"Verdomme, daar heb je die ouwe weer", foeterde Ben. Hij knikte naar het achterraam en inderdaad: daar kwam Lex door de tuin aangestapt, statig rechtop zoals altijd en ondanks de broeierige zomeravond in stemmig driedelig pak, linkerhand losjes in de zak, in de rechter zijn wandelstok met hoornen handvat, every inch a gentleman. Sinds de geboorte van zijn eerste kleinzoon, Lex jr., kwam hij 's avonds wel vaker langs als hij zijn wandeling maakte na het avondeten, een uur precies ‘om in conditie te blijven' én om ‘moeders' in staat te stellen ongestoord haar favoriete tv-serie te volgen, iets waarover hij alleen maar met de diepste walging kon spreken.

Ik schoot al meteen weer in de stress. "Hou je asjeblieft een beetje in!", beet ik mijn man toe. "Lex is een trotse opa. Mág hij asjeblieft? Het heeft lang genoeg geduurd!"

Vier jaar om precies te zijn, vier jaar van ellende en afzien, omdat het maar niet lukte onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Hoeveel consulten, onderzoeken en experimenten waren er wel niet geweest, tot het uiteindelijk toch was geschied, en dan nog wel op de normale manier? Niet minder dan een godswonder was het geweest. Onze ouders waren in de wolken geweest, en vooral de zijne, omdat het hun éérste kleinkind was.

"Ja, maar hij hoeft toch verdomme niet iedere avond langs te komen", sputterde Ben tegen.

Iedere avond was zwaar overdreven. Dat wist Ben ook wel. Twee, drie keer in week, dat was al. Maar er was geen tijd om daarover te bakkeleien, dat hadden we trouwens al vaak genoeg gedaan. Er wás gewoon iets tussen die twee, vader en zoon, waarvan ik het fijne niet wist, maar ik vermoedde dat het iets te maken had met de flair van Lex, waaraan zijn zoon niet kon tippen, terwijl ze uiterlijk toch op elkaar leken als twee druppels water.

"Goeienavond kinderen!", stapte Lex de huiskamer binnen, minzaam als altijd. "Is de stamhouder reeds te bedde?"

Misschien wat het ook wel die archaïsche taal die Ben tegen stond. Daar kon ik me wel iets bij voorstellen, als je van kinds af zo'n plechtig sprekende ouder tegenover je hebt, maar zelf vond ik het wel iets hebben.

"Ja, die slaapt", antwoordde Ben narrig. "En dat willen we graag zo houden!"

Daar gingen we alweer!

"Opa mag best even kijken", zei ik met ingehouden woede. "Daar is Lexje nog nooit wakker van geworden!"

Ben viel mokkend stil en Lex keek me dankbaar aan. "Sans souliers bien sûr", glimlachte hij en bukte zich al om zijn stappers los te knopen.

Ook zoiets lulligs van Ben, alsof onze zoon wakker zou worden van een paar schoenen! Ik keek hem vernietigend aan, maar er stond me niets anders te doen dan Lex' voorbeeld te volgen en samen met hem op kousenvoeten naar boven te gaan.

Een kwartier later was Lex alweer vertrokken.

"Zoveel gedoe om niets", verweet ik Ben bitter. "Wat ben je toch een lul!"

Hij keek me broeierig aan. "Die daar wegloopt, dát is een lul!", viel hij toen uit. "Weet je hoe vaak hij me heeft gezegd dat ik een mietje was, dat ik mijn eigen vrouw niet eens een jong kon geven, hè!?"

Ik schrok ervan. "Heeft hij dat gezegd?', vroeg ik ongelovig.

"Ja, en meer!" Ben raakte op toeren. "......... En nu ik zijn ongelijk heb bewezen mooi weer komen spelen, de klootzak!" Hij liep rood aan. "Doe je broek eens uit!", zei hij fel.

"Wat...?"

"Broek uit!" Hij keek me woest aan. "Ik maak er meteen een meid bij, schiet op!" Hij rukte zijn broek open en toonde zijn opgewonden pik. "Ik zal hem léren, die zak. Kom!"

***




"Nee, helaas..." De dokter sloeg zijn dossier dicht en keek me vol begrip aan. "Het zal nooit gaan, mevrouw, niet met het zaad van uw man. Het spijt me...." Hij schraapte zijn keel. "Voor de rest is er niets aan de hand, maarre.... Mag ik u eens vragen: is hij uit een streng christelijke familie dat u weet?"

Ik knikte, helemaal verdwaasd.

De dokter humde. "Wij vermoedden al zoiets. Nooit ingeënt zeker?"

"Ik geloof het niet, nee...."

"Juist...."Hij ging rechtop zitten. "Myxovirus parotiditis vermoedelijk, op jonge leeftijd...."

"Pardon?"

"De bof..."

"De bof!?

"Ja, de bof. Kan bij jongens orchitis veroorzaken..., ontsteking van de zaadballen, wat tot steriliteit kan leiden...."

Ik staarde hem sprakeloos aan. "Kán dat?", stamelde ik. "Door de bof!?"

"Helaas ja...." De dokter vouwde zijn vingers tegen elkaar en boog naar me toe. "Misschien kunt u het de ouders eens vragen, als ze nog leven?"

Lex en Tine zeker! Te belachelijk voor woorden. Moest ik ze vragen of hun zoon een zaadbalontsteking had gehad? Ze zouden het besterven, áls ze al wisten waar ik het over had.

Ik wrong mijn handen in vertwijfeling, want er was iets nog veel erger dan deze onheilstijding: als Ben dit te horen kreeg, zou het minderwaardigheidscomplex dat hij toch al had ten opzichte van zijn zo succesvolle vader wel eens zo groot kunnen worden dat hij helemaal niets meer zou kunnen presteren, en al zeker niet op dit gebied...

Ik verzamelde al mijn moed en keek de dokter aan. "Mijn man mag dit niet weten!", zei ik. "Absoluut niet, begrijpt u?"

Nu was hij het die me verbouwereerd aanstaarde. "Maar hoe moet ik dan tegenover hém verklaren...", begon hij omzichtig.

"U hoeft niets te verklaren", onderbrak ik hem. "Zeg maar..., zeg maar dat u voor een raadsel staat en dat er geen reden is om de moed op te geven."

"Maar mevrouw..."

"Alstublieft!"

***

Zijn secretaresse verbond me meteen door. Lex' stem klonk afgemeten, hij was dus niet alleen, maar mijn stem was voldoende. "Ja, akkoord", zei hij zakelijk. "Breng de dossiers maar mee."

Tijdstip en plaats hoefde hij niet te noemen, die waren nog altijd dezelfde: woensdag (als Tine naar het zangkoor was), acht uur en ‘te zijnent'. De ‘dossiers' lagen stoffig te wezen in een rommelhoekje op de zolder, alsof ik er een voorgevoel van had gehad dat ze nog wel eens van pas zouden kunnen komen: een blinddoek en twee oordoppen. Want natuurlijk mocht ik niets horen en zien......