Vanaf de eerste dag HAVO voelde ik mij een beetje verantwoordelijk voor Marco. Een te kleine jongen voor zijn leeftijd de oudste van de klas met zijn vijftienjaar. Op de Lagere school was hij al ziek geweest. Had veel in het ziekenhuis gelegen maar ook veel lesuitval gehad en daardoor was hij dus achterop geraakt. Ik ging naast hem zitten, maar dat had hij blijkbaar liever niet. Niemand mocht in zijn buurt komen of met hem omgaan tenminste zo stelde hij zichzelf vanaf het begin op. Ik ging gewoon naast hem zitten het interesseerde mij niet of hij dat nu wel of niet leuk vond. Bernard zoek even een andere plaats ik stink altijd was zijn afwerende verhaal of reactie. Toen ik toch naast hem bleef zitten als dertienjarige accepteerde hij dat dan maar met " moet jij het zelf maar weten". Hij stonk niet dus dat was geen excuus. Toen hij ziek thuis bleef zocht ik hem op. Blijkbaar had nooit iemand dat gedurfd of waren ze er thuis helemaal niet op ingericht. Niemand kwam bij Marco de te kleine vijftienjarige lijkbleek uitgemergeld sluik donkerbruin haar bruine ogen in een mager wit gezicht. O jij was zijn begroeting toen ik zijn kleine slaapkamer met een ziekenhuisbed met daarop een matras die door allerlei slangen met lucht gevuld werd of met vloeistoffen en aan zijn bed machines. Hij had een laken over lag tot aan zijn hals onder dat laken. Ik hoorde dat je ziek bent vandaar dacht ik zal maar even naar je kijken. Hij lachte keek mij aan ziek man ik ga dood. Ja dat gaan we allemaal dus dat is niks nieuws in het leven. Wijsneus hoe oud ben je Bernard. Dertien hoezo vroeg ik hem. De slangen van de machines liepen allemaal onder het laken. Aan het bed hing een pisfles. Marco vroeg of ik die wilde aangeven. Alleen de fles niet het hele rekje waar de fles weer inhing. Ik wachtte dat hij de fles zou aanpakken. Nee man dat kan ik zo niet mijn piemel moet in de hals van de fles dus doe dat dan maar. Ik sloeg het laken op zag nu dat zowel links als rechts de machines of eigenlijk de slangen van de machines in zijn armen zaten infuus naalden. Hij had niks aan lag naakt onder het laken. Ik legde de fles tussen zijn benen, pakte zijn piemel en schoof die in de hals van de fles. Ja zo was het goed vond Marco. Ik keek naar zijn magere lichaam, zijn krullende schaamharen, donzige haartjes van zijn schaamstreek naar zijn navel en zijn slappe grote piemel. Toen hij de fles halfvol had geplast mocht ik die weghalen maar niet eerder dan dat ik een papieren doekje had gepakt om zijn piemel netjes droog te maken. Ik deed wat hij wilde schoof de fles weg, duwde het papieren doekje naar zijn piemel om die droog te maken. Je moet mijn velletje naar beneden duwen om zo mijn eikel droog te maken. Ik keek hem aan, duwde zijn voorhuid naar achteren en maakte zijn eikel deppend droog. Ja goed zo. Vervolgens zette ik de fles in het rekje. Waarover ik met hem sprak weet ik niet meer, eigenlijk over niks. Ik vroeg niet wat hij had. Het had met de stofwisseling te maken. Maar hoe of wat begreep ik niet. Hij vergiftigde zichzelf of zoiets. Marco bleef een tijdje ziek, maar knapte toch weer op. Toen hij de klas binnenkwam keek hij rond en kwam naast mij zitten. Je was er niet; was het enige wat hij voor de les tegen mij zei. In de pauze had hij verwacht dat ik hem zou hebben opgehaald van huis. Dat ik hem een beetje de eerste dag zou steunen. Dat had hij weliswaar niet gevraagd, maar dat had ik moeten aanvoelen. In de grote pauze zat hij bij me en toen hij naar het toilet moest vroeg hij of ik hem wilde helpen. Uit de meegebrachte tas kwam een luier en een pot zalf. De luier moest verwisseld worden wat hij zelf kon, maar de zalf was bedoeld om op de rode plekjes te smeren op zijn billen en omdat hij geen ogen in zijn rug had moest ik dat doen. De nieuwe luier werd omgedaan als ik zijn plekjes goed had ingesmeerd. Ik hielp hem smeerde die plekken netjes in. Hij keek me aan bedankte mij en liep met mij mee. Op mijn veertiende verjaardag zat Marco wat achteraf. Ik zat vaak even bij hem, maar moest mij ook bekommeren om de andere gasten. Ik was al gewend bij het wisselen van de luier hem te helpen. Maar overal deed hij niet aan mee zoals zwemmen, sport. Hij kon wel zwemmen wilde wel sporten maar het was zo'n gedoe. Ik wist dat de familie de Vries schatrijk waren maar ook een zwembad hadden. In een briefje vroeg ik of ik daar met Marco mocht zwemmen. Ik werd opgebeld moest even langskomen. Ik vertelde dat Marco wel wilde zwemmen, maar het in het zwembad zo'n gedoe was. Zo kreeg ik een sleutel kon mijn gang gaan na uitleg hoe alles werkte. Sauna, zwembad eventueel naakt zwemmen geen bezwaar. Geen gedoe ga je gang maar. Badjassen, handdoeken, badlakens, badslippers Mevrouw de Vries wees alles aan. Opgetogen nam ik Marco de eerste keer mee. Hij keek zijn ogen uit en vroeg ja en. Wij gaan samen zwemmen. Ik heb niks bij me was zijn verweer. Hoeft ook niet alles is hier. Toen wij ons uitkleedden bleef hij in zijn luier staan. Hij deed die af op mijn verzoek zag mij nu ook voor de eerste keer helemaal naakt. Als eerst sprong ik in het zwembad Marco aarzelde maar kwam toen maar in het zwembad.


Word vervolgd.