Ellen liep terug naar buiten en riep de klas en probeerde hen ordelijk naar binnen de geleiden. Dat lukte tot ongeveer een meter na de deur. Een deel van de kinderen begon een stormloop op de receptie, waar je langs moest om naar de kleedkamers te lopen, een ander deel haastte zich naar het raam zodat ze konden kijken wat het zwembad allemaal te bieden had.
Het was aan Herman, die als laatste binnen kwam, om deze daar weg te sturen en naar de kleedkamer te wijzen. Ellen wachtte tot de receptie was verstoken van leerlingen en liep toen ook naar de kleedkamers.
Het was een rustig tijdstip, op een enkele badgast na, die voor het wedstrijdbad kwamen, waren er geen andere klassen, die zouden wellicht later nog komen. Maar door het gegil van de leerlingen van Ellen leek het alsof er wel duizend kinderen aanwezig waren.
Herman greep naar zijn oren zodra ze binnen kwamen. ‘Moeten we ze niet stil krijgen?’
‘Wat zeg je?’ Vroeg Ellen die ook haar oren hoorde piepen.
‘Laat maar!’ Herman zocht een kleedhokje uit en ook Ellen liep langs de deurtjes tot ze een lege aantrof waar ze zich snel omkleedde.
Dat was niets vergeleken bij de snelheid die sommige kinderen tentoon spreidden want het gegil stierf snel weg in de richting van het bad en Ellen hoorde de eerste bommetjes al gemaakt worden.
Toen Ellen uit haar hokje stapte zag ze meteen de reden waarom ze lesbisch geworden was, en in het verlengde op jonge meisjes viel. De directeur had een te klein zwembroekje aan, maar dat viel niet op door zijn overhangende buik die met haast wit kroeshaar was bedekt.
‘Even een paar baantjes trekken!’ Zei hij terwijl hij atletisch een handdoek over zijn schouders sloeg.
‘En ervoor zorgen dat geen van de kinderen verzuipt.’ Herinnerde Ellen hem eraan.
‘Als jullie dat doen dan ga ik bij de koffie zitten.’ Herman kwam ook uit zijn hokje en was iets fatsoenlijker dan de directeur met een lange zwembroek en iets atletischere bouw.
‘Probeer niet in slaap te vallen.’ Herinnerde de directeur hem.
‘Met dat gegil?’ Zei Herman schamper. ‘Dan ben je stokdoof.’
‘Dat wordt je vanzelf wel.’ Verzuchtte Ellen die naar de uitgang liep. Daar was een waterbadje om je voeten te spoelen en een aantal douches met het bordje: “Douchen Verplicht!”
Ellen sprong even onder de halfwarme straal en liep toen door naar het zwemparadijs.
Haar kinderen waren inderdaad de enigen en het lawaai was een stuk gedempt nu een deel aan het duiken was. Ellen zag lichamen over de bodem voorbij schieten en af en toe klasgenoten aan de benen trekken waardoor die gillend maakten dat ze wegkwamen.
Ellen liep een trapje af het bad in en liet zich daar vallen. Het water was nog niet helemaal warm genoeg en ze kreeg even een aanval van kippenvel maar dat was snel over toen ze gewend was aan de temperatuur.
‘Geronimo!’ De directeur had een hoger punt, en een dieper gedeelte, opgezocht en had zich met een aanloopje het water in geworpen zodat een grote waterzuil bijna tegen het plafond spatte. Dit leverde hem aandacht op van jongens, en een aantal meisjes, die smeekten of hij het opnieuw wilde doen. Stefan wachtte daar niet op, klauterde uit het bad en probeerde met een gil de directeur na te doen. Met veel minder watereffect, dat wel.
Ellen stond te kijken hoe de directeur zich een weg uit het water worstelde en even spartelend op de kant lag toen ze ineens een ruk aan haar bikinibroekje voelde. Even had ze de sensatie van haar billen en kut direct in het koele water voor ze het kledingstuk kon grijpen en weer ophijsen, het was al duidelijk.
‘Fleur!’ Baste ze terwijl ze zich omdraaide. Een blondharig lichaam dreef vlak achter haar en probeerde weg te zwemmen. Maar Ellen was sneller met haar armen en greep het meisje bij de arm zodat ze haar proestend omhoog kon tillen.
‘Dat doen we niet meer.’ Zei Ellen bozig.
‘Het was toch grappig.’ Zei Fleur terwijl ze op haar benen ging staan en het water uit haar ogen probeerde te wrijven.
‘Nee, niet waar iedereen bij is.’ Ellen bewoog haar gezicht op ooghoogte en keek Fleur recht aan. ‘We hebben het al zo vaak erover gehad wat de gevolgen kunnen zijn als iemand erachter komt. Toch?’
‘En u en Marieke dan?’
Ellen dacht dat ze een boze schaduw over het gezicht van Fleur zag glijden.
‘Wat is er daarmee?’ Vroeg Ellen.
‘Marieke is vanochtend bij u boven geweest.’
‘Heeft ze je dat verteld?’ Vroeg Ellen.
‘Nee, ik heb het gezien. Wat moest ze boven?’
Ellen zuchtte en wist niet of ze moest liegen of de waarheid vertellen.
‘Nou?’ Fleur keek nu echt boos.
‘Ze wilde mijn borsten weer zien.’ Zei Ellen. ‘En ze heeft ze aangeraakt.’
Fleur zei niets, ze keek ineens verdrietig naar Ellen en liep achteruit.
‘Fleur.’ Ellen wilde het uitleggen, voor zover mogelijk was in een druk zwembad waar kinderen joelden en de directeur weer een bommetje maakte met Hiroshima-proporties.
‘Nee.’ Fleur draaide zich om en haastte zich weg.
‘Fleur, kom terug.’ Ellen probeerde erachteraan te gaan, maar dat was moeilijk in het water en over de gladde ondervloer. Fleur bereikte de brede trap uit het zwembad en plensde over de vloer in de richting van de kleedkamers.
‘Fleur!’ Ellen stapte de trap op en liep zo snel als ze durfde het meisje achterna. Maar in de kleedkamers was ze haar kwijt. ‘Fleur! Kom op!’ Ellen luisterde intens, maar de hokjes waren stil. Tot ze een snik hoorde in het laatste hokje, eentje speciaal gereserveerd voor gezinnen en gehandicapten.
Ellen liep op de dichte klapdeur en voelde, hij was open en toen ze de deur open duwde zag ze Fleur snikkend op het bankje zitten. Ellen deed de deur dicht, en op slot, ze wilde niet betrapt worden in een intiem gesprek.
‘Fleur, wat is er nu?’ Vroeg ze.
‘Niets.’ Zei Fleur.
‘Vind je het niet leuk wat ik met Marieke heb gedaan?’
Fleur keek op van haar schoot en snoot haar neus.
‘Bent u nu op Marieke?’ Vroeg Fleur zacht. ‘U hield toch van mij?’
Ellen moest ergens lachen dat Fleur een slippertje met Marieke blijkbaar zag als vreemdgaan.
‘Ik hou ook van jou, heb ik ooit gezegd dat ik dat niet doe?’ Ellen ging naast Fleur zitten en sloeg een arm om haar blote schouders. ‘Met Marieke is het gewoon anders, en ik hou niet van Marieke.’
‘Maar waarom mag zij dan aan uw borsten zitten?’ Vroeg Fleur.
Ellen liet Fleur los en deed de bh-bandjes van haar schouder zodat haar borsten ontbloot werden.
‘Jij mag er ook wel aan zitten, maar jij was er vanochtend niet.’ Zei Ellen. ‘Toe maar.’
Fleur keek even wantrouwig naar Ellen maar stak daarna haar hand uit om Ellens borsten te aaien.
‘Ik hou meer van jou dan van wie ook in de wereld.’ Zei Ellen terwijl ze haar handen over de rug van Fleur liet glijden. ‘En dat zal altijd zo blijven.’





‘Belooft u dat?’ Vroeg Fleur.
‘Dat beloof ik.’ Zei Ellen.
‘En als Marieke weer uw borsten wil zien?’
Ellen aarzelde.
‘Wat vind jij.’ Vroeg ze uiteindelijk.
‘Misschien is het een beetje mijn schuld.’ Zei Fleur. ‘Ik had uw trui niet moeten optrekken gisteren. Als Marieke ze wil zien dan mag dat.’
Fleur keek Ellen even aan en ze zag in haar dat ze zeer zeker niet meer moest proberen.
‘Misschien wil Marieke wel niet meer.’ Zei Ellen geruststellend. ‘En met haar zou ik nooit hetzelfde doen als met jou, ik vind haar gewoon niet zo leuk. En ik hou niet zo veel van haar.’
Fleur was stil en kneedde lichtjes in Ellens borsten.
‘U bent de enige die van mij houdt.’ Zei Fleur uiteindelijk. ‘Mijn moeder houdt niet van me, mijn vader niet. Alleen u, en ik hou ook van u.’
Ellen boog zich opzij en gaf Fleur een zoen.
‘Dan houden we van elkaar.’ Fluisterde Ellen in haar oor.
Ellen voelde dat Fleur haar borsten niet langer vasthad. In plaats daarvan gleden Fleurs handjes langs haar blote buik naar beneden tot aan de rand van haar bikinibroekje.
‘Mag ik het doen?’ Vroeg Fleur zacht terwijl haar vingers iets onder de band verschoven.
‘Als je stil doet.’ Zei Ellen. Ze stond op en trok haar broekje uit, daarna stapte ze achteruit zodat ze op de plank kon gaan zitten waar baby’s werden verschoond. Fleur stond op, keek naar Ellens kutje, boog zich voorover en begon te likken.
Ellen zoog haar adem in en begon het haar van Fleur te aaien. Wat had ze dit gemist, al die maanden had ze ertegenaan lopen hikken, erover gefantaseerd en nu gebeurde het eindelijk.
Fleur zoog op Ellens clitje en sloot de schaamlippen van Ellen tussen haar lipjes en likte.
Ellen beet op haar tong, geluid maken zou vragen op kunnen leveren, en geen positieve. Uiteindelijk werden de gevoelens haar te veel en kon ze een kreun niet onderdrukken terwijl een orgasme haar overspoelde.
‘Was het lekker?’ Vroeg Fleur terwijl ze opkeek naar Ellen.
‘Het was het wachten waard.’ Besloot Ellen.
‘Nu ik!’ Fleur trok aan Ellens arm zodat die, nog een beetje wankel en verzwakt door het orgasme, afstapte en moest toezien hoe Fleur haar broekje uitspeelde en zelf op de plank klom. Fleur ging op het randje zitten en deed haar benen wijd zodat Ellen op haar heerlijke jonge meisjeskutje kon kijken. Het was nog mooier dan ze het zich herinnerde.
‘U gaat mij toch ook likken?’ Vroeg Fleur toen Ellen niet meteen op haar knieën ging.
‘Alleen als je heel stil bent.’ Zei Ellen.
Fleur sloeg haar handen voor haar mond en knikte.
‘Goed.’ Ellen ging vlak voor de plank op haar knieën en gaf een likje over het kleine kutje van Fleur. Ze smaakte naar zoute plas, maar Ellen proefde ook chloor uit het zwembad. Fleur kreunde meteen zodra Ellens tong haar kale schaamlipjes raakte en Ellen stak snel een hand omhoog voor ze nog meer geluid kon maken.
Eerst likte Ellen de lippen met lange halen en daarna deed ze met haar andere hand de lippen open zodat ze het clitje van Fleur kon zien. Ze stak haar tong uit en Fleur verstijfde toen Ellen het gevoelige knopje aanraakte. Daarna plaatste ze haar hele mond over het kleine kutje en begon te zuigen en met haar tong alles af te likken. Het duurde niet lang voor Fleur zwaar aan het hijgen was en Ellen haar korte kreetjes hoorde slaken. Ze zou zo wel komen.
Inderdaad spanden na een paar minuten alles spieren in Fleurs lichaam zich en voelde Ellen een luide kreun die gesmoord werd door haar hand voor ze slap als was op de plank zat.
‘Kom hier.’ Ellen stond op en omhelsde het meisje. ‘Ik hou alleen van jou. Ik hou van jou meer dan wie ook, dat heb ik al vaker gezegd hé?’
‘Ja.’ Het klonk zwak.
‘Als jij niet meer wilt dat ik iets met Marieke doe dan zal ik dat ook niet meer doen.’ Beloofde Ellen.
‘Juf?’ Vroeg Fleur ineens. ‘Wilt u er bij mij iets in duwen?’
Ellen zuchtte, ze hield Fleurs hoofd tussen haar handen en ging op een pas afstand aan zodat ze het meisje kon bekijken. Ze zag er onbeschrijflijk geil uit met alleen haar topje nog aan en met een druipend kutje van speeksel.
‘In je kutje?’ Vroeg Ellen.
‘Ja, net als bij u.’
‘Je bent nog erg jong.’ Zei Ellen. ‘Je kutje is gewoon nog te klein.’
‘Maar ik groei.’ Zei Fleur.
‘Ja, je bent een paar centimeter gegroeid de afgelopen maanden.’ Zei Ellen. ‘Maar je kutje is nog steeds te klein. We moeten wachten tot je oud genoeg bent voor ik dat durf.’
‘Wanneer is dat dan?’ Vroeg Fleur.
‘Twaalf, elf, dertien?’ Ellen wist het ook niet. Ze zou vast wel een pink kwijt kunnen in het kutje van Fleur, of een potlood of een pen. Maar ze vroeg zich af hoe fijn Fleur het zou vinden, ze dacht niet dat ze het echt zou waarderen.
‘Zo lang nog!’
‘Ja.’ Zei Ellen. ‘En wees er maar trots op dat er bij jou nog niets in is geweest.’ Zei Ellen. ‘Dat is heel waardevol.’
‘U heeft ook gezegd dat het bloedt.’ Zei Fleur die naar haar kutje keek.
‘Dat kan ja.’ Bevestigde Ellen. ‘En daarom doen we het nu ook niet. We kunnen je niet terug het bad in sturen met een bloedvlek tussen je benen.’
Ellen bedacht ook dat, mocht ze het vliesje breken, het chloorwater wellicht pijn zou doen aan het verse wondje.
‘Kom eens.’ Fleur trok Ellen naar zich toe en begon haar te kussen. Ze gingen een paar minuten door voor Ellen besloot dat het echt tijd werd om terug te gaan. Ze wist niet hoe veel tijd er verstreken was en misschien waren er mensen naar haar en Fleur op zoek. Ze deed haar bikini weer goed en ook Fleur deed haar broekje weer aan en ze verlieten daarna de kleedkamers alsof er niets gebeurd was.
Het zwembad was nog steeds druk en nadat Ellen een aantal rondjes had gezwommen, alsof ze nooit was weggeweest, werd ze overvallen door een lading meisjes die wilden dat ze meedeed met een balspelletje.
Ze deed mee, maar liet expres het winnen over aan de meiden. Ineens hoorde ze een hoge gil die zelfs de ramen deed trillen.
De bal belandde doelloos in het water terwijl iedereen zich in de richting van het lawaai draaide.
‘Ik moet even weg.’ Ellen ging op topsnelheid het water uit en kwam in een hoek van de badzaal waar een aantal bubbelbaden waren, omgeven door planten.
Ellen kwam net op tijd om te zien hoe een woedende Herman Fleur en Marieke uit het bad sleurde en hen woedend toesprak.
‘Wat is er aan de hand?’ Informeerde Ellen.
‘Ruzie.’ Zei Herman kortaf.





‘Helemaal niet!’ Gilde Marieke op hoge toon. ‘Fleur duwde mij ineens onder.’
Fleur zei niets maar keek gemelijk naar Marieke en Ellen wist precies wat er gebeurd moest zijn. Marieke loog in elk geval niet en haar gil had een crime-passionel doorbroken en voorkomen.
‘Herman, neem jij Marieke maar mee en probeer haar te kalmeren. Ik praat even met Fleur.’
Fleur keek met eenzelfde afstandelijke blik op naar Ellen, maar schrok toen ze zag hoe boos haar juf keek.
‘Is goed, kom maar mee.’ Herman voerde Marieke mee en liet Ellen achter bij Fleur.
‘Wat was dat net?’ Vroeg Ellen die rondkeek of ze wel alleen waren.
‘Niets.’ Zei Fleur schouderophalend.
‘Ik heb je net toch gezegd, en beloofd...’
Fleur bleef duister naar haar blote voeten staren.
‘Je hebt geen enkele reden om jaloers te zijn op Marieke.’ Benadrukte Ellen. ‘Dus wat was dat net, ruzie?’
‘Ik...’ Fleur kon blijkbaar geen verklaring verzinnen.
‘Wat moeten we nu zeggen?’ Vroeg Ellen. ‘Dat jij Marieke hebt geprobeerd te verdrinken omdat je bang bent dat ik meer van haar ga houden?’
‘Nee.’ Zei Fleur wrokkig.
‘Wat dan?’
Fleur was weer stil. Ellen had moeite om niet kwader te worden, maar ze moest helder blijven en een uitweg verzinnen. Blijkbaar was er geen enkele reden geweest voor Fleur om Marieke aan te vallen of onder te duwen, en had ze dat toch gedaan.
‘Ik zeg wel sorry.’ Zei Fleur bedremmeld.
‘Je moet minstens je excuses maken ja.’ Zei Ellen. ‘Maar als ze vragen waarom?’
‘Ik dacht dat het leuk was.’ Fleur klonk dof maar gaf het als een suggestie. ‘En ik wist niet dat het zo erg zou zijn.’
Hoe langer het duurde hoe aannemelijker dit scenario werd.
‘Goed, daar houden we ons aan.’ Zei Ellen. ‘Maar geen geintjes meer.’
Ellen duwde Fleur voor zich uit naar de cafetaria waar enkele meisjes en Herman zich over een langzaam herstellende Marieke hadden ontfermd. Ze had gehuild en had een glas limonade gekregen om de schrik weg te drinken.
Fleur leek toch te aarzelen om voor meerdere mensen haar excuses te maken. Maar Ellen gaf haar een duwtje in de rug om aan te geven dat ze hier echt niet zomaar onderuit kwam.
Alle meisjes en Herman keken naar Fleur toen ze naar voren stapte.
‘Sorry voor wat ik net gedaan heb, Marieke.’ Zei ze. ‘Ik had het niet moeten doen.’
‘Waarom heb je het dan gedaan?’ Vroeg Herman kalm.
Ellen beet op haar nagels, nu ze hier stonden was het toch niet zo’n goed verhaal als dat ze eerst gedacht had. Het was erg losjes zelfs.
‘Ik...’ Fleur aarzelde. ‘Ik wilde kijken of Marieke onder water durfde.’
‘Dan vraag je dat toch gewoon?’ Zei Marieke boos.
‘Maar op mijn vorige school deden ze het zo, ze noemden het iets van bombardeerdertje of zo.’ Zei Fleur snel. ‘Ik was een bom en land op het doelwit.’
Ellen vond het verhaal, als volwassene, redelijk doorzichtig. Maar dat was misschien omdat ze het echte verhaal wist, en Herman leek het ook te geloven want vanuit de fantasie van een kind bezien was het een redelijk geloofwaardig verhaal.
‘Dus, sorry, ik had het met je moesten afspreken.’ Zei Fleur nogmaals.
‘De volgende keer kondig je maar aan dat je iemand gaat bombarderen ja.’ Zei Herman. ‘Nu, iedereen die hier niet hoort: vamos!’
Fleur liep weg en keek een aantal keren peilend om, de rest van de meisjes ging ook en lieten Marieke, Ellen en Herman achter.
Ellen ging naast Marieke zitten en aaide haar haren.
‘Ben je nog erg geschrokken?’ Vroeg ze.
‘Het gaat wel weer.’ Zei het meisje met een klein stemmetje. ‘Marieke zat ineens bovenop me. Ze vroeg of we samen in de bubbelbaden konden en toen ineens.’
‘Je hebt haar gehoord, het was maar een spelletje.’ Zei Ellen. ‘Als ik jou was zou ik zo meteen het bad in gaan en zeggen dat je van juf Ellen hetzelfde mag doen.’ Ellen boog zich voorover zodat ze Marieke in het oor kon fluisteren. ‘Maar niet doen hoor.’
Marieke moest lachen, ze dronk haar glas leeg en huppelde even later weg.
‘Gaat ze nu hetzelfde doen?’ Vroeg Herman die al verbijsterd had gekeken bij de woorden van Ellen.
‘Wat denk je zelf, natuurlijk niet.’ Zei Ellen. ‘Die twee zijn over een uur weer de beste vriendinnen.’
‘Je bent wel erg hoopvol.’ Merkte Herman op.
‘Ik ben ooit ook zo oud geweest.’ Wees Ellen. ‘En ik zie het zo vaak gebeuren.’
‘Heb je dan enig idee waarom... Fleur heet ze toch? Ineens zo is?’ Vroeg Herman.
‘Ze komt uit een moeilijk huis.’ Bevestigde Ellen. ‘Haar moeder geeft niet veel om haar en Fleur wordt thuis gebruikt voor huishoudelijke klusjes.’
‘Is ze een huisslaaf?’ Vroeg Herman verbijsterd.
‘Ja, daar komt het wel op neer.’
‘En haar vader dan?’
‘Die zit in Moldavië volgens haar moeder.’ Ellen beet op haar onderlip. ‘Ze heeft een hekel aan die vent, en daarom weer aan Fleur. Al schijnt hij wel elke maand netjes alimentatie te betalen.’
‘Hij zit in elk geval goed daar met de Russen en NAVO op de stoep.’ Memoreerde Herman.
‘Volgende week, in de paasvakantie, gaat Fleurs moeder op vakantie en laat ze Fleur hier achter.’
‘Hier?’ Vroeg Herman. ‘Waar moet ze dan naartoe, moet ze het thuis alleen rooien?’
‘Nee, ze deed hetzelfde in de kerstvakantie.’ Zei Ellen. ‘Toen en nu slaapt Fleur bij mij.’
Ellen had een gevoel dat ze dat Herman wel kon vertellen. Die keek Ellen peilend aan.
‘Heb je contact genomen met jeugdzorg?’ Vroeg hij daarna.
‘Het is door mijn hoofd heen geschoten ja.’ Zei Ellen, ze dacht terug aan het dreigement van Fleurs moeder. ‘Maar dat kunnen we Fleur niet aandoen.’





‘Mee eens.’ Zei Herman. ‘Jeugdzorg, de rotte appel die de kinderen moet beschermen. Het is als het bestrijden van vuur door een fikkie ernaast aan te steken.’
‘Met jou kan ik praten.’ Zei Ellen.
‘Nee, laat ze maar bij jou.’ Zei Herman. ‘Ik denk dat ze bij jou beter af is dan bij die trut van een moeder.’
Ellen dronk nog een bak koffie en ging daarna weer terug naar het bad. De kinderen hadden het nog naar hun zin en ze had gelijk gekregen wat Fleur en Marieke betrof. Ze waren samen bezig met een zwemwedstrijd en praatten honderduit.
Ellen probeerde op te vangen waar ze het over hadden maar kon dat niet ontdekken en al snel werd ze weer aan haar, spreekwoordelijke, mouw getrokken of ze weer mee wilde doen met het balspel.
Ellen was er niet echt goed in, net als de vorige keer, ze keek meer naar de niet-bestaande borstjes van de meisjes die de bal opgooiden of naar de verschillende navelsoorten. Ellen had altijd al gevonden dat navels een van de meest sexy onderdelen waren van het vrouwelijk lichaam, dus ook die van meisjes. Wanneer ze opsprongen om de bal te vangen zag Ellen even een blote buik.
Helaas was de rust haar nog niet echt gegund; Jon had een verkeerde afslag genomen en kwam in de machinekamer terecht waarna hij een uitbrander kreeg van de daar aanwezige onderhoudsmonteur. Zelfs na een uitleg van Ellen kon hij niet geloven dat iemand zo dom was een aantal bordjes met “machinekamer” en “verboden toegang” te missen. Ellen was dit met hem eens geweest in een vrediger tijd waarin ze Jon nog niet had gekend, maar helaas was ze nu wijzer en was ze allang blij dat Jon intussen niet had weten te verdrinken.
Om twaalf uur gingen ze naar de cafetaria voor een broodje waarna de directeur de klas mee naar buiten nam om op het grasveld een paar sport en speloefeningen te doen, dit was om te voorkomen dat ze met volle maag het bad in zouden duiken. Na een half uur liet de directeur ze weer gaan en gaf het voorbeeld door met een enorm bommetje het buitenbad in te duiken.
De rest van de dag verliep soepel. Wel nam Jon voor een tweede keer een kijkje in de machinekamer zodat Ellen en Herman moesten praten als brugman om hem in het zwembad te kunnen houden.
Ellen ging met een opgelucht gevoel naar haar kleedhokje terug en kleedde zich om waarna ze terug liepen naar de kampeerboerderij. Het tempo lag nu een stuk lager dan op de heenreis omdat iedereen moe was van de zwempartij.
Daar aangekomen dirigeerden ze de kinderen naar bed om een uurtje bij te komen. Vooral Ellen maakte zich zorgen dat Jon in slaap zou vallen in zijn soep en daarin zou verdrinken. Wat natuurlijk een kunst op zich was als je de hele dag in het zwembad had doorgebracht en daar niet was verzopen.
‘Goed. Nasi!’ Herman en Ellen verzamelden zich in het keukentje terwijl de directeur, net als de kinderen, een “powernap” ging doen. ‘Hebben we alles?’
‘Ik denk het wel.’ Ellen haalde de koelkast leeg en verzamelde een paar kilo rijst voor haar neus.
‘Moet er geen varkensvlees in?’ Vroeg Herman die naar de kipfilet keek.
‘Jamal.’ Zei Ellen. ‘Die is moslim.’
Herman zei niets maar begon met het opzetten van een grote pan water om de rijst te koken. Ellen telde op haar vingers af en inderdaad kwam er bij het snijden van de kip een aantal hele foute moslimmoppen boven, waarvan Ellen de helft al kende.
Toen het water kookte gooiden ze de rijst er in en volgden er, waarschijnlijk omdat de moslims op waren, een paar foute Jodengrappen waarvan Ellen zeker wist dat hij die nooit in de buurt van een leerling zou durven vertellen.
‘We zijn bijna klaar.’ Zei Herman die de gekookte rijst uiteindelijk bij de kipfilet en groente deed. ‘Ga jij de directeur roepen.’
‘En de kinderen laten slapen?’ Vroeg Ellen. ‘Hebben we wel een lekker rustige maaltijd.’
‘Ik denk wel dat we ze nodig hebben om dit allemaal op te eten.’ Zei Herman. ‘Als je de directeur hebt gewekt kan jij de meiden doen en jaagt hij de jongens naar buiten.’
‘Yes sir.’ Ellen salueerde en verliet de kantine ze liep naar boven waar ze de uitgetelde directeur, luid snurkend met open mond, op de bank in de woonkamer aantrof. Na een paar keer trekken aan zijn mouw werd hij smakkend wakker.
‘Eten!’ Zei Ellen luid.
‘Ik wil roomservice.’ Klaagde de directeur die aanstalten maakte weer te gaan liggen.
‘Kom naar beneden dan kan jij de jongens roepen.’ Ellen gaf een ruk aan zijn arm zodat de man half van de bank af kwam te liggen en liep subiet weg. Toen ze halverwege de trap was hoorde ze hoe de man opstond en naar de trap sjokte.
De meidenslaapzaal was rustig. Een aantal hadden hun ogen gesloten, een aantal sliepen echt en een paar, waaronder Marieke, lagen te lezen.
‘Goed!’ Ellen ging vlak bij de ingang staan en klapte in haar handen. ‘Etenstijd!’
De groep kwam nog langzamer op gang dan de directeur had gedaan en sjokte, als makke lammetjes, achter Ellen aan. Ellen wist dat dit een tijdelijk effect was wat weer zou worden uitgewist zodra ze eten hadden gehad.
Ook de jongens, die van de andere kant af kwamen, waren doodop en de maaltijd werd begonnen in een stilte die Ellen weldadig vond.
Haar voorspelling kwam wel uit. Toen iedereen, of in elk geval een hoop kinderen, twee keer hadden opgeschept en Jamal voor een derde keer ging kwamen de kinderen uit hun roes en begonnen steeds luider te praten. De afwas werd gedaan door de corveeploeg en daarna was het tijd om te tekenen. Normaal waren het sportoefeningen of spelen maar Ellen had het idee dat de kinderen zich wel voldoende uit hadden geleefd. Toen het donker was gingen ze weer naar het veld waar de directeur een nieuw verhaal vertelde over een stoere ridder die een jonkvrouw redde van een draak. Hij eindigde met een enorme anticlimax waarbij de jonkvrouw koos voor de rijke koopman die het avontuur van de ridder had gesponsord.
‘Het moraal van dit verhaal.’ Zei Herman toen Ellen en hij de kinderen voorgingen op de terugweg naar het gebouw.
‘Nou?’ Vroeg Ellen.
‘Het moraal is dat wijven meer geven om geld dan om liefde.’
‘Ach kom op.’ Zei Ellen die het een trap tegen haar feministische zijde vond.
‘Echt waar. Ken je Hugh Hefner nog?’
‘Ja natuurlijk.’
‘Denk je echt dat hij al die jonge grietjes kreeg omdat ze van hem hielden?’
‘Je hebt een punt.’ Zei Ellen zuchtend. Ze wilde dat ze zelf veel geld had dan kon ze met Fleur naar het andere eind van de wereld. Een eigen eiland kopen en daar leven.
De meisjes waren nu weer uitgeteld dus Ellen maande ze hun tanden te poetsen, om te kleden en daarna naar bed te gaan. Het zou in elk geval een rustige nacht worden.