Ik ben vroeg. Het is nog maar net half negen als ik de drempel van de club overstap. Ik ben nog druk bezig om iedereen gedag te zeggen als ik in mijn ooghoeken de gordijnen langs het podium zie bewegen. Tergend langzaam schuift het doek open en mijn adem wordt mij benomen als ik een vrouw op het podium zie staan. Ik slik moeilijk, het zweet breekt me langzaam uit en heel zachtjes kreun ik. Het goddelijke wezen staat op glanzend zwarte hoge hakken, die aan de hiel gesloten worden met goudkleurige ritsjes. Twee smalle bandjes omsluiten haar enkels en ik krijg een dejavu-gevoel. Ik laat mijn ogen naar boven afdwalen langs kaarsrechte naden in zwarte kousen die eindigen in smalle kousenbanden. Ragfijne jarretels houden de kousen op hun plaats, en ik voel mijn wangen rood worden terwijl ik de appelronde billen bekijk. Oh, wat zou ik daar graag een hapje uit willen nemen. Mijn ogen gaan verder omhoog en glimlachend zie ik dat haar, in een strak zwart corset gehulde taille, bijna de helft smaller is dan haar heupen. Mijn erectie is nu duidelijk zichtbaar en quasi nonchalant vouw ik mijn handen over elkaar om ze voor mijn buik te houden.
Omdat ze met haar rug naar me toe staat, probeer ik in de spiegel haar gezicht te zien maar moet helaas constateren dat ze een masker opheeft. De prachtige vrouw intrigeert me, hoewel ik zeker weet dat ik dit lichaam nog niet eerder heb gezien, voel ik dat ik haar ken. Of zou ze alleen maar de verwezenlijking van mijn dromen zijn?
Mijn ademhaling wordt zwaarder, mijn hart gaat sneller kloppen en mijn handen beginnen te jeuken. Ik zou maar wat graag haar lichaam willen verwennen. Of nee, kastijden. Nee toch niet, verwennen.Voor het eerst merk ik nu de meester op die met een strokenzweep in zijn handen voor haar gaat staan. Mijn ogen worden zo groot als schoteltjes en mijn mond valt open van verbazing. Ik ken deze meester en ik weet dat hij alleen met zijn eigen slavin speelt en nooit met een ander. En dus, moet deze slavin het brutale en ondeugende subje zijn dat mij al maanden uitdaagt. Ik buig naar voren om iets beter in de spiegel te kijken en dan zie ik aan haar glimlach dat ze het wel degelijk is. Mijn droomvrouw, mijn muze.
“Slavin. Waarom ben je hier?” De meester kijkt zijn slavin met pretlichtjes in zijn ogen aan.
“Voor een ongelovige, meester.” Haar stem klinkt als een klaterend beekje op een warme zomerdag.
“Leg dat eens uit, slavin.”
“Er is iemand die twijfelt aan mijn uithoudingsvermogen, meester. Ik ben hier om een gelovige van hem te maken, meester.”
Ze kan nauwelijks haar lachen onderdrukken en als ze me door de spiegel aankijkt, vraag ik me verwonderd af of ze mij bedoelt. Als ik met een vinger op mezelf wijs en haar ongelovig aankijk, knikt ze langzaam met haar hoofd.
“Meester.” Haar meester draait zich in mijn richting en biedt de zweep aan.
“Zou je zo vriendelijk willen zijn? Het is vast een tijdje geleden dat je je spieren hebt gebruikt. Je mag je wel eventjes op mijn slavin uitleven.”
Ik heb heel even het gevoel dat mijn borstkast van blijdschap uit elkaar barst. Vertwijfeld kijk ik hem aan. Meent hij dit nu serieus? Mag ik met zijn slavin spelen?
Hij komt naar voren en stapt het podium af en terwijl hij de strokenzweep in mijn handen duwt, fluistert hij: “Als je haar maar heel houdt, ik heb nog andere plannen met haar, later op de avond.”
Verbouwereerd pak ik de zweep van hem aan en stap op het podium. Als ik voor haar ga staan zie ik haar lachende ogen achter het masker.
Haar ogen moedigen me aan en met haar tong langs haar lippen likkend, zegt ze met een suikerzoet stemmetje: “Dag meester, wat jammer nou, dat je het alleen maar even mag lenen, hè?”
Ik grijp haar tepel vast en begin haar naar me toe te trekken.
“Ja slavin, jammer, maar de avond is lang, heel lang ……….”