Stuur ons je verhaal op, klik hier !!!!!!


Klik hier voor meer webcams !!

Vuur en Vlam 5 - 8763 keer gelezen
‘Waar gaan we dan naar toe?’ Vroeg Fleur bedelend vanaf de passagiersstoel.
‘Gewoon even weg.’ Zei Ellen die haar gezicht uitgestreken probeerde te houden. Het was een paar dagen na de tweede kerstdag, Janita moest gewoon werken vandaag maar Ellen had iets gepland met Fleur. Fleur verkeerde duidelijk in de veronderstelling dat dat met seks te maken zou kunnen hebben.
Seks hadden ze niet meer gehad, wel hielden ze elke avond een uitgebreide vrijpartij wanneer Ellen Fleur in kwam stoppen. Janita was nog nooit wezen kijken of vragen wat ze deden. Ellen ging ervan uit dat die dacht dat ze gewoon praatten of dat Ellen misschien een stukje voorlas.
Ellen stuurde de auto het dorp uit in de richting van het industrieterrein. Om de een of andere reden was er ooit besloten dat het dorp en de industrie niet direct met elkaar verbonden moesten worden, dus reden ze over een goede asfaltweg een paar honderd meter door braakliggend land voor ze tussen de loodsen en bedrijven in kwamen te rijden.
‘Wat doen we hier dan?’ Vroeg Fleur nogmaals. Ze keek naar de bedrijven waarvan het overgrote deel tussen kerst en Nieuwjaar gesloten was. De lucht was na een bewolkte periode de afgelopen dagen helder met slechts een paar witte wolkjes. Door het vrijkomen van de lucht was de temperatuur ingezakt en begon zich een klein laagje ijs over de sloten te vormen.
‘We rijden even een rondje.’ Ellen moest hier haar weg goed zoeken. Zo vaak was ze hier niet geweest en ze wilde niet verdwalen.
Gelukkig bleek ze niet de enige te zijn, ze zag meerdere auto’s en fietsers die allemaal dezelfde weg in sloegen. Ellen volgde hen en kwam uit waar ze moest zijn.
‘U heeft niet eens een tuin.’ Zei Fleur verwonderd toen ze zag voor welk gebouw Ellen de auto parkeerde.
‘Dat weet ik.’Zei Ellen die naar het tuincentrum keek toen ze was uitgestapt. ‘Ik moet hier alleen even zijn.’
De blik van Fleur werd er niet begrijpender op, maar ze volgde Ellen naar binnen.
Het was voor een winter dan ook ongewoon druk, vooral vaders met hun kinderen pakten snel een kar en stormden door naar binnen, Ellen pakte ook een kar en riep Fleur naast zich.
‘Wilt u dan wat kopen voor in de huiskamer?’ Vroeg Fleur toen ze binnen waren en ze langs een stelling met kamerplanten liepen. Fleur pakte een van de bladeren beet en zwaaide er vertwijfeld mee.
‘Nee, voor buiten.’ Zei Ellen die het mysterie zo lang mogelijk wilde rekken.
Fleur liep besluiteloos met Ellen mee.
‘Heeft u dan een volkstuintje?’ Vroeg ze een paar minuten later.
‘Nee.’ Ellen moest haar lach inhouden. Misschien was het de natuur van Fleur, dat ze niets meer durfde te verwachten, dat ze niets doorhad. Toch had Ellen al voldoende hints gegeven dacht ze zo.
Ze liepen een andere ruimte binnen waar een hele rij stond en Ellen inderdaad moest vaststellen dat zij de enige vrouw aanwezig was. Zelfs de verkoop achter de balie werd gedaan door jongens en mannen. Zuchtend sloot ze zich aan in de rij vaders en zonen, en een paar dochters, die halsreikend keken hoe de rij minder werd.
‘Gaat u...’ Fleur sprong op zodat ze over de hoofden van de mensen voor haar heen kon kijken. Daarna gaf ze een gil. ‘Gaan we vuurwerk kopen?’
‘Janita en ik dachten dat jij het wel leuk zou vinden.’ Verklaarde Ellen. ‘Dus we hebben wat besteld.’
‘Dank u, dank u!’ Fleur sloeg haar armen rond het midden van Ellen en perste haar lijf tegen haar aan. Ze trok even aan Ellens voorpand zodat die moest bukken om een zoen in ontvangst te nemen. Eerst was het gewoon een platte zoen, maar bij de tweede zoen voelde Ellen dat Fleur haar lippen had gespreid.
‘Niet doen.’ Zei ze snel. ‘We zijn hier bij anderen.’
‘Oh ja.’ Fleur kreeg een kleur en keek paniekerig in het rond.
‘Thuis.’ Beloofde Ellen.
‘Mag ik dan weer...?’
‘Thuis!’ Ellen keek rond of iemand het gehoord had of dat iemand het kon interpreteren. Maar de mensen aanwezig waren te druk bezig met het knalwerk wat hen te wachten stond aan de balie.
De rij schoof langzaam op en al snel kwamen er mensen die achter Ellen aansloten.
‘Hoi juf!’
Ellen werd afgeleid door Jon. Hij was met zijn vader en ging bijna helemaal verscholen achter een groot pakket vuurwerk.
‘Hé, Jon.’ Zei Ellen. ‘Ook vuurwerk gekocht?’
‘Het mag wat kosten.’ Zei de vader van Jon met een zuinig gezicht. ‘Voor die paar knallen.’
‘Papa zegt dat ik ze zelf mag aansteken.’ Zei Jon opgewonden.
Ellen trok ook een zuinig gezicht. Ze hoopte dat de vader van Jon slimmer was dan dat, Jon was in staat om met één vuurpijl de Enschede ramp tot een kleine rimpeling te reduceren.
‘Jij mag mij de lont aangeven.’ Zei de vader van Jon scherp.
‘Ja, dat mag ik ja.’ Jon keek teleurgesteld naar het pak vuurwerk.
‘Hij blaast zijn hand er anders af.’ Zei zijn vader bevestigend tegen Ellen. Ze glimlachte terug, zijn vader wist in elk geval wat voor vlees hij in de kuip had.
‘Veel plezier in elk geval.’ Zei Ellen. ‘En zorgt u er dan voor dat u alle vingers houdt.’
‘Insgelijks.’ Zei de vader van Jon die zijn zoon meevoerde.
Ellen en Fleur konden een stap naar voren doen en keken om zodat ze de ruggen van vader en zoon zagen verdwijnen richting de uitgang.
‘Jon is dom.’ Zei Fleur.
‘Vertel mij wat, ik kijk zijn repetities na.’ Zei Ellen dof. ‘Hij zal vast wel verborgen talenten hebben, maar niet bij mij in de klas.’
‘Jon is dom.’ Herhaalde Fleur nogmaals.
De rij vorderde langzaam, maar eindelijk kwamen ze bij de balie. Die werd uitsluitend bemand door pubers die net de leeftijd hadden bereikt waarop ze vuurwerk af mochten schieten en de jongen die Ellen mocht bedienen keek zijn ogen uit naar de vrouw voor hem.
Ellen vond het een vreemd opwindend gevoel dat de jongen haar interessanter vond dan zij hem.
‘Ik had een bestelling geplaatst onder de naam van Kooiman.’ Zei Ellen.
‘Kooiman.’ De jongen zocht de naam op in de computer. ‘Een fors pakket.’ Zei de jongen.
‘Echt waar?’ Ellen speelde het spel dubbel door haar jas iets los te knopen, alsof het warm was in de koude plantenkas waar het tuincentrum zat, en ze boog iets voorover zodat haar decolleté goed uitkwam.
De jongen plaatste een duidelijke zucht die niets te maken had met de lange werkdag en bleef even besluiteloos staan.
‘Is vuurwerk niet gevaarlijk?’ Vroeg Ellen om de jongen tot actie aan te sporen.
‘Heel gevaarlijk, ik raadt u aan een lontje te gebruiken.’ Zei de jongen die naar Ellens borsten staarde.
‘Hoeveel kosten die?’ Ellen schoof ongemerkt iets naar voren over de toonbank zodat haar trui bleef hangen en haar borsten iets opwipten. Ze had geen bh aan en ze wist zeker dat de rand van een tepel te zien moest zijn.
‘Gratis, bij zo’n groot pakket krijgt u ze gratis.’ Zei de jongen. ‘Ze worden verkocht per twee, ik bedoel: vijf, u krijgt een pakje.’
‘Mooi zo.’ Zei Ellen. ‘Zou je ze dan niet eens gaan halen?’
‘Meteen.’ De jongen liep achterwaarts naar de beveiligde bunker met vuurwerk en struikelde bijna over de opstaande rand van de tijdelijke container.




‘Een pakje kost vijf euro, waarom krijgt u ze gratis?’ Vroeg Fleur die had meegeluisterd.
‘Dat leer je nog wel.’ Ellen stond op en deed haar trui weer goed. Een beetje hoereren, hoe verschrikkelijk ze dat ook vond tegenover mannen, had haar toch vijf euro bespaard.
De jongen kwam snel terug, misschien wachtend op een nieuwe show. Wel had hij de “betaling” van de show verhoogd.
‘Uw lontjes.’ Zei hij met iets van teleurstelling dat Ellen zich weer had gefatsoeneerd. ‘En een veiligheidsbril, dan komt het niet in uw ogen wanneer het ontploft.’ Hij plantte ook een grote doos met het plakkaat “Kooiman” op de toonbank.
‘Heel erg bedankt, ik wil niet dat mijn ogen eraan gaan.’ Ellen boog weer voorover zodat de jongen iets rood aan liep. Hij was niet de enige, Ellen had gezien dat een aantal jongens, die blijkbaar in de als bunker uitgeruste container werkten quasi onschuldig bij de opening stonden en haar met open mond aanstaarden.
‘En nog vijf Rozenbottels.’ Eentje kwam snel aangerend en legde die op de doos, zijn blik gefixeerd op de borsten van Ellen. ‘Die eh... waren we vergeten.’
‘Dankjewel.’ Ellen haalde haar pinpas tevoorschijn en betaalde voor het pakket, ze wist zeker dat ze geen Rozenbottels had besteld, maar zag dat deze vijf pijlen al vijfentwintig euro kostten. Ze had een hele goede slag geslagen en voelde zich in haar nopjes.
‘Fleur, pak jij de pijlen, lontjes en de bril dan draag ik de doos.’
Fleur sprong iets omhoog om de Rozenbottelpijlen te pakken en keek bewonderend naar de vorm.
Ellen pakte de doos en legde die in de kar.
‘Deze lijkt veel op dat ding wat ik bij u naar binnen heb geduwd. Zal deze ook zo fijn zijn denkt u?’
Ellen voelde haar wereld vergaan in ijs, alles om haar heen bevroor en ze wist niet of haar gezicht rood werd of lijkbleek. Op hetzelfde moment leek het ijs te breken als glas en ging het leven door.
‘Fleur, zoiets zeg je niet.’ Zei ze terwijl ze de vuurpijlen uit haar handen griste en in het rond keek.
Achter haar was een open gedeelte zodat de wachtende mensen niet bij de kopers in de nek stonden te hijgen, of de pincode af konden lezen.
Maar het gezicht van de puber stond sprakeloos. Hij had een rimpel op zijn voorhoofd gekregen en een van zijn wenkbrauwen walgend geïnteresseerd opgetrokken.
Ellen veinsde een lach. ‘Kinderen.’ Zei ze schouderophalend. Ze pakte Fleur bij haar schouder en leidde haar, samen met de kar, weg van de balie.
Ellen durfde niet om te kijken maar ze voelde de blik van de jongen nog een tijdje in haar rug branden. Ze had even de tijd nodig om weer bij te komen.
‘Juf Ellen, moeten we niet naar de uitgang?’ Klonk het opeens.
Ellen wist niet hoe lang ze al liep, maar ze waren beland in een gedeelte met grote zomerplanten, het was hier ook wat warmer dan de rest van het gebouw en erg rustig.
Ellen keek naar Fleur die blijkbaar de hele weg achter haar aan was gelopen en nu vragend opkeek. Dit kon de laatste dag zijn dat ze haar zag, of kregen pedofiele leraressen een lagere prioriteit wanneer brievenbussen en verkeerspalen werden opgeblazen met vuurwerk?
‘Fleur.’ Ellen zakte door haar knieën, deels omdat ze Fleur recht aan wilde kijken, en deels omdat ze haar stem niet verder wilde verheffen dan nodig. ‘Wil jij, in het vervolg, oppassen met wat je zegt.’
Fleur keek even vragend naar Ellen maar toen geschrokken. Ze bracht haar handje naar haar mond.
‘We hebben het niet over de dingen die we doen, in het openbaar.’ Benadrukte Ellen. ‘Ik heb je uitgelegd wat er kan gebeuren als iemand van ons af weet. Toch?’
Fleur slikte en knikte. ‘Sorry, ik dacht niet na.’
‘Dat blijkt.’ Zei Ellen. ‘Maar de verkoper hoorde het en hij keek heel vreemd.’
‘Gaat hij de politie bellen?’ Vroeg Fleur zacht.
‘Ik weet het niet.’ Zei Ellen. ‘Ik hoop van niet.’
‘Vast niet.’ Zei Fleur stellig. ‘Er zijn toch wel meer kinderen die zulk soort vragen stellen?’
Ellen betwijfelde dat maar was wel gerustgesteld door de kracht waarmee Fleur dat zei, en misschien school er wel een kern van waarheid in. Plus, misschien dacht de jongen na de lunchpauze gewoon dat het een meisje was aan het begin van de puberteit die de grenzen van haar moeder aan het testen was.
Na de serie, hypothetische, geruststellingen haastten ze zich naar de uitgang en laadden de spullen in de achterbak.
Ellen was nog niet helemaal genezen bij de terugreis en leidde aan achtervolgingswaanzin, ze wist dat het onzinnig was maar was die zwarte auto haar nu net gevolgd, al van het parkeerterrein af?
‘Sorry.’ Zei Fleur nogmaals.
‘Ach.’ Ellen keek nogmaals door de spiegel en zag dat de zwarte auto, zonder richting aan te geven een straat in sloeg. ‘Misschien belt die jongen wel, misschien niet, misschien...’ misschien wat? Misschien zat ze vanavond op een brits in een koude cel. Ze wist dat mannelijke pedofielen een uitgesproken rotleven hadden in gevangenissen, was dat voor vrouwen ook zo?
Ze was in elk geval al lesbisch, dus dat voordeel had ze al in een vrouwengevangenis, maar dat kon natuurlijk...
‘Ik kan het misschien goed maken.’ Zei Fleur ineens.
‘Hoe?’ Vroeg Ellen die blij was dat ze uit de, afschuwelijke, gedachten van net werd bevrijd.
‘Misschien kunnen we thuis wel weer...’ Fleur ging iets onderuit zitten en trok de rits van haar broek open zodat haar onderbroekje zichtbaar werd.
Ellen was half van plan te protesteren. Het was nog maar een paar dagen geleden dat ze het hadden gedaan. Maar aan de andere kant, als de jongen de politie zou bellen... wat was er dan mis met een extra zonde?
‘Thuis.’ Beloofde Ellen die alvast haar hand uitstak en een aai gaf over de door de onderbroek verborgen venusheuvel. Fleur zuchtte onder de aanraking en duwde haar heupen omhoog. ‘Niet tijdens het autorijden, dat is driedubbel zo gevaarlijk.’
Fleur ritste haar gulp weer dicht en ging weer recht zitten. Eenmaal bij de flat aangekomen droegen ze het vuurwerk naar boven en stalden het in de kelderkast. Toen Ellen de doos veilig had opgeborgen was het Fleur die haar hand vastpakte.
‘Oh, neem jij nu de leiding?’ Zei Ellen.
‘Ja.’ Was het korte antwoord van Fleur. Ze deed de deur naar de woonkamer open en dwong Ellen richting de bank. ‘Ga daar liggen.’
Ellen onderdrukte een frons; zíj was normaal degene die de leiding had over een seksspel, een voorrecht wat ze niet wilde opgeven. Toch gehoorzaamde ze, voor deze ene keer.
‘Fleur, hier bij het open raam is het...’
Maar Fleur had dat ook al door gehad, ze snelde naar de gordijnen en deed die snel dicht. Ze controleerde de spleetjes en kiertjes of er echt niemand naar binnen kon kijken. Nu woonde Ellen aan het einde van de galerij en was de kans dat iemand langs zou komen nihil, maar toch...
‘Ik ga mij uitkleden en u ook.’ Zei Fleur. ‘Daarvoor moet u wel weer opstaan.’
Ellen vond het vreemd opwindend, ze ging voor het kleine meisje staan en trok haar trui over haar hoofd terwijl Fleur haar schoenen uitschopte en haar sokken uitdeed. Zo gingen ze kledingstuk voor kledingstuk verder. Na elk deel stopten ze om elkaar aan te kijken.
‘Stop.’ Zei Fleur toen Ellen haar hemd uit wilde doen. Zelf had ze ook nog haar hemd en onderbroek aan.
‘Stop?’ Vroeg Ellen, ze was vergeten dat zij nu degene was die onderdanig moest zijn en opdrachten aannemen, irritant!
Fleur deed een paar stappen naar voren zodat ze vlak voor Ellen stond. Ze stak haar handjes uit en begon aan Ellens dijen te voelen, de handjes van Fleur gleden over haar billen, langs haar taille, haar nog in het hemd opgesloten borsten en naar haar gezicht. De zachte handen van Fleur beroerden Ellens wangen en haarlokken en eindigden in haar nek. Ellen voelde een zachte dwang en gaf toe aan het voorover bukken tot haar gezicht op ooghoogte was met Fleur.
Die keek Ellen even in de ogen en gaf toen een kus op haar wang, haar mond, haar oren en weer terug naar haar mond.
‘Ik hou van u juf Ellen.’ Zei Fleur zacht. ‘Ik wil hier altijd blijven wonen.’
Ellen wilde zeggen dat dat niet kon, maar ze wist dat Fleur dat ook wist.
Fleur ging door met kussen, telkens een andere richting op en altijd kwam ze weer terug bij de mond. Toen ze, voor Ellens gevoel, een spinnenweb over haar gezicht had gekust kwam Fleur weer bij de mond en spreidde nu haar lippen. Ellen gaf toe en voelde de tong van het kleine meisje bij haar binnendringen.
Ellen had het gevoel dat dit dieper ging dan ze eerst had gedacht. Fleur had haar vertrouwen in Ellen geschonken door mee te gaan met haar plannetje, door Ellen uit te laten voeren wat zij wilde. En nu was het Ellens beurt om haar vertrouwen aan Fleur te geven. Het vervolmaken van de vertrouwensband, een liefdesband.
Ze tongden voor een paar minuten en toen hield Fleur op. Ze begon weer met haar handen over Ellens lichaam te wrijven en aan de mouwen van het hemd te plukken. Zachtjes trok ze het shirt over Ellens hoofd en Ellens borsten kwamen vrij.
Fleur legde het hemd van Ellen haast teder aan de kant en begon weer met het bevoelen van de nu bloot gekomen vormen.
Ze bevoelde Ellens oksels, ging langzaam naar beneden over de rug en weer omhoog over de buik. Met een lichte aanraking kwam ze bij Ellens borsten waar ze zacht in kneep.
‘Iets dichterbij.’ Vroeg ze zacht.
Ellen voldeed aan het verzoek en boog weer iets voorover.
Fleur zei verder niets, ze bleef in Ellens borsten kneden, bekeek de tepels van alle kanten en masseerde de plek waar de borst overging in de ribben. Ellen voelde zich natter worden, het was ongelooflijk opwindend een speeltje te zijn van een klein meisje.
Eindelijk likte Fleur langs haar lippen en gaf elke tepel een klein kusje.
Ellen was nogal overdonderd; een kusje, meer niet? Ze durfde het niet te vragen omdat ze dan misschien het magische moment zou verpesten.
‘Ga maar weer recht staan.’ Murmelde Fleur die haar handen liet afglijden naar de string van Ellen. Ze trok die niet ineens omlaag maar behandelde het als haar eerste kerstcadeautje. Aan de ene kant een centimeter omlaag, aan de andere kant, dan weerom. Ellen wachtte zwaar ademend af wat er zou gebeuren terwijl haar venusheuvel stukje bij beetje ontbloot werd.
Toen de eerste schaamharen, van Ellens net getrimde streepje, opdoken stopte Fleur even om aan de plukjes te voelen en zachtjes te trekken.
Ellen was er steeds meer van overtuigd dat dit meisje bedrevener was in martelen dan zij, al gingen de martelwerktuigen van Fleur niet schuil in zwepen, tepelklemmen en elektrische halsbanden maar in de constant uitblijvende bevrediging.
‘Waarom moet u lachen?’ Vroeg Fleur toen ze omhoog keek en een glimlach rond Ellens mond zag.
‘Als je zo langzaam doorgaat dan is Janita thuis voor ik goed en wel bloot ben.’ Zei Ellen met een giechel.
‘Vind u het dan niet spannend?’ Vroeg Fleur.
‘Ja.’ Zei Ellen.
Fleur stond even stil, maar leek toen de woorden van Ellen na te trekken. Nu rukte ze ineens de string van Ellen naar beneden, zakte op haar knieën en gaf elke voet van Ellen een tikje zodat deze die op zou tillen en Fleur de string kon oppakken. Deze legde ze, met dezelfde plechtige beweging, bij het hemd van Ellen voor ze zich weer naar Ellen toe keerde. Ze legde haar handjes weer op de heupen van Ellen en begon de billen te aaien terwijl ze gefixeerd naar de schaamlippen van Ellen keek. Ellen stond afwachtend, stil, niet in staat om iets uit te brengen.
Fleurs handen stopten met haar billen en gleden over Ellens heupen naar voren om weer uit te komen bij het schaamhaar van Ellen.
‘Hoe komt u aan dat haar?’ Vroeg Fleur.
‘Dat krijgen kinderen als ze in de puberteit komen.’ Zei Ellen. ‘Dan groeit er haar op de venusheuvel, en bij jongens rond de piemel en ballen.’
‘Wanneer is dat?’ Vroeg Fleur.
‘Dat verschilt.’ Zei Ellen. ‘Bij de een is het op de tiende al, bij de ander op de twaalfde en weer anderen krijgen pas schaamhaar als ze vijftien zijn.’
‘Is het altijd zo?’ Vroeg Fleur.
‘Nee.’ Ellen wist niet of ze met haar handen moest bewegen of dat ze Fleur haar gang moest laten gaan. ‘Ik scheer het weg, anders zou het een grote bos zijn. Dat ziet er niet netjes uit.’
Fleur zakte, volkomen onverwacht, af naar Ellens schaamlippen en liet één vinger door het gleufje glijden.
Ellen voelde hoe de vinger van Fleur contact maakte met haar clitje en ze kreunde.
‘Ga liggen.’ Commandeerde Fleur wijzend naar de bank.
Ellen volgde het op en keek afwachtend naar wat Fleur van plan was.
Die kwam naast de bank staan en legde een hand op Ellens borst die ze langzaam weer over haar buik naar beneden liet glijden tot ze weer bij Ellens kutje was. Met zachte dwang werkte ze de benen van haar lerares opzij en liet, net als even daarvoor, een vinger van bovenaf door Ellens spleet gaan. Ellen kreunde weer toen ze het kindervingertje over haar clit voelde gaan maar snakte naar adem toen Fleurs vinger ineens in haar kutje verdween. Ze voelde de vinger bewegen als een kleine, maar dikke worm die verkennend werk deed.
‘Is dit uw kutgaatje?’ Vroeg Fleur onzeker.
‘Ja.’ Wist Ellen uit te brengen. ‘Ja.’
Voor ze wist wat ze gezegd had voelde ze hoe Fleur een tweede vinger erbij stak.
‘Hoe groot is het gat?’ Vroeg Fleur terwijl ze langzaam haar handje ritmisch heen en weer begon te bewegen zodat de twee vingers erin en eruit gleden.
‘Een goed getraind kutje is vrij groot.’ Zei Ellen rasperig. ‘Er moet een baby doorheen kunnen hé.’
Fleur had duidelijk door wat ze aan het doen was, ze stak haar duim op en telkens wanneer haar vingers naar binnen gleden kwam haar duim tegen het clitje van Ellen.
Ellen begon in een roes te raken en voelde haar ademhaling toenemen. Het zou niet lang meer duren.
Toen stopte Fleur ineens en kwam Ellen weer terug op de wereld.
‘Waarom stop je?’ Vroeg Ellen kijkend naar het meisje.
Dat gaf geen antwoord, ze greep haar eigen hemdje vast en trok het over haar hoofd, met een andere beweging deed ze haar onderbroekje uit zodat ze net zo naakt was als Ellen. Fleur hees een been op en ging op de bank staan. Ze stapte over Ellen heen en liet zich toen zakken zodat ze met haar billen op Ellens kutje zat.
‘Misschien vindt u dit ook leuk.’ Zei Fleur. Ze hield met haar linkerhand de bankleuning vast en begon langzaam heen en weer te schuiven over Ellens kruis. Die was even verbaasd, maar voelde toen hoe haar schaamlippen en clitje werden meegeschuurd over de blote billen van Fleur. Daarna weer naar achteren. Het was inderdaad opwindend en het zou tot een orgasme kunnen leiden.
Met haar rechterhand greep Fleur naar haar eigen kutje en begon met de schaamlipjes te spelen. Ellen keek gefascineerd hoe het meisje haar lipjes uiteen deed en haar binnenste schaamlippen streelde. Met het puntje van haar wijsvinger streelde ze haar eigen clitje dat er merkwaardig groot uitzag in zo’n klein kutje.
Het rollen van Fleurs billen en het spelen met haar kutje maakte Ellen week en ze voelde een orgasme aankomen.
‘Gaat u klaargekomen?’ Vroeg Fleur toen Ellens ademhaling weer toenam.
Die knikte, ze was te druk bezig met ademen om een antwoord te geven. Fleur handelde snel. Met haar rechterhand pakte ze een van de handden van Ellen en bracht die naar haar kleine tepeltje. Daarna pakte ze de andere hand van Ellen en legde een vinger op haar spleetje. Ellen voelde hoe haar wijsvinger door de gleuf van Fleur schuurde en was zich merkwaardig bewust van de nattigheid die ze daar voelde. Ellen gilde het uit toen ze een orgasme voelde. Maar ook Fleur slaakte een hoge gil, toch bleef ze doorgalopperen tot ze hevig begon te trillen van een tweede orgasme. Nog meer nattigheid overspoelde Ellens vinger en ze kreeg zelf een nieuw orgasme.
Fleur stortte uitgeput in op haar bovenlichaam en Ellen ademde diep om haar zuurstoftoevoer weer op orde te krijgen.
‘Waar heb je dat geleerd?’ Vroeg Ellen na een tijdje.
‘Ik heb het bedacht.’ Zei Fleur. ‘Was het lekker?’
‘Het was meesterlijk.’ Zei Ellen waarheidsgetrouw. Ze begon Fleur over het hoofd te aaien en voelde een enorme genegenheid voor het nu naakte meisje. Iets wat verder ging dan normale lust. Fleur perste haar handen onder Ellen en drukte zich stevig tegen Ellen aan.
‘Houdt u van me?’ Vroeg ze.
‘Met heel mijn hart.’ Zei Ellen zacht.
Fleur keek op en Ellen zag dat er vertrouwen sprak uit de waterige blik.
‘Ik hou van u, meer dan van mijn eigen moeder of vader.’ Zei Fleur. Ze roeide iets naar voren en gaf Ellen een zoen en ging daarna weer liggen.
‘Wanneer gaat u iets bij mij naar binnen duwen?’ Vroeg Fleur na een stilte.
‘Wanneer jij denkt dat je er klaar voor bent.’ Zei Ellen. ‘En we moeten dat niet overhaasten, het is iets speciaals en dat moet je zo lang mogelijk bewaren.’
‘Waarom?’ Vroeg Fleur.
‘Bij je plasser, of kutje, zit een klein stukje huid. Dat heet een vliesje. Als je iets naar binnen duwt scheurt het vliesje en kan het bloeden. Het is een speciaal moment.’
Ellen voelde hoe Fleur verkrampte bij de woorden “scheurt” en “Bloeden” dus ze klopte haar geruststellend op haar hoofd. ‘Probeer het niet zelf zomaar te doen.’
‘Was het bij u speciaal?’
‘Bij mij? Nee! Ik had een film gezien waarin het gebeurde en besloot een potlood naar binnen te duwen, ik was net iets ouder dan jij. Het was niet lekker of fijn, maar juist pijnlijk. Gelukkig bloedde ik niet erg hard, maar ik durfde het niet aan mijn moeder of vader te vertellen.’
‘Als ik het doe, mag ik het dan wel aan u vertellen?’
‘Mij mag en kan je alles vertellen.’ Zei Ellen geruststellend.
Fleur begon ineens te bewegen en tilde zich op van Ellen.
‘Wat ga je doen?’ Vroeg Ellen verbaasd.
‘Even iets pakken.’ Fleur sprong van de bank en liep naar de deur van het gangetje. Ellen genoot van het blote lijf dat langs de kerstboom ruiste, de wat bollige billen die meisjes op die leeftijd hadden, de gewelfde buik en de twee nepborstjes. Toen was Fleur weg. Ellen wachtte af, misschien wilde Fleur verder en was ze een dildo halen. Ellen wist niet of ze hiermee akkoord moest gaan want het tijdstip dat Janita thuiskwam naderde met rasse schreden.
Fleur was al snel terug. Ze had geen dildo bij, maar twee dingen die Ellen niet direct thuis kon brengen.
‘Ook al mogen we niet samen zijn, met deze zijn we altijd verbonden.’ Zei Fleur plechtig, ze pakte Ellens linkerhand en bond er iets omheen. Ellen keek verbaasd maar zag toen dat het een vriendschapsbandje was. Gemaakt met de set die ze voor Sinterklaas had gekregen. Toen die bij Ellen om de pols zat stak Fleur haar eigen pols uit zodat Ellen het, identieke, andere bandje bij Fleur om kon binden.
‘Vind u het mooi?’ Vroeg Fleur toen Ellen de band bewonderde.
Ellen vond het een mooie band, Fleur had er veel roze in verwerkt, naast alle kleuren van de regenboog, maar Ellen bewonderde vooral de diepere betekenis. Ze waren nu officieel vriendinnen.



De broer van Janita was nu naar hen toe gekomen voor oud en nieuw. Hij was getrouwd met een ontzettend lelijk wijf, in de ogen van Ellen dan, en had twee kinderen. Sammy, een jongetje van zes, was de oudste en had het talent het bloed onder je nagels vandaan te halen. Tammy was de jongste en een meisje van vier. Zij was weer het toonbeeld van hoffelijkheid. Waar haar broer alle kattenkwaad van de wereld uit wilde halen veroverde Tammy bij iedereen de harten. Ellen bekeek het meisje vanuit een ander oogpunt. Ze had mooie blonde haren met een lichte krul en zou over nog een jaar of vier een prachtig meisje zijn om te zien. Ellen nam zich nu al voor dat ze dan wat vaker naar het strand zou proberen te gaan met de broer van Janita. Die was in alle opzichten beter geslaagd dan zijn lesbische zusje. Hij had een goede baan in de chemische industrie, een groot landhuis en een vakantiehuisje in Katwijk. Toch had Ellen niet het idee dat zijn huwelijk echt gelukkig verliep. Het was haar opgevallen dat zijn vrouw haar handen afveegde zodra ze Ellen of Janita had aangeraakt, alsof ze zich wilde waken voor een besmetting.
Fleur zat aan tafel te tekenen en bewaakte de ruimte die ze zich had toegeëigend met een fanatisme waar de Zwitserse Garde trots op zou zijn. Haar defensie was vooral gericht tegen Sammy die, naarmate de avond vorderde, drukker werd en steeds meer en duidelijker haar territorium schond.
De broer van Janita lette nauwelijks op zijn zoon en praatte honderduit, de tv negerend. Hij had het over politiek; “Helemaal gek daar in Den Haag!” Over de economie: “Noord Korea is de toekomst met hun hervormingsplannen!” Over internationale politiek; “De Yanks en Europa grijpen wel in als Rusland Moldavië probeert binnen te vallen, Oekraïne is één ding dat mogen ze houden, maar Moldavië is een stap te ver.” En over zijn thuissituatie. “Ik wil misschien een groter huis!”
Ellen knikte meewarig mee maar hield vooral Fleur en Sammy in de gaten want de situatie bij de grens van Rusland en Moldavië was dan explosief, ook hier stond er een oorlog op uitbreken.
‘Wat ben jij aan het tekenen?’ Sammy waagde zich in de defensieve zone en Fleur kroop in haar schulp. Ze was ouder dan Sammy maar duidelijk bang voor het jongetje. Ze boog zich over haar tekeningen.
Gelukkig was de moeder van de jongen wel oplettend.
‘Oké kinderen, naar bed dan kunnen jullie dadelijk vuurwerk kijken.’
Sammy was onmiddellijk afgeleid en ging over in een gejammer. Tammy had op de bank gezeten maar stond nu op om haar moeder te volgen.
‘En ik?’ Vroeg Fleur onder dekking van een moeder die haar zoon de les las.
‘Misschien niet zo’n slecht idee.’ Zei Ellen. ‘Dan ben je dadelijk fit genoeg voor vuurwerk.’
Fleur liet haar tekening even rusten en haar pen op kwart over negen bungelen terwijl ze bedenkelijk keek. Ellen wist zeker dat ze zat te broeien op een weerwoord, en een betere dan de jammerende Sammy die zich half huilend liet meevoeren door zijn moeder, met gecompenseerde waardigheid gevolgd door Tammy die iedereen welterusten wenste en vriendelijk zwaaide.
‘Goed.’ Fleur legde haar pen weg en stapte van de stoel. ‘Welterusten.’
Toen de kinderen weg waren keerde een soort volwassen rust terug. De moeder die de kinderen naar bed had gedaan (ze had broer en zus in het bed van Ellen en Janita gelegd) kwam terug en schonk een wijntje voor zichzelf in.
‘Een treurig verhaal dat van dat meisje.’ Zei de broer van Janita. ‘Janita heeft mij erover verteld de tweede kerstdag.’
‘Ja.’ Zei Ellen. ‘Ik denk ook dat ze ertegenop ziet om weer naar huis te gaan.’
‘Dat kan ik mij voorstellen.’ Zei de broer, en daarna gewichtig: ‘ik heb een maatje, een goede advocaat. Ik kan hem vragen te kijken naar eventueel een “adoptie” of iets in die geest.’
Ellen voelde dat dit deels werd gezegd zodat hij zijn connecties kon showen, niet echt zodat hij kon helpen.
‘We denken er over na.’ Zei Ellen afhoudend. Ze streelde over haar vriendschapsbandje. Als het nodig was om Fleur daar weg te halen zou ze het zelf proberen en niet door een of andere hotemetoot.
‘Ik zou er wel snel over nadenken.’ Zei de broer van Janita uit de hoogte. ‘Je ziet vaak dat moeders in zo’n situatie het ondenkbare doen.’
Ellen had moeite niet te snuiven, hij kon beter zijn eigen huwelijk in de gaten houden dan oordelen over mensen die hij niet kende. Hoe groot haar hekel aan de moeder van Fleur ook was, alleen zij mocht erover oordelen en niet een of andere omhooggevallen chemist.
Ze concentreerden zich op de televisie waar een live-uitzending van het “nationaal oudejaarsconcert” op werd uitgezonden en een aantal zangers voorbij kwamen die de nummer één hits van het afgelopen jaar ten gehore brachten.
De rust werd verstoord door gerommel op de gang, luid kinderlijk gelach en een schreeuw.
‘Ik ga wel even kijken.’ Zuchtte de moeder die opstond van de bank en met redelijk trage passen naar de deur liep.
Ellen spitste haar oren en hoorde weer een gil. Maar deze was te verstaan.
‘Rot op! Rotjong!’
‘Dat is Fleur.’ Zei Ellen die snel opstond en de moeder voorbij zeilde.
Zoals ze al verwacht had trof ze haar neefje aan op de gang bij de laatste deur. Hij probeerde zo te zien uit alle macht die deur open te krijgen, maar die werd van de andere kant dichtgehouden. Zijn zusje had duidelijk geslapen maar stond nu met lodderige ogen in de deuropening van Ellen en Janita’s slaapkamer te kijken naar haar broer.
‘Wat is hier aan de hand?’ Vroeg Ellen streng. De jongen maakte een sprong van schrik en liet de deur los. ‘Hoor jij niet in bed te liggen?’
‘Nee.’ Zei het jochie uitdagend. ‘Ik ging bij Fleur kijken en ze deed...’
Voor Ellen haar opvoedkundige werk kon voortzetten werd ze ingehaald door de moeder van Sammy die een stuk minder pedagogisch te werk ging. De jongen kreeg een klap op zijn hoofd en werd huilend meegevoerd naar de slaapkamer terwijl een stortvloed aan verwijten over hem werd uitgestrooid. Ellen keek even bezorgd hoe die deur werd dicht geworpen en liep toen door naar de laatste deur.
‘Fleur?’ Vroeg ze al kloppend. ‘Mag ik binnen komen?’
De klink, die Fleur blijkbaar de hele tijd omhoog had gehouden, ging naar beneden en de deur ging langzaam open. Fleur keek door het kiertje en pas toen de gang leeg bleek deed ze de deur verder open.
‘Hij ligt op bed.’ Zei Ellen sussend. ‘Wat deed hij hier?’
‘Hij deed gewoon irritant.’ Zei Fleur.
‘Je schreeuwde anders behoorlijk hard.’ Merkte Ellen op.
‘Ik lag in bed.’ Zei Fleur ontwijkend, ze kreeg een kleur toen Ellen haar bleef aankijken. Ze was niet vergeten dat haar neefje iets had gezegd over wat Fleur aan het doen was. ‘Ik was met mijzelf aan het spelen.’
Ellen vond dit niet echt schokkend nieuws, al kon ze begrijpen dat het voor een jochie van zes een heel schouwspel moest zijn.
‘Dan snap ik waarom je zo tekeer ging.’ Zei Ellen. ‘Maar je moest naar bed om te gaan slapen.’
‘Weet ik.’ Zei Fleur schuldbewust.
‘Ga dat maar proberen.’ Zei Ellen die Fleur in de wang kneep. ‘Ik denk dat hij nu wel in bed blijft.’
Toen Ellen weer terugkwam in de woonkamer zat de moeder er al en schold op haar man.
‘Jij moet hem eens harder aanpakken, constant maakt dat joch problemen.’
Die trok zich er weinig van aan en dronk zijn glas leeg voor hij een nieuwe vol schonk.
Ellen ging weer op de bank zitten en keek naar het kiftende stel. Ze hoopte niet dat het tussen Janita een haar ooit zo zou worden.
Toen haar gal was gespuwd werd de moeder weer stil en concentreerde zich op de tv. Ellen maakte hieruit op dat ze niet had gehoord van haar zoon wat Fleur aan het doen was. Waarschijnlijk had ze hem hardhandig weer in bed gestopt.
Om half twaalf haalden ze de kinderen weer uit bed. Fleur lag vast te slapen en Ellen had moeite haar wakker te krijgen. Haar neefje had roodomrande ogen wat erop duidde dat hij flink had gehuild voor hij in slaap kwam. Fleur deed nog ontwijkender dan eerst tegenover hem.
Na het aftellen, en het verplichte kussen waar Fleur weer probeerde te tongzoenen met Ellen (en ze haar dus weer terecht moest wijzen) ging Janita de staatsloten checken en togen Ellen en Fleur naar buiten met het vuurwerk.
Ellen had een hekel aan vuurwerk en liet het afsteken over aan Fleur en haar zwager, die er erg bedreven in waren. De lucht was gevuld met duizenden kleuren van evenzoveel vuurpijlen. Toen het vuurwerk op was ging Fleur naast Ellen staan om te kijken hoe de laatste pijlen de lucht in gingen.
‘Ik vond het geweldig hier, juf Ellen.’ Zei Fleur.
‘Ik ook.’ Zei Ellen. ‘En jou vond ik nog geweldiger.’ Ze keek snel of er niemand toekeek, trok Fleur naar zich toe en gaf haar een zoen.



Bij het begin van de eerste schooldag van het nieuwe jaar had Ellen moeite om haar humeur onder controle te houden. Met een knoop in haar maag maakte ze Fleur wakker. Dit was de laatste dag dat ze hier was want in de middag zou Ellen Fleur thuis afzetten en was hun samenzijn voorbij. Fleur was de afgelopen dagen ook steeds nukkiger geworden en was zichtbaar verdrietig geweest toen ze zondagavond te horen had gekregen dat ze haar spullen moest inpakken.
‘Kan ik echt niet hier blijven?’ Had Fleur gevraagd toen Ellen haar, zoals elke avond, kwam instoppen.
‘Nee.’ Kon er niets anders van maken. Ze kon het niet veranderen. ‘Maar je mag altijd hier komen. Misschien mag je van je moeder de volgende vakantie ook hier zijn?’
Fleur had niets gezegd. Ellen had nog geprobeerd een tongzoen aan Fleur te geven, maar die was daar niet voor in. Ellen had het Fleur niet kwalijk genomen, maar ze vond het wel jammer dat een goede zoenpartij als afscheid er niet in zat.
In de ochtend had Ellen haar wakker gemaakt en waren ze gaan ontbijten. Voor deze ene keer was Janita ook bij het eten aanwezig, ter afscheid. Daarna hadden ze de spullen van Fleur en haar vele kerstcadeaus naar de auto gebracht en waren ze richting de school gereden.
Gelukkig was Ellen niet de enige die in een rothumeur was; Fleur was dat ook want ze zei de hele weg niets.
‘Ik vond het wel gezellig dat je er was.’ Zei Ellen.
‘Ik vond het ook fijn.’ Fleur klonk kortaf, maar Ellen was bereid dat te vergeven. ‘Kunt u niet met mijn moeder praten, misschien mag ik dan wel altijd bij u wonen.’
Ellen schudde met haar hoofd terwijl ze de straat in sloeg waar de school was.
‘Please, probeer het dan. Dan mag u het zweepje op mij gebruiken, en de halsband!’
In wezen vond Ellen het een verleidelijk aanbod en een meer dan fatsoenlijke ruil, maar ze had geen zin om in het vaarwater van het kleine monster te gaan zitten.
‘Sorry Fleur, ik wil het wel, maar het zal gewoon niet gaan.’
‘En als ik nou zeg dat ik thuis mishandeld wordt?’ Vroeg Fleur.
‘Dan ga je inderdaad weg bij je moeder, maar ik denk dat je in een kinderweeshuis komt.’ Ellen vertelde maar niet over het dreigement wat haar moeder geuit had wanneer jeugdzorg zich er echt tegenaan ging bemoeien.
‘Dan komt u me toch opteren.’ Fleur stak een hand uit en legde die op de been van Ellen.
‘Het gaat niet zoals in de film.’ Benadrukte Ellen. ‘Ik denk dat Janita en ik je niet eens mogen adopteren als we de kans hadden.’
Fleur haalde haar hand teleurgesteld weer weg en Ellen parkeerde de auto.
‘Mag ik dan nog wel één kusje?’ Vroeg Fleur. ‘Zo eentje met de tong?’
Ellen keek spiedend in het rond, het was te riskant...
‘Heel even dan.’ Ellen boog zich opzij en plantte haar mond op die van Fleur. Het duurde maar een paar seconden toen was het weer voorbij.
‘Kom, het is weer een normale schooldag.’
Ellen stapte uit en voelde zich na de zoen iets beter. Ze ging naar binnen om koffie te pakken en bij te kletsen met haar collega’s. Om half negen ging ze haar leerlingen halen en terug naar de klas.
De rest van de dag ging voorbij, ze hoorde de verschillende vakantieverhalen van de leerlingen aan maar Fleur zei niets. Misschien durfde ze niet te bekennen dat ze de vakantie bij haar juf had doorgebracht; het zou of indruk wekken of hoon als ze dat zou vertellen. Na die verhalen ging de sleur beginnen. Nederlands en rekenen. Tussen de middag ging Fleur weer mee naar Ellen. Fleur at weinig, ze zat vooral te spelen met haar brood en keek de kamer rond alsof het de laatste keer zou zijn dat ze er was.
‘Je komt toch gewoon een keer in het weekend langs.’ Zei Ellen geruststellend.
‘Maar dan bent u altijd samen met Janita.’ Zei Fleur. ‘Ik wil een keer samen zijn met u.’
‘We zijn nu toch samen.’ Zei Ellen.
Fleur keek sceptisch naar Ellen.
‘Dat is niet hetzelfde.’ Zei ze.
‘Wat had je willen doen dan?’ Vroeg Ellen.
‘Weer samen douchen.’ Zei Fleur. ‘En daarna weer naar bed zodat ik een dildo bij u naar binnen kan duwen en dat u mij weer likt.’
Ellen kreeg weer de kriebel in haar onderbuik, ze wist alleen niet of het wel verstandig was om iets te doen. Douchen was uit den boze, haren droogden niet zo snel en het zou opvallen als ze allebei met een nat kapsel op school kwamen. En met elkaar spelen zou ook tijd kosten.
‘We kunnen wel even zoenen.’ Zei Ellen die opstond van haar bank en naast Fleur ging zitten. ‘Dat is toch ook leuk?’
‘Ik vind dat andere leuker.’ Zei Fleur op een toon alsof ze Ellen niet wilde kwetsen.
‘Ik ook.’ Bevestigde Ellen. ‘Maar we hebben geen tijd om ons uit te kleden, klaar te komen, tot rust te komen en weer naar school te gaan. Hoewel... je zei toch vanmorgen dat ik de zweepjes mocht gebruiken?’
Fleur kreeg een angstige blik. ‘Zoenen is goed.’
Ellen lachte en aaide Fleur over haar hoofd. ‘Ik was het niet echt van plan hoor. Pas wanneer jij het echt zeker weet ga ik je pijn doen. Niet eerder.’
‘Misschien weet ik het al zeker.’
‘Nee, dat weet je nog niet.’ Zei Ellen. Ze boog zich naar Fleur toe. ‘Dat weet jij nog niet.’
Voor Fleur iets kon zeggen waren ze weer aan het zoenen.
De middag ging iets beter voorbij, Ellen had wel verlichting nodig in de vorm van een orgasme, maar dat Fleur niet al te boos was over de gang van zaken en ze een soort van vrede hadden gesloten.
Maar toch stapte Ellen met een zwaar gevoel de auto in om Fleur naar huis te brengen. Fleur was stil en had tranen in haar ogen toen ze stopten voor haar ouderlijk huis. Daar was niets veranderd, al waren de planten iets kleiner geworden door het koude weer.
‘Nou.’ Zuchtte Ellen. ‘Die je moeder niet de groeten.’
‘Nee.’ Zei Fleur.
‘Moet ik helpen met dragen?’
Fleur zei niets, ze deed haar gordel los en wierp zich plotseling rond de nek van Ellen.
‘Dit was de fijnste kerstvakantie ooit.’ Fluisterde Fleur in het oor van Ellen.
‘Voor mij ook.’ Zei Ellen terug. Ze rook de geur van Fleur die een stuk prettiger was geworden sinds ze bij Ellen en Janita was. Ze had ook het gevoel dat dit de laatste keer zou zijn dat ze elkaar zo vast hadden, een laatste afscheid.
‘Ik hou van u juf Ellen.’ Zei Fleur benepen.
‘Ik ook van jou.’

Het normale leven nam zijn aanvang. Ellen stond voor de klas, gaf de kinderen les en ging weer naar huis waar ze samenleefde met Janita. Ze hadden seks en Janita kookte dus er leek niets veranderd.
Woensdag na de gym bleef Fleur altijd plakken zodat zij en Ellen konden zoenen en knuffelen. Het was niet veel, maar ze hadden geen andere momenten. In het weekend kwam Fleur nogal eens langs, maar dan was Janita er ook, en de kans ergens anders ontdekt te worden, in de school of de sporthal was groot. Ellen wilde wel weer een keer douchen met Fleur, en ook wel een keertje seks in de sporthal, maar de kans dat ze ontdekt zouden worden was veel te groot. Daarom hielden ze het bij zoenen en strelen.
Januari ging voorbij in een geweldig koude februari waar sneeuwstormen het land platlegden. De supermarkt in het dorp kwam zonder eten te zitten omdat vrachtwagens niet meer over de plattelandsweggetjes durfden te rijden. Dit betekende veel ongelukken omdat de inwoners van het dorp met de auto en fiets naar Zaanstroe moesten om hun inkopen te doen, in de internationale politiek namen de spanningen af en werd het leven haast gezapig, zo gezapig dat de actualiteit zich ging richten op een ander probleem;
“Een leraar aan een basisschool in Amstelhout is gearresteerd op verdenking van ontucht met één of meer leerlingen. De leraar gaf al acht jaar les aan de school en was nooit verdachte tot een van de ouders van de leerlingen naar de politie stapte met de verklaring dat de man ontuchtige handelingen zou hebben gepleegd. Wat deze verklaring inhoudt wil de politie niet zeggen, maar de verslagenheid in het dorpje is groot. Op de informatieavond heeft de burgemeester verklaard dat er geen kinderporno is aangetroffen bij de leraar thuis. De ministers van justitie en VSO (Volksgezondheid Sport en Onderwijs) hebben samen een verklaring naar buiten gebracht waarin ze betreuren dat dit soort excessen kunnen voorkomen in ons onderwijs en kondigen betere controles aan.”
Ellen voelde haar koffiebeker trillen in haar hand toen ze naar de beelden keek van een redelijk knappe jongeman waar de ogen van waren verborgen door een balkje. Ze zette haar koffie opzij voor ze het over zichzelf zou morsen.
‘Het is toch afschuwelijk.’ Zei Janita die met opgetrokken neus naar de foto keek alsof ze hem kon ruiken. ‘Het is niet te bevatten.’
‘Inderdaad.’ Zei Ellen die niet wist met wie ze meer medelijden had. Ze kenden de man of de zaak waar het over ging niet, maar het waren maar een paar woorden die veranderd moesten worden en haar foto zou op het scherm verschijnen. Misschien had deze man inderdaad wel dingen op zijn kerfstok die ook in haar ogen niet door de beugel zouden kunnen. Maar het was desalniettemin ongelooflijk wreed. Deze persoon was nu alles kwijt, een leven, zijn baan, zijn huis, zijn vrienden waarschijnlijk.
‘Soms...’ zei Janita. ‘Zou ik willen dat Hitler nog leefde, puur voor types als dit! Of dat we Auswitch weer open kunnen gooien voor een levende demonstratie.’
‘Misschien had die man gewoon gevoelens voor kinderen en heeft hij ze met liefde behandeld.’ Probeerde Ellen. ‘Misschien wilde hij ze gelukkig maken op een manier die hij goed achtte.’
‘Ach, kom op!’ Zei Janita fel. ‘Hij heeft levens vernietigd door met zijn hand aan een jongen of meisje te zitten.’
‘Hij gaf daar al acht jaar les, mij ga je niet vertellen dat hij pas in het laatste jaar op kinderen is gaan vallen.’ Zei Ellen.
‘Bedenken hoe veel kinderen hij dan heeft aangeraakt!’ Zei Janita die nu echt op drift raakte. ‘Tientallen kan hij hebben betast en bedreigd.’
‘Waarom bedreigd?’ Vroeg Ellen.
‘Zodat ze hun mond houden natuurlijk!’
‘Misschien hielden ze wel van hun leraar, of misschien had hij een soort van relatie met eentje dus die is niet gaan klagen. Als het liefdevol was.’
‘Kinderen op die leeftijd kennen nog geen liefde.’ Zei Janita.
Hier was Ellen het niet mee eens, en niet alleen met haar ervaring met Fleur maar ook door wat ze tussen leerlingen had zien bloeien. Kinderen beleefden het misschien niet zoals volwassenen dat konden en ook niet lichamelijk zoals volwassenen. Maar ze kenden zeer zeker wel verliefdheid en liefde. Toch besloot Ellen dit voor zich te houden, Janita was, net zoals de meeste mensen van de maatschappij, ongekend fel als het over kindermisbruik ging.
‘Kan jij je voorstellen dat jij een relatie hebt met een van je kinderen? Een van de kinderen uit je klas?’ Vroeg Janita. ‘Dat is toch goor? Kan jij je voorstellen dat jij en Fleur iets hebben, of een van je jongens?’
‘Nee.’ Zei Ellen die het bloed uit haar gezicht voelde trekken.
Ze keken weer naar het nieuws maar bij Ellen bleef het malen.
‘Zeg.’ Janita zette de tv uit na het nieuws en boog zich naar Ellen toe. ‘Als ik nu naar de slaapkamer ga en jij komt over een minuut of vijf dan vind je misschien een stout meisje dat straf verdient?’
‘Nee.’ Zei Ellen die alles behalve in was voor seks. ‘Ik heb hoofdpijn.’



De situatie in Amstelhout was de opmaat voor een plaatselijke opstand aldaar. Woedende ouders bestormden de school in een poging de directeur te spreken te krijgen. Velen stelden hem verantwoordelijk voor het misbruik. Daarna volgde een bestorming van het politiebureau. De leraar was verhoord en hij had verklaard dat hij slechts twee kinderen had aangeraakt. Ellen kon, als ze de berichten hoorde op de tv of radio, niet het beeld van zich afschudden dat zij het was. De man claimde verliefd te zijn op deze twee kinderen die uit een gebroken gezin kwamen. Hij gaf toe dat hij de situatie een aantal keren gestuurd had in zijn voordeel, maar weigerde te bekennen dat hij ze kwaad had gedaan. De bestorming was weer het gevolg van deze verklaring, een stuk of honderd ouderparen waren ervan overtuigd dat hun kinderen ook waren aangerand en wilden erkenning.
“Mijn kind is aangeraakt door deze zieke geest!” Verklaarde een moeder die voor het bureau stond waar de leraar werd vastgehouden. “Hij haalt slechte cijfers, ik heb gepraat met zijn huidige leraren en die geven aan dat dit het gevolg kan zijn van de tijd dat hij bij deze klootzak in de klas heeft gezeten!”
De directeur zette het beeld stil en ging met een gewichtig gezicht aan de tafel zitten.
‘Deze situatie loopt uit de hand.’ Zei hij terwijl hij de tafel rond keek. ‘Ik heb verschillende brieven gekregen van het ministerie van VSO met de vraag mijn personeelsbestand door te lichten.’
Er werd gezucht aan de tafel. Ellen zuchtte mee en voelde haar hart sneller kloppen dan normaal.
‘Ik heb de opdracht gekregen om al jullie dossiers die ik hier heb over te dragen aan de plaatselijke politie. Die gaat dan kijken of jullie iets op jullie kerfstok hebben. Er zal vooral worden gekeken naar kindermishandeling, misbruik en alles wat daaromheen zit. Verder komt er een psycholoog om met jullie te praten over jullie seksualiteit.’
Ellen keek de tafel rond naar haar collega’s. De meeste waren geschokt dat ze in verband werden gebracht met misbruik en leken beledigd. Een aantal keken bezorgd. Ellen probeerde haar gezicht neutraal te houden.
De directeur slikte alsof de volgende woorden moeilijk waren om te zeggen.
‘Het zou mij, en niet te vergeten de leerlingen en hun ouders, pijn doen op zijn minst als er uit een van deze twee maatregelen een... foute diagnose kwam. Deze zou inhouden dat de politie verder onderzoek gaat doen. Dit kan betekenen dat wanneer er meer uitkomt dan een vermoeden je ontslag op staande voet kan krijgen, vervolging door justitie en... alles wat erbij hoort.’
De directeur slikte nogmaals. ‘Dat wens ik niemand toe, ik ken jullie en ik wil niemand ontslaan voor deze redenen. Ik wens wel dat mocht er iets zijn wat ertoe kan leiden dat het fout loopt, zogezegd, jullie het hier zeggen. Ik verwacht niet dat een van jullie aan de kinderen zit of heeft gezeten. Maar mocht je onnatuurlijke gevoelens hebben dan kan je eervol ontslag krijgen en hulp zoeken. Dus... het is tijd om open kaart te spelen en te bekennen wat je hebt. Of niet.’
De directeur keek de tafel rond, iedereen één voor één. Ellen probeerde neutraal te kijken zoals haar collega’s, maar ze zag wel een aantal mensen zenuwachtig schuifelen.
‘Kan er bij iemand iets naar boven komen bij het politieonderzoek?’ Vroeg de directeur. ‘Steek je hand op.’
Drie handen gingen omhoog.
‘Deutekom?’ Vroeg de directeur. ‘Wat zou er gezegd kunnen worden?’
Deutekom leek zeer zenuwachtig. Hij zweette hevig en keek hulpzoekend de tafel rond.
‘Ik heb een straatverbod bij mijn ex. Dit, dat, dit gebeurde ruim voordat ik hier werkte. We waren al gescheiden en op een avond dronk ik te veel, ben ik naar haar huis toe gegaan om haar... in elkaar te slaan. De politie heeft mij toen opgepakt en ik heb een straatverbod gekregen.’
‘Geweldpleging dus.’ Zei de directeur. ‘Dank je voor je eerlijkheid Herman. Ik denk niet dat het problemen zal opleveren, maar mocht het zo zijn dan kan ik voor je instaan. Ik weet dat jij nog nooit een kind met een vinger hebt aangeraakt om te slaan.’
De directeur keek naar de volgende hand.
‘Zaaimans?’
Natascha de kleuterleidster had tranen in haar ogen.
‘Ik ben vroeger misbruikt door mijn stiefvader. Ik heb toen aangifte gedaan en het kan zijn dat mijn naam in die stukken staat. Ik weet dat er wordt gezegd dat mensen die vroeger zelf misbruikt zijn ook gaan misbruiken later. Maar ik... ik...’ Natascha barstte uit in een huilbui waarbij haar naaste collega’s haar sussend op de rug klopten. De directeur en de rest wachtte af tot ze weer bij zinnen kwam en wraaklustig de tafel rondkeek;
‘Ik wil alleen maar zeggen dat ik nooit aan mijn kleintjes zal komen, en als ik iemand ken die dat wel doet.’ Ze gromde vervaarlijk en Ellen voelde zich serieus bedreigd.
‘Bedankt, Natascha.’ Zei de directeur. ‘Uiteraard is het geen regel dat iemand die vroeger is aangeraakt nu hetzelfde doet. Ik ken jouw kleuters als vrolijk en tegelijkertijd respectvol. Ik zal aangeven bij de politie dat je vroeger misbruikt bent en dat dat het enige signaal kan zijn wat er boven komt drijven. Zoals ik kan beoordelen loop of vorm je geen enkel gevaar.’
De derde hand was van de leraar van groep zeven die in zijn studietijd valselijk was beschuldigd van verkrachting. De directeur schoof ook dit van tafel, als het inderdaad valselijk was dan zou er geen enkel probleem zijn.
Ellen maakte zich ook geen zorgen, haar ergste misdaad was een verkeersboete voor te hard rijden in de bebouwde kom.
‘Zal er bij het psychologisch onderzoek iets op kunnen komen wat mensen tegen de borst kan stuiten?’ Vroeg de directeur.
Ellen stak haar hand op, ze wist niet waarom maar ze moest iets. Ze was niet de enige, nog twee andere handen gingen omhoog.
De directeur behandelde eerst die. De lerares van groep drie maakte bekend dat ze een gokverslaving had en de lerares van groep vijf had ooit borderline gehad, maar daar was ze via een intensief traject van genezen.
‘Kooiman?’ De directeur keek Ellen aan.
Ellen zuchtte, dit was het moment, ze moest iets geven.
‘Ik... een hoop mensen weten dit al, maar niet allemaal, ik ben lesbisch. Ik heb een relatie met een geweldige vrouw en ik probeer dit, soort van, verborgen te houden voor mijn leerlingen. Ik vind niet dat het iets met hen te maken mag hebben. En het hen ook niet aangaat.’
‘Ik weet het.’ Zei de directeur. ‘Jij bent vooral bang dat de ouders van de leerlingen iets ertegen kunnen hebben.’
‘Ja.’ Bevestigde Ellen.
‘Maak je maar geen zorgen.’ Natascha keek Ellen aan. ‘Lesbohaters heb ik een even grote hekel aan als kindmisbruikers.’
‘Ik wist het nog niet.’ Zei van Deutekom. ‘Maar dit kan nooit een punt van discussie zijn.’
‘Je weet het niet.’ Zei iemand. ‘Misschien krijgen we wel zo’n oerconservatieve, Katholieke psychotherapeut die het wel een punt vind.’
‘Dat zou misdadig zijn.’ Mompelde van Deutekom.
‘In elk geval bedankt Ellen.’ Zei de directeur. ‘Mocht het een probleem vormen dan stap ik persoonlijk naar het ministerie. We leven nu ruim in de eenentwintigste eeuw en dit zou geen punt van discussie mogen zijn.’
‘Dank u wel.’ Zei Ellen.
‘Als dit alles is.’ De directeur stond op. ‘Ik bedank jullie voor jullie openheid. Mag ik zeggen dat ik trots ben dat jullie hierover durven te praten. Over de psycholoog volgen nog mededelingen, maar ik ben blij dat we hierover hebben gepraat en dat ik voor sommige zaken die aan het licht kunnen komen nu de mogelijkheid heb die te pareren.’
Ellen volgde haar collega’s naar buiten en liep naar haar klaslokaal.
Het was nu al ruim over vijven en het lokaal was koud en leeg, daardoor kon niemand zien hoe ze over de leuning van de stoel leunde en diep zuchtte. De psychologische test baarde haar zorgen, ze wist niet wat er zou gebeuren maar het was vast een heel erg gehaaid iets. Hopelijk zou de directeur eventuele tegenvallende resultaten op het feit gooien dat ze lesbienne was.





Copyright © www.oops.nl
----oops.nl----
Home
Sexverhalen
Hetero
Eerste keer
Homo
Lesbisch
Plassex
Tieners
SM
Groepsex
Overspel
Familie
Bisex
Overige
Partners