Stuur ons je verhaal op, klik hier !!!!!!


Klik hier voor meer webcams !!

Een fantasie - deel 1 - 13061 keer gelezen
’s Morgens heb ik m’n sporttas al bij me en na het werk besluit ik nog even te gaan sporten. Dat 'even' loopt een beetje uit de hand en om 21:00 uur stap ik pas de sportschool weer uit. Het bedrijventerrein tussen de sportschool en het station ligt er verlaten bij, maar ik besluit er toch doorheen te lopen. Er omheen zou een half uur langer lopen zijn en ik ben door het sporten erg moe geworden. Ik spreek mezelf moed in door te denken dat buiten de waakhonden om er ’s avonds nooit wat te beleven valt. Ik zet m’n MP3-speler op en door de rustige muziek en de moeheid loop ik niet zo snel. Ik merk het busje niet op wat langzaam achter me aanrijdt. Pas wanneer ik wil oversteken kijk ik om. Ik zie een vuist op me afkomen en alles wordt zwart.


Als ik even later weer bij kom, voel ik twee handen op m’n lichaam. Ik wil ze wegslaan, maar kan me tot m’n schrik niet meer bewegen. Ik hoor een mannenstem fluisteren: “Grappig he zo’n verdovend middel. Voorlopig kan je niets, maar voel je des te meer.” Ik raak in paniek en m’n ademhaling versnelt. “Rustig aan vrouwtje”, hoor ik ‘m lacherig zeggen, “we willen je niet koud maken. Tenminste... nog niet. We willen in ieder geval wat lol met je beleven en als je ons kan behagen laten we je leven.” De handen gaan door met me te betasten. Het lijkt wel of ze ergens naar op zoek zijn. Op een gegeven moment is elk plekje op m’n lichaam aan de beurt geweest en de handen laten me met rust. De stilte wordt doorbroken, de cd-speler wordt aangezet. De muziek lijkt wel voluit te staan.


Na een lange tijd verminderd het busje vaart en we rijden niet meer op de snelweg. Na wat bochten en wat afslagen komen we op een zandweg terecht. Ineens voel ik die handen weer. Ze doen een blinddoek bij me om en een prop in m’n mond. “Die prop is voor de zekerheid, je kan toch niet schreeuwen.” Uitspugen lukt niet en schreeuwen had ik al te vergeefs geprobeerd. Het busje stopt abrupt en de schuifdeur gaat open. Ik word opgetild en degene die me draagt moet 5 treden af voor hij even stopt. De bestuurder van het busje doet een deur open en ik wordt naar binnen gedragen.


Een heel doolhof aan gangen en trappen moeten we door voor we zijn waar we moeten zijn. Ik ben de weg al tijden kwijt en al zou ik ontsnappen, zou ik nog niet weten waar ik naartoe zou moeten. Nog een deur gaat open en ik word op een soort stretcher gelegd. Ik hoor een zoemend geluid boven me. Het lijkt op een grote ventilator. M’n linkerbeen krijgt een ketting om. Vervolgens verlaten de twee mannen de ruimte en doen de deur achter zich op slot. Buiten het gezoem om is er geen geluid te horen. Langzaamaan kan ik m’n ledematen weer gebruiken. Ik ruk de blinddoek van m’n hoofd en begin aan de ketting. Ik snij mezelf bijna in m’n vlees, zo hard trek ik eraan. Maar niets helpt. De ketting zit stevig vast en ook m’n voet kan ik er niet uitwrikken. Uitgeput zak ik terug op de stretcher.


De kamer blijkt groter dan ik dacht. Buiten de stretcher om bestaat hij uit een badkuip, een kast en een manshoge spiegel over de gehele breedte van de kamer. De vloerbedekking bestaat uit een soort matrassen en in het plafond zit een gat. Daar komt het zoemende geluid vandaan. Het lijkt wel een luchtkoker en het zoemende geluid zou een luchtververser kunnen zijn. Als ik bijgekomen ben, probeer ik uit hoe ver de ketting gaat. De badkuip en de kast kan ik bereiken, de deur bij lange na niet. Ik loop weer terug naar de stretcher en begin onbedaarlijk te huilen. Het verdriet zet zich om in boosheid als de deur opengaat. “WIE DENK JE GODVERDOMME WEL NIET DAT JE BENT? JE BENT NIET GOED SNIK. ME TE DROGE...” De man is ondertussen naar me toegelopen en geeft me een harde klap in het gezicht. Ik word nog bozer en richt al mijn woede op de man, zodat de 2e man onverwacht een emmer ijskoud water over me heen kan gooien. Ik moet naar adem happen en alle emoties zijn in een klap weg. “Zo, eventjes afkoelen” grijnst de watergooier. De watergooier is een paar jaar jonger dan de ander en heeft een aangenaam gezicht. De oudste man is een jaar of 40 en heeft een grimmiger uiterlijk. Beide hebben ongeveer dezelfde lengte, maar waar de jongste het postuur heeft van een sporter is de oudste een beer van een vent.


“Al een beetje gewend aan je accomodatie?” buldert de oudste, “zo niet, hoop ik voor je dat je dat snel doet, want dit is de kamer die je voor de komende weken het meeste zal zien.” Bij deze woorden zakt de moed me in de schoenen. De komende weken? “Noem hem maar Adonis en mij Beer. Niet dat je veel zal praten, want op praten staan strafpunten. Ieder woord telt en scheldwoorden tellen zwaarder. Je hebt daarnet al een heel mooie reeks gegeven om als voorbeeld te dienen. Eens even terugtellen: ‘wie’... dat is 1, ‘denk je’... dat zijn er al 3, ‘godverdomme’... dat is 19, ‘wel niet dat je bent’... in één zin al 18 strafpunten. Poeh ik zou niet in je schoenen willen staan. Bij elkaar zijn het 25 afgemaakte woorden, dus 25 punten. Wees blij dat ik je onderbroken heb!” De man begint te bulderen van het lachen om zijn eigen grap.


Als hij nog aan het lachen is, pakt Adonis me vast. Ik probeer me los te rukken, maar dat lukt niet en schoppen heeft ook geen effect. Ik laat me op de grond vallen en trek Adonis mee. Met m’n handen vrij probeer ik hem te slaan waar ik hem maar kan raken, maar dan pakt Beer m’n beide handen vast en knijpt zo hard dat de tranen in m’n ogen springen. “Zo gaan we hier niet met elkaar om, dametje. We gaan je de komende weken wat manieren bijbrengen. Kleed haar uit.” Als Adonis zich naar me toekeerd zie ik dat er een straaltje bloed uit z’n neus loopt. Z’n gezicht is vertrokken van woede en de woeste uitdrukking in z’n ogen maakt me bang. “Ik zal heel veel plezier hebben in jou te temmen. Reken daar maar op.”


Terwijl Beer me aan m’n armen omhoogtrekt, scheurt Adonis m’n blouse en bh in een ruk kapot. Als hij klaar is, liggen mijn kleren in een hoopje lappen op de grond. Adonis haalt iets uit z’n kontzak wat lijkt op een mobiele telefoon. Hij drukt op wat toetsen en uit luiken in het plafond komen kettingen vallen. Beer sleurt me er naartoe en de kettingen worden aan m’n handen bevestigd. Een 3e ketting wordt achter de kast vandaan gehaald en aan m’n rechterbeen bevestigd. Als Adonis dan weer op een knopje drukt, rollen de kettingen op zodat m’n armen ver boven m’n hoofd uitsteken en ik in spreidstand in het midden van de kamer sta. Ik kan geen kant meer op en ik begin te snikken. “Alsjeblieft, heb mede...” “Dat is 27” hoor ik Beer zeggen. Van schrik houd ik op met praten, maar de tranen rollen over m’n wangen. “Zo... waar is die stoere meid van daarnet nou gebleven?”


Adonis loopt naar de kast en doet de deuren open. Binnen in de kast is een heel skala aan SM attributen te zien. Van zwepen tot maskers en van handboeien tot tepelklemmen. Alles waar ik ooit van gehoord had en nog meer ligt in de kast. Als Adonis met een zweep komt aanlopen, wordt ik zo bang dat ik de controle over mijn blaas verlies. “Agadverredamme, wat ben jij toch een smerig wijf zeg! Pis je alles onder. 2x 10 strafpunten erbij. 1x voor het pissen en 1x voor wat je Adonis daarnet aandeed. Dat zijn er nu dus 47.” Beer pakt m’n gezicht vast en ik probeer hem niet aan te kijken. “Kijk me aan! Voor elke keer dat je wegkijkt, krijg je een strafpunt erbij. Ga je gang Adonis.” De eerste klap komt, maar valt in wezen mee. De opluchting moet van m’n gezicht af te lezen zien, want Beer vormt met z’n lippen de woorden ‘wacht maar’. De tweede en derde klap vallen ook nog mee, maar Adonis begint ritme te krijgen en weet dezelfde plekken keer op keer te vinden. Als ik zo’n 15 slagen heb gehad kan ik m’n blik niet meer vasthouden. “Dat is er weer 1 bij, dametje” en ik ben weer geconcentreerd. Bij 30 zweepslagen kan ik bijna niet meer rechtop blijven staan. Bij de 35 zak ik onderuit en Beer gebaart naar Adonis dat hij ermee moet stoppen.


Alle kettingen worden losgemaakt en ik zit op m’n knieën uit te hijgen. Ineens voel ik 2 handen op m’n kont en een lul probeert binnen te dringen bij mij. Ik schiet vooruit, maar de armen zijn sterk en voorbereid. Langzaam weet de lul z’n weg te vinden in m’n vagina. Ik schreeuw het uit van de pijn, maar mijn verkrachter gaat langzaam maar gestaag verder totdat hij er helemaal in zit. M’n verkrachter pakt m’n handen vast, geeft een ruk en ik val met m’n gezicht middenin de poel met urine. Hij duwt me vooruit in de poel totdat m’n hele gezicht onder de urine zit. Als hij m’n handen loslaat, pakt hij m’n kont weer vast en haalt langzaam z’n lul uit m’n vagina om ‘m daarna in 1x er weer in te stoten. Het lijkt wel of m’n vagina inscheurt, zo’n pijn doet het en ik blijf schreeuwen van de pijn. Het wordt ineens zwart voor m’n ogen en ik verlies het bewustzijn.


Als ik weer bij kom is de kamer weer net zo als voorheen. Buiten het feit om dat ik naakt en rauw van onderen ben is er niets wat aan het voorval herinnert. Ik denk bijna dat het een boze droom is, totdat Adonis de kamer binnen komt lopen met een tray eten. M’n maag draait om als hij met een grijs zegt: “Je hebt nu nog 2 punten over...”




Copyright © www.oops.nl
----oops.nl----
Home
Sexverhalen
Hetero
Eerste keer
Homo
Lesbisch
Plassex
Tieners
SM
Groepsex
Overspel
Familie
Bisex
Overige
Partners