Ellen zorgde ervoor dat ze was aangekleed voor ze Fleur wakker maakte.
‘Lekker geslapen?’ Informeerde Ellen toen Fleur gaapte en knipperend naar het licht van de kamer keek.
‘Ja.’ Zei ze slaperig. ‘Moet ik brood warm maken?’
‘Nee, dat doe ik, zorg jij er maar voor dat je eruit komt.’ Zei Ellen die het gordijn open deed.
Het was eind november dus het was nog niet echt licht zo vroeg in de ochtend. Fleur kroop langzaam uit bed terwijl Ellen naar de keuken liep om brood te smeren. Voor Fleur maakte ze een boterham met hagelslag en voor zichzelf gewoon met kaas.
Toen Ellen de woonkamer weer in liep was Fleur daar al, ze zat aan tafel en wreef haar ogen uit.
‘Ben je nog slaperig?’ Vroeg Ellen die de doorlopen ogen van Fleur bestudeerde.
‘Nee, normaal ben ik veel vroeger wakker.’ Zei Fleur die het bord van Ellen aannam. ‘Ik was vanochtend ook al zo vroeg wakker, maar omdat u mij nog niet was komen roepen ben ik weer gaan slapen.’
Ellen kende het effect van vroeg wakker worden, zelf had ze daar ook last van als ze een half uur te vroeg wakker werd. Op dat moment was ze klaarwakker en kiplekker, maar als ze besloot tot de wekker te slapen ging het mis en kwam ze als een zombie uit bed.
‘Als je maar wakker genoeg bent voor school.’ Zei Ellen vermanend.
‘Ja juf.’ Klonk het dof en Ellen kon een glimlach niet onderdrukken.
Fleur was een kwartier later een stuk wakkerder toen ze in de auto stapten en richting school reden.
De schooldag verliep zoals elke maandag. Ellen legde een rekenopdracht uit en liet de klas hieraan werken. Maar toch was het anders; wanneer ze haar ronde deed en bij een meisje bleef staan voelde ze een tintelend gevoel. Ellen keek op naar wie er zou kunnen kijken. Maar zag dat iedereen gewoon aan het werk was.
In de ochtendpauze zei Ellen tegen de directeur dat ze graag een kamertje had willen lenen om de moeder van Fleur in te ontvangen. De oude man maakte er geen probleem van en gaf Ellen de sleutel van het kantoor waar een paar keer per jaar de schooldokter zitting hield.
De rest van de ochtend werd gevuld met taal waar Ellen ’t Kofschip probeerde uit te leggen aan de leerlingen die haar glazig aankeken en daarna de opdrachten opgaf die bij de uitleg hoorden.
Tegen twaalven zocht Ellen Fleur op en ging naast haar hurken.
‘Ga je dadelijk weer met mij mee naar huis om te eten?’
‘Ja.’ Fluisterde Fleur terug.
‘Mooi zo. Zorg ervoor dat je snel klaarstaat.’ Ellen klopte Fleur op de schouder en maakte haar ronde af voor ze aankondigde dat de leerlingen hun boeken op moesten bergen.
Het was even een gestommel tot de zoemer klonk en de klas leegstroomde.
Fleur stond al met haar jas in haar hand toen Ellen buiten kwam en ze liepen naar de auto.
‘Is Janita er niet?’ Vroeg Fleur toen ze weer in het appartement kwamen dat kouder aanvoelde dan toen ze waren vertrokken.
‘Nee, Janita werkt van negen tot vijf op het tankstation bij de Rijksweg.’ Zei Ellen. ‘Tussen de middag is het extra druk dus kan ze helemaal niet komen.’
Fleur zei niets maar hing haar jas op en volgde Ellen naar de keuken. Ellen legde brood en beleg op het aanrecht en gezamenlijk smeerden ze de boterhammen. Met volle borden en bekers gingen ze op de bank zitten om tv te kijken. Die rond deze tijd niet veel te bieden had.
‘Vind u Marcella ook leuk?’ Vroeg Fleur ineens.
‘Heb je me in de gaten lopen houden?’ Ellen keek naar Fleur die een beetje rood werd. ‘Ik had al zo’n gevoel.’
‘Misschien.’ Zei Fleur voorzichtig. ‘Maar vindt u Marcella leuk?’
De kat was toch al uit de zak.
‘Ja. Ik vind Marcella een knap meisje.’ Zei Ellen.
Fleur begon te grinniken. ‘De juf is op Marcella! De juf is op Marcella!’
‘Fleur.’ Ellen voelde dat zij op haar beurt rood werd.
‘De juf is op Marcella!’
‘Mond dicht.’
‘Zal ik ervoor zorgen dat jullie samen een keertje in de kusbosjes kunnen?’ Vroeg Fleur plagerig.
‘Helemaal niet.’ Zei Ellen streng.
Fleur begon kusgeluidjes te maken en Ellen voelde zich tot het uiterste gedreven, binnen bepaalde perken tenminste.
‘Hier jij!’ Ze stond op om Fleur ervan langs te geven, maar die was sneller dan Ellen had ingeschat, ze rende naar de andere kant van de koffietafel en keek Ellen behoedzaam aan.
‘Zoiets zeg je niet meer.’ Zei Ellen die waarschuwend haar vinger opstak.
‘En anders?’ Vroeg Fleur met een gemene grijns.
‘Niks anders.’
‘Er moet wel wat tegenover staan, anders zeg ik het toch weer!’
Ellen besefte dat haar opgestoken vinger in de klas misschien een dreigmiddel was, maar hier thuis nutteloos.
‘Juf Ellen is op Marcella!’
Ellen besloot dat het niet uitmaakte of Fleur luisterde naar de waarschuwing of de vinger. Als ze Fleur te pakken kreeg kon ze altijd nog beslissen wat ze deed.
‘Juf Ellen is op… aah!’ Met een gil zette Fleur het op een lopen. Ze rende de keuken in en Ellen volgde maar Fleur dook onder haar graaiende armen door.
‘Fleur! Hier!’
‘Juf Ellen is op Marcella!’
Ellen rende terug naar de woonkamer en zag net op tijd de deur van het gangetje dichtslaan.
Ellen rukte die open en keek naar de drie deuren van de slaapkamers en de badkamer.
Eerst beende ze naar de logeerkamer en deed die deur open. Maar er was geen Fleur. In de badkamer evenmin.
Ellen kon zich niet voorstellen dat Fleur de hoofdslaapkamer in zou glippen. Maar toen ze die deur open duwde hoorde ze een kort gilletje. Ellen verstijfde even en liet haar blik door de kamer gaan.
Ellen stapte naar binnen en deed de deur dicht.
Ze zag niets van Fleur, maar wist wel waar ze kon zitten.
‘Waar zou ze toch zijn?’ Vroeg Ellen luid en gespeeld.
Wat volgde was een gesmoord lachje wat Ellens vermoedens bevestigde.
‘Dan moet ik dadelijk alleen naar school.’ Ellen liep om het bed heen en zag wat ze nodig had.
‘Hebbes!’ Fleur gilde luid toen Ellens handen zich rond haar enkels sloten en ze Fleur onder het bed vandaan trok.
‘Ik zei toch dat je het niet meer mocht zeggen.’
‘Juf Ellen is op…’ Fleur lachte nu zo hard dat ze niet verder meer kon praten en “Marcella” kwam er verhaspeld uit.
Ellen probeerde Fleur op te tillen, maar die stribbelde te veel tegen. Zo hard dat ze onverwacht Ellens scheenbeen aantikte en die door haar knieën moest om niet te vallen. Fleur maakte gebruik van de verwarring door haar juf om te duwen zodat die op haar rug kwam te liggen.
‘Fleur!’ Ellen moest ook lachen toen Fleur dwars over haar heen ging liggen. ‘Niet doen, ik stik!’
‘Bent u op Marcella?’
‘Nee.’ Zei Ellen waarheidsgetrouw.
‘Bent u op Janita?’ Fleur draaide een beetje zodat ze Ellen kon aankijken.
‘Janita is mijn vriendin.’ Zei Ellen.
‘Bent u op mij?’ Fleur draaide nu zodat ze recht op Ellen lag, ze hield haar bovenlijf omhoog door haar armen uitgestrekt langs dat van Ellen te houden.
‘Ja.’
‘En Janita?’
‘Janita is mijn vriendin.’
‘Maar u houdt wel van kleine meisjes, en Janita niet?’
Ellen snapte nu wat er niet rijmde bij Fleur.
‘Janita valt op volwassen vrouwen en meisjes. Ze houdt van kinderen zoals iedereen. Ik hou alleen van kinderen zoals volwassenen van volwassenen houden.’
Fleur nam de tijd dit te verwerken.
‘Mag dat wel?’ Vroeg Fleur.
‘Nee.’
‘Waarom niet?’
‘Het mag gewoon niet.’ Zei Ellen die de consequenties achterwege liet.
‘Van wie niet?’
‘De wet.’
‘De politie?’
‘Ja.’
‘Komen ze u arresteren als ze erachter komen?’
‘Ja.’
‘Moet u dan de cel in?’
‘Reken maar.’
Fleur keek tobberig en geschokt naar Ellen.
‘En als ik nou zeg dat ik het wel wilde?’
‘Dat maakt niet uit.’ Ellen tilde haar hand op en streek over de wang van Fleur. ‘Het mag niet.’
‘Dan zeg ik niemand iets.’ Zei Fleur resoluut. ‘Ik vind u aardig.’
‘Het is ons geheim.’ Zei Ellen. ‘Maar als er iets gebeurt is het niet jouw schuld, maar het mijne.’
‘Maar er gebeurt toch niks?’ Vroeg Fleur paniekerig.
‘Er gebeurt niks.’ Beloofde Ellen.
Fleur ontspande haar armen en landde zacht op Ellens buik en borsten. Haar hoofd had ze liggend op Ellens keel.
‘Mag ik hier blijven?’ Vroeg Fleur.
‘Ik denk het niet, vanmiddag komt je moeder naar school en dan zal ik met haar praten.’
‘Maar ik wil hier blijven.’
‘Je moeder zal je wel terug willen.’
‘Helemaal niet!’ Zei Fleur wrokkig. ‘Ze wil me niet, en ik wil haar niet, en mijn vader is… is…’
‘Is een lul?’ Stelde Ellen voor.
‘Nee.’ Zei Fleur. ‘Hij… ik weet niet.’
‘Wanneer heb je hem voor het laatst gezien?’ Ellen legde haar hand op de kruin van Fleur en begon haar te aaien.
‘Lang geleden.’ Zei Fleur na een stilte. ‘Ik weet niet eens meer hoe hij er nu uit ziet.’
‘Jullie spreken elkaar toch wel eens over de telefoon?’
‘Hij belt als ik jarig ben.’ Zei Fleur dof. ‘Mag ik echt niet hier blijven? Ik wil ook wel koken, meehelpen opruimen!’ Fleur tilde haar hoofd op om Ellen aan te kijken.
De schudde haar hoofd. ‘Janita zal geen bezwaar hebben, maar zo werken dingen niet in deze wereld. Ik mag niet van jou houden, en jij mag niet hier komen wonen.’
‘Dat is oneerlijk!’ Zei Fleur en een traan welde in haar ooghoek. ‘Ik wil hier zijn, en u mag van mij houden.’
‘Fleur, als je ouder bent begrijp je het.’
Fleur begon te snikken en begroef haar hoofd in Ellens boezem.
‘Stil maar, we werken aan een oplossing.’ Suste Ellen die niet zeker wist of er wel een was. ‘We werken eraan.’



De moeder van Fleur had dan wel “misschien” gezegd aan de telefoon, maar Ellen kende mensen te goed en ze kreeg gelijk. Om kwart over drie, stond de vrouw wat onwennig op het schoolplein.
De schoolkinderen zwermden om haar heen en Ellen besloot te wachten tot de menigte geluwd was voor ze op de vrouw af stapte.
‘Hallo, we hebben elkaar gesproken.’ Ellen stak haar hand uit, maar die werd niet aangenomen en het antwoord was een van de meest dodelijke blikken die Ellen ooit had gekregen.
‘Waar is ze?’ Vroeg de vrouw nadat Ellen haar hand had laten zakken.
‘Binnen, ik heb een kamertje geregeld waar we in alle rust en privacy kunnen praten.’
‘Wie zegt dat ik zin heb ik praten?’
‘Nou, u bent hier, dus we kunnen net zo goed gebruik maken van de tijd.’ Zei Ellen redelijk.
‘Goed dan.’ De vrouw zuchtte overdreven en volgde Ellen naar binnen.
Fleur zat al in het kamertje en schrok op toen Ellen en haar moeder binnen kwamen.
‘Waar was je gisteren ineens.’ Was de begroeting van haar moeder. ‘Er staat een berg afwas te wachten waar je eng van wordt, en Gerrit kan je bloed wel drinken.’
‘Mevrouw, wilt u alstublieft stil zijn en gaan zitten.’ Zei Ellen streng.
Ze werd stil, maar ze ging pas zitten nadat Ellen haar lang had aangekeken.
‘Goed.’ Ellen ging ook zitten. En liet de ongemakkelijke stilte op haar neerdalen.
Het was een toch al kale ruimte, met maar een ijzeren kast en een tegen de muur geschoven gordijn die de schoolarts normaal gebruikte. Het bureautje waar ze gedrieën aan zaten was net te klein voor zo’n aantal. Ellen hield een hele kant bezet, Fleur zat aan de kop en keek nerveus naar haar moeder die weer tegenover Ellen zat.
‘Ik wil een oplossing vinden voor Fleur, of beter gezegd hoe ze thuis wordt behandeld.’
‘Mijn moeder zei altijd…’
‘Het spijt me maar ik heb geen moer te maken met uw moeder.’ Onderbrak Ellen de zin van de vrouw. ‘Wat u in uw jeugd heeft moeten doen of meemaken is niet mijn probleem. Ik wil dat Fleur gezond en goed wordt opgevoed. Is dat geen taak van ons beiden?’
‘Het is de taak van haar vader.’ Zei de moeder van Fleur handig. ‘Maar hij heeft zijn kop al zo’n vier jaar niet in Holland laten zien.’
‘Dan valt het dus aan de moeder om het op te vangen.’ Zei Ellen.
‘Dat zou kunnen.’ Zei de vrouw onverzettelijk.
‘Ik refereer aan u.’ Verduidelijkte Ellen.
‘Daar was ik al bang voor.’ Verzuchtte de vrouw. ‘Kijk eens; ik draag de zorg omdat haar vader maandelijks geld overmaakt. Maar anders had ik haar gewoon op straat getrapt.’
‘Waarom haat u uw dochter zo veel?’ Vroeg Ellen die het over een andere boeg besloot te gooien.
‘Omdat ik haar vader haat.’ Was het snelle en laconieke antwoord. ‘Ik hoop dat hij een beetje van de pijn voelt die ik zijn dochter aan doe, zodat hij een beetje van de pijn voelt die hij mij heeft aangedaan.’
‘En wat mag dat voor iets gruwelijks wezen als u een kind willens en wetens als huisslaaf gebruikt?’
De vrouw had op het puntje van haar stoel gezeten maar door deze opmerking van Ellen ging ze weer tegen de leuning zitten, ze sloeg haar armen over elkaar en keek Ellen hooghartig aan.
‘Waarom moet Fleur trouwens op een zondag naar de winkel?’ Vroeg Ellen die zich hierover verwonderd had.
‘Ze moest naar de winkel in Zaanstroe, daar zijn ze wel open.’
‘Maar dat is vijftien kilometer.’ Ellen kreeg steeds meer zin om Fleur weer mee naar huis te nemen. ‘Hoe had ze daar moeten komen?’
‘Met de fiets, ze heeft een fiets ja.’ Zei de vrouw toen Ellen ongelovig keek.
‘Een kind van negen een krat bier laten halen op een fiets waarvoor ze een uur heen en een uur terug moet trappen?’
‘Oh, ze heeft ook al gemeld dat het over bier ging?’ De vrouw keek Fleur even aan en die kromp in onder haar blik.
‘Heeft uw vriend een alcoholprobleem?’
‘Ja, dat had hij zeer zeker want zijn bier was op.’ De vrouw schudde haar hoofd in frustratie. Daarna keek ze naar haar horloge. ‘Nou, ik ben hier geweest, ik heb geluisterd, maar dokter Phil begint zo en ik wil dat niet missen. Ik neem dat jong weer mee.’
Onverwacht snel stond ze op en greep Fleur bij de arm. Die gilde toen haar moeder haar hard kneep en meesleurde naar de deur.
‘Ik schakel jeugdzorg in.’ Ellen stond op. Ze had deze troef niet willen gebruiken maar besefte dat het egoïstische redenen waren geweest waarom ze dat niet had gedaan. ‘Ik bel ze, en dan staat er binnenkort iemand op de stoep om Fleur na te kijken. Intussen hou ik hier een oogje in het zeil.’
De moeder van Fleur verstijfde voor even. Ze opende de deur, wierp Fleur naar buiten en sloot de deur weer waarna ze terug liep naar het bureau. Ze leunde zwaar op het blad en boog zich richting Ellen.
‘Als zo’n onderwijstutje als jij dat doet dan zal ik doen wat ik moet doen.’
‘En dat is?’ Vroeg Ellen die zich afvroeg of ze dat wilde weten.
‘Zodra mij duidelijk wordt dat jij hebt gebeld, of ik een telefoontje of een brief krijg dan snij ik dat jong aan stukken en verspreid ik de lichaamsdelen over alle delen van het land. Net als zoveel kinderen die in contact kwamen met jeugdzorg. En daarvoor ben jij dan verantwoordelijk.’
De vrouw plantte een vinger op Ellens borstbeen, de plek waar tijdens de middagpauze nog het hoofd van Fleur had gelegen.
‘Denk daar maar over na, Mammaloe.’
Zonder nog iets te zeggen draaide ze zich om en beende naar buiten. Ellen geschokt achterlatend.



‘Als we nu eens zeker wisten dat jeugdzorg in zou grijpen vóór zoiets gebeurt.’
‘We hebben die zekerheid niet.’ Ellen prikte afwezig in haar sperziebonen, ze had geen honger. De hele middag, sinds het gesprek, zweefde het beeld van Fleur door haar hoofd. Hoe verschillende delen van haar lichaam uit verschillende vuilniszakken werden gehaald en hoe een reconstructie van het hoofd op tv werd vertoond, of iemand dit meisje herkende… Onderwijl waren er ook de verschillende zaken die de afgelopen jaren in het nieuws waren geweest van kinderen die inderdaad waren omgebracht door de ouders nadat jeugdzorg zich ermee ging bemoeien.
Intussen vroeg ze zich ook af hoe het nu met Fleur ging; zou het anders zijn dan eerst, had haar moeder geluisterd? Of ging het op dezelfde voet verder, of liet Gerrit haar alle hoeken van de woonkamer zien?
‘En het is zo’n lief meisje, je verwacht niet dat een kreng van een wijf zoiets voort kan brengen.’
‘Ik hoop niet dat ze ooit zo wordt als haar moeder.’ Zei Ellen vanuit de grond van haar hart.
‘Je hebt geen honger hé.’ Zei Janita die het nog volle bord van Ellen bekeek.
‘Nee, niet echt.’
‘Ik begrijp het wel.’ Janita stond op en pakte het bord voor Ellen weg. ‘Ik ga je niet onder druk zetten, ik heb ook niet zo veel honger.’
Ellen bleef als een standbeeld zitten terwijl Janita de tafel leegruimde.
‘Gaat alles wel goed?’ Vroeg Janita toen de tafel helemaal leeg was. ‘Ik weet dat het niet goed gaat, maar je lijkt in deze zaak wel extreem…’
‘Zei ze vanmiddag nog dat ze hier wilde blijven.’ Zei Ellen. ‘Dat zei ze tegen mij.’
‘Zo werkt het helaas niet.’ Zei Janita mistroostig.
‘Nee, dat heb ik haar ook verteld. Zo werkt het in deze wereld niet.’
Janita schoof de stoel naast Ellen opzij en sloeg meelevend een arm om haar heen.
‘Ik heb nog iets voor je.’ Zei ze toen ze was uitgeknuffeld en opstond. ‘Even wachten, het ligt nog in de hal.’
Ellen keek hoe haar vriendin naar de hal liep en even later terugkwam met een cadeautje.
‘Nog een fijne verjaardag, ik wilde het gisteravond geven nadat je ouders weg waren. Want ik denk niet dat je ouders het leuk hadden gevonden, en Fleur zou het niet hebben begrepen.’
‘Wat is het dan?’ Ellen voelde zich altijd iets beter wanneer ze werd geconfronteerd met cadeautjes.
‘Maak maar open.’
Ellen scheurde het papier er vanaf en er kwam een doos tevoorschijn waarop de foto van een vrouw stond die naakt en geboeid was en een halsband om had terwijl ze het uit leek te gillen van de pijn.
‘Een elektrische band?’ Vroeg Ellen die weer naar Janita keek. Die had rode koontjes gekregen en keek verlegen naar de vloer.
‘Deze zou ik bij de moeder van Fleur kunnen gebruiken.’ Ellen merkte dat deze opmerking niet in goede aarde viel bij haar vriendin. ‘Maar ik test hem liever uit op jou.’
‘Dat lijkt mij geweldig.’ Zei Janita ademloos. Ze pakte de zoom van haar trui vast en trok die over haar hoofd.
Ellen maakte de doos open en pakte de in plastic gehulde band uit. Het was gemaakt van echt leer (zei de verpakking) en om de zoveel centimeter waren er koperen puntjes. Een afstandsbediening diende als stroomregelaar.
‘Laten we kijken wat jij kan hebben vanavond.’

‘Ellen, even meekomen.’ Ellen had net haar klas naar binnen willen leiden, maar de directeur stapte op haar af. ‘Het is zeer dringend.’
Ellen keek snel om zodat ze naar haar kinderschare kon kijken. Ze slaakte een zucht van opluchting toen ze het blonde hoofd van Fleur zag. Fleur was gisteren, de dag na het gesprek, gewoon op school gekomen en leek niets te mankeren. Ellen had haar zelfs nog gevraagd of ze was geslagen of bedreigd, maar Fleur ontkende dat en zei dat haar moeder haar niet anders behandelde dan anders.
‘Natascha neemt het even over.’ Zei de directeur. De dikke kleuterleidster kwam al aangelopen en glimlachte bemoedigend naar Ellen, die zich gerustgesteld voelde.
Ellen zwaaide naar haar leerlingen en volgde de directeur naar de leraarkamer.
‘Nog gefeliciteerd.’ Zei de directeur toen ze naar binnen stapten en op het koffieautomaat afkoersten. ‘Je was afgelopen zondag echt jarig, toch?’
‘Ja, ik heb het thuis gevierd, wat familie en vrienden erbij.’ Zei Ellen die de directeur eerst koffie liet pakken. ‘Gewoon, simpel.’
‘Als je het maar naar je zin hebt.’ Zei de directeur. ‘Hoe is het gesprek afgelopen met de moeder van Fleur.’
‘Bemoedigend.’ Loog Ellen; de directeur zou binnen een nanoseconde aan de lijn hangen met jeugdzorg of de politie. Of allebei.
‘Ik heb het rapport van het meisje opgevraagd.’ Zei de directeur. ‘Een moeilijk leven, ze is al van meerdere scholen afgepest, is sociaal niet sterk.’
‘Dat stond inderdaad in de brief die ik kreeg van haar oude leraar.’ Bevestigde Ellen wiens beurt het nu was om koffie te zetten. ‘Maar bij mij in de klas wordt ze niet gepest. Ik hou haar strak in de gaten.’
‘Dat valt te merken.’ Zei de directeur met een glimlach. ‘Haar cijfergemiddelde is hier veel beter dan op haar vorige scholen. Ze heeft in elk geval regelmaat hier.’
‘Ja.’ Zei Ellen. ‘Hier wel’
De directeur loerde naar de klok. ‘We geven Natascha nog een minuut of twintig om alles op te zetten, of ze laat je weer halen.’
‘Ik hoop niet dat ze alles op stelten zetten. Ik heb een hekel aan opruimen.’ Zei Ellen die rilde bij de gedachte dat er een soort stoomwals door haar klaslokaal was gestuurd.
De directeur glimlachte vaag en dacht misschien terug aan zijn favoriete onderwerp; “vroeger” zoals de vorige keer.
‘Hoe is het met uw vrouw?’ Vroeg Ellen om de stilte te verbreken.
‘Ja, het gaat goed met haar. Ze denkt na over een vervroegd pensioen.’ De directeur begon met een uitwijding over alles wat hijzelf en zijn vrouw van plan waren met de vrije tijd die het pensioen opleverde. Zestien minuten later begeleidde de directeur Ellen naar haar lokaal waar Natascha hen al stond op te wachten.
‘Fijn dat jullie er zijn, anders had ik weer iemand moeten sturen.’ Zei ze ademloos. ‘Je moet even dit om.’ Ze hield een blinddoek omhoog.
‘Oh, kom op.’ Zei Ellen die echt geen zin had om geblinddoekt haar eigen domein binnen te gaan.
‘Doe het nu maar, het is zo voorbij, en ik moet naar mijn kleuters.’ Natascha klonk gehaast en keek verlangend in de richting van de kleuterlokalen.
‘Goed dan.’ Ellen sloot, onnodig haar ogen en stond toe dat de directeur de blinddoek goed vastknoopte.
‘Veel plezier, Ellen.’ Ellen hoorde de verwijderende voetstappen van Natascha en de zachte dwingende hand van de directeur in haar rug.
De deur werd geopend en Ellen hoorde hoe geroezemoes ineens werd afgekapt.
‘Voorzichtig.’ Waarschuwde de directeur die Ellen uit de weg van iets stuurde.
Ellen was inmiddels elke vorm van plaatsbepaling kwijtgeraakt. Ze was er zeker van dat ze nu al bij het bord moest zijn, maar het kon ook in het midden van de klas of bij het raam.
‘Verrassing!’ De blinddoek werd afgerukt en Ellen bevond zich in een vage imitatie van een ridderzaal. Alle kinderen waren een ridder of een jonkvrouw en wensten haar een fijne verjaardag. Ze hadden in elk geval zin om een feestje te bouwen.
De enige die niet in ridder of jonkvrouwkleren was was Fleur. Die stond een beetje onwennig in haar dagelijkse kleren al had Natascha blijkbaar geprobeerd om dat te verdoezelen door een snelle creatie van een hoge punthoed met een lint te maken waar Fleur de hele tijd aan bleef trekken en bewegen.
Het werd al met al een leuke dag. Er werd geplaybackt, een film gekeken en een toneelstukje gedaan over hoe de thuissituatie van Ellen was. Behalve Fleur wist niemand dat ze niet samenwoonde met een man dus was Jamal aangewezen als partner van juf Ellen, gespeeld door Rianne, die er streng van langs kreeg en tijdens het eten overhoord werd op breuken.
Ellen kon het niet laten zijdelings naar Fleur te kijken, die keek terug en glimlachte.



‘Sommige zijn wel leuk.’ Janita pakte een kaartje van de stapel. ‘Wat is het meest pijnlijke dat je ooit gedaan hebt?’
‘Op zilverpapier kauwen.’ Zei Ellen die languit op de bank naar de tv lag te staren.
Het was weer zaterdag en Ellen had gisteren de cadeautjes die ze van de leerlingen had gekregen mee haar huis genomen. Het was een verzameling knutselwerkjes, tekeningen maar een groepje had zich ingespannen en een soort “scrupules” gemaakt. Met vragen die vaak net zo dubieus waren. Tenminste, dat maakte Janita ervan.
‘Seks hebben met jou.’ Zei Janita. ‘Die keer onder de douche dacht ik dat mijn kut gekookt was.’
‘Ik heb mijn best gedaan.’ Zei Ellen.
‘Volgende vraag.’ Janita pakte een nieuw kaartje. ‘Met hoe veel jongens heb je gezoend? Duidelijk het handschrift van een meisje.’
‘Zien.’ Ellen vertilde haar hoofd iets zodat ze naar het kaartje dat Janita haar voorhield kon bekijken. ‘Da’s Marcella, of ik moet me erg vergissen.’
‘Het antwoord?’ Vroeg Janita.
‘Dat weet je, nul!’ Ellen hield haar hand omhoog en vormde met haar duim en wijsvinger een rondje.
‘Ik vier. Volgende.’
Janita greep weer van de stapel en keek een paar tellen naar het platte vlak.
‘Wat staat hier precies?’
Ellen stak deze keer haar hand uit en hield het kaartje voor haar gezicht.
‘Jon.’ Zei ze. ‘Die heeft het oude spijkerschrift opnieuw uitgevonden. Er staat: “voor uw vriend of man, hoe lang is de zijne?” ik denk niet dat het over je haar gaat.’
‘Jij bent meestal degene met de voorbinddildo.’ Zei Janita. ‘Achttien centimeter?’
‘Acht inch.’ Zei Ellen uit haar hoofd. ‘We zijn ooit begonnen met zes, de twaalf was een brugje te ver.’
‘Wat is dat in centimeters?’
Ellen wilde net zeggen dat Janita dat maar moest googelen, maar werd afgekapt door de bel.
‘Verwachten we iemand?’ Ellen keek Janita aan, die haalde haar schouders op.
‘Ik ga wel.’ Ellen stond op van de bank en sleepte zichzelf naar de voordeur. Het was net zo’n heerlijk rustig weekend na een drukke week.
‘Hallo juf.’
‘Fleur, kom je nu elke week op bezoek?’ Ellen voelde zich meteen een stuk actiever. Fleur glimlachte vrolijk en leek deze keer niet op de vlucht.
‘Als u dat leuk vind.’
Ellen gaf hier geen antwoord op. Ze opende de deur verder zodat Fleur naar binnen kon. Die veegde haar voeten en deed haar jas uit.
‘Ben je weer weggelopen?’ Vroeg Ellen die dat in elk geval uit wilde sluiten.
‘Nee, ik moest het huis uit van mama en Gerrit.’
‘Oké.’ Zei Ellen begripvol. ‘Dan mag je best hier langskomen hoor. Maar niet tegen je moeder zeggen.’
‘Wie is het?’ Klonk de stem van Janita uit de woonkamer.
‘Fleur!’ Riep Ellen terug.
Janita was blij Fleur weer te zien en begroette haar uitbundig. Met een knuffel en haastte zich naar de keuken om wat te drinken te halen.
‘Wanneer moet je weer terug?’ Vroeg Ellen.
‘Ik ga over een paar uur weer kijken.’ Zei Fleur. ‘Ik blijf niet eten, denk ik.’
‘Als je het niet zeker weet dan blijf je toch gewoon.’ Zei Janita binnen kwam met een glas sap. ‘Ik ga toch naar de winkel.’
‘Nee.’ Fleur klonk een beetje paniekerig. ‘Dan heeft mijn moeder niets te eten.’
‘Misschien leert ze dan zelf een keer eten klaarmaken.’ Janita’s gezicht verstrakte. ‘Wat jij wilt.’
Fleur nam een slok van haar cola en stond toen geschrokken op. ‘Ik had nog wat voor u, moment.’
Ze rende de hal in en kwam terug met een papieren zak.
‘Ik heb ze zelf gebakken, ik heb restjes van eerdere ingrediënten moeten opsparen.’
Ze gaf het zakje aan Ellen die het openmaakte. In het zakje lagen zes koekjes in de vorm van hartjes.
‘Heel erg bedankt Fleur.’ Ellen stond half op zodat ze Fleur op de wang kon zoenen, ze had voor de mond willen gaan maar Janita keek toe. ‘Ik zal er met smaak van eten.’
‘Nog een fijne verjaring. Ook al is het laat.’ Zei Fleur. ‘Ik heb ze gisteravond pas kunnen maken, toen mama lag te slapen voor de tv.’
Ellen probeerde zich voor te stellen hoe Fleur alles moest plannen rond de striktheid van haar moeder en vond het cadeau van de koekjes eigenlijk een grotere gift dan het grove quizspel wat door een aantal gewaagde kinderen was gemaakt.
Dat spel lag nog altijd op de tafel en was Fleur ook opgevallen.
Janita ging verder met het voorlezen van verschillende kaartjes terwijl ze de meest obscene ertussenuit filterde voor Fleur; al was het een feit dat de makers van de vragen even oud waren als Fleur.
‘Wilt u mij helpen?’ Vroeg Fleur toen ze alle vragen hadden gehad en Janita het spel opborg.
‘Het ligt eraan.’ Gaf Ellen haar standaard antwoord de boot af te houden tot de haalbaarheid was getoetst.
‘Weet u nog het namen trekken?’
‘Voor sinterklaas?’ Van de week hadden ze de pot rond laten gaan voor surprises. Ellen had Jamal getrokken die vroeg om een doosje lego of anders chocola, al dacht ze er ook over om hem dieetpillen te geven.
‘Ja.’ Zei Fleur die een verfrommeld papiertje uit haar zak haalde. ‘Ik heb Marcella.’
‘Wil je ruilen of zo?’
‘Ik… ze vraagt om lippenstift en ik heb geen…’ Fleur leek heel nerveus.
Ellen knikte; iemand die meel en suiker moest opsparen om koekjes te bakken had helemaal geen mogelijkheid om lippenstift te kopen.
‘Maak je maar geen zorgen.’ Beloofde Ellen. ‘Janita, heb je zin om naar de stad te gaan?’
‘De stad?’ Janita keek om van het dressoir waar de doos in was verdwenen.
‘Ja, sinterklaascadeaus kopen. Fleur en ik hebben het nodig.’
‘Gezellig.’ Zei Janita die een kleur kreeg. ‘Even naar de wc en dan gaan we.’
Ellen keek Fleur aan. ‘Opgelost.’
Zaanstroe was een middelgrote provincieplaats met voldoende winkels voor de drie om zich te vermaken. Ellen liep, met tegenzin, een speelgoedwinkel in om een doosje lego te kopen terwijl Fleur haar volgde en bleef kijken naar een Barbiepoppenhuis waar Ken vrolijk aan het koken was terwijl Barbie aan haar bureau het werk was.
‘Heeft u Barbie nooit leuk gevonden?’ Vroeg Fleur toen Ellen ook kwam kijken.
‘Ken kookt misschien graag maar ik heb toch liever Janita.’
‘En als kind?’ Vroeg Fleur die Ellen volgde naar de kassa.
‘Ik hield meer van ruwe dingen. En als kind speelde ik met meccano, niet die zooi die ze tegenwoordig verkopen. Echte stalen platen die van mijn vader waren geweest.’
Ellen wierp een blik op het voor haar inferieure plastic meccano en rekende af. Daarna togen ze naar een schoonheidszaak om lippenstift uit te zoeken. Ellen weigerde mee te doen, maar Janita en Fleur leefden zich uit met verschillende kleuren en smaken.
‘Hier kusje.’ Zei Janita op een gegeven moment. Voor Ellen haar kon stoppen had ze al een lipstickkus op haar wang.
‘Hier nog een.’ Fleur moest iets opspringen, maar Ellen hield haar niet tegen.
Met een kleine lippenstiftkit ingepakt in sinterklaaspapier verliet Fleur de winkel. Janita had ook een aantal kleuren gekocht en als twee moeders met hun dochter liepen ze een café binnen.
‘Wat mag het zijn dames?’ Vroeg de serveerder die hen kwam bedienen.
‘Warme chocomel met slagroom.’ Zei Janita.
‘Gaan we zondigen?’ Vroeg Ellen. ‘Voor mij hetzelfde.’
‘Voor mij ook.’ Zei Fleur en even later stonden er drie dampende mokken met een grote toef slagroom op tafel.
‘Het is geen echte.’ Zei Janita die haar slagroom onder liet dompelen. ‘Hij lost op waar je bij staat.’
‘Dooreten dan.’ Stelde Ellen voor die de slagroom eraf lepelde, net als Fleur.
Na de chocomel haastten ze zich naar huis.
‘Shit.’ Zei Janita toen ze het appartement in stapten. ‘Ik moet nog naar de winkel. Fleur, weet je zeker dat je niet mee-eet?’
‘Ja.’ Zei Fleur snel. ‘Ik ga zo kijken of ik weer naar binnen mag.’
‘Goed dan, jouw beslissing.’ Janita pakte draaide zich weer om en beende de deur uit.
‘Ik vond het gezellig.’ Zei Fleur toen de voordeur weer dichtsloeg.
‘Ik ook.’ Zei Ellen die op de bank plofte. Ze keek naar Fleur die het pakje voor Marcella door haar handen draaide.
‘Ik wilde dat ik hier kon wonen.’ Zei Fleur ineens.
‘We hebben het er al over gehad.’ Zei Ellen. ‘Dat kan niet.’
‘Maar u houdt van mij, mijn eigen moeder houd niet van me.’ Fleur trok een pruillip. ‘En ik mag met jullie mee naar de stad.’
‘Ja, en toch is er geen enkele regel die dan zegt dat je zomaar bij je juf kan of mag gaan wonen.’ Zei Ellen die het minstens zo spijtig vond als Fleur.
‘Als ik vanavond niet thuis kom dan… nou ja, mijn moeder zal het wel merken.’ Fleur ging naast Ellen zitten en legde haar ellebogen op haar knieën en haar hoofd in haar handen.
Ellen kon niet verzinnen wat ze moest doen. Ze sloeg een arm om Fleurs schouders en kneedde haar schouder een beetje.
‘Jij was niet als prinses bij mijn verjaardag.’ Zei Ellen.
‘Mijn moeder wilde de spullen niet kopen.’ Verzuchtte Fleur.
‘Dat dacht ik al.’ Mompelde Ellen. ‘Maar je had een leuke hoed.’
‘Die had juf Natascha snel voor me gemaakt.’ Zei Fleur. ‘Ik zag er niet uit.’
‘Jawel.’ Zei Ellen troostend. ‘Je weet toch dat ik jou de leukste van de hele klas vind.’
Fleur keek even naar Ellen en begon te glimlachen.
‘Waarom houdt u van kleine meisjes?’ Vroeg ze ineens.
‘Ik heb geen idee.’ Zei Ellen waarheidsgetrouw. Ze had hier zelf ook al eens over nagedacht toen ze erachter was gekomen dat ze op kinderen viel. ‘Ik denk dat ik jullie lach leuk vind, de manier waarop jullie lichaam nog zo mooi onbehaard is, de zachtheid van jullie huid, jullie stemmen.’
Fleur ging iets rechtop zitten en keek haar juf afwachtend aan.
‘Het feit dat jullie nog geen echte borstjes hebben, jullie zijn nog zo mooi vlak.’
‘Ik ben niet vlak.’ Zei Fleur snel. Ze greep naar de voorkant van haar trui en trok die samen met haar hemd omhoog zodat haar buik en borstjes ontbloot werden. ‘Ik heb borstjes.’
‘Maar het zijn geen echte borsten zoals ik heb. En ze zijn mooi, met nog zulke kleine tepeltjes.’ Ellen strekte een hand uit en hoorde Fleur naar adem happen toen ze de roze vlekjes aanraakte. ‘Geloof mij, hoeveel make-up Marcella ook opdoet jij bent veel mooier.’
De tepeltjes van Fleur verstijfden iets door zowel de aanraking van Ellen als de blootstelling aan de lucht en Fleur deed haar hemd weer goed en trui omlaag.
‘Maar Janita heeft wel borsten.’ Herinnerde Fleur Ellen.
‘Ja, maar ze klinkt af en toe als een klein meisje.’ Zei Ellen. ‘Dat vind ik leuk.’
‘En kan ze zoenen als een klein meisje?’
Ellen boog zich voorover. ‘Dat weet ik niet. Hoe zoent een klein meisje?’
‘Nou, zo.’ Fleur drukte haar lippen op die van Ellen.
‘Janita doet het anders.’ Zei Ellen toen Fleur de kus had verbroken.
‘Hoe dan?’
‘Die doet het zo.’ Ellen boog zich nu voorover en drukte haar lippen om die van Fleur, ze tikte met haar tong tegen de gesloten lippen van het meisje, die verstijfde even en liet die toen toe. Ellen tikte de tong van Fleur aan, en liet haar tong er rondjes omheen draaien. De onervaren tong van Fleur probeerde mee te bewegen, maar die kon het tempo niet bijhouden.
‘Dat doen ze in films.’ Zei Fleur ademloos toen Ellen zich met een smak had teruggetrokken.
‘Ja, zo zoenen volwassenen die van elkaar houden.’ Zei Ellen.
‘Ik vond het wel leuk.’ Fleur begon ineens te giechelen. ‘Ik zou mijn mond maar schoonmaken als ik u was.’
‘Waarom?’ Ellen keek eerst wantrouwig naar Fleur omdat ze dacht dat die haar in het ootje probeerde te nemen. Maar toen die bleef lachen liep ze naar een spiegel en zag dat Fleur gelijk had. Haar lippen zaten onder de lippenstift. Ellen rende naar de keuken en pakte een doekje om haar mond te fatsoeneren.
‘Zie je er nog iets van?’ Vroeg Ellen toen ze de woonkamer weer binnen kwam.
‘Nee.’ Zei Fleur die kritisch keek. Ellen checkte voor de zekerheid in de spiegel. Het zou tot heel lastige vragen kunnen leiden als ze met lippenstift werd betrapt die dezelfde kleur had als die van Fleur.
‘Ik ga naar huis.’ Kondigde Fleur aan. ‘Bedankt voor de middag juf.’
Ellen zakte door haar hurken en gaf Fleur weer een lange tongzoen. Deze keer deed Fleur beter mee, met haar mond vol van meisjesspeeksel zwaaide Ellen haar favoriete leerlinge uit en rende daarna naar de keuken om haar mond, weer, te wassen. Net op tijd voor Janita binnen kwam lopen met twee volle boodschappentassen.



“Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht, want we zitten allemaal even recht!”
Ellen zong monotoon mee met haar klas die wel opgewonden, en alles behalve recht, in hun stoelen in een kring zaten. Het midden van de kring was gevuld met tientallen surprises, en om het surprisefestijn te openen kwam de Sint, in eigen persoon, binnen. Nu wist Ellen dat die sint eigenlijk een verklede bejaarde man was die tegenover de school woonde en zich elk jaar in vol ornaat presenteerde aan de directeur, maar dat hoefden de kinderen, overduidelijk, niet te weten.
“…en we zijn zo blij want er zijn geen stoute kinderen bij!” Ellen zorgde ervoor dat ze “stoute” extra hard zong zodat enkele leerlingen haar bevreesd aankeken.
‘Goedendag lieve kinderen.’ De Sint stapte statig om de groep heen. En enkele kinderen sidderden wanneer de tabberd langs hen heen ruiste. Het hele jaar door geloofden ze niet in Sinterklaas, maar Ellen bespeurde altijd een afname van de atheïsten in deze periode waarin ze toch gingen twijfelen en op vijf december helemaal vóór de Sint waren. ‘En de juf.’
‘Hallo Sinterklaas.’ Ellen stond op om als ambassadrice voor de klas de Sint een hand te geven.
‘Zijn er misschien stoute kinderen in deze klas?’ Informeerde de Sint met een zware, plechtige stem.
Een van de drie pieten die hem hadden gevolgd zwaaide even vertwijfeld met zijn roe en Ellen hoorde hoe een aantal leerlingen ongemakkelijk gingen verzitten.
‘Jawel Sint, maar het geloof in u houdt ze onder de duim.’
‘Daar ben ik blij om juf, Ellen was het toch?’
‘Jawel Sint.’ Zei Ellen onderdanig.
‘Een knappe, jonge vrouw als u moet de kinderen vast goede dingen leren. Ik hou van kinderen, maar ook van onderwijzers, zonder die onderwijzers staan de kinderen ook machteloos.’
‘We hebben duidelijk dingen gemeen, Sint.’ Zei Ellen. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar de groep die de Sint zat aan te gapen, maar Fleur had de grap van Ellen door en keek met een wetende glimlach.
‘Ik zie dat jullie mooie surprises hebben gemaakt, daarmee hebben jullie de pieten veel tijd bespaard.’ De Sint liep naar de creaties toe en pakte een klein doosje. ‘Wie is Mariska?’
‘Ik Sinterklaas.’ Zei Mariska, een meisje met rossig haar.
‘Lees het gedichtje eens voor.’ De Sint gaf Mariska het pakje en die maakte een briefje los.
“Mariska, je bent een grote meid, die overal wel goed gedijt.
Je bent aardig en komt goed mee in de klas.
Helaas kan Sint zich vandaag pas van zijn goede kant laten zien,
en jou geven wat je verdiend,
helaas ging er bij het inpakken iets fout,
dus ik hoop dat je dat niet erg vind en van het cadeautje houdt.
Groeten Sint en Piet.’
De Sint en de klas, en de Pieten, keken afwachtend naar Mariska die wantrouwig naar haar pakje keek.
‘Maak maar open,’ drong de Sint aan, ‘ik weet niet wat er is fout gegaan.’
Mariska trok haar stoutste schoenen aan en maakte het plakband waarmee de bovenant van het pakje was dichtgemaakt los. Ze deed de flappen open en slaakte een gil.
Verschillende andere meisjes gilden ook, en Jamal, die naast Mariska zat slaakte een kreet toen Mariska de doos op de grond liet vallen en er tientallen spinnetjes uit kwamen zetten.
De Sint bukte zich en pakte er eentje terwijl Mariska verstijfd op haar stoel zat.
‘Het is drop.’ Zei de Sint die het spinnetje goed had bekeken en nu in zijn mond stopte.
‘Drop?’ De klas begon te lachen en Mariska kleurde van angstig wit naar schaamrood toen ze merkte dat de spinnetjes niet bewogen maar op hun plek bleven liggen en inderdaad eetbaar bleken.
De Sint lachte sportief mee en gaf de Pieten opdracht om een paar handen pepernoten het klaslokaal in te gooien voor hij afscheid nam.
Het echte cadeau van Mariska was een pennenset die ze graag had gewild en onderin de doos was vastgemaakt.
Ze kon gelukkig nu zelf lachen om haar blunder.
Mariska mocht het volgende cadeau uitkiezen en zo kwam iedereen aan de beurt.
Marcella was in de wolken met haar lippenstift en Ellen moest Jamal tegenhouden de lego nu al in elkaar te zetten.
Fleur kreeg een setje waarmee ze vriendschapsarmbandjes kon maken en een bemoedigend gedicht waarin ze werd geprezen dat ze een plek had gevonden in de klas. Ellen keek zoekend de kring rond of ze de schrijver van dit bericht kon ontdekken, maar die zag ze niet, het was een heel goed gedicht, vooral omdat Fleur nog niet zo lang in deze klas zat.
Ellen werd verrast met een ongelooflijk goor pakketje dat was volgestopt met gekookte rijst, stro, stroop en zaagsel en was gedwongen met haar blote handen een waterdicht pakketje op te vissen uit de bodem van de drab en waar een sleutelhangerzaklamp in zat. Dit was van Jon afkomstig, of zijn ouders, ze had het handschrift van het gedicht herkend en hij lachte het hardst van iedereen; waarschijnlijk een wraakactie voor zijn matig herfstrapport.
Na het laatste pakketje aten ze nog even pepernoten en ronselde Ellen een paar leerlingen om alles wat weggegooid kon worden weg te gooien, inclusief de ton met gorigheid waar haar handen nog dagen naar zouden stinken.

‘Ik had niet verwacht u hier te zien.’ Ellen keek verbaasd naar de vrouw die zij en Janita thuis bestempelden als “het monstertje” en die vreemd uit de toon viel op het schoolplein.
Het was half december en om kwart over drie begon het al donker te worden, de lucht was diepgrijs en voorspelde niet veel goeds wat het weer betrof.
Ellen keek snel rond naar Fleur, die had haar moeder ook gezien en bleef op gepaste afstand rondzwerven.
‘Ik ook niet.’ Zei de moeder van Fleur op een toon die duidelijk waarheid sprak. ‘Maar ik heb je, uw hulp nodig.
Ellen keek haar afwachtend aan. Misschien had ze geld nodig.
‘Gerrit neemt mij, onverwacht, mee naar Venezuela.’
‘Veel plezier daar.’ Ellen deed een schietgebedje naar de god van de vliegtuigen dat deze mocht neerstorten boven de grote oceaan.
‘Het punt is dat Fleur niet mee kan en dat ze een plek nodig heeft.’
‘Wat dacht u van thuis? Ze doet toch het hele huishouden al.’
‘Omdat ik haar onder de duim houdt, en ik riskeer geen opgeblazen of leeggeroofd huis.’ Zei de moeder van Fleur die even een haatdragende blik op haar dochter wierp. ‘Ik had willen voorstellen dat u de zorg op u neemt tijdens de kerstvakantie, de school ligt dan toch stil en dan heeft u niets te doen.’
‘Fleur bij mij?’ Vroeg Ellen die zeker wist dat ze het verkeerd had begrepen.
‘Bij juf Ellen?’ Fleur deed een paar stappen naar voren.
‘Heeft ze geen familie?’ Hield Ellen, gepast, de boot af hoewel ze al een antwoord klaar had.
‘Ik gun haar vader niet het plezier om haar te zien. En dat zal hij zelf ook wel niet willen.’
Fleur keek een beetje geschokt na de laatste zinsnede maar de vrouw keek Ellen aan.
‘Mag ik het er even thuis over hebben?’ Vroeg Ellen.
‘Uiteraard, ik hoor het antwoord wel via Fleur. Kom mee Fleur.’
Fleur keek Ellen nog even smekend aan en hobbelde toen achter het “kleine monster” aan.
Ellen wachtte tot ze van het schoolplein af waren voor ze naar haar auto rende en naar huis reed daar wachtte ze met smart op de thuiskomst van Janita.
Ellen vloog haar vriendin bijna aan toen die binnen kwam stappen.
‘Kan Fleur hier blijven?’ Vroeg ze snel.
‘Huh?’ Janita keek haar opgewonden partner vragend aan.
‘Ik bedoel; Fleurs moeder, het kleine monster, gaat naar Venezuela met haar toyboy en ze heeft gevraagd of Fleur bij ons kan deze kerstvakantie.’
Janita zette haar boodschappentassen neer en begon met het uitpakken.
‘Janita? Wat vind jij?’ Vroeg Ellen vertwijfeld over het gebrek aan antwoord van Janita.
‘Moeten we het überhaupt over hebben?’ Vroeg Janita met een brede glimlach. ‘Natuurlijk komt ze hier deze kerst.’
‘Yes!’ Ellen wierp haar armen rond Janita en gaf haar vriendin een passionele zoen. ‘We gaan haar de kerst van haar leven geven.’
‘Precies.’ Zei Janita. ‘We kopen cadeautjes en vuurwerk met oud en nieuw. Maar nu mijn keuken uit.’
Ellen liet Janita haar gang gaan en liep naar een van de twee banken in de woonkamer om te dagdromen. De kerst van haar leven... Voor Ellen was dat een dubbel gevoel en een dubbele gedachte. Ellen fantaseerde dat Janita er niet zou zijn en ze Fleur mee nam naar de slaapkamer, daar zou ze het meisje langzaam uitkleden. Haar truitje uit waardoor een klein strak hemdje zichtbaar werd, ook dat zou ze oprollen waardoor de wat gebolde buik van Fleur zichtbaar zou worden, de diepliggende navel en de nauwelijks opkomende borstjes. Ellen liet de beelden van een blote Fleur onder de douche aan zich voorbij flitsen en voelde een bekende natheid in haar kutje.
Ze ging iets onderuitgezakt zitten en ritste haar broek open zodat haar hand langs haar schaamhaar kon om verlichting te brengen.
Ellen voelde een blos op haar wangen toen haar fantasie verder ging en ze bedacht hoe ze de broek en het kleine onderbroekje van Fleur uit zou spelen en het kale spleetje tevoorschijn zou komen.
‘Hé, ben je lekker bezig?’
Ellen keek op en zag dat Janita voor haar stond. De kamer was gevuld met de geur van eten dat nu op de tafel stond te dampen.
‘Ja.’ Verzuchtte Ellen die haar hand niet uit haar broek haalde.
Janita boog zich naar voren en legde haar hand over die van Ellen zodat ze de ritmische bewegingen van de vingers kon voelen.
‘Zullen we dadelijk, na het eten, even gaan?’ Vroeg Janita.
Ellen haalde haar hand uit haar broek en legde die op Janita’s kruis.
‘Ja.’ Ellen boog zich voorover en gaf Janita een lange zoen.



Ellen zat onderuitgezakt in de aula, ze had dit stuk al drie keer gezien, en al die drie keren was er niets veranderd. Nu wist Ellen dat ze na tweeduizend jaar weinig verandering meer hoefde te verwachten van het kerstverhaal, maar een beetje variatie was fijn geweest.
De rest van de schoolkinderen keken intussen ademloos toe hoe groep acht het kerstspel opvoerde en de herders in het veld werden geconfronteerd met engelen.
‘Vreest niet, want in Bethlehem is een kind geboren, een koningskind.’ Zei Lisa die een sneeuwwit gewaad aanhad.
Ellen herinnerde zich Lisa nog uit haar eigen klas en ze had toen een zwak gehad voor het donkerblonde meisje, maar van de Lisa die ze kende was er niet veel meer over. Ze was afgeslankt en Ellen zag dat onder het witte T-shirt zich al echte borstjes begonnen te ontwikkelen.
De herders overwonnen inmiddels hun angst en kondigden aan snel naar het koningskind in Bethlehem te gaan. Terwijl zij, en de decorschaapjes, van het podium verdwenen begonnen de engelen te zingen.
Ellen moest toegeven dat als ze zich engelstemmen voorstelde die zo zouden klinken. Ze zag de meisjes af en toe naar de zijkant van het podium kijken waar de regisseur van het stuk zat; meneer van Deutekom, de leraar van groep acht. Hij stond bekend om zijn perfectie die hij wilde hebben in het kerststuk die weer diende als repetitie voor de eindejaarsmusical en Ellen vond dat hij bij deze meisjes goed zijn best had gedaan.
Zodra de engelen klaar waren met “vrede op aarde” veranderde de scene in die van de stal waar een baby-born dienst deed als het pasgeboren kindeke Jezus. De herders kwamen binnen en feliciteerden de ouders en bewonderden het kind voor het verhaal verschoof naar de wijzen die uit het oosten kwamen.
Zo werd het gezelschap in de stal steeds uitgebreider tot er aan het einde twee Romeinse soldaten binnen kwamen die in opdracht van koning Herodes de wijzen waren gevolgd en de geboorte van Jezus zouden rapporteren.
Na deze onheilspellende waarschuwing besloten Jozef en Maria met de baby-born naar Egypte te vluchten. De tune van het stuk klonk en de meeste kinderen hadden pas door dat het af was gelopen toen de hele cast nog eens op het podium stapte om met een buiging het applaus in ontvangst te nemen.
Daarna begon de run voor de uitgang, want zodra de kinderen buiten waren was het kerstvakantie.
‘Hoe vond u het?’
Ellen was blijven zitten en Fleur was haar op komen zoeken zodat ze mee kon naar Ellen.
‘Ik heb het al vaker gezien.’ Zei Ellen simpelweg. ‘En er is niets veranderd, en als jij het over een paar jaar mag doen dan zal er ook nog niets veranderd zijn.’
‘Ik vond het wel leuk.’ Zei Fleur die naar het podium keek waar meneer van Deutekom een aantal leerlingen die het uitzonderlijk hadden gedaan complimentjes gaf en de decorstukken op begon te ruimen.
‘Houden zo, over een paar maanden kruisigen we hem alweer.’ Ellen rekte zich uit en stond op. ‘Heb je alles bij?’
‘Ja juf.’
‘Ook wat te lezen, ik heb geen kinderboeken in huis.’
Fleur stond even met haar mond vol tanden. ‘We hebben thuis ook geen...’
Ellen had kunnen weten dat de moeder van Fleur niet het hart had om boeken voor haar dochter te kopen, niet dat Fleur die nodig zou hebben met de overdaad aan huishoudelijke taken.
‘Kom maar mee.’ Ellen nam Fleur een deur door naar een naastliggende ruimte van de aula. Ze deed het licht aan en een stuk of vijf boekenkasten kwamen in het licht te staan. ‘Zoek maar een paar boeken uit. Dit is de mediatheek, volgend schooljaar mogen jullie hier gebruik van maken.’
Fleur keek enthousiast naar de hoeveelheid lectuur en begon de planken na te lopen tot ze een vrij dik boek van de plank haalde.
‘Het verloren Paradijs, door T. Beckman.’ Spelde ze.
Ellen wilde een opmerking maken maar Fleur stopte het boek snel terug om een paar boeken verder een iets minder dikke pil te pakken.
‘Dit is het eerste deel uit de serie.’ Verklaarde ze.
‘Is het niet een beetje...’ Ellen nam het boek over en las de achterkant. ‘Ben je hier niet een beetje te jong voor?’
‘Nee hoor.’ Zei Fleur uitdagend.
‘Zoek in elk geval een ander boek uit.’ Zei Ellen.
Fleur ging de rijen verder af en trok uiteindelijk een boek van Carry Slee tevoorschijn om T. Beckman te compenseren.
‘Dat was het?’ Vroeg Ellen.
‘Ja.’
‘Mooi, kijken of we gewoon naar buiten kunnen en dan gaan we vakantie houden.’
Fleur volgde Ellen door de nu lege aula naar haar auto. Ze had aan het begin van de middag al haar tas in de auto geplaatst en ze konden meteen weg. Fleur was enthousiast in het vooruitzicht om kerst te vieren bij een ander.
‘Hebben jullie een kerstboom?’ Vroeg ze aan Ellen.
‘We hebben een boom gekocht ja.’ Zei Ellen. ‘Die mogen jij en Janita optuigen als je wilt.’
‘Echt waar?’ De ogen van Fleur begonnen te glinsteren. ‘Wij hebben thuis nooit een kerstboom, mama vind dat onzin. Maar bij de overburen staan er wel drie, elk jaar glip ik een paar keer het huis uit om daar te kijken.’
Ellen kreeg een treurig beeld van een klein meisje dat door een raam naar binnen keek op haar netvlies.
Toen ze bij de flat van Ellen en Janita aankwamen stormde Fleur meteen naar buiten zodat Ellen haar moest terugroepen en Fleur haar eigen tas moest laten dragen. Fleur leek het heerlijk te vinden op haar nummer gezet te worden en ze stapten in het nog lege appartement.
‘Leg je spullen maar op de logeerkamer, die is voorlopig van jou.’ Zei Ellen terwijl ze zelf naar de keuken ging om drinken te pakken. Ze zette de glazen op de koffietafel en plaatste zichzelf op de bank en wachtte tot Fleur terug zou komen.
Die kwam terug en had het dikke boek van T. Beckman bij zich, ze ging naast Ellen op de bank liggen, half tegen Ellen aan, en sloeg het boek open.
Ellen dronk haar glas leeg en las intussen mee met Fleur, haar rechterarm had ze om Fleur heen geslagen. Het duurde niet lang voor haar hand begon te bewegen. Ze daalde af naar de rand van Fleurs trui en liet haar hand er stil onder verdwijnen. Fleur leek niets te merken, of ze deed alsof. Ze ging in elk geval door met lezen en sloeg een pagina om.
Ellen vervolgde door het gebrek aan protest haar weg, ze voelde over de huid van de buik van Fleur en ze liet haar duim een aantal rondjes rond de navel van Fleur gaan voor ze verder omhoog ging.
Fleur sloeg weer een pagina om maar verstijfde iets toen Ellens vingers bij de onderkant van een van haar borstjes kwamen. Ellen wachtte even en kroop toen, centimeter voor centimeter, verder het zachte weefsel over. Fleur ging iets verliggen en ineens stootte Ellens vinger tegen de kleine tepel aan. Langzaam begon Ellen rondjes te draaien rond het kleine kinderknopje en voelde dat het iets meer verstijfde, Fleur kreunde iets en Ellen had haar al een tijdje geen bladzijde om zien slaan.
‘Moet ik stoppen?’ Vroeg Ellen die hiermee de sfeer van toevalligheid liet varen.
‘Nee, het is fijn.’ Zei Fleur zacht.
Ellen boog opzij en voorover zodat ze Fleur een kus op de mond kon geven terwijl haar hand weer de weg naar beneden inzette. Ze gleed met haar hand over de bolle buik tot ze tegen de broekrand van Fleur aan botste. Ellen probeerde haar vingers eronder te steken, maar hij zat iets te strak. Na een kort rukje aan de knoop schoot die los en kon Ellen haar hand onder de broek en de onderbroek door steken. Ze voelde de gladde, kale venusheuvel van Fleur en daarna de twee schaamlipjes.
Ellen liet haar vingers over de twee helften glijden, en daarna weer omhoog, haar wijsvinger tussen de lippen zodat ze de clitoris kon voelen.
Fleur en Ellen waren nog altijd in een kus verwikkeld maar toen Ellen haar clitje raakte begon Fleur te kreunen en naar adem te happen. Ellen verbrak de kus.
‘Deed het pijn?’ Vroeg Ellen bezorgd.
‘Nee.’ Fleur legde het boek op de grond naast de bank. ‘Nee, ga door.’ Ze legde haar beide handen over die van Ellen zodat die niet kon stoppen met het strelen van het onzichtbare kutje.
Ellen speelde met de kleine clitoris en daarna de onvolgroeide binnenste schaamlippen en bij elke streling liep het gezicht van Fleur roder aan. Ze had haar ogen gesloten en genoot van de sensaties die door haar onderlichaam gingen.
Ellen boog zich weer voorover en gaf Fleur een tongzoen, die probeerde mee te werken maar was te afgeleid en na een paar minuten al begon het meisje te hijgen en te kreunen. Ellen voelde het kind verstijven en daarna slap worden waarna ze zwaar begon uit te hijgen.
‘Was het lekker?’ Vroeg Ellen toen Fleur weer een beetje bij haar positieven leek.
Fleur zei niets maar sloeg haar handen voor haar gezicht en begon te huilen.
‘Wat is er?’ Ellen tilde Fleur iets op en trok het meisje bij haar op schoot. ‘Vond je het niet fijn?’
‘Jawel.’ Zei Fleur tussen een paar uithalen door. ‘Maar jullie zijn zo goed en aardig voor me, en mijn moeder geeft niets om mij.’
‘Fleur,’ zei Ellen, ‘dat wat ik net gedaan heb, dat doen moeders niet.’
‘Maar het was wel fijn.’ Fleur sloeg een arm om Ellen heen en snikte verder.
‘Het is fijn, maar het is verboden, we hebben het hierover gehad, toch?’ Vroeg Ellen.
Fleur snotterde verder maar knikte terwijl ze tegen Ellens boezem aangeleund lag.
Ellen klopte het kind troostend op de rug en langzaam kalmeerde Fleur weer.
‘Gaat het een beetje?’ Vroeg Ellen.
‘Ja.’ Zei Fleur benepen. ‘Het gaat wel.’
‘Mooi, dan gaan we je broek even goed doen voor Janita thuiskomt. Ik denk niet dat ze het zal snappen als jij in onderbroek bij mij op schoot zit.’
‘Zal ze de politie bellen?’ Vroeg Fleur zich af.
Ellen probeerde zich de reactie van Janita voor te stellen. ‘Ja.’ Zei Ellen. ‘Dat zal ze zeker doen.’



Sky Radio speelde zoetsappige kerstmuziek terwijl de twee meiden rond de boom cirkelden. Ellen hield zich afzijdig van het tweetal en zat op de bank terwijl ze af en toe aan haar vingers rook. De geur van Fleurs kutje was niet helemaal verdwenen en Ellen had beseft dat dit de eerste keer was geweest dat ze aan Fleur had gezeten. Eerst was het kijken en fantaseren geweest, maar nu had ze het kleine meisje een orgasme gegeven. Telkens als Ellen de geur rook voelde ze een hernieuwde kriebel in haar onderbuik die ze probeerde te negeren.
Janita en Ellen hielden zich bezig met de kerstballen en de lichtjes. Toen de boom bijna niet meer zichtbaar was door de hoeveelheid glas en slingers die erin gehangen was probeerde Janita Fleur op te tillen zodat die de piek kon plaatsen, maar het meisje, met licht overgewicht, was doodweg te zwaar zodat Fleur uiteindelijk de stekker van de lichtjes in het stopcontact ging doen en Janita de piek plaatste. De dames gingen op een afstandje met gepaste trots hun creatie bekijken en Ellen stond ook op van de bank.
‘Geweldig gedaan.’ Zei Ellen. Ze aaide Fleur over de krullen terwijl ze Janita een lange zoen gaf. ‘Het ziet er prachtig uit.’
‘We hebben ook ons best gedaan.’ Zei Janita. Daarna keek ze naar de klok. ‘Jongens, weten jullie hoe laat het is?’
Ellen keek ook. ‘Ja, bedtijd voor deze hier.’ Ze klopte Fleur op het hoofd.
‘Nou.’ Fleur keek smekend naar de volwassenen op. ‘Mag ik niet een paar minuten langer?’
‘Nee.’ Zei Ellen streng. ‘Ga je maar omkleden dan kom ik je zo instoppen.’
Fleur vertrok en Ellen bleef lang genoeg achter om Fleur de tijd te geven om te kleden. Het liefst was ze erachteraan gelopen, maar dat had Janita misschien verdacht gevonden.
Toen Ellen de slaapkamer van Fleur binnen ging lag ze dan ook al in bed.
‘Hoe vind je het tot nu toe?’ Vroeg Ellen die op de rand van Fleurs bed ging zitten en de dekens gladstreek.
‘De kerstboom is mooi geworden.’ Zei Fleur. ‘En ik vond het leuk om hem te versieren.’
‘Jij en Janita hebben er inderdaad een mooi schouwspel van gemaakt.’ Zei Ellen die voorover boog en Fleur een kus gaf. ‘Ga nu maar slapen.’
Ellen stond op en wilde het licht uitdoen, maar werd teruggeroepen.
‘Juf?’
‘Ja?’ Ellen draaide zich om.
‘Was dat seks wat wij vanmiddag deden?’
‘Sommige mensen zouden het seks noemen ja.’ Zei Ellen.
‘Maar het is verboden.’ Stelde Fleur vast.
‘De politie zegt dat het niet mag, inderdaad.’ Ellen voelde haar maag iets opspringen toen ze dat zei.
‘Waarom doet u het dan?’
Dat vond Ellen een slimme vraag, eentje die ze niet direct wist te beantwoorden.
‘Omdat het fijn is, ik vind het leuk.’ Zei Ellen. ‘Jij vond het toch ook leuk?’
Ellen zag dat de handen van Fleur onder de deken naar haar kruis zochten. ‘Ja.’
Ellen liep terug naar het bed en ging er op haar knieën naast zitten zodat ze Fleur op ooghoogte zag.
‘Als jij wil dat ik stop dan zal ik stoppen, en als er iets gebeurd dan is het niet jouw schuld maar het mijne.’
‘En het blijft ons geheimpje.’ Zei Fleur.
‘Inderdaad, en als je wil praten kan je altijd bij mij komen.’ Ellen kuste Fleur weer op de mond en liep weer naar buiten.
‘Slaapt ze?’ Vroeg Janita toen Ellen weer terugkwam in de woonkamer.
‘Als een roos, une fleur.’ Zei Ellen.
‘Mooi.’ Janita stond op en liep naar de gang van de voordeur om terug te komen met een paar volle grote boodschappentassen. Ze liep naar de kerstboom en begon de tassen uit te pakken en de cadeautjes rond de boom te sorteren.
‘We zorgen ervoor dat ze de leukste kerst ooit heeft.’ Zei Janita toen ze alles had uitgepakt en naar de verzameling glanzende pakjes stond te kijken.
‘Dat gaan we doen.’ Ellen ging achter Janita staan en sloeg haar armen rond haar vriendin, ze was al geil sinds ze met Fleur had gespeeld die middag en ze had verlichting nodig. Ze kuste Janita in haar nek, op haar oren en bevoelde met haar handen haar borsten en kruis.
‘Ellen, niet doen.’ Zei Janita met een giechel.
‘Alleen omdat Fleur er is?’ Vroeg Ellen beteuterd.
Janita draaide zich om en gaf Ellen een lange tongzoen.
‘Als we stil doen dan?’ Pleitte Ellen.
‘Deal.’