Het was een andere buschauffeur dan toen ze naar het Naturalis waren geweest die de klas op kwam halen voor het schoolkamp. Deze was iets stipter en moest daarom wachten op een aantal probleemkinderen. Jon was, zoals gewoonlijk, alweer vergeten dat ze weg zouden gaan en had in paniek zijn moeder gebeld. Die had er wel rekening mee gehouden en de tas van Jon de avond ervoor ingepakt, hopende dat haar zoon die zou meenemen. Wat uiteraard niet gebeurd was.
En Jamal kwam op het nippertje aan, getrouw aan zijn traditie.
Deze chauffeur, of chauffeuse, was fors en had even grote armen als borsten. Ellen dacht dat deze groter waren dan de borsten van Natascha. Maar ze was op geen enkele manier aantrekkelijk te noemen. Ze was ook aan het koken van woede toen Jons moeder eindelijk aankwam met de spullen die hij vergeten was.
‘Dit gaat allemaal af van mijn rijtijdenwet.’ Gromde ze toen Jon instapte en ze de deur sloot.
‘Wees blij dat je geen klas hebt om mee te zeulen de hele week.’ Stelde Ellen haar een perspectief voor. De kinderen begonnen al snel met zingen en veel monden kauwden de suikerzoete snoep op.
Ellen verzweeg dat zij niet de enige was die de leiding had. Deutekom en de directeur zouden haar te hulp schieten die avond, en de rest van de week. Maar eerst hielden ze zich bezig met hun eigen klassen. Ellen keek een aantal keren om van haar voorste stoel en hield Fleur, en de rest van de klas in de gaten. Fleur leek het naar haar zin te hebben. Ellen had haar een grote zak snoep toe geschoven vlak voordat de bus aan was gekomen zodat ze ook mee kon doen met de ruilhandel.
‘Wilt u zeggen dat ze de boel netjes moeten laten?’ Vroeg de vrouw achter het stuur voorzichtig.
‘Ik ga het niet eens proberen.’ Zei Ellen. ‘Ze spelen het spelletje altijd andersom. Pas als je zegt dat ze er een rommel van mogen maken houden ze het netjes.’
‘Wilt u dat zeggen dan?’
‘Ook dat ga ik niet proberen.’ Ellen wist dat een waarschuwing tot rampen kon leiden, maar een vrijgave van de rechten tot een verschrikking.
Ze reden nu langs de file heen. Terwijl de auto’s zich een weg probeerden te ploegen naar de Randstad ging de bus naar Brabant. De leerlingen werden steeds ongeduriger hoewel de rit in Ellens ogen wel meeviel. Toen ze de over de Tacitusbrug reden de Waal onder zich door lieten gaan had Ellen al meerdere gevechten moeten stoppen en had ze moeten beloven dat de rit niet lang meer zou duren.
Tot haar verbazing was ze zelfs genoodzaakt Fleur een hartig woordje toe te spreken, al was dat in combinatie met Marieke. De twee meiden hadden Jon getreiterd en die had besloten terug te slaan, letterlijk. Nu kon Ellen dat Jon niet echt kwalijk nemen omdat die gewoon niet slim genoeg was om dingen op een verbale manier tot een goed einde te brengen.
‘Heb ik nu straf verdiend juf?’ Vroeg Fleur toen Ellen na haar uitbrander zich had omgedraaid.
‘Dat zien we nog wel.’ Ellen had moeite haar glimlach te verbergen tot ze voor was. Fleur had het duidelijk niet gehad over een schoolstraf. Toen de kinderen doorkregen dat ze de bestemming naderden en ze heidevelden, zandvlaktes en bossen zagen verplaatste hun aandacht zich naar buiten. Ellen had even rust en liet haar fantasie op de vrije loop gaan. Had Fleur nu werkelijk om straf gevraagd? Ze vroeg zich af of Fleur zou terugkrabbelen en hoe het zou zijn om het meisje net als Janita vast te binden aan het bed en te martelen met zweepjes en haar blote handpalmen tot ze zou gillen om genade, en daarna van genot wanneer Ellen haar liet klaarkomen.
‘Hier is het!’ Brulde Stefan ineens. De kinderen juichten toen de bus een boerenerf op reed en stopte voor een gebouw met een groot veld eromheen.
‘Iedereen even blijven zitten.’ Commandeerde Ellen die de bus uit ging. Ze keek in het rond of ze een verwijsbordje zag, maar een typische boer kwam al aangelopen.
‘Goed’n dag.’ Zei de man met een knauwend accent. ‘Hoe m’akt u het?’
‘Ik kom net uit een bus met achtentwintig monsters.’ Zei Ellen die haar hand uitstak. ‘Ik kan wel weer wat rust gebruiken.’
De boer lachte hard.
‘Oangenoam, ‘k ben Peter!’
‘Ellen. Maar hoe is het met u? En het onderkomen.’
‘Nau, we h’bben, of mien vrou hebt, alle bed’n nog n’s versch’ont dieze morgun. En sie zay da’ ‘et er wiel netjus ut zag. O’p ‘we sloapkamer h’edde ‘k un lijst n’gelegd w’r alle regels op st’n.’
Ellen had bijna een woordenboek erbij willen pakken maar dacht dat ze de essentie wel begreep.
‘Ik goa w’r an ut werrek, as ge mie n’dig hebt dan heur ‘k ut vanz’lf wiel. Succes ‘n ’n faine wiek.’
‘Dank u.’ Ellen was blij toen de man zijn riek over zijn schouder legde en richting een grote stal liep. Ze ging weer terug de bus in voor haar klas die zou reduceren tot een slooppand op wielen en riep ze tot de orde.
‘Iedereen even naar buiten en op een rij!’ Brulde ze.
De leerlingen gehoorzaamden, hoewel ze wel eens rechtere rijen had gezien toen ze eenmaal buiten stonden. Een hoop kinderen waren aan het praten of keken opgewonden in het rond.
‘Hier zijn we de komende week.’ Zei Ellen, en haar klas werd stil. ‘Jullie blijven in dit gebouw of op het veld eromheen. Jullie gaan niet op eigen houtje het bos in of verdwijnen in welke richting dan ook. De jongensslaapzaal is door die deur.’ Ellen wees op de linkerkant van het gebouw waar duidelijk boven stond “jongens” maar dat zou Jon misschien niet begrijpen. ‘En de meisjes slapen aan de andere kant. Jullie halen jullie spullen uit de bus, zoeken daar een bed uit en melden je over een half uur in het midden van het gebouw in de aula.’
De kinderen dromden rond de bus en Ellen zorgde ervoor dat ze elkaar de hersens niet insloegen om als eerste hun tas te pakken te hebben. Zelf had ze haar eigen weekendtas al snel te pakken en keek ze hoe de jongens en meisjes naar hun slaapzalen liepen.
‘Ik zie u vrijdag weer?’ De chauffeuse stapte naar buiten en keek of de bagagecompartimenten echt leeg waren voor ze die sloot.
‘Ja.’ Zei Ellen. ‘Rij je voorzichtig?’
‘Doe ik altijd.’ Ze gaf Ellen een hand en stapte weer in de bus die ze achterwaarts de weg op stak voor ze wegreed.
Ellen sleepte haar tas mee naar een deur die tussen de kantine en de meisjesslaapzaal in was gebouwd en waarachter een trap omhoog ging naar de zolderverdieping.
Boven was een woonkeuken met een klein bankje, een tafel en een televisie. Verder was er een kleine badkamer en drie slaapkamertjes. Ellen koos de hare uit, de andere twee waren voor Deutekom en de directeur. Ze gooide haar tas neer en ging even op het bed liggen. Vijf dagen met de klas op stap was een vorm van topsport. En tot het einde van de middag moest ze die helemaal alleen in het gareel zien te houden.
Het was niet zulk lekker weer en bewolkter dan verwacht dus Ellen had wel een aantal plannetjes die zich op het terrein afspeelden zodat ze naar binnen konden vluchten in geval van een hoosbui. Voor de rest van de week hadden ze wel aardig weer opgegeven.
‘Heeft u een eigen kamer?’
Ellen keek op en zag dat Fleur verwonderend in de deuropening stond.
‘Ik had gezegd dat jullie naar de kantine moesten.’ Zei Ellen quasi streng.
‘Dat weet ik, maar u was daar nog niet en er zijn jongens in de meisjesslaapzaal en er zijn meisjes in de jongensslaapzaal dus ik wilde hier komen kijken.’ Zei Fleur monter. ‘En we hoeven ons pas over tien minuten te melden.’
Ellen zei niets, ze keek loom naar Fleur die op de rand van haar bed ging zitten en blijmoedig in het rond keek.
‘Nu zit ik eens een keer bij u op bed.’ Giechelde Fleur. ‘Moet ik u instoppen?’
‘Doe maar niet.’ Zei Ellen. ‘Ik moet over een paar minuten alweer naar beneden.’
‘We kunnen toch wel even...’ Fleur maakte haar zin niet af maar ging zijdelings naast Ellen liggen. ‘Of bent u bang dat er iemand binnen komt?’
Ellen speelde inderdaad wel met die gedachte, al zouden de andere leerlingen waarschijnlijk niet naar boven durven komen zoals Fleur.
‘Even dan.’ Ellen trok Fleur tegen zich aan en plantte haar lippen op die van het meisje. ‘We hebben ook de hele volgende week nog, en de week daarna.’
Fleur zei niets en ging verder met zoenen. Ellen voelde de tong van Fleur tegen haar lippen aan botsen en ze opende haar mond zodat ze het zoete meisjesspeeksel kon proeven. Even wilde ze dat ze gewoon zo konden blijven liggen. De leerlingen zouden elkaar wel uitmoorden en de overlevenden kon ze dan nog wel een weekje kamp mee houden.
Fleur verbrak ineens de kus en ging rechtop zitten.
‘Is er iets?’ Vroeg Ellen.
‘Ik hoorde wat.’ Fleur stond snel op en veegde haar mond af. Net op tijd want Marieke en Jon kwamen in de deuropening.
‘Wat doen jullie hier?’ Vroeg Ellen die hoopte dat ze niet al te snauwerig klonk.
‘Het half uur is al voorbij juf, en we vroegen ons af waar u bleef.’ Zei Marieke.
‘Ik was haar al aan het halen.’ Zei Fleur. ‘Maar ze wil niet van het bed af.’
‘Ik heb geen zin.’ Bekende Ellen. ‘Jon jij bent nu de meester, regel jij het maar.’ Ellen wist dat dat net zoiets was als Hitler de leiding geven over een synagoge maar Jon begon te stralen en snelde naar beneden om zijn nieuwe macht uit te oefenen.
Fleur en Marieke keken Ellen peilend aan.
‘Gaan jullie maar achter Jon aan.’ Zei Ellen die vaag naar de deur wuifde.
‘U bent gewoon lui.’ Zei Fleur bestraffend. ‘Kom Marieke.’ Fleur wierp zich op Ellen en begon haar te kietelen. Blijkbaar een terugpakactie van een paar weken eerder. Ellen probeerde het meisje lachend van zich af te duwen. Dat was voor Marieke het sein om ook mee te doen en Ellen genoot van twee meisjes die over haar heen kronkelden en haar overal probeerden te raken en te kietelen. Haar trui schoot een beetje op en ze voelde kleine vingertjes over haar blote buik gaan.
‘Hou op!’ Ellen hapte naar lucht en probeerde terug te kietelen, niet dat dat hielp. ‘Fleur, Marieke!’
Ze luisterden niet, en waarom zouden ze, Ellen probeerde een zwaaiende beweging met haar arm maar die werd meteen vastgepind op het bed. Haar trui schoof nog een stukje op.
‘Fleur, Marieke, ophouden. Ik heb geen bh aan!’
Fleur, dat wist Ellen zeker, gaf ineens een ruk aan haar trui waardoor haar borsten ontbloot werden. Ellen hoorde een zucht van Marieke die terugweek, maar Fleur deed alsof er niets aan de hand was en ging door met kietelen. Ellen voelde een hand die over haar tepels streek.






‘Genoeg!’ Ellen sjorde haar arm los en trok snel haar trui naar beneden. ‘Ik kom al, ik ga al!’
Marieke en Fleur weken terug toen Ellen zuchtend en steunend opstond. Ze was uitgeput, maar het was een geweldige ervaring geweest. ‘Volgen jullie?’
‘Ja, juf.’ Marieke had een hoofd als een biet en Fleur een grijns die Ellen alleen kon beschrijven als duivels. Ze moest de creativiteit van het kleine meisje bewonderen.
Ellen liep de kamer uit naar de trap en hoorde de twee zacht fluisteren achter haar rug.
‘Dat jij dat zomaar durfde.’ Zei Marieke zacht tegen Fleur. ‘Haar trui optrekken.’
‘Nee, jij dan, jij ging eraan zitten.’ Beet Fleur zacht terug. Ellen verstijfde even maar deed alsof ze het niet gehoord had. Ze had juist verwacht dat Fleur aan haar tepels had gezeten.
De kantine bestond uit een grote ruimte met tafels in een U vorm en een aparte keuken en voorraadkast. Ellen moest glimlachen toen ze Jon in het midden van de zaal zag staan terwijl hij uit alle macht probeerde orde te scheppen in de chaos.
Een aantal kinderen zaten en keken glazig voor zich uit, maar het gros rende gillend en schreeuwend in het rond en was bezig met een soort ruw tikkertje.
‘Goed, iedereen zitten!’ Brulde Ellen.
Fleur en Marieke liepen langs haar heen op weg naar een stoel. Ellen bekeek de achterkant van Marieke. Dat meisje was nooit haar favoriet geweest, ze was een beetje plomp en klein van stuk met rossig haar, maar blijkbaar schuilde er meer in haar dan ze had gedacht. Ze moest Fleur maar uithoren.
De kinderen zochten snel een lege stoel op en keken hun juf afwachtend aan.
‘Welkom op het schoolkamp.’ Begon Ellen, dat was voldoende voor meerdere leerlingen om een applaus te geven. Op school zou Ellen straf hebben uitgedeeld voor het onderbreken van haar, maar hier golden andere regels. Toen het weer stil was ging ze verder. ‘Er zijn een paar regels. Regel één; geen ruzie! De tweede regel kennen jullie al: Altijd naar mij luisteren! Regel drie: De jongensslaapzaal is voor de jongens en de meisjesslaapzaal voor de meisjes. Als ik een jongen betrap in de meisjesslaapzaal dan knip ik zijn dingetje af zodat hij een meisje wordt.’ Er werd giechelend gelachen door de meisjes en wat schaapachtig door de jongens.
‘En als er een meisje in de jongensslaapzaal komt?’ Marieke had haar hand opgestoken en keek grijnzend naar de juf.
‘Daar denk ik even over na.’ Ellen had een hoop opties, maar ze kon niet al te seksueel worden tegenover de klas. ‘Regel nummer... waar waren we?’
‘Dit is nummer vier!’ Riep Marcella luid.
‘Dank je, regel nummer vier: iedereen helpt mee. We moeten het schoon houden, we hebben de afwas, we hebben de slaapzalen. We houden het netjes en ruimen samen op. Het afwassen gaat in ploegen die dagelijks worden aangewezen. Verder gaan elke avond om negen uur stipt de lichten uit en moeten jullie gaan slapen. Dit is weer een verband met regel drie. Regel vijf; veel plezier!’
Ellen liet de kinderen even praten en dook de keuken in om drinken voor ze te regelen. Na een glaasje gedronken te hebben liepen ze in een lange rij om het terrein zodat ze kinderen wisten tot hoe ver ze mochten gaan. Aan de ene kant van het terrein was het huis en het erf van boer Peter, daar mochten ze dus niet komen. Ze mochten ook niet de weg op en de overige twee kanten hadden een dicht gecombineerd loofbomen en naaldbos. Voor de kinderen was al snel duidelijk dat ze daar niet mochten komen, vooral omdat Ellen erop bleef hameren.
‘Als er eentje het bos in gaat en niet terug komt ga ik niet zoeken!’ Voegde ze er nog dreigend aan toe.
‘Net als het Verboden Bos dus.’ Marieke en Fleur liepen vlak achter Ellen en de opmerking kwam van Marieke. ‘Van Harry Potter.’
‘Het boek, de oude verfilming of de nieuwe verfilming of de tv-serie?’ Vroeg Ellen die was vergeten hoe erg de franchise was uitgemolken.
‘De boeken.’ Zei Marieke.
Dat verbaasde Ellen niet omdat Marieke erom bekend stond een lezertje te zijn.
De rest van de ochtend brachten ze door met het schrijven van kaarten aan huis. Een aantal leerlingen hadden het op een mailtje willen houden, maar Ellen vond dat ze ook wel wat mochten weten van kaartschrijven. Niet dat dat zo bijzonder was. Na het middageten vermaakten ze zich op het groene veld door sport en spel activiteiten. Ellen hield iedereen goed in de gaten omdat ze verwachtte dat een aantal jongens, en misschien ook meisjes, weg wilden glippen het bos in. Of dat Jon de weg kwijt zou raken in het open veld. Maar toen Fleur naar de wc ging volgde ze het meisje zo onopvallend mogelijk, ze wilde een aantal dingen weten. Toen Fleur uit de wc kwam hield Ellen haar even tegen.
‘Wat was dat vanochtend?’
‘Wat?’ Vroeg Fleur onschuldig.
‘Dat met mijn trui optillen.’
‘Dat leek mij wel grappig.’ Zei Fleur. ‘En niemand vermoed iets.’
‘En Marieke?’
‘Zij zat aan uw tepels.’ Zei Fleur schouderophalend. ‘Ik niet. Ze waren stijf dus misschien vond ze het grappig.’
‘Ze weet er echt niets van?’ Vroeg Ellen voor de zekerheid.
‘Niet van mij.’ Zei Fleur beslist. ‘Ik wilde u gewoon kietelen.’
Ellen moest dit verhaal maar voor waar aannemen, al zou Fleur hier niet over liegen. In deze zaak leek het Marieke te zijn die iets verborgen hield. Ellen bestudeerde het Marieke tijdens de verschillende sporten en kon het niet helpen dat ze haar gewoon niet aantrekkelijk vond. Marieke had niet de bouw van Fleur, al was ze wel wat breder dan de meeste meisjes. Ze had een sproetig gezicht en een klein buikje. Hoewel Ellen dat laatste wel interessant vond.
Ze betwijfelde of ze erover moest beginnen, maar misschien, of wellicht, was Marieke het allang vergeten en zou een oprakeling alleen maar problemen brengen.
Tegen vijven dirigeerde Ellen de leerlingen naar hun slaapzalen. Een half uurtje rust en daarna douchen voor het avondeten. Ze had net de jongens laten zien waar de doucheruimte was, net als in de gymzaal een grote betegelde ruimte met verschillende douches. Eentje bij de meisjes en eentje bij de jongens, en liep naar buiten toen ze een auto het erf zag op rijden.
‘Ellen! Lukt het?’ De directeur kwam joviaal uit de wagen gestapt en uit het andere portier kwam Deutekom. Die was helemaal in de vakantiestemming, ondanks de bewolking had hij een zonnebril op met grote glazen waardoor hij een piloot zonder vliegtuig leek.
‘Het gaat geweldig.’ Ellen liep op het duo af. ‘Ik heb acht doden, acht gewonden en de overige acht zijn met elkaar aan het vechten.’
‘Ik zei toch dat het goed zou gaan.’ Besloot de directeur tegen een grinnikende Deutekom. ‘We hebben friet, frikadellen en kroketten bij.’
‘Zet maar in de kantine, de kinderen zijn aan het douchen.’ Zei Ellen. Ze wees op de deur in het midden. ‘De deur ernaast leidt naar onze slaapvertrekken.’
‘Alsof we aan slapen toe komen.’ Klaagde Deutekom. Het was zijn eerste schoolkamp in jaren. ‘Ik weet nog van de laatste keer dat we tot vier uur in de ochtend bezig waren de jongens op hun kamer te houden.’
‘Ik heb gedreigd dat ik hun piemeltje afknip als ze binnen komen.’ Zei Ellen. ‘Op die manier kunnen ze er gewoon slapen omdat ze dan praktisch meisjes zijn.’
‘Zorg er maar voor dat het ministerie van VSO daar niet achter komt.’ Gromde Deutekom die de achterklep opende terwijl de directeur met twee grote tassen van het lokale eetcafé naar de kantine liep. ‘Anders wordt je nog aangeklaagd, of erger. Kan je helpen tillen?’
Ellen pakte een zware koffer aan, die blijkbaar van de directeur was, en vroeg zich af wat de opmerking van Deutekom over de VSO betekende.
Ze tilden de tassen de trap op, wezen een kamer aan voor de directeur en Deutekom koos een kamer. Daarna gingen ze naar beneden. De leerlingen waren blijkbaar nog aan het douchen, alleen Jamal had het eten geroken en zat al watertandend en afwachtend in de kantine.






‘Ik ga de meiden wel roepen.’ Zei Ellen na een paar minuten. ‘Anders wordt de friet koud.’
‘Ik doe de jongens wel.’ Deutekom legde zijn bril neer op de door hem gereserveerde plaats aan tafel en liep naar de jongenskant en Ellen naar die van de meisjes.
Uit de douche klonk een geweldig gekrijs van een de meiden. Ellen zei niets en stond even in de deuropening te kijken, en te genieten, van het schouwspel van blote lichamen die elkaar achterna zaten onder de warme douchestralen door. Ze vroeg zich af hoe niemand erin was geslaagd om botten te breken. De meiden hadden allemaal een fles shampoo die ze gebruikten als een soort geweer, de dotten zeep vlogen door de lucht terwijl ze lachend en gillend weg probeerden te duiken. De vloer was spiegelglad van het zeep en een klein schuimlaagje had zich gevormd. Ellen had Fleur al snel gevonden. Niet verrassend zat zij Marieke achterna die gillend en schreeuwend haar naakte lichaam en blekere teint huid probeerde te beschermen tegen de shampoo van Fleur.
Ellen fantaseerde even dat er onder haar neus een enorme orgie zou uitbreken en vroeg zich af of ze dan mee zou doen. Ze was seks en douchen steeds meer gaan waarderen de afgelopen maanden...
‘Goed!’ Riep ze. ‘Dames, het eten is er. Snel afmaken en naar de kantine komen. Eerst aankleden uiteraard!’
De meisjes schrokken en stonden snel onder de douche.
Ellen bleef staan en vroeg zich af hoe lang ze het kon maken toe te kijken, hier was het anders dan op school of bij de gymles. Ze zag Fleur en Marieke, die naast elkaar stonden, smoezen.
‘Juf Ellen! Doucht u anders ook mee?’ Riep Marieke ineens.
Ellens ogen flitsten even naar Fleur, die de bedenker van dit voorstel moest zijn.
‘Ik dacht het niet, ik heb een eigen douche.’ Redde Ellen zichzelf voor ze ja zou zeggen. ‘Opschieten want de friet wordt koud.’
Ellen ging terug naar de kantine en niet veel later kwamen de kinderen binnen gedruppeld. Toen de laatste binnen was eiste de directeur dat er een kort gebed zou worden gehouden waarna de friet en de frikadellen of kroketten werden uitgedeeld en ze konden aanvallen. Ellen hield haar klas in de gaten maar merkte dat haar blik de hele tijd naar Fleur en Marieke werd getrokken.
Na het eten hield de directeur een korte toespraak, eenzelfde als Ellen eerder die dag, waarbij hij erop hamerde dat ze moesten luisteren en vooral plezier hebben. Ook deelde hij een klein boekje uit de met het programma voor de komende dagen.
Dinsdag zouden ze naar een zwembad gaan, en daar bijna de hele dag blijven. Voor woensdag een speurtocht op het programma en op donderdag stond er, omdat er toch íets geleerd moest worden, een trip naar een dierentuin met ’s avonds de bonte avond.
‘En vrijdag slapen we een uurtje uit en gaan we met de bus weer naar huis.’
‘En daarna Paasvakantie!’ Brulde Jon eroverheen. Ellen vond het een prestatie dat hij dat wel wist te onthouden. De opmerking van Jon kon op algemene bijval rekenen en even waren de kinderen onhandelbaar. Dat was tot de corveeploeg werd aangewezen, de tafels werden afgeruimd en Deutekom de leiding nam over de afwasploeg. De rest ging zich vermaken op het veld, waar Ellen dan weer toezicht op hield terwijl de directeur even een uiltje ging knappen.
Fleur en Marieke zaten bij de eerste lichting dus tijdens het rondlopen kon Ellen nadenken over wat er de afgelopen uren was gebeurd. Had Fleur Marieke omgetornd? Of was er meer aan de hand?
Het kon natuurlijk zijn dat Marieke thuis werd misbruikt, niet waarschijnlijk want ze kende de ouders als nette mensen. Maar ze wist dat in Christelijke gezinnen vaak het hoogste misbruikpercentage rondwaarde. Of Marieke was gewoon iets te oversekst van haarzelf; het internet was dan inmiddels wel een aantal jaren in de lucht maar het bleef een soort Wilde Westen, cowboywereld waar een hoop duistere zaken rondwaarden. Ellen had daarom altijd geweigerd een computer in huis te nemen, ook omdat ze niet zeker wist of ze zichzelf wel wist te bedwingen om “foute” dingen te downloaden. Janita had een computer op haar werk waarmee ze alle bankzaken regelde dus een computer of tablet was ook niet nodig.
Ellen ging in het gras zitten en keek verstrooid naar haar klas. Ze wist nog steeds niet wat ervan te denken.
‘Waar is Frans?’ Deutekom was blijkbaar klaar met zijn afwas en de corveeploeg vloog gillend langs Ellen het veld op.
‘Hij doet een dutje.’ Zei Ellen.
‘Het wordt tijd voor zijn pensioen.’ Mompelde Deutekom. ‘Hij zeurt er nu al een jaar of vier over.’
‘Sinds de regering de pensioenleeftijden heeft verhoogd zeurt iedereen erom.’ Zei Ellen. ‘Ik mag tot mijn dood of tot mijn honderdste werken ben ik bang.’
‘Ik ben er niet bang voor, maar ik denk dat het daar wel op uitdraait.’ Bevestigde Deutekom. ‘Zie jij jezelf over vijftig jaar nog lesgeven.’
Ellen schrok. ‘Vijftig jaar? Als je het zo zegt klinkt het als een eeuwigheid.’
‘Het is volgens mij ook een eeuwigheid.’ Zei Deutekom somber. ‘Of we worden de slaafjes van de Russen. Ze hebben de Oekraïners al, de Georgiërs, ze hebben noord-Syrië in leen. Het zal een kwestie van tijd zijn voor ze hier staan.’
‘Wat ben jij zwartgallig.’ Zei Ellen.
‘Sorry, ik laat me nogal eens meeslepen.’
‘Toen ik nog jong was was er ook al een crisis in Oekraïne en toen waren de mensen ook bang.’ Herinnerde Ellen hem.
‘Ja, dat weet ik nog.’ Knikte Deutekom. ‘En toen is alles goed gekomen, uiteindelijk.’
De rest van de tijd brachten ze in stilte door tot de directeur weer naar buiten kwam en de kinderen bij elkaar riep.
‘Over een uurtje is het bedtijd.’ Zei hij kijkend naar de lucht die al flink donker aan het worden was. ‘Ga maar in een kring zitten dan zal ik een verhaal vertellen.’
De kinderen verzamelden zich rondom een open plek waarna de directeur vroeg om een paar suggesties, hij vroeg een paar namen en verwerkte die daarna in een spannend spookverhaal waarnaar de kinderen ademloos luisterden. Ellen zat naast Fleur in het gras en stond, voor deze ene keer, toe dat die tegen haar aan leunde. Zelf hield ze haar handen onder controle hoewel ze dolgraag de rug en zij van Fleur gestreeld zou hebben.
‘...en ze leefden nog lang en gelukkig.’ Besloot de directeur. ‘Hup, naar bed iedereen en slapen. Morgen is het een drukke dag.’
Deutekom en de directeur namen de jongens onder hun hoede terwijl Ellen de meisjes naar hun slaapzaal begeleidde. Die stond vol met stalen stapelbedden en de meisjes kropen snel in bed.
‘Ik kom dadelijk nog wel even kijken.’ Kondigde Ellen aan. ‘Slaap lekker iedereen.’
Ze deed het licht uit en trok de deur dicht waarna ze tot twintig telde. Bij tien klonken er al stemmen en bij twintig deed ze de deur snel open.
Ze hoorde een vluchtig geklik van een aantal zaklampen en zag een paar zwakke straaltjes doven.
‘Een uurtje mogen jullie nog praten, maar daarna moet het stil zijn.’ Ellen keek op haar horloge. ‘Hebben we een afspraak?’
‘Goed, juf.’ Klonk het van Marcella.
Ellen wist dat een afspraak er was om gebroken te worden, maar dat zou ze over een uur wel zien. Ze liep naar de bovenverdieping waar de directeur en Deutekom voorbereidingen troffen voor een pokerspel.
‘Jij doet ook mee.’ Kondigde de directeur aan terwijl hij een stapel fiches naar de lege plek toe schoof.
‘Dat is aardig.’ Zei Ellen. ‘Wat is de inzet.’
‘We bevinden ons op de route van de vierdaagse.’ Zei Deutekom. ‘Dus de dood of de gladiolen.’
‘De eer.’ Zei de directeur die de kaarten schudde.
‘Wie er wint mag er vannacht met mij naar bed.’ Zei Ellen.
‘Oh, in dat geval ga ik mijn best doen.’ Zei Deutekom handenwrijvend.
‘Je mag met mij slapen, ik zeg niet dat er iets gebeurt.’ Snoefde Ellen.
‘Mijn vrouw vermoord me als ik met een ander slaap.’ Zei de directeur droog. ‘Zelfs als er niets gebeurt.’
De kaarten werden gedeeld en ze speelden een aantal ronden waarin Deutekom inderdaad een uitblinker bleek te zijn.
‘Heb jij geen vrouw Deutekom?’ Vroeg Ellen.






‘Noem me maar Herman, en nee, ik heb een vriendin. Ik ben gescheiden weet je nog.’
‘Ja, je hebt een ex.’ Zei Ellen die terugdacht aan het onderzoek. ‘Heb je nog last gehad daarvan?’
‘Nee, maar het is ook bijna dertig jaar geleden.’ Mompelde Deutekom. ‘Op dat moment was ik echt wanhopig. Ik heb op die avond ook een hoop verloren.’
‘Alsjeblieft, vertel.’ Zei de directeur. ‘Ik ken het verhaal nog niet.’
‘Nou, ik werkte bij de marine en ontmoette een meisje.’ Begon Herman. ‘We hadden een leuke paar maanden en toen moest ik met de van Heemskerk naar Afrika. We besloten op de valreep om te trouwen.’
‘Klinkt romantisch.’ Zei Ellen. ‘En toen?’
‘Nou, tijdens mijn afwezigheid was het contact stroef, en toen ik thuis kwam leek het niet echt te gaan werken tussen ons. Maar we wilden doorzetten en kochten een huis in Den Helder, omdat ik per slot van rekening daar gelegerd was. Een paar maanden later bleek dat het slechtste te zijn wat we hadden kunnen doen.’ Herman schudde de kaarten en deelde ze rond. ‘We vochten de keet uit en we besloten uit elkaar te gaan. Ik zocht een andere plek en verging in zelfmedelijden. Dus op een avond zat ik mij te bezatten toen er iemand naar mij toe kwam en mij vertelde dat dat wijf met alles had geslapen wat los en vast zat in de tijd dat ik weg was. Dronken en kwaad ben ik naar haar, ons oude, huis gereden heb een baksteen door de ruit gegooid, heb haar keel dichtgeknepen. The works weet je wel. De buren belde de politie en Herman zat een half uur later in de bajes.’
‘En toen?’ Vroeg Ellen. ‘Wat ben je nog meer verloren.’
‘Marinepersoneel moet van onbesproken gedrag zijn, dus ik kreeg oneervol ontslag.’ Somde Herman op. ‘En omdat ik een straatverbod kreeg kon ik ook niet meer in Den Helder komen. Dus ik ben alles kwijtgeraakt die nacht.’
‘Dat is erg.’ Mompelde Ellen die meelevend een hand op zijn arm legde.
‘Ach, ik ben blij dat ik haar zo heb toe kunnen takelen.’ Zei Herman schokschouderend. ‘Ze zeggen wel eens dat een man een vrouw niet mag slaan, maar een goed pak rammel is voor de man wel eens een zegen.’
‘Stil eens.’ De directeur stak een hand op en luisterde gespannen.
Ellen luisterde ook en hoorde gemompel beneden.
‘Jongens op weg naar de meisjesslaapkamer.’ Mompelde de directeur. ‘We laten ze even en grijpen over een kwartiertje in.’
‘Leuk.’ Zei Herman. ‘Wat had jij ook weer gezegd Ellen? Dat je hun piemeltjes eraf zou knippen.’
‘Zoiets ja.’
‘Dan ga jij dadelijk naar de meisjesslaapzaal met een schaar en dreig je het te doen. De jongens komen vanzelf gillend naar ons toe.’ Zei de directeur. ‘Mocht je de kans krijgen dan laat je het uiteraard.’
‘Nou zeg.’ Zei Ellen beledigd. ‘Ik ben een lesbo, geen feminist. Maar wat doen we als we meisjes in de jongenskamer vinden?’
‘Dat is een goeie.’ Zei de directeur.
‘We gaan ze gewoon bruut verkrachten dan.’ Zei Herman jolig.
‘Ik had ook zoiets in gedachten.’ Zei Ellen. ‘Uiteraard heb ik dát niet uitgesproken.’
Ellen en Herman lachten maar de directeur keek zuur.
‘Sinds Amstelhout vind ik dat soort opmerkingen ongepast.’ Zei hij.
‘Kom op, omdat er een pedo is gearresteerd mogen grappen onder elkaar niet meer?’ Vroeg Herman.
‘Amstelhout heeft ons een hoop extra problemen opgeleverd.’ Zei de directeur die de kaarten liet rusten. ‘En niet alleen ons. We moeten goed op onze tellen passen.’
‘Alle onderzoeken zijn afgerond.’ Zei Herman. ‘En alle pedo’s zijn van school verwijderd.’
‘Oh ja?’ Vroeg de directeur. ‘Denk je dat?’
Ellen kreeg een ongemakkelijk gevoel.
‘Er is toch onderzocht.’ Ging Herman ertegenin. ‘En als er iemand nu nog aan kinderen durft te zitten knopen we hem op.’
‘Een pedo hoeft niet per se aan kinderen te zitten.’ Zei de directeur zuinig. ‘Degene die zich aan weten te passen weten het te verbergen.’
‘Verbergen?’ Herman keek verbijsterd. ‘Denk je dat die goorlappen zich kunnen aanpassen.’
‘Ja.’ Zei de directeur uitdagend. ‘Jij haalt namelijk twee zaken door elkaar; een pedofiel en een pedoseksueel.’
‘Ik zie geen verschil.’ Snoefde Herman. ‘De oven in met allebei.’
‘Er is wel een verschil.’ Begon de directeur. ‘Een pedofiel houdt van kinderen. Hij vind het leuk om bij ze in de buurt te zijn, om ze blij te maken en om er leuke dingen mee te doen.’
‘Dat klinkt eng.’ Zei Herman rillend.
‘Maar waar jij op doelt.’ Ging de directeur verder. ‘Is een pedoseksueel. Ik zag het verschil eerst ook niet. Maar jaren geleden op een conferentie kwam het ter sprake met een aantal andere directeuren. Een pedofiel zal altijd het beste doen voor het kind. Mocht het kind schade lijden aan zijn handelen zal hij stoppen, want hij houd van het kind.’
Ellen luisterde intens.
‘Alsof seks geen schade geeft.’ Zei Herman die rood aanliep.
‘Jawel, maar dat zijn pedoseksuelen.’ Legde de directeur uit. ‘Een pedofiel kan een pedoseksueel zijn, maar een pedoseksueel hoeft geen pedofiel te zijn.’
‘Leg eens uit?’ Vroeg Ellen die zich nog altijd ongemakkelijk voelde. Maar zich gedwongen voelde wat te zeggen.
‘Nou, een voorbeeld.’ Zei de directeur. ‘Dutroux.’
‘Die gek die een paar jaar geleden is neergeschoten. Het is mooi dat de wereld van hem verlost is.’ Gromde Herman.
‘Mee eens, maar hij was een pedoseksueel, en geen pedofiel. Hij misbruikte en martelde zijn slachtoffertjes, hij hield niet van ze. Een pedofiel ervaart liefde voor zijn... slachtoffer, zoals een volwassene voor iemand van zijn eigen leeftijd. Hij zal er een hoop dingen mee willen doen, maar seks zal niet boven aan zijn lijstje staan.’
‘Dat is goed.’ Zei Herman. ‘Maar de drang!’
‘Die bestaat, maar een pedofiel zal een kind nooit dwingen.’
‘En sturen?’ Vroeg Ellen die meer wilde weten van de mening van de directeur. ‘Hij kan het kind toch langzaam...’
‘Ja, hij heeft psychologisch overwicht.’ Erkende de directeur. ‘Dus de pedofiel, sorry pedoseksueel, kan het zeer zeker laten lijken alsof het kind het zelf wil. Sterker, als ze echt goed zijn kunnen ze het kind laten denken dat ze het zelf willen. Het zijn meestal intelligente, gehaaide mensen.’
‘Ik zeg nog steeds; de oven in.’ Herman vouwde zijn armen over elkaar. ‘Bij iedereen van die club.’
‘Niet mee eens.’ Hield de directeur vol. ‘Iedereen is een beetje pedofiel. Jij ook.’
‘Ik?’ Riep Herman schril uit.
‘Ja, anders zou jij kinderen geen les willen geven. Ellen is ook pedofiel, ik ben pedofiel. Want wij houden van kinderen zoals ze zijn.’
Herman bleef rood aangelopen.
‘En ergens heeft het wel iets romantisch.’ Memoreerde de directeur. ‘Een echte pedofiel kan een kind hebben in de klas waarop hij verliefd is, en wat is er dan mooier dan je geliefde voorbereiden op de toekomst.’
Ellen hoopte niet dat ze ook rood was aangelopen. De directeur vouwde de kaarten op.
‘Nou, laten we die jongens bij de meisjes wegjagen. Ellen, pak jij een schaar?’
‘Ja.’ Ellen voelde dat haar stem iets uit de toon lag door het gesprek van net en ze vroeg zich af of de directeur iets door had. En was ze een pedofiel of een pedoseksueel. De directeur leek inmiddels de oude, maar Herman werd maar langzaam minder rood. Ellen zocht in het keukenkastje van het kleine keukentje en vond een schaar. Daarna slopen ze de trap af en keken buiten rond.
Er was daar niemand, Ellen rende wel even een paar meter naar voren om te kijken of Jon de weg in het donker niet was kwijtgeraakt en nu verdwaald rondjes over het open veld zou lopen. Maar in het maanlicht was het veld donker.
‘Goed, Ellen, jij gaat eerst en voert een show op. Maak ze bang en ze zullen weg rennen. Wij vangen ze hier wel op.’
‘Goed plan.’ Zei Ellen. Ze opende deur naar het meisjesgedeelte waar ze eerst in een klein halletje kwam waar de wc was. Ze hoorde gepraat, gelach en geroezemoes uit de slaapzaal komen en wist dat ze beet hadden.
Ellen deed de deur met een klap dichtvallen en de gesprekken vielen stil. Met bonkende voeten liep ze naar de deur en deed die langzaam open. Ze hoorde geschuifel en een gesmoorde kreet toen ze de deur open deed, maar verder was het stil. Ze knipte het licht aan en keek rond.
Iemand die niet beter wist, of in elk geval helemaal niet oplette, zou denken dat er hier twaalf meisjes vredig lagen te slapen. Maar het was iets té overtuigend, zelfs het gesnurk.
‘Marcella?’ Ellen liep naar het dichtstbijzijnde bed en schudde aan de schouder van het meisje. Die deed net iets te overdreven alsof ze wakker schrok.
‘Juf?’ Vroeg ze terwijl ze haar niet-slaperige ogen uitwreef. ‘Wat doet u hier?’
‘Ik dacht dat ik jongens hoorde.’ Ellen liet duidelijk de schaar zien en knipte ermee terwijl ze een zo gemeen mogelijke grijns op haar gezicht toverde. ‘Heb je ze gezien?’
‘Jongens?’ Vroeg Marcella op zo’n dramatische toon dat het wel gelogen moest zijn. ‘N-nee.’
‘Ook niet, hier onder het bed?’ Ellen boog zich voorover en keek even in het geschokte gezicht van Stefan die een kreet slaakte en achteruit schuifelde. Dit was het sein voor een volledige explosie van schreeuwende jongens die ineens onder bedden vandaan kwamen gekropen en richting de deur renden.
‘Ik krijg jullie wel.’ Gilde Ellen. ‘Kom hier.’ Ze zwaaide vervaarlijk met haar schaar. Toen, aangenomen, de laatste de zaal uit was gerend richtte ze zich op de meisjes.
‘Goed, en nu echt slapen.’ Benadrukte ze tegen de gierende meisjes. ‘Anders verdrinkt er morgen eentje in het zwembad omdat ze in slaap valt bij het baantjes trekken.’
Ellen wachtte tot het weer stil was en deed toen de lichten uit. Herman en de directeur stonden voor de deur van de kantine op haar te wachten.
‘Ik denk dat ze nu wel gaan slapen.’ Zei Herman. ‘Ze waren goed geschrokken.’
De directeur schudde zijn hoofd. ‘Nee, we houden wel piket vannacht, ik denk dat we elke paar uur wel een paar jongens weg kunnen sturen.’
Ellen kwam inderdaad niet echt aan haar slaap, tot half vier in de ochtend bleven er kleine groepjes jongens pogingen ondernemen in de slaapzaal van de meisjes te komen. Behalve Jon die gewoon de verkeerde deur probeerde te pakken en bij een plassende Liselotte naar binnen wandelde. Ellen had niet verwacht dat ze een reddingsoperatie voor Jon had moeten opstarten, maar zowel Jon als Liselotte waren flink van slag, de een door de indringing, de ander door de aframmeling.
Om half negen zaten Ellen, de directeur en Herman aan de koffie. Alleen de directeur leek in een goed humeur, omdat hij door bijna alle consternatie heen was geslapen, maar Ellen wist zeker dat ze grote wallen onder haar ogen had. Herman dronk de koffie alsof dat zijn enige vorm van leven was, wat natuurlijk na een korte nacht ook zo was.
‘De bakker komt zo met het brood.’ Zei de directeur. ‘En een krantje, ik verlang naar wat nieuws.’
Ellen en Herman zeiden niets, ze waren té slaperig.
‘We moeten maar even kijken of er een paar wakker zijn.’ Zei Herman na zijn zesde kop koffie.
‘Ja, dan kunnen ze douchen en daarna eten.’ Bevestigde Ellen. ‘En als zij douchen pak ik boven snel ook even een douche, als jullie het niet erg vinden.’





‘Nee.’ Mompelde de directeur. ‘Ik ga in het zwembad wel. Daar is het gratis.’
‘Alsof dit zo veel kost.’ Mompelde Ellen.
‘Ik heb de crisis van tweeduizend negen tot tweeduizend zestien meegemaakt.’ Zei de directeur. ‘Dan leer je vanzelf wel zuinig te zijn.’
‘Crisis noemt hij dat.’ Zei Herman spottend. ‘Ik heb die ook meegemaakt en ben er ook doorgekomen.’
Ellen en Herman negeerden de directeur die een lange lijst van tegenvallers op ging noemen die hem in dat tijdvak hadden getroffen.
Toen Ellen in de meisjesslaapzaal kwam merkte ze dat ze niemand hoefde wakker te maken en dat de kinderen alles behalve last hadden van slaapgebrek. Er was een kussengevecht aan de gang waarbij ook de rest van het beddengoed niet werd gespaard.
‘Goed, dames!’ Ellen riep op de top van haar kunnen en na een paar tellen was alleen de chaos nog een teken dat er iets had plaatsgehad. ‘Jullie gaan douchen en daarna eten we wat in de kantine. Dus maak het niet te lang en hou het een beetje netjes.’ Maande Ellen.
De meisjes rommelden in hun tassen en gingen naar de doucheruimte. Ellen keek ze even na maar had geen puf om te kijken hoe ze douchten. Ze was toch te moe om opgewonden te raken, ergens vond ze dat wel jammer. Zelf liep ze de trap op en dook het kleine badkamertje in. Het was niet veel, een wastafel en een douche, maar het was voldoende om zich even af te spoelen en daarna wat fitter te voelen. Toen ze weer beneden kwam kwamen ook de meisjes uit hun deel en meldden zich in de kantine waar de bakker langs was geweest met vers brood zodat de hele ruimte ernaar geurde. Ook Herman leek een stuk wakkerder, al had hij een paar bakken koffie meer op sinds ze elkaar voor het laatst hadden gezien.
Toen iedereen een beetje vol zat van de maaltijd stond de directeur op en maakte een snelle schets over de activiteiten van die dag. Zo meteen zou de corveeploeg eerst de afwas doen, en de kantine iets opruimen. De rest zou op het veld wat kunnen spelen en uitbuiken. Na een uurtje zouden ze hun zwemspullen pakken en naar het dichtstbijzijnde zwembad lopen.
‘Hoe ver is dat dan?’ Vroeg Jamal toen hij te horen kreeg dat er verplichte lichaamsbeweging aan te pas kwam.
‘Acht kilometer.’ Zei de directeur. ‘We snijden een stukje af door het bos.’
Niet alleen Jamal was hierdoor ontzet, ook de rest, en Ellen deelde die mening, vond het een flink eind.
‘Geen zorgen, we zijn er in een wipje.’ Zei de directeur. ‘En we hebben geen bus meer, die is terug. Dus corveeploeg; in de benen. De rest gaat zich voorbereiden op de wereldreis naar het zwembad.’
‘Als je wilt kan je even terug naar bed.’ Zei Herman toen hij en Ellen toekeken hoe de kinderen naar buiten stroomden. ‘Ik heb toch te veel koffie op om te gaan slapen.’
‘Heel even dan.’ Zei Ellen. ‘Jij houdt ze dan in de gaten?’
‘Nee, natuurlijk niet.’ Loog Herman. ‘Ik roep je over een uurtje.’
‘Is goed.’ Ellen strompelde naar boven en ging op bed liggen.
Maar ze had ook al een paar koppen koffie op en kon de slaap niet vatten. Als ze haar ogen sloot sliep ze niet echt maar beleefde wel heftige dromen waarvan ze niet kon verklaren waarom ze die kreeg.
‘Juf?’ Ellen deed haar ogen open en zag Marieke in de deuropening staan.
‘Heeft Deutekom je gevraagd mij te roepen?’ Vroeg Ellen.
‘Nee.’ Zei Marieke. Ze kwam handenwringend de kamer binnen. ‘Ik moet u iets vertellen.’
Ellen keek haar afwachtend aan.
‘Ik heb gisteren aan uw borsten gezeten.’
‘Dat weet ik.’ Zei Ellen.
‘Ik wil alleen zeggen dat het mij spijt.’ Zei Marieke. ‘Fleur tilde uw trui op en ik zag uw borsten en ik wilde ze aanraken.’
‘Dat is niet erg.’ Zei Ellen. Ze hees zich wat meer overeind. ‘Het was ook een beetje mijn schuld. Ik had kunnen weten dat Fleur iets zou doen.’
‘Waarom?’ Vroeg Marieke verbaasd.
‘Ik ken Fleur een beetje.’
‘Oh.’ Marieke bleef een beetje dralen.
‘Is er nog iets?’ Vroeg Ellen.
Marieke liep roder aan dan ze al was zodat haar gezicht redelijk begon te kleuren bij haar haren.
‘Mag ik ze misschien nog eens zien?’
Ellen nam dit verzoek serieus in overweging. Marieke was dan niet haar type, en ze was dan niet Fleur, maar een vrijwillige aanvraag zou ze niet zomaar weigeren. Als ze dat al kon.
‘Goed dan.’ Ellen wipte iets op en rolde haar trui op. Ergens voelde ze een soort verraad jegens Fleur en ze vroeg zich af wat die ervan zou vinden.
Toen de koele lucht over haar borsten stroomde keek Marieke geobsedeerd.
‘Je mag ze aanraken als je wilt.’ Zei Ellen.
Marieke aarzelde even en deed toen een paar stappen vooruit om haar handjes over Ellens borsten te laten glijden. Het voelde heel anders dan wanneer Fleur het deed, veel voorzichtiger. Of misschien was Ellen vergeten hoe Fleur het de eerste keer had gedaan.
‘Genoeg.’ Zei Ellen na ongeveer een minuut. ‘Ik ga even mijn ogen dichtdoen, ga jij maar naar beneden en even spelen voor we naar het zwembad gaan.’
‘Goed, juf.’ Marieke liep langzaam de kamer uit, alsof ze verwachtte dat Ellen haar terug zou roepen, maar die verwachtte haar slaap echt nodig te hebben. En veel verder kon ze niet gaan met zo veel leerlingen en leraren in de buurt.
Ellen wachtte tot ze de deur beneden dicht hoorde slaan en draaide zich om. Ze viel nu wel in slaap en droomde over Fleur en Marieke die met steeds vreemdere verzoeken aan haar bed stonden. Tot ze spiernaakt was en de twee meisjes over haar heen kronkelden. De droom werd ruw onderbroken door Herman die in de deuropening kwam melden dat ze binnen vijf minuten zouden vertrekken.
Ellen stopte snel haar bikini en een handdoek in een klein rugzakje en liep naar beneden om zich bij de groep te voegen.
De kinderen leken een groot respect te koesteren voor Herman van Deutekom want ze stonden al netjes in het gelid en luisterden naar de instructies van de directeur.
‘Ik loop voorop, jullie volgen mij!’ Zei hij luid en duidelijk. ‘Van Deutekom loopt in het midden, hij is erg moe dus zo kunnen we hem niet kwijtraken en juf Ellen sluit de rangen.’
‘Okido.’ Zei Ellen. De kinderen hadden allemaal een plastic tasje of een rugtas bij en ze liepen achter de directeur aan toen die het terrein af liep. De weg over, waar toch geen autoverkeer reed, en een zanderig paadje op.
‘Weet je zeker dat hij de weg kent?’ Vroeg Ellen aan Herman toen ze in het bos terecht kwamen en de kinderen trouw de zingende directeur volgden.
‘Hij zegt van wel.’ Herman had grote wallen onder zijn ogen en Ellen kon alleen maar hopen dat hij niet zou gaan zwemmen, anders zouden ze hem van de bodem van het zwembad moeten slepen voor de dag om was.
Ellen vervoegde zich achter in de rij en zorgde ervoor dat niemand achterbleef of afdwaalde. Wat Jon nogal eens probeerde.
Ze zag het blonde en rossige haar van Fleur en Marieke helemaal vooraan, misschien hadden ze verwacht dat zij de leiding zou nemen. Er was in elk geval geen kans dat ze elkaar te spreken zouden krijgen.
Al met al viel de wandeling mee. Jamal begon op een gegeven ogenblik wel te steunen en flink uit de pas te lopen, maar de rest hield zich goed. Ze ploegden zich over het zanderige bospaadje, een van betonnen platen gemaakt fietspad, een ruiterpaadje en uiteindelijk over een kiezelweg tussen pasgezaaide velden door. Daar staken ze weer de weg over en bevonden zich op een groot parkeerterrein van een haast nog groter zwemparadijs.
‘Kinderen!’ De directeur maande de groep tot een halt. ‘Ik en de juf gaan even naar binnen om de toegang te regelen, jullie blijven hier en halen geen kattenkwaad uit!’
Ellen en de directeur liepen naar binnen en kwamen in de vochtige, met chloorlucht behepte, atmosfeer van de receptie van het zwemparadijs. Er was een klein stukje met banken waar bezoekers konden zitten en grote ramen die uitzicht gaven op het subtropische zwembad met watervallen, glijbanen en palmbomen. De receptie was een lange balie met daarachter beeldschermen van bewakingscamera’s en tientallen flikkerende lampjes die de verschillende processen in het zwembad aangaven.
‘Goedemorgen.’ Zei het meisje. ‘Waarmee kan ik jullie helpen?’
‘Ik had gereserveerd, of in elk geval gebeld voor groep zes van mijn school?’ Vroeg de directeur.
Het meisje tikte even wat in op haar computer.
‘Inderdaad, vierentwintig kinderen en drie volwassenen met lunch tussen de middag.’
‘Lunch klinkt zo duur.’ Klaagde de directeur. ‘Gewoon wat eten.’
‘Is ook goed, roept u ze maar binnen dan kunt u door.’