er even trots naar voor ze haar bestek ernaast legde.
Janita kwam even later de keuken uit met dampende pannen en kondigde aan dat ze konden gaan eten. Fleur keek met grote ogen hoe een grote gehaktbal op haar bord werd gelegd en Janita aankondigde dat ze de rest zelf wel kon.
‘Eten jullie altijd zo veel vlees?’ Vroeg Fleur die de gehaktbal vergeleek met haar vuist en concludeerde dat de bal groter was.
‘We zijn dol op vlees.’ Zei Ellen. ‘Als ze het vlees eten ooit gaan verbieden ga ik in hongerstaking.’
‘Waarom zouden ze het willen verbieden?’ Vroeg Fleur die haar vork en mes pakte.
‘Misschien wordt je er bloeddorstig van.’ Zei Ellen.
‘Helemaal niet.’ Zei Janita die haar bal al had versneden en er zout over strooide. ‘Hitler was een vegetariër, wist je dat?’
‘Nee.’ Zei Ellen. ‘Waar heb je dat nu weer vandaan?’
‘Een of andere “geleerde” trucker bij het pompstation.’ Zei Janita zuchtend. ‘Die dacht dat ik wel eens voor hem zou kunnen vallen.’
Ellen grinnikte en wilde vragen hoe ze de man had afgewimpeld. Maar Fleur was haar voor.
‘Zijn jullie…?’
‘Ehm, we zijn vriendinnen.’ Zei Janita.
Ellen had zich nooit over haar voorkeur uitgewijd in de klas, ze vond het niet belangrijk dat iemand het wist. Maar Fleur werd nu met haar neus op de feiten gedrukt.
‘Vriendinnen zoals een man en vrouw?’
‘Ja.’ Zei Ellen. ‘Janita en ik houden van elkaar zoals een man en een vrouw dat doen.’
‘Dus jullie houden van vrouwen?’
‘Ja.’
‘Houden jullie ook van meisjes?’ Fleur kreeg een lichte blos op haar wangen toen ze dat vroeg en Ellen hoopte niet dat haar gezicht anders stond dan neutraal.
‘Nee.’ Zei Janita glimlachend. ‘Ik val alleen op volwassen vrouwen, en Ellen ook. Je komt er pas in je pubertijd achter wat je leuker vind. Ik heb een aantal vriendjes gehad, maar ik voelde me er niet goed bij. En toen ik Ellen leerde kennen…’ Janita keek Ellen aan en pakte haar hand. ‘Werd ik meteen verliefd.’
Ellen glimlachte terug en hoopte dat Fleur het hierbij zou laten.
Die deed dat gelukkig, ze schepte aardappelen op en at opmerkelijk netjes voor iemand die normaal verbannen was tot de keuken.
Na het eten werd de tv aangezet voor het nieuws. De situatie in het Midden-Oosten was door een akkoord in de kiem gesmoord, maar een nogal dikkige man met een bromsnor kondigde acties in het onderwijs aan omdat de salarissen voor het derde jaar op rij bevroren waren, stakingen werden niet uitgesloten.
‘Gaat u ook staken?’ Vroeg Fleur die zag hoe onbewogen Ellen het aanhoorde.
‘Ik ben geen lid van de vakbond.’ Zei Ellen. ‘En ik vind het zwaar onverantwoordelijk om te gaan staken als je een klas les moet geven.’
‘Oh.’ Fleur keek alweer naar de televisie waar het nu ging over de tewaterlating van een nieuwe onderzeeër.
‘Fleur, wil je niet douchen?’ Vroeg Janita toen de weerman het nieuws afsloot door erg voorbarig sneeuw met Sinterklaas te voorspellen.
‘Dat is goed.’ Zei Fleur die haar ogen losscheurde van het scherm.
‘Ik wijs haar wel de weg.’ Zei Ellen snel. ‘Als jij even koffie zet.’
Ellen ging Fleur voor de gang in waar de slaapkamers waren en de badkamer.
‘Ik pak even een nachtshirt voor je.’ Zei Ellen. ‘Schoon ondergoed hebben we niet in jouw maat ben ik bang.’
Een nachthemd was ook moeilijk te vinden, Ellen en Janita sliepen normaal bloot dus alles wat Ellen had was een oud, mottig shirt van de onderste plank van de kast.
Toen Ellen terug kwam in de badkamer was Fleur zich aan het uitkleden, hierbij negeerde ze Ellen en deed haar shirt en onderbroekje uit zodat ze in haar blootje stond en Ellen haar lippen even moest aflikken.
‘Is dat het shirt?’ Vroeg Fleur toen ze Ellen in de gaten kreeg. Ze pakte het stoffen kledingstuk en trok het aan om te kijken hoe het paste. De zoom liep net tot haar knietjes en was ideaal.
‘Ga maar lekker douchen, dan krijg je zo meteen iets te drinken.’ Zei Ellen die de rillingen over haar lijf voelde lopen toen Fleur het shirt weer uitdeed en zo haar lichaam weer liet zien. Fleur wierp een vluchtige blik op haar starende lerares en liep daarna naar de douche.
Zodra het water begon te lopen maakte Ellen zich uit de voeten en vroeg zich intussen af waarom het zo moeilijk was. Waarom was Janita thuis, waarom was ze überhaupt samen met Janita! Als ze alleen was geweest had ze zo veel dingen kunnen doen.
Vele seksuele fantasieën borrelden op maar ook een schuldgevoel. Ze had het gevoel Janita te bedriegen terwijl die er niets aan kon doen, en nog wel onder haar neus.
‘Ze is een lief meisje.’ Zei Janita toen Ellen ging kijken hoe het koffiezetten ging. ‘Dit was zeker die leerlinge waar je je zo druk om maakte?’
‘Ja,’ zei Ellen. ‘Het is veel erger daar dan ik dacht.’
Janita zuchtte. ‘Sommige mensen zouden verboden moeten worden kinderen te krijgen. Je moet leren hoe je auto moet rijden, rekenen, lezen, schrijven. Voor alles is een diploma tegenwoordig, maar voor zoiets als het opvoeden van een mens is dat niet nodig.’
‘Je bent lekker fel erover.’ Zei Ellen die dit gedrag niet gewend was van Janita.
‘Sorry hoor, maar vind jij het normaal dat een kind van tien aan de deur van haar lerares staat en komt vragen om onderdak?’
‘Daarover gesproken; ik heb haar moeder gevraagd morgen naar school te komen.’
‘Zal ze komen?’ Vroeg Janita.
‘Dat moeten we afwachten.’ Zei Ellen. ‘Anders weet ik het ook niet meer.’
Ze keken, geleund tegen het aanrechtblad, hoe de koffiepot onder het apparaat steeds voller werd.
‘Lijkt het je niet leuk een dochter te hebben?’ Vroeg Janita op een gegeven moment dromerig.
‘Oh jee.’ Zei Ellen. ‘Volgens mij hoor ik rammelende eierstokken.’
‘Dat is het helemaal niet.’ Janita kneep Ellen zacht in de arm. ‘Lijkt het jou niet leuk? Dat vroeg ik?’
‘Dan moet je met je trucker gaan praten.’ Zei Ellen serieus. Ze wist niet of ze wel kinderen wilde; uiteraard had dat zijn voordelen maar ook weer nadelen.
‘Zijn jullie hier?’ Ze roken Fleur eerder dan dat ze haar zagen. Haar haar was nat en hing in slierten over haar nachtshirt en rook overdadig naar shampoo.
‘Koffie zetten.’ Zei Ellen die de blote voeten van Fleur bekeek en haar benen omhoog volgde tot het shirt. ‘Wat wil jij?’
Fleur keek besluiteloos van de koelkast naar Ellen.
‘We hebben van alles hoor.’ Stelde Janita haar gerust.
‘Jus ‘d Orange?’ Vroeg Fleur.
Ellen draaide zich om zodat ze het pak appelsientje uit de koelkast kon pakken. Janita had al een glas gepakt en even later liepen ze naar de woonkamer. Fleur met een glas sap, Ellen met twee koppen koffie en Janita met de koektrommel.
Fleur wachtte tot Ellen zat voor ze naast haar ging zitten en tegen haar aan rolde.
‘Je voelt je hier wel thuis hé?’ Vroeg Janita toen ze de comfortabele manier zag waarop Fleur zich tegen Ellen opdrong.
‘Het is hier gezellig.’ Zei Fleur die een slok nam van het sap.
Janita nam de controle over de afstandsbediening en zapte tot ze een geschikt kanaal had gevonden voor de vaste huisgenoten als voor het bezoek.
Ellen had moeite haar handen in bedwang te houden. Ze streelde de nog natte lokken van Fleur en raakte af en toe haar wang aan, maar verder durfde ze niet te gaan met Janita in de buurt.
In stilte keken ze naar een serie over een groepje Amerikaanse High School meiden die draaide om het krijgen, houden of bedriegen van jongens en meisjes die ze lief hadden of in de weg zaten. Het was een dubbele aflevering en daarna begon een serie over een vrouwelijke detective die in een Engels provinciestadje moest op zien te boksen tegen de criminaliteit en de chauvinistische orde binnen het politieapparaat.
‘Volgens mij moet er eentje naar bed.’ Merkte Janita op tijdens de reclame.
Ellen keek naar Fleur en zag dat die haar ogen al half dicht had en een gaap niet wist te maskeren.
‘Wilt u me brengen?’ Vroeg ze terwijl ze haar hoofd zo ver mogelijk naar achteren deed om Ellen aan te kunnen kijken.
‘Ja hoor.’ Stelde Ellen haar gerust. Fleur stond houterig op zodat Ellen ook van de bank kon komen en haar voor kon gaan naar het kleine logeerkamertje.
‘Ik ben bang dat ik niets te lezen heb voor je.’ Verontschuldigde Ellen zich. ‘Tenzij je belastingpapieren wilt inzien.’
Fleur glimlachte en kroop meteen onder de dekens. Met alleen haar neus en ogen nog boven de dekens keek ze Ellen aan.
‘Moet ik een lichtje aanlaten?’ Vroeg Ellen.
‘Nee, ik moet van mijn moeder altijd in het donker slapen. Ik ben eraan gewend.’
‘Ben je dan nooit bang in het donker?’ Vroeg Ellen die wist dat ze zelf op haar negende als de dood was geweest voor het duister.
‘Nee.’ Klonk hetzelfde door de deken vervormde antwoord. ‘In het licht zie ik wat er gebeurt. In het donker ben alleen ik.’
Ellen liet deze woorden even doordringen. ‘Goed, welterusten, ik roep je morgenochtend, ik ga vroeger naar school dan jij gewend bent.’
Ellen liep naar de deur en deed het licht uit, ze wilde de deur door stappen maar hoorde een geschuifel.
‘Juf Ellen?’
‘Ja?’ Ellen draaide zich om en keek naar de in het duister verscholen figuur onder de dekens.
‘Mag ik iets vragen?’
Ellen deed de deur weer dicht en liet haar ogen een paar seconden wennen aan het lichtloze voor ze naar het bed van Fleur toe stapte en door haar hurken zakte.
‘Wat wil je vragen Fleur?’
‘Waarom houdt u van vrouwen?’
Ellen dacht even na over deze vraag; ze had in deze context een andere verwacht.
‘Ik hou van vrouwen omdat ik ze leuker vind dan mannen.’ Zei Ellen. ‘Er zijn ook mannen die van mannen houden, dat zijn homo’s. En er zijn ook vrouwen die van vrouwen houden, dat zijn lesbiennes.’
‘Dus u bent een lesbienne?’ Ellen kon vaag het gezicht van Fleur boven de deken uit zien. Ze had de deken niet meer voor haar mond en de twinkelende lichtjes in Fleurs ogen keken haar aan.
‘Ja.’
‘Maar u houdt ook van meisjes.’
Het was geen vraag, maar een vaststelling die bij Ellen een lichte, koude rilling over de rug deed gaan, haar hoofd spookte even met visioenen van een mobiele eenheid die haar voordeur in ramde en alles vernietigde wat haar lief was. Een grote menigte jouwde haar uit terwijl een beul een strop om haar hals deed…
‘Ook van meisjes.’ Bevestigde Ellen die het zinloos vond om te liegen.
‘Van kleine meisjes?’ Klonk het.
Ellen ging verzitten, ze bukte zich voorover zodat ze Fleurs gezicht van heel dichtbij kon zien, voor zover mogelijk in het donker.
‘Van alle kleine meisjes. Maar van jou… het meest.’ Ellen kuste Fleur op de mond en voelde hoe het kind die kus beantwoordde. ‘Slaap lekker.’ Zei Ellen nadat ze de kus had verbroken.
Ze stond op en liet Fleur alleen met haar eigen gedachten.

‘Ze slaapt.’ Zei Janita die de slaapkamer in kwam trippelen en zich uit begon te kleden.
‘Mooi.’ Ellen lag al in bed en keek hoe haar vriendin zich van haar kleding ontdeed en naast haar in bed ging liggen. ‘Zullen we verder gaan waar we gebleven waren?’
Ellen wachtte niet op antwoord maar begon in de nek van Janita te kussen terwijl haar handen de tepels van haar vriendin streelden. Ellen hoopte half dat haar fantasie Janita weer in Fleur kon doen veranderen.
‘Nee.’ Zei Janita afwerend. ‘Fleur kan wakker worden.’
‘Die slaapt.’ Zei Ellen op een smeektoon. ‘Dat heb je net zelf gezegd.’
‘Zelfs haar moeder gooit haar het huis uit als ze gaan seksen.’ Argumenteerde Janita. ‘Wat doen we als ze ons betrapt?’
‘Dan vragen we of ze mee wil doen.’ Zei Ellen zo snel en serieus dat ze er zelf van schrok.
‘Gatver.’ Janita trok een vies gezicht. ‘Ik moet er niet aan denken. Het is een kind.’
Ellen ging hier niet op in en begon weer aan de nek van haar vriendin te zuigen. Maar Janita was vastbesloten en duwde Ellen lichtjes weg.
‘Wil je echt niet?’ Vroeg Ellen teleurgesteld.
‘Nee, dat beeld van Fleur die met ons meedoet heeft het laatste beetje zin bij mij weggehaald.’
Ellen keek beteuterd en ze besefte dat het beeld van Fleur die meedeed haar juist meer opwond. Normaal bij weigering zou Ellen doorzetten en de zweepjes tevoorschijn halen, dan kreeg Janita vanzelf wel zin, maar deze keer leek dat niet te gaan gebeuren. En van het zweepjesgeweld, met de bijbehorende gillen, zou Fleur zeer zeker wakker worden. Nu was het natuurlijk beargumenteerbaar hoe erg dat was.
‘Kom op, we doen gewoon een klein beetje.’ Ellen pakte de tepels van haar vriendin weer vast, maar die duwde haar hand weg.
‘Nee, we gaan slapen.’ Janita voegde de daad bij het woord en draaide zich om.
‘Goed dan.’ Ellen draaide zich ook om en deed het licht uit. ‘Het is wel waar wat ze zeggen.’
‘Wat?’ Vroeg Janita.
‘Een kind verneukt je seksleven.’ Zei Ellen wrokkig terug.
Janita begon te grinniken en Ellen moest toegeven dat het een domme uitspraak was.
‘Morgen.’ Beloofde Janita.