Ik ben 42 en woon op een rustig plein even buiten het dorp, met bomen en appartementen er rondom. Als lerares probeer ik de kinderen een keurige opvoeding mee te geven, nu er in de maatschappij zoveel waarden verloren gaan. Ik heb mijzelf altijd gezien als deftig en fatsoenlijk, maar jammer genoeg vond ik nooit een man met diezelfde uitstraling. Mijn liefdesleven ging niet verder dan enkele stiekeme en korte affaires in mijn jeugd. Na een danspartij ergens in een hoek, in het halfdonker wat zoenen en mij laten betasten, tot ik er genoeg van had. Sindsdien kreeg ik af en toe, om de paar maanden, een soort “opvlieger”. Zonder aanleiding werd het dan ineens warm daar van onderen, het begon te jeuken en het plakte als mijn benen langs elkaar wreven, ik voelde mijn haar door het vocht schuiven. Ik deed dan verder met mijn gewone bezigheden tot het teveel kriebelde en mijn gedachten alleen nog tussen mijn benen waren. Dan ging ik met mijn rug tegen een muur staan en boog door mijn knieën. Of ik zette mij in de sofa, voorovergebogen met mijn benen stevig tegen elkaar. De spanning trok in mijn buik, werd groter, ik balde mijn vuisten en hield mijn adem in. Opeens kreeg ik het dan heel warm, ik voelde mijn gezicht rood worden en er kwam een soort stuip in mijn onderlijf…. Enkele minuten bleven mijn spieren natrekken, dan kwam de verlichting langzaam over mij. Ik hijgde uit en kon weer verder, mijn hoofd gloeide telkens nog na terwijl de nattigheid afkoelde tussen mijn benen.



Enkele weken geleden kwam hierin een enorme verandering. Enkele blokken verder woont namelijk een man van vooraan in de 30. Sinds kort is hij mij opgevallen: altijd zo ontspannen en sportief in een jogging, heel anders dan ik in mijn strak opgeklede pak. Hij bekeek mij telkens met een glimlachje dat voor mijn ogen bleef hangen. Gleed zijn blik echt helemaal over mij of was het inbeelding, wou ik het misschien graag? Behalve een goeiedag en een nerveus lachje wist ik mij geen houding te geven en liep maar door. Ineens was ik mij bewust van mijn vrouwelijkheid, een reactie in mijn lichaam, aantrekkingskracht tussen ons. Keek hij mij na? Zag hij mijn lange rok spannen rond mijn heupen? Mijn hemdsbloes zo strak gevuld dat hij tussen de knoopjes wat openstond, de bandjes van mijn bustehouder zichtbaar aan de schouders… Sindsdien kreeg ik het warm als ik hem zag, en telkens werd ik de spanning in mijn onderbuik terug gewaar. Meestal na enkele uren, als ik geen afleiding meer had en zijn beeld mij zomaar voor ogen kwam. Eindelijk was er nu een goede reden voor dat gevoel! Het kwam zo spontaan en natuurlijk, het leek alsof het zo helemaal hoorde. Bedoelden mijn vriendinnen dit met hun stiekem gefluister en gegiechel over “heet worden”? Ik wist niet direct wat ik ermee moest. Maar vreemd genoeg: ik die altijd zo voorzichtig ben, had nu geen angst voor wat er met mij ging gebeuren. Ik liet het allemaal over mij komen en mij vervullen, tot enkele keren per week toe! Aan mijn omgeving en op school liet ik niets merken. Het moeilijkste was voor de klas, als de kinderen ijverig aan een taak bezig waren en ik niks meer te doen had: het tegenhouden en tenslotte toch naar het WC gaan, smachtend naar de ontlading… Tien minuten langer op het toilet blijven, tot mijn rode wangen wat weggetrokken waren. Hopen dat niemand mij zou nakomen, om te kijken of ik niet misselijk was geworden. Ik was buiten mijn oude zelf en tegelijk ontstond ergens een nieuw deel van mij. Een vreemde en verwarrende toestand! Zo duurde het een drietal weken, tot ik hem eergisteren aan de garages tegenkwam. Het begon toen ik hem van ver herkende, en deze keer kwamen we dichterbij elkaar dan ooit tevoren. Eigenlijk deed ik het erom, liep langzaam genoeg door het straatje en toen kruisten we elkaar op twee meter afstand, de lucht was vol electriciteit en hij hoefde voor mijn part niks te zeggen. Ik hield mijn ogen op het asfalt voor mijn voeten, een enkele vage blik in zijn richting. Opeens voelde ik mijn heupen wiegen, mijn billen heen en weer schokken, spannend in de deftige broek. Toen schoot het door mijn hoofd: wat heb ik een machtige kont, ik kan hem bekoren en zijn verlangen wekken, mijn lichaam heeft er alles voor, van kop tot teen. Ik begreep ineens waarom mijn buurmeisje dat korte minirokje aandeed,

haar strakke truitjes waaronder haar boezem vooruitstak. Hij zou haar al wel gezien hebben, en ik hoopte dat hij mij nu ook goed nakeek. Ik fluisterde in mijzelf en tot hem: “Hier ben ik! Bekijk mij van boven tot onder, ik ben óók de moeite… Mijn halflange geblondeerde haren, mijn blouse met de bandjes van mijn beha erdoor, mijn zwart gelakte hoge hakken en mijn ferm achterwerk!” Alsof ik mijn nekspieren wou ontspannen, gooide ik mijn hoofd achterover en draaide met mijn schouders… Om hem te laten zien dat ik het wist, dat hij op mij gesteld was. En dat het mocht, het was de natuur, ik wilde het zo! Toen was hij om de blok verdwenen en ik kwam tot mezelf, mijn vuisten gebald want mijn handen trilden te fel. Haastig om gauw uit het zicht te zijn, sneller stappend, in halve looppas naar mijn garage, het scherpe “klikklak” van mijn hakken op het asfalt… Ik rukte de poort open en met twee passen was ik binnen. Daar leunde ik tegen de auto, voelde het koele metaal door mijn broek en gloeiende kolen in mijn hele onderlijf. Ik strompelde verder achterin, niemand mocht mij zo zien, ik kon het langs geen kanten tegenhouden. Half gebogen, ineengekrompen stond ik daar, begon te kreunen en griste mijn zakdoek. Ik stak hem tussen mijn tanden en beet erop, net op tijd om niet te roepen. Mijn adem gierde door mijn keel, tranen schoten in mijn ogen en liepen over mijn wangen. Met elke kramp boog ik mijn lichaam voorover en schudde heftig mijn hoofd, alsof ik het ontkende. Zó hevig mocht toch niet, het kon niet, dat was toch schandalig! Ik kermde bijna: “Ik kan er niks aan doen, hij doet dit met mij, hij raakt mij vanbinnen en ik word hitsig, hoe kan ik anders!” Mij verzetten had totaal geen zin meer, ik gaf mij over aan de spanning die uit mij liep en maar bleef lopen, een hete stroom… Achter de auto hurkte ik neer want ik kon niet meer op mijn benen blijven staan. Schrijlings zittend, trok ik aan mijn broeksriem, mijn broek moest uit… Te laat! Al helemaal nat, ik was mijzelf verdomme aan het onderplassen! Maar het kon mij niet meer schelen, ik drukte mijn gebalde vuisten tussen mijn benen. Opgaan in de stroom, duwen in de warme holte, nog een stuip en nog een, ja ja ja… Zuchtend liet ik mij neerzakken op de betonnen vloer, trok een stuk karton onder mij en leunde met mijn schouder tegen de bumper. Zo diep had ik nog nooit geademd, mijn longen vulden zich helemaal en liepen weer leeg… Als ik zo eens bleef zitten tot hij me vond? Niemand anders mocht mij hier opmerken, dat was ondenkbaar. Hoelang ik zo bleef zitten, weet ik niet meer. De tijd verliep ineens veel trager, ik dacht vaag aan de boodschappen die ik zou doen en voelde weer de warme nattigheid overal. Ik mocht het niet laten afkoelen want dan zou ik vreselijk koud krijgen. Mijn blik viel op de voorraadkast, ik schuifelde op mijn hurken dichterbij.

Gelukkig kon ik mij achter de deuren verstoppen! Stiekem opzij kijkend, trok ik mijn doorweekte broek en slipje uit en stopte ze in een plastic zak. Met een resem natte doekjes veegde ik mij helemaal schoon, lekker fris ruikende vezels over mijn handen en de binnenkant van mijn dijen, wat had ik een grote bos haar daaronder…ik wreef extra goed en de laatste restjes spanning vloeiden weg. Loom graaide ik door de kartonnen doos onderaan met het satijnen ondergoed: ooit in een zotte bui gekocht, maar nooit gedragen. Nu gleed de donkerrode slip zacht over mijn benen en ze paste perfekt. Met de jogging die ernaast lag, was ik heerlijk los gekleed en mijn energie kwam alweer terug. Ik krabbelde recht, deed de kast dicht en reed de auto naar buiten. Op weg naar de volgende keer…