Met een sardonisch glimlachje op zijn lippen sluit mijn meester zijn ogen en ik zie hem genieten. Ik kreun zachtjes van ellende. Waar is die liefdevolle en zorgzame man gebleven? Sinds wanneer is mijn meester veranderd in een koele, berekenende en ongevoelige vent? Ach, die vraag is eigenlijk niet zo moeilijk te beantwoorden. Sinds meester Eric Masters natuurlijk. Meester Eric moest mij zo nodig de opdracht geven een verhaal te schrijven. De opdracht luidde: schrijf een verhaal over een slavin die een plastic broekje moet dragen. In eerste instantie reageerde ik nogal lacherig en zei tegen mijn meester dat ik me daar niets bij kon voorstellen. Nadat ik een dag of wat met die opdracht heb lopen worstelen, hakte hij de knoop door. Als ik dan niet in staat was mijn fantasie te laten werken dan moest ik het maar aan den lijve ondervinden.

En hier sta ik dan. Ik, een volwassen vrouw, die gedwongen is een plastic broekje te dragen.
Niet dat ik me zomaar overgegeven heb hoor, oh nee, ik heb wanhopig gevochten om hem tegen te houden. Ik heb met van alles en nog wat gedreigd. Ik zou niet meer voor hem zorgen, sex kon hij wel vergeten en natuurlijk zou ik hem nóóóit meer aankijken. Maar ja, hij is wel mijn meester. En ik kan hoog springen of laag springen, dat maakt hem helemaal niets uit, zolang ik uiteindelijk maar wèl gehoorzaam.
Natuurlijk staat hij niet geduldig te wachten tot ik me overgeef. Welnee, zijn gevoel doorgaat ook verschillende stadia. Eerst kijkt hij me geschokt aan: het valt hem toch wel tegen dat zijn slavin tegenspartelt. Dan zie je ineens de geagiteerde blik op zijn gezicht omdat zijn slavin een eigen willetje blijkt te hebben. Vervolgens komt de koele blik, alsof het hem niet interesseert en tot slot de verdrietige hondenogen blik.
Ik voelde zijn teleurstelling in elke vezel van mijn lichaam. Hij, mijn meester, die zoveel tijd en energie in mijn opvoeding heeft gestoken, moet nu constateren dat het verspilde moeite is geweest. Al die jaren waarin hij voor me heeft gezorgd, me veiligheid heeft geboden en respectvol behandeld heeft, worden door mij zomaar de prullenbak in gegooid, alsof het allemaal niets voorstelt. Gekwetst moet hij nu ondervinden dat ik helemaal niets heb geleerd van zijn strenge opvoeding of dat ik het veel te snel weer vergeten ben.

En dus … Dus was hij genoodzaakt maatregelen te nemen. Voordat ik er erg in had, stond ik in het midden van de kamer met een prachtig zachtgeel plastic broekje om mijn billen. Verbluft stond ik er naar te kijken en pas nadat ik in de lachende ogen van mijn meester keek, realiseerde ik me wat er was gebeurd. Zo snel als mijn handen konden, rukte ik het broekje van mijn heupen en scheurde het in tweeën. Opgewekt pakte hij een stuk touw en bond mijn handen op mijn rug. Alsof het zijn dagelijks werk was werd het tweede broekje omgedaan. Triomfantelijk haakte ik het broekje achter de armleuning van een stoel en trok het broekje in stukken.
Ja, en toen had ik het dus goed verbruid. Hij trok me mee naar de leunstoel en legde me over zijn knieën. Op het ritme van zijn monotone stem die me vertelde dat slavinnen gehoorzaam moeten zijn, kreeg ik het pak slaag van mijn leven. Toen hij was uitgeslagen, trok hij voor de derde maal een plastic broekje om mijn roodgeslagen billen.

Ik heb mezelf voorgehouden dat ik eventjes de tijd nodig heb om van die pijnlijke behandeling bij te komen en houd me gedeisd.
Ik kijk in het geamuseerde gezicht van mijn meester en ik zie dat hij verrukt is. Hij vindt het prachtig om mij op deze manier te kleineren. Hij voelt zijn overwinning en ik voel me stom. Ik ben verbijsterd dat het hem maar drie broekjes heeft gekost voordat ik mezelf wijselijk schikte. Ik heb wel eens heftiger gevochten voordat ik opgaf. Ik wil nog niet zover gaan om te zeggen dat ik nu gehoorzaam ben maar ik heb mezelf wel vrij snel inschikkelijk getoond. Veel te gemakkelijk, naar mijn eigen zin.
Hij zit op de bank met pretlichtjes in zijn ogen. Hij kijkt me aan met een blik alsof hij de op het spek gebonden kat is. Met mijn tot smalle reepjes dichtgetrokken ogen kijk ik hem vuil aan. De tegenstelling in onze gevoelens is groot, ze liggen mijlenver uiteen. Zo blij en opgelaten als hij is, zo boos en verdrietig ben ik. Het gaat wat ver maar ik zou bijna zeggen dat ik hem nu ronduit haat. Ik haat wat hij heeft gedaan, ik haat wat hij mij laat doormaken. Ik zie dat hij opgetogen is om mijn wanhoop en dat hij lacht om mijn onbehaaglijke gevoel.
Hij observeert mijn reactie nauwkeurig terwijl hij onderuit gezeten aan zijn glas Jack Daniel's nipt. Oh, hij is niet egoïstisch hoor: voor mij heeft hij een groot glas water ingeschonken en voortdurend spoort hij me aan toch vooral voldoende te drinken.

Ik voel me onbehaaglijk omdat een volwassen vrouw niet in plastic broekjes hoort rond te lopen. Ik voel me verwondert omdat het zulke vreemde en tegenstrijdige gevoelens oproept. Als slavin heeft mijn meester me geleerd hem te plezieren in alles wat hij wil en wanneer hij dat wil. Op zich is daar niets mis mee. Maar als hij met dit soort dubieuze opdrachten komt heb ik toch wel mijn twijfels. We hebben wel vaker een soort van Vader-kleine-meisjes-spel gespeeld maar dit gaat veel verder. Want een klein meisje spelen is iets heel anders dan daadwerkelijk teruggeworpen worden in een echte kleine-meisjes-wereld. Met alles wat daarbij hoort. Want hoewel ik vandaag in een plastic broekje moet rondlopen, is het de bedoeling dat ik gebruik maak van het potje. Dat potje staat zo duidelijk aanwezig te zijn in de hoek van de kamer. Mijn ogen worden er telkens naar toe getrokken. Plassen op het potje? Zal ik dat wel kunnen? Misschien als de nood zo hoog is geworden dat het niet anders kan. Ja, dan misschien wel. Ik voel me lichtelijk wanhopig worden als ik de eerste aandrang voel komen. Oh nee, ik wil niet. Het schaamrood kleurt mijn wangen en ik zie zijn zelfvoldane lach.
Angstvallig draai ik me om zodat hij mijn gezicht niet kan zien. Hij kent me door en door en weet precies hoe ik me voel. Maar het doet er niet toe hoe ik me voel want het maakt hèm niets uit. Het enige dat hij van mij verlangt is totale gehoorzaamheid.
Ik kruip weg in de hoek van de bank met opgetrokken knieën als ik me ineens realiseer dat mijn meester dit puur voor zijn amusement doet. Dit besef dreunt als een voorhamer door en elke vezel in mijn lichaam komt in opstand tegen deze vernedering.
Ik merk dat ik mijn blaasspier steeds vaker aanknijp en ik begin licht te zweten. Het zal niet lang meer duren voordat ik een keuze moet maken. Het potje? Of stoïcijns mijn plas in het plastic broekje achterlaten. Als ik de eer aan mezelf wil houden zou ik eigenlijk voor het laatste moeten kiezen maar de rillingen lopen over mijn rug als ik daaraan denk. Bah.
Ik gluur door mijn wimpers naar mijn meester en bedenk dat hij in staat is om me de rest van de dag met een nat broekje te laten lopen. Ik krijg het griezelige gevoel dat ik deze strijd hoe dan ook, ga verliezen.

Hij komt voor me staan en streelt liefkozend over mijn wang.
“Als je klaar bent met mokken dan mag je het potje pakken.”
Ik kijk hem geschokt aan en vraag me zoals altijd af, hoe hij het toch elke keer weer voor elkaar krijgt om mijn gemoedstoestand te lezen. Ik verwacht spottende ogen te zien maar zijn ogen zijn zacht en liefdevol. Mijn verwarring word nog groter en ik voel de aversie en boosheid afzwakken en gewillig geef ik me over.
“Meester, mag ik plassen?”, vraag ik hem gedwee.
Met neergeslagen ogen sta ik voor hem en ik laat hem mijn plastic broekje af doen. Ik pak het potje en zet het in het midden van de kamer. Ik hurk met mijn rug naar hem toe over het potje heen.
“Uh, uh, omdraaien”, zegt hij streng.
Ik draai me om zodat hij tussen mijn licht gespreide knieën kan kijken.
Als het eerste straaltje kletterend neerkomt, lopen de tranen over mijn wangen. De ultieme vernedering is compleet.
Ik kijk hem boos aan. Lachend zit hij op de bank te genieten van een ruim zeventien centimeter lange en kaakontwrichtend dikke Cohiba sigaar.