Gea en Maud woonden al enige tijd samen in een modaal flatje in Haarlem. Beide vrouwen studeerden aan de universiteit in Amsterdam, maar door de krappe woningmarkt waren ze gedwongen geweest buiten de stad te gaan wonen. De twee kenden elkaar al heel lang en hadden veel gemeen. In één ding verschilden ze echter nogal: terwijl Maud een opgewekt uitgaanstype was, bracht Gea de weekends liever studerend in de flat door. Merkwaardig genoeg weken hun studieresultaten nauwelijks van elkaar af. Toen Maud dan ook nog eens bij toeval een verzameling SM-spullen bij haar vriendin aantrof, was het mysterie al snel opgelost. Blijkbaar besteedde Gea haar vrije tijd op een heel aparte manier, dacht Maud bij zichzelf. Ze besloot de proef op de som te nemen.
De volgende dag liet ze zich ontvallen dat ze zondagavond een bezoek wilde brengen aan haar ouders in Alkmaar. Gea reageerde enthousiast en drukte haar op het hart toch vooral de hartelijke groeten over te brengen. Zelf kon ze helaas niet mee, want ze wilde geen risico lopen met de lessen die voor volgende week op het programma stonden. Toen Maud ook nog terloops liet weten niet eerder dan om een uur of één weer thuis te zijn, toonde Gea zich aandoenlijk bezorgd over het latetijdstip. Maud kon met moeite haar gezicht in de plooi houden en begon snel over een ander onderwerp. De rest van de avond meende ze een ongewone opwinding bij haar vriendin te bespeuren.

Langzamerhand begon het plannetje in haar hoofd vaste vormen aan te nemen. Ze zou op zondagavond de woning verlaten en met de auto in de richting van de snelweg rijden. Ze vermoedde dat Gea haar zou nakijken totdat ze uit het zicht was verdwenen. Daarna zou ze snel terugkeren, de auto onopvallend parkeren en vanuit die positie de woning in de gaten houden. Ze was heel benieuwd naar het bezoekdat haar vriendin zou ontvangen.
Alles verliep volgens plan, en die zondagavond sloeg ze vanuit de verdekt opgestelde auto de woning gade. Gelukkig werd het snel donker zodat de kans op ontdekking nihil was. Na ongeveer een kwartier zag ze dat de verlichting in de huiskamer werd ontstoken. Niet lang daarna werden de gordijnen dichtgetrokken. Niet-begrijpend stak Maud een sigaret op. Waarom kleedde Gea zich niet gewoon in de slaapkamer om? vroeg ze zich af. Het kwam nauwelijks voor dat Gea en zij de gordijnen in de huiskamer sloten. Daar was ook geen noodzaak toe, aangezien eraan de overkant van de straat alleen een grasveld was.

Hoe langer Maud erover nadacht, hoe meer ze tot de conclusie kwam dat er iets vreemds aan de hand was. Ze besloot haar aanvankelijke opzet te veranderen en een kijkje te gaan nemen in de woning. Mocht ze hierover uitleg moeten geven, dan kon ze altijd nog zeggen dat autopech haar gedwongen had terug te keren.
Ze liep naar de flat en betrad zo stil mogelijk de woning. Vanuit de gang sloop ze op haar tenen naar de huiskamer en duwde de deur een stukje open. Stomverbaasd ontwaarde ze een bizar schouwspel. Gea stond in het midden van de kamer en was aan handen en voeten geboeid met metalen handboeien. Haar mond was bedekt met een groot stuk plakband en op haar tepels waren wasknijpers zichtbaar.
Ogenblikkelijk wilde Maud de kamer inlopen om haar vriendin uit de benarde situatie te bevrijden. Opeens viel haar oog echter op een dun stukje touw dat vanaf het plafond naar beneden hing. Toen ze eens goed keek, zag ze dat het uiteinde eindigde in iets dat veel op een ijsblokje leek.
Het duurde geruime tijd voordat Maud begreep wat zich hier afspeelde. Kennelijk had Gea zichzelf vastgemaakt met behulp van die handboeien. Om na verloop van tijd weer los te kunnen komen, was ze afhankelijk van het smelten van het ijsblokje. Ongetwijfeld zat daar het sleuteltje van de handboeien in.

Verbaasd over haar vriendins voorkeuren, en gefascineerd door de vernuftige opzet ervan, begon Maud over de situatie na te denken. Al snel kwamen er allerlei boosaardige gedachten bij haar op. Onwillekeurig liet ze haar blik rondgaan in de gang. In het halfdonker zag ze het kastje van de centrale verwarming oplichten. Ze bekeek de temperatuurregelaar wat nauwkeuriger. Zoals gebruikelijk gaf deze 21graden aan. Resoluut draaide ze de knop terug naar 10 graden. Stellig zou het nu een stuk langer duren voordat het ijsblokje gesmolten was, dacht ze geamuseerd.Geduldig wachtte ze op het effect van haar ingrijpen. Het gedruppel van het ijsblokje werd langzamerhand minder en haar vriendin begon tekenen van kilte en onrust te vertonen. Er scheen echter iets te zijn dat haar belette zich ver van het touw te verwijderen. Nu pas zag Maud dat de boeien om Gea's voeten met een dun kettinkje verbonden waren met een poot van het wandmeubel. Op die manier kon ze onmogelijk veel bewegingsvrijheid hebben. Er zat haar niets anders op dan in de buurt van het sleuteltje te blijven en te wachten tot het ijsblokje gesmolten was.

Gniffelend verliet Maud de woning en besloot alsnog op weg te gaan naar haar ouders. Om haar vriendin nog meer op stang te jagen, bedacht ze dat het wel leuk zou zijn om vanuit Alkmaar even op te bellen. Zonder twijfel duurde het nog geruime tijd voordat Gea kans zou zien zichzelf te bevrijden. Het gerinkel van de telefoon zou haar verwarring alleen nog maar groter maken, dacht Maud ondeugend. Ze was heel benieuwd in welke staat ze haar vriendin bij terugkeer zouaantreffen. Van studeren zou wel niet veel meer gekomen zijn...