Ellen sliep deze nacht inderdaad een stuk beter en ze voelde zich fris toen ze de volgende ochtend wakker werd van het gepraat van Herman en de directeur. Ze schoot in haar kleren en liep de woonkeuken in waar de twee al aan de koffie zaten. De directeur had een platte stoffen pet met ruitjes op en zag er ernstig ouderwets uit.
‘Welkom in de eenentwintigste eeuw.’ Zei Ellen.
‘Hoezo?’ Bromde de man bozig.
‘Ik heb hem al gezegd dat hij eruit ziet als iemand die ontsnapt is uit de jaren vijftig van de vorige eeuw ja.’ Zei Herman.
‘Ja, en?’ Snauwde de directeur. ‘Ik ga dadelijk de speurtocht uitzetten en ik wil dan gekleed gaan zoals ik wil.’
‘Als een jager die zijn geweer kwijt is dus.’ Knikte Ellen.
‘Voor jullie informatie ben ik in de vorige eeuw geboren en getogen.’
‘Ik ook.’ Zei Herman verdedigend.
‘Niet geboren en niet getogen.’ Zei Ellen.
‘In elk geval geeft dat mij het recht om mij niet te kleden zoals de hippe tijd wil.’ Zei de directeur.
‘Laat maar.’ Herman deed afwerend zijn handen omhoog. ‘Als jij voor lul wil lopen mag dat, daar heb je ook recht op.’
‘Barst.’ Gromde de directeur.
Ze liepen de trap af en maakten de spullen in de kantine gereed voor ze de kinderen gingen halen. Ellen trof het grootste gedeelte van de meisjes wakker aan, slechts een paar hadden een aansporing nodig om zich aan te kleden en in de kantine te melden.
De nachtrust had iedereen goed gedaan en de sfeer was gemoedelijk, en werd beter toen de directeur op de helft zijn, belachelijke, pet weer op zijn hoofd plantte en de speurtocht uit ging zetten.
‘Over een uur sturen jullie de kinderen achter mij aan, in groepjes dan.’ Gebood hij.
‘Daar denken we wel over na.’ Zei Herman die een slok nam van zijn koffie. ‘Misschien blijven we vandaag wel hier.’
‘Dat zou ook lekker zijn ja.’ Knikte Ellen.
De directeur was duidelijk weer op zijn tenen getrapt en maakte dat hij weg kwam zodat Ellen en Herman het rijk, en de roerige onderdaantjes, alleen hadden.
‘Goed. Even luisteren!’ Herman stond op en vroeg om aandacht. Die kreeg hij, mondjesmaat.
‘Jullie krijgen zo allemaal een boekje, met aanwijzingen!’ Hij pakte een klein boekwerkje van de tafel af en hield het omhoog. ‘Hierin staan aanwijzingen voor de speurtocht. Daarna verdelen jullie je in groepjes van drie. Eerst even uitbuiken en de corveeploeg. Hoppa!’
Ellen hield toezicht over de afwas terwijl de rest van de kinderen uitwaaierden, Herman hield toezicht op de kinderen en belde af en toe met de directeur hoe het stond met zijn vorderingen van het uitzetten van de route. Het was niet de bedoeling dat de kinderen hem in zouden halen.
Bij de afwas gingen de gesprekken over de bonte avond, die morgenavond zou zijn, en de paasvakantie van de week erop. Voor een hoop kinderen was het een dubbele week met deze week het kamp en bij thuiskomst zouden een aantal direct doorgaan naar vakantieadressen.
‘Gaat u op vakantie, juf?’
‘Nee.’ Ellen wist wel dat ze vorig jaar nog weg waren geweest, maar dat zat er dit jaar niet in omdat ze Fleur hadden en niet mee op sleeptouw konden nemen.
‘En deze zomer?’
‘Dat weten we nog niet.’
Toen de borden schoon waren gingen Ellen en Herman de kinderen weer samendrijven in de kantine waar ze in groepjes werden verdeeld. Vaak ging het goedschiks, maar sommige groepjes wilden per se groter. Ellen maakte zich zorgen toen Fleur, Marcella én Marieke in dezelfde groep gingen. Ze hoopte dat Marcella de overige twee in de gaten zou houden. Gisteren was de moordpoging dan wel verijdeld maar deze keer was er niemand die toezicht kon houden.
Herman deelde, na de ruzie over het vormen de boekjes uit en deed daarna het “ik heb een getal in mijn hoofd” spelletje waarna de groepjes één voor één, met tussenpozen van een paar minuten, het gebouw verlieten.
‘Geen geintjes met Marieke.’ Zei Ellen zacht tegen Fleur toen haar groepje zich voorbereidde om naar buiten te gaan.
Ze keek Ellen onschuldig aan en Ellen betwijfelde of ze het had moeten aanhalen, misschien was Fleur het allang weer vergeten. Ze gaf nog een knipoog en liet daarna het groepje het bos in vertrekken.
‘Koffie?’ Vroeg Herman toen de laatste groep de deur uit was. ‘Over een paar minuten zetten we wel de achtervolging in om eventuele achterblijvers op te rollen.’
‘Doe maar een bakkie.’ Ze keuvelden over koetjes en kalfjes om na een minuut of tien het boekje er ook bij te pakken, een rugtas op te hijsen, en de aanwijzingen op te volgen. Herman had een uitgebreide beschrijving mee en dat bleek geen overbodige luxe te zijn. Al na drie aanwijzingen kwamen ze een dralend groepje tegen die niet zeker wist of ze de pijl moesten volgen of het boekje. De pijl bleek door een eerdere groep de verkeerde kant op gedraaid te zijn, en terwijl Herman de groep op de goede weg hielp liep Ellen de verkeerde kant op om te controleren of er geen leerlingen waren geweest die erin waren getrapt.
Na een paar honderd meter hield het pad op en had Ellen niemand gevonden. Ze meldde zich dus weer bij Herman waarna ze hun weg weer vervolgden.
Op een hoop plekken waren er geen bordjes die omgedraaid konden worden dus hoefden ze niets te doen. Die bestonden weer uit een bepaald gevormde tak van een boom of een aanwijzing op de grond.
De zon kroop hoger op en Ellen voelde haar rug flink bezweet raken onder haar rugtas. Ze vroeg zich af hoe de leerlingen het zouden oppakken en was blij dat het grootste gedeelte in het bos was.
Toch was het omgedraaide bordje niet de enige wegbewijzering die niet klopte. Af en toe vonden ze pijlen die naar alles wezen behalve de goede richting, waardoor de wandeltocht weer verlengd werd omdat ze moesten controleren of er geen leerlingen de verkeerde kant op waren gegaan.
Gelukkig bleken al die keren zich geen verdwaalde leerlingen in de buurt te bevinden en konden ze weer door.
Ruim na twaalven, en op drie kwart van de route, kwamen ze het groepje van Jamal tegen. Die stond uitgeput tegen een boom geleund en had enige aansporing nodig om weer in beweging te komen. Vooral de belofte van Ellen dat er aan het einde van de route ijs zou zijn gaf hem extra energie waarna zij, en Herman, ook een omgevallen boomstronk opzochten om uit te rusten en te eten.
‘Ik kreeg net een berichtje van de directeur dat de eerste groep het eindpunt heeft bereikt.’ Zei Herman die zijn telefoon opborg en daarna een flesje water van Ellen aannam.
‘Dan hebben ze er nog lang over gedaan.’ Mompelde Ellen. ‘Ik vind het wel een monstertocht.’
‘Toen de directeur en ik hem uitstippelden op de kaart leek het wel mee te vallen.’
‘Kaart op het internet of kaart op schoot?’ Vroeg Ellen.
‘Internet.’ Zei Herman. ‘Vertekenend beeld denk ik.’
‘Dat is een understatement.’ Verklaarde Ellen. Ze keek hoe de ruggen van het groepje van Jamal langzaam uit het zicht verdwenen. ‘Over acht minuten gaan we weer.’
Tien minuten later stonden ze op en liepen de route af. Het eindpunt was een eenzame eik op een zandvlakte waar de directeur wachtte met brood en drinken. Steeds wanneer er een nieuwe groep arriveerde vertelde hij een kort verhaal wat betrekking had op de route die ze net hadden gelopen.
‘Je had schrijver moeten worden.’ Zei Ellen toen ze bij de eik kwamen en de directeur net stopte met een verhaaltje.
‘Ik vertel beter dan dat ik schrijf. Ik kan niet zo goed omgaan met computers.’ Zei de directeur.
‘Dat blijkt.’ Ellen baseerde dit niet enkel op de route van net, maar ook de manier waarop ze de directeur had zien typen.
Ze telde de leerlingen en schrok toen ze er eentje miste. Haar ogen schoten naar het groepje van Fleur, maar Marieke was gelukkig gewoon aanwezig.
‘Ik mis er één.’ Zei ze.




‘Echt waar?’ De directeur keek meewarig naar de kinderen en begon ook met tellen. Ook Herman telde mee.
‘Drieëntwintig.’ Zeiden ze in koor.
‘Er is er inderdaad...’ de directeur viel stil. ‘Er moest een jongetje plassen, die is hier nog niet.’
‘Jon.’ Ellen was niet echt verbaasd over deze conclusie nadat ze de gezichten had vergeleken. ‘Hoe lang geleden is dat?’
De directeur begon te rekenen en zijn gezicht ging steeds zorgelijker staan.
‘Een uur.’ Zei hij bedremmeld.
Ellen vloekte en keek in het rond. Het was een grote open zandvlakte, op de eik na, met overal grasheuveltjes. Maar Jon was er blijkbaar in geslaagd te verdwalen.
‘Wat nu?’ Vroeg Herman.
Ellen nam een snel besluit.
‘Goed, kinderen!’ Ze klapte in haar handen. ‘Jon is weg.’
Ze kon zelf ook haar glimlach niet binnenhouden toen de leerlingen luid begonnen te lachen.
‘Weet iemand waar hij heen kan zijn?’
‘Hij ging even plassen.’ Zei Herbert. ‘Dat weet ik nog wel.’
‘Wij ook.’ Gromde de directeur.
‘Ja, ik denk dat Jon de bomen heeft opgezocht, en onderweg of daar de weg is kwijtgeraakt.’ Zei Ellen. ‘Ik ga wel rond zoeken, jullie nemen de kids alvast mee naar het gebouw.’
‘Zal ik mee zoeken?’ Vroeg Herman.
‘Nee, jullie hebben twee man nodig om ze te kunnen vervoeren.’ Zei Ellen. ‘Ik ga wel. Jullie hebben mijn nummer.’ Ze draaide zich om en botste tegen Fleur op. Die had blijkbaar mee staan luisteren.
‘Mag ik mee?’ Vroeg ze. ‘Jon zoeken.’
‘Ik heb liever dat je terug gaat naar het kamp.’ Zei Ellen.
‘Alsjeblieft.’ Fleur keek Ellen smekend aan en Ellen overwoog haar opties.
‘Twee mensen zien altijd meer dan één.’ Zei Herman.
‘Goed dan, alleen jij.’ Zei Ellen. ‘Ik heb geen zin om nog meer kinderen op sleeptouw te nemen.’
‘Succes.’ Zei de directeur een beetje schuldbewust. Ellen hees haar rugtas op en begon doelgericht in de richting van de bomen te lopen die aan de andere kant van de vlakte lagen dan waar ze vandaan waren gekomen. Fleur stapte naast haar voort.
‘Heb jij enig idee welke kant Jon op gegaan kan zijn?’ Vroeg Ellen toen ze buiten gehoorsafstand van de groep waren. Ze hoorde de directeur en Herman opdrachten roepen en de kinderen in beweging komen.
‘Ik weet het niet.’ Zei Fleur. ‘Hij was al weg toen ik kwam.’
Ellen zuchtte. Als Jon nou maar slim genoeg was om te blijven staan en niet dieper het bos in te trekken. De uitgestrektheid viel wel mee. Het waren vooral dichte lappen bos, doorsneden door af en toe weilanden en dorpen met uiteindelijk de stadsrand van Nijmegen.
‘Fleur, ken je de vierdaagse?’
‘Avondvierdaagse?’
‘Nee, de Nijmeegse vierdaagse.’ Legde Ellen uit. ‘Duizenden wandelaars die tientallen kilometers per dag lopen.’
‘Moeten wij ook zo ver?’ Fleur zette een zorgelijk gezicht op.
‘Ik denk het niet.’ Zei Ellen. ‘Ik hoop het niet. Maar het lijkt er veel op hé?’
‘Heeft u dan wel eens meegelopen met die Nijm-weegse vierdagen?’ Vroeg Fleur.
‘Nee, ik en Janita hebben het er wel over gehad. Maar je moet goed trainen.’
‘Zullen wij hem dan lopen?’ Vroeg Fleur. ‘Samen?’
‘Als je groter bent.’ Zei Ellen. Ze keek achterom en zag dat Herman de laatste was die de heuvel rond de eik verliet. Ze ging iets langzamer lopen en trok Fleur tegen zich aan.
‘Waarom moet alles wanneer ik groter ben.’ Fleur schurkte tegen Ellens heup maar keek beteuterd.
‘Voor sommige dingen moet je groeien.’ Zei Ellen.
‘Maar u wilt ook niets in mij stoppen omdat ik te klein ben, van Janita mag ik niet koken en nu mogen we ook niet de vierdagen lopen.’
‘Ik hoop dat je nog lang klein blijft.’ Ellen aaide Fleur over het hoofd. ‘Nu vind ik je het leukst.’
‘Vind u mij ook nog leuk als ik ouder ben?’
Ellen wist niet hoe dat zou gaan. Eigenlijk raakte ze een beetje van haar liefde af wanneer de meisjes echt vrouwelijke vormen begonnen te krijgen. Aan de andere kant was ze ook nog nooit zo verliefd geweest als op Fleur.
‘Natuurlijk.’ Zei Ellen geruststellend. ‘Als jij de liefste in de wereld blijft dan blijf ik van jou houden.’
Fleur keek glimlachend naar Ellen.
‘En als ik stout wordt?’
‘Dan krijg je straf.’ Ellen gaf Fleur een klap op de billen zodat ze giechelend een paar meter vooruit rende.
‘U heeft gezegd dat u dat pas gaat doen als ik groter ben.’ Zei Fleur zowel verwijtend als terechtwijzend.
‘Nee, ik heb gezegd dat ik dat ga doen als jij er echt klaar voor bent.’ Zei Ellen. ‘En dat is meestal pas wanneer je ouder bent.’
‘Wisten u en Janita meteen dat jullie pijn leuk vonden?’
‘Ik vond het altijd al leuk om mensen pijn te doen.’ Zei Ellen. ‘De baas spelen en straffen. Janita kwam daar pas achter toen we iets met elkaar hadden.’
‘Bent u daarom juf geworden, om de baas te spelen?’
‘Natuurlijk.’ Zei Ellen. ‘Maar dan moeten ze wel luisteren.’ Ze stonden op een grasheuveltje en hadden zo uitzicht over de bosrand. Er was geen speur van Jon of van iemand anders.
‘We lopen door.’ Zei Ellen toen ze met haar handen boven haar ogen had gekeken.’
‘Waarom is Jon zo dom?’ Vroeg Fleur toen ze de heuvel af liepen en weer in het zand kwamen.
‘Ik heb geen idee.’ Bekende Ellen. ‘Zijn vader en moeder zijn weer heel slim. Ik denk dat Jon gewoon lui is en daarna dom geworden.’
‘Vind u mij slim?’
Ellen vond dit een vervelende strikvraag. Fleur was misschien wel begaafd, maar ze was niet de beste of slimste van de klas. Al had ze wel enige vorm van slimheid die veel kinderen zouden missen in het leven. Zoals het koken van eten op deze leeftijd.
‘Je bent niet dom.’ Zei Ellen. ‘Maar je moet wel goed je best blijven doen op school.’
‘Ik kan hogere cijfers halen.’ Zei Fleur.
‘Door te leren?’
‘Nee, u geeft mij hogere cijfers anders zeg ik tegen de directeur dat u aan mijn kutje zit.’
Dat kostte Fleur weer een klap tegen haar achterwerk en weer rende ze lachend vooruit, Ellen ging er niet verder op in.
‘Gaan we volgende week weer seks hebben?’ Vroeg Fleur toen ze weer op gelijke hoogte was met Ellen en haar hoofd schurend in Ellens zij duwde.
‘Als jij dat wilt. Heb je gisteren in het zwembad nog niet genoeg gehad?’
‘Het was wel lekker.’ Zei Fleur die haar handen over haar kruis liet glijden.
‘Dat was het zeker.’ Ellen stopte met lopen en keek in het rond. Toen ze niemand zag ging ze op haar hurken zitten en glimlachte naar Fleur. ‘Kusje?’
Fleur liet zich dat geen twee keer zeggen en even stonden ze te tongzoenen. Het had iets beangstigends en tegelijk iets opwindends dat ze het in de openheid deden en elk moment ontdekt konden worden.
‘Kunnen we verder, alstublieft?’ Vroeg Fleur.
‘Met lopen?’
‘Nee, wilt u mij likken.’
‘Dat kan niet.’ Zei Ellen. ‘We moeten Jon zoeken, weet je nog?’
‘Oh ja.’ Fleur keek teleurgesteld toen Ellen weer opstond.
‘Volgende week.’ Beloofde Ellen. ‘Als Janita aan het werk is hebben we alle tijd.’
Ze waren bij de bosrand aangekomen en begonnen die af te lopen.
‘Kunnen we even stoppen?’ Vroeg Fleur.
‘Waarom?’ Ellen vroeg zich af of Fleur iets gezien had wat haar niet was opgevallen.
‘Ik moet nodig.’ Fleur boog door haar knieën en hield haar bovenbenen gekruist.
‘Goed dan.’ Er was geen wc in de weidse omtrek en aangezien Jon het bos waarschijnlijk toch al tot openbaar toilet had verklaard zag Ellen er geen been in. ‘Zoek maar een bosje op.’
‘Komt u mee?’ Vroeg Fleur. ‘Anders raak ik misschien ook de weg kwijt.’
‘Ik denk niet dat je zo dom bent als Jon.’ Wees Ellen.
‘Alstublieft.’
Ellen zuchtte.
‘Goed dan.’ Ze volgde Fleur de boszoom in tot ze uit het zicht waren van de vlakte. Daar begon Fleur aan haar broekband te frunniken en liet die zakken. Ellen ging op een afstandje staan en keek toe hoe Fleur haar broek liet zakken en daarna over haar schoenen uittrok.
‘Waarom doe je dat?’ Vroeg Ellen die inmiddels wel doorhad dat dit meer inhield dan een normaal plasje.
‘Anders plas ik er overheen.’ Fleur liet nu haar onderbroekje zakken en stapte ook daar uit. Ellen voelde haar hormonen in een hogere stand springen toen Fleur door haar hurken ging en begon te plassen.
‘Vind u dit er leuk uit zien?’ Vroeg Fleur toen ze zag dat Ellen keek.
‘Het is een mooi gezicht.’ Gaf Ellen toe. Ze was normaal niet van de plasseks, maar het had iets opwindends om te zien hoe de gele straal tussen de schaamlippen van Fleur door kwam en zich tussen haar schoenen verzamelde tot een plas.
Ellen kon zich niet inhouden. Ze veegde met haar handen over haar shirt om haar borsten en tepels te kunnen voelen, daarna liet ze haar vingers verdwijnen in haar broekband en voelde aan haar clitje.
‘Als u het doet, dan doe ik het ook.’ Fleur zat nog altijd gehurkt boven de plek waar ze had geplast, maar ze liet nu haar vingertjes over haar spleetje gaan. ‘Met uzelf spelen.’
Ellen was even in een tweestrijd verwikkeld, hier in de openheid was het gevaarlijk. Wat als iemand hen zou vinden? En ze moesten op zoek naar Jon.
Aan de andere kant...
Ellen gooide haar rugtas neer en liet ook haar broek zakken. Ze voelde de grond, takjes en blaadjes onder haar billen toen ze tegen een boom aan ging zitten en met haar vingers langs haar kutje streelde.
Fleur stond ook op en plaatste zich tegen een boomstam voor meer stabiliteit. Ze deed haar benen wijd en begon met haar vlakke hand over haar kutje te strijken. Ellen bekeek het meisje en moest toegeven dat ze nog nooit zoiets geils gezien had. Fleur met haar blote billen op de bosgrond, met gesloten ogen en haar vingertjes die steeds sneller over haar schaamlippen bewogen.
Het spelen met haarzelf en het beeld wat ze zag zorgde ervoor dat Ellen snel een hoogtepunt voelde naderen. De sensatie in haar billen was ongelooflijk toen ze de takjes in haar billen voelde prikken en wist dat Fleur hetzelfde moest voelen. Ellen liet een zucht en een kreun ontsnappen toen ze klaarkwam. Ze liet haar kutje los en zag hoe Fleur steeds heftiger begon te schokken en haar beentjes krom trok. Na een paar korte gilletjes hield ook zij op met het spelen met haar kutje en keek ze lodderig naar Ellen.
‘Ik vond het lekker.’ Zei Ellen. ‘En jij ook wel zo te zien.’
Fleur zei niets, ze glimlachte en pakte haar kleren zodat ze zich weer aan kon kleden. Het plasje was opgedroogd en de grond in getrokken toen Ellen haar rugtas weer ophees en ze weer naar de bosrand liepen om hun weg te vervolgen.
‘Zullen we roepen?’ Vroeg Fleur na een tijdje.
‘Als hij zijn eigen naam nog kent.’ Ellen zette haar handen aan haar mond. ‘Jon!’
Het galmde tussen de bomen door en een aantal verschrikte vogels vlogen op.
‘Jon!’ De stem van Fleur was minder hard en hoger dan die van Ellen.
‘Nee.’ Zei Ellen na nog een keer of vijf geroepen te hebben. ‘Geen Jon.’
‘Misschien is hij terug naar het gebouw.’ Suggereerde Fleur.
‘Dat kan hij niet terugvinden.’ Zei Ellen. ‘En als hij daar was hadden ze het mij wel laten weten.’
‘Jon!’
‘Niet in paniek raken.’ Zei Ellen tegen Fleur.
‘Ik raak niet in paniek, maar ik wil ook niet die vierdagen lopen om hem te zoeken.’ Zei Fleur. ‘Jon!’
Ze waren op de hoek van de vlakte en Ellen rende even een grasheuveltje op om te kijken of Jon misschien terug was gelopen naar de eik. Maar vanaf hier was niets te zien en vervolgden ze hun weg.
Na een kwartier hielden ze even pauze om uit te blazen in de schaduw en een flesje water te drinken uit Ellens rugtas. Die waren inmiddels lauw, maar het gaf wel weer een beetje meer energie zodat ze door konden.
‘Moet u de politie niet bellen?’ Vroeg Fleur toen ze ook deze kant hadden nagezocht.
‘Nog niet.’ Zei Ellen. ‘Het kan problemen geven als we bellen, een onderzoek en zo.’
‘Jon!’ Fleur riep weer en nu kwam er ineens antwoord.
‘Hier!’
‘Jon?’ Ellen deed een paar stappen naar voren. ‘Waar zit je?’
‘Hier!’
‘Daar hebben we veel aan.’ Zei Ellen tegen een lachende Fleur. ‘Waar is hier!’
‘Hier!’
Ellen zuchtte en hoopte dat ze het geluid van Jon goed had opgepikt.
‘Zijn we dichterbij?’ Riep Ellen na een minuut in de richting lopen.
‘Weet ik niet!’ Was het antwoord.
‘Dat zegt hij ook altijd op school.’ Herinnerde Fleur Ellen.
Ellen ging het bos in en kwam inderdaad Jon tegen. Hij liep rondjes op een kleine open plek en leek blij te zijn hen te zien.
‘Waarom ben je niet terug gegaan naar de eik?’ Vroeg Ellen boos.
‘Ik wist niet meer waar die was.’ Zei Jon verontschuldigend.
Ellen moest Jon wel bewonderen dat hij ondanks zijn goudvisgeheugen had leren praten.
‘We hebben je gevonden.’ Besloot Fleur.
‘Ja, laten we ons daarop concentreren.’ Verzuchtte Ellen. ‘Kom op we gaan.’
‘Maar ik moet nog plassen.’ Zei Jon.
Ellen verstarde. ‘Alweer?’
‘Nee, nog steeds.’ Zonder omhaal trok Jon zijn broek omlaag.
Ellen draaide zuchtend haar ogen weg. Misschien was Jon gewoon te dom om schaamte te kennen dat hij nu voor Ellen en Fleur stond te plassen. Ellen keek naar Fleur en zag dat die met een gemixte blik van fascinatie en walging naar Jon keek.
Ellen richtte haar blik weer op de bomen maar voelde toen een rukje aan haar shirt.
‘Wat?’ Vroeg ze toen ze merkte dat het Fleur was die haar aandacht probeerde te trekken. Ze ging niet kijken, ze weigerde te kijken naar de piemel van Jon.
‘Wilt u het hem zeggen?’ Vroeg Fleur zacht.
Ellen keek nu wel en beet op haar tong om niet te lachen.
‘Jon!’ Riep ze.
‘Wat?’ Vroeg Jon.
‘Ik zou leren richten als ik jou was.’



‘Dus hij trok gewoon zijn broek naar beneden waar jullie bij stonden?’ Vroeg Herman verbaasd. ‘Jij en Fleur?’
‘Ja.’ Ellen nam een kop koffie en had het avontuur aan Herman verteld. De kinderen waren buiten aan het sporten want de directeur had wedstrijdjes opgezet als zaklopen, estafetteloop, eierloop...
‘Dat was toch die jongen die gisteren al tot twee keer toe in de machinekamer van het zwembad was gelopen.’
‘Dezelfde.’ Zei Ellen die moest glimlachen wanneer ze terugdacht aan vanmiddag.
‘Is hij echt zo dom dan?’ Informeerde Herman ongelovig.
‘Ja, ik denk ook dat ik hem naar het speciaal onderwijs stuur eind dit jaar.’ Zei Ellen.
‘Dat kan ik begrijpen.’ Mompelde Herman. ‘Eerst de weg kwijtraken, dan vergeten te plassen en als hij gaat plassen doet hij het vóór jou en een leerlinge. En alsof dat nog niet genoeg is plast hij ook nog eens zijn hele onderbroek nat.’
‘Je somt het mooi op.’ Ellen nam een slok. ‘Heb ik je al eens verteld dat we de handstand gingen doen tijdens de gym? Jon deed dus de handstand en vergat zijn armen gestrekt te houden. Die zat dus met een bloedneus op de bank.’
Herman schaterde.
‘Ik hoop niet dat hij bij mij in de klas komt.’
‘Daar ga ik mijn best voor doen.’ Knikte Ellen. ‘In elk geval ga ik, na de paasvakantie, in overleg met de directeur en zijn ouders.’
‘Hoe reageerde Fleur er trouwens op?’ Vroeg Herman. ‘Dat ze een jongen naakt zag?’
‘Hoe reageren meisjes op die leeftijd?’ Vroeg Ellen terug. ‘Gewoon, ik had geen interesse, maar het was Fleur die mij erop wees dat hij zijn straal niet onder controle had.’
Hierna moest Herman weer lachen.
‘Kunnen we hem niet beter op school houden, een clown kunnen we altijd wel gebruiken.’
‘Clowns doen dom, maar die zijn dat niet.’ Wees Ellen. ‘Jon heeft gewoon geen idee wat hij aan het doen is of waar hij mee bezig is.’ Ze dronk haar laatste koffie op en ging, samen met Herman, naar buiten. Daar was er een luid gegil en geschreeuw van de kinderen die zich in vier teams hadden verdeeld en renden om het hardst. De directeur speelde voor scheidsrechter en onafhankelijk supporter.
Uiteindelijk bleek het een gelijke score te worden voor de teams die in elk onderdeel een erebeker wisten te scoren. De directeur kondigde, van top tot teen bezweet, aan dat hij even een uiltje ging knappen en liet de kinderen over aan Ellen en Herman. De kinderen waren minstens zo bezweet als de directeur was en ze besloten ze eerst te laten douchen voor ze aan het werk zouden gaan met het eten.
Ellen weerstond de aandrang om bij de douchende meisjes te gaan kijken en volgde Herman de kantine in waar ze de ingrediënten uit de koelkast haalden en alvast op de tafels zetten.
‘Het ministerie van Milieu zou de koude rillingen krijgen als ze weten hoe lang onze kinderen douchen.’ Zei Herman toen Ellen en hij ruimt twintig minuten zaten te wachten op de kinderen.
‘En het ministerie van economische zaken een stijve vanwege de heffingen.’ Voegde Ellen toe. ‘We gaan ze maar weer halen.’
Ze stonden op en liepen naar de respectievelijke kanten van het gebouw. Toen Ellen de doucheruimte in stapte dacht ze dat er een oorlog was uitgebroken. Het gegil was zo luid en hoog dat het haar verbaasde dat de spiegels aan de wanden nog heel waren.
Het was een vriendschappelijke oorlog, tenminste, daar leek het op want het was een verlenging van de veldslag die al een paar dagen eerder had plaatsgevonden in deze ruimte al werd die nu uitgevochten met vochtige washandjes in plaats van zeep. Ellen keek glimlachend hoe de natte bolletjes stof als zomerse sneeuwballen door de lucht vlogen naar verschillende doelen. Ze bestudeerde de naakte lijven van de meisjes en kreeg onmiddellijk weer de aandrang om zichzelf te bevredigen. Alsof het slippertje met Fleur vanmiddag nog niet genoeg was.
‘Dames!’ Riep ze op haar hardst. ‘Meisjes, even aandacht!’
De meisjes stopten met het gooien en waren zo getuige van een laatste gegooide washand die Ellen in haar gezicht raakte en haar onderspatte met water.
Ellen liet de meisjes uitlachen, en moest zelf ook glimlachen, tot ze klaar waren.
‘We gaan samen voor het eten zorgen.’ Kondigde Ellen aan terwijl ze haar hormonen onder controle probeerde te houden. ‘Als jullie je dus willen aankleden.’
Ellen stond op wacht bij de deur en keek hoe de meisjes langs haar heen liepen. Fleur kwam als laatste de doucheruimte uit en schuurde even met haar blote lijf langs Ellens arm.
Tien minuten later, later dan de jongens, meldden ze zich in de kantine waar Herman moeite had om de jongens onder controle te houden.
‘Jullie zijn er, eindelijk.’ Riep hij uit. Dit was het startsein voor een hoop seksistisch getinte opmerkingen over het verband van vrouwen en lang douchen. Hoewel Marcella de discussie aanging met een aantal jongens liet Ellen het over zich heen komen en liep naar de hoofdtafel met Herman. Pas toen iedereen zat werden ze stil en konden ze beginnen.
‘Vandaag maken we zelf ons eten.’ Zei Ellen. ‘Pizza.’
Dit werd, over het algemeen, goed ontvangen.
‘We maken zelf het deeg, leggen zelf de tomaat en kaas erop en daarna mogen jullie het versieren met wat jullie lekker vinden. Van Deutekom gaat voordoen hoe je een bodem klaar maakt.’
Herman nam het woord over en begon, luid pratend, uit te leggen hoe je het deeg voor de bodem moest voorbereiden met water en de deeg. Hij kneedde flink in het rond en Ellen vond het er nogal smerig uitzien. Maar dat trok de kinderen waarschijnlijk aan want die stonden even later vrolijk hetzelfde te doen terwijl de plakkende deeg aan hun handen bleef als gore modder. Ellen liet Herman aan een tweede en derde pizzabodem beginnen en liep zelf rond om te voorkomen dat de kinderen elkaar gingen bekogelen met het deeg. Die waren te vrolijk daarvoor en lachten luid tijdens het opkneden van de smurrie en de opmerkingen die Herman erover maakte.
‘Lukt het?’ Vroeg Ellen toen ze bij Fleur kwam. In tegenstelling tot de rest keek zij met onverholen afkeer naar het deeg.
‘Zo maak je geen pizza.’ Zei Fleur. ‘Dit is geen echt deeg.’
‘Nee, we hebben speciaal deeg, hier zit minder werk in.’ Zei Ellen, Fleur zou van haar moeder wel hebben moeten leren hoe ze een pizza klaarmaakt.
‘Maar het is wel smeriger.’ Fleur hield een hand omhoog waar de klodders vanaf dropen. ‘Normaal deeg is droger.’
‘Smerig worden is toch lekker.’ Zei Ellen dubbelzinnig.
‘Maar niet op deze manier.’ Fleur schudde met haar handen om de laatste klodders deeg los te weken.
Ellen klopte haar op het hoofd en liep door om Jon tegen te houden de koude deeg op te eten.
Na haar ronde had iedereen iets wat leek op een pizzavorm en begon het geklieder met tomatensaus.
‘Ellen?’ Vroeg Herman. ‘Kan je de ovens alvast aanzetten?’
Ellen liep naar de keuken waar vier redelijk grote ovens waren die ze op de hoogste stand zette, zo stond in elk geval op de instructies die ze hadden bij het deeg.
De kinderen bleken een goed respect te hebben voor Herman want Ellen was ervan overtuigd dat ze onder de leiding van ieder ander, behalve van haar uiteraard, een voedselgevecht zouden hebben gehouden. Het aantal spetters tomatensaus bleef nu beperkt tot de omgeving van Jon die een aantal keren zijn lepel had laten vallen. Daarna begon het bestrooien met kaas en daarna nog het opleuken met verschillende andere gerechten. Fleur deed zuinig aan met een paar plakjes salami. Maar Jamal legde zijn pizza zo vol dat het wel een berg leek. De rest van de kinderen ging zich te buiten aan onmogelijke combinaties waarvan Ellen hen af en toe eraan moest herinneren dat ze het nog wel moesten eten.
Toen de eerste pizza’s klaar waren werden ze in de keuken afgeleverd door de kinderen en werden de tafels gezamenlijk opgeruimd. Herman hield toezicht op de ovens en toen de borden en het bestek op de tafels kwamen geurde de hele kantine naar de pizza’s die in de oven aan het bakken waren. Na een minuut of tien kwam een gestage stroom van de platte gerechten op gang kwam. Ook de directeur kwam op de geur af naar beneden toe en kreeg meteen een pizza onder zijn neus geschoven.
Toen iedereen was voorzien van zijn eigen pizza vielen ze collectief aan, de pizza die Herman voor Ellen had gemaakt smaakte wonderwel goed. Na het eten maakten ze, om de spijsvertering op gang te helpen, een wandeling langs de rand van het terrein om te eindigen met weer een spannend spookverhaal van de directeur.
Toen Ellen die avond in bed kroop dacht ze terug aan de dag en vooral aan Fleur in het bos en de kleine vingertjes van het meisje die over haar kale plasspleetje gingen terwijl haar plasje langzaam verdampte. Ellen voelde zich weer nat worden en liet haar handen onder de dekens gaan zodat ze zich langzaam en stil naar een hoogtepunt kon bevredigen. Het was een prachtige week.



Met de lijnbus gingen ze de volgende ochtend naar Nijmegen, Ellen had weinig moeite om de klas in het gareel te houden want de drukke dagen in combinatie met een redelijk tekort aan slaap maakte ze als makke lammetjes. Fleur was redelijk goed wakker, misschien omdat ze thuis laat naar bed moest en vroeg op, en keek af en toe verbaasd opzij naar Marieke die indommelde en dan haar hoofd tegen Fleurs schouder aan legde. Ellen keek ook af en toe en moest dan glimlachen.
Het weer was grauw en grijs, maar af en toe was er een zonnestraal die tussen de wolken door brak. Het was in elk geval niet zoals gisteren.
Bij het treinstation stapten ze over op een trein naar Arnhem. Veel kinderen waren nog nooit in een trein geweest en keken hun ogen uit in de treinstellen met de toch nog redelijk luidruchtige elektrische locomotieven die hen richting Arnhem trokken. Vanaf het station aldaar was het een korte bustrip naar de dierentuin de directeur regelde toegang terwijl Ellen toezicht hield over de klas. Jon had Herman als persoonlijk begeleider en Ellen was van plan om Fleur en Marieke in zijn groep te plaatsen. Fleur had wel geen vijandschap meer laten zien maar Ellen had geen behoefde aan een kind in de leeuwenkooi. Als dat niet mogelijk was dan sloot ze zichzelf wel in bij Fleur en Marieke hoewel ze van plan was geweest een terrasje op te zoeken, ondanks het weer.
Op aanwijzing van de directeur betraden ze het park en splitsten zich op in groepen. De directeur wees een terras aan waar hij de rest van de dag te vinden zou zijn. Ellen wist het zo te spelen dat ze in het groepje van Marieke, Marcella, Fleur en Jon terecht kwam. Ellen plaatste zich op de achtergrond terwijl de kinderen met elkaar bediscussieerden welke dieren ze als eerste zouden gaan bekijken. Iedereen had een opdrachtenboekje waar in elk geval in stond dat ze de leeuwen, tijgers, leguanen, luiaarden (Marcella vond dat ze dat over mochten slaan omdat Jon er al een was), Flamingo’s en vogelspinnen moesten bekijken en vragen over beantwoorden.
‘Juf? Kunt u ze niet voorzeggen?’ Vroeg Marieke toen ze hadden besloten eerst het engste te doen, de vogelspinnen.
‘Dat zou jij wel willen.’ Schamperde Ellen die achter Marcella aanbeende.
‘Ja, alstublieft.’ Fleur schaarde zich aan de andere kant van Ellen en trok smekend aan haar mouw.
Toen Ellen in haar ogen keek kreeg ze het wel even moeilijk, ze zou er een latere betaling tegenover kunnen zetten. Maar ze schudde beslist met haar hoofd. ‘Dat zou niet eerlijk zijn voor de andere kinderen.’
‘Aaah.’ De meisjes waren duidelijk teleurgesteld. Die teleurstelling verdween toen ze in een enorm groot gebouw kwamen waarom deze dierentuin bekend stond. Ineens was het warm en liepen ze over een zanderig pad door een woestijn terwijl verschillende woestijndieren om hen heen scharrelden. Daarna liepen ze door een vochtig tropisch regenwoud en kraaiden de kinderen van plezier wanneer er een grote ara over hen heen vloog en zich op een tak nestelde om het publiek spiedend te bekijken. Na een glazen tunnel die door een aquarium heen liep en hen uitzicht bood op haaien, roggen, vissen en kwallen kwamen ze in een soort grot waar insecten en andere geleedpotigen gehouden werden. Ze stonden te rillen terwijl ze naar een aantal enorme sprinkhanen keken en een serie veelkleurige torren bewonderden. De echte angst kwam toen ze bij een terrarium kwamen waar een bordje was geplaatst met: “niet op het glas kloppen” en waarachter een aantal zwarte gedaantes rondstapten.
‘Gatverdamme!’ Fleur keek griezelend naar de spinnen.
‘Ik vind dit echt eng.’ Marcella durfde niet te kijken en deed haastig een stap achteruit. ‘Is het wel goed afgesloten?’
De enige die het geen probleem leek te vinden om naar de achtpotige dieren te kijken was Jon. Al vermoedde Ellen dat dat geen dapperheid was maar pure domheid; Jon wist niet dat hij hier bang voor moest wezen.
Ze haalden hun vragen tevoorschijn en begonnen die door te lopen. Ellen wist dat de directeur de vragen van het internet af had gehaald en leerde zelf ook dingen bij. Zo wist ze nu dat vogelspinnen niet echt groeiden, maar hun lichaam verlieten wanneer ze klaar waren om groter te worden. Als voorbeeld stond er ook een lege achtpotige capsule in het terrarium.
Jon probeerde het iets beter te bekijken en boog zich voorover, blijkbaar was een van de spinnen daar niet van gediend. Er klonk een luide bonk en het dier zat ineens met acht poten gespreid tegen het glas. De meisjes gilden, en ook Jon klonk als een klein meisje terwijl hij snel de hoek omrende; terug naar de veilige sprinkhanen. De aanvallende spin sprong intussen weer terug op de bodem van zijn hok maar trilde nog wel woedend na.
‘Kom op.’ Ellen had moeite haar lach in te houden omdat de drie meisjes nog altijd met grote ogen naar het glas staarden. ‘We snorren Jon even op en gaan daarna naar de volgende opdracht.’
Ze vonden Jon terug in het savannethema waar hij zich blijkbaar thuis voelde met een paar wrattenzwijnen waarna ze hun weg vervolgden om het boekje af te kunnen werken.
Er was geen gezamenlijke maaltijd, in plaats daarvan had iedereen tegoedbonnen die bij elk restaurantje konden worden gebruikt. En nadat ze in de wildernis een broodje hadden gegeten, waarbij kleine aapjes om hen heen liepen en bedelden om ook een stukje te krijgen, liepen ze naar buiten waar de grotere, en wildere, dieren in grote verblijven zaten.
Ellen kon geen moordplannen meer ontdekken bij Fleur en de rest van de dag ging, aangenomen, redelijk goed. Jon probeerde wel een leeuw te aaien, en Ellen was net op tijd erbij om hem terug te trekken van de balustrade voordat een grote mannetjesleeuw hem zijn hand af zou bijten. Wel nam ze de suggestie van Fleur, om Jon gewoon in de leeuwenkuil te gooien, ernstig in overweging.
‘Waarom deed u het niet?’ Vroeg Fleur toen ze weer terug liepen naar de bushalte, om vanaf daar naar het station te gaan en weer terug naar het kamp.
‘Geeft zo’n rompslomp.’ Zei Ellen. ‘Dan moet ik een vrije dag opnemen om Jon te kunnen begraven, dan ga ik liever mee naar de Efteling.’
‘We kunnen hem ook in de Efteling achterlaten.’ Glunderde Fleur. ‘In het land van Laaf, of in het sprookjesbos. Als trollenkoning.’
‘Ik denk dat dat het einde van het sprookjesbos betekent.’ Wees Ellen. ‘En het land van Laaf, en de Efteling in het algemeen.’
‘Of we kunnen hem naar...’
‘Genoeg, Fleur.’ Zei Ellen waarschuwend. Praten over seks was not-done maar over serieuze dumpplannen van een medeleerling zouden ook scheve gezichten kunnen trekken, ook al was dat Jon.
Het begon al te schemeren toen ze terug waren bij hun kampplek.
‘Iedereen omkleden voor de bonte avond!’ Zei Ellen. ‘De directeur gaat zo meteen de barbecue aansteken en dan gaan we het gezellig hebben.’
Dit werd met luid applaus ontvangen. De directeur ontfermde zich over een oude houtskoolbarbecue die weldra dikke, zwarte rookwalmen uitbraakte. Die werden zo hevig dat ook boer Peter een kijkje kwam nemen.
‘Ge möt die köln nit so dik eröp leg-n, ánders bränden ze ni!’
De directeur negeerde de adviezen en Peter vertrok schouderophalend weer terug naar zijn huis.
Ellen en Herman haalden intussen het vlees uit de vriezer en koelkast terwijl Herman suggereerde dat ze ook Jon op de barbecue konden leggen en zich hierbij, ontwetend, aansloot bij de club van Fleur.
Toen het vlees op een grote tafel naast de nog altijd als een Titanic rokende barbecue was gelegd ontfermde Herman zich over de muziekinstallatie; een laptop met twee boxen die hij van thuis had meegenomen. Ellen liet het op haar aankomen om de kinderen weer uit de slaapkamers te jagen.
Hier werd het verschil tussen de jongens en de meisjes goed duidelijk. Ellen ging eerst bij de jongens langs waar net de laatste een shirt aandeed en de enige reden dat ze nog binnen waren was omdat ze aan het praten waren. Na gezegd te hebben dat het feest kon beginnen renden de jongens schreeuwend langs haar heen naar buiten.
De meisjes daarentegen waren alles behalve klaar. Er waren er wel twee of drie die al gereed waren om te gaan feesten, maar de rest had zich door het hele meisjesgedeelte verspreid en was bezig zich op te maken, stond in onderbroek sceptisch te kijken naar de meegenomen kleding of stond onder de douche.
‘Dames, de jongens zijn al buiten hoor.’ Waarschuwde Ellen.
‘Ze wachten maar.’ Was het vrijpostige antwoord van Marcella. Die had een topje aangedaan maar trok dat nu weer uit omdat ze vond dat het haar niet stond. Ellen keek even naar de onontwikkelde vlakke borsten en tepeltjes voor Marcella een shirt aandeed en blazend als een kat besloot dat dit het ook niet was.
Fleur was al wel klaar, ze had geen flitsende kleren aan zoals de rest van de meisjes, maar in elk geval kleren die minder mottig waren dan de rest van haar garderobe. Ook Marieke was klaar en ze waren in een gesprek verwikkeld.
‘Jullie zijn al klaar.’ Ellen roeide door de heen en weer lopende meisjes heen. ‘Waarom gaan jullie niet naar buiten?’
‘We gaan zo.’ Zei Fleur.
Ellen wilde meeluisteren over wat er zo belangrijk was om de barbecue uit te stellen, maar de meisjes keken haar geprikkeld aan.
‘Ik zie jullie zo dan.’
Ellen besloot de meisjes nog een paar minuten te geven en eerst zichzelf om te kleden voor ze hen weer probeerde te halen.
Buiten was het een mengeling van geluid en rook. De jongens hadden al wat drinken gepakt en stonden achter de laptop van Herman om muzieknummers uit te zoeken. Herman was de directeur gaan helpen.
‘Lukt het?’ Informeerde Ellen.
‘We hebben net een hamburger gecremeerd.’ Zei Herman die wees op een zwartgeblakerde ronde schijf in het gras. ‘We doen ons best.’
‘Er is een carrière als crematoriummedewerkers aan jullie voorbijgeschoten.’ Lachte Ellen.
‘Als dat meer oplevert dan leraar dan wissel ik meteen.’ Gromde Herman die met een ijzeren pook tussen de kolen rommelde waardoor er een nog dikkere zwarte walm opsteeg.
‘Ik zal informeren.’ Beloofde Ellen. ‘Ik ga me even omkleden in iets anders.’
‘Doe je best.’ Herman pakte een rauw worstje op die was veroordeeld tot de verbranding.
Ellen hoopte dat ze het snel voor elkaar zouden boksen, ze had honger en als zij al honger had dan zouden de kinderen bijna helemaal ondervoed zijn.
Ze snelde naar boven, trok haar kleren uit en sprong snel onder de douche. Het was gelukkig de laatste dag en morgenavond kon ze in haar eigen badkamer lekker uitgebreid onder de warme stralen staan; met Fleur niet te vergeten.
Ellen hoorde gekraak op de trap en even later een stem die haar riep.
‘Wie is daar?’ Vroeg ze terwijl haar hand uitschoot naar het slot.
‘Fleur.’
Ellen liet het slot weer los. ‘Ga maar naar beneden, ik kom er zo aan.’
Er werd gemorreld aan de deur en Fleur deed die open.
‘Nee.’ Zei het meisje olijk.
‘Doe het nou maar.’ Ellen was absoluut niet beschaamd dat Fleur haar bloot zag, ze hadden dat uiteraard al vaker gedaan, maar het risico bleef dat Herman of de directeur naar boven zouden lopen.
‘U heeft ook eens gekeken hoe ik stond te douchen.’ Zei Fleur die de deur verder opende en zich gemakkelijk tegen de deurpost plaatste om daartegen te leunen.
‘Dit is dus wraak.’ Zei Ellen die besloot dat ze het dan maar beter zo kort mogelijk kon maken.
Fleur zei niets maar keek zwijgend hoe Ellen haar haren waste.
‘Waar hadden jij en Marieke het net over?’ Wilde Ellen weten.
‘Jon.’ Zei Fleur simpelweg.
‘Toch niet een idee om hem in de Efteling achter te laten hé?’ Vroeg Ellen die een washandje pakte en haar buik en borsten begon te wassen. ‘Ik denk dat dat park een faillissement niet aan kan.’
‘Een watte?’ Vroeg Fleur.
‘Dat ze geld verliezen en dicht moeten.’
‘Alleen omdat Jon daar is?’
‘Alleen al omdat Jon daar in de buurt komt.’ Zei Ellen die het washandje uitkneep en halfslachtig haar rug probeerde te doen.
‘Nee, het was toch geen plan om hem daar achter te laten.’ Zei Fleur snel. Misschien wilde ze niet verantwoordelijk gehouden worden voor de sluiting van het grootste park van de BeNeLux.
‘Waar ging het dan over?’
‘Omdat we Jon gisteren hebben zien plassen wilde ze weten hoe zijn piemel eruit zag.’
‘En wat heb je verteld?’ Ellen draaide de douche uit en keek Fleur afwachtend aan.
‘Hoe het eruit zag.’ Zei Fleur. ‘Gewoon een klein worstje met een zakje eronder.’
Ellen moest lachen en ook Fleur grijnsde.
Ellen greep nog altijd lachend naar de handdoek en begon zich af te drogen terwijl ze in haar achterhoofd bedacht dat een aantal leerlingen, waaraan zij natuurlijk ook schuld had, redelijk oversekst was.
‘Ik vind uw kutje leuker.’ Zei Fleur toen Ellen weer was uitgelachen.
‘Ik vind jouw kutje ook leuker.’ Zei Ellen. ‘Ik ga me even aankleden.’
Fleur deed een stap achteruit zodat Ellen naar haar slaapkamer kon lopen en zich in andere kleren kon hijsen die wat beter bij een bonte avond pasten. Fleur volgde haar op de voet en was duidelijk van plan haar “wraakactie” door te zetten. Toen Ellen weer helemaal was aangekleed deed ze een paar stappen naar voren en sloeg haar armen om Ellens middel.
‘Morgen ben ik weer bij u.’ Zei ze.
‘Inderdaad.’ Ellen drukte het meisje tegen zich aan. ‘We gaan het ervan nemen die twee weken.’
‘En we gaan seks hebben.’ Zei Fleur.
‘Dat ook.’ Beloofde Ellen. ‘Al hebben we de afgelopen dagen ook wel seks gehad.’
‘Maar dat was maar twee keer.’ Zei Fleur verongelijkt. ‘En ik wil weer iets bij u naar binnen duwen.’
‘Jij weet wel wat je wil, is het niet?’ Ellen kneep Fleur in haar wang en gaf haar daarna een kus. ‘Kom we gaan de bonte avond vieren.’
Beneden was boer Peter weer terug gekomen, hij claimde dat zijn “koeis” bang werden van de rook en dat hij het heft in eigen hand moest nemen. Hij had daarom Herman en de directeur uit hun functie ontheven en zelf de regie overgenomen over de barbecue. De goed gebraden vleesstukken kwamen in een gestaag tempo terwijl hij aan een aantal geïnteresseerde jongens, die stonden te kijken, uit stond te leggen waar ze op moesten letten bij het barbecueën. Herman had zich achter zijn laptop geplaatst en draaide een hele reeks nummers die varieerden van oud en fout tot de nieuwste top 40 hits waar op gedanst werd. De directeur liep rondjes, maar hield zich vaak op in de buurt van de barbecue in de hoop ook tips op te vangen zodat het de volgende keer niet weer fout zou gaan.
‘Kom, we gaan dansen.’ Ellen had net een gebakken frikadel op toen Fleur haar kwam halen en het gras op trok wat was gebombardeerd tot dansvloer. Ze had geen slechter nummer uit kunnen kiezen, het was een langzaam zwijmelnummer en verschillende kinderen waren aan het schuifelen. Ook Fleur drukte zich dicht tegen Ellen aan en deed, ondanks het verschil in hoogte, halfslachtig een poging om ook te schuifelen.
Ellen genoot van het moment, maar was het opvolgende half uur gedwongen om met meerdere leerlingen te dansen om de schijn op te houden dat ze Fleur niet voortrok en dat het niet abnormaal was om met een leerling te dansen.
‘Nu wij!’ De directeur kwam haar op een gegeven moment redden en ze voerden een onhandige dans uit; hij was te log om de stappen te kunnen doen en Ellen kende de passen niet dus het werd een hilarische show.
Daarna kon Ellen, gelukkig, weer naar de tafel met eten toe. Ze had het nodig.
Bij weer een rustig nummer zag ze Marieke en Jon samen schuifelen. Ze dacht aan wat Fleur haar had verteld en herinnerde zich dat Marieke altijd al een zwak had gehad voor Jon. Het zou een domper zijn als die twee iets kregen, voor zover je “iets” een naam kon geven op die leeftijd, en Jon deze zomer naar een andere school zou moeten.
Wel zag ze dat de prille hormonen van Marieke waren geactiveerd, misschien ook geholpen door het verhaal van Fleur, want ze veegde af en toe quasi per-ongeluk over de gulp van Jon.
Ellen kon uit het gedrag van Jon niet opmaken of hij er iets mee kon of deed. Misschien was hij wel te dom om te beseffen wat Marieke deed.
Toen ze zon onder was, de sterren begonnen te stralen en de barbecue langzaam uit was gegaan gingen ze weer in een kring zitten voor het laatste, allerlaatste, verhaal van de directeur. In plaats van een spookverhaal of heldenepos werd het een grappig verhaal over drie leraren die een klas in toom moesten houden op een schoolkamp en daar knotsgekke dingen meemaakten. Hij vergrootte simpele anekdotes van het kamp uit tot enorme groottes. De leerlingen, die het verhaal omdat het over hen ging, uiteraard kenden gierden het uit.
Het was al laat toen de directeur hen naar bed toe zond. Ellen bracht de meisjes naar bed en luisterde even naar de gesprekken die her en der opkwamen. Deze laatste nacht vonden de meisjes speciaal, maar ze waren te uitgeput om echt los te gaan. Toen de gesprekken verstomden en werden vervangen voor gezucht en gesnurk ging Ellen ook naar bed.

De volgende ochtend was hectisch. Niet alleen de corveeploeg moest aanrukken, maar ieder kind en elke leraar, werd ingezet om het gebouw op te ruimen en schoon te maken. De tassen werden ingepakt en alvast klaargezet terwijl ploegjes kinderen zich ontfermden over verschillende delen van het gebouw. Een deel schrobde de douches, een ander deel de wc’s, de keuken en kantine werden gekuist en de slaapkamers geveegd en gestofzuigd.
Ellen hielp overal een handje mee, dat was maar goed ook want ze had gemerkt dat ze haar gedachten nauwelijks op de rit kon houden. Wanneer ze dacht aan haar tijd samen met Fleur, de tijd die eraan kwam, ontspoorden haar fantasieën en kon ze nauwelijks goed bij de les blijven. En dat was wel nodig met vierentwintig leerlingen die elkaar wel wilden helpen maar zich ook zo veel mogelijk probeerden te drukken.
Jon was weer een spelbreker door het net schoongemaakte jongenstoilet weer te verruïneren, al geloofde Ellen zijn verweer dat hij het niet expres had gedaan. Hij kreeg wel de opdracht het weer opnieuw te doen. Uiteindelijk betekende dit dat een jongen en een meisje erbij moesten komen om hem aanwijzingen te geven omdat hij probeerde de muren schoon te maken met de toiletborstel en de gaatjes van het stopcontact wilde ontstoffen met een kleddernatte doek.
Ondanks de tegenslagen stond de groep klaar toen de bus weer de oprit op draaide.
Ellen ging mee met de bus, en de leerlingen, terwijl de directeur en Herman later zouden gaan met de auto van de directeur. De weg terug was ongewoon rustig. Iedereen was moe van de afgelopen dagen en de ochtend hard werken en Ellen kon niet bedenken hoe dankbaar ze zou moeten zijn richting de directeur en de schoolraad dat ze deze trip vlak voor de paasvakantie hadden gepland. Twee weken uitrusten voor ze weer geconfronteerd zou worden met de klas, en de klas met haar. Ze wist zeker dat als het een normaal weekend zou zijn geweest dat ze maandag een onwerkbare klas zou hebben.
Het verkeer flitste aan hen voorbij en sneller dan verwacht kwam het dorp in zicht en kropen de kinderen onder de banken.
‘Dat deed ik vroeger ook al.’ Zei de chauffeuse die door de achteruitkijkspiegel de bus in de gaten hield. ‘Zouden er nog ouders zijn die erin trappen?’
‘Ik weet het niet, maar als er één ouder is die erin trapt dan is het missie geslaagd denk ik.’ Zei Ellen die bleef zitten.
De bus rondde de bocht en reed de straat van de school in waar tientallen ouders, gewapend met zakken snoep, de kinderen stonden op te wachten.
Ellen besloot olie op het vuur te gooien, ze stapte naar buiten en keek verbaasd naar de mensenmenigte.
‘Ze komen met de volgende bus hoor.’ Zei ze. ‘Deze heeft alleen de tassen bij, wel netjes dat jullie die ook op komen halen.’
Ze zag de ouders van Jamal een ongelovig gezicht trekken en snel naar de brief grijpen met de aankomsttijden. Maar de overige ouders, die van Nederlandse afkomst waren, trokken een betrekkelijk gezicht.
De schijn hoefde gelukkig niet langer te duren, de kinderen zelf wilden ook naar huis en de bus stroomde leeg. Ellen pakte haar tas en liep naar haar auto, toen ze halverwege was werd ze bijgehaald door Fleur. Ze keken elkaar alleen maar aan en Ellen gaf haar een aai over het hoofd, twee weken...



Janita was nog niet thuis toen ze binnen kwamen.
‘Ik ben kapot.’ Brulde Ellen, ze smeet haar weekendtas in de hoek van de hal en liep meteen door naar de keuken waar ze een bak, extra sterke, koffie zette.
‘Ik ben nog heel.’ Zei Fleur assertief. Die volgde Ellen en na even gewacht te hebben liep ze naar de koelkast om wat te drinken voor zichzelf in te schenken.
‘Hoe is het met je moeder trouwens?’ Vroeg Ellen. ‘Wanneer gaat ze vliegen?’
‘Weet ik niet.’ Antwoordde Fleur. ‘Maar ik mag pas terugkomen na de eerste schooldag.’
‘Over twee weken.’ Zei Ellen. ‘Kom eens.’ Ze trok Fleur tegen zich aan en begon haar te zoenen. Fleur zette haar glas drinken voorzichtig weg en sloeg daarna haar armen om Ellens bovenlijf.
‘Wat heb ik dit gemist.’ Zei Ellen uit de grond van haar hart toen ze de zoen verbrak en het speeksel van Fleur proefde. ‘En ik heb jou gemist.’
Fleur zei niets, ze begreep duidelijk niet wat Ellen bedoelde met “missen” en hoe dat in te plaatsen was.
‘We drinken even wat.’ Zei Ellen. ‘Dan ga jij maar even tv kijken en ga ik douchen.’
‘Mag ik mee?’ Vroeg Fleur prompt. ‘Onder de douche.’
Ellen hoefde hier niet over na te denken. ‘Is goed.’
Ze liepen naar de woonkamer en namen plaats op de bank. Het was een verademing om lekker te kunnen zitten zonder dat er kinderen zouden komen die kwamen zeuren of aandacht nodig hadden.
Op één na dan.
Fleur ging naast haar zitten en klokte snel haar glas leeg waarna ze aan Ellen ging plukken. Het duurde niet lang of haar handje verdween door Ellens boord op zoek naar haar borsten.
‘Kan je niet even tien minuten wachten?’ Zuchtte Ellen die de hete koffie nog niet helemaal kon opdrinken.
‘Nee.’ Luidde het korte en besliste antwoord.
‘Laat het me dan iets makkelijker maken.’ Ellen zette de koffie neer en trok haar shirt over haar hoofd zodat ze niet werd gehinderd door een graaiende arm.
Fleur liet zich dat geen twee keer zeggen en liet meteen haar handen over Ellens borsten glijden en roerde met de topjes van haar vingers over Ellens tepels.
Ellen had moeite haar koffie nog langer vast te houden, ze werd te veel afgeleid door de handjes aan haar tepels en borsten. Ze probeerde nog een slok te nemen, maar het ging gewoon niet samen; ach barst! Dacht Ellen.
‘Kom, dan gaan we maar douchen.’
Met ontbloot bovenlijf liep Ellen naar de badkamer en zette de douche alvast aan. Fleur ging achter haar staan en wachtte tot Ellen haar uit zou kleden.
Ellen liet dat even op zich wachten, ze ging eerst door haar knieën en kuste Fleur uitgebreid, hun tongen raakten elkaar en haar handen gleden eerst langs Fleurs rug naar haar billen en daarna voorlangs om het kleine, kale, kutje te voelen.
Fleur slaakte een kreun toen Ellen met haar wijsvinger over het kleine clitje streek. Ze voelde een nattigheid die niet aan plas deed denken; konden meisjes op deze leeftijd ook al geil produceren?
‘Je hebt er wel zin in.’ Constateerde Ellen toen Fleurs handjes naar haar arm grepen om te voorkomen dat Ellen die weg zou halen uit haar broek.
‘Gaan we dit elke dag doen?’ Vroeg Fleur. ‘Als ik hier ben?’
Ellen glimlachte en was wel de laatste die zou protesteren. Met lichte dwang trok ze haar hand terug en trok het shirt van Fleur uit, en daarna haar hemd.
‘Je borstjes zijn gegroeid.’ Zei Ellen. ‘Niet veel, maar je wordt al een beetje een vrouw.’
‘Over een paar jaar zijn ze nog groter.’ Fleur stak trots haar borstkas vooruit zodat Ellen haar handen rond de bollingen kon leggen. Het was duidelijk dat hormonen aan het werk waren, over een paar maanden zou Fleur dan ook al tien worden en zouden haar borstjes niet langer bestaan uit louter overtollig vet.
‘Ze worden vast hartstikke mooi.’ Zei Ellen. ‘Als ze groot zijn, mag ik er dan ook mee spelen zoals jij bij mij doet?’
Fleur zei niets, maar ze graaide naar de borsten van Ellen.
Ellen liet ook Fleurs borstjes niet met rust, maar ze deed het met een droevig gevoel. Over een paar jaar zou Fleur inderdaad een goede voorgevel hebben en zou ze er lang niet zo aantrekkelijk meer uit zien. Aan de andere kant was dat natuurlijk geen reden om minder van Fleur te gaan houden, en hopelijk zou ook Fleur niet minder van haar gaan houden. De woorden van de directeur galmden bij Ellen door haar hoofd: “Ergens heeft het wel iets romantisch. Een echte pedofiel kan een kind hebben waarop hij verliefd is, en wat is er dan mooier dan je geliefde voorbereiden op de toekomst.”
Ellen knoopte de broek van Fleur los en trok die langzaam naar beneden, daarna het onderbroekje. Ze had Fleurs kutje de afgelopen week nog gezien en was blij dat zich in elk geval daar nog geen schaamhaar vormde, al zou Fleur door het dolle heen zijn als ze dat zou ontdekken en het haar vast verteld hebben.
‘En wat is dit?’ Ellen beroerde met haar hand de kleine kutlipjes van Fleur en voelde inderdaad vocht. Een korte reuk bevestigde haar vermoedens. ‘Heb je geplast?’
‘Nee, juf.’ Zei Fleur snel en geschrokken.
‘Wat is het dan?’
‘Het komt gewoon, soms.’ Zei Fleur die Ellens borsten losliet en iets achterover boog om over haar buik naar haar kutje te kunnen kijken.
‘Dus je weet niet wat het is?’ Testte Ellen verder.
‘Echt niet!’ Fleur klonk nu angstig. Ellen kon wel raden waarom, misschien dacht Fleur aan de zweepjes in het laatje, en de handboeien. Nu zou Ellen bij een rollenspel met Janita wel gebruik hebben gemaakt van die attributen, en vooral met een geweldige openingsscène als deze, maar ze zou het nooit bij Fleur starten zonder dat ze er zelf vanaf wist.
‘Dit.’ Ellen veegde het vocht tussen haar vingers. ‘Is geil.’
‘Wat is geil?’ Vroeg Fleur onmiddellijk.
‘Geil is nattigheid, het zorgt ervoor dat dingen die je in je kutje stopt er makkelijker in gaan. Het komt in je kutje als je zin hebt in seks.’ Legde Ellen uit.
‘Oh.’ Fleur keek even bedenkelijk naar haar schaamlipjes, er was wel een deel van de zin blijven hangen. ‘Dingen gaan er nu dus makkelijker in. Gaan we er iets in stoppen?’
‘Nee, je bent nog steeds te klein.’ Zei Ellen. ‘Dat heb ik je vorige week al uitgelegd. We gaan nu douchen.’
Ellen kleedde zich snel uit en leidde een ietwat teleurgestelde Fleur mee onder de douche.
Het was heerlijk weer de sterke waterstralen van thuis te voelen en niet in een klein douchehok te hoeven staan maar in een echte badkamer.
‘Kom maar, dan ga ik je wassen.’ Ellen maakte Fleur eerst nat met de douchestralen en begon haar daarna in te zepen. Ze besteedde veel aandacht aan de borstjes en het kutje van Fleur.
‘Dacht je net dat ik je ging straffen voor die nattigheid?’ Vroeg Ellen toen ze met haar hand de schaamlipjes van Fleur insmeerde met zeep.
‘Misschien wel.’ Zei Fleur.
‘Zou je dat leuk gevonden hebben?’
Fleur had haar ogen genietend gesloten en haalde haar schouders op.
‘Ik weet het niet.’ Zei ze terwijl ze een oog open deed. ‘U zegt dat pijn ook lekker kan zijn.’
‘Dat kan.’ Zei Ellen. ‘Maar als jij het niet wil dan ga ik het niet doen hoor. En als ik je ga straffen als spel dan zal ik het altijd eerst zeggen.’
‘U vind het dus wel leuk?’ Vroeg Fleur.
‘Mij lijkt het wel leuk ja.’ Zei Ellen eerlijk. ‘Maar ik zal het nooit zomaar doen, alleen als jij het klaar voor bent.’
Ze draaide Fleur om en begon haar rug te wassen, hier besteedde ze weer meer aandacht aan de billen fan Fleur om daarna de douchekkop te pakken en Fleur schoon te spuiten. Ze spoot af en toe expres in het gezicht van Fleur zodat ze moest giechelen. Nee, Fleur was nog lang niet klaar voor zweepjes, maar ze hoefde maar één woord te zeggen...
‘Nu ik!’ Riep Fleur uit toen ze schoon was. Fleur besteedde minstens zo veel aandacht aan haar intieme delen als Ellen bij Fleur had gedaan. Al moest Ellen wel af en toe bukken om Fleur de goede ruimte te geven. Toen ook Ellen was opgeschoond waren ze letterlijk uitgeblust. Geen zin om nog verder te gaan kleedden ze zich weer aan en liepen terug naar de bank om alleen maar te omhelzen.
Het duurde niet lang of Ellen voelde hoe Fleur begon te knikkebollen en wegzonk, ook zij hield het niet lang meer uit...

‘Jullie liggen wel lekker.’
Ellen schrok in eerste instantie en controleerde snel waar haar handen zich bevonden, gelukkig waren die niet op enige compromitterende plekken. Fleur lag gestrekt tegen haar aan en gaapte.
‘Hoe was jullie week?’ Janita zette de boodschappentas op tafel en begon die uit te pakken.
‘Geweldig.’ Zei Ellen. ‘We hebben zo lekker veel geslapen dat we dachten: we doen het nog eens over.’
‘Waarom geloof ik daar maar een deel van.’ Mompelde Janita. Ze liet de boodschappen even met rust en liep naar de nog slaperige Ellen. Ze plantte een kus.
‘Ik heb je gemist.’ Fluisterde ze.
‘Ik jou ook.’ Mompelde Ellen, niet helemaal waarheidsgetrouw; ze kon Janita momenteel, en deze twee weken, missen als kiespijn.
‘En ik heb jou ook gemist, jongedame.’ Ze gaf een aai over het hoofd van Fleur die iets langzamer wakker werd dan Ellen deed, al was ze wel in staat iets uit te brengen.
‘Moet ik helpen koken?’
‘Nee.’ Zei Janita. ‘Dezelfde regels als in de kerstvakantie; jij doet niets deze twee weken.’
‘Blijf maar lekker liggen, dus.’ Ellen legde haar arm rond het bovenlijf van Fleur en trok haar iets dichter tegen zich aan.
‘Ik ga koken, jij dekt de tafel.’ Verordonneerde Janita wijzend op Ellen.
‘Nou, da’s lekker.’ Foeterde Ellen. Ze wachtte tot Janita aan het koken was voor ze zich, moeizaam, van de bank af hees.
‘Ik kan ook wel helpen.’ Klonk Fleur vanachter haar rug.
‘Nee, Janita vermoord me als ik jou iets laat doen wat ik zelf moet doen.’ Ellen dekte de tafel en een kwartier later zat het drietal met goed gevulde borden en lieten Ellen en Fleur zich uithoren over de afgelopen week.
Janita kwam niet meer bij toen ze het verhaal van de verdwaalde Jon hoorde.
‘Kent hij geen schaamte?’ Vroeg ze toen ze eindelijk weer was bijgekomen.
‘Dat zal hij wel vergeten zijn.’ Zei Ellen duister.
‘Dat is toch die domme leerling waar je altijd op loopt te foeteren?’ Informeerde Janita voor de zekerheid.
‘Jon is dom.’ Bevestigde Fleur.
‘Ja.’ Bevestigde Ellen. ‘En ik denk dat hij volgend jaar op een andere school komt. Ik heb Herman, meneer Deutekom, achter me staan en ook de directeur is nu bekend met Jon.’
‘Gaat Jon weg?’ Vroeg Fleur verbaasd.
‘Misschien.’ Zei Ellen die een hap nam van haar eten. ‘Maar je houdt je mond erover op school. Ik moet het eerst doorspreken met de directeur, de schoolraad en niet te vergeten: de ouders van Jon.’
‘Ik zeg niks.’ Zei Fleur snel. ‘Maar wat zal Marieke ervan vinden?’
‘Marieke vind wel iemand anders.’ Zei Ellen. ‘Er zijn veel betere partijen dan Jon.’
‘Misschien wordt ze net als wij wel lesbisch.’ Fantaseerde Janita. ‘En jij ook Fleur, dan kunnen jullie samen iets krijgen.’
Ellen keek zo neutraal mogelijk, want de ervaring die ze had opgedaan de afgelopen week deed haar vermoeden dat dit niet heel ver bezijden de waarheid was.
‘Hoe was jouw week?’ Vroeg Ellen voor Janita nog iets vreemds uit kon klappen, en Fleur (die duidelijk een beetje van haar stuk was gebracht) een antwoord kon verzinnen.
‘Saai.’ Zei Janita. ‘We hebben het mysterie van de verdwenen benzine opgelost, ik weet ook niet hoe het zit maar het was iets met de luchtkleppen. Dus we hopen dat het nu niet meer voorkomt, en verder was ik hier... alleen.’ Ellen voelde de knie van Janita subtiel tegen de hare aankomen. ‘En als jullie moe zijn kunnen we maar beter vroeg naar bed.’
Ellen bedacht dat het uitputtende weken zouden worden als ze overdag seks zou hebben met Fleur en in de avond moest opdraven voor Janita. Al kon ze Janita nog altijd afwimpelen omdat ze geen SM konden doen. Het gillen zou Fleur wekken, daar had Ellen dan weer geen problemen mee, maar Janita wel.
‘Je hoort het.’ Zei Ellen. ‘We gaan vroeg naar bed, Fleur.’